De kunst van het loslaten van je ex #173

quote:

Op vrijdag 14 oktober 2011 02:14 schreef Mister_Bojangles het volgende:
Best wel raar eigenlijk, ex' en...

Mn ex en ik zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan, maar spreken elkaar al ruim een jaar niet meer, nooit meer..

Alles wat er ooit tussen ons was, is weg, zelfs een miniscule vriendschap is er niet meer tussen ons, echt 100 % strangers voor elkaar... eerGisteren was ze jarig, en ik vond zelfs een persoonlijk sms' je al te ver gaan, dus ik feliciteerde haar via Facebook, en kreeg (uiteraard) net als de anderen gewoon een ''vind ik leuk'' als reatie...

En dat terwijl ik wel weet dat er ergens in haar kast nog 2 hele fotoalbums staan van onze vakanties samen. De laatste had ze zelfs nog laten maken toen het al uit was tussen ons, als leuke herinnering zei ze...

Gewoon dat verschil tussen dat er nu gewoon helemaal niets meer is tussen ons, maar anderzijds dat ze wel 100 + foto' s van me/ons ergens in haar kast heeft liggen vind ik best wel vreemd...
Je kent elkaar totaal niet meer, maar toch ook weer heel erg goed zeg maar

Moest het gewoon even kwijt, totaal geen boodschap verder

Luister nou eens, wat jij hier nu beschrijft, heb ik eigelijk precies hetzelfde. Mijn breuk is 3 maanden geleden (18 juli als ik het goed heb). Sinds die datum heb ik ook 0,0 contact met haar gehad terwijl haar hele kamer ook vol hangt met foto's en dergelijke.

Blijf niet hopen dat ze er naar kijkt en denkt.. ik mis die tijd. Dat gaat echt niet gebeuren, leg je er gewoon bij neer dat het over is, als je jezelf valse hoop gaat geven maak je het alleen maar erger.

Ik heb alleen de eerste week op haar blog zitten kijken, maar van msn en facebook hebben we elkaar geblokkeerd. Daarna nooit meer naar haar gezocht op internet, maar goed ook. Je maakt jezelf gek als je gaat zitten kijken wat ze aan het doen is.

Natuurlijk denk ik ook vaak nog aan de leuke tijd die ik met haar heb gehad, maar denk bij jezelf dat het gewoon zo heeft moeten zijn. Je leert er weer van en kan zo een volgende relatie misschien wel succesvol maken.

Cut the crap, and go on.

Oh ik heb me er al lang bij neergelegd dat het niets meer wordt hoor, ze heeft zelf al ruim een half jaar een nieuwe vriend..

Maar het is gewoon het idee dat ik wel vreemd vind, dat ik wel dingen over haar weet die bijna niemand anders over haar weet, en dat we wel een heel persoonlijk verleden hebben, maar als we elkaar nu tegenkomen (wat heeeel zelden gebeurt) dan is het hoi/doei en lopen we beiden zo snel mogelijk weer door...

Daardoor heb ik er nu eerlijk gezegd een beetje moeite mee weer motivatie te vinden om een nieuwe relatie te beginnen. Het is zo enorm alles of niets allemaal, en het kan van de een op andere dag over zijn..
Ik was op vakantie met mijn ex, waar ze nog riep dat ik het helemaal voor haar was, en 1.5 maand later maakte ze het uit, zonder ooit nog bedenkingen te hebben... Tja dan sta je wel even te denken..

Nog twee weken en dan ben ik bij hem. Spannend.

Ik schommel inmiddels wel heel erg tussen wat ik wil... Mocht hij afzeggen dan hoeft het van mij in ieder geval helemaal niet meer, dat afspreken. En als hij dan niet instemt met kijken of het richting relatie nog wat wordt zonder het te forceren dan denk ik dat ik ook beter afstand kan nemen. Want vriendschap... Hij wil dat wel graag als het verder niet meer werkt, maar ik denk niet dat ik het kan.

