Depressie & Angst #13

Morgen is het dus weer maandag en dat betekend weer naar school en naar al die negativiteit daar. Het is me ondertussen behoorlijk duidelijk geworden dat ik niet zo gewenst ben. Ik zou zo graag het echte verhaal willen zeggen maar ben te bang dat dit topic gevonden wordt.

Resultaat is dus ontzettende maagkrampen nu. Ik slaap gewoon goed maar toch word ik energieloos wakker.

Daarnaast denk ik aan stoppen met de opleiding en voor mezelf kiezen, maar wacht dan kies ik helemaal niet voor mezelf?!

Ik word echt helemaal gek van de situatie en ondanks dat mijn psycholoog heeft aangeboden te praten met school ben ik bang dat ik het daarmee erger maak + uit een eerdere ervaring weet ik dat zo'n gesprek waarschijnlijk niet eens mag van school.

Sorry dat het allemaal zo vaag moet (raak er zelf ook gefrustreerd van) maar omdat ik zwaar het vermoeden heb dat mijn mentor het een en ander googled moet het maar.

Ik zie even geen licht meer aan het eind van de tunnel

quote:

Op zondag 13 november 2011 23:12 schreef Madame_Paon het volgende:
Ik ben ook vaak bang dat mensen mij herkennen door wat ik hier vertel, maar ik probeer me er overheen te zetten.
Ik heb heel vaak de neiging om alle berichten te (laten) verwijderen, maar ik probeer die drang te weerstaan.

Als je het niet supergedetailleerd neerzet, denk ik niet dat mensen snel doorhebben wie je bent.

Daar heb je ergens wel gelijk in en zolang ik geen namen noem kunnen ze me ook niet veel maken.

Het komt er dus op neer dat klasgenoten over me geklaagd hebben over hoe ik me gedraag, terwijl dit 90% van de tijd komt door paniek. Ik heb gevraagd wie heeft geklaagd en waarom ze er last van hebben omdat ik niet veel zeg op zo'n moment. Hier werd omheen gepraat. Ik belemmer dus de onderlinge verhoudingen in de klas, simpelweg doordat ik ben wie ik ben en dat is slechts tijdelijk.

Dus nu heb ik letterlijk alles en iedereen tegen me voor mijn gevoel. Simpelweg omdat mij een etiketje is opgeplakt waar school een onjuist/niet realistisch beeld bij heeft gevormd.

Op al mijn verklaringen en uitleg komt een "ja, maar" en continu wordt er negatief gekeken. Zeer vermoeiend, frustrerend en noem maar op, zeker omdat ik deze reactie totaal niet had verwacht.

Sorry dat ik niet heb bijgelezen maar lig in bed met m'n telefoon en wilde dit even kwijt. Morgen zal ik bijlezen Trouwens, nu ik lig zijn de krampen wat minder maar spanning in lijf is voelbaar helaas.

quote:

Op zondag 13 november 2011 23:30 schreef DolFijn94 het volgende:

[..]

Daar heb je ergens wel gelijk in en zolang ik geen namen noem kunnen ze me ook niet veel maken.

Het komt er dus op neer dat klasgenoten over me geklaagd hebben over hoe ik me gedraag, terwijl dit 90% van de tijd komt door paniek. Ik heb gevraagd wie heeft geklaagd en waarom ze er last van hebben omdat ik niet veel zeg op zo'n moment. Hier werd omheen gepraat. Ik belemmer dus de onderlinge verhoudingen in de klas, simpelweg doordat ik ben wie ik ben en dat is slechts tijdelijk.

Dus nu heb ik letterlijk alles en iedereen tegen me voor mijn gevoel. Simpelweg omdat mij een etiketje is opgeplakt waar school een onjuist/niet realistisch beeld bij heeft gevormd.

Op al mijn verklaringen en uitleg komt een "ja, maar" en continu wordt er negatief gekeken. Zeer vermoeiend, frustrerend en noem maar op, zeker omdat ik deze reactie totaal niet had verwacht.

Sorry dat ik niet heb bijgelezen maar lig in bed met m'n telefoon en wilde dit even kwijt. Morgen zal ik bijlezen Trouwens, nu ik lig zijn de krampen wat minder maar spanning in lijf is voelbaar helaas.

