Depressie & Angst #13

Moest vandaag terug naar mijn oude hulpverlener, niet omdat het slecht gaat, maar omdat ik wil gaan samenwonen met partner en psycholoog kan beter dan ik uitleggen welke 'vangnetten' ik nodig kan hebben. Moest vandaag weer een hele reeks aan vragen beantwoorden, voelde me zo opgelucht toen ik klaar was en kon gaan. En nu stormt het in mijn hoofd, wil ik janken en de hele boel kort en klein slaan. Bah.

quote:

Op vrijdag 2 december 2011 20:32 schreef Danbo het volgende:
Mijn partner heeft de diagnose ernstige depressie en angststoornis gekregen. Had het er erg moeilijk mee: nu is het waarheid. Begrijp nu veel gedragingen wel en heb meer geduld gekregen. Maar het is zwaar omdat het veel energie en geduld vraagt en er weinig voor terug krijgt. Gelukkig start de behandeling binnenkort en hoop dat ik mijn oude liefje weer terug krijg.

Dit gevoel is wel iets om serieus samen aan te werken lijkt me. Ik weet niet of jij teveel verwacht of dat je partner te weinig geeft, maar ik kreeg echt een naar gevoel bij het lezen van deze zin (de vetgedrukte).
Ik hoop sowieso voor jullie allebei dat hij/zij zicht snel beter gaat voelen en dat jullie weer samen happy kunnen zijn. Het kan even duren voordat de behandeling aanslaat, dus het zal voor jou ook nog best even pittig worden. Sterkte, en voel je vrij om wat neer te zetten hier als je daar behoefte aan hebt.

Hij liegt tegen me over heel belangrijke dingen, nu weet ik dat het zijn angststoornis is.
Hij is passief en heeft geen sociaal leven, nu weet ik dat het zijn depressie is.
Dit was hij niet toen we elkaar leerden kennen, hij was stoer, zeker van zichzelf en vaak bij vrienden.
Weet nu ook dat ik mijn eigen leven ernaast moet houden, wel leuke dingen doen en genieten van sociale contacten.
Hoop gewoon dat hij uiteindelijk weer gelukkig is, dan ben ik het ook.

Sorry, sinds wanneer ga je van een angststoornis liegen?

quote:

Op zaterdag 3 december 2011 09:08 schreef DeZoektocht het volgende:
Sorry, sinds wanneer ga je van een angststoornis liegen?

omdat hij zich waarschijnlijk schaamt voor de waarheid!
ik herken het wel van mijn partner, ook dat het veel energie kost en dat je er zo verdomd weinig voor terug krijgt, de gouden tip die ik daarvoor heb, neem af en toe afstand om zelf leuke dingen te doen! tijd voor jezelf anders ga je eraan kapot!

Ik slik nu een week Wellbutrin en het is tot noch toe geen succes. De eerste helft van de week had ik ernstige paniekaanvallen, ik durfde het huis niet meer uit en het idee dat ik bijvoorbeeld met de trein moest gaan zorgde voor hartkloppingen en huilbuien. Qua paniek gaat het nu wel beter, ik ben gisteren zelfs de stad in geweest voor Sinterklaasinkopen. Maar ik voel me nu echt zwaar beroerd, lichamelijk. Ik ben vet duizelig, als ik zit of lig heb ik nergens last van maar zodra ik opsta dan voel ik een raar gevoel in mijn hoofd (soort van watten) en val ik zowat flauw Dat gevoel trekt weer naar mijn buik en zorgt dat ik misselijk word. Rare omschrijving misschien, kan het niet echt goed uitleggen. Wel ben ik het echt zat nu, ik ga zo denk ik de psych bellen om te bespreken wat te doen want nog een dag zo rot voelen trek ik even niet

Ik zit ook regelmatig met mezelf in de knoop de laatste tijd moet ik eerlijk zeggen. Ik ben jaren lang lui geweest alleen dingen gedaan die ik leuk vind nooit verantwoording genomen en dingen gedaan die zwaar/vervelend zijn ( leren ) zo was ik de laatste tijd in een isolement gekomen merk ik nu. Ik probeer er nu uit te komen maar ik merk dat ik wel enige ''angst'' in mijn lijf voel.