En misschien wil hij wel naar de kroeg die zaterdagavond en daar heb ik totaal geen problemen mee, ga regelmatig naar de kroeg (vroeger ook met hem), alleen ik maak me een beetje zorgen wat er gebeurt als we bekenden van hem tegenkomen... Die ik dus allemaal niet ken omdat hij nu ergens anders woont. Ik heb niet zoveel zin om na twee maanden elkaar niet gezien te hebben alleen maar rond te hangen daar met mensen die ik niet ken.

Goed dat ik nog twee weekjes heb om na te denken wat ik zou doen...

quote:

Op vrijdag 14 oktober 2011 09:14 schreef Jackson5 het volgende:

[..]

Luister nou eens, wat jij hier nu beschrijft, heb ik eigelijk precies hetzelfde. Mijn breuk is 3 maanden geleden (18 juli als ik het goed heb). Sinds die datum heb ik ook 0,0 contact met haar gehad terwijl haar hele kamer ook vol hangt met foto's en dergelijke.

Blijf niet hopen dat ze er naar kijkt en denkt.. ik mis die tijd. Dat gaat echt niet gebeuren, leg je er gewoon bij neer dat het over is, als je jezelf valse hoop gaat geven maak je het alleen maar erger.

Ik heb alleen de eerste week op haar blog zitten kijken, maar van msn en facebook hebben we elkaar geblokkeerd. Daarna nooit meer naar haar gezocht op internet, maar goed ook. Je maakt jezelf gek als je gaat zitten kijken wat ze aan het doen is.

Natuurlijk denk ik ook vaak nog aan de leuke tijd die ik met haar heb gehad, maar denk bij jezelf dat het gewoon zo heeft moeten zijn. Je leert er weer van en kan zo een volgende relatie misschien wel succesvol maken.

Cut the crap, and go on.

Ik heb ook de foto's maar weg gehaald na een vrij lange relatie (>3 jaar). Ik krijg het niet voor elkaar om het weg te gooien, ik heb alles wel gewoon bewaard. Als ik op de PC weer foto's terug zie dan voelt dat toch raar, net zoals jullie beschijven, je mist toch wat.

Ik spreek/sms haar nog wel eens, maar het gaat niet altijd ven soepel. Blijkbaar zit er toch nog iets... Inmiddels is de relatie al weer een half jaar over.

Ik denk ook nog héél af en toe aan mijn ex (ben een oudje van dit topic ), maar vreemd genoeg ben ik van "ik zou voor haar sterven" naar "ach, we horen gewoon niet bij elkaar, ik vind ooit wel iets beters" gegaan.

Waarom zou je voor iemand willen sterven als die persoon niet hetzelfde voor jou zou doen. Dat maakt je geen held, maar een aandachtsjunk. My point being: als het niet compleet wederzijds is, is het doodzonde van je tijd.

[ Bericht 7% gewijzigd door trekeennummertje op 15-10-2011 22:22:18 ]

Dat zijn ook wel erg vergaande gedachten natuurlijk, persoonlijk zou ik voor niemand sterven, behalve misschien voor mijn evt. toekomstige kinderen...

Vanmorgen mijn ex toevallig weer voor het eerst langer dan 10 seconden gesproken voor het eerst sinds 7 maanden.

Ik was altijd wel benieuwd hoe ze tegen me zou doen nadat ze het uit had gemaakt. Ze nam nooit meer contact met me op dus ik had eigenlijk verwacht dat ze erg ongeïnteresseerd en arrogant / afstandelijk tegen me zou doen...

Maar ze was heel erg spontaan, liep me de hele tijd plagerig aan te raken en was erg geïnteresseerd, als ze geen vriend had gehad dan zou ik bijna denken dat ze met me stond te flirten Ik dacht echt even waar komt dit opeens vandaan.

Zo zie je maar dat het verstandig is om na een breuk elkaar los te laten, want nu kunnen we tenminste normaal en vriendelijk met elkaar praten, terwijl toen we vlak na de breuk maar (geforceerd) af bleven spreken liepen we elkaar constant naar beneden te halen en te irriteren...

Heb nog steeds gevoelens voor die meid merkte ik maar weer des te meer toen ik haar weer eens in de ogen aankeek, maar helaas zal een relatie tussen ons toch niet werken, ook niet bij een tweede keer... Wel jammer dat ik haar zo weinig zie, merk aan mezelf dat ik het jammer vind als ik denk dat het wel weer eens maanden kan duren voor ik haar opnieuw spreek...

