Het grote "rammelaars"-topic deel 31

Dan schaam je je stiekem? Doe even niet zo gek! Ik heb zelf tijden in de vriend-is-niet-klaar-fase gezeten (waar hij nu zelf behoorlijke moeite mee heeft, want hij beseft nu pas hoe graag ook hij wil) en snap heel goed hoe ku...uh..niet zo fijn dat is!

Ik heb een heftig ziekenhuisweekje achter de rug en dan vliegt het me gewoon even allemaal extra aan. Normaal gesproken gaat het erg goed met me hoor. Tot nu toe relatief weinig last vd chemos en de tumor reageert erg goed. Is nu al stukken kleiner! Het rammelen probeer ik zoveel mogelijk weg te stoppen, want dat is het enige wat tot nu toe echt heel moeilijk is.

Hey! Toevallig was ik net vanmorgen aan het terugzoeken en lezen hoe het nu met je gaat.
Fijn dat de tumor zo goed reageert op te behandeling.
En een dikke voor het rammelen.

Mula

Mula, sorry...ik had je verhaal wel gelezen, maar kan helaas niet alles onthouden
Ik hoop voor je dat die tumor snel uit je lichaam is verdwenen en dat het goed blijft gaan met je! Ook hoop ik voor je dat je na die 5 jaar er toch gewoon voor kunt gaan en alles goed komt....

_{sorry ben niet zo goed in het verwoorden van die dingen}

Sterkte, succes en alles wat je nodig hebt

Wat fijn dat het tot nu toe zo 'goed' gaat. Dat de behandelingen niet al te zwaar zijn en dat de tumor er zo goed op reageert!

En het rammelen wegstoppen is ook niet iets dat je zomaar even doet, vooral niet als je niet weet of je er ooit weer aan kunt gaan toegeven.

Je klinkt zo sterk in je posts, dat dat maar een goede graadmeter mag zijn voor de werkelijkheid!

Ik weet niet of ik sterk ben. Wel realistisch, nuchter en nonchalant over het hele gebeuren. Ja, ik kan dood gaan, maar ik kan ook net zo goed blijven leven. Bezig zijn met leven is constructiever dan bezig zijn met doodgaan op dit moment, dus doe ik dat maar. Het gerammel is daarbij best moeilijk, want stiekem vraag ik me heel soms af hoe belangrijk overleven is met alle bijwerkingen vd behandelingen en de mogelijkheid dat ik nooit een kind krijg. Dit klinkt stukken zwaarder dan het is, maar toch schiet het soms door mn hoofd.

Geopereerd worden en vervolgens dankzij het gas dat in mn buik gespoten is, eruitzien of ik 4 of 5 maanden zwanger ben, helpt trouwens ook niet echt bij het rammelen.

het feit dat je perspectief op eventueel kinderen krijgen zo plotsklaps is verstoord door deze heftige basale 'eerst maar eens overleven' strijd lijkt me ook heel erg ingewikkeld om mee om te gaan Mula. toch zit er niks anders op dan nu eerst op die overleving in te zetten, en straks maar weer verder kijken naar de mogelijkheden tot ouderschap... heel veel sterkte in elk geval met alle behandelingen! heb je adoptie ook al eens overwogen samen?

Oh Mula, wat heftig zeg
Kon je het rammelen tijdelijk maar even uitzetten dan he, om gewoon over een paar jaar, gezond & wel, alsnog een kindje te gaan maken. Ik gun het je van harte!

Het rammelt hier. Hard
Vorige week bij de gyn geweest om mijn spiraal te laten verwijderen. Ik reageerde er erg slecht op en na 7 maanden geklooi vond ik het welletjes: eruit met dat ding.
Het was een voor mij bekende gyn, ik heb in februari tijdens mijn ziekenhuisopname veel met hem te maken gehad en hij heeft toen ook de curettage gedaan.
Ik had mezelf voorgenomen niet te gaan huilen, maar al toen ik hem de hand schudde kwamen de tissues op tafel. Want ik rammel, ik rammel hard en ik kan er niks aan doen
We hebben een goed gesprek gehad. Of nou ja, ik snikte als een kip zonder kop en hij probeerde me ervan te overtuigen dat ik mezelf en mijn keuzes heus niet hoefde te verdedigen en dat het ziekenhuis, als ik nog eens zwanger mocht raken, volledig achter me zou staan en me zou steunen waar en hoe lang ook maar nodig zou zijn.
En als ik over een paar maanden weer eens met hem wilde komen praten dan mocht dat