Toch veel over de dood gaan ze, laat ik het zo zeggen ik ben gewend om mezelf heel erg te analyseren en ik wil ook psychologie gaan doen ( denk ik ) dus ik weet veel over angsten en dat soort onderwerpen. Constant ben ik in mijn hoofd daarover naar me zelf aan het kijken en aan het analyseren, lijkt wel angst om los te laten. Soms denk ik na, maar dat is slecht denk ik? Andere doen dit niet, het is beter als ik mij richt op posititieve dingen ( Nieuws kijken, dingen leren, sociaal, sporten ) Dat doe ik maar ik richt me meer op mijn gedachten. Want ik heb regelmatig gedachten die me bang maken dat ik gek wordt en mezelf vermoord. Ik weet het het klinkt volledig gek, want dat is mijn grootste angst. Maar die gedachten volgens iedereen hebben heel veel mensen die gedachten, toch ik accepteer niet als ik dat denk. Daar kan ik 1 week een rot gevoel aan over houden terwijl andere zeggen ga door.

Daarom denk ik ook dat ik mezelf gek maak en dat ik uiteindelijk me het spoor der vernieling in breng. Want regelmatig ben ik zo gefrustreerd dat ik denk van het hoeft niet meer ik ga nu iets doen, maar echt plannen en dat soort dingen nee nooit. Het is heel vervelend die gedachten want het maakt me bang en het laat me denken dat ik gek ben. Als ik logisch kijk denk ik: Ik ben bang dus ik doe dat niet, iedereen denkt zo dus waar maak je je druk om? Ik geniet elke dag van dingen die ik doe alleen ben ik bang voor iets wat nooit zal gebeuren? Maar ik geloof toch heel erg in die angstige gedachten en wil dat loslaten ( vandaar analyseren: Want anders los je het niet op denk ik altijd )

Maar ik wil ophouden met het bezig zijn daarmee en het loslaten zonder dat ik bang ben dat er dan iets in de toekomst gaat gebeuren. Ik heb geen hulppersoon nodig hiervoor maar wil weten of iemand anders dit ook heeft ervaard?

Hoi
Gaat niet zo goed hier.

quote:

Op zaterdag 3 december 2011 13:10 schreef MarioBalotelli het volgende:
Ik zit ook regelmatig met mezelf in de knoop de laatste tijd moet ik eerlijk zeggen. Ik ben jaren lang lui geweest alleen dingen gedaan die ik leuk vind nooit verantwoording genomen en dingen gedaan die zwaar/vervelend zijn ( leren ) zo was ik de laatste tijd in een isolement gekomen merk ik nu. Ik probeer er nu uit te komen maar ik merk dat ik wel enige ''angst'' in mijn lijf voel.

Toch veel over de dood gaan ze, laat ik het zo zeggen ik ben gewend om mezelf heel erg te analyseren en ik wil ook psychologie gaan doen ( denk ik ) dus ik weet veel over angsten en dat soort onderwerpen. Constant ben ik in mijn hoofd daarover naar me zelf aan het kijken en aan het analyseren, lijkt wel angst om los te laten. Soms denk ik na, maar dat is slecht denk ik? Andere doen dit niet, het is beter als ik mij richt op posititieve dingen ( Nieuws kijken, dingen leren, sociaal, sporten ) Dat doe ik maar ik richt me meer op mijn gedachten. Want ik heb regelmatig gedachten die me bang maken dat ik gek wordt en mezelf vermoord. Ik weet het het klinkt volledig gek, want dat is mijn grootste angst. Maar die gedachten volgens iedereen hebben heel veel mensen die gedachten, toch ik accepteer niet als ik dat denk. Daar kan ik 1 week een rot gevoel aan over houden terwijl andere zeggen ga door.

