Occupy Nederland!! deel 2

quote:

Op vrijdag 7 oktober 2011 17:11 schreef kovenant het volgende:

[..]

dan moeten de ouders maar meer aan de bel trekken bij gemeente en staat .
zijn allemaal potjes voor...
niemand hoeft te zwerveren in nederland of die mensen hebben bewust met 1x minimum inkomen voor 4 kinderen gekozen , dan hebben ze het zelf veroorzaakt.

quote:

Op vrijdag 7 oktober 2011 17:18 schreef J.J.De-Bom het volgende:

[..]

Het sociale stelsel hier zorgt er inderdaad voor dat je niet zomaar dakloos wordt.
Wil je dakloos worden dan moet je echt flink je best gedaan hebben.

quote:

NEDERLAND VAN DEMOCRATIE NAAR POLITIESTAAT....naar de klote
Dit land is afgegleden van een democratie naar een echte politiestaat.
Nederland voldoet werkelijk aan alle kenmerken van een echte politie staat...zie www.worldthechanges.wordpress.com/politiestaat/
De hele democratie is om zeep geholpen.. Nederlandse burgers laten zich ook alles maar voor zoete koek aannemen, terwijl momenteel een recessie een feit is...duizenden werklozen in de bouw, dienstverlening...zorg
1mansbedrijfjes, mensen met een droom, met een visie,tot in de lengte van jaren in de schulden blijven zitten, terwijl de overheid maar onzinnig de burgers uitzuigt...lang leve de democratie..
http://www.ekudos.nl/arti(...)iestaatnaar_de_klote

quote:

Deze pagina met subpaginas gaat over de “POLITIESTAAT”
De kenmerken die een politiestaat eigen zijn.
Onder politiestaat verstaat men een staat waar de sociale, economische en politieke macht door de leiders gehandhaafd wordt met behulp van (geheime) politie.
Deze politie heeft in dit soort staten meer bevoegdheden dan normaal in een liberale democratie.
Onder druk van dreiging, al dan niet openlijk of bedekt gepromoot door media en overheden, bestaat het gevaar dat wetten doorgevoerd worden die burgerrechten inperken en stapsgewijs in de richting van een politiestaat leiden.
Politiestaten worden meestal gekenmerkt door totalitarisme en een sterke sociale controle.
Deze controle kan o.a. gebeuren door:
1. Aftappen en Afluisteren – De overheid maakt steeds meer regel- en wetgeving die het mogelijk maakt om het bankverkeer, gsmverkeer, internetverkeer, vliegverkeer etc.van haar bevolking af te tappen en af te luisteren.
2. Biometrische toepassingen – Toepassingen als vingerafdrukken, irisscans, handpalmscans etc. in de nieuwe generaties identiteitskaarten die de privacy- en de vrijheid van de staatsburger schenden.
3. Cameratoezicht – Bewakingspersoneel dat via cameras, die op zowat elke hoek van de straat, in winkelcentrums, in winkels zelf, in openbaar vervoer als bus, tram en trein etc. staan of hangen op de bevolking zit te loeren!
4. Rfid- en verichip toepassingen – Nu nog op vrijwillige basis, doch in de nabije toekomst mogelijk verplicht!
Rfid-chips zitten nu reeds in de paspoorten en ov-jaarkaarten, chip- betaalkaarten, winkelpasjes, maar ook al in veel producten.
De Verichip implantaat variant van de Rfid-chip wordt al bij huisdieren die in een asiel terecht komen toegepast, en minister G. Verburg wil het chippen van huisdieren in 2012 verplichten!
5. Databases – De overheid wil alle gegevens van haar staatsburgers vastleggen in databases.
Diezelfde overheid die steeds gegevens van haar staatsburgers kwijt raakt.
Gegevens in databases die door hackers en krakers naar believen gepikt kunnen worden voor identiteitsfraude, of zelfs omgewisseld zodat iemand die onschuldig is voor een bepaalde misdaad terecht komt te staan!

quote:

Economen van het Centraal Economisch Planbureau en van de Rabobank zeggen dat Nederland finaal naar de kloten gaat als de Ministeries van Economische Zaken en Financien niks doen aan de toenemende onzekerheid van de Consument. De Nederlandse Consument houdt volgens hen de hand op de knip wegens de wereldwijde malaise.

