Vorig jaar juni postte ik hier ook, toen was het uit met m'n toenmalige vriendin. Ik herken nog een aantal namen hier die toen ook postten.
Ondertussen ben ik dit jaar een ander meisje tegengekomen, en daar heb ik een relatie mee gekregen. Grappige is dat 't bijna tot op de dag nauwkeurig een jaar was t.o.v. mijn vorige ex.
Helaas moet ik nu zeggen dat dat vorig week na een aantal maanden ook is uitgegaan, zij heeft het uitgemaakt (vorig jaar had ik het uitgemaakt met m'n toenmalige vriendin). Ach, je moet alles maar eens meemaken he.
De vragen 'waarom gvd zo snel na m'n vorige breuk' komen wel bij je op, alsof iets het op je heeft gemunt. Ben je eindelijk fatsoenlijk hersteld van je vorige breuk, krijg je er weer één te verduren.
Ik voel me de hele week al kut. Al die gevoelens van onmacht en verdriet herken ik weer, want het is gewoon heel kort geleden t.o.v. de vorige. Ik weet dus de moties en de gevoelens die ik ga doorlopen, en ik herken ze ook. In zoverre kan ik dus beter relativeren: 'ach, dit gevoel heb je toen en toen ook gehad, gaat wel weer over'. Maar het proberen te controleren van je emoties lukt toch niet, dus elke keer als ik weer z'n emotie doorloop slaak ik maar een zucht van herkenning en ga ik erin mee. Mijn vorige breuk heeft me geleerd dat die gevoelens toch wel blijven komen, hoe hard je je er ook tegen verzet. Het beste is dus om je te laten meevoeren, veel meer kan je niet doen.
M'n vorige ex heb ik zo snel mogelijk uit mijn leven geband, om het te verstoppen. Achteraf gezien ontweek ik gewoon m'n problemen, althans dat idee heb ik. Met deze ex ga ik het anders proberen aan te pakken, misschien nog wel wat contact houden. Sowieso moet je dat de eerste weken niet willen, dus dat probeer ik te minimaliseren. Het is moeilijk, maar het zal wel moeten.
Verder heb ik geen idee wat ik met dit stukje tekst wil bereiken. Het is gewoon weer een stukje van je afschrijven. Het is tegelijkertijd mijn advies aan anderen: praat er verschrikkelijk veel over, met verschillende mensen. Misschien zelfs met iemand die je niet heel goed kent, want dat helpt ook.
Ik ben nu in ieder geval aan het analyseren geslagen waarom deze relatie is uitgegaan, en ik ben tot de harde conclusie gekomen dat ik dezelfde fouten maakte als in mijn eerste relatie. Dat doet extra pijn, ik heb er niks van geleerd. Had ik er wat van geleerd, dan had ik die fouten niet gemaakt en had ik nu waarschijnlijk mijn relatie kunnen voortzetten met het meisje waar ik nog steeds gek op ben. Dit lijkt misschien op jezelf de schuld van alles geven, maar geloof me dat ik nu nog enigszins kan relativeren en analyseren, en dat ik me er van bewust ben dat ik echt wel (weer) dingen heb gedaan die voorkomen hadden kunnen worden (geen fysiek of psychologisch geweld ofzo, meer mijn gedrag, mijn buien en hoe ik in het leven stond).
De conclusie van dit alles? Ik ben schijnbaar niet tevreden met hoe ik zelf ben, ergo ik ben niet blij met mezelf. Als je niet blij bent met jezelf, als je niet van jezelf houdt, dan is het verdomde lastig om van anderen te houden of te zorgen dat zij van jou houden. Omdat ik niet blij was met mezelf, zocht ik dat in relaties. Dat zou mij wel blij maken. Maar nee, dat is gewoon een illusie. De relatie op zich zou mij blijmaken....yeah right, wie houd je nou voor de gek.
Wijze levensles? Zorg nou maar eerst dat je tevreden bent met jezelf voordat je je weer in een relatie stort en jezelf gewoon wagenwijd openzet om gekwetst te raken, voornamelijk door jezelf. Voor mij is het deze keer weer 'te laat', ik moet er nu maar weer mee leren leven en verdergaan. Aan de andere kant is het nooit te laat, ik ben nu tot het besef gekomen dat het anders moet en ik ga mijn leven nu zo inrichten dat het ook anders gaat, deze zeer pijnlijke en ongelooflijk kostbare fouten maak ik niet weer, ik verdom het.