Stuur een mod weg (met verslag 19-21 van 22) #4!

quote:

Op woensdag 19 oktober 2011 14:52 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]

Ik dacht wat informatiehiaten in te zetten zodat men vragen kan stellen. Het moet natuurlijk wel interactief blijven.

Voor de beschrijving van het ijsje: Ik had een bol pistache en een Lenny scoop spicy chocolat. Een vreemde ervaring om een ijsje te likken en toch het gevoel te hebben dat je mond in brand staat. Geen idee wat Costa voor smaken had.

Dank voor deze onmisbare aanvulling! Dit maakt mijn dag weer goed.

_{Al heb ik nu wel zin in ijs, potdomme.}

quote:

Op woensdag 19 oktober 2011 19:37 schreef k_man het volgende:
Nou, ik zal nog eens een opdracht bedenken zeg.

Sorry k_man! Helemaal vergeten te melden dat het jouw architectuuropdracht was om naar de Space Needle te gaan. Maar als goedmaker hebben we daarbij nu een foto van het EMP. Toch ook een mooi ontwerp.

Over mooie ontwerpen gesproken: bij de Battlestar Galactica tentoonstelling was de door Tricia Helfer gedragen rode jurk te zien. Dat is natuurlijk beter te begrijpen met een foto:



.

Wie kent die jurk nou niet?

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 11:38 schreef MissBliss het volgende:
Wie kent die jurk nou niet?

Wellicht is die foto inderdaad overbodig, maar ach, hij staat er nu toch al. .

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 11:38 schreef MissBliss het volgende:
Wie kent die jurk nou niet?

* Blik steekt vinger op

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 15:42 schreef Blik het volgende:

[..]

* Blik steekt vinger op

Broekie

_{En cultuurbarbaar natuurlijk!}

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 15:42 schreef Blik het volgende:
* Blik steekt vinger op

Speciaal voor Blik dan nog een foto van de desbetreffende jurk:



De draagster van de jurk moet je maar even negeren. .

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 17:25 schreef Skaai het volgende:
Ik ken dat hele Battlestar Galactica niet

Ik wel, maar dan de originele met Lorne Green en Face en niet de namaaknepnieuwe waar [bovenposte jurk] in zit.

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 17:27 schreef JohnnyKnoxville het volgende:
Ik wel, maar dan de originele met Lorne Green en Face en niet de namaaknepnieuwe waar [bovenposte jurk] in zit.

Jaa, op vrijdagavond!

Maar voorlopig is dit het architectonisch hoogtepunt? Met al dan zonder dame?

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 17:27 schreef JohnnyKnoxville het volgende:
Ik wel, maar dan de originele met Lorne Green en Face en niet de namaaknepnieuwe waar [bovenposte jurk] in zit.

Uiteraard ken jij die. Heb de nepnieuwe een tijdje weten te missen, maar na een paar zapstops toch blijven hangen. Heel niet slecht die nieuwe serie. Zeker bovengeposte jurk kent vele lagen.

quote:

Op donderdag 20 oktober 2011 17:45 schreef Gaoxing het volgende:
Jaa, op vrijdagavond!

Maar voorlopig is dit het architectonisch hoogtepunt? Met al dan zonder dame?

Voorlopig wel, Gao. Maar we zijn dan ook net begonnen met de trip.

Deel 3 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 door het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS.

Zaterdag 27 augustus: Seattle

Na een betere nacht zijn we klaar voor onze tweede dag in Seattle. In tegenstelling tot gisteren hebben we vandaag niet veel op ons programma staan: bonbons afleveren bij Sharon namens Fogel. En dat is het. Maar eerst ontbijt!

In de Tea room naast het hotel hebben we weer de keuze uit diverse broodjes. Vandaag zal Costa voor ons beiden dobbelen: gezond brood met granen, maïs en weet ik veel wat. Best lekker. De thee is weer fantastisch. We besluiten een praatje te maken met de dame achter de bar.

Are you local?
Yes, where are you guys from?
Amsterdam.
How wonderful!
You ever been there?
No, never been abroad.
Well, the States are big. I suppose there's a lot to see here.
I've never been outside this state.
Ah.
Yeah, I don't like to go to strange places.

De grens met Canada is maar een paar uur rijden. Oregon is ook maar een paar uur weg. Nu ja, ieder z'n ding. Ze zal dan wel weten wat hier in de buurt te doen is.

So you're in the know of where to go around Seattle?
Sure.
So where would you go outside Seattle.
I don't like leaving Seattle.

Deze dame is wel erg lokaal.

But you can take a ferry across the Puget. It's beautiful wheather.
That will be 1 through 3 on the die.

Mooie optie. Op dat moment komt Brian binnen voor z'n kopje koffie.

Hi guys. How are you?
Fine thanks. We're looking for some options to do outside Seattle. Any suggestions?
Boeing is awesome!
Ok, that will be 4 through 6 on the die.
You guys decide everything with the die?
Yep.
That's awesome!

We laten het zoals gebruikelijk over aan de dobbelsteen en met een 3 is de keuze gemaakt: Een ferry over de Puget sound en dan een stukje rijden om bonbons af te leveren bij Sharon. Zo gezegd, zo gedaan. Een kleine roadtrip dus vandaag en dat vraagt om muziek. Tijd om de cd-map tevoorschijn te halen!

Ah.

Ik wist dat ik iets vergeten was in te pakken. Gelukkig heeft Costa de nodige muziek op zijn iPhone staan. We installeren ons in de Eclipse en gooien het dak open. Vervolgens willen we de iPhone aansluiten op de stereo.

Ah.

Kabels hebben we wel, maar een mogelijkheid tot aansluiting blijkt onvindbaar. Dan maar de radio! Helaas krijgen we na elk nummer zo'n 5 minuten reclame en ander ge-ouweneel te horen. Met nog duizenden kilometers voor de boeg tijdens dit dobbelsteenavontuur is dit toch wel een puntje van zorg. Maar voor nu is dit wel ok.

Bij de ferryterminal blijken we een keuze te hebben qua bestemming:



Dat wordt dobbelen! Bremerton is even, Bainbridge Island is oneven:



Volkomen duidelijk voor jullie lijkt me dit. Maar voor de zekerheid nog even vermelden: de worp leverde een 5 op en ik maak hier net een beginnende beweging met mijn rechterhand om de te volgen richting aan te wijzen. Op naar Bainbridge Island!

We sluiten aan in de rij voor de ferry naar Bainbridge Island en ik stap even uit om bij het water te kijken. Daar zie ik een zeehond. Terug bij de auto zie ik dat we tussen vele getatoeëerde en gepiercede dames staan. 'Goddamn hippies!', aldus Costa.

Als we geparkeerd staan op de ferry schieten we nog een foto (veel foto's hebben we niet van deze dag) van de stralende Eclipse:



Van het topdek weten we nog een foto te schieten van Seattle:



Als we de boot afrijden, gaat iedereen rechtdoor over de provinciale weg. Kennelijk zijn we de enigen die een dobbelsteen gebruiken om de route te bepalen. Statistisch gezien zouden we niet de enigen moeten zijn die rechtsaf slaan. Via allerlei mooie en verlaten achteraf weggetjes belanden we uiteindelijk weer op de provinciale weg. Wat wel opvalt zijn de vele huizen die te koop staan. De crisis is ook in dit relatief rijke deel van de VS goed te merken. In Seattle zelf stonden downtown ook al vele panden leeg.

Via de Agate Pass Bridge rijden we het volgende schiereiland op. De volgende afslag levert een rechtsaf op. De weg leidt naar Suquamish waar we de auto stil zetten aan het water. Het is warm en een verkoelend drankje met een kleine snack is wel welkom. Costa dobbelt voor ons een met kaneel bestrooide koek. Of zoiets. Helemaal zeker weten doen we het niet, want we zijn onder de indruk van het bedienend personeel.

Pas als we bij de auto zijn, zien we een totempaal bij de parkeerplaats staan:



Misschien niet groot, maar toch ook niet te missen.

We rijden door in noordwestelijke richting. Via de Hood Canal Floating Bridge rijden we richting Olympic National Park. Highway 101 rijdt daar helemaal omheen. Wij gaan gelijk in zuidelijke richting, want we moeten toch in de buurt van Tacoma zien te komen waar Sharon woont.

Rechts van ons hebben we bergen, links de eilanden in de Puget Sound. Het is een mooie route in de richting van Olympia, de hoofdstad van de staat Washington. Onderweg stoppen we bij de vierde mogelijkheid voor de lunch. Een hamburgerbar. Costa dobbelt een double cheese burger, ik een bacon cheese burger. Een biker voor ons heeft een cheeseburger bestelt, maar als hij zijn burger ontvangt van de Chinese dame achter de balie, komt hij tot de ontdekking dat hij iets anders heeft gekregen.

This is not acceptable! I ordered a cheeseburger!, schreeuwt hij uit.
No no, you ordered a chickenburger.
I know what I ordered! I did not order an 8 dollar chickenburger.
No no, the price is right. You paid 7 dollar!

Zwaar pissig loopt de biker de zaak uit. Op z'n weg naar buiten trekt hij z'n leren jack met vele emblemen aan. Gelukkig staat er Christian Biker groot op de achterkant en niet Hell's Angels of iets dergelijks.

Wij krijgen wel de juiste burgers, maar echt smaakvol is het niet. Naast ons zitten getatoeëerde tienermoeders. Ook niet bijzonder smaakvol. Soms vallen de beslissingen van de dobbelsteen tegen. .

Het is nog vrij vroeg in de middag. Tegen Fogel hebben we gezegd dat we aan het einde van de middag pas bij Sharon zullen aankloppen, dus we hebben nog wel wat tijd voor een toeristische omweg. Op de kaart zie ik twee mogelijkheden: Mount Rainier National Park (even) of de eilanden in de Puget Sound (oneven). De 4 stuurt ons naar de berg.