Lees meer: http://www.nujij.nl/algem(...).lynkx#ixzz1a7HpfCsA

quote:

Er moet mij toch iets van het hart. Ook dat branderige gevoel aan mij achterste verteld mij dat ik, alweer, enorm genaaid wordt door Moedertje Staat. En nu is de maat vol. Om een lang verhaal nog langer te maken:

Er was eens een echte Nederlander. U weet wel, geboren en getogen in de Achterhoek, beetje lomp maar ook wel vriendelijk. Deze jongen wilde zijn hele leven al beroepsmilitair worden, maar een nare ervaring op zijn 18e levensjaar weerhield hem daar van. Namelijk, op zijn 18e ging hij zijn dienstplicht bij de Landmacht vervullen. Op de een of andere duistere manier echter, kon hij niet omgaan met dit hele circus en werd hij na onderzoek door het toenmalige Bureau individuele hulp naar huis gezonden. Einde diensttijd van nog geen twee weken…

Afijn, de jongen kreeg een vriendin, een geweldige vrouw, die hem op zijn 26e aanspoorde de keuring voor beroepsmilitair te ondergaan, maar nu bij een onderdeel wat gewoon wat meer bij hem paste, de Koninklijke Luchtmacht. Hij meldde zich aan, werd gekeurd, goedgekeurd en werd uiteindelijk een trotse Sergeant die zich meer dan eens vrijwillig opgaf voor uitzendingen en wat er allemaal nog meer bedacht kon worden. Uitzending, daar kwam het niet van maar de wil was er.

Toen kwam de onheilstijding: Na bijna vijf jaren trouwe dienst was er geen mogelijkheid bij te tekenen, hij was al 31 jaar, en Beroeps voor Onbepaalde tijd worden was al helemaal uit den boze… Bezuinigingen, hè? Na een tijdje rondgelopen te hebben over de Vliegbasis kwam hij een foldertje tegen van de Politie. Deze zocht ex-beroepsmilitairen om politieagent te worden. Waarom niet? Veel minder zul je toch niet verdienen? Het zal toch wel net zo goed werk zijn als bij de Luchtmacht?

Hij doorliep de keuring, werd goedgekeurd en volgde de opleiding tot Politieagent die 18 maanden duurde. Tijdens die opleiding was er in zijn opleidingsgroep al gauw een bepaalde hiërarchisch vorming, die veel op die van de basisschool leek: de populairste personen vormden een kliek meelopers om zich heen en diegenen die zich hier niet aan conformeerden, zoals ondergetekende, werden uitgekotst.

Eenmaal de opleiding afgerond kwam de jongen te werken in het Politiebureau te Tiel, waar naar later bleek net zo’n basisschool principe heerste: Meelopen of anders hoorde je er niet bij. Dit ging zelfs zover dat de harde kern van die randgroepagenten voor de leidinggevenden uitmaakte wie er functioneerde en wie niet, wie er promotie verdiende en wie niet, en hoe het beleid van de politie aldaar er uit moest komen te zien. Dit zegt natuurlijk ook iets over de ruggegraat die een gemiddelde leidinggevende bij de politie bezit…

Vele jaren later vernam ik dat een daadkrachtige burgemeester, die het na zijn aantreden een half jaartje allemaal had aangezien, ervoor gezorgd heeft dat deze harde kern uiteenander gehaald werd en over alle windstreken van het korps Gelderland-Zuid verstrooid werd zodat deze personen individueel geen schade meer konden aanrichten binnen zijn gemeente.

Verder met het verhaal.

Na zo’n acht maanden gewerkt te hebben in Tiel en het allemaal een beetje aangekeken te hebben besloot de jongen dat hij ernstig teleurgesteld was in het Overheidsorgaan Politie. Terwijl hij nachten en weekenden moest werken verdiende hij nog steeds zo’n 450 euro per maand minder dan bij de Luchtmacht, werd hij door burgers mishandeld zonder dat hij terug mocht meppen, had hij te maken met collega’s die het woord integer nog niet konden spellen en zag hij collega’s burgers mishandelen en de wet naar eigen inzicht ombuigen. Als klap op de vuurpijl bleek dit niet alleen het geval te zijn bij de geuniformeerde dienst, maar ook de hogere politieleiding deed wat zij zelf wilde zonder daar voor ter verantwoording geroepen te (kunnen) worden. Een staat binnen een staat noem je zoiets.

Een overplaatsing naar een kleiner, gezelliger en vooral beter team op eigen aanvraag volgde en dat was de hemel in de hel. Er werd goed gewerkt, de leiding was oké, veel contact dicht bij de burgers en je hoorde van de burgers dat je er was en je werk goed deed. Een heel andere wereld, totdat.. Er een andere teamleiding kwam. Een echte carrièremaker! Wat bleek: het personeel was niet belangrijk meer, de cijfers telden!