Maargoed vanavond een date met een meisje waar ik al een tijdje langer mee ''ga''.. Ga er wat van maken

quote:

Op zondag 16 oktober 2011 11:18 schreef Mister_Bojangles het volgende:
Dat zijn ook wel erg vergaande gedachten natuurlijk, persoonlijk zou ik voor niemand sterven, behalve misschien voor mijn evt. toekomstige kinderen...

Het is meer om een beeld te schetsen wat voor waarde je aan die persoon hecht; dat het ooit echt gaat gebeuren ga je nooit van uit.

Natuurlijk zorgt een overdosis aan idealisme en het 'liefdesgevoel' ervoor dat je rare dingen gaat denken, maar net zoals jij zou ik voor niemand sterven, behalve voor vaderland (twijfelgevalletje) of evt. toekomstige kinderen.

Mijn situatie is eigenlijk heel vreemd. Het gaat hier om een jeugdliefde die al 10 jaar lang in mijn gedachten zit. Het gevoel dat zij de enige is waarmee ik ooit oud kan worden. De enige die me echt begrijpt en ziet wie ik ben. Het probleem zit hem er alleen in dat ze niet verliefd op me kan worden. Ze zegt dat ze ontzettend veel van me houd, met me oud wil worden later. Maar uiteindelijk word het nooit echt iets. Ik begrijp niet goed waarom iemand, wanneer je zegt zoveel van iemand te houden nooit de gok eens neemt. We komen nooit verder dan zoenen, er blijft altijd een barrière van haar kant waardoor het nooit echt iets word. En op de een of andere manier heb ik bij mezelf vaag het gevoel dat ik bij elke keer dat er weer een einde aan komt, het idee heb dat het wel weer een keer goed komt. Maar uiteindelijk gaat dit nu al een jaar of 10 zo. Ik wil haar zo graag en zij geeft mij het idee me ook te willen maar pakt nooit door. Meestal deed ze iets waardoor ik razend op haar werd met als gevolg een ruzie en maanden of een jaar geen contact. Om dan vervolgens weer contact te zoeken voor een nieuwe editie van een paar maand leuk en dan boem van de eene op de andere dag is het volledig mis. Nu was het weer mis een smsje dat ze met uitgaan had gezoend met een ander, waardoor ze nu inziet dat ze verliefd moet worden op me om een relatie te nemen. Naar mijn idee word het heel moeilijk verliefd te worden op iemand die je al 10 jaar door en door kent. Maar toch ziet zij dit als reden genoeg om er niet aan te beginnen. Ik wil zo graag dat dit eens ophoud. Heb echt het gevoel dat ik er altijd heel hard om moet leiden terwijl zij gewoon lekker verder gaat en er niet meer aan denkt of wil denken. Bruut alle contact afkappen en niet durven langs te komen om het nog 1 keer uit te praten. Iets wat ik heel graag wilde. Dit valt voor mij op deze manier zo moeilijk af te sluiten. Wil zo graag dat dit de laatste keer is. Mezelf er echt van overtuigen dat ze mij gewoon echt niet wil ondanks wat ze allemaal zegt en waarvan ik altijd hoop dat ze het meent. Eigenlijk wel weten dat ze het meent maar het toegeven dat het niet genoeg is blijft zo moeilijk. Ik heb alleen geen idee hoe ik mezelf er toe kan zetten niet meer te hopen. Het is zo makkelijk te denken dat het over een jaar ofzo wel weer echt goed gaat komen. Ik ben gewoon te makkelijk, ze weet dat ze me terugkan krijgen waardoor er voor haar geen uitdaging inzit. Ze kan me een tijdje gebruiken en weer moeiteloos aan de kant zetten om weer even wat nieuws uit te proberen. Terwijl ik ondertussen me maanden kut voel en haar uiteindelijk wel weer een nieuwe kans geef omdat ik dat diep van binnen steeds wil. Ik hoop zo dat er manieren zijn om ervoor te zorgen dat ik inzie dat de pijn die ze me keer op keer doet het niet waard is om nog een keer te ervaren. Elke keer het gevoel dat je tot diep in je ziel getrapt bent. Sommige van men vrienden werken ook niet mee, zeggen dat het uiteindelijk wel goed komt. Dat ze jullie samen oud zien worden, dat het te vroeg is enz. dit wil ik horen en geloven maar het is zo stom om te doen. Ik voel me een mak schaap dat wacht op iets terwijl dat wachten er nou juist voor zorgt dat het niet komt. De dag dat ik echter over haar heen zou zijn. Niks meer voor haar zou voelen en haar absoluut niet te willen. Dan zou ze stapelverliefd zijn, puur om het idee dat ik haar niet wil en dat dat niet strookt met haar beeld van mij. Kortom hoe accepteer je dat je gewoon misbruikt word en er zelf gewoon mee akkoord gaat omdat je zo graag wil dat het een keer lukt. In de tussentijd heb ik nooit een echt serieuze relatie weten te onderhouden. Je wilt graag maar denkt eigenlijk ondertussen toch steeds aan iemand die je liever wilt. Ik geef ze niet eens de kans omdat ik het niet af kan sluiten..