Nu dacht ik dat er door Costa foto's waren genomen van de Mount Rainier, maar ik kan ze niet vinden. We zijn in ieder geval via Interstate 5 naar Highway 12 gereden en hebben die gevolgd tot de splitsing met de 410 die dwars door Mount Rainier National Park gaat. Deze weg hebben we gevolgd tot in Tacoma, waar we via TomTom bij Sharon zijn beland.

En bij Caleb.
De hond uit de hel.

De voortekenen waren al niet goed. Aanbellen en het eerste wezen dat verschijnt is een jonge labrador die onophoudelijk blaft. Een minuutje later volgt Sharon. Een lieve bejaarde vrouw met een voorliefde voor chocola, maar duidelijk geen pack leader zoals Cesar Milan die graag ziet. Sharon nodigt ons uit om binnen een kop koffie te drinken, maar eigenlijk willen we zo snel mogelijk weg van Caleb. En dat is jammer, want Sharon is een ontzettend interessante en lieve dame. Daarnaast geeft ze ons nog een cadeau mee voor Fogel. Maar niet nadat ze het heeft vacuüm getrokken.

Ondertussen heeft Caleb mij al zo'n 20 keer in de handen gebeten. En volgens mij is Costa niet veel minder vaak slachtoffer geworden. In m'n hoofd hoor ik Cesar Milan zijn rules, boundaries & limitations opdreunen en ik wil wel optreden tegen die hellehond, maar ik ben bang de gevoelens van Sharon te krenken. Ik ben maar een gast in haar huis. En het zou wat anders zijn geweest als dat beest daadwerkelijk had doorgebeten. We doorstaan het dus maar.

Als we weer in de auto zitten, bedenken we nieuwe namen voor Caleb, die ik hier niet zal herhalen. De route die we hebben gereden kan ik wel hier plaatsen:



Terug in het hotel lopen we Brian tegen het lijf.

How was your trip today guys?
Awesome Brian!

Je kan het maar voor zijn.

Na even opgefrist te hebben lopen we de Aziatische wijk in. Kennelijk is er een buurtfeest gaande. Op straat maakt een schilder op traditionele Chinese muziek live een schilderij van een draak. Mooi om te zien. De dobbelsteen stuurt ons naar het 2e restaurant. De eerste die we tegenkomen is een mooi Japans restaurant dat volgens de aanplakbiljetten verkozen is tot het beste Japanse restaurant in Seattle. Het tweede restaurant is een Chinees restaurant met tl-buizen verlichting. De sfeer is misschien niet je van het, maar de sizzling hot sea plate die ik dobbel smaakt uitstekend. Costa's beef met aardbeien is een aparte combinatie, maar smaakt ook best.

Als klap op de vuurpijl volgen de fortune cookies:



Costa moet dus oppassen en praktisch handelen. En ik zal artistieke en culturele mensen aantrekken. .

Na een paar drankjes op een terras keren we weer terug naar het hotel. Morgen zullen we Seattle verlaten.

In het volgende verslag: Platenzaken in Seattle? Iets van Northern Exposure? Een waterval zonder water? Eindeloze graanvelden? En een flamingo-motel?

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 22-12-2011 14:15:01 (routekaart toegevoegd) ]

Eén ding snap ik niet van de dappere dobbelsteenavonturiers... Hoe kan je nou

quote:

vele getatoeëerde en gepiercede dames staan

met

quote:

(veel foto's hebben we niet van deze dag)

rijmen? Wij willen natuurlijk juist fotos van deze dames zien

quote:

Op maandag 24 oktober 2011 01:02 schreef flipsen het volgende:
Eén ding snap ik niet van de dappere dobbelsteenavonturiers... Hoe kan je nou

[..]

met

[..]

rijmen? Wij willen natuurlijk juist fotos van deze dames zien

Om mysterieuze redenen weigeren alle camera's van Costa dienst zodra getatoeëerde jongedames in beeld verschijnen. Heel apart.

Heeft de lens de dag wel overleefd of mocht je ook gelijk een nieuwe camera gaan dobbelen

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 10:22 schreef GodsSon het volgende:
Heeft de lens de dag wel overleefd of mocht je ook gelijk een nieuwe camera gaan dobbelen

Alles werkte daarna weer normaal. Meer dan genoeg foto's zullen nog volgen. .

Ik wilde een uitgebreide reactie schrijven met mijn comments over de afgelopen 2 verslagen, maar de dobbelsteen kwam uit op even en dus moeten jullie het doen met: awesome!

Ik heb net ook gedobbeld en ik kwam uit op oneven en dat betekent dat we vanavond nog het volgende werk van UIO mogen verwachten

[ Bericht 0% gewijzigd door komrad op 26-10-2011 20:27:47 ]

Deel 3, de fogel-dag

Sharon een labrador? Vroeger had ze altijd alleen van die kleine honden. En die vonden mij blijkbaar wel aardig

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 20:08 schreef komrad het volgende:
Ik heb net ook gedobbeld en ik kwam uit op oneven en dat betekent dat we vanavond nog het volgende week van UIO mogen verwachten

Mooi spul dat dobbelen

quote:

Op maandag 24 oktober 2011 01:02 schreef flipsen het volgende:
Eén ding snap ik niet van de dappere dobbelsteenavonturiers... Hoe kan je nou

[..]

met

[..]

rijmen? Wij willen natuurlijk juist fotos van deze dames zien

Speak for yourself.

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 20:22 schreef Cat22 het volgende:

[..]

Speak for yourself.

Tsssk! Niets mis mee hoor:

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 19:41 schreef Thetallguy het volgende:
Ik wilde een uitgebreide reactie schrijven met mijn comments over de afgelopen 2 verslagen, maar de dobbelsteen kwam uit op even en dus moeten jullie het doen met: awesome!

Whehehe.

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 20:08 schreef komrad het volgende:
Ik heb net ook gedobbeld en ik kwam uit op oneven en dat betekent dat we vanavond nog het volgende werk van UIO mogen verwachten

Helaas, zo werkt het niet. Heb ook nog een leven naast FOK! en de dobbelsteenavonturen. Ik doe m'n best in ieder geval.

quote:

Op woensdag 26 oktober 2011 20:19 schreef Fogel het volgende:
Deel 3, de fogel-dag

Sharon een labrador? Vroeger had ze altijd alleen van die kleine honden. En die vonden mij blijkbaar wel aardig

Hij beet ook niet uit agressie, maar uit een behoefte voor aandacht. Even laten weten dat hij er was. Wat bijzonder irritant is.

Deel 4 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS.

Zondag 28 augustus: Seattle – Coeur d'Alene

Na een prima nacht zijn we klaar voor het vertrek uit Seattle. Vandaag zullen we de staat Washington doorkruisen op weg naar Idaho. We hebben één punt dat we echt moeten bezoeken: The Brick in Roslyn, bekend uit de televisieserie Northern Exposure. Voor de geografisch minder onderlegden is dit de route die we uiteindelijk zullen volgen:



Zoals gebruikelijk hebben we in de tearoom naast het hotel weer de keuze uit diverse lekkere broodjes. Wederom zal Costa voor ons beiden dobbelen: amandelbroodjes! Lekker! Aan de lokale dame achter de bar hebben we echter nog wel een vraag. Gisteren kwamen we tot de ontdekking dat we geen cd's hebben meegenomen. Als iemand die zelden Seattle verlaat, zal ze vast wel weten waren we een muziekzaak kunnen vinden.

Can I ask you a question?
Sure!
Could you give us directions to a musicstore?
Hmmm.

Dit belooft weinig goeds.

Not quite sure where you should go. Most shops are closed on Sundaymorning.
Ah.
Near Lake Union on Broadway there should be some shops.

Op dat moment interrupteert een andere klant ons gesprek.

Next to Derricks crab & fish restaurant on Broadway is a large musicstore.
Oh yeah, that's a good option.
Fine, we'll go there. Thanks!

Op dat moment komt Brian binnen voor z'n gebruikelijke kopje koffie.

Hi guys. So you're leaving today?
Yep.
Where are you heading?
We're crossing Washington to find something near Spokane.
That's awesome! Hope to see you again here in Seattle.
That would be awesome, Brian!

Uiteraard vinden we de bedoelde muziekwinkel niet. Half Broadway ligt open. We rijden rond en plotseling zie ik een gebouw met muzieknoten geschilderd op de muur. Eindelijk een platenzaak. Costa parkeert de Eclipse en ik kijk of de zaak open is. We hebben geluk: een kwartiertje later gaat Silver Platter's open. Op de parkeerplaats laat ik Costa de te volgen zien op de kaart. Een mooi dagje rijden, is zijn conclusie. Mits muziek. En Silver Platter's heeft dat. Rij na rij na rij:



Costa gaat op zoek naar verzamelaars en ik naar Best Of's en dergelijke. Na een mooie zoektocht reken ik de volgende cd's af:

Bill Withers – Best Of
Thin Lizzy – Best Of
Kings Of Leon – Only By The Night
Booker T & The MG's – Best Of
Me First And The Gimme Gimme's – Have Another Ball
Me First And The Gimme Gimme's – Take A Break
Traveling Wilbury's – Volume One

Een mooi setje, maar het wordt nog beter:

Crash Test Dummies – Oooh La La

Kennelijk heeft m'n favoriete Canadese band een nieuwe cd uitgebracht.

(Wellicht wil Costa nog zijn lijstje aankopen hier plaatsen. . )

Costa heeft al afgerekend en doet zijn verzameling verzamelaars in een cd-wallet. Handig! En dus ga ik weer terug naar binnen voor een cd-wallet. De verkoper wil graag de lege cases van ons overnemen. Prima. De dobbelsteenavonturiers zijn voor recycling.

