Grenzeloos verliefd #19 Hoe is het nu?

quote:

Op zondag 20 november 2011 21:25 schreef Buitendam het volgende:

[..]

Zij doet ook echt 0 moeite voor hem, alle fysiek komt van hem.

quote:

Op zondag 20 november 2011 21:34 schreef detulp050 het volgende:
Ze zijn dan ook uit elkaar
Wel gek: in oktober 2010 is ze nog werkloos in Nederland, in november 2011 al bijna twee jaar werkzaam als docent Dieëtiek op een HBO opleiding. Zal wel een typo zijn ofzo

quote:

Op zondag 20 november 2011 21:53 schreef Ole het volgende:
Die reacties

quote:

Op zondag 20 november 2011 21:53 schreef Ole het volgende:
Die reacties

quote:

Op zondag 27 november 2011 20:03 schreef amaranta het volgende:
Ik zou hem doen.

quote:

Op zondag 27 november 2011 20:17 schreef Anne het volgende:
Ze komen wat intelligenter over als de vorige kandidaten in ieder geval .

quote:

-Eerder verslag-

Ik ben nu drie maanden in Chili en het besef is inmiddels goed doorgedrongen dat ik hier nu mijn leven moet gaan opbouwen. Al heb ik er vertrouwen in dat dit met Andrés zal gaan lukken, toch vind ik andere dingen hier best eens lastig. Zo wachten we nog steeds op voortgang van het proces rond het cafeetje in Pichilemu. Dit soort formaliteiten worden blijkbaar af en toe om zeer mysterieuze redenen meerdere malen opgeschort. We lopen soms behoorlijk tegen een bureaucratische muur op. Maar goed, we houden de moed erin en dat is hier in Pichilemu een stuk gemakkelijker op te brengen dan in Santiago. Wij zijn allebei geen grote-stadsmensen. Ook ons hondje Coco is weer zijn oude vrolijke zelf sinds we 'op het platteland' wonen. Nu komt hij natuurlijk uit Pichilemu, maar na een maand Santiago was hij al behoorlijk chagrijnig geworden..

Naast het wachten op het cafeetje hebben we zeker andere plannen in de richting van het toerisme, zo lijkt het runnen van een bed&breakfast ons super en daarnaast probeer ik me te bekwamen in de keuken om eventueel in de toekomst een soort table d'hôtes (lekker en vers eten bij iemand thuis) op te zetten. Inmiddels hebben we ons stroopwafelrecept geperfectioneerd en hebben we voor de verkoop hiervan een vergunning aangevraagd. Ook dit loopt via de gemeente en duurt dus allemaal even. In de tussentijd heb ik me aangemeld bij een talenschooltje hier om Engelse les te geven. De zin en de ideeën zijn er zeker, dus we hopen erop dat we binnenkort met iets kunnen beginnen hier. Om mijn onrust wat te beteugelen ben ik begonnen met yoga. Onze veranda met uitzicht op de Pacific leent zich hier bij uitstek voor en daar voel ik mij dan ook erg bevoorrecht door!

We genieten ontzettend van ons leven in Pichilemu. Elke dag zitten we tijdens het avondeten weer sprakeloos naar de zonsondergang te kijken, de één nog prachtiger dan de andere. We hebben een heerlijk huis en dito tuin. Het werken in de tuin vinden we allebei ontzettend ontspannend. Verder gaan we regelmatig naar het strand, heerlijk uitwaaien tijdens een lange wandeling of tijdens één van onze jutsessies. Andrés is in Nederland namelijk verliefd geworden op het concept 'juthout' en is nu met een tafel van juthout bezig. Best een gek idee dat we straks een tafel in huis hebben staan van deurposten van een huis dat de aardbeving niet al te rooskleurig heeft doorstaan.

Ik ben wel tot de conclusie gekomen dat emigreren niet zomaar iets is. Naast het praktische wel en wee heeft het ook mijn gevoelsleven verrijkt met een aantal emoties die ik nog niet eerder ervaren had. En dat zullen vast niet de laatste zijn geweest. Maar al komen soms op de meest onverwachte momenten ineens de tranen, sta ik nog steeds achter mijn besluit om het hier te gaan proberen. Ook voor Andrés is het niet altijd gemakkelijk om met mijn emotionele grillen om te moeten gaan. Maar bij elkaar vinden wij een soort rust dat me het vertrouwen geeft elke moeilijkheid te boven te kunnen komen.

quote:

Een moeilijke beslissing

We zijn inmiddels een jaar en een heleboel ontwikkelingen verder, dus weet ik bijna niet waar ik moet beginnen. Laat ik dat dan toch maar gewoon bij het begin doen.