Hoe je het deed maakte niet uit, maar je deed het. En toen een burger buiten het bureau hem vroeg: “Wie is die vent met die lange haren toch die elke avond met zijn voeten op het bureau zit te bellen?” , moest hij de man zeggen dat dat nou zijn chef was. Ze konden als het donker was hem elke avond daar zien zitten bellen. “Wie belt hij dan altijd toch?” En de eerlijkheid gebood hem dan te zeggen dat hij de vrouwtjes belde, want daar was hij dol op…

Ondertussen ontwikkelde de jongen een pracht van een PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom) door al die traumatische ervaringen die hij opdeed. Vooral gewonde, misbruikte en dode kinderen sneden hem door hart en ziel, wie niet? Uiteindelijk viel hij uit met diverse klachten, allemaal gerelateerd aan PTSS. Toen hij het bericht naar de werkgever bracht, reageerde men hogelijk verbaasd en gaf men de jongen zelf de schuld voor het oplopen van de PTSS. Dat de teamchef herhaaldelijk gewaarschuwd was door de collega’s van de jongen, omdat het geheel niet goed met hem ging, en de chef hier niets mee gedaan had werd buiten beschouwing gelaten. Dat de eerste opvang bij traumatische gebeurtenissen ronduit gebrekkig was, werd ontkent.

Evenals het feit dat de jongen een parttime contract van 24 uur per week had gevraagd en gekregen en hij toch gemiddeld 44 uur per week door moest werken. Gedurende 8 hele maanden. Omdat de chef inzet, carriere, uren en resultaten belangrijker vond dan de mens.
De koek was op, ook thuis. Ondertussen was de jongen getrouwd met zijn vriendin en hadden zij twee prachtige kinderen maar vrolijkheid was er allerminst. Zijn zoontje bleek na onderzoek de Stoornis van Asperger te hebben, een autistische stoornis die diep in het gezins- en sociale leven ingrijpt.

De jongen kon niet meer en was gedurende lange tijd ziek, moest zware medicijnen gebruiken en werd uiteindelijk weggestopt in een donker hoekje van een ander politiebureau. Grotendeels ook omdat hij altijd luidkeels zijn ontevredenheid verkondigde over de organisatie en wat deze wel allemaal niet zo langs de lijnen van de wet deed.

Na zo’n 11 jaren in deze nachtmerrie rondgedoold te hebben kwam de jongen in 2009 tot de ontdekking dat Defensie weer oudere ex-werknemers in dienst nam onder het werk-naar-werk project, vanwege personeelstekorten. U zult begrijpen dat hij gedurende de jaren behoorlijk wat ‘zwaarder’was geworden, hij woog op dat moment 118 kilo.

Hij sportte zich totaal het snot voor de ogen, en solliciteerde bij de Landmacht. Hij voldeed op zijn 39e aan alle keuringseisen en haalde zelfs de kracht- en conditietesten… Hij werd aangesteld in zijn oude rang maar wonderwel hadden zij geen uniform voor hem, de afspraken daarvoor waren niet gemaakt, en was er ook geen opleidingscapaciteit om hem de benodigde opfris- en vakcursussen te geven. Op zijn werkplek wist men ook niet wat men met hem aan moest, zo vers van de politie zonder opleiding. Zoals een goed onderofficier betaamt stond hij wel op de eerste dag boven op de klimtoren de manschappen en –vrouwen aan te moedigen en ging hij zelf ook meerder malen naar boven en beneden.
Dat kon hij in ieder geval wel.

Maar heel raar, na anderhalve week zo doelloos rondgelopen te hebben knalde hij in een depressie zo groot als zijn neus. En die is groot…
Een goede collega nam hem apart en vertelde hem dat het niet goed ging, dat hij maar eens naar de dokter moest. De jongen ging naar de dokter die een blik op hem wierp en zei: “ik zie het al jongen, je zit er doorheen. Je gaat naar het ziekenhuis in Utrecht en daar gaan ze maar eens goed naar je kijken.” Maar de vraag rees bij de jongen: Waarom? Waarom moet het zo? Waarom gaat mij alles zo moeilijk af en lijken andere mensen zo door het leven en hun werk te fietsen?