We laden 6 cd's in de wisselaar en de dobbelsteen bepaalt de eerste cd: Thin Lizzy! Met Whiskey in the Jar rijden we Interstate 90 op. Deze leidt in ieder geval langs Spokane en Coeur d'Alene, maar eerst komen we langs North Bend, waar Twin Peaks is opgenomen. Helaas voor North Bend hebben wij Roslyn als bestemming van de dobbelsteen doorgekregen. Rond lunchtijd rijden we deze stad binnen. Goede timing voor een maaltijd bij The Brick, maar eerst een foto buiten bij één van de kenmerkende beelden uit de serie:



The Brick ligt iets verder op een hoek:



Het efficiënt gerunde café ademt niet de sfeer uit van de serie, maar dat geeft niet. Het is al jaren terug dat de serie opgenomen is. Costa dobbelt één van de hamburgers en ik een turkey sandwich, beiden met waffled fries. Aparte patat. . The Brick bestaat trouwens 122 jaar. Best oud voor een Amerikaanse kroeg. Roslyn zelf viert haar 125 jarige bestaan. Vandaar dat er een markt op straat is. We nemen nog snel een foto bij de zaak waar de hoofdpersoon uit de serie, dr. Joel Fleischman, zijn dokterspraktijk had:



Tegenwoordig is het een winkel. Roslyn is een leuk stadje, dat niet veel memorabilia heeft aan de populaire jaren '90 serie. Het leven is gewoon verder gegaan. En wij gaan ook verder.

Meerdere routes leiden naar Spokane. We laten de dobbelsteen beslissen tussen Interstate 90 (even) en Highway 2 (oneven). De 3 stuurt ons via Highway 97 naar Highway 2. Een mooie route door Wenatchee National Forest, langs vele boomgaarden met appels en peren, naar de vallei van de Columbia River. Als we de vallei uitrijden, wijzigt het landschap sterk. Van bossen, boomgaarden en rivieren, komen we plotseling op een hoog plateau terecht met kilometers van graanvelden. En eindeloze, lange, rechte wegen. Mooi en saai tegelijk.

Na wat uren lijkt, komen we plotseling bij een diepe, droge vallei. De weg gaat recht omlaag en aan de andere kant weer recht omhoog. Wederom rijden we door de graanvelden, maar na een paar kilometer staan we weer voor een vallei. En wat voor één:



Even verderop is een visitor center met informatieborden:



Dry Falls. Een spectaculair overblijfsel van de overstroming die over heel Washington ging toen een ijsdam doorbrak. Als je ooit in de buurt ben, ga dan even langs het visitor center. Leuk om te bezoeken en informatief over de ijstijden. Ook nog een foto de andere kant op:



Na een korte stop volgen weer eindeloze kilometers langs graanvelden tot we eindelijk in Spokane aankomen. Coeur d'Alene is een half uurtje verderop. Uiteraard dobbelen we er om. 1-3 betekent overnachten in Spokane, 4-6 in Coeur d'Alene. De 4 geeft uitsluitsel. Een half uurtje later staan we aan het meer met dezelfde naam. Het plaatsje is duidelijk een toeristische trekpleister voor beter gefortneerden. Aan het meer dobbelen we voor een hotel. Daar is volgens mij een filmpje van:

[filmpje dobbelen overnachting Coeur d'Alene]

Motel Flamingo it is!

Het motel ligt 100 m verderop. Ik ga naar binnen om te informeren of ze nog een kamer hebben.

Motel Flamingo it is not!

Soms zit het geluk wat tegen. De eigenaar verwijst ons naar het motel aan de overkant. Gelukkig heeft de Resort City Inn wel een kamer met 2 bedden en die kunnen we wel bekijken. En het ziet er prima uit van binnen. Het mooie meisje van de receptie wil wel weten of de kamer akkoord is:

You wanna do it?
That's a naughty question!

Het meisje moet ervan blozen.

Uit m'n zak haal ik de dobbelsteen.

What's that for?
It will decide for the room.
Oh.

De dobbelsteen is gelukkig akkoord:



Aan het receptiemeisje vraag ik of ze wat restaurants kan aanraden. Dat kan ze.

You'll let the die decide again?
Yep.
Ok. In that case I'll give you 3 options.

Ze begrijpt de bedoeling van de dobbelsteen! Niet alleen mooi, maar ook nog slim!

1-2: Cricket
3-4: Tito Macaroni
5-6: Wine Cellar

Een 4. Naar Tito Macaroni dus. .

Tito heeft plek op het terras. Mooi. Costa dobbelt voor ons beiden de Veal Picata. De serveerster kan haar geluk niet onderdrukken als we de order doorgeven:

Ow gosh! That's so great! How wonderful! You're having the same thing!

Juist. . Overdreven Amerikaanse aanstellerij.

Als bijgaand drankje, dobbel ik een Raspberry Smoothie:



Hoe gay is dat? Iets minder gay, maar toch nog best gay, is het dessert dat Costa dobbelt. Strawberry Cheesecake. . Gaat lekker zo.

Na het eten zoeken we een bar op. De dobbelsteen wijst de tweede bar aan. Met vele dronken lui is het best gezellig. Zelfs met een live country-band is het prima vertoeven in de bar. Buiten begint het te onweren. Ook de wind neemt toe, maar het waait snel over. Op weg naar onze slaapplek komen we langs een Kerstwinkel:



Apart om daar in de zomer tegenaan te lopen. Wel zie ik een leuke handgemaakt elandje. Een prima cadeau voor m'n jarige nichtje. Morgen maar even terugkomen.

In het volgende verslag: Ontbijtje bij Jimmy's Down The Street? Een rondje om het meer? Weer een hond? De Melkweg?

Leuk stuk verslag, met veel dobbelmogelijkheden!

Maar -aaaahhh- the suspense! Wanneer komt het volgende deel?

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 07:28 schreef Gaoxing het volgende:
Leuk stuk verslag, met veel dobbelmogelijkheden!

Maar -aaaahhh- the suspense! Wanneer komt het volgende deel?

Zo snel mogelijk, Gao. In dit tempo ben ik over vier maanden nog niet klaar. Er gaat alleen zoveel tijd zitten in het schrijven en zo. Heb niet vaak even een uur of vier over. .

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 07:42 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]

Zo snel mogelijk, Gao. In dit tempo ben ik over vier maanden nog niet klaar. Er gaat alleen zoveel tijd zitten in het schrijven en zo. Heb niet vaak even een uur of vier over. .

Ik wilde je niet stressen hoor. Maar ze zijn leuk. En ik wil meer weten over die hond

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 07:45 schreef Gaoxing het volgende:
Ik wilde je niet stressen hoor. Maar ze zijn leuk. En ik wil meer weten over die hond

Het zijn er zelfs twee. Een hele grote en een kleine die nog steeds erg groot is.

Oh nee, het zijn er drie!

Geweldig om te lezen, heerlijk nichterig diner gehad iig

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 10:53 schreef GodsSon het volgende:
Geweldig om te lezen, heerlijk nichterig diner gehad iig

En daar bleef het ook bij qua nichterigheid.

quote:

Op maandag 31 oktober 2011 17:56 schreef UIO_AMS het volgende:
En daar bleef het ook bij qua nichterigheid.

Wat een cliffhanger

mijn handen beginnen pijn te doen van het hangen aan die cliff

*F5*

quote:

Op woensdag 9 november 2011 21:19 schreef komrad het volgende:
mijn handen beginnen pijn te doen van het hangen aan die cliff

tsjeees, ik hang al ruim 2 weken aan die cliff

En mijn F5 toets is intussen afgesleten.

De beschrijving van maandag 29 augustus komt eraan. Drukke tijd geweest de afgelopen weken. En deze te beschrijven maandag had alles. Het was de meest zwarte en meest bijzondere dag in al onze avonturen. Vooral dat zwarte maakt het moeilijk te beschrijven.

Ondertussen zit ik nog steeds thuis met een souvenir en een cadeautje voor Fogel van Sharon.

En ik kom voorlopig niet op Schiphol zoals het er nu uit ziet... Maar wie weet moet ik nog een keer heen en weer naar Brussel binnenkort, die trips zijn meestal vrij ad hoc.

De beschrijving van deel 5 van deze sage is zo goed als af. Klein stukje nog schrijven, de foto's nog even bewerken en uploaden en dan kan ik het plaatsen.

En we sliepen net zo lekker

Yeah een nieuw deel is coming

what to say, bijna 2012

Het heeft even geduurd, maar hier is hij dan: Deel 5 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS. En dit was de dag van het diepste dal en de hoogste high van al onze dobbelsteenavonturen. Maar om daar nu al over te vertellen, is op de zaak vooruitlopen. En dat doen we niet.

Maandag 29 augustus: Coeur d'Alene – Cottonwood

De nacht in de Resort City Inn was een prima nacht. En nu is het tijd voor een prima ontbijt. Het mooie meisje van de receptie heeft plaatsgemaakt voor een ietwat gezette jongeman. Die weet vast waar we een goed ontbijt kunnen scoren.

The only way to go, is Jimmy's down the street.
Which street?

De jongeman moet om onbegrijpelijke reden lachen om onze reactie.

This one, six or seven blocks west. You can't miss it.
Thanks! Is it walking distance?
I'd take the car.