Wat vervelend: weten je klasgenoten ook wat er met je aan de hand is, of alleen docenten?
Ik kan me voorstellen dat je klasgenoten namelijk je gedrag soms niet zullen begrijpen en dan dus niet weten "wat ze met je aanmoeten". Dat is klote, maar wel enigszins te begrijpen. Het zou echter een stuk handiger zijn om daar met jou over in gesprek te gaan, ipv anoniem te gaan klagen.

Door het gesprek aan te gaan zou er namelijk gekeken worden hoe een paniekaanval bv eventueel vermeden kan worden of kan er gekeken worden naar wat je wel kan doen en dat de daarbij op je kunnen rekenen.

Het aanbod van je psych voor een gesprek lijkt me daarom een zeer goed idee. Je verwacht dat het op niets zal uitlopen, maar niet geschoten is altijd mis toch? Niets heb je nu ook al.

Succes

quote:

Op maandag 14 november 2011 10:17 schreef Nyota het volgende:

[..]

Door het gesprek aan te gaan zou er namelijk gekeken worden hoe een paniekaanval bv eventueel vermeden kan worden of kan er gekeken worden naar wat je wel kan doen en dat de daarbij op je kunnen rekenen.

Het aanbod van je psych voor een gesprek lijkt me daarom een zeer goed idee. Je verwacht dat het op niets zal uitlopen, maar niet geschoten is altijd mis toch? Niets heb je nu ook al.

Dat. Nee heb je, ja kun je krijgen.

quote:

Op maandag 14 november 2011 10:17 schreef Nyota het volgende:

[..]

Wat vervelend: weten je klasgenoten ook wat er met je aan de hand is, of alleen docenten?
Ik kan me voorstellen dat je klasgenoten namelijk je gedrag soms niet zullen begrijpen en dan dus niet weten "wat ze met je aanmoeten". Dat is klote, maar wel enigszins te begrijpen. Het zou echter een stuk handiger zijn om daar met jou over in gesprek te gaan, ipv anoniem te gaan klagen.

Door het gesprek aan te gaan zou er namelijk gekeken worden hoe een paniekaanval bv eventueel vermeden
kan worden of kan er gekeken worden naar wat je wel kan doen en dat de daarbij op je kunnen rekenen.

Het aanbod van je psych voor een gesprek lijkt me daarom een zeer goed idee. Je verwacht dat het op niets zal uitlopen, maar niet geschoten is altijd mis toch? Niets heb je nu ook al.

Succes

Mijn klasgenoten weten wat ik heb. Ik heb ze hetzelfde verteld als de psycholoog mij heeft verteld en ze kwamen heel begrijpend over. Niet dus.

Dat ik nu niks heb en dat een gesprek daardoor niet kwaad kan is opzich wel waar maar het kan wel zijn dat het "de druppel" is voor mijn mentor en ik van de opleiding gestuurd wordt (is al 2 keer mee gedreigd) en dat wil ik absoluut niet, vandaar.

Het lijkt dus wel alsof ik iets heel ergs heb gedaan waardoor mij een verwijdering boven het hoofd hangt en ik een belemmering vorm voor de klas terwijl ik feitelijk alleen heb gezegd dat ik een angststooris heb en ik vertoon bepaald gedrag als reactie op die angststoornis.

Ik kan maar niet tot hun doordringen en hun laten inzien dat dit tijdelijk is. Dit gedrag is geen onderdeel van mijn karakter en is voor mij minstens zo vervelend. Moet bijna weer naar school helaas, zit trillend op de bank (aansteller vind ik mezelf nu)

[ Bericht 10% gewijzigd door DolFijn94 op 14-11-2011 21:00:04 ]

Hmmm er is iets mis gegaan met quoten, hopelijk kunnen jullie er nog wat van maken

Maargoed een gesprek is wel echt mijn laatste redmiddel en ik ga het ook zeker doen, ben alleen bang voor de eventuele reactie (als de psycholoog uit beeld is).

quote:

Op maandag 14 november 2011 12:04 schreef DolFijn94 het volgende:
Hmmm er is iets mis gegaan met quoten, hopelijk kunnen jullie er nog wat van maken

Maargoed een gesprek is wel echt mijn laatste redmiddel en ik ga het ook zeker doen, ben alleen bang voor de eventuele reactie (als de psycholoog uit beeld is).

