zwanger van bezette minnaar..

toch is het niet zo handig van je geweest....

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 16:31 schreef Copycat het volgende:

[..]

Nee. Dat is Fok!.

Elkaar veilig kleineren vanachter een beeldscherm.. dat is FOK

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 15:10 schreef FANNvanhetlaatsteuur het volgende:

[..]

Weet je wat ik me nu afvraag na nog een keer goed die OP gelezen te hebben?

1. Hoe kan je nu zeggen dan je al 2 maanden met die man werkt en dat ''de band groeide''
terwijl je na 2 maanden nog niet eens wist dat hij een vrouw en twee kinderen had, ga je
je dan niet zelf afvragen of hij dat ''bewust'' verborgen gehouden heeft?

2. Waarom verteld hij dat dat ineens wel na jullie eerste nacht samen?

3. Een man die twee maanden lang tegen zijn collega waar hij ''zo'n goede band'' mee
heeft geen woord rept over zijn vrouw en twee kinderen en een jaar lang tegen die vrouw
kan liegen, wil je die wel?

en hier zit geen enkele veroordeling bij ik vraag me dat gewoon af.

Totally agree maar ik ga wel veroordelen want ik begrijp dit soort vrouwen niet. Sorry maar als je er achter komt dat iemand een relatie heeft (hier zijn zelfs kinderen bij betrokken) dan kap je meteen. Ik heb dat ook weleens meegemaakt dat een scharrel had verzwegen dat hij al in een relatie zat (verloofd zelfs) Toen hij mij dat vertelde heb ik het meteen afgekapt, dat is het enige wat je kan doen wat acceptabel is. Ik vind het gewoon heel respectloos als je dan toch contact aan houdt.

Dus ja TS dit is een moeilijke situatie waar je jezelf in terecht hebt laten komen. Je vraagt je af waarom je dan nog steeds van slag bent (ondanks dat je zelf het kind dan alleen wil opvoeden) maar dat komt doordat je liever natuurlijk een kind wil baren waarvan de vader in een relatie zit met jou. De meeste vrouwen willen dit toch liever dan een alleenstaande moeder zijn?

En ja de man is ook schuldig, maar wij zijn vrouwen en onder vrouwen is het gewoon totally not done om met iemand een (seks)relatie aan te gaan die al bezet is en waar jij kennis van hebt dat hij dus al bezet is. Dat is echt laag..sorry als dit hard klinkt.

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 19:10 schreef NaughtyBuns het volgende:


En ja de man is ook schuldig, maar wij zijn vrouwen en onder vrouwen is het gewoon totally not done om met iemand een (seks)relatie aan te gaan die al bezet is en waar jij kennis van hebt dat hij dus al bezet is. Dat is echt laag..sorry als dit hard klinkt.

Sorry dat zie ik toch anders.. daarin zijn namelijk beide partijen gelijk. Degene met relatie die verliefd word op een ander (kan gebeuren) en degene die verliefd word op iemand in een relatie (kan ook gebeuren). Wat er verder gebeurt is op basis van karakter en heeft niets met sexe te maken.

TS wil ervaringen, die heb ik.

Vier jaar geleden ben ik ongewild zwanger geraakt van de man waar ik op dat moment zes jaar mee samen was. Geen slappe smoesjes, we hebben gewoon op dat ene moment geen voorbehoedsmiddel gebruikt - heel dom. Mijn zwangerschap betekende het einde van 'ons', hij dwong me te kiezen tussen hem en het kind. Ik koos voor het laatste. Ik ben dus alleenstaande moeder, in de breedste zin van het woord, en ik weet hoe het is om een kind op te voeden als de vader niet in beeld is (hij wenst geen contact) (ik wil overigens geen discussie over mijn keuze, laat dat gezegd zijn)

