Depressie & Angst #10

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 22:18 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Met als laatste post!

Ik snap werkelijk niet hoe jullie zo iets groots alleen kunnen dragen, Op een bizarre manier heb ik daar ook respect voor, Het lijkt mij loodzwaar, en vind het ook niet verwonderlijk dat jullie er nu nog mee kampen! Ik vraag me af of jullie ouders zulke onmensen zijn dat je het niet kunt vertellen no offence btw Mijn ouders begrepen het misschien niet altijd maar ze waren er wel voor mij!


oh en hoe krijg ik deel 9 in de op? *noob*

Hm, eerst het simpelste om deel 9 in de op te krijgen moet je ff de link kopieeren ervan, en die gooi je dan in de op op de juiste plek, en dan met dat icoontje van een soort van ketting maak je er tekst van.
Hoop dat je er wat van snapt.

Hier voel ik me nu ietsjes beter, de migraine is afgezakt, heb alleen nog lichte oor/kaakpijn en heel zware en geirriteerde ogen (door het huilen) over. Dus ik ga vandaag lekker vroeg slapen.

Maar mijn ouder is echt geen onmens of slechte ouder. In tegendeel zij neemt het altijd voor me op(iets te vaak of te snel soms), en echt staat bij alles voor me klaar.
Alleen zij heeft heel veel moeite om mij te snappen, en dat leid soms tot grote problemen. Vooral omdat we echt mega veel verschillen.
Net zoals vandaag ik zat er gigantisch doorheen en zei op bepaald moment zoiets als ik ben de situatie zat, altijd jij en ik, ik en jij en niks anders..en ik kan daar niet meer tegen. En haar beredenering was toen "dan ben ik het probleem", terwijl dat voor haar een vraag was.

Wij hebben eigenlijk heel veel moeite met communicatie en over bepaalde onderwerpen verschillen wij zo gigantisch, dat we er niet over kunnen praten, zonder ruzie.

Maar ondanks alles doet ze echt alles voor me, soms iets teveel zelfs.

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 20:26 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
ayumy Sterkte! Ik denk te begrijpen dat we het hier over zelfmoord hebben, en dat is voor de nabestaanden heel hard en heftig, Helaas ervaring!

We spreken dan over zelfmoord, een jaar en 9 dagen terug heeft een vriend van mij zelfmoord gepleegd en de jongen waar ik nu over spreek heeft dus 9 dagen terug de hand aan zichzelf geslagen dit houd in dat 3 mensen die ik goed gekend heb in precies een jaar tijd zelfmoord hebben gepleegd.

quote:

Ik snap werkelijk niet hoe jullie zo iets groots alleen kunnen dragen, Op een bizarre manier heb ik daar ook respect voor, Het lijkt mij loodzwaar, en vind het ook niet verwonderlijk dat jullie er nu nog mee kampen! Ik vraag me af of jullie ouders zulke onmensen zijn dat je het niet kunt vertellen no offence btw Mijn ouders begrepen het misschien niet altijd maar ze waren er wel

Misschien omdat ik het zelf nooit echt zag als gepest worden. Ik werd niet opgewacht na school of m'n tas verstoppen of wat dan ook. Ik hoorde alleen af en toe hoe lelijk mensen mij vonden. Maar niet iets stelselmatigs, maar een heleboel speldenprikjes. Daarnaast was er thuis voor mij sowieso niet veel te vinden en vrienden had ik wel, maar vrij oppervlakkig. Of waren alleen met jongens bezig, maar aangezien ik er inmiddels van overtuigd was dat ik lelijk was, was ik daar niet mee bezig.

Omdat ik thuis ook nooit echte aandacht kreeg, koppelde ik alles aan elkaar: ik zal het wel niet verdienen omdat ik niet mooi en leuk genoeg ben. En tja, dat vertel je dan ook niet aan je ouders dus. Ik weet dat ik me jaren vreselijk alleen voelde en dat moet ook van me afgestraald zijn. Maar nooit het hier met m'n ouders over gehad. Zolang ik goede cijfers haalde, was het goed.

Loodzwaar inderdaad. Pas jaren later toen ik voor het eerst in therapie ging toen ik op kamers woonde, ontdekte ik dat wat ik dacht en hoe het vroeger ging misschien toch niet zo 'normaal' was. En dat het direct en indirect lelijk genoemd worden toch ook een vorm van pesten was.

Wist ik veel....

quote:

Op zondag 11 september 2011 08:52 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
ik ben mijn hele leven een stevig kind geweest mede door medicatie en dan ben je al snel de lul ik was dik, een varken, ik moest naar de slacht enz! 2 jaar lang 5 dagen in de week! dus ik snap wel wat je bedoelt en ik weet ook dat therapie het eerst allemaal erger maakt!

Sjezus, ik ben altijd verbaasd hoe gemeen kinderen toch tegen elkaar kunnen zijn Begrijp ik het goed dat je er inmiddels dmv therapie wel overheen bent?

Even een (domme?) vraag: is het medicatietopic inmiddels opgeheven en is deze ervoor in de plaats gekomen?

[ Bericht 0% gewijzigd door Murmeli op 11-09-2011 11:19:33 ]

quote:

Op zondag 11 september 2011 08:52 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
ik ben mijn hele leven een stevig kind geweest mede door medicatie en dan ben je al snel de lul ik was dik, een varken, ik moest naar de slacht enz! 2 jaar lang 5 dagen in de week! dus ik snap wel wat je bedoelt en ik weet ook dat therapie het eerst allemaal erger maakt!

Ik ben ook niet de dunste geweest...na mijn 8e begon ik wat voller te worden, en ik moet zeggen dat het pesten er bij mega inhakte, want het ging over mijn postuur en kleedstijl(ik kleed me volgen velen beetje te mannelijk), maar inmiddels ben ik er echt wel overheen.
Tuurlijk soms heeft het nog wat invloed maar dat is zo weinig dat het niks uitmaakt.

quote:

Op zondag 11 september 2011 11:12 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Sjezus, ik ben altijd verbaasd hoe gemeen kinderen toch tegen elkaar kunnen zijn Begrijp ik het goed dat je er inmiddels dmv therapie wel overheen bent?

Even een (domme?) vraag: is het medicatietopic inmiddels opgeheven en is deze ervoor in de plaats gekomen?