Je kunt je eigen deel altijd nog zwart benadrukken

Maar goed ik heb t wel gelezen, En ik wil je even succes wensen, En bedenk dat jij het belangrijkste bent, En een school die dreigt met verwijdering is schandalig, waarschijnlijk zorgt dit alleen maar voor meer paniek en angst!
Is het geen optie om er een paar maanden mee te stoppen en volgend schooljaar opnieuw te beginnen?

Ik meld me hier ook maar eens...

Mijn klachten zijn begonnen toen mijn ex het, zo' n anderhalf jaar geleden uitmaakte. Ben nogal (over)gevoelig op dat punt gebleken..

Paniekaanvallen kwamen, hartkloppingen, enorm nerveus bij het opstaan, terwijl er in feite niets aan de hand is.

Na die tijd veel uitgegaan, extensief gedronken, drugs gebruikt zelfs. Maar na een tijdje ging het beter, ik sportte veel, voelde me steeds beter, maar helemaal weg ging het niet.

Nu lijk ik weer een terugslag te hebben. Of het te maken heeft met de intredende winter weet ik niet. Ik voel weer meer woede, voel me vaker klote, moet ook weer meer aan mijn ex denken, hoewel ik niet meer denk dat zij nog een grote rol speelt in mijn probleem. Het is meer algehele onzekerheid geworden in plaats van liefdesverdriet om 1 specifiek persoon...

Bweeeeerrrgggghhhh!
Kut bedrijfsarts! Nu voel ik me weer net zo kut als vorige week. En bedankt! Lul...

quote:

Op maandag 14 november 2011 12:06 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Je kunt je eigen deel altijd nog zwart benadrukken

Maar goed ik heb t wel gelezen, En ik wil je even succes wensen, En bedenk dat jij het belangrijkste bent, En een school die dreigt met verwijdering is schandalig, waarschijnlijk zorgt dit alleen maar voor meer paniek en angst!
Is het geen optie om er een paar maanden mee te stoppen en volgend schooljaar opnieuw te beginnen?

Nou tijdelijk stoppen brengt mij niet veel verder omdat ik dan eigenlijk mijn stoornis uit de weg ga. Daarnaast heb ik ook nog geen lessen gemist en de tentamens die ik heb gehaald zijn voldoende.

Het is dus niet zo dat mijn resultaten er zwaar onder lijden. Wel is het inderdaad zo dat de angst en paniek er erger door wordt maar omdat ik volgend jaar een nieuwe mentor heb enz. ga ik er liever voor.

Het idee van een studieachterstand wekt net zo goed een angstaanval op. Zit nu op school dus vandaar een niet zo duidelijk berichtje want moet snel typen

Bedankt dat je het gelezen hebt, het helpt wel echt

quote:

Op maandag 14 november 2011 15:14 schreef Murmeli het volgende:
Bweeeeerrrgggghhhh!
Kut bedrijfsarts! Nu voel ik me weer net zo kut als vorige week. En bedankt! Lul...

Wil je vertellen wat er gebeurd is?

quote:

Op maandag 14 november 2011 16:12 schreef Nyota het volgende:

[..]

Wil je vertellen wat er gebeurd is?

Hij zat te zeiken of ik niet bang ben dat mijn werkgever van me af wil wegens mijn enorme ziekteverzuim. En ik moet over een week weer langskomen of het al beter gaat en of ik wel op de goede weg ben door thuis te blijven.
Ofwel: ga eens aan het werk luie donder. Althans zo kwam het over.

