R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Wat een lieve post, doet me echt goed op deze manier even steun te krijgen. Het voelt allemaal zo eng en ben echt zo verschrikkelijk bang. Maar als ik me ooit beter en vooral ook stabieler wil gaan voelen, moet ik toch echt hier doorheen. Maar het doet zo'n pijn en voel me echt een klein meisje dat het liefst 2 armen om haar heen wil en verder gewoon helemaal niks.quote:Op dinsdag 15 november 2011 10:01 schreef Murmeli het volgende:
[..]
wow he! wat heb je dat onwijs goed gedaan gisteren bij je therapeute!!
goed dat ze aangeeft dat het graven even kan duren. Dan ben je daarop voorbereid. Maar je zult ook zien dat je, nu je je ervoor durft open te stellen, het ook fijner zult gaan vinden. Het is soms pijnlijk en verdrietig, maar het geeft ook opluchting, althans, zo is dat bij mij.
wbt de psychiater: met hem/haar praten hoeft niet te betekenen dat je meteen aan de AD wordt gezet. Het kan ook zijn dat ze je bijv voor een paar keer slaapmedicatie wil laten voorschrijven, of melatonine (hoge dosering) oid. Dat kan je psychologe allemaal niet en de psychiater wel.
Verder, ik heb nu al 3 soorten AD geslikt, nooit oorsuizen. En kreeg er maar van eentje meer honger (lexapro). De overige hebben die bijwerking niet bij mij (citalopram en wellbutrin).
volgens mij zijn seroxat en mirtazapine/remeron medicijnen waar je nog wel eens kan kunt aankomen, maar er zijn zoveel andere soorten....
mochten ze je voorstellen om iets te gaan slikken, spreek dan al je twijfels, angsten, tegenargumenten hierover uit. Echt alles, nergens van denken dat het stom of raar is ofzo
Ik heb voor ik aan de meds ging 2 hele lange gesprekken gehad met de psychiater en na het 2e gesprek stelde hij wel voor om AD te geven en vroeg hij er nog bij of ik er nog een tijdje over na wilde denken. Dus, als je het gesprek al aangaat, betekent dat niet automatisch dat het moet.
Heb dus ook niet zo'n goede dag. Ik wil niks, ik wil dat het weg gaat en merk nu ook een heel sterke vluchtneiging. Pfff.
@ Drucilla: voorheen was ik ook altijd tegen medicatie, maar nu ik voor de zoveelste keer ben vastgelopen, sta ik er nu wel meer open voor.
En nee, hij zal me inderdaad niet meteen helemaal volproppen. Ik denk dat ik ook gewoon maar eens ga praten, want wat heb ik nu toch te verliezen? M'n leven is nu toch een grote puinhoop.En wellicht is het inderdaad alleen nog slaapmedicatie en dat zou al zo fijn zijn.
Maar dat werkeloos en ziek zijn, dat is voor mij ook nog steeds iets heel moeilijks te accepteren. Hoe ga ik in hemelsnaam ooit weer een baan vinden? En ben nu ook al weer bang voor de afspraak met de UWV-arts en de druk vanuit het UWV. Ik moet echt iets van vrijwilligerswerk gaan doen om a) mijn goede wil te tonen en b) voor mezelf om m'n wereldje niet al te klein te laten worden.
Het wordt wat lang, maar tot slot worstel ik toch ook met m'n omgeving. M'n ouders heb ik nog steeds niet verteld wat er echt is en van vrienden krijg ik niet veel steun. Ik probeer soms aan te geven dat ik het echt fijn vind om even te praten (en dat hoeft niet zwaar te zijn) of gewoon iets te doen, maar tja... Ik zou het zo fijn vinden als ik zou merken dat iemand zich maar enigszins een beetje kon inleven of zou inlezen over een depressie. Maar dat gevoel heb ik helemaal niet. En ik probeer ook helemaal niet zielig te zijn; ik ben juist ook naar hen toe nog zo veel mogelijk geinteresseerd in wat zij doen, zodat ik niet alleen wil krijgen, maar ook dat ik nog kan geven aan anderen. Wat dat betreft voel ik me soms echt weer overbodig en dat het echt niet uit maakt dat ik uberhaupt besta (maar dat is een bekend probleem, dus misschien overdrijf ik het wel weer).
Dank jullie wel allemaal. Hoe gaat het met jullie vandaag?
Nu gaat het even heel slecht. Sta even lichtelijk op instorten. Was alle dingen uit mijn leven aan het overdenken. En bam daar kwam die klap. 
Voel me erg in de steek gelaten, niet gewaardeerd, niet gerespecteerd. Weet dat het niet zo is, maar zo voelt het nu wel even.
Weet ook niet meer wie ik kan vertrouwen.
Voel me erg in de steek gelaten, niet gewaardeerd, niet gerespecteerd. Weet dat het niet zo is, maar zo voelt het nu wel even.
Weet ook niet meer wie ik kan vertrouwen.
Kut is dat, dat nadenken: wie heeft dat uitgevonden vraag je je wel eens af? Zorg je verder wel goed voor jezelf? Kan je jezelf wel een beetje troosten wat dat betreft? En zijn er dingen die je kan doen waar je nog van kan genieten (wandeling in die heerlijke herfstzon, kopje thee, boek of iets?)quote:
Nu gaat het even heel slecht. Sta even lichtelijk op instorten. Was alle dingen uit mijn leven aan het overdenken. En bam daar kwam die klap.