Voor zover ik weet bestaat het medicatie-topic gewoon nog...

Hier ben ik verder bijna compleet hersteld van de migraine, alleen nog een lichte zeurende pijn naast mijn oog, maar doe vandaag lekker rustig. Straks even de stad in, maar ga niet teveel inspanning van mezelf eisen.
Maar ik heb wel bijna 13 uurtjes geslapen, van half 11 tot 11 's ochtends, dus ik ben wel behoorlijk uitgerust..alleen nog een beetje slapjes!

@ cafpow: gefeliciteerd met je verjaardag!

Ik reageer straks weer, moet nu huiswerk maken

quote:

Op zondag 11 september 2011 11:28 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

ik heb nu nog therapie en hoewel ik dacht het goed verwerkt te hebben merk ik dat ik het de laatste tijd veel aan het herbeleven ben en dan vooral de angst die ik toen voelde, maar dat schijnt normaal te zijn en krijg daar waarschijnlijk ook nog emdr therapie voor, mijn zelfvertrouwen bouwt zich nu weer op nadat het jaren plat heeft gelegen dus ik denk dat het wel goed komt

medicatie topic weet ik niet of dat er nog is

Das wel klote dat t ineens weer terugkomt

quote:

Op zondag 11 september 2011 11:28 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

ik heb nu nog therapie en hoewel ik dacht het goed verwerkt te hebben merk ik dat ik het de laatste tijd veel aan het herbeleven ben en dan vooral de angst die ik toen voelde, maar dat schijnt normaal te zijn en krijg daar waarschijnlijk ook nog emdr therapie voor, mijn zelfvertrouwen bouwt zich nu weer op nadat het jaren plat heeft gelegen dus ik denk dat het wel goed komt

medicatie topic weet ik niet of dat er nog is

Herkenbaar.. Wanneer ga je starten met EMDR? Ik heb het zelf ook gehad en het is behoorlijk vermoeiend. En niet om je te ontmoedigen, maar ik hoop dat jij er wel iets aan hebt (en er is geen reden om aan te nemen dat dat ook niet zal zijn, want bij veel mensen werkt het goed!)

hier zit ik er weer even doorheen. Ben blij dat deze dag eindelijk voorbij is, en ik voel me eigenlijk mega-somber.
Ik had het liefst de hele dag op bed gelegen, en ben maar dolblij dat ik morgen geen school heb, en dat ik aankomende week weer naar de psych kan, want het gaat echt helemaal fout en de verkeerde kant op.
En ik ben die hyper stemmingen en dan de depri stemming zo zat, ik ben er moe van. En ik ben moe om toch elke dag met mezelf te vechten..om toch door te gaan, ook al zie ik het nut er vaak genoeg niet meer van in.
maar goed, nu gaat mijn pc maar uit. Morgen de hele bende opnieuw installeren en proberen gewoon mezelf af te leiden.

quote:

Op maandag 12 september 2011 00:08 schreef cafpow het volgende:
hier zit ik er weer even doorheen. Ben blij dat deze dag eindelijk voorbij is, en ik voel me eigenlijk mega-somber.
Ik had het liefst de hele dag op bed gelegen, en ben maar dolblij dat ik morgen geen school heb, en dat ik aankomende week weer naar de psych kan, want het gaat echt helemaal fout en de verkeerde kant op.
En ik ben die hyper stemmingen en dan de depri stemming zo zat, ik ben er moe van. En ik ben moe om toch elke dag met mezelf te vechten..om toch door te gaan, ook al zie ik het nut er vaak genoeg niet meer van in.
maar goed, nu gaat mijn pc maar uit. Morgen de hele bende opnieuw installeren en proberen gewoon mezelf af te leiden.

Dat is inderdaad slopend, steeds wisselende stemmingen. Heb er ook last van. Beste is voor mij om in ieder geval elke dag 1 nuttig ding te doen (of n paar kleine) en liefst ook nog 1 leuk ding. Dat houdt mij in ieder geval tegen om echt depressief te worden (althans, op dit moment). Ik zou het alleen fijn vinden als ik de rest (adhd en slaapproblemen, en eigenlijk ook problemen met werk) ook n beetje onder controle kon houden, maar helaas

Mogguh.

De psychiater hier heeft net gebeld, dat hij me dinsdag wilt zien. Jeej... Later op die dag moet ik ook al naar de psychiologe met mijn moeder.
Wel irritant dat mijn moeder bij dat gesprek erbij moet zijn bij de psychiater. Wilt ze zelf, ander vind ze zichzelf niet "moeder" genoeg. Pffff.

Ik voel me echt klote. Ik zit nu op station zonder jas en heb het zo fucking warm. Wel grappig. Zie een heleboel mensen al met winterjas aan. Pff. En ik zit hier met een t-shirt aan.
Vannacht werd ik wakker na 2 uur geslapen te hebben met de plotselinge vraag of mijn keel nu weer eens zo dik was of dat ik moest kotsen. Kon het verschil niet voelen, ben de hele nacht wakker gebleven met koppijn en misselijkheid en de hele nacht warm/koud hebben.

Nu heb ik nog enorme keelpijn, ben ik enorm verkouden en ben ik misselijk en heb het tyfus warm steeds.

Maar ik mag niet thuisblijven. Dan zou ik mijn ouders teleurstellen. School gaat voor gezondheid toch? En het zou zwak zijn om thuis te blijven.


Ik ben trouwens blij om te lezen dat ik niet de enige ben die gepest is en daar gevolgen van heeft gehad. Voelt af en toe wel zo.

quote:

Op zondag 11 september 2011 11:12 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Sjezus, ik ben altijd verbaasd hoe gemeen kinderen toch tegen elkaar kunnen zijn Begrijp ik het goed dat je er inmiddels dmv therapie wel overheen bent?

Even een (domme?) vraag: is het medicatietopic inmiddels opgeheven en is deze ervoor in de plaats gekomen?

Ik heb zelf ook vaak kinderen gepest op de basis en middelbare school (helaas). Als kind heb je niet door/denk je er niet aan dat zoiets later mogelijk erge consequenties met zich meebrengt.

