Kleine kinderen zien meer

quote:

Op maandag 8 augustus 2011 17:17 schreef Ikbenmijnwachtwoordkwijt het volgende:

[..]

Alledaagse dingen horen ook helemaal niet in TRU.

TRUe
_{(maar een hoop daarvan is wel 'verzonnen' )}

Kleine kinderen zien en horen meer, omdat ze nog puur zijn.
Als zo'n kind opgroet word het geleerd op een hele andere manier te denken en tevens te luisteren naar menselijke spraak. Steeds meer worden de zintuigen dagelijks gebombardeerd door eindeloze informatie.
Wij mensen zijn vergeten te luisteren. Stel, ik zou een kind hebben en deze zegt met de hond te kunnen communiceren... dan zou ik dat enkel maar stimuleren.
(Het handige is dat ik ook met dieren kan communiceren en het zou kunnen verifieeren zelfs.)

Mijn ouders hebben mij ook bijgestaan en begleiding geboden toen ik als klein kind entiteiten zag ipv het maar als fantasie af te schrijven.
Sommige kleine kinderen zijn dermatige gevoelig, dat ze zelfs met kortzichtige ouders hun talenten blijven behouden op latere leeftijd. Toch helaas zijn er ook veel kinderen die aan hun lot worden overgelaten.

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2011 08:53 schreef Darkwolf het volgende:
Kleine kinderen zien en horen meer, omdat ze nog puur zijn.
Als zo'n kind opgroet word het geleerd op een hele andere manier te denken en tevens te luisteren naar menselijke spraak. Steeds meer worden de zintuigen dagelijks gebombardeerd door eindeloze informatie.
Wij mensen zijn vergeten te luisteren. Stel, ik zou een kind hebben en deze zegt met de hond te kunnen communiceren... dan zou ik dat enkel maar stimuleren.
(Het handige is dat ik ook met dieren kan communiceren en het zou kunnen verifieeren zelfs.)

Mijn ouders hebben mij ook bijgestaan en begleiding geboden toen ik als klein kind entiteiten zag ipv het maar als fantasie af te schrijven.
Sommige kleine kinderen zijn dermatige gevoelig, dat ze zelfs met kortzichtige ouders hun talenten blijven behouden op latere leeftijd. Toch helaas zijn er ook veel kinderen die aan hun lot worden overgelaten.

Denk dat je dat helemaal goed hebt. Het leven is zo gehaast en kinderen hebben vaak heel lange verhalen met veel en toen en toen er in, en dat wordt nog weleens afgekapt omdat er niet altijd de tijd voor is in dit jachtige leven.
Dan is het idd heel mooi als een kind die gevoeligheid behoudt tot op latere leeftijd.

"Vergeten" in deze context betreft volgens mij vooral ook fysiek. Net zoals het lichaam van een body builder "vergeet" hoe het een gewicht kan heffen als hij er mee ophoudt, eigenlijk. Ik weet niet of je dit ooit weer kunt aanleren, zoals een body builder dat wel weer kan trainen.

Ik vind het een interessant onderwerp, er zijn veel dingen voor te zeggen zoals darkwolf al noemde; het pas later ontwikkelen van spraak. Toevallig heb ik een tijd terug een boek gelezen wat aan kan sluiten op het onderwerp als je gelooft in het reïncarnatiegedeelte, het heet : "vroeger toen ik groot was"

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2011 08:53 schreef Darkwolf het volgende:
Kleine kinderen zien en horen meer, omdat ze nog puur zijn.
Als zo'n kind opgroet word het geleerd op een hele andere manier te denken en tevens te luisteren naar menselijke spraak. Steeds meer worden de zintuigen dagelijks gebombardeerd door eindeloze informatie.
Wij mensen zijn vergeten te luisteren. Stel, ik zou een kind hebben en deze zegt met de hond te kunnen communiceren... dan zou ik dat enkel maar stimuleren.
(Het handige is dat ik ook met dieren kan communiceren en het zou kunnen verifieeren zelfs.)

Mijn ouders hebben mij ook bijgestaan en begleiding geboden toen ik als klein kind entiteiten zag ipv het maar als fantasie af te schrijven.
Sommige kleine kinderen zijn dermatige gevoelig, dat ze zelfs met kortzichtige ouders hun talenten blijven behouden op latere leeftijd. Toch helaas zijn er ook veel kinderen die aan hun lot worden overgelaten.