Ik hoop dat er een touw aan vast te knopen valt..Maar moest het echt even van me af schrijven. Afgelopen woensdag kreeg ik het bericht dat het helemaal klaar is nu. Ik ben te makkelijk, geen uitdaging geen verliefdheid en dus geen relatie., Ik moest het even van me afschrijven omdat ik zo graag wil dat het vanaf nu anders gaat, anders moet. Ik ga hier keihard aan onderdoor. Leef in een illusie en ben gewoon zielig in mijn hoop op haar.

Gister iets te veel gedronken, en enthousiast m'n ex berichten gestuurd. Wat een mongool ben ik dan.

Resultaat? We gaan komende week afspreken om te kijken of er nog 'iets' is tussen ons, de klik of de vonk I guess. We gaan precies hetzelfde doen als waar de 'relatie' ooit mee 'begon'.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik heb geen idee waar ik mee bezig ben, ik heb dit nog nooit eerder gedaan. Altijd koos ik voor de veilige weg en dat was het negeren, wegstoppen en geen risico nemen. Ik neem nu een idioot risico. De kans is heel groot dat ik zwaar op m'n bek zal gaan. Ik heb kennelijk dat risico geaccepteerd, want ik doe 't.

Op de schaal van domheid, sta ik ergens bovenaan dunkt me.

De relatie is nu bijna 7 weken uit geloof ik.

quote:

Op zondag 16 oktober 2011 14:21 schreef NeverToBeContinued het volgende:
Heel verhaal zonder alinea's enzo

Vrouwen die je aan het lijntje houden moet je links laten liggen en eigenlijk ook geen contact meer mee opnemen. Maar jij wil graag een deurmat zijn voor haar geloof ik. Get some self-respect dude.

quote:

Op zondag 16 oktober 2011 13:02 schreef trekeennummertje het volgende:

[..]

Het is meer om een beeld te schetsen wat voor waarde je aan die persoon hecht; dat het ooit echt gaat gebeuren ga je nooit van uit.

Natuurlijk zorgt een overdosis aan idealisme en het 'liefdesgevoel' ervoor dat je rare dingen gaat denken, maar net zoals jij zou ik voor niemand sterven, behalve voor vaderland (twijfelgevalletje) of evt. toekomstige kinderen.

Zelfs voor het vaderland niet hier hoor Maar ik begrijp wat je bedoelt !

Ik vraag me dat inderdaad wel eens af, zijn er ook mensen die echt totaal geen waarde meer hechten aan hun ex ?

Heel vaak zie je mensen een vrij grote mond over hun ex hebben met woorden als '' Hij/ zij kan de schijt krijgen etc etc'', maar in 9 vd 10 gevallen is dit slechts grootspraak...

Bedoel mijn ex heeft mij ook wel pijn gedaan toen ze het uitmaakte en afstand nam door niet meer op me te reageren die eerste weken. Maar nu inmiddels ruim een jaar later respecteer ik die beslissing, en als ik haar nu in moeilijkheden oid zou zien dan zou ik haar veel eerder helpen dan een willekeurig persoon, met andere woorden ik heb voor haar nog altijd ongeveer even veel over als voor mijn vrienden ( ookal spreken we elkaar nooit meer )... Al zie ik haar niet meer als persoon die dicht bij me staat...