Ik zag laatst 'n meisje die ik had gepest op de middelbare (ong drie jaar geleden), toen ze mij zag ging ze zich verstoppen achter een collega van haar (bij de mac donalds). Ik schrok zelf van haar reactie aangezien ik niet doorhad dat het blijkbaar zo erg voor haar voelde toen en ze dus nog steeds bang voor mij is. Heb ik spijt van, maar dat is achteraf. Ik ga mijn excuses nog wel aan haar aanbieden.

Ik begreep vroeger altijd maar al te goed waarom ik gepest werd. Ze noemde mij sloompie, lelijkerd, dom, dik, een dik kutkind, walgelijk, sukkel, ik werd jarenlang op de basisschool genegeerd, er werden briefjes gevonden bij kinderpartijtjes waar ik nooit voor uitgenodigd werd waarop stond dat ik kanker moest krijgen en dood moest gaan.

Ik weet nog, ik werd gemiddeld 1x in de 2 jaar uitgenodigd voor een kinderfeestje. Als ik geluk had. Dan stond die kaart rechtop op mijn tafel en werd ik uitgelachen omdat ik zo trots was dat ik een uitnodiging had.
Hoorde ik op dat feestje van een meisje die medelijden met me had dat een heleboel kinderen had gezegt dat ze het jammer vonden dat ik er was en dat door mij het hele feest veknalt was.

Of op kamp, waarbij ik altijd in mijn eentje was en mensen medelijde hadden met het meisje dat naast mij moest slapen.

En natuurlijk op de middelbare school ging het door, en werd ik zelf naar huis gevolgd en bekogeld met elastiekjes en blikjes cola (leeg)

Leraren vonden mij een aansteller aangezien ik geen bewijs had.

Nu nog ben ik bang om die pesters tegen te komen. Ik vermijd sommige plekken.

En het was mijn schuld, ik had socialer moeten zijn. Het is niet dat ik ze uitschold ofzo maar ik zei nooit wat. Uit angst.
En dus was ik een makkelijk slachtoffer.

Zo naar m'n psych voor allerlei testen. Toch wel eng ofzo. Heel slecht geslapen, mede door te veel drankjes op een feestje gisteren...
Lag op een gegeven moment alleen maar na te denken hoe ik in hemelsnaam in deze grote shit ben beland. En dan ben je 30, al vaker aan jezelf gewerkt en op de een of andere manier blijf je je aan de verkeerde dingen vasthouden en krijg je opeens niets meer uit handen. Waarom doe ik dat toch? En dan ook nog fucking asociaal ontslagen worden en de ziektewet als vooruitzicht. Ik ben er echt zo klaar mee allemaal.

En dan begin ik weer te denken dat ik me niet moet aanstellen, er ergere dingen zijn, je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk en je terugkrijgt wat je geeft.

It's a mess.

Klopt summerbird, mensen die gepest worden/werden zijn vaak mensen die niet voor zichzelf opkomen/onzeker zijn en daarom een makkelijk slachtoffer zijn, maar de schuld ligt verder niet bij jezelf. Maar je bent slim genoeg om dat te bedenken, neem ik aan.

Summerbird, het is NIET jouw schuld voor wat gebeurt is,
ook ik ben gepest op de basisschool en de middelbare school, maar kinderen en vooral meisjes zijn gewoon erg. Het is pesten of gepest worden vaak (pesters zijn vaak ook zwaar onzeker!) en ja dan nemen ze het makkelijkste slachtoffer. Bij mij was het omdat ik gewoon het rustigst was, niet meer niet minder en ik trok het me aan, dat lokte natuurlijk alleen maar meer uit.
Ook jij hebt alle recht op een gelukkig leven en je ouders zouden (of ze het nu wel of niet snappen) dat op de eerste plek moeten zetten. Het mag in hun ogen dan niet erg zijn, maar zodra het erg is voor jou dan zou het voor hun ook erg moeten zijn. Een goede ouder ziet zijn kind graag gelukkig en gaat niet lopen roepen dat het je eigen schuld is!

Hier is het ff chaos, lief heeft t erg zwaar met stage en werk en ik krijg alles over me heen daarvan. Het is soms zo lastig, ik weet niet wat ik nog kan doen om te helpen. Behalve dat moet ik door alles weer opnieuw een ritme krijgen en dat levert ook nog soms problemen op. *zucht* en het jaar is net begonnen...

quote:

Wel irritant dat mijn moeder bij dat gesprek erbij moet zijn bij de psychiater. Wilt ze zelf, ander vind ze zichzelf niet "moeder" genoeg. Pffff.

Als jij tegen je psych zegt dat je haar er liever niet bij hebt, komt ze er (als het goed is) niet in. Sowieso, is bemoedering contraproductief.

quote:

Op maandag 12 september 2011 10:19 schreef Lumberbob het volgende:

[..]

Als jij tegen je psych zegt dat je haar er liever niet bij hebt, komt ze er (als het goed is) niet in. Sowieso, is bemoedering contraproductief.

het hangt ook een beetje van de leeftijd en doel van het gesprek af...want bij mij wilde ik liever mijn ma er niet bij, maar het moest wel om wat achtergrond info mbt. mijn ontwikkeling van baby te verzamelen Dus het hangt een beetje af van de insteek van het gesprek.

Hier voel ik me vandaag iets beter dan gisteren en eergisteren, maar moet toch maar even voorzichtig aan doen, want ik voel me beetje raar alsof alles een trigger kan zijn om weer van stemming te wisselen. Dus nu ben ik even in mijn kamer aan het opruimen en ruimte aan het maken op mijn bureau vor oa. mijn boeken.
En straks ga ik mischien even richting centrum wat bankzaakjes regelen en een boek terugbrengen naar de bieb.
Maar ik zie wel hoever ik kom!

quote:

Op maandag 12 september 2011 08:26 schreef Nyota het volgende:
Zo naar m'n psych voor allerlei testen. Toch wel eng ofzo. Heel slecht geslapen, mede door te veel drankjes op een feestje gisteren...
Lag op een gegeven moment alleen maar na te denken hoe ik in hemelsnaam in deze grote shit ben beland. En dan ben je 30, al vaker aan jezelf gewerkt en op de een of andere manier blijf je je aan de verkeerde dingen vasthouden en krijg je opeens niets meer uit handen. Waarom doe ik dat toch? En dan ook nog fucking asociaal ontslagen worden en de ziektewet als vooruitzicht. Ik ben er echt zo klaar mee allemaal.