Daarom denk ik ook dat ik mezelf gek maak en dat ik uiteindelijk me het spoor der vernieling in breng. Want regelmatig ben ik zo gefrustreerd dat ik denk van het hoeft niet meer ik ga nu iets doen, maar echt plannen en dat soort dingen nee nooit. Het is heel vervelend die gedachten want het maakt me bang en het laat me denken dat ik gek ben. Als ik logisch kijk denk ik: Ik ben bang dus ik doe dat niet, iedereen denkt zo dus waar maak je je druk om? Ik geniet elke dag van dingen die ik doe alleen ben ik bang voor iets wat nooit zal gebeuren? Maar ik geloof toch heel erg in die angstige gedachten en wil dat loslaten ( vandaar analyseren: Want anders los je het niet op denk ik altijd )

Maar ik wil ophouden met het bezig zijn daarmee en het loslaten zonder dat ik bang ben dat er dan iets in de toekomst gaat gebeuren. Ik heb geen hulppersoon nodig hiervoor maar wil weten of iemand anders dit ook heeft ervaard?

Ik weet niet precies of ik begrijp wat je bedoelt, maar te veel nadenken an sich is wel bekend... Maar denk je echt dat je hier zelf uit gaat komen, want het klinkt toch dat je jezelf steeds weer behoorlijk vaster in de knoop trekt. Al is het maar even om je een klein zetje te geven.

quote:

Op zaterdag 3 december 2011 15:06 schreef summer2bird het volgende:
Hoi
Gaat niet zo goed hier.

Aqualung&Lucy Schwartz - Cold/with lyrics

Sterkte

Sorry dat ik ineens kom binnenvallen hier maar dit is echt de allerergste dag ooit. Ik heb het gevoel dat ik nu echt alles kapot heb gemaakt en mensen laten mij een voor een vallen. Ik had gezegd dat ik ergens niet mee naartoe wilde door mijn stoornis en dat heeft mij mijn enige vriendschap gekost.
Mijn ouders doen er alleen maar een schepje bovenop en maken het alleen maar erger. Ik zit hier nou al 2 uur te huilen en te hyperventileren en ik weet echt niet wat ik moet doen!

Kun je de crisisdienst niet bellen? Sterkte!

Hier gaat het ook al een aantal dagen niet goed

quote:

Op zondag 4 december 2011 14:10 schreef sweetdancegirl het volgende:

[..]

Sterkte

Dank je.
Gaat alweer beter.

Ik heb van die enorme stemmingswisselingen.
Zo ben ik ubervrolijk echt op het hysteryse af en dan ben ik ineens zo verdrietig en zo sip.

Dinsdag weer een gesprek met de arts.
Vannavond moet ik weer terug. En dan moet ik uitleggen dat ik weer met zelfmoordgedachtes zat..
Kijk er nu al tegenop.
Maar ja, het is voor het beste he.

Crisisdienst is het toch maar niet geworden, ik weet niet dan voel ik me altijd zo dom, alsof ik van een mug een olifant maak. Ik heb mijn vriendin vandaag nog geprobeerd te bellen maar ze neemt niet meer op. Ik probeer het volgende week ergens weer. Ze denkt dat ik tegen haar lieg omdat ik bijvoorbeeld wel ga sporten maar niet mee ga naar de stad. Ik heb haar uitgelegd dat ik voor dat sporten heb betaald en dat dat, hoe raar het ook klinkt, het wel een soort van "verplicht" maakt om te gaan. Net zoals op het werk en op school. Als ik met haar mee was gegaan was er niks aan de hand geweest en nu voel ik me zo stom dat ik dat niet heb gedaan. Zoals ik eerder al beschreef heb ik op school 0.0% begrip en nu ben ik mijn enige vriendin ook nog eens kwijt voor mijn gevoel.

