Bepaalde gevoelens verwerken en mijn zelfbeeld verbeteren

Ik wist even geen andere TT voor mijn situatie. Het is allemaal een lang verhaal maar ik zal het zo kort mogelijk houden en in delen vertellen, indien er inhoudelijke vragen of vraag voor uitleg wordt gesteld, dan zal ik het verhaal aanvullen.

Ik zal eerst het verhaal vertellen over bepaalde gevoelens verwerken:
In een korte tijd heb ik veel mee gemaakt en ook een hoop ellende op m'n schouders gekregen. Het jaar begon met een scheiding. Hierdoor kwam ik erg in de put te zitten, maar na 2/3weken bekeek ik de relatie vanuit andere hoeken en kwam er achter dat het beter was zo.
Ik had mezelf geheel aan de kant gezet en probeerde alle wensen van mijn ex te vervullen maar het was nooit genoeg bij haar, en alles was altijd mijn schuld.
Ik ben nu wel blij dat het uit is, ben daarna weer iets mezelf geworden.

3 weken nadat ik weer terug bij mijn ouders in trok... Krijg je te horen dat je vader kanker heeft gekregen, alvleesklier kanker. En dat we niet te veel moesten hopen op een goed vooruitzicht. Er waren 6 weken overheen gegaan voordat mijn vader geopereerd werd, wat ik een TE lange tijd vind om iemand te laten wachten, als hij tikt als een tijdbom. Ik heb er denk wel 1 week lang over in tranen gezeten.
Uiteindelijk de operatie, hij was geslaagd, enkel dat er in 1 v/d 14 lymfklieren, sporen aangetroffen waren en daar word hij ( nu nog steeds ) voor behandeld met een Chemokuur. Mijn vader is veel afgevallen en sterkt maar lichtelijk aan, hij heeft gelukkig wel wat goede dagen er tussen zitten.

Ik kreeg het dus allemaal achter elkaar op m'n schouders geworden en raakte goed in de put. Maar zoals ik van mezelf weet is dat ik mezelf er wel doorheen sla en al het negatieve uit me kan krijgen... Enkel lukt dit me nu niet meer, vroeger kon ik dat gemakkelijk, alles aan de kant zetten zonder zorgen, pijn en verdriet. Dit was in een periode vanaf mijn 14e tot mijn 19e.

Zolang ik me kan herinneren ben ik vanaf mijn 14e al depressief ( moeilijk om toe te geven ). Ik vertrouw ook geen enkel persoon die ik niet ken. Kijk de kat uit de boom, daarna zal ik nooit iemand 100% vertrouwen.

Al deze gevoelens voel ik in mijn hart te keer gaan. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het is een belastend gevoel in je hart, en al zou ik in tranen willen uitbarsten zal dat zonder problemen gaan, gewoon veel opgekropte gevoelens. Ook merk ik dat ik minder kan hebben, sneller chagrijnig en af en toe mensen afsnauwen.

Nu zal ik het over mijn zelfbeeld gaan hebben:
Vanaf mijn 14e, vanaf het moment dat ik mensen minder en minder ging vertrouwen voelde ik me ook steeds minder goed over mezelf te voelen. Wat doe ik hier, waarom ben ik hier, wat zijn nou mijn kwaliteiten, je bent niks, niemand houdt toch van je. Dat zijn gedachte die vaak door mijn gedachte spookte.

Ik ging als een gedachteloos persoon door het leven heen, ik wist niet wat ik zou willen doen en volgde maar wat, wat me wel leuk leek.
Op school, het MBO, had ik na het tweede jaar de gedachte om ermee te stoppen omdat die school slecht georganiseerd was en het stelde allemaal weinig voor. Maar dit heb ik niet gedaan, ik dacht, als ik er mee stop, moet ik weer vanaf jaar 1 gaan beginnen met een andere opleiding, en als me dat niet lukt dan zit ik zonder diploma. Dus heb ik mijn school afgemaakt, zonder moeite wat eigenlijk vrij demotiverend was en me toch een slecht gevoel gaf.