En dan begin ik weer te denken dat ik me niet moet aanstellen, er ergere dingen zijn, je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk en je terugkrijgt wat je geeft.

It's a mess.

Van jezelf vinden dat je je aanstelt werkt niet. Probeer dat gevoel opzij te zetten en probeer te kijken wat je wel goed doet en wat je zelf kunt verbeteren, zonder afhankelijk te zijn van wat een ander doet.

Ik ben trouwens 36 en heb net zo'n puinhoop afentoe. Alleen het lullig ontslagen zijn is al 8 jaar geleden.

Sterkte bij de psych. En lief zijn voor jezelf

Argh, ik ben ontzettend down, maar ff goed huilen kan ik niet eens meer. Ik heb het echt te diep weggedrukt en er is ook niemand die ik ff kan bereiken. Hoe is het is het bij jullie?

quote:

Op maandag 12 september 2011 20:23 schreef Spacekitten het volgende:
Argh, ik ben ontzettend down, maar ff goed huilen kan ik niet eens meer. Ik heb het echt te diep weggedrukt en er is ook niemand die ik ff kan bereiken. Hoe is het is het bij jullie?

Hier is het dubbel momenteel zit in de super positieve bui maar vamorgen en vanmiddag was ik echt down.
Maar morgen 1e uur vrij

Maar wat is er nu dan aan de hand of is het echt puur willekeurig?

Ik denk willekeurig, afgelopen weekend voelde ik me nog goed, misschien omdat ik op mijn werk al weinig aanspraak had en dan thuis ook weer alleen zit

Lekker dat je het eerste uur vrij hebt cafpow!

quote:

Op maandag 12 september 2011 22:14 schreef Spacekitten het volgende:
Ik denk willekeurig, afgelopen weekend voelde ik me nog goed, misschien omdat ik op mijn werk al weinig aanspraak had en dan thuis ook weer alleen zit

Lekker dat je het eerste uur vrij hebt cafpow!

Tja dat is dan inderdaad balen. Hier probeer ik om half 11 's avonds nog wat schoolwerk door te lezen, raar maar waar is dit mijn beste moment...Hoewel ik nu toch mega sip ben..en de zenuwen voor een nieuwe dag beginnen er weer in te hakken
Maar nog een paar daagjes uithouden en dan kan ik weer naar de psych en ff kijken wat er gedaan kan worden want ik schommel meer dan een normale schommel

quote:

Op maandag 12 september 2011 20:23 schreef Spacekitten het volgende:
Argh, ik ben ontzettend down, maar ff goed huilen kan ik niet eens meer. Ik heb het echt te diep weggedrukt en er is ook niemand die ik ff kan bereiken. Hoe is het is het bij jullie?

Das echt kut als je niet meer kunt huilen. Ook gehad een hele tijd geleden. Nu kan ik gelukkig weer ouderwets mn ogen uit mn kop janken

Goedendag, hier weer op school. Ik moet nu zelf van de decaan een document opstellen waarbij ik toestemming geef tot het verstrekken van informatie aan de decaan vanuit de psycholoog, en wat voor informatie.
Maar ik moet zeggen dat ik geen flauw idee heb wat voor informatie ze willen, ja knelpunten mbt. school en studie, wat mij wel en niet gaat lukken.
En ik vind dat dus gewoon lastig om op te stellen, een schriftelijke bevestiging van uit mijn kant is makkelijk.
Maar dat document over de informatie is vrij lastig, omdat het niet heel specifiek is.

quote:

Op dinsdag 13 september 2011 09:34 schreef Murmeli het volgende:
Das echt kut als je niet meer kunt huilen. Ook gehad een hele tijd geleden. Nu kan ik gelukkig weer ouderwets mn ogen uit mn kop janken

Fijn om te weten dat het waarschijnlijk maar tijdelijk is!

Cafpow: Kun je niet puntgewijs beginnen? Eerst voor jezelf je knelpunten neerzetten (zoals iets mbt concentratie ofzo) en dan daar de rest om heen werken?

Hier is het weer iets beter gelukkig, heb weer wat te doen vandaag en het zonnetje schijnt even heerlijk

Zo meteen naar de psychiater.
Dan meteen naar school en dan een gesprek met mijn moeder, ik en de psychiologe.
Ben enorm nerveus. Praten over mijn "probleempjes" is niet mijn sterkste kant en al helemaal niet met mijn moeder erbij

quote:

Op dinsdag 13 september 2011 11:42 schreef Spacekitten het volgende:

[..]

Fijn om te weten dat het waarschijnlijk maar tijdelijk is!

Cafpow: Kun je niet puntgewijs beginnen? Eerst voor jezelf je knelpunten neerzetten (zoals iets mbt concentratie ofzo) en dan daar de rest om heen werken?

Hier is het weer iets beter gelukkig, heb weer wat te doen vandaag en het zonnetje schijnt even heerlijk

Ik heb gewoon een heel simpel documentje opgesteld, van dat de hogeschool graag onderstaande info wil.
En dan zet ik erbij dat ik akkord ben ermee. En dan door mij+decaan laten ondertekenen.

slim!

Summer2bird, succes vast!

pfff. Ik ben net terug van het hele gedoe.

School heb ik afgebeld voor vandaag. Vond het iets te veel voor vandaag

Vanmorgen de psychiater. Werd me verteld dat ik het niet met praten meer kon oplossen en kreeg cymbalta voorgeschreven.

En vanmiddag de psychiologe. Heel gesprek gehad met mijn moeder. Pfff.

quote:

Op dinsdag 13 september 2011 11:42 schreef Spacekitten het volgende:

[..]

Fijn om te weten dat het waarschijnlijk maar tijdelijk is!

Cafpow: Kun je niet puntgewijs beginnen? Eerst voor jezelf je knelpunten neerzetten (zoals iets mbt concentratie ofzo) en dan daar de rest om heen werken?