Oneven wijst ons ook de auto toe als middel om bij Jimmy's te komen. Aangezien het niet zo ver weg is, laten we het dak dicht. Als we wegrijden, begint er een alarm te piepen. Dat is voor later zorg. Eerst naar Jimmy's. Eenmaal daar begrijpen we het lachen van de receptionist. De volledige naam is Jimmy's Down The Street. Op de parkeerplaats proberen we erachter te komen wat het probleem is. Volgens de handleiding geeft de piep aan dat er iets mis is met het dak. Meer in het bijzonder met de gesloten stand van het dak. We zien alleen niet wat er mis is. Een paar keer doen we het dak open en dicht, maar het piepen blijft. Ach, het is toch mooi weer en met een open dak gaat het alarm niet af. Nu eerst ontbijt. Bij binnenkomst worden we vriendelijk aangesproken door de serveerster van dienst:

You guys like playing with your roof?
Yes we do!
Well now that you're done, would you like some coffee?

Een uitstekende binnenkomer. Jimmy's Down The Street heeft een kenmerkend decor van een typische diner:





En omdat het een typisch Amerikaanse diner is, besluiten we te dobbelen voor één van de typisch Amerikaanse ontbijtjes. Costa dobbelt een Southern Comfort Platter en ik een Logger's Platter. Na de bestelling bespreken we het plan voor deze wederom mooie dag. We moeten naar de surprise-overnachting in het zuiden. Daartoe moeten we om het meer van Coeur d'Alene rondrijden. Oneven (een drie) wijst de oostelijke omgang aan als de te volgen route. Wat volgt zijn twee van de volste borden die ik ooit heb gezien:



Oef! Eggs, bacon, hashbrowns, fried tomatoes, ham, bun & grits, potatoes. Stevig!

We doen onze uiterste best onze bordjes leeg te eten, maar hier is geen beginnen aan. Uiteindelijk geven we het op.

Don't quit on me now you guys!

De serveerster van middelbare leeftijd is nu al onze favoriet. Geen fake zoals de vorige avond, maar gewoon een aardige dame met een oprechtheid in al haar doen en laten.

Sorry ma'am, but this is even too much for us.
Well, you've made a serious effort. That's all that matters.

We rekenen af en stappen in. Op naar Cottonwood via de oostelijke route. Met open dak natuurlijk! Als we Coeur d'Alene uitrijden, slaan we rechtsaf de Lakeview Road op. Dat moet wel goed zijn. Na een paar kilometer blijkt het een doodlopende weg te zijn. Niet goed dus. We rijden terug naar het kruispunt waar we rechtsaf zijn geslagen en volgen de route naar de snelweg. Op de snelweg volgt na een paar kilomet de afslag naar Wolf Lodge: de oostelijke route om het meer heen. Het is een erg mooie route met vele vakantiewoningen met uitzicht op het meer:



Ook hier heeft de crisis toegeslagen. Een groot deel van de woningen staat te koop. Via St. Maries rijden we Heyburn Park in. Een mooie plek om een klein stukje te lopen en wat van het ontbijt te verbranden. Door Heyurn Park loopt een deel van de fietsroute die dwars door het Coeur d'Alene gebied loopt. Onderdeel daarvan is een oude spoorbrug:









Na een uurtje hebben we het wel gezien. Volgens de opties van Frances moeten we nog een sandwich halen in Worley bij de Circling Eagle Golf Club van het casino. Niet dat we honger hebben of zo. Dat is de volgende bestemming. Het casino is in handen van de lokale indianen:



Binnen in het clubhuis nemen we plaats aan een tafeltje. De serveerster brengt ons de kaart en ik doe een greep in m'n tas om de dobbelsteen te pakken. Daar is hij niet. Vreemd. Normaal gesproken heb ik hem altijd daar. Ik loop even naar de auto. Wellicht ligt hij in één van de vakjes. Daar is hij niet. Uhh?

Verward loop ik naar binnen. Costa heeft ook geen idee. We lopen onze stappen na. De laatste keer dat we hem gebruikt hebben, is in Jimmy's Down The Street. Verder weet ik het ook niet. Samen zoeken we de auto nog eens door. Geen dobbelsteen. Paniek maakt zich meester van me. Wat te doen? Een beslissing nemen zonder dobbelsteen? Ik voel me lethargisch!

Er zit niets anders op dan terug te rijden naar Coeur d'Alene. Via de snelweg is het een half uurtje en om 13u59 sta ik voor de deur van Jimmy's. Ze zijn net dicht, maar de serveerster wil wel even open doen.

You were here this morning.
Yes, but now I'm back because I lost my die. It's big and blue with golden eyes.
We found it this morning and we're wondering what it was.
Of wonderful! You have no idea what this means to me. We travel all over the world according to the decisions of the die.
And you left it here? Shame on you!
I'm sorry!

Buiten zit Costa nog in de auto. Ook hij is opgelucht als ik met opgeheven dobbelsteen naar de auto toe loop.

Had ik misschien een aandenken moeten kopen van deze donkere episode?
Eigenlijk wel.
Moment, ben zo terug.

Met een mooie cap van Jimmy's loop ik weer naar de auto. Opeens bedenk ik me, dat ik ook nog een cadeautje voor m'n nichtje zou kopen. De handgemaakte elandspop in de Kerstwinkel! Een geluk bij een ongeluk en voor slechts $14 is het een koopje. Dan rijden we naar Cottonwood. Onderweg schieten we nog een plaatje van Lewiston, de oude hoofdstad van Montana toen dat nog niet opgedeeld was en genoemd naar één helft van de ontdekkingsreizigers Lewis en Clarke (Clarkston bestaat ook).



Op naar de surprise-overnachting. Voor Costa althans. Ik weet het al. Daarom pak ik de camera en film Costa voor de verandering:

[filmpje met de verrassing voor Costa]

Een hond dus. En wat voor één. Een enorme beagle genaamd Sweet Willy:



In het schuurtje ernaast ontmoeten we Frances en de bouwer Dennis:



Dennis is gepensioneerd en in plaats van achter de geraniums te zitten, besloot hij zijn hobby van houtsnijden tot in het extreme door te voeren. Vandaar dat Sweet Willy tot stand kwam. Van de binnenkant heeft hij ook een model gemaakt:



Wat volgt is een leuk gesprek met Frances en Dennis. Kennelijk zijn wij de eerste Nederlanders die in Sweet Willy slapen. En we zijn net op tijd, omdat een paar weken later het tweede Nederlandse stel daar zal logeren. .

Daarnaast hebben we het over Dave Gorman, één van mijn inspiratiebronnen en dankzij wie ik van het bestaan van Sweet Willy weet. Voor geïnteresseerden: bekijk eens de documentaire America Unchained van hem. Of iets van zijn andere ondernemingen. Het is de moeite meer dan waard.

Speciaal voor ons bezoek hebben Frances zich ook verdiept in Nederland. Het verwondert ze hoe zoveel mensen in zo'n klein land kunnen wonen. De county waar zij wonen is net zo groot als Wales, maar heeft slechts 15.000 inwoners. En is verdeeld over twee tijdzones.

Maar genoeg daarover. Hier nog wat foto's van Sweet Willy:


Costa naast Sweet Willy en links van hem een toilet in de brandweerkraan natuurlijk.


Dat is het zeker.


Speciaal voor Yvonne een foto van de badkamer. Niet te zien is het toilet, maar ze zal blij zijn om te weten dat de badkamer zich in het achterste van de hond bevindt.


Costa in de kop waar hij slaapt. We hebben er om gedobbeld. Ik slaap in het grote bed in de romp. .

Qua eten heeft Cottonwood maar één optie: het Country Haus Restaurant:


Reserveringen zijn ondanks de notificatie echt niet nodig. Het eten was gewoon goed en de serveerster minderjarig, waardoor de kok iedere keer uit de keuken moest komen om alcohol aan Costa te serveren. Als hij daar niet mee bezig was, maakte hij een heerlijke Bite Size Steak voor Costa en BBQ Beef Ribs voor mij.

Na het eten nemen Costa en ik plaats op het balkon dat aan de romp van Sweet Willy vastzit en staren naar de sterren. In the middle of nowhere is de melkweg bijzonder goed te zien.

In het volgende verslag: Winding roads, Lola, Internationale Vrede, Costa die een vegetarische maaltijd nuttigt en een Zweedse.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 09-12-2011 12:04:19 ]

Frances en Dennis zien eruit alsof ze een boel lol hebben in het leven

quote:

Op donderdag 8 december 2011 23:02 schreef UIO_AMS het volgende:
[knip]
In het volgende verslag: Winding roads, Lola, Internationale Vrede, Costa die een vegetarische maaltijd nuttigt en een Zweedse.

Wait, what? Costa die een Zweedse nuttigt?

quote:

Op vrijdag 9 december 2011 09:02 schreef Gaoxing het volgende:
Frances en Dennis zien eruit alsof ze een boel lol hebben in het leven

Dat hebben ze volgens mij ook en het zijn de meest vriendelijke en gastvrije mensen die we zijn tegengekomen tijdens onze dobbelsteenavonturen. En ze zijn ook nog steeds oprecht verbaasd over de belangstelling en aantrekkingskracht van Sweet Willy. Dennis heeft zelfs voor het eerst van zijn leven een computer aangeschaft om met mensen te communiceren nadat een reisjournalist een stuk over Sweet Willy schreef en zei dat dit hun leven zou veranderen.

Wat mij eraan herinnert Frances en Dennis een link naar dit topic te sturen. Ze kunnen waarschijnlijk geen Nederlands lezen, maar dat geeft natuurlijk niet.

quote:

Op vrijdag 9 december 2011 09:55 schreef Skaai het volgende:
De dobbelsteen vergeten omg! Wel probs dat jullie terug zijn gereden

Even stonden we in dubio. Terugrijden of gewoon een nieuwe dobbelsteen kopen in het casino? Achteraf ben ik heel blij dat we de gok hebben genomen en terug zijn gereden om de dobbelsteen op te halen. In totaal duurde de ophaalactie ongeveer een uur extra, maar daarvoor hebben we wel de geliefde dobbelsteen terug en heb ik een mooie pet van Jimmy's Down The Street.

quote:

Is er overigens nog een reden waarom er in september een kerstboom in het Country Haus restaurant staat? Ik mis de toelichting! .
.