In mijn oude huwelijk, deed ik ook nooit iets goed, op een gegeven moment heb ik bepaalde verhalen zo gedraaid dat het mij goed uit kwam, maar het is toch een soort van liegen. Zelfs als ik iets wel goeds deed, was het nooit goed genoeg. Dit allemaal heeft mijn zelfbeeld echt naar een laagte punt gebracht. Ook omdat er dingen zijn gezegd wat het al helemaal verwoest heeft ( loser, sukkel, je kan niks etc.. etc.. ).

Een aantal weken geleden zijn er een aantal vrienden van mij verhuisd en wonen praktisch om de hoek, waar ik erg blij mee was, aangezien ik ze weer vaker zien, en daar kan ontspannen en daar beleef ik veel goede tijden. Hier heb ik wel een lichtelijk boost gekregen om weer het "leuke" van het leven in te zien.
Maar echter heeft dit me ook weer te pakken gekregen om mezelf weer naar beneden te halen.
En dat ging als volgt: onlangs ben ik jarig geweest, en had niks speciaals gepland, maar m'n vrienden hadden het huis versiert, taart gekocht en gekookt, allemaal super, deed me erg goed. In de avond zijn we nog uit geweest. Op de avond had ik een leuke meid ontmoet, en ben ook met haar mee terug gegaan naar het appartement waar ze verbleef. We waren gezellig bezig, tot dat karma om het hoekje kwam kijken en besloot om voor een mannelijk probleem te zorgen.. Dikke flater geslagen dus.
Maar ik dacht, he, dit hoort je goed te doen, je bent mee gevraagd, en zal misschien nog wel een aantal keer een flater slaan. Bleef die gedachte maar in m'n hoofd zitten... maar nee, het ging weer de andere kant op.... Je bent niks, je kan niks, je faalt etc etc etc.

Dat is het tweede deel van het verhaal.

Aanvullende informatie:

• Ik heb ook meerdere keren gedacht om er gewoon geheel mee te stoppen, maar ik weet van mezelf dat ik er nooit mee zal doorzetten.
• Ik heb geen zin om naar een psycholoog te gaan voor dit, aangezien ik daar 0,0 vertrouwen in heb.
• Mijn ouders weten, wel een aantal dingen van hoe ik me voel, maar nog lang niet alles. Zij hebben al zorgen genoeg om zich ook nog eens over mij zorgen moeten te maken, en ik ben sowieso al geen prater.
• Ik voel me 9 van de 10 keer erg uitgeput op een dag.
• Ben recent weer begonnen met hardlopen.
• Eten doe ik wel goed, maar door die gevoelens raak ik vaak misselijk na het eten.

Ik zou graag tips, feedback en andere nuttige informatie van jullie willen hebben. Zodat ik aan mezelf kan werken.
Ik wil gewoon weer mezelf worden, een goed zelfbeeld, zodat ik weer vol zelfvertrouwen over straat kan.
En van de gevoelens af kom dit nog in mij rond dwalen die mijn emotionele toestand geheel van slag gooien.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 15 augustus 2011 11:59 schreef Copycat het volgende:
Zolang je jezelf te kort doet door elke professionele hulp bij voorbaat al af te wimpelen vanuit een vaag gevoel van 'geen vertrouwen', zal het verdomd moeilijk worden om verbeteringen aan te brengen.

Dat het moeilijk zal zijn weet ik ook wel, en heb er vroeger minder problemen mee gehad dan nu. Misschien zou je wat tips, voorbeelden of een goed verhaal ( ervaring ) neer kunnen zetten over professionele hulp. Het spookt wel door mijn hoofd heen om het te doen, het enige is deze gedachte me nu tegen houden en dat ik denk dat ik er zelf toch wel uit kan komen.

Ook niet te bedenken dat de stap naar professionele hulp moeilijk is. Dit weer over het zelfbeeld, in mijn gedachte hoor ik dan, dat ik een zwakkeling ben en er niet aan toe moet geven.

quote:

Op maandag 15 augustus 2011 12:04 schreef Copycat het volgende:
Waarom heb je er zo'n aversie tegen?
En waarom denk je dat je het wel alleen kan, terwijl het je klaarblijkelijk al jaren niet lukt?