Hier is het weer iets beter gelukkig, heb weer wat te doen vandaag en het zonnetje schijnt even heerlijk

ja joh, tuurlijk gaat dat weer over. Denk dat je je er het beste niet al te druk over kunt maken en verder proberen (niet krampachtig dan) wel gevoelens/emoties toe te laten. Dan komt er vanzelf wel weer een keer iets door de anti-huilmuur heen

@summer2bird:
Hmm, aan de medicijnen dus. Vind je dat zelf ook goed? Niks mis mee ofzo, ik slik zelf ook antidepressiva. Maar ik vind het wel belangrijk dat je ze alleen slikt als je daar zelf achter staat.

had je die psychiater al vaker gesproken (of iemand anders die hem kon inlichten over jou)? Want zoals het er nu staat lijkt het net of hij op basis van 1 gesprekje die medicijnen heeft voorgeschreven.

Wanneer ga je ermee beginnen? hopelijk voel je je er snel beter door. Je moet er waarschijnlijk wel even aan wennen in het begin, dus als je je eerst ff niet lekker voelt: niet van schrikken, da's heel normaal ;-) (ik was echt én misselijk én zo stoned als een kanarie de eerste paar dagen)
In ieder geval succes!

quote:

Op dinsdag 13 september 2011 18:53 schreef summer2bird het volgende:
pfff. Ik ben net terug van het hele gedoe.

School heb ik afgebeld voor vandaag. Vond het iets te veel voor vandaag

Vanmorgen de psychiater. Werd me verteld dat ik het niet met praten meer kon oplossen en kreeg cymbalta voorgeschreven.

En vanmiddag de psychiologe. Heel gesprek gehad met mijn moeder. Pfff.

Zo, dat klinkt inderdaad als een heftig dagje. Hoe gaat het nu? En het gesprek met je moeder, hoe ging dat?

quote:

Op dinsdag 13 september 2011 19:17 schreef Murmeli het volgende:

@summer2bird:
Hmm, aan de medicijnen dus. Vind je dat zelf ook goed? Niks mis mee ofzo, ik slik zelf ook antidepressiva. Maar ik vind het wel belangrijk dat je ze alleen slikt als je daar zelf achter staat.

had je die psychiater al vaker gesproken (of iemand anders die hem kon inlichten over jou)? Want zoals het er nu staat lijkt het net of hij op basis van 1 gesprekje die medicijnen heeft voorgeschreven.

Wanneer ga je ermee beginnen? hopelijk voel je je er snel beter door. Je moet er waarschijnlijk wel even aan wennen in het begin, dus als je je eerst ff niet lekker voelt: niet van schrikken, da's heel normaal ;-) (ik was echt én misselijk én zo stoned als een kanarie de eerste paar dagen)
In ieder geval succes!

Hoe bevalt jou de medicatie? Ik heb met m'n therapeute afgesproken om na 2 maanden te kijken waar we qua gesprekken staan om dan wellicht tot medicatie over te gaan. Ik voel me inmiddels al zo lang zo klote, dat ik het deze keer waarschijnlijk wel ga doen. Maar, mijn grootste bezwaar ik eigenlijk toch gewichtstoename. En ja, ik weet dat het je goed voelen belangrijker is dan gewicht etc etc. Maar als je eigenlijk over niets meer tevreden bent, maar nog enigszins nog wel over je lichaam, dan tja...

Dus hoe ervaar jij dat?

Verder gaat het hier echt niet goed eigenlijk. De laatste werkdag nadert en daarna is het echt helemaal over. En positievere verhalen hoor ik niet. Daarnaast vermoed m'n psych dat ik een sociale fobie heb en wellicht dysthyme stoornis. Volgende week ga ik de testen maken, dus dan zien we wel weer.

Het maakt me bang, het is confronterend ofzo. Zeker omdat ik m'n halve leven mezelf eigenlijk al zo voel en een soort zoekend ben. En vaak hebben gedacht dat er toch iets niet helemaal goed zat, maar daarna toch denken dat het wel meevalt en dat ik overdrijf.Vooral verder gaan. En dan nu, na jaren, heb ik een klik met een therapeute die me zo serieus neemt en het professioneel aanpakt. Dan merk ik dat ik al jaren een beetje balanceer en dat door een gebeurtenis ik opeens helemaal uit balans ben.

Dat maakt me dus niet blij, maar het is wel goed. Maar ja, het opeens hebben over sociale fobieen, medicatie en dagbehandeling is toch wel even slikken. Van succesvol iemand die alles onder controle heeft, naar ziek zijn, werkeloos en in de ziektewet en in dagbehandeling zijn.

En ja, natuurlijk kom ik hier beter uit etc etc, maar ik zie het even allemaal niet meer. Als die gedachten me nu niet de hele tijd heen en weer zou slingeren, zou dat ook helpen. STOP

En sorry voor het gezeur en zelfmedelijdend geklaag. Ik wil gewoon huilen en om me heen slaan.

op zich bevalt het me wel met de meds. Dwz: ik heb er eerst een paar gehad waar ik niet blij van werd (van de eerste was ik duf, van de 2e kreeg ik nogal rusteloze benen én ik vond dat ze het niet zo goed deden) maar die ik nu heb bevalt me wel. heb nog wel een beetje die drukke benen, maar verder geen bijwerkingen zover ik weet.

Ik ben niet dikker geworden van de AD's trouwens. Van de 2e die ik had (lexapro) had ik wel wat meer honger en ben ik denk ik wel een paar kilo aangekomen (maar dat kan ook door mn ex gekomen zijn, gezellig lekker eten enzo). Ik zou dit issue gewoon bespreken als je eraan begint. Die ik nu slik (wellbutrin) hebben sowieso volgens mij niet de bijwerking van het dikker worden/meer honger krijgen, dus daar kunnen ze rekening mee houden en zullen ze zeer waarschijnlijk ook doen (als je somber wordt omdat je te dik wordt ben je namelijk ook niet geholpen met de pillen)

Mja en het wennen was wel heftig. was er niet helemaal lekker van, en een dag een enorme dip gehad, dus ik zou je aanraden om, als je eraan begint, ervoor te zorgen dat je iemand hebt die je altijd kunt bereiken als je je ineens heel rot gaat voelen. Of desnoods een paar mensen die afwisselen (om en om een week totdat je merkt dat echt werken)

Kan me wel voorstellen dat het allemaal confronterend is. Eerst loop je heel je leven te knokken om op de been te blijven, omdat je vindt dat je gewoon door moet en dat het aan jezelf ligt oid, en dan is er ineens iemand die het begrijpt en die je weet te vertellen dat je iets hebt, waardoor het allemaal zo lastig is.