En dat is niet met de hoop haar terug te krijgen oid, maar dat komt gewoon voort uit de relatie / dingen die we samen hebben meegemaakt. Maar bij veel mensen lees je of hoor je dat ze altijd maar blijven hopen dat hun ex op allerlei manieren op zijn/haar bek gaat... Zelf heb ik dat juist niet...

Even een kleine update van mij kant aangezien er weer oude bekenden in het topic rondkijken en het misschien andere kan helpen..

Met mij gaat het eigenlijk heel goed.. Na heel wat ups en downs wat betreft het loslaten heb ik volgens mij op dit moment de goede balans gevonden..
Na het laatste mailtje dat hij stuurde 3 weken geleden nu denk ik ongeveer heb ik hem wel een reactie gestuurd.. Omdat ik nu eenmaal zo in elkaar zat. En in dat mailtje ben ik heel eerlijk geweest. Waarvan ik eerst bang was wat de gevolgen zouden zijn..

Hij omschreef zichzelf als een lul in het mailtje en dat hij begreep dat ik niet zou reageren omdat ik boos was..

Maar weet je boos zijn heeft mij meer verdriet gedaan dan dat ik hebben kan.. Zolang ik boos ben laat ik niet los. En dat heb ik hem toen ook gezegd.. Heb eigenlijk heel mijn gevoel blootgelegd, en dit was een bevrijding.

Hij heeft hier nog op gereageerd en ik nog op hem. Maar het is klaar..
De balans die ik nu heb ik goed.. Ik heb geen contact met hem maar ik heb hem ook niet afgeschermd van mijn leven.

Ik weet niet of dit iemand helpt, maar vind een balans.. Die goed voelt, dan pas kun je loslaten. Wat ik nu dus zelf echt heb gedaan..

Laat je boosheid niet de overhand nemen, want je boosheid zorgt er voor dat je het nooit af kunt sluiten..

quote:

Op zondag 16 oktober 2011 14:21 schreef NeverToBeContinued het volgende:
Mijn situatie is eigenlijk heel vreemd....

Kortom hoe accepteer je dat je gewoon misbruikt word ........

Ik moest het even van me afschrijven omdat ik zo graag wil dat het vanaf nu anders gaat, anders moet. Ik ga hier keihard aan onderdoor. Leef in een illusie en ben gewoon zielig in mijn hoop op haar.

Euhm....weet je wel welke vraag jij hier stelt? Ik struikelde er iig over. Dus jij wilt graag weten hoe je dat allemaal kan laten gebeuren en kan accepteren?

Ook voor jou: die meid heeft jou alleen de eerste keer pijn gedaan. De andere 9 jaar ben je dat zelf gaan doen.

Ik heb dit weekend ook mijn vriendin met borderline moeten laten gaan.
Ik heb 't echt 6 maanden met haar geprobeerd, alles uit de kast getrokken om het te laten werken, maar het werd me gewoon te veel en een toekomst zat er al helemaal niet in.

Echt een klote weekend achter de rug met sms bommen, gemiste oproepen, huilende ex aan de telefoon die dreigde 'naar de keukenla te gaan', en als ze zich wat aan deed, het mijn schuld was.
Ben geen jongen die snel huilt, maar dit deed me echt heel veel pijn, maar heb 't naast me neer weten te leggen gelukkig, al voel ik me nog niet trots ofzo.
Ze chanteerde me nog dat als ik niet zou opnemen, dat ze naar me toe zou komen, waar ik al helemaal niet op zat te wachten.

Ik hoop dat 't nu wat rustiger wordt nu ze weer aan het werk moet en in d'r ritme komt.
Maar goddamn, wat kan zoiets kut zijn en je pijn doen, al weet ik dat ik er niet schuldig aan ben.
Zij heeft tenslotte ook al die tijd mijn gevoelens genegeerd, en als ik d'r mee verder ga, ga ik er uiteindelijk zelf aan onder door.