Had m'n vorige bericht net bijgewerkt, nogmaals even voor de aversie:

quote:

Ook niet te bedenken dat de stap naar professionele hulp moeilijk is. Dit weer over het zelfbeeld, in mijn gedachte hoor ik dan, dat ik een zwakkeling ben en er niet aan toe moet geven.

2e Dat ik nogal vrij eigenwijs ben en mezelf er van overtuig dat het toch zal lukken.

quote:

Op maandag 15 augustus 2011 12:14 schreef Copycat het volgende:
Ik denk dat die eigenwijsheid een rem is op je ontwikkeling. Want laten we wel zijn: als je het zelf kan, had je het al gedaan. Plus de berg wordt steeds hoger, dus het wordt ook steeds moeilijker om er concreet en constructief mee aan de slag te gaan.

Ik denk ook dat je er niet gaat komen zonder hulp en dat je je echt over jezelf heen moet zetten. Je bent juist zwak als je zo door blijft modderen, therapie kan je sterker maken. En je leven een stuk aangenamer.

Bedankt voor je serieuze feedback, ik ga het in me opnemen en goed over na denken.

quote:

Op maandag 15 augustus 2011 12:26 schreef Maanvis het volgende:
Ik denk inderdaad dat het geen zin heeft om naar een psycholoog te gaan hiervoor, je lijkt me best in staat om dit zelf op te lossen. Dit topique is alvast een begin, maar je moet het eigenlijk bespreken met mensen die echt om je geven, zoals je vriendengroep en je ouders.
En och, iedereen faalt wel eens maar je mag toch blij zijn dat je met een meid naar huis bent gegaan. Da's al meer dan menig FOK!ker .
Ik faal ook wel eens, meer dan eens, en ik kan er steeds beter mee omgaan . Ik bedenk me dan altijd dat er nog tientallen mensen zijn die mij echt mogen en voor wie ik erg belangrijk ben, etc .
Ik denk dat je gewoon ff in een dipje zit, maar je hebt je vrienden, je familie, je komt er echt wel uit.

1. Dacht ik dus ook zo, veel tips, feedback etc... zou me ook goed doen, als ik er zelf aan kan werken.
2. Dat probeer ik mezelf ook elke keer voor te houden, maar helaas zijn negatieve gedachte sterker dan m'n positieve gedachten.
Dipje wil ik het al niet meer noemen, dat heb ik me ook zo vaak voor gehouden, dat het enkel maar een dipje was. Terwijl het zoveel zwaarder is dan dat.

In het algemeen zijn de negatieve gedachte sterker dan m'n positieve gedachte, ik kan mezelf complimenteren wat ik wil enz. maar aanslaan en er in geloven lukt niet, terwijl negatieve gedachte me echt onderuit kunnen halen.

quote:

Op maandag 15 augustus 2011 12:26 schreef Skull-splitter het volgende:

[..]

Dit en vasthouden aan het beeld waarvan je denkt dat je zo bent terwijl alle signalen duiden op onvrede.

Niet makkelijk, en professionele ondersteuning/motivatie kan hierbij best een stok achter je deur zijn.

Tja, maar van de professionele hulp ( psycholoog versta ik hier onder voor mijn situatie ), heb het gevoel dat ze enkel maar een luisterend oor zullen zijn en ja knikken. Dat is gewoon niet wat ik nodig heb, aangezien ik al geen prater ben.

Bedankt voor de reacties iedereen.
Uit de ervaring verhalen heb ik toch nog wel hetzelfde beeld. Vooral het ophalen van alle gebeurtenissen zit ik al niet echt op te wachten. Natuurlijk weet ik wel dat je over bepaalde onderwerpen moet gaan praten, maar om zo diep terug te graven, nee dat wil ik ook weer niet.

quote:

Op maandag 15 augustus 2011 13:23 schreef rubje het volgende:
@ ts. Misschien is het goed,als je in de gelegenheid bent,om eens even uit je vertrouwde omgeving weg te gaan en in een compleet andere omgeving tot jezelf te komen en terug te blikken op dit alles.
Misschien kom je wel in gesprek met andere mensen die jou totaal niet kennen,waar je je ei kwijt kan en dat wil weleens verhelderend werken itt een pysch. of je bekende vriendengroep.