Voel me erg in de steek gelaten, niet gewaardeerd, niet gerespecteerd. Weet dat het niet zo is, maar zo voelt het nu wel even.
Weet ook niet meer wie ik kan vertrouwen.
Kutkutkut.
Ik zit hier al verdomme 5 weken en heb net gehoord dat ik niet met ontslag mag.
Ik ben zo kwaad he.
Die fucking arts had het me beloofd.
Ik ben zo verdrietig en ik kan de verpleegsters niet vinden. Kut.
Ik ben het zo zat hier. Alle pacienten hier zijn 60+. Ze zitten of te doen alsof ik een fucking huisdier ben en aaien me continu of denken dat ik een verpleegster ben en gebruiken me als een soort klaagpaal.
En mijn lenzen doen ook al gek. Een viel er uit en die kan ik kan 'm nietvinden
En creatief, de afleiding van de dag viel uit en niemand had dat me verteld waardoor ik voor een dichte deur stond.
Ik wil naar huis. Ik wil naar school. Ik wil weer naar feestjes en verjaardagen.
Het leukste is nog wel dat ze niet eens een diagnose hebben over me.
In alle 11 jaren dat ik al bij een psychiater loop is er nog nooit een diagnose gesteld.
Die psychiater had alleen gezegt dat ik 3 jaar achterloop en dat ik ernstig depressief ben.
Dus volgende week moet ik weer naar een andere psychiater die denkt dat ik asperger of pdd nos ofzoiets heb.
Jeej.
Bah.
Vergeef me voor die kwade post, maar het moest er even uit. Voel me alweer wat opgeluchter.
Hoe is het met jullie?
Ik zit hier al verdomme 5 weken en heb net gehoord dat ik niet met ontslag mag.
Ik ben zo kwaad he.
Die fucking arts had het me beloofd.
Ik ben zo verdrietig en ik kan de verpleegsters niet vinden. Kut.
Ik ben het zo zat hier. Alle pacienten hier zijn 60+. Ze zitten of te doen alsof ik een fucking huisdier ben en aaien me continu of denken dat ik een verpleegster ben en gebruiken me als een soort klaagpaal.
En mijn lenzen doen ook al gek. Een viel er uit en die kan ik kan 'm nietvinden
En creatief, de afleiding van de dag viel uit en niemand had dat me verteld waardoor ik voor een dichte deur stond.
Ik wil naar huis. Ik wil naar school. Ik wil weer naar feestjes en verjaardagen.
Het leukste is nog wel dat ze niet eens een diagnose hebben over me.
In alle 11 jaren dat ik al bij een psychiater loop is er nog nooit een diagnose gesteld.
Die psychiater had alleen gezegt dat ik 3 jaar achterloop en dat ik ernstig depressief ben.
Dus volgende week moet ik weer naar een andere psychiater die denkt dat ik asperger of pdd nos ofzoiets heb.
Jeej.
Bah.
Vergeef me voor die kwade post, maar het moest er even uit. Voel me alweer wat opgeluchter.
Hoe is het met jullie?
Twiddel
Probeer wel voor mezelf te zorgen, maar wil nu niet echt goed lukken.
Krijg geen hap door mijn keel.
Bel nu veel met een lieve klasgenoot.
Wat mij nu kan helpen is een strandwandeling in scheveningen. Op de een of andere manier kom ik daar tot rust.
Zijn ook een hoop veranderingen die op mijn pad zijn gekomen, waar ik juist niet tegenkan.
Denk dat ik vooral daar moeite mee heb.
Heb ook veel moeite met vertrouwen.
Ondanks de relatiebreuk is mijn ex nog wel heel lief voor me. En daar put ik nu wat kracht uit.
Dat we tenminste goede vrienden blijven. Zeg wel eerlijk dat het soms nog moeilijk is. Maar ik weet dat ik hem kan vertrouwen. En hij eerlijk en betrouwbaar is. Als hij iets zegt dat hij het ook meent en doet. Het is een doodgoeie jongen.
Krijg geen hap door mijn keel.
Bel nu veel met een lieve klasgenoot.
Wat mij nu kan helpen is een strandwandeling in scheveningen. Op de een of andere manier kom ik daar tot rust.
Zijn ook een hoop veranderingen die op mijn pad zijn gekomen, waar ik juist niet tegenkan.
Denk dat ik vooral daar moeite mee heb.
Heb ook veel moeite met vertrouwen.
Ondanks de relatiebreuk is mijn ex nog wel heel lief voor me. En daar put ik nu wat kracht uit.
Dat we tenminste goede vrienden blijven. Zeg wel eerlijk dat het soms nog moeilijk is. Maar ik weet dat ik hem kan vertrouwen. En hij eerlijk en betrouwbaar is. Als hij iets zegt dat hij het ook meent en doet. Het is een doodgoeie jongen.