Wat de meerderheid hier zegt is absoluut waar: het is geen peanuts, het is keihard werken, jezelf compleet opzij zetten, werkweken van 40 uur om rond te kunnen komen terwijl je baby elke nacht om het uur wakker wordt en er niemand anders is om even de zorg uit handen te nemen, jarenlang geen avondje uit, geen nacht meer doorslapen (zonder overdrijven, geen enkele nacht), heel veel onrust en stress vanwege een ziek kind of een zieke oppas, schuldgevoel omtrent de opvoeding, je carriere op een zijspoor, het is alle dromen die je nu hebt laten varen omdat er iemand komt die jou volledig nodig heeft. Om maar niet te spreken over de vooroordelen van de rest van de wereld, iedereen vindt wel iets van jouw situatie, je moet er maar tegen kunnen. Je kan de zorg níet delen, nooit, geen moment. Je bepaalt alles, je betaalt alles, alles rust op jouw schouders. Niet voor even, voor een jaar, of drie. Nee, de komende twintig jaar zeker. Wil je zoiets laten slagen moet je zooo stevig in je schoenen staan, echt enorm stabiel zijn, in staat zijn voor een ander te leven, want je doet er niet meer toe. Geloof me, ik weet waar ik het over heb. Het is op je tandvlees leven, jarenlang.

Dat je geen abortus wil snap ik, ik ken het oergevoel, er is ook niemand die zoiets voor je kan bepalen. Ik hoop wel dat je niet onderschat dat een kindje opvoeden niet iets is wat je er even naast doet, want als je verwacht dat het wel goed komt, kom je van een koude kermis thuis. Bereid je op het ergste voor, en met veel geluk zit je een tikje in de buurt van de realiteit.

Naast dat allemaal is het ook de mooiste en grootste liefde die ik in mijn leven heb gekend, woorden schieten tekort wat dat betreft. Maar als ik om me heen kijk ben ik een van de zeldzame ouders die er op die manier in staan. Ik weet niet of jij hebt wat nodig is om zoiets te doen slagen, ik hoop dat je jezelf goed genoeg kent om dat wel in te kunnen schatten. Het is ook niet aan mij om te veroordelen, dat wordt hier al genoeg gedaan. Ik hoop dat je een keuze maakt met het juiste motief, welke keus dat ook mag zijn.

L-E

Hier heeft TS pas echt iets aan denk ik, even van die roze wolk af en als je dan nog steeds
besluit om dat kind te houden dat weet je tenminste wel wat je te wachten staat.

Ts, hoe is het gesprek gegaan?

Pff waarom ga je dan ook door als je weet dat hij een gezin heeft. Ook zijn fout natuurlijk, maar echt heel slecht.

Ik denk dat abortus echt de beste oplossing is, maar zoals je zelf aangeeft kan je dat niet aan. Maar bedenk wel dat als je het kind houdt, het uiteindelijk wel boven water komt. Zijn gezin komt er achter en de "vader" is de lul, erg terecht trouwens.

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 20:52 schreef Wolkje het volgende:
Ts, hoe is het gesprek gegaan?

Kan me er iets bij voorstellen als TS niets meer laat horen. Men buitelt hier over elkaar heen om haar op een nare manier weg te zetten. Op pagina 1 reageerde Lienekien en daar ben ik het mee eens. Het gaat niet om een pubertje dat zwanger is geraakt en TS heeft kennelijk binnen een serieuze relatie meerdere miskramen en vervelende zwangerschappen gehad.

Het risico van seks is nu eenmaal dat een vrouw zwanger kan raken. Ik vind het eigenlijk nogal grof dat meneer onveilige seks buiten zijn gezin heeft.

Wat haar keuze ook is, het is haar keuze maar dan moet ze er 100% rekening mee houden dat ze er ook alleen voor komt te staan en dus niet de man moet gaan kaalplukken. Het is geen droomzwangerschap maar ook niet onoverkomelijk. Wel vervelend dat dit zich op de werkvloer afspeelt. Haar baan raakt zal ze dus ook wel kwijtraken.

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 23:21 schreef patb91 het volgende:
Pff waarom ga je dan ook door als je weet dat hij een gezin heeft. Ook zijn fout natuurlijk, maar echt heel slecht.

Ik denk dat abortus echt de beste oplossing is, maar zoals je zelf aangeeft kan je dat niet aan. Maar bedenk wel dat als je het kind houdt, het uiteindelijk wel boven water komt. Zijn gezin komt er achter en de "vader" is de lul, erg terecht trouwens.

Dit hoeft helemaal niet. Ze kan los van die man en situatie beter kijken naar haar eigen situatie. Is ze bereid het kind te houden en er compleet alleen voor te staan zonder valse hoop in haar achterhoofd. Een verliefd brein is een slechte raadgever.

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 19:16 schreef Bastard het volgende:

[..]