Ik heb dat zelf soms nog steeds met de medicijnen. Was heel mijn leven behoorlijk tegen antidepressiva, maar t ging op een gegeven moment zo bagger, dat ik zoiets had van: t maakt niet uit wat er gebeurt, als er maar wat gebeurt. En hiernaast slik ik ook nog concerta (ivm adhd) dus dat is bij elkaar nu wel heel veel en dat vind ik soms een beetje moeilijk. dat ik dan denk: sjezus ben ik zo gestoord ofzo? Maar ja dat slaat natuurlijk nergens op om zo te denken.

En je mag best soms zelfmedelijden hebben hoor en huilen en alles. Soms komt het gewoon ff allemaal op je af en dan kan je dat denk ik ook maar beter ff toelaten, want als je dat niet doet dan krijg je ook zo'n opgekropt gedoe.

mja en dat ziektewetgebeuren heb ik me inmiddels ook wel overheen gezet Ik werk wel, maar ben heel vaak ziek thuis. Gevolg is dat ik niet echt fatsoenlijk carriere kan maken, maar blijkbaar is het niet anders. Ik begrijp mezelf nu wel een stuk beter en dat is fijn, dan hoef ik ook niet meer steeds kwaad op mezelf te zijn over dat ik stom doe oid.

En probeer niet te ver vooruit te denken wat betreft werk en therapie etc. Zo te horen pakken ze het netjes rustig aan aan, niet meteen aan de medicijnen maar eerst op eigen houtje proberen etc. Dat komt wel goed. Of in ieder geval vind je echt wel een manier om ermee om te gaan en gelukkiger te zijn dan je was/nu bent.

quote:

Op dinsdag 13 september 2011 20:36 schreef Murmeli het volgende:
op zich bevalt het me wel met de meds. Dwz: ik heb er eerst een paar gehad waar ik niet blij van werd (van de eerste was ik duf, van de 2e kreeg ik nogal rusteloze benen én ik vond dat ze het niet zo goed deden) maar die ik nu heb bevalt me wel. heb nog wel een beetje die drukke benen, maar verder geen bijwerkingen zover ik weet.

Ik ben niet dikker geworden van de AD's trouwens. Van de 2e die ik had (lexapro) had ik wel wat meer honger en ben ik denk ik wel een paar kilo aangekomen (maar dat kan ook door mn ex gekomen zijn, gezellig lekker eten enzo). Ik zou dit issue gewoon bespreken als je eraan begint. Die ik nu slik (wellbutrin) hebben sowieso volgens mij niet de bijwerking van het dikker worden/meer honger krijgen, dus daar kunnen ze rekening mee houden en zullen ze zeer waarschijnlijk ook doen (als je somber wordt omdat je te dik wordt ben je namelijk ook niet geholpen met de pillen)

Dat klinkt ok, hoewel, drukke benen lijkt me ook niet echt een pretje... Heb je verder ook geen last van -wat je vaker leest- vervlakking van je emoties?

quote:

Mja en het wennen was wel heftig. was er niet helemaal lekker van, en een dag een enorme dip gehad, dus ik zou je aanraden om, als je eraan begint, ervoor te zorgen dat je iemand hebt die je altijd kunt bereiken als je je ineens heel rot gaat voelen. Of desnoods een paar mensen die afwisselen (om en om een week totdat je merkt dat echt werken)

Bizar spul is het dan eigenlijk he? Maar dan voel je je dus fysiek echt rot, of ook psychisch? En heb je verder veel steun om je heen en mensen die je begrijpen?

quote:

Kan me wel voorstellen dat het allemaal confronterend is. Eerst loop je heel je leven te knokken om op de been te blijven, omdat je vindt dat je gewoon door moet en dat het aan jezelf ligt oid, en dan is er ineens iemand die het begrijpt en die je weet te vertellen dat je iets hebt, waardoor het allemaal zo lastig is.

Het stomme is dat ik 8 jaar geleden al veel van waar ik nu weer mee bezig ben, al door ben gedaan. Blijkbaar is de therapie toen niet genoeg geweest. Ik zei toen wel dat het beter ging, maar misschien zei ik dat ook maar omdat ik dat graag wilde ofzo. Hoe dan ook, het voelt weer als terug bij af, of misschien nog verder terug dan dat...

quote:

Ik heb dat zelf soms nog steeds met de medicijnen. Was heel mijn leven behoorlijk tegen antidepressiva, maar t ging op een gegeven moment zo bagger, dat ik zoiets had van: t maakt niet uit wat er gebeurt, als er maar wat gebeurt. En hiernaast slik ik ook nog concerta (ivm adhd) dus dat is bij elkaar nu wel heel veel en dat vind ik soms een beetje moeilijk. dat ik dan denk: sjezus ben ik zo gestoord ofzo? Maar ja dat slaat natuurlijk nergens op om zo te denken.

Dat vind ik zelf altijd zo lastig: vaak weet je wel vanalles of dat bepaalde gedachten niet kloppen, maar doet dat gevoel zo moeilijk...

quote:

En je mag best soms zelfmedelijden hebben hoor en huilen en alles. Soms komt het gewoon ff allemaal op je af en dan kan je dat denk ik ook maar beter ff toelaten, want als je dat niet doet dan krijg je ook zo'n opgekropt gedoe.

Tja, ook weer waar. Maar die achtbaan maakt me inmiddels zo misselijk..

quote:

mja en dat ziektewetgebeuren heb ik me inmiddels ook wel overheen gezet Ik werk wel, maar ben heel vaak ziek thuis. Gevolg is dat ik niet echt fatsoenlijk carriere kan maken, maar blijkbaar is het niet anders. Ik begrijp mezelf nu wel een stuk beter en dat is fijn, dan hoef ik ook niet meer steeds kwaad op mezelf te zijn over dat ik stom doe oid.

Werken is wel goed voor enig ritme. Zijn ze een beetje begripvol op je werk? En het klinkt dat jij al heel wat stappen hebt gemaakt: hoe oud ben je nu als ik vragen mag? En hoe lang ben je al aan het worstelen?