Help.
Ik denk dat dit me nog wel even gaat achtervolgen.

quote:

Op zondag 16 oktober 2011 15:30 schreef Mint_Clansell het volgende:

[..]

Vrouwen die je aan het lijntje houden moet je links laten liggen en eigenlijk ook geen contact meer mee opnemen. Maar jij wil graag een deurmat zijn voor haar geloof ik. Get some self-respect dude.

Dit.
Blijkbaar heb je zo'n waardeloos zelfbeeld dat je denkt dat je niet beter kan krijgen. Dus misschien moet je ff wat aan dat zelfbeeld doen. Dan kom je er vanzelf achter dat dit geen type vrouw is waar je oud mee wil worden

@Murmeli,
Het gaat om meer dan een mogelijk waardeloos zelfbeeld. Ook het beeld van wat wel- en niet 'normaal' is in een relatie en het daarbij bewaken van je eigen grenzen. Dat laatste komt nadrukkelijk naar voren als er geschreven wordt over het accepteren van misbruik = het niet bewaken van die eigen grenzen. Bijna logisch dat je zelfbeeld na 10 jaar(!) volledig ten onder gaat dan.... ;')

Hetzelfde zal gelden voor LePoo; sterkte ermee LePoo, je hebt het enige juiste gedaan en je zult heel snel merken dat je in rustiger vaarwater gaat komen. Het belangrijkste voor jou is om niet toe te gaan geven mocht ze zich weer melden. Daar is Nevertobecontinued jaren en jaren geleden de fout mee ingegaan....

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 13:01 schreef Wanderingwhy het volgende:
@Murmeli,
Het gaat om meer dan een mogelijk waardeloos zelfbeeld. Ook het beeld van wat wel- en niet 'normaal' is in een relatie en het daarbij bewaken van je eigen grenzen. Dat laatste komt nadrukkelijk naar voren als er geschreven wordt over het accepteren van misbruik = het niet bewaken van die eigen grenzen. Bijna logisch dat je zelfbeeld na 10 jaar(!) volledig ten onder gaat dan.... ;')

Hetzelfde zal gelden voor LePoo; sterkte ermee LePoo, je hebt het enige juiste gedaan en je zult heel snel merken dat je in rustiger vaarwater gaat komen. Het belangrijkste voor jou is om niet toe te gaan geven mocht ze zich weer melden. Daar is Nevertobecontinued jaren en jaren geleden de fout mee ingegaan....

daar heb je wel gelijk in, dat het ook met beeld van wat normaal is in een relatie te maken heeft.
in ieder geval klinkt het mij serieus (ernstig) genoeg om er echt eens goed bij stil te gaan staan (desnoods er met iemand over te praten), want dit is echt niet gezond en heel erg jammer van de persoon nevertobecontinued.

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 13:01 schreef Wanderingwhy het volgende:
Hetzelfde zal gelden voor LePoo; sterkte ermee LePoo, je hebt het enige juiste gedaan en je zult heel snel merken dat je in rustiger vaarwater gaat komen. Het belangrijkste voor jou is om niet toe te gaan geven mocht ze zich weer melden. Daar is Nevertobecontinued jaren en jaren geleden de fout mee ingegaan....

Je hebt ook gelijk, ik kan gewoon niet anders.
Maar ik maak me zo een zorgen om haar welzijn en haar toekomst...
Wie neemt dit meisje straks? Wie kan hier wel mee om gaan? En hoe gaat ze van d'r schulden af komen die ze door een gebrekkige opvoeding heeft opgelopen?

Ik moet het gewoon los laten, maar het is ook nog eens een beste vriendin van de vriendin van een maat van me.. er is een hechte band vanuit meerdere kanten.
Ik ga d'r sowieso de komende maanden ontlopen, als zij dat al niet doet.
Maar ik voel me er schuldig om, terwijl ik dat eigenlijk niet moet zijn, bah...

Ik kom er eigenlijk nu pas achter hoe zeer de verstoorde ''band'' met mijn ex mij de laatste maanden dwars heeft gezeten...