Eenmaal in het ziekenhuis te Utrecht aangekomen wilden de psychiater en psycholoog hem opnemen vanwege het klachtenpatroon. Dat liet de jongen niet gebeuren, dus men begon aan een diagnosestelling die uiteindelijk iets meer dan drie maanden zou duren. Ondertussen was de jongen een grijze man geworden. Hij had zich na het bezoek aan de dokter ziek gemeld en voelde zich daar vreselijk door. Hij liet zijn meerderen en de manschappen vreselijk in de steek en maakte niet waar wat hij moest brengen, een drama was het voor hem. Hij besloot te knokken voor wat hij waard was en begon na drie weken weer met het opbouwen van zijn werk, onder begeleiding van een kei van een bedrijfsarts. Na enkele maanden werkte hij alweer vier dagen per week, maar goed voelen deed hij zich nooit. Op een zeker moment was men bij het ziekenhuis klaar met de diagnosestelling waarbij men zelfs familiair onderzoek had gedaan en kon hij de conclusie aanhoren: de Stoornis van Asperger en een IQ van 114.

Hij had hier al rekening mee gehouden omdat zijn zoon dit had en dit erfelijk was. Zijn prachtvrouw had het zeker niet want dat was zo’n open en sociaal dier… Wat doe je met een stoornis waar geen behandeling voor is en waar de hele samenleving niet op voorbereid is?
Voor kinderen is er gelukkig wat geregeld op dat gebied maar Asperger bij volwassenen bestaat eigenlijk niet.. Hij besloot met steun van zijn vrouw door te vechten en begon zich zowaar beter te voelen. Er kwam een bericht vanuit het Ministerie van Defensie dat zij een gesprek met hem wilden. Prima, dacht de man, dan kunnen we praten over wat er nu allemaal speelt en wat we er aan kunnen doen. Bij het aangaan van het contract van Defensie was overeengekomen dat de man twee jaar zou dienen als Sergeant1 en daarna bevorderd zou worden tot Sergeant-majoor maar hij had zelf al bedacht dat dat helemaal niet verstandig zou zijn in zijn situatie.

Eenmaal aangekomen in Den Haag wilde hij het gesprek beginnen maar het enige wat hij kreeg was een envelop. Daarin zat een Ontslagbesluit. Hij werd er uit gegooid. Hij vroeg: ‘hebben jullie informatie over mij ingewonnen bij de bedrijfsarts en mijn Majoor?’ Nee, men wist alleen dat ik ziek was. ‘Wist men dan niet dat ik alweer loonwaarde creëerde en vier dagen per week werkte? ‘Nee, maar lees wat op het papier staat en rot op…’

Verdoofd ging hij naar huis. Na enige dagen schreef hij zich in bij het UWV en kreeg hij een briefje thuisgestuurd: ‘Wij hebben geconstateerd dat u bij de overheid werkte en die zijn verantwoordelijk voor begeleiding naar werk. Wij, het UWV, doen daarin niets voor u behalve het uitbetalen van uw ziektewetuitkering.’ Men had bij Defensie aangegeven dat hij ziek uit dienst ging en hij kwam dus bij het UWV ook in de ziektewet.

Met dit bericht ging de man weer terug naar Den Haag, waarop hij een heel helder antwoord kreeg: ‘Dat kun je vergeten. Rot op…’ Daarbij kreeg hij ook nog een belediging van een personeelsman toegestuurd via de email. De man ging naar de klachtencommissie van Defensie en diende een klacht in over deze werkwijze. Een aardige luitenant-kolonel beloofde hem dit allemaal uit te zoeken samen met het UWV en na drie weken kreeg de man een email van de luitenant-kolonel: ‘Ik heb uw zaak onderzocht en geef u volledig gelijk, De reintegratieverplichting ligt bij Defensie en ik heb het Dienstencentrum re-integratie opdracht gegeven contact met u op te nemen.’ Dankuwel, aardige luitenant-kolonel!

En contact werd er opgenomen met de man. Maar niet door het DC Reintegratie, maar door die vermaledije fopneuzen uit Den Haag. Een email: ‘Wij hebben de opdracht aan het DC reintegratie ingetrokken en neem maar een advocaat in de arm. Rot op….’

…………

Nu moet u weten dat Defensie bekant meer advocaten in dienst heeft dan soldaten en dat de man een advocaat echt niet kon betalen…. er liep nog een zaak tegen de politie die goud geld kostte. Daar sta je dan. Twee kleine kinderen, een hypotheek, een vrouw en een handicap rijker. In de goot.