Sorry dat zie ik toch anders.. daarin zijn namelijk beide partijen gelijk. Degene met relatie die verliefd word op een ander (kan gebeuren) en degene die verliefd word op iemand in een relatie (kan ook gebeuren). Wat er verder gebeurt is op basis van karakter en heeft niets met sexe te maken.

Je begrijpt mij niet. Ik zeg toch niet dat hij niet fout is, want hij gaat vreemd. Het gaat om het principe van het contact blijven houden met een getrouwde man. Ik ken geen een meisje in mijn vrienden- en kennisenkring die dit okay vindt. Terwijl ik veel mannelijke vrienden heb die het helemaal niet boeit als een meid waar ze interesse in hebben al een relatie heeft (is ook grotendeels biologisch bepaald)

Ik heb een vriendin die in het verleden ditzelfde 'geintje' had uitgehaald. Ik heb haar gewoon eerlijk gezegd wat ik er van vond en gelukkig heeft ze (na vele gesprekken) contact verbroken. Achteraf was ze daar ook blij want ze wist dat ze verkeerd bezig was (gast had ook kinderen namelijk)
Het is een ongeschreven regel onder vrouwen dat je niet met een man contact houdt als je weet dat hij een relatie heeft of getrouwd is (met kids) En niemand heeft respect voor de 'buitenvrouw'

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 20:26 schreef L-E het volgende:
TS wil ervaringen, die heb ik.

Vier jaar geleden ben ik ongewild zwanger geraakt van de man waar ik op dat moment zes jaar mee samen was. Geen slappe smoesjes, we hebben gewoon op dat ene moment geen voorbehoedsmiddel gebruikt - heel dom. Mijn zwangerschap betekende het einde van 'ons', hij dwong me te kiezen tussen hem en het kind. Ik koos voor het laatste. Ik ben dus alleenstaande moeder, in de breedste zin van het woord, en ik weet hoe het is om een kind op te voeden als de vader niet in beeld is (hij wenst geen contact) (ik wil overigens geen discussie over mijn keuze, laat dat gezegd zijn)

Wat de meerderheid hier zegt is absoluut waar: het is geen peanuts, het is keihard werken, jezelf compleet opzij zetten, werkweken van 40 uur om rond te kunnen komen terwijl je baby elke nacht om het uur wakker wordt en er niemand anders is om even de zorg uit handen te nemen, jarenlang geen avondje uit, geen nacht meer doorslapen (zonder overdrijven, geen enkele nacht), heel veel onrust en stress vanwege een ziek kind of een zieke oppas, schuldgevoel omtrent de opvoeding, je carriere op een zijspoor, het is alle dromen die je nu hebt laten varen omdat er iemand komt die jou volledig nodig heeft. Om maar niet te spreken over de vooroordelen van de rest van de wereld, iedereen vindt wel iets van jouw situatie, je moet er maar tegen kunnen. Je kan de zorg níet delen, nooit, geen moment. Je bepaalt alles, je betaalt alles, alles rust op jouw schouders. Niet voor even, voor een jaar, of drie. Nee, de komende twintig jaar zeker. Wil je zoiets laten slagen moet je zooo stevig in je schoenen staan, echt enorm stabiel zijn, in staat zijn voor een ander te leven, want je doet er niet meer toe. Geloof me, ik weet waar ik het over heb. Het is op je tandvlees leven, jarenlang.

Dat je geen abortus wil snap ik, ik ken het oergevoel, er is ook niemand die zoiets voor je kan bepalen. Ik hoop wel dat je niet onderschat dat een kindje opvoeden niet iets is wat je er even naast doet, want als je verwacht dat het wel goed komt, kom je van een koude kermis thuis. Bereid je op het ergste voor, en met veel geluk zit je een tikje in de buurt van de realiteit.

Naast dat allemaal is het ook de mooiste en grootste liefde die ik in mijn leven heb gekend, woorden schieten tekort wat dat betreft. Maar als ik om me heen kijk ben ik een van de zeldzame ouders die er op die manier in staan. Ik weet niet of jij hebt wat nodig is om zoiets te doen slagen, ik hoop dat je jezelf goed genoeg kent om dat wel in te kunnen schatten. Het is ook niet aan mij om te veroordelen, dat wordt hier al genoeg gedaan. Ik hoop dat je een keuze maakt met het juiste motief, welke keus dat ook mag zijn.