Ben al wel een stuk rustiger, ben alleen wel misselijk, heb hoofdpijn en mijn ogen branden enorm. Ik hoop echt dat ik dit nog goed kan maken, maar het probleem is dat er eigenlijk heel veel mensen zijn die een angststoornis niet begrijpen en niet begrijpen dat ik wel ga sporten maar niet mee ga naar de supermarkt. Ik snap het zelf ook niet altijd maar het heeft gewoon met die onrust te maken die ik dan voel. Nooit gedacht dat dit mij ook nog een vriendschap zou kosten.

Sorry voor deze ontzettende "zie mij zielig zijn" post (als ik dan toch negatief bezig ben)

hoi..was een tijdje weg..ging stukken beter, maar nu voel ik me al een paar dagen redelijk rot. En de nieuwe onderwijsperiode is weer aangebroken en ik heb wel alles gehaald de 1e periode, maar ik heb nu geen motivatie meer, verveel me constant..zit kortom weer in een neerwaartse spiraal zonder echt aanleiding ertoe Ben somber, droog, serieus en doe dingen om ze te doen, maar zonder echte motivatie die ik een paar weekjes geleden wel had

quote:

Op zondag 4 december 2011 17:24 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Dank je.
Gaat alweer beter.

Ik heb van die enorme stemmingswisselingen.
Zo ben ik ubervrolijk echt op het hysteryse af en dan ben ik ineens zo verdrietig en zo sip.

Dinsdag weer een gesprek met de arts.
Vannavond moet ik weer terug. En dan moet ik uitleggen dat ik weer met zelfmoordgedachtes zat..
Kijk er nu al tegenop.
Maar ja, het is voor het beste he.

Wat was je diagnose? Dit klinkt behoorlijk bipolair die stemmingswisselingen!

quote:

Op zondag 4 december 2011 17:42 schreef DolFijn94 het volgende:
Crisisdienst is het toch maar niet geworden, ik weet niet dan voel ik me altijd zo dom, alsof ik van een mug een olifant maak. Ik heb mijn vriendin vandaag nog geprobeerd te bellen maar ze neemt niet meer op. Ik probeer het volgende week ergens weer. Ze denkt dat ik tegen haar lieg omdat ik bijvoorbeeld wel ga sporten maar niet mee ga naar de stad. Ik heb haar uitgelegd dat ik voor dat sporten heb betaald en dat dat, hoe raar het ook klinkt, het wel een soort van "verplicht" maakt om te gaan. Net zoals op het werk en op school. Als ik met haar mee was gegaan was er niks aan de hand geweest en nu voel ik me zo stom dat ik dat niet heb gedaan. Zoals ik eerder al beschreef heb ik op school 0.0% begrip en nu ben ik mijn enige vriendin ook nog eens kwijt voor mijn gevoel.

Ben al wel een stuk rustiger, ben alleen wel misselijk, heb hoofdpijn en mijn ogen branden enorm. Ik hoop echt dat ik dit nog goed kan maken, maar het probleem is dat er eigenlijk heel veel mensen zijn die een angststoornis niet begrijpen en niet begrijpen dat ik wel ga sporten maar niet mee ga naar de supermarkt. Ik snap het zelf ook niet altijd maar het heeft gewoon met die onrust te maken die ik dan voel. Nooit gedacht dat dit mij ook nog een vriendschap zou kosten.