Mag je ook meeposten in dit topic als je een naaste hebt met een depressie ? Mijn vader heeft sinds 2008/2009 een zware depressie. Hij is eind 2010 opgenomen geweest in een crisisopvang, het gaat nu wel iets beter maar echt stap voor stap. Hij is wel weer aan het werk sinds een paar maanden maar in januari loopt waarschijnlijk zijn contract af er is dus weer opnieuw stress. Ik heb ook totaal geen band met mijn vader helaas, voor mij is hij gewoon een man die bij ons in huis woont
Maar stiekem toch meer een lurker.
@ summer: dat is inderdaad kut als je op iets heel anders had gehoopt. Gaven ze nog de reden aan en wanneer het dan wellicht wel mag?
Hier nu weer stress: zojuist een oproep gehad om langs te komen bij de UWV-arts over 2 weken. En ik ga natuurlijk meteen alle rampscenario's bedenken. Met name die van: heb ik eindelijk soort van voor mezelf geaccepteerd dat het echt niet goed gaat met me, zal je zien dat een UWV arts in 10 minuten daar heel anders over zal denken.
Dus nu voel ik de stok om echt iets van vrijwilligerswerk te zoeken zodat ik laat zien dat ik echt wel wil. Ik had eerder vandaag ook al weer zitten kijken of er iets tussen zat en heb een lijstje gemaakt die ik straks met vriendlief nog eens zal bekijken. Maar dan moet ik in actie gaan komen en dat vind ik dan weer zo eng om te doen.Maar het moet, het zal me ook goed doen denk ik.
Ik haat dit, waarom ben ik zo?
Hier nu weer stress: zojuist een oproep gehad om langs te komen bij de UWV-arts over 2 weken. En ik ga natuurlijk meteen alle rampscenario's bedenken. Met name die van: heb ik eindelijk soort van voor mezelf geaccepteerd dat het echt niet goed gaat met me, zal je zien dat een UWV arts in 10 minuten daar heel anders over zal denken.
Dus nu voel ik de stok om echt iets van vrijwilligerswerk te zoeken zodat ik laat zien dat ik echt wel wil. Ik had eerder vandaag ook al weer zitten kijken of er iets tussen zat en heb een lijstje gemaakt die ik straks met vriendlief nog eens zal bekijken. Maar dan moet ik in actie gaan komen en dat vind ik dan weer zo eng om te doen.Maar het moet, het zal me ook goed doen denk ik.
Ik haat dit, waarom ben ik zo?
Heftig lijkt me dat, als een van je ouders dit heeft. Had je voor die tijd met je vader ook al geen band met hem?quote:
Mag je ook meeposten in dit topic als je een naaste hebt met een depressie ? Mijn vader heeft sinds 2008/2009 een zware depressie. Hij is eind 2010 opgenomen geweest in een crisisopvang, het gaat nu wel iets beter maar echt stap voor stap. Hij is wel weer aan het werk sinds een paar maanden maar in januari loopt waarschijnlijk zijn contract af er is dus weer opnieuw stress. Ik heb ook totaal geen band met mijn vader helaas, voor mij is hij gewoon een man die bij ons in huis woont
En je bent hier altijd welkom, hoewel het misschien voor jou tussen 'mensen zoals je vader' juist misschien niet makkelijk is? Of misschien ook juist wel, als je kan zien dat er nog meer 'mensen zoals je vader' zijn en die zich uiteindelijk beter beginnen te voelen... ooit ;{
Ugh.
Vandaag maakte ik gewoon een algemene opmerking op school (dat ik iets raar gepland vond) en dat doe ik wel vaker (als soort feedback voor school, doen er wel meer in de klas). Maar net zoals altijd bij deze les, gegeven door mijn mentor, werd ik weer goed voor schut gezet voor een volle klas. Ik maakte een simpele opmerking en toen was ik weer te kritisch en onvolwassen blablabla maar kom op het HBO is nieuw voor mij dus je kunt niet verwachten van mij dat ik alles meteen weet en ik zie de reactie op de opmerkingen van mijn klasgenoten en die worden dan weer wel gezien als zeer nuttig en iets dat de school mee kan nemen, terwijl mijn opmerking vergelijkbaar was?!
Ik heb echt het gevoel dat ik gek wordt. Alsof ik gehersenspoeld wordt. Ik ga bijna echt geloven dat mijn opmerking niet kan en dat ik in het vervolg mijn mond moet houden. Ik ga echt geloven dat ik een irritant kind ben en een slechte leerling.
En het ergste is nog, zulke voorvallen worden afgeschoven op mijn angststoornis (heeft er niks mee te maken)! Oftewel het wordt weer tegen me gebruikt om zo maar manieren te vinden om mij van de opleiding te schoppen. Serieus op zulke momenten zou ik willen dat ik normaal was, andere hebben dit gezeik nooit. Al zeggen ze tegen de mentor dat de lessen slecht zijn dan is de reactie "Goed dat je het aangeeft!", als ik iets algemeens zeg is het meteen "En zo werkt het hier niet, wordt volwassen, je bent te kritisch enz. enz."
Had ik maar nooit gezegd dat ik een angststoornis had, sindsdien is deze onzin gestart
Ik heb ook vaak het idee dat er nu al is besloten dat ik weg moet aan het einde van het jaar, terwijl het juist goed gaat op school (o absentie-uren en tot nu toe alle tentamens gehaald, toch steeds weer dreigen met verwijdering).