Damn..respect! Had je ook geen hulp van familie? Als ik vragen mag

quote:

Op woensdag 24 augustus 2011 20:19 schreef vlinder25 het volgende:
Hallo allemaal..
Ik wil graag mijn verhaal kwijt en hoop op wat raad en advies of soortgelijke ervaringen.
Het begon een jaar geleden, ik kreeg een nieuwe collega uit een andere vestiging en hij zou bij mij in het team komen. Het klikte meteen en de band groeide. Twee maanden later op een bedrijfsfeestje raakten we allebei aangeschoten en belandde in bed.. De volgende dag vertelde hij dat hij een vriendin had en 2 kinderen. Waar ik het toen stop had kunnen zetten,daar ging ik mee door. Het voelde gewoon zo goed,terwijl ik wist dat ik fout was maar gevoel kun je niet negeren. En bovendien.. ik wilde er verder toch niets mee en gewoon genieten van de gestolen uurtjes. Ik was immers verliefd maar had me wel neergelegd bij het feit dat we geen toekomst hebben. Wat ik verder ook vreemd genoeg niet erg vind aangezien hij ook 14 jaar ouder is. Maar nu komt het vreselijke.. 2 maanden geleden had ik een blaasontsteking en heb daar antibiotica voor gehad en ik ben dus door de pil (die daardoor niet meer goed werkte) zwanger geraakt! Ik heb in mijn vorige relatie (duurde 5 jaar, ik ben 25) een buitenbaarlijke zwangerschap en 2 miskramen meegemaakt omdat we graag kinderen wilden. Ik kan een abortus gewoon niet aan, ik krijg het niet over mijn hart om een leven weg te halen.

Ik ben nu 7 weken zwanger, mijn minnaar weet het nog niet. Ik ga het hem zeker vertellen ,en eerlijk gezegd wil ik dat het ons geheim blijft. Ik wil dat hij bij zijn gezin blijft en ik eis verder helemaal niets van hem. Ik laat hem vrij in de keus of hij zijn kind wil gaan zien of niet. Het is ongepland en een rotsituatie maar ook mijn eigen fout. Maar ik neem die verantwoordelijkheid graag voor lief, en zal er voor zorgen dat ik mijn kindje alles kan geven wat zorg en liefde betreft. Maar waarom blijf ik toch zo van slag??

Wilde je al graag een kind? Hij zal zich wel in de val gelokt voelen.

Wanneer ga je het hem vertellen? Of wacht je totdat je 3 maanden bent

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 02:38 schreef NaughtyBuns het volgende:

[..]

Damn..respect! Had je ook geen hulp van familie? Als ik vragen mag

Jawel hoor, ik heb wel wat hulp gehad.

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 20:26 schreef L-E het volgende:

Mijn zwangerschap betekende het einde van 'ons', hij dwong me te kiezen tussen hem en het kind.

Ik vind het walgelijk van hem dat hij je voor die keuze dwong.

Ik hoop dat TS nog iets laat weten. Want ook al ben ik het niet eens met de situatie waarin het gebeurt is. Snap ik TS ook wel. Toch een paar "mislukte" pogingen gehad qua zwanger worden/zijn. En dan is ze eindelijk zwanger en dan zal ze het moeten laten weghalen. Kan me voorstellen dat dat er moeilijk is. En ben dan ook erg benieuwd over wat je uiteindelijk beslist, en of die man zijn verantwoordelijkheid een beetje neemt.

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 09:06 schreef Mr_Belvedere het volgende:

[..]

Ik vind het walgelijk van hem dat hij je voor die keuze dwong.

Ik weet niet of ik dat ook zo heb ervaren in die tijd. Maar dit topic gaat niet over mij.

Mijn mening over zoiets als dit en verder beschreven als man zijnde is:

Als je vent genoeg bent om er wat in te steken, ben je ook vent genoeg als er wat uitkomt...

En ja ik weet waar ik over praat..En hoe zwaar die keuzes zijn. Maar het geeft geen pas om rond te neuken en alles daarna maar te laten zitten.

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 20:26 schreef L-E het volgende:
TS wil ervaringen, die heb ik.

Mijn zwangerschap betekende het einde van 'ons', hij dwong me te kiezen tussen hem en het kind.

Wat een rotmanier om een relatie te beëindigen.

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 01:07 schreef Staal het volgende:

[..]