Zou het niet zo kunnen zijn, dat door die stimuli van je ouders, je die rijke fantasie voor waar bent gaan aannemen? Dat is eigenlijk dezelfde redenering als die hier in het topic al gegeven is, namelijk dat kinderen afleren alles wat door het brein gezien wordt als waar aan te nemen, maar dan dan de andere kant op. Just a thought

quote:

Op dinsdag 19 juli 2011 15:28 schreef Michielos het volgende:
Ik reageerde OT. Kinderen in die leeftijdsfase denken niet rationeel, maar magisch. Voor hun zijn spoken onder het bed net zo echt als het bed zelf. Verder zijn de hersenen van kinderen in die leeftijd in volle ontwikkeling. Logisch dat ze dan ook geen onderscheid kunnen maken tussen realiteit en fictie. Naarmate de leeftijd en de hersenontwikkeling vordert, verdwijnt dit langzamerhand. Ik zie niet echt het TRU gehalte aan een standaard kinderverhaal, iets wat elk kind in meer of mindere mate wel heeft meegemaakt. Ik kan bijvoorbeeld goede en spannende verhalen vertellen over toen ik een man op mijn kamer zag totdat het licht aanging toen ik schreeuwde(mijn pa kwam). Het hoort gewoon bij de leeftijd.

Het punt is dat kinderen nog geen ervaringset hebben waaraan ze hun waarnemingen kunnen spiegelen af hier waarde aan weten toe te kennen. Aan de ene kant maakt het dat moeilijk om ergens waarde aan toe te kennen, aan de andere kant beperk je je daarmee door je eigen ervaringset op je waarneming los te laten (ik heb het nog nooit eerder waargenomen, me is altijd verteld dat het onzin is en dus zal het vast wel niet bestaan).

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2011 08:34 schreef Neuroscience het volgende:
Zou het niet zo kunnen zijn, dat door die stimuli van je ouders, je die rijke fantasie voor waar bent gaan aannemen? Dat is eigenlijk dezelfde redenering als die hier in het topic al gegeven is, namelijk dat kinderen afleren alles wat door het brein gezien wordt als waar aan te nemen, maar dan dan de andere kant op. Just a thought

Dit sluit ik zeker niet uit inderdaad.
Maar... zie dan ook weer mijn laatste zin in mijn vorige post.

Als ik naar mijn eigen ervaringen als kind kijk en mijn gevoeligheid nu ik zelf volwassen ben geworden kan ik voor mijzelf concluderen dat het nooit fantasie is geweest, want dat is het nu nog steeds niet. En sta nu toch echt wel met beide voetjes op de vloer.

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2011 08:34 schreef Neuroscience het volgende:

[..]

Zou het niet zo kunnen zijn, dat door die stimuli van je ouders, je die rijke fantasie voor waar bent gaan aannemen? Dat is eigenlijk dezelfde redenering als die hier in het topic al gegeven is, namelijk dat kinderen afleren alles wat door het brein gezien wordt als waar aan te nemen, maar dan dan de andere kant op. Just a thought

Of je bent door de stimuli van de ouders en andere mensen in de omgeving gaan aannemen dat wat je ervaart niet echt is. Ik denk, weet wel zeker, dat dat veel vaker het geval is.

quote:

Op maandag 15 augustus 2011 09:23 schreef nokwanda het volgende:

[..]

Of je bent door de stimuli van de ouders en andere mensen in de omgeving gaan aannemen dat wat je ervaart niet echt is. Ik denk, weet wel zeker, dat dat veel vaker het geval is.

Believing is seeing. Maar goed, ik kan eigenlijk verder niets met dit topic, omdat ik me niet kan herinneren als kind ooit dingen gezien te hebben die in TRU zouden thuishoren.

quote:

Op maandag 15 augustus 2011 09:27 schreef Neuroscience het volgende:

[..]

Believing is seeing. Maar goed, ik kan eigenlijk verder niets met dit topic, omdat ik me niet kan herinneren als kind ooit dingen gezien te hebben die in TRU zouden thuishoren.

Niet op die leeftijd. dat geldt alleen als je verteld is dat wat je ziet niet kan. Dan pas hoef je die discussie aan te gaan. Niet wanneer het puur de ervaring is.

Kind: mamma, bang, eng onder mijn bed.
moeder: kijkt onder bed. Er ligt niets: nee hoor, dat heb je maar gedroomd, er is niets onder je bed
Kind gaat weer naar bed en moeder gaat weer weg
kind: mamaaaaaaaaa, eng, onder mijn bed.
mamma weer: neeheeeee, er is niets daar.
kind: machteloos: maar ik ZIE het toch.

En dan is het makkelijker, veeeeel makkelijker, om je daar als kind bij neer te leggen en voor een ouder om bij het kind te blijven tot het in slaap valt.
En dan veranderen pas de prioriteiten. Dan gaat het kind misschien wel geloven dat er niets is en heel misschien blijft het dan dat wel roepen omdat het kind het gezellig vindt als mamma bij hem/haar blijft
Maar dat is in de eerste instantie niet het geval.

stond als kind in de menigte en zag helemaal niks... ja, hoop benen. Zie het niet zo.

uhh...

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2011 19:06 schreef Lumberbob het volgende:
stond als kind in de menigte en zag helemaal niks... ja, hoop benen. Zie het niet zo.