Helaas kan de psycholoog pas weer in December, dus dat wordt nog even "overleven"
--> Zal later even bijlezen, maar iedere keer als ik weer uit school kom ben ik een wrak en moet ik gewoon even mijn frustratie posten. Zoals al gezegd wordt ik helemaal gek!! Als mijn buurman deze opmerking had gemaakt was het waarschijnlijk wél een goede opmerking geweest. Wat is er mis met mij, wat doe ik verkeerd?
--> Diegene die de preciese opmerking willen weten kunnen wel een dm krijgen (omdat ik niet "ontdekt" wil worden. Dan zul je doorhebben waarom ik zo van streek ben...
Vandaag maakte ik gewoon een algemene opmerking op school (dat ik iets raar gepland vond) en dat doe ik wel vaker (als soort feedback voor school, doen er wel meer in de klas). Maar net zoals altijd bij deze les, gegeven door mijn mentor, werd ik weer goed voor schut gezet voor een volle klas. Ik maakte een simpele opmerking en toen was ik weer te kritisch en onvolwassen blablabla maar kom op het HBO is nieuw voor mij dus je kunt niet verwachten van mij dat ik alles meteen weet en ik zie de reactie op de opmerkingen van mijn klasgenoten en die worden dan weer wel gezien als zeer nuttig en iets dat de school mee kan nemen, terwijl mijn opmerking vergelijkbaar was?!
Ik heb echt het gevoel dat ik gek wordt. Alsof ik gehersenspoeld wordt. Ik ga bijna echt geloven dat mijn opmerking niet kan en dat ik in het vervolg mijn mond moet houden. Ik ga echt geloven dat ik een irritant kind ben en een slechte leerling.
En het ergste is nog, zulke voorvallen worden afgeschoven op mijn angststoornis (heeft er niks mee te maken)! Oftewel het wordt weer tegen me gebruikt om zo maar manieren te vinden om mij van de opleiding te schoppen. Serieus op zulke momenten zou ik willen dat ik normaal was, andere hebben dit gezeik nooit. Al zeggen ze tegen de mentor dat de lessen slecht zijn dan is de reactie "Goed dat je het aangeeft!", als ik iets algemeens zeg is het meteen "En zo werkt het hier niet, wordt volwassen, je bent te kritisch enz. enz."
Had ik maar nooit gezegd dat ik een angststoornis had, sindsdien is deze onzin gestart
Ik heb ook vaak het idee dat er nu al is besloten dat ik weg moet aan het einde van het jaar, terwijl het juist goed gaat op school (o absentie-uren en tot nu toe alle tentamens gehaald, toch steeds weer dreigen met verwijdering).
Helaas kan de psycholoog pas weer in December, dus dat wordt nog even "overleven"
--> Zal later even bijlezen, maar iedere keer als ik weer uit school kom ben ik een wrak en moet ik gewoon even mijn frustratie posten. Zoals al gezegd wordt ik helemaal gek!! Als mijn buurman deze opmerking had gemaakt was het waarschijnlijk wél een goede opmerking geweest. Wat is er mis met mij, wat doe ik verkeerd?
--> Diegene die de preciese opmerking willen weten kunnen wel een dm krijgen (omdat ik niet "ontdekt" wil worden. Dan zul je doorhebben waarom ik zo van streek ben...
Ik vind het wel een leuke postquote:Op dinsdag 15 november 2011 13:50 schreef summer2bird het volgende:
Kutkutkut.
Ik zit hier al verdomme 5 weken en heb net gehoord dat ik niet met ontslag mag.
Ik ben zo kwaad he.
Die fucking arts had het me beloofd.
Ik ben zo verdrietig en ik kan de verpleegsters niet vinden. Kut.
Ik ben het zo zat hier. Alle pacienten hier zijn 60+. Ze zitten of te doen alsof ik een fucking huisdier ben en aaien me continu of denken dat ik een verpleegster ben en gebruiken me als een soort klaagpaal.
En mijn lenzen doen ook al gek. Een viel er uit en die kan ik kan 'm nietvinden
En creatief, de afleiding van de dag viel uit en niemand had dat me verteld waardoor ik voor een dichte deur stond.
Ik wil naar huis. Ik wil naar school. Ik wil weer naar feestjes en verjaardagen.
Het leukste is nog wel dat ze niet eens een diagnose hebben over me.
In alle 11 jaren dat ik al bij een psychiater loop is er nog nooit een diagnose gesteld.
Die psychiater had alleen gezegt dat ik 3 jaar achterloop en dat ik ernstig depressief ben.
Dus volgende week moet ik weer naar een andere psychiater die denkt dat ik asperger of pdd nos ofzoiets heb.
Jeej.
Bah.
Vergeef me voor die kwade post, maar het moest er even uit. Voel me alweer wat opgeluchter.
Hoe is het met jullie?
Klinkt alsof het goed met je gaat namelijK!
(Beetje boos alleen, maar ach)
Rustig aan.
Ik sluit me hierbij aan. je bent wat mij betreft welkom. als je vragen wilt stellen oid: leef je uit.quote:
[..]
Heftig lijkt me dat, als een van je ouders dit heeft. Had je voor die tijd met je vader ook al geen band met hem?