Sorry voor deze ontzettende "zie mij zielig zijn" post (als ik dan toch negatief bezig ben)

Heb je ook hulp? Het klinkt alsof je ontzettend met jezelf in de knoop zit en weinig steun krijgt van je omgeving. Heb je therapie gehad? Misschien dat dat je kan helpen. En als het echt een goede vriendin is dan zal ze je heus wel begrijpen, misschien moet je het even een paar dagen rust gunnen. En dan duidelijk uitleggen waar je precies last van hebt. Als ze dat niet kan begrijpen is ze ook niet echt een goede vriendin denk ik

quote:

Op zondag 4 december 2011 22:31 schreef cafpow het volgende:
hoi..was een tijdje weg..ging stukken beter, maar nu voel ik me al een paar dagen redelijk rot. En de nieuwe onderwijsperiode is weer aangebroken en ik heb wel alles gehaald de 1e periode, maar ik heb nu geen motivatie meer, verveel me constant..zit kortom weer in een neerwaartse spiraal zonder echt aanleiding ertoe Ben somber, droog, serieus en doe dingen om ze te doen, maar zonder echte motivatie die ik een paar weekjes geleden wel had

Hmm dat is wel balen Zijn er andere dingen waar je wel plezier in hebt, een hobby of sport? Die neerwaartse spiraal moet je uit zien te komen maar ik snap zelf ook hoe moeilijk dat is, ik zit er zelf ook een beetje in op het moment. Heb je mensen in je omgeving waarmee je erover kan praten? Dat helpt mij altijd wel goed. Net als een planning maken en je daaraan houden, dan voel je je ook een stuk beter

quote:

Op zondag 4 december 2011 23:01 schreef MaJo het volgende:

[..]

Wat was je diagnose? Dit klinkt behoorlijk bipolair die stemmingswisselingen!

Autisme.

Nu gaat het echt heel slecht.
Ik ben zo enorm verdrietig en alleen.

Ik kan niet slapen, ik ben bang dat ik dan weer de hele nacht lig te huilen.

Ik zou eigenlijk met de nachtdienst moeten praten nu, maar ik durf niet.

Ik heb altijd een enorm probleem met mensen aanspreken om hulp. Ik wacht wel totdat hij gaat controleren of iedereen al op zijn kamer ligt.

Iemand tips hoe ik de verpleging kan aanspreken?

quote:

Op zondag 4 december 2011 23:04 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Herkenbaar ... helaas.

[..]

Dat kan ook horen bij bijvoorbeld de borderline persoonlijkheidsstoornis of McDD, wat ik dus heb.

Ah ok, met McDD ben ik niet bekend. Borderline is ook een mogelijkheid inderdaad, of 'gewoon' een depressieve stoornis waar ik last van heb. Kan van alles zijn dus eigenlijk

quote:

Op zondag 4 december 2011 23:04 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Herkenbaar ... helaas.

[..]

Dat kan ook horen bij bijvoorbeld de borderline persoonlijkheidsstoornis of McDD, wat ik dus heb.

Ja dat kan.
OverMorgen krijg ik de definitieve diagnose te horen.

quote:

Op zondag 4 december 2011 23:06 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Autisme.

Nu gaat het echt heel slecht.
Ik ben zo enorm verdrietig en alleen.

Ik kan niet slapen, ik ben bang dat ik dan weer de hele nacht lig te huilen.

Ik zou eigenlijk met de nachtdienst moeten praten nu, maar ik durf niet.

Ik heb altijd een enorm probleem met mensen aanspreken om hulp. Ik wacht wel totdat hij gaat controleren of iedereen al op zijn kamer ligt.

Iemand tips hoe ik de verpleging kan aanspreken?

Je bent opgenomen begrijp ik? Juist om hulp vragen, daar zijn ze juist voor! Dus spreek de nachtdienst aan. Tips heb ik niet want ik weet niet precies hoe het werkt waar je zit. Maar er zit waarschijnlijk ergens wel iemand van de nachtdienst die je aan kan spreken? En echt trek aan de bel hoor, als je je zo rot voelt is ook niet goed toch?! Sterkte

Edit: misschien kan je iets kalmerends krijgen voor de nacht? Het is ook niet fijn om met zo'n gevoel te gaan slapen. Temazepam werkt bij mij goed.