Denk aan een weekend/week naar Ierland,Belgische Ardennen oid.
Punt dat ik wil maken is dat je je hoofd zo leeg maakt.

Bedankt voor je bijdrage maar dat past niet echt bij mij, ik heb een lichtelijk sociale fobie ( niet vast gesteld, maar wat ik er over lees, herken ik mij er zelf wel in ), feestjes, telefoneren, in contact komen met vreemde mensen, ik ben dan echt een verlegen persoon met weinig woorden.

Indien m'n vrienden erbij zijn dan wil het nog wel lukken om contact te maken met andere, maar geheel op mezelf heb ik daar best moeite mee.

Tevens probeer ik hier toch met andere in contact te komen voor tips e.d. ( veel minder moeite mee dan face to face )

Zo'n zelftest zegt dat ik misschien depressief ben? Die online testen zijn volgens mij ook niet je van het.

Misschien laat ik het niet echt merken of blijken dat er een depressie zit, of ik heb het geaccepteerd of misschien al deels verwerkt? Enkel als ik m'n gedachte z'n gang laat gaan, dan kan ik me wel echt depressief voelen. Ook is het wel makkelijk om naar de buiten wereld je masker te laten zien, een gezicht met een lach, en je anders voor doen dan je je voelt.

Betekent niet dat ik het er bij laat zitten, ik wil gewoon 100% vol zelfvertrouwen zitten en een zelfbeeld hebben waar ik tevreden mee ben. En alles voor mezelf een plaats geven, dat als ik er over na denk, dat ik gewoon terug kijk op een periode, en niet dat ik de gedachte krijg dat ik waardeloos ben etc.

Ben niet echt een boeken lezer maar ik zal er eens naar kijken.

Gisteravond na een barbecue en een aantal drankjes nog even met een vriendin wezen kletsen, praten gaat makkelijker als ik wat op heb, voel dan ook niet echt veel emoties tijdens het praten.

Het is wel fijn om zo iemand in de buurt te hebben die je een beetje kent en waar je je verhaal bij kwijt kan, maar ik denk dat dit ook maar echt de enige keer was. Ik zou niet zomaar naar haar toegaan om weer over dit soort dingen te bespreken, ze is daar ook niet bepaald het type meisje voor.

Tijdens het gesprek ook geen tips en feedback gekregen, was dus enkel als luisterend oor, is niet erg, maar er zijn dan geen punten waar ik aan kan gaan werken voor mezelf.

Sta nog altijd open voor goede tips, feedback, verhalen om aan mezelf te werken.

Iemand nog met wat opbeurende tips etc.?! Kan het altijd nog gebruiken.

quote:

Op woensdag 17 augustus 2011 15:50 schreef Maanvis het volgende:

[..]

nee sorry, ik heb alles al gezegd. nu is het tijd om iets met de tips te gaan doen . laat vrijdag maar weten wat je ermee hebt gedaan.

Bedankt voor je tips in ieder geval, ik kon me herinneren, nou ja tip van dat boek, dat ik zelf ook nog een boek thuis moet hebben. Over het onderwerp NLP, kwam er helaas wat laat achter ( 23:00 uur ) en heb hem ook niet kunnen vinden.

Die ga ik zeker nog even zoeken en doornemen.

quote:

Op donderdag 18 augustus 2011 14:37 schreef DuracellPower het volgende:
Ik heb ook +32 geen vertrouwen in bijv een psycholoog gehad, was niet voor mij. Zo erg was het niet, ben niet gek enz enz...

Toen ging mijn vriendin bij mij weg, omdat ik mijn problemen niet aanpakte, en door mijn problemen een slechte partner was, en vooral omdat ik haar hulp niet aannam!