Ik baal echt zo ontzettend van het ontslag en de manier waarop het is gegaan. Nog net even verder de grond in getrapt (gelukkig ben ik niet de enige), maar nergens op gebaseerd. En kan me nu al druk maken om UWV artsen en ziektewetuitkeringen. Gelukkig heb ik nu wel een goede therapeute, dat geeft me wel wat meer vertrouwen moet ik zeggen (dat zij ook kan overleggen met de UWV arts).

quote:

En probeer niet te ver vooruit te denken wat betreft werk en therapie etc. Zo te horen pakken ze het netjes rustig aan aan, niet meteen aan de medicijnen maar eerst op eigen houtje proberen etc. Dat komt wel goed. Of in ieder geval vind je echt wel een manier om ermee om te gaan en gelukkiger te zijn dan je was/nu bent.

Ja, die therapeute die ik nu heb, is dus een verademing. Het was even zoeken, maar ik heb haar gevonden. En dat voelt goed en kan nu dus -zonder werk- me ook helemaal op mijn herstel storten en wat ik daarna voor (misschien heel ander) werk wil gaan doen. Gelukkig heb ik ook een superlieve schat naast me staan die er voor me is. _{(ok, dat geeft dan ook meteen weer andere negatieve gedachten en angsten als "als er maar niets met hem gebeurt', maar die schud ik even van me af nu)}

Drukke benen zijn kut, vooral omdat ik dan vroeg wakker ben en niet meer kan slapen daarna. maar t is niet onoverkomelijk
Vervlakking van emoties heb ik geen last van nee. Ik ben nog steeds best wel wisselend qua stemming, en dat ben ik nog steeds. Ik geloof dat het enige, dat een heel stuk minder is, die hele diepe dalen zijn dat ik dood wil enzo. (het helpt ook dat ik heb besloten dat ik mezelf toch nooit wat durf aan te doen, dus als ik van die dingen ga denken dan zeg ik altijd tegen mezelf: nou, kappen met die gedachten je doet jezelf toch niks aan dus hup je moet door)

Vooral fysiek, maar die hele slechte dag was psychisch. Dat was echt een beetje eng. Toen heb ik mijn toenmalige vriendje (waar ik het eigenlijk mee uit wilde maken) gebeld offie wilde komen. Mensen die me begrijpen heb ik wel een beetje. Soms ff niet en dan weer wel. Maar op dit moment heb ik geen relatie dus dat is wel ff minder (mn ex die ging dan wel eens voor me koken als het heel slecht ging dat was handig).
Maar vooral omdat je je psychisch heel rot kan gaan voelen zei ik dat, dat je iemand moet hebben die je altijd mag wakker maken en die dan naar je toe komt (of als je samenwoont dan heb je al iemand die er altijd is natuurlijk)

Mja ik denk dat het niet terug bij af is. Waarschijnlijk voel je je net zo ellendig als 8 jaar geleden, maar je bent nu met een volgende stap bezig denk ik. Toen heb je een aantal dingen op een rij gezet, mee om leren gaan, en sommige dingen ook niet, of andere dingen half. En nu ben je blijkbaar op het volgende punt gekomen waar je weer wat mee moet. Probeer jezelf dus niet gek te maken met het idee dat je nog verder terug bent dan 8 jaar terug. Terug kan namelijk niet volgens mij, want je wordt altijd wijzer. je kunt geen wijsheid ineens niet meer hebben, snappie? (althans zo zie ik dat)

haha ja dat is lastig met je gevoel en je ratio. en dan ook nog emoties die er tussendoor fietsen. Ze zijn moeilijk van elkaar te scheiden. Mensen maken vaak alleen het onderscheid tussen gevoel en ratio maar dat is te beperkt. Want juist emoties maken de boel complex. bijv over je relatie: je gevoel zal redelijk constant zijn, dat je van hem/haar houdt. maar soms ben je ineens bang dat je hem/haar gaat kwijt raken, en dat zijn weer emoties. en ratio zijn dan meer de dingen van: ja die relatie is goed voor mij want dan wordt er voor me gezorgd. (of wat sommige ouders wel eens denken: nou, pietje is een goede partij voor mijn dochter hoor, want zijn ouders hebben genoeg geld). En dan is het (volgens mij) het beste om alleen naar je gevoel te luisteren. rationele dingen zijn meestal achteraf gerationaliseerd. emoties zijn kortstondig, en kunnen nogal snel wisselen (het ene moment ben je nog helemaal gek van je vriend/vriendin en dan doet diegene iets stom en dan ben je kwaad en dan denk je: wat moet ik nou weer met die gast/vrouw?)
(is het nog te volgen?)

haha leuk he zon achtbaan

op mn werk zijn ze wel redelijk begripvol. maar zoals ik al zei: het lukt me niet om verder te groeien want elke keer als het bijna lukt stort ik weer in. das nogal frustrerend
ik ben 36. ehm aan het worstelen vanaf mn geboorte denk ik. op zn minst vanaf mn 4e (toen vond ik mezelf al lelijk, wat ik achteraf gezien wel een beetje apart vind voor een kind van 4; vind mezelf nu niet meer lelijk trouwens). maar ben op mn 32e naar de psych gegaan. dus nu een jaar of 4 geleden (ik denk 4,5 jaar).

Ontslag is zeker klote in zo'n situatie. Dan worstel je al met jezelf en dan wordt je ook nog eens afgedankt. dat helpt zeker niet. heb het ook een keer gehad (en toen was het wel persoonlijk, ze vonden me niet goed genoeg), dat deed wel ff pijn. of nou ja heel erg veel pijn. Ik geloof dat ik het hierboven had over een periode dat ik niet meer kon huilen, daar speelde dat ontslag ook een rol in.

Niet druk over maken. je zou evt aan je psych kunnen vragen of zij ook kunnen zorgen voor een gesprek met maatschappelijk werk bijv, dat je met zo iemand elke 1 of 2 weken even de zakelijke dingen op een rij zet (administratie, evt uitkeringen, evt solliciteren etc).