Naar het UWV dan maar. ‘Dit kan toch allemaal zo maar niet in dit land?’ Maar het gebeurt wel. Het UWV nam een re-integratiebureau in de arm om te proberen de man te re-integreren. Helaas wist dit bureau niets van de Stoornis van Asperger en de specifieke problematiek daarvan en waren zij meer geïnteresseerd in het geld dat er aan de man verdiend kon worden dan in de man zelf. Na het contractjaar werd dan ook een bericht naar het UWV gestuurd dat het met deze man erg slecht ging en re-integratie niet ging lukken.

Ondertussen was de man twee jaar ziek en moest er een WIA-keuring komen. Tussendoor liep zijn huwelijk stuk. Zijn lieve vrouw trok het niet meer, PTSS, Asperger en een man die steeds verbitterder werd door al het onrecht. Het was over.

Een verzekeringsarts van het UWV durfde het niet aan een oordeel te vellen over deze man, er werd een ‘specialistenoordeel’ aangevraagd. Om kort te zijn stond daar in dat de kans op succesvolle re-integratie gering was. Dat hoefde je de man ook niet te vertellen. Hij kon mensen niet meer zien en zou het liefst ergens in een bos alleen wonen, ver weg van alle mensen. Misschien zou hij voldoende afgekeurd worden om een rustig, spartaans leventje ergens alleen op te bouwen?

Dat had je dus gedacht in Nederland. De joviale Arbeidsdeskundige deelde de man tussen neus en lippen mee dat hij op 25% zat en dat er dus niets afgekeurd werd. ‘Je krijgt WW, berekend over 24 uur per week a 17 euro per uur en hier 70% van.’ Niet genoeg om van te leven en niet genoeg om van dood te gaan dus.

Hoe komt men hier aan? De man zou nog wel inpakker van injectiespuiten in een fabriek kunnen worden, had de computer gezegd. Het uurloon is zo’n 13 euro, uw loon bij de Polizei was zo’n 17 euro, verschil is 25%, dus u bent 25% afgekeurd. Ho. IQ 114 aan het werk.
De man zegt: ‘Wacht even. Dus als ik directeur zou zijn, nee, uw directeur van het UWV en ik zou 80 euro per uur verdienen en ik zou in deze problematiek terecht komen…

Dan zou het verschil zo’n 70-80-90% zijn en ik afgekeurd worden? Ja. En dan zou ik 70% van die 80 euro beuren? Ja. Plus dat er heus nog wel een inkomensverzekering voor zo’n hotemetootdirecteur afgesloten zou zijn vanuit de werkgever zodat zijn inkomen voor 90% gegarandeerd zou zijn? Euh, zeer wel mogelijk…

De man schreef zich in als werkzoekende bij het UWV en kreeg twee dagen later een brief: ‘Wij hebben geconstateerd dat u bij de overheid werkte en die zijn verantwoordelijk voor begeleiding naar werk. Wij, het UWV, doen daarin niets voor u behalve het uitbetalen van uw WW-uitkering.’

Daar gaan we weer…

En dit, beste onderlaag van Nederland, leg ik uit als het beschermen van mensen die hoger op de sociale ladder staan dan mij, het beschermen van de rijken. En het in de goot trappen van de gewone man. Ik heb de arbeidsdeskundige gezegd dat ik schijt aan hem en heel Nederland heb, heb de papieren weggegooid en ben in mijn auto gestapt en ben weggereden.

Een huurwoning kreeg ik niet, want ik was alleen. Had ik een kind meegenomen uit het huwelijk dan had ik urgentie aan kunnen vragen.
Ik heb vele jaren kogels mogen vangen in mijn werk en heb zo weinig verdiend dat dit dus de uitkomst is.
Ik ben blut want mijn laatste geld is opgegaan aan de advocaat van de scheiding.
Ik moest uit het huis, dus ik krijg weinig uitkering, want ik ben dakloos.
Ik heb geen zorgverzekering meer want ik moet ook eten.
Ik slaap nu in mijn auto.
En ik heb nog niet eens alles aan het papier toevertrouwd.

En zo, onderlaag van Nederland, gaat men in Nederland om met mensen.

Maar let wel: als de anarchie in Nederland komt, zoals in het Midden-Oosten en kortelings in Engeland, dan sta ik vooraan om mee te vechten om Nederland te veranderen in een rokende puinhoop.

Want meer verdient zo’n land niet.

http://www.artikel7.nu/?p=66337

quote:

Op zaterdag 8 oktober 2011 01:31 schreef Summers het volgende:
Gelukkig werden we wel 24/7 op de hoogte gehouden van de arabische lente compleet met plattegronden en alles wat je maar kon bedenken , Amerika moeten we zelf maar opzoeken op internet

The truth behind the U.S./NATO war on Libya door ANSWER Coalition