Het was zelfs nog augustus en voor wat betreft de Kerstboom heb ik geen idee. Kennelijk zijn de mensen in Idaho dol op Kerst. Hoe kun je anders de Kerstwinkel in Coeur d'Alene verklaren?

quote:

Op vrijdag 9 december 2011 10:03 schreef JohnnyKnoxville het volgende:
Wait, what? Costa die een Zweedse nuttigt?

Het was laat toen ik dat schreef.

quote:

Op vrijdag 9 december 2011 12:01 schreef Skaai het volgende:
Goeie reminder, ik ga mijn kerstboom zo eens opzetten

Wat heet, bedacht me net dat we terug in Coeur d'Alene na het ophalen van de dobbelsteen nog een quick stop hebben gemaakt bij de lokale Kerstwinkel om een handgemaakte elandspop voor m'n nichtje te kopen. Dat heb ik nu ook toegevoegd aan het verslag.

quote:

Op vrijdag 9 december 2011 12:01 schreef Skaai het volgende:
Goeie reminder, ik ga mijn kerstboom zo eens opzetten

Gisteravond al gedaan

_{Nou ja, laten doen, is vrouwenwerk}

Erg leuk om weer te lezen!

Vers verslag! Willy!
Als je er ook kunt slapen in een kat ga ik ook eens die kant op.

Mooie update weer hondenhotel lijkt mij ook erg gaaf!

Het duurt even, maar dan heb je ook wel wat.

Eindelijk, een verslag

af en toe kom je langs een topic en dan heb je zoiets van: waarom kom ik hier nu pas achter, dit is zo vet!

Dit is zo'n moment

wat een leuke verhalen allemaal

Dank je. In de OP kun je trouwens de links naar onze eerdere avonturen vinden. .

quote:

Op zaterdag 10 december 2011 18:02 schreef UIO_AMS het volgende:
Dank je. In de OP kun je trouwens de links naar onze eerdere avonturen vinden. .

oh dan moet ik daar ook eens kijken

Heb net een handgeschreven Kerstkaart ontvangen van Dennis & Frances:

quote:

Hello Mr Dice Man,
Remembering with appreciation your fun visit this summer. Thanks for sending along your blogs. Good travels ahead & happy holidogs.
Please relay our wishes to Costa, too.
Frances & Dennis

Dat is nog eens top persoonlijke klantenservice!

Leuk gebaar !

Je stuurt wel een kaartje terug neem ik aan

Mr. Dice Man.

Voor degenen die de route willen rijden:



Dan wel inclusief terugkeer naar Coeur d'Alene hè.

De route van dag 6 had ik ook al klaar staan. Kan ik net zo goed nu ook plaatsen. Het verslag komt eraan. .

De vaart zit er nog niet echt in, maar hier is dan: Deel 6 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS, maar de grens komt in zicht!

Dinsdag 30 augustus: Cottonwood – West Glacier

De nacht in Sweet Willy was, zoals verwacht, een geweldige nacht. En in de kitchenette staat een geweldig ontbijt op ons te wachten. Blueberry muffins, fruit, granola, yoghurt, noem maar op. In het achterste van de hond douchen we en dan gaan we op weg. Al was ik liever gebleven. Dit was goed. En eigenlijk had ik wel een houtgesneden hondje willen kopen. Maar we hebben een lange dag in de auto voor de boeg. We willen Glacier National Park bereiken. Canada wacht op ons.

Voor het eerst in twee jaar neem ik plaats achter het stuur. En ook voor het eerst tijdens onze dobbelsteenavonturen. Als excuus voor het niet rijden geef ik altijd het wonen en werken in één stad op. Een auto heb ik niet nodig voor het woon-werk verkeer. Maar in werkelijkheid speelt een ongeluk dat ik een drie jaar terug heb gehad ook mee. Daarna heb ik wel nog een keer gereden, maar dat ging niet van harte. Tijd om het van me af te zetten. Gelukkig heb ik de kalme Costa naast me zitten. Het is even wennen, maar het gaat.

We volgen Highway 12 naar Missoula. Een winding road van 141 mijlen, zoals de waarschuwingsborden ons vertellen. Kennelijk een unicum in de VS. Onderweg stoppen we een paar keer om wat foto's te schieten van de rivier die langs Highway 12 loopt:


Mooi hè?


Costa herleeft een soortgelijk plaatje dat we ooit schoten in Oostenrijk.


Wat wordt m'n haar grijs.

Onderweg stoppen we ook nog even bij Lolo's Pass, de grens met Montana en de tijdzone. Een paar kilometer later rijden we Lolo Hot Springs binnen. Tijd voor een lunch bij één van de twee roadside diners. Even wijst de rechter aan.

Binnen dobbelen we voor de lunch. De serveer(d/st)er (we weten het echt niet) blijkt een Belgische vriendin te hebben. Costa dobbelt een Montanan (double burger with cheese and bacon and fries) en ik een Montana (burger with cheese and bacon and fries). Die van mij is al enorm. Costa toont hoe ver hij zijn mond open moet doen:


En nee dames, dat is niet zijn bijzonder lange tong dwars door zijn broodje, maar een stuk bacon.

Na de lunch vervolgen we Highway 12 tot we bij Lolo linksaf de 93 op moeten. Highway 12 is één van de mooiste routes die we beiden ooit gevolgd hebben in de VS. En vreemd genoeg staat het op de kaart niet aangegeven als een scenic route. Highway 93 die we via Missoula volgen tot West Glacier is dat wel, maar is niet half zo mooi. Er valt ook weinig over te melden. Bij Poison dobbelen we nog of we de westelijke of oostelijke route om Flathead Lake volgen. Het wordt de westelijke route. Dat was wel het meest noemenswaardige.

Dan arriveren we in West Glacier:


De ingang tot Glacier National Park, dat samen met Waterton Lakes National Park in Canada het International Peace Park vormt. Het wordt al wat later en in het park zijn vrijwel geen overnachtingsmogelijkheden tot Waterton in Canada. En volgens de borden is dat nog zeker 3 uur rijden. De enige logische optie is in West Glacier een overnachting boeken. Canada komt morgen wel. De ouderwetse 'dobbel en het zoveelste motel wordt het' manier levert ons een overnachting op in het 4e motel dat we tegenkomen: West Glacier Motel. Een weinig originele naam gegeven het feit dat we in West Glacier zijn en het een motel is. Het uitzicht is wel prima:



In de diner aan de overkant eten we ons avondeten. Costa dobbelt een vegetarische maaltijd: stir fried veggies. Na zijn Montanan had hij toch wel genoeg vlees op. Ik dobbel liver & onions met rijst. Dit is ver weg verwijderd van onze beste maaltijden gedurende de dobbelsteenavonturen, maar dat kan gebeuren als je het lot legt in de uitkomsten van de dobbelsteenworpen.

In de kamer naast ons logeert een Zweedse familie. Daar komen we achter als hun deur open zwaait en ik wat Zweeds hoor, terwijl wij voor onze kamer zitten te genieten van de resterende warmte. In m'n beste Zweeds zeg ik gedag tegen de moeder die buiten nog even een sigaretje komt roken. Kennelijk brengen ze hun dochter naar Calgary, waar ze een half jaar gaat studeren. West Glacier Park doet haar denken aan Scandinavië. En dat vindt ze wel zo prettig.

Terug in de kamer zappen we nog wat langs de vele televisiekanalen. Veel meer valt er niet te doen 's avonds in West Glacier. Zo maken we kennis met geweldige programma's als Extreme Couponing (ja, een programma over vrouwen die coupons sparen om voor duizenden dollars inkopen te doen en uiteindelijk minder dan 100 dollar hoeven te betalen mits ze de juiste combinaties maken; de stress!) en Salvage Wars (over mensen die bieden op storage units waar de huur niet meer voor betaald wordt en van rechtswege verkocht mogen worden aan de hoogste bieders zonder dat zij de storage diepgaand mogen inspecteren om de werkelijke waarde te betalen). Geweldige programma's!

Uiteindelijk kan ik toch mijn ogen niet meer openhouden en wil gaan slapen. Costa besluit nog wat te lezen in zijn speciaal voor dit soort gelegenheden aangeschafte koplamp:



In het volgende verslag: File in de mist, Logan, The Prince of Wales in Canada, verstopte en vallende bizons en een mooie Hollandse.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 22-12-2011 08:59:45 ]

Mooie foto´s hoor, lijkt erg op Bariloche

quote:

Op donderdag 22 december 2011 01:02 schreef k_man het volgende:
In ieder geval stoer om de smoesjes terzijde te schuiven en te benoemen waar het 'pijn doet'.

Heb je sindsdien nog vaker gereden?

Nee, ik was voor het ongeluk ook niet veel op de weg te vinden. Af en toe huurde of leende ik er één om bij vrienden op bezoek te gaan, maar we worden ouder en feestjes beginnen en eindigen eerder waardoor ik met het OV kan.

Wil wel weer rijden als ik op vakantie ga, maar ben nog niet zeker genoeg in een stad als Amsterdam met veel verkeer om me heen.

Overigens vind ik het ook leuker om als navigator te functioneren dan als chauffeur. Dat is altijd al zo geweest.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 03:03 schreef flipsen het volgende:
Mooie foto´s hoor, lijkt erg op Bariloche

Ik geloof je op je woord. Misschien dat ik ooit nog eens in Argentinië beland om het met eigen ogen te aanschouwen.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 05:22 schreef Skaai het volgende:
Wat goed van je dat je achter het stuur bent gekropen UIO .
Er wordt overigens best veel (nouja niet vaak, maar wel veel! ) gegeten door jullie, heeft het nog wat gescheeld in de kilo's? .