En je bent hier altijd welkom, hoewel het misschien voor jou tussen 'mensen zoals je vader' juist misschien niet makkelijk is? Of misschien ook juist wel, als je kan zien dat er nog meer 'mensen zoals je vader' zijn en die zich uiteindelijk beter beginnen te voelen... ooit ;{
ik ben weer aan de pammetjes gegaan net... dus ben weer rustig.
t gaat echt niet goed geloof ik
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Je mag mij altijd pm-en hoor meid!quote:
Ugh.
Vandaag maakte ik gewoon een algemene opmerking op school (dat ik iets raar gepland vond) en dat doe ik wel vaker (als soort feedback voor school, doen er wel meer in de klas). Maar net zoals altijd bij deze les, gegeven door mijn mentor, werd ik weer goed voor schut gezet voor een volle klas. Ik maakte een simpele opmerking en toen was ik weer te kritisch en onvolwassen blablabla maar kom op het HBO is nieuw voor mij dus je kunt niet verwachten van mij dat ik alles meteen weet en ik zie de reactie op de opmerkingen van mijn klasgenoten en die worden dan weer wel gezien als zeer nuttig en iets dat de school mee kan nemen, terwijl mijn opmerking vergelijkbaar was?!
Ik heb echt het gevoel dat ik gek wordt. Alsof ik gehersenspoeld wordt. Ik ga bijna echt geloven dat mijn opmerking niet kan en dat ik in het vervolg mijn mond moet houden. Ik ga echt geloven dat ik een irritant kind ben en een slechte leerling.
En het ergste is nog, zulke voorvallen worden afgeschoven op mijn angststoornis (heeft er niks mee te maken)! Oftewel het wordt weer tegen me gebruikt om zo maar manieren te vinden om mij van de opleiding te schoppen. Serieus op zulke momenten zou ik willen dat ik normaal was, andere hebben dit gezeik nooit. Al zeggen ze tegen de mentor dat de lessen slecht zijn dan is de reactie "Goed dat je het aangeeft!", als ik iets algemeens zeg is het meteen "En zo werkt het hier niet, wordt volwassen, je bent te kritisch enz. enz."
Had ik maar nooit gezegd dat ik een angststoornis had, sindsdien is deze onzin gestart
Ik heb ook vaak het idee dat er nu al is besloten dat ik weg moet aan het einde van het jaar, terwijl het juist goed gaat op school (o absentie-uren en tot nu toe alle tentamens gehaald, toch steeds weer dreigen met verwijdering).
Helaas kan de psycholoog pas weer in December, dus dat wordt nog even "overleven"
--> Zal later even bijlezen, maar iedere keer als ik weer uit school kom ben ik een wrak en moet ik gewoon even mijn frustratie posten. Zoals al gezegd wordt ik helemaal gek!! Als mijn buurman deze opmerking had gemaakt was het waarschijnlijk wél een goede opmerking geweest. Wat is er mis met mij, wat doe ik verkeerd?
--> Diegene die de preciese opmerking willen weten kunnen wel een dm krijgen (omdat ik niet "ontdekt" wil worden. Dan zul je doorhebben waarom ik zo van streek ben...
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Dankjewel! Zal het meteen even doen, brengt wat rustquote:
[..]
Je mag mij altijd pm-en hoor meid!
Zal even laten weten dat ik nog leef. Ben vandaag vermist geweest. Was in het bos, maar weet nergens meer vanaf. Fiets weg, had helemaal niks mee, weet niets meer, erg vreemd allemaal.
Maar ben gevonden en nu bij schoonouders. Morgen gaat Peter maar weer mee naar Dimence en dan maar kijken wat ze nu van plan zijn met me...
Maar ben gevonden en nu bij schoonouders. Morgen gaat Peter maar weer mee naar Dimence en dan maar kijken wat ze nu van plan zijn met me...
quote:
Zal even laten weten dat ik nog leef. Ben vandaag vermist geweest. Was in het bos, maar weet nergens meer vanaf. Fiets weg, had helemaal niks mee, weet niets meer, erg vreemd allemaal.
Maar ben gevonden en nu bij schoonouders. Morgen gaat Peter maar weer mee naar Dimence en dan maar kijken wat ze nu van plan zijn met me...
klinkt niet prettig. had je perongeluk iets verkeerds ingenomen? medicijnen die raar zijn gaan doen?
wel klote voor je zeg!
ik hoop dat peter en jij morgen bij dimence wat voor elkaar krijgen...
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Even een update maar. Ik ben eigenlijk voor mijn gevoel nog geen stap verder. Ik blijf een beetje op hetzelfde punt hangen, zeker sociaal gezien. Nog geen enkel nieuwe contact ofzo erbij, wel in de sportschool met bepaalde mensen praten, maar daar blijft het bij.
Ik denk dat ik nog steeds te graag alleen thuiszit, de veilige optie. Iets ondernemen gaat vrij moeilijk. Als ik thuiszit het ik moeite met naar buiten gaan en als ik weer terug thuiskom gaat het goede gevoel in 1 klap weer naar beneden, omdat ik dan weet dat is nog steeds niemand is. Als ik het huis uit ben voel ik me vaak wel beter, maar dat is dus meteen weer weg als ik thuiskom. Dan heb ik weer meteen het gevoel van eenzaamheid en leegte, waardoor ik weer wegval, terwijl ik me prima vermaak alleen thuis.