En hij heeft me klem, want als het volgende week slechter gaat, gaat ie natuurlijk zeggen dat thuis zitten blijkbaar ook niet werkt. En als het beter gaat, vindt ie vast ook dat ik wel aan het werk kan. Weliswaar iets anders dan wat ik deed, want dat dat niet lukt snapt hij wel. Maar dan nog..... grrrr!
Ik ben gewoon echt de kluts kwijt ervan en moedeloos en ik weet niet wat allemaal. Ben in ieder geval klaar met alles. Schiet mij maar lek.

quote:

Op maandag 14 november 2011 16:26 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Hij zat te zeiken of ik niet bang ben dat mijn werkgever van me af wil wegens mijn enorme ziekteverzuim. En ik moet over een week weer langskomen of het al beter gaat en of ik wel op de goede weg ben door thuis te blijven.
Ofwel: ga eens aan het werk luie donder. Althans zo kwam het over.

En hij heeft me klem, want als het volgende week slechter gaat, gaat ie natuurlijk zeggen dat thuis zitten blijkbaar ook niet werkt. En als het beter gaat, vindt ie vast ook dat ik wel aan het werk kan. Weliswaar iets anders dan wat ik deed, want dat dat niet lukt snapt hij wel. Maar dan nog..... grrrr!
Ik ben gewoon echt de kluts kwijt ervan en moedeloos en ik weet niet wat allemaal. Ben in ieder geval klaar met alles. Schiet mij maar lek.

Omdat ik me niet zo top voel, heb ik veel zin om iets te slopen, maar om jou nu lek te schieten gaat me wat ver.

Allereerst is het een wat vreemde vraag over het ziekteverzuim en of je werkgever niet van je af wil. Wat is dat nou voor vraag van een bedrijfsarts?!! Je hebt goed contact toch met je werkgever? Geeft die nog wat aan?

Maar wel een lastige situatie en begrijp goed dat je je in de tang voelt genomen. Heb je nog contact met een psych oid die je misschien nog kan helpen om alles wat helderder te krijgen?

En als ik je goed begrijp is nog even rust nemen voor jou nu het beste, of lees ik dat verkeerd? Kan je hem anders niet een vingerkootje aanbieden door te zeggen dat je over 2 weken ofzo 2 uurtjes gaat werken of iets dergelijks? Dan geef jij in ieder geval nog het initiatief aan. Bovendien: te snel weer beginnen is ook niet goed, want als je daarna weer uit valt vinden werkgever dat ook weer niet leuk toch?

Wel echt vervelend, snap heel goed de stress en frustratie die je voelt. Meest kutte dat je er nog bij kan hebben.

Had vandaag sinds 3 weken weer een afspraak met m'n therapeute. Volgens m'n eigen voornemen ging ik er heen en gewoon zitten en voelen ipv continue met mezelf in gevecht te zijn. Me niet de hele tijd druk te maken, maar gewoon voelen en praten en dat ging me best goed af. Ik durfde haar ook beter gewoon eens aan te kijken en te benoemen hoe ik me voelde.

Het over m'n verdriet gehad wat ik nu de hele tijd voel en het gehad over een aantal herinneringen die meespelen in dit verdriet. Ze gaf aan me dat het zo zou kunnen dat we dit 'graven' en begrijpen waar het vandaan kom hoe ik me voel en het helen van hetgeen dat ik vroeger heb gemist, zo een jaar in beslag kan nemen. Whoopie, lucky me..
Het was wel weer confronterend en ik begin me steeds meer dingen van vroeger me te beseffen. En au, au, au, dat doet pijn en wil het liefst ineengedoken gaan zitten (ook toen ik bij haar zat).

Verder ook aangegeven dat ik nog steeds slecht slaap en ze stelde voor om toch eens een afspraak met de psychiater te maken. Ik gaf aan hier nog even over na te denken. Ik sta nog een beetje in dubio. Met name gewichtstoename, maar nog veeeeeeeel belangrijker, mijn oorsuizen, wil ik niet verergerd hebben als gevolg van medicatie. En wat ik lees heeft alleen fluoxetine niet de bijwerking van (verergeren van) oorsuizen. En of dat in mijn geval werkt...
En daarbij is m'n lijf (en de verhoudingen daarvan) iets dat me nog blij maakt over mezelf, dus daar ben ik toch ook een beetje zuinig op (en ja, ik weet het, yada yada yada)

Maar echt, als mijn oorsuizen nog verder zou verergeren, word ik echt helemaal knettergek, dat trek ik helemaal niet meer dan

Mag ik me hier melden in dit topic? Zal mezelf een klein beetje voorstellen.