Jij hebt ons vlak voor en vlak na de reis gezien. Dus zeg het maar. .

Waar mogelijk hebben we wel de opties voor de dobbelsteen beperkt tot een bepaalde keuken of zelfs bepaalde gerechten als er gezonde opties waren. Daarnaast hebben we ook redelijk wat gelopen om wat lichaamsbeweging te krijgen. De hele dag op je gat zitten in een auto gaat ook vervelen.

quote:

Wel een prachtige omgeving daar, gewoon even stoppen langs de rivier en dan zo'n uitzicht hebben . Wat doe ik hier in Almere . Ik heb vanuit mijn huiskamer niet eens uitzicht, ik kijk uit op een muur bakstenen.

En dat waren bij lange na niet de mooiste vergezichten van onze reis. Wat je wel vergeet is dat er soms honderden kilometers lang geen zak te doen valt. Dan verlang je echt naar wat meer beton en stenen dan alleen de weg waar je over rijdt.

Genieten dit hoor! Jullie komen (qua verslag) nu in gebied wat ik ken

quote:

Op donderdag 22 december 2011 09:09 schreef Hi_flyer het volgende:
Genieten dit hoor! Jullie komen (qua verslag) nu in gebied wat ik ken

O ja, jij was in Osoyoos en omstreken geweest?

Yay een nieuw deel en bijna in Canada (wat toch het gedobbelde reisdoel was ?)

Ik kan je met veel zekerheid vertellen dat het gedobbelde reisdoel Canada nu niet ver meer is.

Om jullie alvast lekker te maken hier een plaatje van de route van dag 7:



Volgens google een ritje van 294 miles en een netto rijtijd van precies 8 uur. Exclusief de grensovergang, eten en wandeltochten dus.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 08:58 schreef UIO_AMS het volgende:
Ik geloof je op je woord. Misschien dat ik ooit nog eens in Argentinië beland om het met eigen ogen te aanschouwen.

Maar autorijden raad ik je dan weer af, in ieder geval in Buenos Aires Vergeet het nog wel eens dat ik al jaren aan de Argentijne rijstijl gewend ben en als mensen die ik op het vliegveld ophaal mij dan moeten volgen, dat ik dan beter mijn stijl een beetje aanpas. Het is hier (Bariloche dan) totaal niet agressief op de weg, maar als je met 10cm tussenruimte je auto ergens tussen een andere auto en de stoep tussensteekt kijken Hollanders daar toch wel vreemd vanop. Terwijl de Argentijn denkt: "Nog zeker 5cm speling"

In mijn enthousiasme heb ik ook nog even de routekaart van de derde dag (rondje Puget Sound) toegevoegd aan het verslag van die dag.

Fijne update weer! Als alles af is moet je het maar in boekvorm gaan uitgeven

Kaartjes met de hand ingetekend of met GPS-logger?

Van Calgary naar Pincher Creek heb ik niet al te lang geleden nog gereden, wel een beetje saai als je zo uit Glacier NP komt . Op de uitstapjes na ken ik alle gebieden waar jullie door zijn gereden dus het is een feest van herkenning voor mij! Leuke verslagen!!

quote:

Op donderdag 22 december 2011 16:34 schreef Thetallguy het volgende:

Kaartjes met de hand ingetekend of met GPS-logger?

Kan gewoon met Google Maps navigatie; de plaatsjes aanklikken waar je bent geweest (of heen gaat) en de "paarse" route verschijnt op je scherm.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 21:23 schreef jeroen1976 het volgende:
Kan gewoon met Google Maps navigatie; de plaatsjes aanklikken waar je bent geweest (of heen gaat) en de "paarse" route verschijnt op je scherm.

Dat dus. In de routewijzer kun je meerdere bestemmingen aangeven. Dan krijg je die groene plaatsbepalers met een A, B, C, etc. erin. En je kan de paarse lijn verschuiven als je niet de ideale route volgens google volgt. De witte stippen op onze routes zijn een gevolg van het verschuiven.

quote:

Op donderdag 22 december 2011 21:20 schreef jeroen1976 het volgende:
Van Calgary naar Pincher Creek heb ik niet al te lang geleden nog gereden, wel een beetje saai als je zo uit Glacier NP komt . Op de uitstapjes na ken ik alle gebieden waar jullie door zijn gereden dus het is een feest van herkenning voor mij! Leuke verslagen!!

Bijzonder saai stuk is dat. Voor het eerst in onze reis regende het ook. Met het dak omhoog hebben we maar gewoon het gas ingetrapt op die route.

Speciaal voor Re die wel wat te lezen kan hebben: Deel 7 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). We beginnen vandaag in de VS, maar eindigen in Canada!

Woensdag 31 augustus: West Glacier (USA) – Calgary (Canada)

Als we het motel uitlopen, staan we dus voor de ingang tot Glacier National Park, dat samen met Waterton Lakes National Park in Canada het International Peace Park vormt. Maar eerst ontbijt.
In de diner aan de overkant waar we ons avondeten genoten, kunnen we nu ons ontbijt halen. Costa dobbelt eggs, bacon & toast. Ik dobbel hotcake with maple syrup & ham. In tegenstelling tot het avondeten is het ontbijt niet slecht.

Op naar Waterton in Canada via de Going-to-the-Sun Road dwars door het park. En dat voor maar $ 25. Volgens de borden bij het Visitor Centre is het zeker 3 uur rijden naar Waterton. En dat is zonder tussenstops. Wij dobbelen voor de zoveelste place of interest. Dat blijkt nummer 6 de Sunrift Gorge te zijn.

In tegenstelling tot de zon komen we op de Going-to-the-Sun Road voor het eerst deze reis een dik wolkendek tegen:


Mooi uitzicht.


Mooi, maar minder te zien.


We zien niks meer.

De weg over Logan Pass, onderdeel van de Continental Divide, is vast een hele mooie route, maar het grootste deel tot de pass is dit ons uitzicht. Tot overmaat van ramp staan we ook nog in een file en begint het koud te worden. We hebben de optie om het dak dicht te doen, of de verwarming hoog aan te zetten. De dobbelsteen besluit tot het laatste.

Als we eenmaal over de pass zijn, klaart het op. Wat kilometers later staan we bij de parkeerplaats van de Sunrift Gorge. Een korte wandeling leidt ons naar de gorge:


Volg de stroom. Makkelijk zat.


Niet de enorme gorge die we verwacht hadden, maar ...


wij zijn er blij mee!

Dan rijden we door naar Canada en Waterton. Canada ingaan blijkt een stuk eenvoudiger en een stuk sneller dan de VS binnengaan. Binnen een minuutje zijn we door de douane. Deze grensovergang in het park is trouwens alleen in de zomer geopend. De entree tot het Waterton Lakes National Park kost maar $ 15,60. Goedkoper dus dan de VS. Ook al is dit deel een stuk kleiner.

Nabij Waterton zien we het majestueuze Prince of Wales Hotel liggen:



Een goede plek voor de lunch! Maar eerst schieten we nog een foto bij een bord dat zegt dat we bij een UNESCO World Heritage Site staan:



In het Prince of Wales Hotel (geen Britse kroonprins is er ooit geweest) dobbelen we dus voor de lunch. Een serveerster in kilt – elders zou het potsierlijk zijn, maar in deze old world charm niet - brengt ons de kaart. Naast gerechten uit de oude wereld, staan er ook gerechten uit de nieuwe wereld op. Jammer, maar zo kan het wel gebeuren dat Costa een Shepherd's Pie nuttigt en ik een Turkey, Bacon & Swiss Cheese Wrap.

Vanuit het plaatsje Waterton lopen twee routes die je met de auto kan volgen als een soort excursie. Even is de Akamina Parkway en oneven de Red Rock Canyon Road. In de lobby van het Prince of Wales dobbelen we erom. Driemaal raden wat de uitkomst was:



Onderweg hier naar toe kwamen we nog wat herten tegen (Wapiti-herten?), maar het lukte niet om die vast te leggen. We hopen op nog wat meer wild en dus moeten we een trail gaan lopen. Vanuit het punt dat hierboven op de foto is vastgelegd, lopen drie trails. Daarvan is er één afgesloten vanwege grizzlyberen. Dat laat twee mogelijkheden achter: dieper Red Rock Canyon in (even) of naar Blakiston Falls (oneven). Een 3 stuurt ons naar de watervallen.

Onderweg horen we ze wel, maar zien ze niet:



Dan zien we ze liggen:



Niet de meest indrukwekkende, maar wel één die je ook van boven kan fotograferen:



Eenmaal terug bij de auto besluit Costa z'n iPhone zo neer te zetten en in te stellen dat het elke paar seconden een foto neemt van de weg voor ons. (Ik denk tenminste dat het hier is.) En daar kan dan een soort filmpje van gemaakt worden.

[filmpje van Costa]

Vlak na de uitgang van het park rijden we nog een lus door de Bison Paddocks. Daar komen we gegarandeerd van die beesten tegen:



Behalve de dreigende regen is er niet veel te zien dus. Pas aan het einde van de lus zien we in de verte wat liggen, maar dat hadden net zo goed zwarte koeien kunnen zijn. Dan maar door naar Head Smashed In Buffalo Jump. De 2e UNESCO-site van de dag. Volgens de ANWB gids is het Interpretive Centre in de zomer geopend tot zes uur. Volgens de navigatie zijn we daar om vijf uur. Mooi op tijd dus. Ondertussen rijden we met de kap op vanwege de regen die eindelijk is gekomen. Bij Pincher Creek kunnen we twee kanten op: de Interstate 3 (even) of Highway 785 (oneven). De 5 bij m'n voeten wijst de laatste optie aan. Volgens de navigatie duurt deze route acht minuten langer. Nog steeds genoeg tijd voor het Interpretive Centre. Maar dan houdt het asfalt op.