Het feit dat het uit ging en ik haar weinig meer zag deed mij aanvankelijk nog niet eens zoveel pijn, maar dat we na onze breuk bijna 9 maanden totaal geen contact meer hadden deed me erg veel zeer.
En dat deed ik mezelf aan. Ik haalde beelden in mijn hoofd dat ze een enorme hekel aan me had, vervelende dingen over me zei en niets meer van me moest hebben, terwijl we in mijn ogen toch op een hele vriendschappelijke manier uit elkaar zijn gegaan...

Aan de kant gezet worden is 1 ding, maar mijn ex die NOOIT meer iets van zich liet horen zelfs niet de kleinste interesse van hoe is het met je deed me toch wel veel zeer...

Maar afgelopen zondag haar voor het eerst sinds al die maanden weer eens gesproken, en ze deed heel anders tegen me dan verwacht. Ze was erg aardig en geinteresseerd, en zei zelfs geen contact met mij te hebben gezocht omdat ze dacht dat ik daar misschien helemaal geen behoefte aan had.
Voor mijn gevoel is het nu pas goed afgesloten, en mijn gevoel over onze hele relatie destijds is een stuk beter omdat ik nu weet dat ze me juist nog graag mag ipv dat ze me een kansloze vent vindt...

Het is echt niet zo dat ik nu weer hoop heb oid, maar ik voel nu in ieder geval toch gewoon het respect en de waardering van haar naar mijn kant, terwijl ik er al die tijd vanuit ging dat ze heel negatief over me dacht... Nu pas kan ik dat laatste beetje wrok/ haatgevoel jegens mijn ex laten varen en gewoon denken het was een leuke tijd samen, het is een toffe meid maar life goes on.

Heb ook veel meer zin om zelf dingen te gaan ondernemen en heb veel meer zin in mijn eigen leven ipv constant terug kijken waarom het toch allemaal zo is gelopen.., omdat ik me helemaal niet zo' n faalhaas die als oud vuil is neergegooid meer voel... Kennelijk had mijn ex toch nog een grote invloed op mijn dagelijks denken het afgelopen jaar...

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 10:40 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Dit.
Blijkbaar heb je zo'n waardeloos zelfbeeld dat je denkt dat je niet beter kan krijgen. Dus misschien moet je ff wat aan dat zelfbeeld doen. Dan kom je er vanzelf achter dat dit geen type vrouw is waar je oud mee wil worden

Ik zou graag willen zeggen dat mijn zelfbeeld niet zo slecht is, maar wanneer ik er goed over na denk en eerlijk ben tegenover mezelf dan is dat simpelweg niet zo. De periodes waarin ik geen contact met haar onderhield ging ik altijd voor de makkelijke tijdelijke oplossingen. Waarin ik die vrouwen niet eens echt de kans gaf maar ze gewoon gebruikte om mezelf weer even goed te voelen. Terwijl ik ondertussen altijd nog hoop had op die ééne vrouw.

Voorgaande keren zorgde ik er ook altijd voor dat we met een knallende ruzie uit elkaar gingen. Ik verweet haar dingen en zij dingen waarmee ik haar kwetste puur om te hopen dat hetgeen ik voelde dicht in de buurt zou komen wat zij doormaakte. Maar uiteindelijk kan ik geen andere conclusie trekken dan dat ik degene ben die met de puinhoop blijft zitten terwijl zij doorgaat met haar leven.

De gedachte dat het ooit misschien wel een keer lukt was altijd hetgeen dat me ervan weerhield om verder te gaan. Maar 10 jaar lijkt me een verdomd goed moment om daar mee te stoppen. Het is gewoon waanzin en zielig voor mezelf.

Deze keer ben ik in elk geval eerlijk geweest tegenover de mensen om me heen geen smoesjes meer waarom het deze keer niet lukte maar gewoon keihard gezegd wat er gebeurd was en waarom het niks geworden is. Ik merk alleen aan mezelf dat ik nu al de troost zoek in een andere vrouw, even een one night stand om me weer goed te voelen, ook al weet ik dat dit waarschijnlijk totaal geen zin heeft.