Eerlijk gezegd weet ik nog niet hoe ik het ga aanpakken verder, de sportschool en mijn bijbaantje hebben me gelukkig structuur gegeven, want ik in de maanden daarvoor totaal niet had.
De onzekerheid over mijn uiterlijk is wel minder geworden, ook onder andere door de sportschool, maar ook door een verbeterde verzorging. Acne verminderd en af en toe zonnebank en daarnaast wat nieuwe verzorgingsproducten doen al veel. Maar op het gebied van uitstraling is er nog steeds veel te winnen, misschien ook wel omdat ik veel te veel tijd heb om overal over na te denken, dat is ook het eerste waar ik de dag mee begin, nadenken.
Ook zoiets is als ik bijvoorbeeld met een jongen praat die gewoon een leuk leven heeft, dat ik dan meteen jaloers ben op de dingen die hij wel heeft en ik niet, dat ik meteen ga dingen dat ik de enige ben die het niet geeft en mezelf dus meteen minder waard voel, denk aan dingen als: relaties, vrienden, sociaal leven, seks etc. Maar Ik zou eigenlijk beter blij kunnen zijn met een leuk gesprek, dan meteen in het negatieve te denken.
Gelukkig krijg ik nog om de week wat nuttige teksten van mijn psycholoog te horen, waardoor ik op bepaalde gebieden wel vooruit kom, maar naar buiten toe is er te weinig vooruitgang, wat toch inhoud dat de innerlijke groei nog niet goed is.
Ook hetgeen wat ik in het andere topic ( hoe voel je je nu?) posten, waar ik best boos op mezelf was, dat een paar mensen me uitnodigde voor een avondje stappen, maar dat ik weer bang was voor hetgeen wat kon gebeuren en het gevoel het dat ik minder was dan hun, waardoor ik zei dat ik er nog niet klaar voor was, want het zijn bekenden van mij die wel een beetje van mijn problemen afweten.
Ondanks dat de tijd vrij snel gaat is het plezier in het leven ver te zoeken, verplichten waar ik heen moet zit ik dagen van tevoren al mee in mijn maag. En ondanks dat ik dingen probeer te doen om het leuker voor mezelf te maken, dan nog blijft het structurele negatieve, waaronder dat ik geen contacten heb, maar eigenlijk heb ik het gevoel dat er daarvoor nog een achterliggende reden is, ik weet alleen niet wat. Ik heb voor mezelf nog wel het gevoel dat het op te lossen is, maar het moet niet lang meer duren.
Ik denk dat ik nog steeds te graag alleen thuiszit, de veilige optie. Iets ondernemen gaat vrij moeilijk. Als ik thuiszit het ik moeite met naar buiten gaan en als ik weer terug thuiskom gaat het goede gevoel in 1 klap weer naar beneden, omdat ik dan weet dat is nog steeds niemand is. Als ik het huis uit ben voel ik me vaak wel beter, maar dat is dus meteen weer weg als ik thuiskom. Dan heb ik weer meteen het gevoel van eenzaamheid en leegte, waardoor ik weer wegval, terwijl ik me prima vermaak alleen thuis.
Eerlijk gezegd weet ik nog niet hoe ik het ga aanpakken verder, de sportschool en mijn bijbaantje hebben me gelukkig structuur gegeven, want ik in de maanden daarvoor totaal niet had.
De onzekerheid over mijn uiterlijk is wel minder geworden, ook onder andere door de sportschool, maar ook door een verbeterde verzorging. Acne verminderd en af en toe zonnebank en daarnaast wat nieuwe verzorgingsproducten doen al veel. Maar op het gebied van uitstraling is er nog steeds veel te winnen, misschien ook wel omdat ik veel te veel tijd heb om overal over na te denken, dat is ook het eerste waar ik de dag mee begin, nadenken.
Ook zoiets is als ik bijvoorbeeld met een jongen praat die gewoon een leuk leven heeft, dat ik dan meteen jaloers ben op de dingen die hij wel heeft en ik niet, dat ik meteen ga dingen dat ik de enige ben die het niet geeft en mezelf dus meteen minder waard voel, denk aan dingen als: relaties, vrienden, sociaal leven, seks etc. Maar Ik zou eigenlijk beter blij kunnen zijn met een leuk gesprek, dan meteen in het negatieve te denken.
Gelukkig krijg ik nog om de week wat nuttige teksten van mijn psycholoog te horen, waardoor ik op bepaalde gebieden wel vooruit kom, maar naar buiten toe is er te weinig vooruitgang, wat toch inhoud dat de innerlijke groei nog niet goed is.
Ook hetgeen wat ik in het andere topic ( hoe voel je je nu?) posten, waar ik best boos op mezelf was, dat een paar mensen me uitnodigde voor een avondje stappen, maar dat ik weer bang was voor hetgeen wat kon gebeuren en het gevoel het dat ik minder was dan hun, waardoor ik zei dat ik er nog niet klaar voor was, want het zijn bekenden van mij die wel een beetje van mijn problemen afweten.