De laatste 20 km rijden we over een zeer brede onverharde weg. Het constante geratel van steentjes in de wielkasten is een nieuwe ervaring die we onze mooie Mitsubishi Eclipse Spider eigenlijk niet aan willen doen. De harde regen maakt het ook niet veel beter.

Om 16u59 rijden we het heerlijke asfalt weer op. Om 17u01 staan we voor de ingang van het Interpretive Centre:



Shit.

De neiging om de ANWB-gids weg te smijten, weet ik ternauwernood te onderdrukken. De plensregen, de steenslag en het vooruitzicht van nog twee uur rechtdoor rijden naar Calgary verhogen ook niet de stemming.

Een half uur voor Calgary klaart het wat op. Eenmaal downtown is er niets dat wijst op het slechte weer. Integendeel:



Een mooi moment om te dobbelen voor het hotel dat we de komende nachten ons thuis zullen noemen. De TomTom van Costa geeft de dichtstbijzijnden weer. We dobbelen voor de eerste 6. De 3 stuurt ons naar Hotel Arts. Costa parkeert de auto voor de deur en ik loop naar binnen om te vragen naar een kamer met twee bedden. De lobby ziet er goed uit. Net als het vrouwvolk dat hier rondloopt. Goedkeurend bekijk ik het allemaal als de receptioniste de computer raadpleegt. Naast me staat een mooie blondine die mij glimlachend aankijkt.

Ik: Hello.
Zij: Hallo, ik zie dat je Nederlands bent.
Ik: Uh ja, jij dus ook?
Zij: Ja.

De verdere conversatie wordt verstoord door de receptioniste. Ze heeft een kamer voor ons. Mooi. Vanuit m'n ooghoek zie ik de mooie Nederlandse naar de lift lopen. Goed hotel dit. Buiten verwittig ik Costa dat we weer eens geluk hebben. Ook hij is benieuwd naar het mooie vrouwvolk. We parkeren de auto in de garage van het hotel en zoeken onze kamer op. Eerst maar even opfrissen en wat eten. .

De dobbelsteen wijst het eerste restaurant aan. Dat is makkelijk. Die zit in het hotel en is genaamd de Raw Bar. Costa dobbelt voor ons beiden het hoofdgerecht: Cod with mushrooms & rice in a teriyaki sauce. Erg ok. Voor dessert dobbel ik een warme appeltaart met vanilleijs en Costa een witte chocolademousse. Ook niet verkeerd. .

Naast het restaurant zit een bar genaamd St. Germain. Daar drinken we nog wat temidden van een stel Russische dames. De barman probeert indruk te maken op ze, maar onderwijl vergeet hij onze bestelling. Niet geheel onbegrijpelijk. Een paar andere mooie jongedames aan de bar worden door een fotograaf gevraagd of ze voor hun facebook-foto geïnteresseerd zouden zijn in een professionele foto en hoeveel ze daarvoor over zouden hebben. Is het marktonderzoek dat hij doet? Of een wel heel cheesy pick up line?

Wat het ook is, wij gaan naar bed. Het was een lange dag.

In het volgende verslag: Meer mooie vrouwen, Dennis de brandweerman, lokalen wijzen opties aan, grizzlyberen, badkleding en een Japanse genaamd Ki.

er is een update

[kuch] foto van de dames [/kuch]

Lees je even niet mee en staan er opeens TWEE verslagen.

Het kan snel gaan hè. .

Ziet er goed uit! Ik word er best jaloers van

De vaart zit er nu echt goed in: Deel 8 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De eerste volle dag in Canada!

Donderdag 01 september: Calgary

Hotel Arts heeft prima bedden. Dat kunnen we na één dag wel al stellen. Voordat we gingen slapen wel nog een nieuwe aflevering van de Storage Wars gezien. Goed programma zo in de nacht. .

Voor het ontbijt moeten we weer in de Raw Bar zijn. Costa dobbelt voor de soort eieren. Vandaag kennelijk Eggs Benedict. Verder veel vers fruit. Dit wordt een gezonde dag! De auto zullen we laten staan. Zo is het plan tenminste. Tenzij de lokalen iets opgeven buiten de stad, want vandaag hebben zij het voor het zeggen. Aan mij om aan diverse mensen te vragen wat zij zouden doen als ze een dag vrij zijn.

• De mooie serveerster (goed hotel dit) geeft de eerste optie op: Rafting. Kennelijk is dat ergens buiten de stad, maar er gaat een trein heen.
• Receptioniste nummer 1 heeft een minder spannend leven: The mall. (Optie 2)
• Receptioniste nummer 2 vindt een bezoek aan de Calgary Zoo de moeite waard. (Optie 3)

Tot zover de eerste lokalen die we tegenkomen. Nabij het hotel is de Stampede Grond met de Saddledome als het hart van Calgary’s entertainment. Daar gaan we heen. Daar zijn vast wel wat meer lokalen te vinden.

Als we daar aankomen zien we aanplakbiljetten voor de komende shows. Kennelijk zal Limburgs’ exportproduct nummer 1: André Rieu daar binnenkort optreden. Leuk voor hem. Minder leuk voor ons is, dat er vrijwel niemand te vinden is. Opties 4, 5 en 6 blijven nog even blanco, maar dat komt vast wel goed. Het geeft ons in ieder geval wel de mogelijkheid om te dobbelen voor iets dat we eigenlijk al bij binnenkomst in Canada hadden willen doen: het bepalen van het souvenir voor de gelukkige FOK!ster. Wat waren de opties ook alweer?

1. Een fles wijn uit de Okanagan valley.
2. Een doos Lucky Charms.
3. Een houtgesneden bever.
4. Een fles maple syrup.
5. De autobiografie van Bret 'The Hitman' Hart.
6. Een sleutelhanger in de vorm van een ijshockeypuck.

Costa filmt de worp:

[Filmpje Stampede Ground]

Nou dat is dan ook duidelijk. Een mooi souvenir voor een gelukkige FOK!ster. Dat kunnen we wel kopen als we het tegenkomen. .

Vanaf de Stampede Ground lopen we naar Olympic Plaza, de plaats waar de kampioenen van de Olympische winterspelen van 1988 geëerd worden. Maar vandaag worden ook de brandweerhelden geëerd. Alles wordt klaargezet voor een ceremonie ter nagedachtenis aan de gevallen broeders. Twee jongedames van de organisatie staan vlakbij ons. Als zij niet iets weten in de buurt …

• Vuurmeisje nummer 1 stelt een bezoek aan het Olympic Park voor. Een mooie 4e optie.
• Vuurmeisje nummer 2 is meer cultureel van aard en stelt het antropolgische museum Glenbow voor. Dat zijn al vijf mooie opties. Kijk maar:



Nu nog een zesde optie. De vuurmeisjes vinden onze manier van reizen geweldig en begrijpen dat we nog een zesde optie zoeken. Geen probleem, want daar is brandweercommandant Dennis. De man met de hoogste rang wil vast wel een optie opgeven, zeggen de jongedames. En Dennis blijkt bereid (om ons uit de brand te helpen wilde ik typen, maar dat is zo afgezaagd) en ook nog eens zeer kennisrijk over de toeristische mogelijkheden van Calgary. Na 5 minuten komt hij dan eindelijk met zijn optie: Heritage Park moet op 6! Zo gezegd, zo gedaan:



De vuurmeisjes en Dennis willen het resultaat van de worp zien, dus zit er niets anders op dan hier maar te dobbelen:



Naar de Zoo dus. De teleurstelling is van Dennis z’n gezicht te lezen, maar al snel begrijpt hij dat dit het resultaat is van jezelf committeren aan de grillen van de dobbelsteen. Om ons op te beuren, of gewoon omdat hij ze in zijn zak had, geeft hij ons nog een aandenken mee: twee emblemen van de Calgary Fire Department die we aan een kledingstuk kunnen zetten. Tof!

Aangezien we in het centrum van Calgary staan, besluiten we hier nog wat rond te kijken voordat we naar de dierentuin gaan. Misschien komen we wel het souvenir tegen? . En anders toch zeker een paar ansichtkaarten die ik nog moet versturen. Op Olympic Plaza vinden we herinneringsplaten aan de medaillewinnaars. Deze kennen we natuurlijk:



Vreemd genoeg staan ze tussen wat oranje palen en een potsierlijke gallerij:



Na een paar uur shoppen vinden we wat we echt nodig hebben: een pub waar we kunnen lunchen (de vijfde in de winkelstraat, maar de naam ben ik vergeten). Buiten op het terras nemen we plaats en de dobbelsteen doet de rest. Ik eindig met een Jalapeña Burger with Sweet Potato Fries, Costa met een Joycean Burger with fries. Tot zover de gezonde dag. :’).

Tegenover de pub staat een stalen ros:



Zoiets kwamen we ook in het Franse Briançon tegen. Maar in plaats van een stalen ros moeten we echte dieren zien. Dus moeten we gaan. De dobbelsteen wijst de taxi aan als vervoermiddel naar de Calgary Zoo. Helaas zet hij ons af bij de verkeerde ingang, maar daarvandaan hebben we wel mooi zicht op Downtown Calgary:



De middag vertoeven we in de dierentuin. Eindelijk staan we oog in oog met een bizon. Maar ook de wolf, puma, zwarte beer en Grizzly ontbreken niet. Hier een kleine selectie van foto’s:


Een puma die maar niet met z'n gezicht in beeld wilde.


Een paar grizzlies.


Nog een grizzly.

Na een paar uur ronddwalen tussen de jonge gezinnetjes en in de hete zon zijn we het zat. M’n benen willen ook niet meer. Terug dus naar het hotel om aar een frisse duik te nemen. Deze keer wijst de dobbelsteen de tram aan als vervoermiddel. Het is er warm, zweterig en druk. Gelukkig is het een kort ritje.