Naarmate Andrés en ik langer in Pichilemu woonden, kwam ons geplande vertrek voor onze bruiloft in Nederland steeds dichterbij. Helaas zat ik niet bepaald op een roze wolk, aangezien onze inspanningen om een vergunning voor één van onze plannen te krijgen, nog totaal geen vruchten begon af te werpen. Gelukkig hadden we voor de tussentijd een baantje in een hostel gevonden (Andrés als klusjesman en ik als kokkin/serveerster) wat ons genoeg opleverde om de boodschappen van te betalen, maar de huur e.d. moest nog steeds van onze reservers worden betaald. Een erg onrustig gevoel als je je spaarrekening langzaam maar zeker ziet slinken.

Daarnaast begon ik me steeds meer af te vragen of ik uiteindelijk wel aan de Chileense samenleving wílde wennen. De bureaucratie, de vriendjespolitiek, de ongelijkheid in toegang tot basiszaken als onderwijs en gezondheidszorg, het niet nakomen van gemaakte afspraken en gedane beloftes, ik vond het steeds moeilijker voor te stellen dat ik daar op een dag als een puzzelstukje op z'n plek zou vallen.

Na heel veel gesprekken, twijfels, wikken en wegen hebben we de keuze gemaakt het in Nederland te gaan proberen.

In december stapten we op het vliegtuig... Op naar onze bruiloft!

Alternatieve bruiloft

Op 29 december hebben wij elkaar in Groningen het ja-woord gegeven in het bijzijn van familie, vrienden en collega's. Eigenlijk het enige traditionele aan onze trouwdag, aangezien Andrés' kant van de familie miste, de 'chauffeur' een vriend was, de fotografe een kennis, het buffet door onzelf was klaargemaakt, de taart door vriendinnen gebakken en onze huwelijksnacht 'van nood' in een hotel was, aangezien we nog geen eigen huis hadden. Ondanks het gebrek aan traditie (of misschien juist wel dankzij) was het wel een prachtige en onvergetelijke dag!



De harde werkelijkheid

Veel tijd om van de zogenaamde wittebroodsweken te genieten, hadden we niet. Ik moest werk vinden en we wilden na een maand bij mijn ouders op zolder toch ook wel graag weer een eigen plekje. Gelukkig lukte dit beide voordat Andrés begin maart weer naar Chili moest vertrekken. Andrés deed inburgeringsexamen (dit moet in eigen land), ik probeerde mijn Nederlandse leventje weer een beetje op poten te zetten. Voordat we van de IND groen licht kregen dat Andrés op een voorlopig visum hierheen mocht komen, waren we vijf maanden verder. Gelukkig kon ik in al die tijd één keer voor een vakantie naar Chili, want het was een ontzettend vreemde gewaarwording om weer zo ver van elkaar vandaan te zitten na zo'n intense tijd samen in Chili. Een beetje alsof je na een half uurtje sauna ineens in het koude dompelbad springt.

Van deze vakantie hebben we maar direct onze huwelijksreis gemaakt en we hebben prachtige plekken gezien (de Atacama-woestijn en het eiland Chiloé). Na onze huwelijksreis was het wéér afscheid nemen en verder wachten op de beslissing van de IND.

En nu...

Wonen we een maand of drie samen in Nederland. We zijn erg blij dat we weer samen zijn, maar we zijn er nog niet. Wortel schieten in een vreemd land is niet iets wat je één, twee, drie doet en daarvoor zullen we nog een hoop geduld (met elkaar) moeten hebben. Gelukkig lijkt Andrés zich hier in Nederland beter op zijn plek te voelen dan ik in Chili. Ik ben wel een beetje teruggekomen op mijn uitspraak “Het maakt niet uit waar we zijn, zolang we maar samen zijn”. Ik ben erachter gekomen dat het fijn is om een stabiele (financiële) basis te hebben en familie en vrienden op wie je terug mag vallen.

Tussen alle regelzaken door (en dat zijn er nogal wat!) denken we natuurlijk wel eens met weemoed terug aan onze dromen die nu wel weer heel ver weg lijken... Maar goed, we zijn al zover gekomen, dat er op z'n tijd vast wel ruimte komt voor een nieuw droompje...

P.S: Voor alle hondenliefhebbers die zich afvragen hoe het met Coco is: die is 'gewoon' met Andrés mee-geëmigreerd en is hier nog net zo relaxed als in Chili. Hij blaft al een aardig woordje Nederlands.

quote:

Op zondag 27 november 2011 22:56 schreef Anne het volgende:
Eerst deze:

[..]

En nu deze:

[..]

En nu even zelf lezen .

quote:

Op zondag 27 november 2011 23:50 schreef APK het volgende:
Kijken er steeds minder mensen naar dit programma?
Van mij mag het echt wel een half uurtje korter....

quote:

Op zondag 27 november 2011 20:03 schreef amaranta het volgende:
Ik zou hem doen.

quote:

Op zondag 4 december 2011 20:05 schreef Karina het volgende:

[..]

Even gezapt, ja dit is een herhaling, helaas.