Ondanks dat de tijd vrij snel gaat is het plezier in het leven ver te zoeken, verplichten waar ik heen moet zit ik dagen van tevoren al mee in mijn maag. En ondanks dat ik dingen probeer te doen om het leuker voor mezelf te maken, dan nog blijft het structurele negatieve, waaronder dat ik geen contacten heb, maar eigenlijk heb ik het gevoel dat er daarvoor nog een achterliggende reden is, ik weet alleen niet wat. Ik heb voor mezelf nog wel het gevoel dat het op te lossen is, maar het moet niet lang meer duren.
@Murmeli Nee Peter heeft net thuis gekeken, maar heb maar 1 pammetje ingenomen, dus niet zoals donderdag een overdosis ofzo.
Dankjewel =) ik probeer dit topic een beetje als steun te zien
ik had voor die tijd juist een hele goede band met hem
morgen komt er een uitgebreide reactie
ik had voor die tijd juist een hele goede band met hem
morgen komt er een uitgebreide reactie
Maar stiekem toch meer een lurker.
Dat idee dat je geen stap verder komt heb ik ook heel erg!quote:
Even een update maar. Ik ben eigenlijk voor mijn gevoel nog geen stap verder. Ik blijf een beetje op hetzelfde punt hangen, zeker sociaal gezien. Nog geen enkel nieuwe contact ofzo erbij, wel in de sportschool met bepaalde mensen praten, maar daar blijft het bij.
Ik denk dat ik nog steeds te graag alleen thuiszit, de veilige optie. Iets ondernemen gaat vrij moeilijk. Als ik thuiszit het ik moeite met naar buiten gaan en als ik weer terug thuiskom gaat het goede gevoel in 1 klap weer naar beneden, omdat ik dan weet dat is nog steeds niemand is. Als ik het huis uit ben voel ik me vaak wel beter, maar dat is dus meteen weer weg als ik thuiskom. Dan heb ik weer meteen het gevoel van eenzaamheid en leegte, waardoor ik weer wegval, terwijl ik me prima vermaak alleen thuis.
Eerlijk gezegd weet ik nog niet hoe ik het ga aanpakken verder, de sportschool en mijn bijbaantje hebben me gelukkig structuur gegeven, want ik in de maanden daarvoor totaal niet had.
De onzekerheid over mijn uiterlijk is wel minder geworden, ook onder andere door de sportschool, maar ook door een verbeterde verzorging. Acne verminderd en af en toe zonnebank en daarnaast wat nieuwe verzorgingsproducten doen al veel. Maar op het gebied van uitstraling is er nog steeds veel te winnen, misschien ook wel omdat ik veel te veel tijd heb om overal over na te denken, dat is ook het eerste waar ik de dag mee begin, nadenken.
Ook zoiets is als ik bijvoorbeeld met een jongen praat die gewoon een leuk leven heeft, dat ik dan meteen jaloers ben op de dingen die hij wel heeft en ik niet, dat ik meteen ga dingen dat ik de enige ben die het niet geeft en mezelf dus meteen minder waard voel, denk aan dingen als: relaties, vrienden, sociaal leven, seks etc. Maar Ik zou eigenlijk beter blij kunnen zijn met een leuk gesprek, dan meteen in het negatieve te denken.
Gelukkig krijg ik nog om de week wat nuttige teksten van mijn psycholoog te horen, waardoor ik op bepaalde gebieden wel vooruit kom, maar naar buiten toe is er te weinig vooruitgang, wat toch inhoud dat de innerlijke groei nog niet goed is.
Ook hetgeen wat ik in het andere topic ( hoe voel je je nu?) posten, waar ik best boos op mezelf was, dat een paar mensen me uitnodigde voor een avondje stappen, maar dat ik weer bang was voor hetgeen wat kon gebeuren en het gevoel het dat ik minder was dan hun, waardoor ik zei dat ik er nog niet klaar voor was, want het zijn bekenden van mij die wel een beetje van mijn problemen afweten.
Ondanks dat de tijd vrij snel gaat is het plezier in het leven ver te zoeken, verplichten waar ik heen moet zit ik dagen van tevoren al mee in mijn maag. En ondanks dat ik dingen probeer te doen om het leuker voor mezelf te maken, dan nog blijft het structurele negatieve, waaronder dat ik geen contacten heb, maar eigenlijk heb ik het gevoel dat er daarvoor nog een achterliggende reden is, ik weet alleen niet wat. Ik heb voor mezelf nog wel het gevoel dat het op te lossen is, maar het moet niet lang meer duren.
Als ik kon kiezen dan zat ik ook het liefst thuis, want inderdaad: lekker veilig! (zeker met pleinvrees)
Wel fijn om te lezen dat er in ieder geval wat structuur is nu! Maar het feit dat je contacten hebt op de sportschool en bij het bijbaantje en dat mensen je uitnodigen om te gaan stappen laten eigenlijk wel zien dat mensen jou wel zien zitten!!! Misschien kun je daar op focussen zodat het blije gevoel thuis blijft (ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan)
Maar waar komt bij jou dan toch het gevoel vandaan dat je geen contacten hebt? Want als ik eerder in je post lees zijn er wel mensen die een praatje met je maken!