Op zich ook wel fijn dat je je 100% op herstel kan storten. Dat zou ik soms ook wel willen. maar ja wil de vastigheid van een baan ook niet kwijt hoor. ben bang dat ik dan helemaal niks meer doe enzo.

hier heb ik nu echt mega zenuwen, mag morgen naar de psych. En heb een hele hoop dingen te doen, en moet morgen voor school een laptop meenemen.
En ik weet niet hoe ik ga slapen want als ik van school kom, dan kruip ik rechtstreeks mijn bed in en val gelijk in slaap. Ik hou het gewoon niet meer uit...
Ik zit er al doorheen en snap geen drol meer van het hele lesgebeuren en studiepunten ed.
IK zou het liefst gewoon gelijk stoppen...

cafpow
Sterkte morgen. Heb je evt iemand die je even kan helpen met het opstarten van school?

quote:

Op dinsdag 13 september 2011 23:40 schreef Murmeli het volgende:
cafpow
Sterkte morgen. Heb je evt iemand die je even kan helpen met het opstarten van school?

nee niet echt. Mijn zogenaamde mentor heb ik echt niks aan, die gaat gewoon terwijl je in gesprek bent ivm. een vraag gewoon met een ander in gesprek gaat. Dus daar heb ik niet veel aan.
En verder tja, heb ik de psycholoog, en ik probeer nu extra hulp in te schakelen via shcool, maar het is alleen beetje lastig...om alles op gang te krijgen En duurt redelijk lang

Ja, klopt zijn vaak trage processen. Ik hoop dat je t nog even kunt volhouden. (of anders desnoods via hier proberen wat support te krijgen?)

Sinds het overlijden van mijn moeder, 3 maanden terug, heb ik steeds vaker last van sombere buien. Onlangs ben ik begonnen met een nieuwe studie, en dat is wel erg prettig om even je gedachten te verzetten. Ik voel me eindelijk weer enigszins gemotiveerd, en heb het gevoel alsof het allemaal weer zin heeft. Eindelijk

quote:

Op woensdag 14 september 2011 20:01 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Brawler dat klinkt wel positief!

En verder even een voor iedereen die het kan gebruiken!

Ik heb heel veel heftige dagen gehad en vandaag maar even lekker gaan ontspannen dmv schilderen! Ik ben bezig met het opknappen van 2 stoeltjes voor kinderen van vrienden, en het is wel heel leuk om te doen, Morgen ga ik echt verder met het verven, dus dan volgt er ook weer een foto, nu het resultaat tot nu toe:

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

Wow ziet er goed uit!

Hier komt een updatje straks als ik weer even uitgerust ben...Nu ben ik echt kapot, een drukke rommelige dag gehad.
En naar de psych geweest Maar goed straks kom ik ff met een kort updatje!

quote:

Op dinsdag 13 september 2011 19:17 schreef Murmeli het volgende:

[..]

@summer2bird:
Hmm, aan de medicijnen dus. Vind je dat zelf ook goed? Niks mis mee ofzo, ik slik zelf ook antidepressiva. Maar ik vind het wel belangrijk dat je ze alleen slikt als je daar zelf achter staat.

had je die psychiater al vaker gesproken (of iemand anders die hem kon inlichten over jou)? Want zoals het er nu staat lijkt het net of hij op basis van 1 gesprekje die medicijnen heeft voorgeschreven.

Wanneer ga je ermee beginnen? hopelijk voel je je er snel beter door. Je moet er waarschijnlijk wel even aan wennen in het begin, dus als je je eerst ff niet lekker voelt: niet van schrikken, da's heel normaal ;-) (ik was echt én misselijk én zo stoned als een kanarie de eerste paar dagen)
In ieder geval succes!

Ik sta er wel achter. Die psychiater kent mij nu al 11 jaar En ik begon er gisteren al mee!
Ik voel nu nog niks van bijwerkingen gelukkig. Nu maar hopen dat het ook zo de komende week is

Dank je

quote:

Op dinsdag 13 september 2011 20:07 schreef Nyota het volgende:

[..]

Zo, dat klinkt inderdaad als een heftig dagje. Hoe gaat het nu? En het gesprek met je moeder, hoe ging dat?

[..]

Hoe bevalt jou de medicatie? Ik heb met m'n therapeute afgesproken om na 2 maanden te kijken waar we qua gesprekken staan om dan wellicht tot medicatie over te gaan. Ik voel me inmiddels al zo lang zo klote, dat ik het deze keer waarschijnlijk wel ga doen. Maar, mijn grootste bezwaar ik eigenlijk toch gewichtstoename. En ja, ik weet dat het je goed voelen belangrijker is dan gewicht etc etc. Maar als je eigenlijk over niets meer tevreden bent, maar nog enigszins nog wel over je lichaam, dan tja...

Dus hoe ervaar jij dat?

Verder gaat het hier echt niet goed eigenlijk. De laatste werkdag nadert en daarna is het echt helemaal over. En positievere verhalen hoor ik niet. Daarnaast vermoed m'n psych dat ik een sociale fobie heb en wellicht dysthyme stoornis. Volgende week ga ik de testen maken, dus dan zien we wel weer.

Het maakt me bang, het is confronterend ofzo. Zeker omdat ik m'n halve leven mezelf eigenlijk al zo voel en een soort zoekend ben. En vaak hebben gedacht dat er toch iets niet helemaal goed zat, maar daarna toch denken dat het wel meevalt en dat ik overdrijf.Vooral verder gaan. En dan nu, na jaren, heb ik een klik met een therapeute die me zo serieus neemt en het professioneel aanpakt. Dan merk ik dat ik al jaren een beetje balanceer en dat door een gebeurtenis ik opeens helemaal uit balans ben.

Dat maakt me dus niet blij, maar het is wel goed. Maar ja, het opeens hebben over sociale fobieen, medicatie en dagbehandeling is toch wel even slikken. Van succesvol iemand die alles onder controle heeft, naar ziek zijn, werkeloos en in de ziektewet en in dagbehandeling zijn.

En ja, natuurlijk kom ik hier beter uit etc etc, maar ik zie het even allemaal niet meer. Als die gedachten me nu niet de hele tijd heen en weer zou slingeren, zou dat ook helpen. STOP

En sorry voor het gezeur en zelfmedelijdend geklaag. Ik wil gewoon huilen en om me heen slaan.

Gesprek met mijn moeder ging goed, dank je
Ik vind trouwens niet dat je zeurt