29 jr,

Ik ben onder behandeling voor angst en vermijdingsklachten.
En ben verder gruwelijk onzeker/ verlatingsangst/faalangst.

Er zijn wat nare dingen gebeurt in mijn leven. En afgelopen zondag is er weer iets gebeurd waardoor ik het nu allemaal even niet zitten. ( geen enge gedachten ofzo)
Maar wel zoiets van wanneer gebeuren er nu eens leuke dingen en niet alleen maar slechte dingen.
Ook de beroemde winterdip is aanwezig.

Door alles wat er nu afgelopen weken gebeurd is loopt school ook niet zo lekker. Kan me niet concentreren.

Kan niet slapen, kan niet eten. Ben al 8 kilo kwijt in 3 weken. Ril continu.

[ Bericht 7% gewijzigd door drucilla82 op 14-11-2011 19:48:33 ]

quote:

Op maandag 14 november 2011 19:39 schreef drucilla82 het volgende:
Mag ik me hier melden in dit topic? Zal mezelf een klein beetje voorstellen.

29 jr,

Ik ben onder behandeling voor angst en vermijdingsklachten.
En ben verder gruwelijk onzeker/ verlatingsangst/faalangst.

Er zijn wat nare dingen gebeurt in mijn leven. En afgelopen zondag is er weer iets gebeurd waardoor ik het nu allemaal even niet zitten. ( geen enge gedachten ofzo)
Maar wel zoiets van wanneer gebeuren er nu eens leuke dingen en niet alleen maar slechte dingen.
Ook de beroemde winterdip is aanwezig.

Door alles wat er nu afgelopen weken gebeurd is loopt school ook niet zo lekker. Kan me niet concentreren.

Kan niet slapen, kan niet eten. Ben al 8 kilo kwijt in 3 weken. Ril continu.

Heey, goed dat je hier komt meepraten!

Ik heb ook faalangst, dit zijn waarschijnlijk ook de beginselen, samen met wat andere "symptomen" geweest van wat uiteindelijk een angstoornis is geworden. Ik heb hier ook wat trainingen voor gehad en het ging/gaat veel beter daardoor

Wat voor een angstklachten heb je precies want het zou goed kunnen dat die redelijk overeen komen met de mijne?!

Ik lees dat je in behandeling bent, heb je daar al aangegeven dat je niet eet en slaapt en continu rilt? Dit is natuurlijk niet goed, ook al snap ik het volkomen. De angst blokkeerd ook vaak letterlijk mijn keel en dan kan ik ook helemaal niks eten (buitenshuis sowieso nooit) maar jij hebt dat zo te lezen helaas ook thuis.

Hopelijk worden vooral de lichamelijk klachten snel opgelost en wordt de rest uiteindelijk ook wat beter!!!

Dat rillen en, niet kunnen eten is gekomen door de relatiebreuk 4 weken terug. Het ene veilige/ vertrouwde is weggevallen. We zijn nog wel vrienden. Ben nu vooral bang voor de toekomst.

Mijn angst is o.a. Verlatingsangst, bang voor veranderingen. Durf sinds zondagavond niet meer in donker over straat. Dit laatste was juist eerst opgelost.

Zie mijn therapeute pas in december weer. Ze heeft nu vakantie.

quote:

Op maandag 14 november 2011 21:29 schreef drucilla82 het volgende:
Dat rillen en, niet kunnen eten is gekomen door de relatiebreuk 4 weken terug. Het ene veilige/ vertrouwde is weggevallen. We zijn nog wel vrienden. Ben nu vooral bang voor de toekomst.

Mijn angst is o.a. Verlatingsangst, bang voor veranderingen. Durf sinds zondagavond niet meer in donker over straat. Dit laatste was juist eerst opgelost.

Zie mijn therapeute pas in december weer. Ze heeft nu vakantie.

Dat is naar dat je therapeute net nu weg is. Heb je geen kenissen/vrienden die je eventueel (tijdelijk) het veilige gevoel terug kan geven? Dat je in ieder geval weer iets kan eten enzo, of begrijp ik het dan verkeerd? (heb er nog niet helemaal een beeld bij, sorry ) Of anders een afspraak maken bij de huisarts?