En oowja: PSV
Hmm... Wel goed dat het dus niet daaraan lag, maar wel des te vreemder dat dat gebeurt.quote:
@Murmeli Nee Peter heeft net thuis gekeken, maar heb maar 1 pammetje ingenomen, dus niet zoals donderdag een overdosis ofzo.
Al begin ik het wel te snappen dat dat kan gebeuren. Ik loop afentoe ook rond dat ik me heel raar voel, of ik er niet ben ofzo. draaierig. gedesorienteerd. vreemd hoor.
blij dat oxazepam bestaat, maar helaas geen oplossing voor iedere dag.
ik heb net mijn psych gemaild dat het niet goed gaat en bleh.
hoop dat ze erop reageert.
(sorry dat ik nu alsnog van mijn reactie op jou een egopost maak)
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Inderdaad: PSVquote:
[..]
Dat idee dat je geen stap verder komt heb ik ook heel erg!
Als ik kon kiezen dan zat ik ook het liefst thuis, want inderdaad: lekker veilig! (zeker met pleinvrees)
Wel fijn om te lezen dat er in ieder geval wat structuur is nu! Maar het feit dat je contacten hebt op de sportschool en bij het bijbaantje en dat mensen je uitnodigen om te gaan stappen laten eigenlijk wel zien dat mensen jou wel zien zitten!!! Misschien kun je daar op focussen zodat het blije gevoel thuis blijft (ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan)
Maar waar komt bij jou dan toch het gevoel vandaan dat je geen contacten hebt? Want als ik eerder in je post lees zijn er wel mensen die een praatje met je maken!
En oowja: PSV
Maar dat structuur had ik inderdaad wel nodig om te zorgen dat ik toch wat meer buiten en onder de mensen kwam. Degene die me uitnodigde waren niet van de sportschool, maar van de tennisclub en tevens vrienden van mijn broer. Overigens ook 2 nieuwe mensen waarbij het ook wel redelijk klikte en mij uitnodigde voor een of ander feestje over een tijdje. Maar dat zijn dus mensen die ik ontmoet heb via mijn broer. En aangezien ze mijn situatie wel een beetje kennen, vraag ik mezelf dan vrij snel af of het is uit medelijden of dat ze me daadwerkelijk interessant vinden.
Opzich zijn er weldegelijk mensen die een praatje met me maken ja, maar het blijft altijd oppervlakkig. Tevens zijn het altijd jongens en nooit meisjes, waar ik ook wel mee zit. Maar het zijn contacten in de vorm van dat je allemaal met ze praat als je ze toevallig tegenkomt, geen contacten waarmee je in je vrije tijd nog iets doet en ook geen vrienden. Daar komt de leegte en eenzaamheid vandaan, zodra ik thuiskom is er niemand meer en al zou ik de komende maand niet meer buitenkomen, is er niemand die zich afvraagt waar ik gebleven ben om het zo maar even uit te drukken. Het ligt er dus ook maar aan wat je onder contacten verstaat en wanneer je tevreden bent.
Maargoed dat sommige mensen mij interessant vinden is ook zo, maar het moet dus nog een stapje verder en ik weet niet hoe ik die stap moet maken en ik weet ook niet of ik daarvoor de juiste mensen al heb gezien. Ik heb eerlijk gezegd niet het idee je juiste mensen ontmoet te hebben en misschien kom ik daardoor ook wel geen stap verder. Plus nog altijd te weinig initiatief vanuit mezelf denk ik.
Brrrrr. Heb je dat al eerder gehad of is het de 1e keer? Zou even met de psychiater overleggen.quote:
Zal even laten weten dat ik nog leef. Ben vandaag vermist geweest. Was in het bos, maar weet nergens meer vanaf. Fiets weg, had helemaal niks mee, weet niets meer, erg vreemd allemaal.
Maar ben gevonden en nu bij schoonouders. Morgen gaat Peter maar weer mee naar Dimence en dan maar kijken wat ze nu van plan zijn met me...
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Het was de eerste keer. Alleen vorige week toen ik overdosis had genomen heb ik de hele dag geslapen en was ik ook stukjes kwijt. Maar voor het eerst dat ik in z'n toestand wegga en niks meer weet. Terwijl ik nu dus geen pillen heb gehad. Peter gaat zo bellen over hoe nu verder. Weet nog steeds niks over wat ik gisteren allemaal heb gedaan.quote:
[..]
Brrrrr. Heb je dat al eerder gehad of is het de 1e keer? Zou even met de psychiater overleggen.
Hoe lang slik je die kalmeringsmiddelen nu? Kan het daar niet van komen?
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Oxazepam slik ik niet regelmatig, maar alleen als het nodig is. Risperdal (antipsychoticum) slik ik nu een week of 3. Bedacht net dat mijn moeder een aantal jaren geleden een psychose heeft gehad. Dus misschien dat ik dat ook in een lichtere vorm heb gehad. Of dat het komt omdat ik die oxazepam net na mijn AD heb geslikt ofzo.quote:
Hoe lang slik je die kalmeringsmiddelen nu? Kan het daar niet van komen?
Heb geen idee, maar dat vraag ik sowieso wel aan iemand vandaag. Man van de crisisdienst zit nu in bespreking, dus straks even terugbellen