Dit hoeft helemaal niet. Ze kan los van die man en situatie beter kijken naar haar eigen situatie. Is ze bereid het kind te houden en er compleet alleen voor te staan zonder valse hoop in haar achterhoofd. Een verliefd brein is een slechte raadgever.

Wat denk je van het kind? Dat heeft ook een vader nodig en zal uiteindelijk zelf op zoek gaan naar hem..

Tja, serves you right.. vind het maar een kut actie van je door door te gaan terwijl je wist dat hij bezet was...

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 12:19 schreef Enneacanthus_Obesus het volgende:

[..]

Wat een rotmanier om een relatie te beëindigen.

Inderdaad. 6 jaar lang wel de lusten maar als het erop aankomt.. sommige mannen zijn echt varkens

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 12:20 schreef patb91 het volgende:

[..]

Wat denk je van het kind? Dat heeft ook een vader nodig en zal uiteindelijk zelf op zoek gaan naar hem..

Dit weet je niet. Bovendien is het zo dat een kind een vaderfiguur nodig heeft, niet perse een vader. Houdt niet in dat ik vind dat je hier maar zomaar in moet stappen natuurlijk, de rol van de vader in het geheel - ook als dit een afwezige rol blijkt - moet zeker meegenomen worden in het geheel, maar het is te eenzijdig om te stellen dat ze hier niet aan moet beginnen puur en alleen omdat ze alleenstaand zou zijn.

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 20:26 schreef L-E het volgende:
TS wil ervaringen, die heb ik.

Vier jaar geleden ben ik ongewild zwanger geraakt van de man waar ik op dat moment zes jaar mee samen was. Geen slappe smoesjes, we hebben gewoon op dat ene moment geen voorbehoedsmiddel gebruikt - heel dom. Mijn zwangerschap betekende het einde van 'ons', hij dwong me te kiezen tussen hem en het kind. Ik koos voor het laatste. Ik ben dus alleenstaande moeder, in de breedste zin van het woord, en ik weet hoe het is om een kind op te voeden als de vader niet in beeld is (hij wenst geen contact) (ik wil overigens geen discussie over mijn keuze, laat dat gezegd zijn)

Wat de meerderheid hier zegt is absoluut waar: het is geen peanuts, het is keihard werken, jezelf compleet opzij zetten, werkweken van 40 uur om rond te kunnen komen terwijl je baby elke nacht om het uur wakker wordt en er niemand anders is om even de zorg uit handen te nemen, jarenlang geen avondje uit, geen nacht meer doorslapen (zonder overdrijven, geen enkele nacht), heel veel onrust en stress vanwege een ziek kind of een zieke oppas, schuldgevoel omtrent de opvoeding, je carriere op een zijspoor, het is alle dromen die je nu hebt laten varen omdat er iemand komt die jou volledig nodig heeft. Om maar niet te spreken over de vooroordelen van de rest van de wereld, iedereen vindt wel iets van jouw situatie, je moet er maar tegen kunnen. Je kan de zorg níet delen, nooit, geen moment. Je bepaalt alles, je betaalt alles, alles rust op jouw schouders. Niet voor even, voor een jaar, of drie. Nee, de komende twintig jaar zeker. Wil je zoiets laten slagen moet je zooo stevig in je schoenen staan, echt enorm stabiel zijn, in staat zijn voor een ander te leven, want je doet er niet meer toe. Geloof me, ik weet waar ik het over heb. Het is op je tandvlees leven, jarenlang.

Dat je geen abortus wil snap ik, ik ken het oergevoel, er is ook niemand die zoiets voor je kan bepalen. Ik hoop wel dat je niet onderschat dat een kindje opvoeden niet iets is wat je er even naast doet, want als je verwacht dat het wel goed komt, kom je van een koude kermis thuis. Bereid je op het ergste voor, en met veel geluk zit je een tikje in de buurt van de realiteit.

Naast dat allemaal is het ook de mooiste en grootste liefde die ik in mijn leven heb gekend, woorden schieten tekort wat dat betreft. Maar als ik om me heen kijk ben ik een van de zeldzame ouders die er op die manier in staan. Ik weet niet of jij hebt wat nodig is om zoiets te doen slagen, ik hoop dat je jezelf goed genoeg kent om dat wel in te kunnen schatten. Het is ook niet aan mij om te veroordelen, dat wordt hier al genoeg gedaan. Ik hoop dat je een keuze maakt met het juiste motief, welke keus dat ook mag zijn.