Net ff globaal bijgelezen. En faalangst is hier best herkenbaar, ik ben vaak onzeker over mijn werk, mede doordat ik dingen verkeerd itnerpreteer.
Maar ik heb ook faalangst, ben vaak bang wat mensen van me zullen ed. ik moet zeggen dat dit nu wel iets minder is, maar nog heb ik er las van.
Maar die faalangst komt voort uit onzekerheid.

Maar goed, ik heb nu echt helemaal geen zin meer. Ik heb alles gehaald en ipv. meer gemotiveerd te raken raak ik juist meer gedesmotiveerd.
En voel me nu echt weer mega somber..maar goed..ik ga mijn bed in want een goede nachtrust doet wonderen.

@Dolfijn, ik kan wel met vrienden praten , maar ik krijg niet dat "veilig"gevoel bij hun. Mijn huisarts kan op het moment niet veel voor me doen. Hij zegt dat het dadelijk allemaal wel goedkomt. En mijn eetlust ook wel weer terugkomt. En veel moet praten met therapeute enzo.

Ik hoop dat deze week snel voorbij, voel me enorm .....
Heb vannacht niet geslapen alleen maar gehuildt. Afgelopen zondag begon fijn en is ... ge-eindigt.
Zit daar enorm mee in mijn maag.
Weet ook niet wat ik ermee aan moet.

quote:

Op maandag 14 november 2011 18:40 schreef Nyota het volgende:
Had vandaag sinds 3 weken weer een afspraak met m'n therapeute. Volgens m'n eigen voornemen ging ik er heen en gewoon zitten en voelen ipv continue met mezelf in gevecht te zijn. Me niet de hele tijd druk te maken, maar gewoon voelen en praten en dat ging me best goed af. Ik durfde haar ook beter gewoon eens aan te kijken en te benoemen hoe ik me voelde.

Het over m'n verdriet gehad wat ik nu de hele tijd voel en het gehad over een aantal herinneringen die meespelen in dit verdriet. Ze gaf aan me dat het zo zou kunnen dat we dit 'graven' en begrijpen waar het vandaan kom hoe ik me voel en het helen van hetgeen dat ik vroeger heb gemist, zo een jaar in beslag kan nemen. Whoopie, lucky me..
Het was wel weer confronterend en ik begin me steeds meer dingen van vroeger me te beseffen. En au, au, au, dat doet pijn en wil het liefst ineengedoken gaan zitten (ook toen ik bij haar zat).

Verder ook aangegeven dat ik nog steeds slecht slaap en ze stelde voor om toch eens een afspraak met de psychiater te maken. Ik gaf aan hier nog even over na te denken. Ik sta nog een beetje in dubio. Met name gewichtstoename, maar nog veeeeeeeel belangrijker, mijn oorsuizen, wil ik niet verergerd hebben als gevolg van medicatie. En wat ik lees heeft alleen fluoxetine niet de bijwerking van (verergeren van) oorsuizen. En of dat in mijn geval werkt...
En daarbij is m'n lijf (en de verhoudingen daarvan) iets dat me nog blij maakt over mezelf, dus daar ben ik toch ook een beetje zuinig op (en ja, ik weet het, yada yada yada)

Maar echt, als mijn oorsuizen nog verder zou verergeren, word ik echt helemaal knettergek, dat trek ik helemaal niet meer dan

wow he! wat heb je dat onwijs goed gedaan gisteren bij je therapeute!!
goed dat ze aangeeft dat het graven even kan duren. Dan ben je daarop voorbereid. Maar je zult ook zien dat je, nu je je ervoor durft open te stellen, het ook fijner zult gaan vinden. Het is soms pijnlijk en verdrietig, maar het geeft ook opluchting, althans, zo is dat bij mij.

wbt de psychiater: met hem/haar praten hoeft niet te betekenen dat je meteen aan de AD wordt gezet. Het kan ook zijn dat ze je bijv voor een paar keer slaapmedicatie wil laten voorschrijven, of melatonine (hoge dosering) oid. Dat kan je psychologe allemaal niet en de psychiater wel.