Ach, arm kind, had je geen vader of moeder die je in hun nek zette ? Dan zie je toch echt meer (tenzij je vader/moeder een pygmee is uiteraard)

Mijn leerkracht Nederlands 2 jaar geleden had ook zoiets verteld. Zij zei dat we maar 1/4 van onze hersenen "bewust gebruiken".
Kinderen integendeel gebruiken soms meer dan 1/4 en krijgen dan te maken met dingen die wie niet kunnen horen, zien of voelen.
Mijn leerkracht had trouwens les gegeven in die bekende universiteit van Engeland, Harvard of Oxford. Ik weet het zelf niet meer En ze had een vijftal diploma's.

Ik weet nog als kind toen ik 5 jaar oud was, mijn opa was gestorven. Ik begreep niet wat de dood was, dus het interesseerde mij niet zo. Ik dacht dat mijn opa eventjes weg was en zo terug zou komen.
We waren dus bij mijn oma haar huis en ik had zin om in de schommel te spelen die opa had gebouwd voor mij. Ik liep naar de tuin en om de hoek zag hem staan. Grijsachtig en lichtgevend. Hij lachte en zwaaide. Ik liep naar binnen en riep opa is in de tuin! Iedereen ging kijken, maar hij was allang vertrokken...

[ Bericht 14% gewijzigd door Fatihtjuh op 19-08-2011 20:48:53 (extraa info) ]

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2011 19:46 schreef R0N1N het volgende:

[..]

Ach, arm kind, had je geen vader of moeder die je in hun nek zette ? Dan zie je toch echt meer (tenzij je vader/moeder een pygmee is uiteraard)

neuh ik was een gigantisch bol kind. kon ik ze nie aandoen.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2011 01:29 schreef Lumberbob het volgende:

[..]

neuh ik was een gigantisch bol kind. kon ik ze nie aandoen.

FYI, Harvard is in de VS dus die was 't iig niet. in Engeland zitten Oxford en Cambridge. En we gebruiken zo'n 33% van onze hersenen. Sry, nitpicking. *shushes*

oeps foutje, dubbelpost + quote >.< druk altijd op verkeerde icoontje.

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2011 20:47 schreef Fatihtjuh het volgende:
Mijn leerkracht Nederlands 2 jaar geleden had ook zoiets verteld. Zij zei dat we maar 1/4 van onze hersenen "bewust gebruiken".

Oudste mythe ooit. We gebruiken 100% van onze hersenen. Indien dit niet het geval zou zijn, zouden we dood zijn.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2011 01:37 schreef Michielos het volgende:

[..]

Oudste mythe ooit. We gebruiken 100% van onze hersenen. Indien dit niet het geval zou zijn, zouden we dood zijn.

We gebruiken het weliswaar voor 100%, maar niet naar vol vermogen. De vraag is of dat ook wel zo gezond zou zijn, als we dat wel deden .

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2011 01:37 schreef Michielos het volgende:

[..]

Oudste mythe ooit. We gebruiken 100% van onze hersenen. Indien dit niet het geval zou zijn, zouden we dood zijn.

Natuurlijk maar ik zei "bewust gebruiken". 3/4 wordt onbewust gebruikt voor andere doeleinden.
Dat is wat mij verteld is e

Als je 100% (bewust cq. volledig) gebruikt ga je dood aan epilepsie.

Weet wel zeker dat kinderen en dieren meer zien, mijn vorige hond volgde orbs met zn koppie dan zag ik m van de ene hoek na de andere hoek kijken en ik zag de orb soms ook.

Laatst kwam onze hond Sara grommend en met oren in de nek uit de keuken en ze liet een diep laag gegrom horen, dat heb ik dr nog nooit zien en horen doen.
Mn man zag een dag daarvoor een schim in de schuur deze zit aan de keuken vastgebouwd.
Normaal als Sara wat ziet of hoort blaft ze, dit was erg vreemd gedrag dus voor haar.

Als kind zag ik al schimmen en zie ze nog steeds , weet er nu alleen beter mee om te gaan.

Ik geloof je meteen mousy

Kheb inderdaad wel eens gehad dat onze oudste (en meest wijze) kat op tafel zat en naar een lege muur zat te staren. En af en toe keek ze van de ene naar de andere deur alsof ze iemand volgde met haar ogen. Terwijl we dus niks zagen En ik heb als klein kind ook wel een rare dingen gezegd zoals "Wanneer gaan we naar huis?" terwijl we thuis waren. Ik heb (gelukkig, want ik heb er geen behoefte aan) verder nooit "enge dingen" gezien. Wel gehoord maar heel vaagjes en ik hou mezelf maar voor dat ik gewoon moe ben op zo'n moment.

Ik geloof verder gewoon in wat me mogelijk lijkt (en dat is nog best veel hoor) maar hou veilige afstand van "dat soort dingen". Vind het wel interessant, maar heb verder totaal geen behoefte om er iets mee te maken te hebben.