Dit is zoals het hoort; ik denk dat veel mensen zich niet beseffen waar ze aan beginnen wanneer ze een kind nemen. Persoonlijk denk ik dat je beter een aburtus kunt nemen dan het kind te houden wanneer je niet bereid bent het op een manier te verzorgen zoals hierboven omschreven is. Het is namelijk jou keuze om een kind op de wereld te zetten; en niet dat van het kind.. en daarom ook jou verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen en het een zo goed mogelijke start in het leven te geven. Respect voor L-E wat mij betreft; een voorbeeld voor velen.

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 13:50 schreef L-E het volgende:

[..]

Dit weet je niet. Bovendien is het zo dat een kind een vaderfiguur nodig heeft, niet perse een vader. Houdt niet in dat ik vind dat je hier maar zomaar in moet stappen natuurlijk, de rol van de vader in het geheel - ook als dit een afwezige rol blijkt - moet zeker meegenomen worden in het geheel, maar het is te eenzijdig om te stellen dat ze hier niet aan moet beginnen puur en alleen omdat ze alleenstaand zou zijn.

Komt natuurlijk bij dat je nooit weet of je als stel bij elkaar blijft... dat er nog een vaderfiguur is tijdens de zwangerschap of tijdens de eerste twee levensjaren, wil niet zeggen dat dat een paar jaar later nog steeds zo is; en dan kan de impact misschien nog wel groter zijn.

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 13:58 schreef Axel1988 het volgende:

[..]

Dit is zoals het hoort; ik denk dat veel mensen zich niet beseffen waar ze aan beginnen wanneer ze een kind nemen. Persoonlijk denk ik dat je beter een aburtus kunt nemen dan het kind te houden wanneer je niet bereid bent het op een manier te verzorgen zoals hierboven omschreven is. Het is namelijk jou keuze om een kind op de wereld te zetten; en niet dat van het kind.. en daarom ook jou verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen en het een zo goed mogelijke start in het leven te geven. Respect voor L-E wat mij betreft; een voorbeeld voor velen.

Dus dit..

L-E zegt ook uitdrukkelijk in haar verhaal

quote:

(ik wil overigens geen discussie over mijn keuze, laat dat gezegd zijn)

Ik vind dat we dat dan ook moeten respecteren en niet verder moeten gaan spitten in haar
situatie, die is trouwens geheel niet te vergelijken met de situatie waar TS zich in bevind.

Meid wat sneu.. En zon moeilijke beslissing voor je aangezien je al zoveel pech hebt gehad ermee.

Maar ik denk wel dat je t em snel moet vertellen. En geheim houden? Je jrijgt een dikke buik en er komt een kind? Hoe wil je t geheim houden?

Sterkte

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 14:03 schreef FANNvanhetlaatsteuur het volgende:
Ik vind dat we dat dan ook moeten respecteren en niet verder moeten gaan spitten in haar
situatie, die is trouwens geheel niet te vergelijken met de situatie waar TS zich in bevind.

In mijn ogen is de situatie grotendeels hetzelfde; het draait namelijk om het kind (wat waarschijnlijk alleen opgevoed moet worden). Hoe die situatie is ontstaan en wat die verhouding met die man is, dat is nu van belang... maar dat is korte termijn; dat doet er over een jaar waarschijnlijk al niet meer toe.

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 13:50 schreef L-E het volgende:

[..]

Dit weet je niet. Bovendien is het zo dat een kind een vaderfiguur nodig heeft, niet perse een vader. Houdt niet in dat ik vind dat je hier maar zomaar in moet stappen natuurlijk, de rol van de vader in het geheel - ook als dit een afwezige rol blijkt - moet zeker meegenomen worden in het geheel, maar het is te eenzijdig om te stellen dat ze hier niet aan moet beginnen puur en alleen omdat ze alleenstaand zou zijn.

Dat is mijn punt ook niet. Ik wil duidelijk maken dat TS dit niet verborgen kan houden en uiteindelijk de waarheid naar boven komt, ook in het gezin van de vader.
Mijn vader kende zijn vader namelijk ook niet, maar is er meerdere malen naar op zoek geweest. Het lijkt me dan ook een uiterst logische reactie, want je wil weten wie je vader is.