Eenmaal terug in het hotel weten we niet hoe snel we om moeten kleden. Het zwembad wacht op ons:


Keurige jongens!


Lekker verkoelend water.


En een lekker verkoelend biertje.

Aan de rand van het zwembad schrijven we de kaarten, lezen een boekje en drinken een drankje. Het is goed zo. Niet veel later verschijnen meer gasten. Eens temeer zijn we trendsetters. .

Voor het avondeten willen we toch weer terugkeren naar de gezonde opties. In Canada betekent dat kennelijk Aziatisch voedsel. Deze keer maar een Japans restaurant proberen. De receptionist kent er twee in de buurt. Makkelijk dobbelen is dat. 1-3 is de traditionele en 4-6 is de moderne Japanse keuken die we als optie krijgen. De 4 stuurt ons naar Ki, het moderne Japanse restaurant.

Na een korte wandeling bereiken we Ki. Daar worden we opgevangen door een knappe serveerster die wel eens in Nederland is geweest. Wat opvalt is dat ze hier niet zo overdreven doen als in de VS. Voor de verandering dobbelen we eens niet. Dat betekent natuurlijk niet dat we op eigen houtje iets besluiten. Met de serveerster spreken we een bedrag af en zij en de koks mogen bepalen wat er op tafel komt. Een prima zet, want het eten (miso chowder, pork belly, gamba’s, tempura, Alberta beef) is voortreffelijk. Mooi. Het enige onbegrijpelijke aan de hele avond, is het feit dat op vier tv’s om ons heen de moderne Japanse ninjafilm Goemon gedraaid wordt. Dat leidt te veel af.

Vanuit Ki lopen we direct terug naar het hotel. Het is al laat en we willen nog een episode van de Storage Wars zien uiteraard. .

In het volgende verslag: Huize Hart, de Rockies en een hottub met Nederlanders en Duitsers.

[ Bericht 5% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 21:51:43 ]

quote:

Op vrijdag 30 december 2011 22:34 schreef Skaai het volgende:
Ik heb 2 keer moeten lachen tijdens het lezen van jullie stukje .

Stukje 7, of stukje 8? .

quote:

Was de Zoo uiteindelijk leuker dan gedacht of was het net zo teleurstellend als de blik op het gezicht van Dennis? . En ik ben wel een beetje benieuwd naar de emblemen die jullie van de brandweermeneer hebben gehad, zulks een puik gebaar van die vent!

De ingang van de dierentuin was een domper. Beetje oud, niet goed onderhouden en zo. Dat beeld blijft lang bij je hangen. Een eerste indruk moet goed zijn. Geleidelijk aan werd het wel beter.

Ik zal, wanneer ik weer wat tijd heb, het embleem fotograferen en hier plaatsen.

quote:

Enne, sexy hoor, die badjassen!

Waarom denk je dat ik de foto hier plaats. .

Vol doorgaan nu: Deel 9 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De tweede volle dag in Canada en de laatste in Calgary!

Vrijdag 02 september: Calgary - Lake Louise

Zoals eerder genoemd heeft Hotel Arts prima bedden. En het ontbijt is ook niet mis. Deze keer dobbel ik: we maken gebruik van het ontbijtbuffet in plaats van á la carte zoals gisteren. Na een dagje rust is het ook weer tijd om de Eclipse los te laten op de wegen van Canada. Maar eerst hebben we nog iets te doen in Calgary. Goede vriend Re vond het namelijk net als in Oostenrijk wel leuk om ons langs het geboortehuis van een bekend persoon te sturen. In Canada werd dat het geboortehuis van de levende worstellegende Bret The Hitman Hart. Vanuit downtown moeten we dan ook eerst een stukje naar het zuiden voor we naar de Rockies kunnen. TomTom brengt ons feilloos naar het juiste adres:



Dan is het tijd om westwaarts te gaan. Terug naar de kust via de Rockies. Via Banff om precies te zijn. Vanuit Calgary zijn er twee routes naar Banff: de interstate (even) of de highway (oneven). Het wordt de highway, die er mooi en verlaten bijligt:



In de verte kun je de Rockies zien liggen. Langs de highway zien we plots een oud kerkje staan. Een mooie plek om even de benen te strekken:



Het oude kerkje is door de McDougal familie neergezet en staat aan een klein meertje genaamd Ghost Lake. Langs het kerkje en het meertje staat een korte route uitgestippeld en staan diverse informatiebordjes. De McDougals waren kennelijk graag geziene gasten voor de originele bevolking.

We rijden een uurtje verder naar Banff. Een goede plek om te lunchen. Op een parkeerplaats in Banff werp ik een 1: de eerste de beste plek voor een lunch zullen we binnenlopen. Dat blijkt 10m verderop te liggen. Een kleine lunchroom, waar ik een chicken wrap met rijst dobbel en Costa een eggsalad sandwich. Voor onderweg dobbelen we ook nog iets: twee plakken bananencake.

Banff is duidelijk ingericht voor de toeristensector. Veel Japanners en Duitsers (of Zzze Dzjurmans! zoals Costa en ik ze telkens noemen) We lopen een rondje en bij de brug over de Bow River besluiten we te dobbelen voor een toeristische attractie.



De opties zijn:

1-2 Lake Minnewanka
3-4 Met de auto een berg op met uitzicht over Banff.
5-6 Met een gondel naar boven



Naar het meer dus. Maar net over de brug ligt het Fairmount Banff Springs Hotel. Dat was één van de mogelijke chateau-overnachtingen, maar deze is het niet geworden. (We hebben eerder gedobbeld: we zullen overnachten in de Fairmount Vancouver. ) Dit is ieder geval het hotel in Banff:



Op naar Lake Minnewanka. Daar lopen we een stukje van een trail om het meer, tot we niet meer verder kunnen vanwege bessen in bloei. Daar komen kennelijk de beren op af. Qua wild komen we alleen wat grondeekhoorns tegen. En die zijn cute! Het is in ieder geval een schitterend meer waar we langs lopen:



We rijden door richting Lake Louise over de Icefields Parkway. Deze leidt dwars door de nationale parken van Banff en Jasper. Bij de entree van het Banff National Park hebben we een informatieblad gekregen. Tussen Banff en Lake Louise zijn 6 goede opties voor nog een korte, interessante tussenstop. Uiteraard dobbelen we er weer om: Johnston Creek wordt de tussenstop. Eenmaal daar eten we onze plak bananencake op en lopen over de aangelegde trail langs de kreek:





Plots splitst de route zich op. 1-3 leidt ons naar de lower falls, 4-6 de upper falls. Ik werp een 2. Zzze Dzjurmans die ons de hele tijd volgen, gaan naar de upper falls. Nu hebben we alleen nog wat Japanners en Mexicanen om ons heen. Helaas kan ik geen foto's terugvinden van de falls. Die waren best mooi.

We vervolgen onze weg naar Lake Louise, waar we zullen overnachten. Op de weg naar het meer komen we drie mogelijke overnachtingsplekken tegen. We besluiten met tegengestelde ogen de opties in te delen:

1-6: Chateau Lake Louise
2-5: Deer Lodge
3-4: Paradise Bungalows

Dankzij de 5 zullen we slapen in de Deer Lodge. Ze hebben voor ons een hoekkamer met twee bedden. Gelijk weer de duurste kamer van de oude jachthut. Het is niet anders. Gelukkig kunnen we er een was doen. Hoogst noodzakelijk. Tijdens de was poolen we wat in de speelkamer. Als ed was klaar is en in de droger zit, gaan we naar eetkamer. Als voorgerecht krijgen we de Rocky Mountains Meat Platter met worst van buffalo, paté van hert en nog wat lokale lekkernijen. Als hoofdgerecht dobbelt Costa een Pulled Pork Sandwich en ik een Grilled Chicken Sandwich. Prima te doen.

Na het eten vinden we het tijd om de hottub boven op het dak te bezoeken. Weer zijn we de eersten:


(Sorry, maar de betere foto's zijn niet terug te vinden.)

Voorlopig hebben we een heldere hemel, maar in de verte kun je de wolken zien aankomen. Buiten de pool is het koud, maar het water is lekker warm. Een stel uit Calgary komt er gezellig bij. We hebben het over van alles en nog wat en al gauw volgen meer gasten ons trendsettende voorbeeld. Dan volgt ook nog een Nederlands stel. Oranje vormt de meerderheid in dit kleine stukje paradijs!

A lot of Dutch people here, zegt de man van het stel uit Calgary.
Where ever you go, you're bound to meet some Dutch, reageer ik.
And the Germans, voegt Costa toe. Niet eens de gebruikelijk Zzze Dzjurmans!
Hello, reageert een jongedame naast Costa.

Hier dus ook Zzze Dzjurmans. .

Tot vervelens aan toe begint het Nederlandse stel iedere keer een conversatie met ons in het Nederlands op. Ondanks het toch internationaal gemêleerde gezelschap. Wij antwoorden steevast in het Engels, maar dit schijnt niet door te dringen. Alsof het een wedstrijd is, begint de dame ook nog eens op te noemen hoeveel van elke diersoort ze gezien hebben. Zoveel beren, zoveel walvissen, etcetera, etcetera.

Wij hebben geslapen in een hond, zeg ik. Daar kan niemand tegenop. Tijd om de hottub te verlaten. .

In de schitterende rookkamer lezen en drinken we nog wat. Roken uiteraard niet. Dat moet buiten. Lekker rozig vallen we in slaap.

In het volgende verslag: Nu dan een goedkope dag? Het vervolg van de Icefields Parkway? Alle hotels vol? En een kariboe?

[ Bericht 5% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:00:58 ]