Ik weet gewoon niet goed wat ik nu moet doen om ervoor te zorgen dat dit me niet weer overkomt. Op dit moment ben ik niet eens zo heel verdrietig er meer om en heb ik het idee dat ik het nu anders ga doen. Maar wat is DE manier om er nu eens daadwerkelijk overheen te komen. Ik weet dat ik zelf degene ben die ervoor zorgt dat het niet over is. Bij elk contact dat ze opneemt ga ik er maar al te graag op in. Meestal omdat er dan weer een behoorlijke tijd verstreken is waarin ik weer wat opgeknapt ben en het allemaal niet zo pijnlijk meer vind.

Is het bijvoorbeeld slim om haar nog een keer een mail te sturen met wat ik allemaal voel en wat het met me doet? Of is de weg die ik nu ingeslagen heb van niet meer reageren, geen verwijten maken, gewoon niks meer van me laten horen, de beste? Ik weet gewoon niet goed hoe ik hier een punt achter moet zetten. Ik moet echt tegen mezelf in bescherming genomen worden om niet weer de fout in te gaan. Ik ben denk ik gewoon bang om verder te gaan zonder haar, ook al word ik met haar alleen maar diep ongelukkig na een tijdje. Het is net alsof er een soort destructieknop in me zit die ervoor zorgt dat ik telkens dezelfde fouten maak.

Ik heb voor het eerst er eens goed om kunnen huilen, iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Ik hoop dat dit een teken is dat ik de goede voornemens die ik heb een keer waarmaak.. Alle tips en harde meningen zijn zeer gewenst! Ik krijg te vaak van vrienden te horen dat het uiteindelijk wel goedkomt, dat we zo'n leuk stel zijn. Ze begrijpen niet dat ik dat niet moet horen, ik kan dat niet langer geloven. Mag het niet langer geloven.

Bedankt voor de reacties!

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 13:26 schreef Murmeli het volgende:

[..]

daar heb je wel gelijk in, dat het ook met beeld van wat normaal is in een relatie te maken heeft.
in ieder geval klinkt het mij serieus (ernstig) genoeg om er echt eens goed bij stil te gaan staan (desnoods er met iemand over te praten), want dit is echt niet gezond en heel erg jammer van de persoon nevertobecontinued.

Bedoel je hiermee dat ik professionele hulp zou moeten zoeken? Voor het eerst heb ik er namelijk met men moeder hierover gepraat en volkomen eerlijk geweest. Op de een of andere manier heb ik het al die tijd een beetje ''verborgen'' gehouden voor men ouders en andere mensen. Net alsof ik me er voor schaamde dat het weer niet liep zoals ik hoopte. Altijd maar de schone schijn ophouden dat het allemaal wel meeviel ed. Ik hoop dat het eerlijk zijn tegenover iedereen me het juiste zetje in de goede richting geeft. Ik kies altijd voor de makkelijke weg, het verdringen van men gevoelens en verdriet in de hoop dat het wel goedkomt. Wat zou het toch heerlijk zijn als er gewoon een bepaald pad was dat je kon volgen waardoor je het echt achter je kan laten. Waarom ben ik zo'n stom rund dat ik het mezelf keer op keer aandoe.

Helaas is gister een einde aan mijn relatie van vijf jaar gekomen... ze heeft een ander..
Nadat ik haar al die jaren heb gesteund door haar ziekteproces heen en alles. Ben ik aan de kant gezet..

Wat is het leven toch kut..

Kan maar niet stoppen met het denken aan haar, kijken op haar fb. Naar onze vakantie foto's en hele tijd neiging om te bellen/whats appen..

******** scheld

Hoe lang duurt het gemiddeld voor je over het verlies heen ben? Ik val echt in een zwart gat, had alles opgegeven voor haar. Vrienden alles...

Als je op haar FB blijft kijken nog heel erg lang.

En is het gewoon stom om je vrienden op te geven voor een meid.

Ze was destijds erg ziek, voelde me verplicht voor haar te zorgen. En ja ik weet het ik moet het loslaten maar het is zo vers.. En we hadden in mijn ogen.. zo sterke band.

Het komt nooit meer goed, vertrouwen is beschaamd en weg. Maar de pijn.. het gemis.. Jezus ik wordt er atm gek van