Raakte "rock bottom" heel diep... Ben over de brug gegaan, vond het vreselijk, mijn ex is mee gegaan. Vind het nog steeds niet makkelijk, maar ben wat maanden verder. Blijk ADHD-er te zijn, en het gevolg van het daar mee worstelen, een depressie.

Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn, maar snap de boel als een stuk beter, kwartje vallen op hun plek enzo, dit helpt al veel in het dagelijkse leven.

Moraal van dit verhaal; "Haal je kop uit het zand, en accepteer hulp waar je kan" Je hoeft, en kan, het (waarschijnlijk) niet alleen. Ik heb nu pas voor het eerst het gevoel dat ik opbouwend bezig ben met mij leven.

Klinkt me erg bekend in de oren jouw verhaal.
Op een gegeven moment, toen m'n ex me de schuld van alles gaf en ik niks goed deed, was ik enorm aan mezelf gaan twijfelen en dan ga je dingen lezen over hoe en waarom.

Zo kwam ik uit bij ADD en zoveel punten kon ik mij daar in terug vinden, ik had ook een afspraak gepland (waar ik niet geheel achter stond) bij zo'n ggz-instelling om zo'n ADD test te doen.

Grotendeels gedaan voor m'n ex, zij maakte er een einde aan, en ik had de afspraak afgezegd, 1 week van te voren, want ja ik dacht: "Zij heeft me gewoon helemaal gek gemaakt, die afspraak is niet nodig, ik heb dat toch niet etc... etc...".

En ik weet ook echt wel.. *zucht* dat ik het zou moeten zoeken bij professionele hulp.. Maar ik kan me er echt niet overheen zetten, ik voel mij er veel te goed voor om die stap te nemen.
Als ik er aan denk geeft het me helemaal een gevoel van verslagenheid, alsof ik het niet aan kan en zwak lijk.

Niemand die er nog van af weet, en dat wil ik nog graag zo even houden.
Ik ga er lang en hard over na denken, vooral als ik op mezelf ben, tijdens het hardlopen of zo...

Nog geen stappen ondernomen.
Gister m'n gedachte geleegd tijdens het hardlopen wat wel fijn was.

Zit momenteel wel in een soort gevecht met mezelf, en twijfel enorm om die stap te nemen.
Ik weet nou niet of het komt omdat ik niet durf, of denk dat het niet nodig is ( wat m'n eigenwijsheid is ) of dat het iets anders is.

Ik weet ook niet waarom ik het zo moeilijk vind, ben ook beetje bang dat iedereen er achter komt en dat ze denken dat ik zwak ben of zo...

Frustraties dus.

Ik laat even weten voor de mensen die mij geholpen hebben:
Ik ga het mn ouders vanavond zo dadelijk vertellen en toch de stap ga nemen.
Ook laat ik een test van ADD doen.

Heb het aan m'n moeder verteld. Het gesprek ging voornamelijk over het ADD verhaal niet echt over de psycholoog.

Ze dacht dat het meer door de situaties komt die nu gaande zijn dan dat ik het echt zou hebben. Maar dat ik het moest doen als ik dacht dat het nodig was. Ze gaf daarna een aantal voorbeelden dat zij dat af en toe ook had, maar zulke verhalen kwamen niet eens in de buurt met wat ik zelf ervaar.

Maar ja, nu nog de stap nemen om een afspraak te maken.

Dank jullie wel allemaal voor de steun!
Ik zal aankomende week een afspraak maken bij m'n huisarts.

Ben vanochtend langs de huisarts geweest en heb ik het kort omschreven wat er allemaal speelt. Ik heb dinsdag een vervolg afspraak met andere huisarts waarbij ik een "test" ga doen en een gesprek ga houden over de ernst van de situatie.

Voel me al 2 weken goed misselijk door allerlei gevoelens die ik niet kan plaatsen en die er ook niet horen te zijn. Veel drukte in m'n hoofd, dus ben blij dat de afspraak al snel is .