quote:
Op woensdag 24 augustus 2011 20:19 schreef vlinder25 het volgende:Hallo allemaal..
Ik wil graag mijn verhaal kwijt en hoop op wat raad en advies of soortgelijke ervaringen.
Het begon een jaar geleden, ik kreeg een nieuwe collega uit een andere vestiging en hij zou bij mij in het team komen. Het klikte meteen en de band groeide. Twee maanden later op een bedrijfsfeestje raakten we allebei aangeschoten en belandde in bed.. De volgende dag vertelde hij dat hij een vriendin had en 2 kinderen. Waar ik het toen stop had kunnen zetten,daar ging ik mee door. Het voelde gewoon zo goed,terwijl ik wist dat ik fout was maar gevoel kun je niet negeren. En bovendien.. ik wilde er verder toch niets mee en gewoon genieten van de gestolen uurtjes. Ik was immers verliefd maar had me wel neergelegd bij het feit dat we geen toekomst hebben. Wat ik verder ook vreemd genoeg niet erg vind aangezien hij ook 14 jaar ouder is. Maar nu komt het vreselijke.. 2 maanden geleden had ik een blaasontsteking en heb daar antibiotica voor gehad en ik ben dus door de pil (die daardoor niet meer goed werkte) zwanger geraakt! Ik heb in mijn vorige relatie (duurde 5 jaar, ik ben 25) een buitenbaarlijke zwangerschap en 2 miskramen meegemaakt omdat we graag kinderen wilden. Ik kan een abortus gewoon niet aan, ik krijg het niet over mijn hart om een leven weg te halen.
Ik ben nu 7 weken zwanger, mijn minnaar weet het nog niet. Ik ga het hem zeker vertellen ,en eerlijk gezegd wil ik dat het ons geheim blijft. Ik wil dat hij bij zijn gezin blijft en ik eis verder helemaal niets van hem. Ik laat hem vrij in de keus of hij zijn kind wil gaan zien of niet. Het is ongepland en een rotsituatie maar ook mijn eigen fout. Maar ik neem die verantwoordelijkheid graag voor lief, en zal er voor zorgen dat ik mijn kindje alles kan geven wat zorg en liefde betreft. Maar waarom blijf ik toch zo van slag??
Weet je wat ik me nu afvraag na nog een keer goed die OP gelezen te hebben?
1. Hoe kan je nu zeggen dan je al 2 maanden met die man werkt en dat ''de band groeide''
terwijl je na 2 maanden nog niet eens wist dat hij een vrouw en twee kinderen had, ga je
je dan niet zelf afvragen of hij dat ''bewust'' verborgen gehouden heeft?
2. Waarom verteld hij dat dat ineens wel na jullie eerste nacht samen?
3. Een man die twee maanden lang tegen zijn collega waar hij ''zo'n goede band'' mee
heeft geen woord rept over zijn vrouw en twee kinderen en een jaar lang tegen die vrouw
kan liegen, wil je die wel?
en hier zit geen enkele veroordeling bij ik vraag me dat gewoon af.
Ik denk dat je er-rug goed moet kunnen liegen om je vrouw een jaar lang te kunnen
bedriegen, die vrouw is vast nu even niet zo spannend als jij, die zit met 2 misschien
wel hele jonge kinderen braaf te wachten met het eten, dat leuke overhemd waar hij
's maandags mee op zijn werk komt heeft zij waarschijnlijk voor hem gestreken.
snap je?
en verder zou ik dit nog een keer willen zeggen, dus ja ik quote mezelf maar even
weinig zin om het hele verhaal opnieuw te typen ...
Heb je wel over al die dingen nagedacht?
quote:
Op donderdag 25 augustus 2011 12:18 schreef FANNvanhetlaatsteuur het volgende:[..]
eh... jij zit niet op dit kind te wachten, hij zeker niet denkt ik en dat kind weet nog van niks.
Ook al zou hij niets vertellen aan zijn vrouw zoals je nu denkt dat het zou kunnen en zal je
hem tot niets verplichten, ooit.... ooit... zal dat kind gaan vragen wie zijn Papa is
Of, god zal je behoeden, ooit zal het kind ziek worden en iets van zijn vader nodig kunnen
hebben, (transplantatie) wat dan?
Hier moet je echt heel goed over nadenken, je zet straks een mensje op de wereld die jij
niet wilt vertellen wie zijn/haar vader is? Doe je dat wel dan kan hij/zij altijd een hele
sterke behoefte krijgen om die vader op te gaan zoeken, met alle gevolgen van dien..