Verder, ik heb nu al 3 soorten AD geslikt, nooit oorsuizen. En kreeg er maar van eentje meer honger (lexapro). De overige hebben die bijwerking niet bij mij (citalopram en wellbutrin).
volgens mij zijn seroxat en mirtazapine/remeron medicijnen waar je nog wel eens kan kunt aankomen, maar er zijn zoveel andere soorten....
mochten ze je voorstellen om iets te gaan slikken, spreek dan al je twijfels, angsten, tegenargumenten hierover uit. Echt alles, nergens van denken dat het stom of raar is ofzo
Ik heb voor ik aan de meds ging 2 hele lange gesprekken gehad met de psychiater en na het 2e gesprek stelde hij wel voor om AD te geven en vroeg hij er nog bij of ik er nog een tijdje over na wilde denken. Dus, als je het gesprek al aangaat, betekent dat niet automatisch dat het moet.

Heb even bijgelezen:

@Nyota, heel knap gedaan van je bij je therapeute.

Medicatie: Ik ben zelf tegen medicatie. Heb er nare ervaringen mee door mensen in de omgeving.
En wil er nu dus ook echt niet aan beginnen.

Vandaag gaat wel iets beter als gisteren. Heb nu vooral veel last van frustraties. Weet er ook niet zo goed wat ik ermee aan moet.
Ben boos maar ook weer niet....
Ik huil, maar is het dan verdriet of de frustraties of toch allebei?

Weet wel dat ik gek wordt van mezelf. Contino twijfelen aan mezelf. Van wat doe ik fout, waarom is dit gebeurdt, waarom is dat gebeurdt, wat als ik dit anders gedaan had.

Heb wel vrede me de relatiebreuk. Het zat eraan te komen. O.a. door mijn eigen onzekerheid die dus mijn leven teveel beinvloed heeft.
Ben nu bang voor het onbekende wat gaat komen. Ben nl nogal een gewoontebeest die heeeeeel slecht tegen veranderingen kan.

Hoe gaan jullie met dit soort dingen om?

De psych denkt dat ik geen depressie heb, maar wel een indertijd slecht behandelde burn-out, en dat ik weer hard op weg ben naar een volgende omdat ik er niets van geleerd heb...de depressieve aanvallen komen voort uit de stress die ik op mezelf gooi, ik maak mezelf eigenlijk zo moe, dat je d'r depressieve verschijnselen van krijgt! De medicatie blijft gewoon, maar is meer symptoombestrijding.

Begin vandaag aan groepstherapie voor overstreste tiepes, de 'Vermoeide Helden' groep. Klinkt wel lekker positief natuurlijk...heeft wel een sterk AA gevoel. Ben eg benieuwd wat me daar staat te gebeuren. De Valdoxan heeft haast geen bijwerkingen meer, behalve dat ik haast elke avond voor half 10 eigenlijk in bed moet liggen, 10 uur is nu al heel zwaar nachtbraken voor me...ik heb heel veel slaap nodig!
Ook inloggegegevsn voor online therapie gekregen...ben benieuwd.

quote:

Op dinsdag 15 november 2011 10:01 schreef Murmeli het volgende:
[..]
wbt de psychiater: met hem/haar praten hoeft niet te betekenen dat je meteen aan de AD wordt gezet. Het kan ook zijn dat ze je bijv voor een paar keer slaapmedicatie wil laten voorschrijven, of melatonine (hoge dosering) oid. Dat kan je psychologe allemaal niet en de psychiater wel.

Ik heb Valdoxan gekregen, dat is simpel gezegd een melatonine tablet, maar met een dosering die 250 keer sterker is dan die pilletjes die je zonder recept kan krijgen. Ik moet daarom ook af en toe bloed laten prikken, omdat ze het goed in de gaten moeten houden, maar laat je daardoor niet afschrikken, ik ben er zo van opgeknapt, ik had dit veel eerder moeten doen! Medicatie klinkt eng, maar ze gaan heus niet gelijk de zwaarste middelen voorschrijven, zeker niet als je aangeeft dat je bang bent voor de gevolgen en bijwerkingen.