Morgen zou mijn uitgerekende datum zijn geweest. Het is een rare periode waarbij zoveel mensen om me heen lijken te bevallen of zwanger te zijn.
Of het rammelen doelloos is... weet ik niet.
Of ik het aandurf en of ik M. overtuigd krijg is nog maar de vraag, maar het is fijn om te weten dat de gyn het me niet afraadt en me zelfs wil steunen bij een eventuele volgende zwangerschap. Geeft toch een beetje rust

Mula . Wat moet het ontzettend zwaar voor je zijn. Rammelen kan je behoorlijk in beslag nemen, maar in jouw situatie is de toekomst helemaal onzeker. Alles wordt 'even' overhoop gehaald... Sterkte!

Kersjes, ik kan me goed voorstellen dat je rammelt hoor! Je was er zo dichtbij, een derde kindje... Ook voor jou zal het een zware periode zijn geweest en zeker nu rond de uitgerekende dag. Fijn dat je een open gesprek met de gyn hebt gehad en dat je je gesteund voelt. Is het bekend waarom je zo heftig op de zwangerschapshormonen reageert? Is een herhaling waarschijnlijk of kan een volgende zwangerschap makkelijker gaan? Dikke knuf!

Mula

Kersjes

Mula wat ontzettend heftig allemaal, ik hoop inderdaad (zoals iedereen) dat je je over 5 jaar mag gaan melden in Z&G, gezond en wel! Heel veel sterkte en kracht de komende tijd

Kersjes

Mula, als rammeltopic-lurker leef ik op afstand met je mee. Ellendig lijkt me het, als zo voor je wordt besloten dat het echt echt echt niet kan. Vergelijkbaar met dat je alles probeert, IVF etc, en dat het simpelweg niet lukt. Er is gewoon niks dat je kan doen om de situatie te veranderen, en dat moet je maar verteren. Sterkte weer.

Kersjes, iig 1 hobbel overwonnen, die van steun uit het ziekenhuis. Fijn! Nu nog jezelf en je man... heb je haast, of kan je nog wel een paar maanden of jaren twijfelen?

En met alle andere wachtenden leef natuurlijk ook mee, maar daar heb ik de namen zo even niet van paraat.

[ Bericht 1% gewijzigd door marei op 22-09-2011 18:33:52 ]

5 maanden geleden heb ik hier voor het eerst iets geschreven voor dat ik graag kinderen wil en mijn vriendin misschien/waarschijnlijk ook. Recent hebben we er weer 2 gesprekken over gevoerd en nu de mogelijkheid zo dichtbij komt voel ik voor het eerst die hele sterke Drang vanbinnen. Zo van ik Wil, en wel Nu. Het doet geen pijn maar het is... een wens die je voelt. Zoiets. Tot nu toe had ik wel net zo hard die wens maar ik stond mezelf niet toe het zo lijfelijk te voelen. Aan de ene kant is het fijn, het maakt me zeker dat ik het wil, maar tegelijk zit ik er maar mee... en krijg ik het wel weer maanden of jaren stil, als we er nog niks mee gaan doen? Of het simpelweg niet lukt? Daar ben ik bang voor, het zo sterk willen en dat het dan niet gebeurt, ik heb graag meer controle.
Ik begrijp hierdoor wel weer beter wat sommige anderen hier dus hebben... voor wat het waard is.

Kersjes, ik wilde je even een dikke zoen geven.
Wat verdrietig om de dag zo te zien komen en dat hij ook zo voorbij glijdt, leeg.
Gelukkig is de gyn niet negatief, dat is al heel fijn om te weten.

Danks allemaal

Marei, in november word ik 32. Theoretisch gezien heb ik nog wel wat vruchtbare jaren voor de boeg, maar leg dat mijn rammelende lichaam maar eens uit
En waarom ik zo heftig reageer op die hormonen? Tja, wie zal het zeggen. De kans is heel klein om zo enorm ziek te worden van de zwangerschap. Ik hoor dus bij the not so lucky few, yayy

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Kersjes

even een jompel voor mezelf. Manlief geeft net aan dat we nog wel een maandje eerder aan nr 2 kunnen beginnen... Dat is dus oktober, oftewel volgende maand!!!

Vriendinnetje is zwanger... En ik rammelde al zo hard!
Ik wil oohooooook!
Damn, had ik nou maar nog een jaar of 5, dan wist ik het wel. Gooide ik mijn gerammel nu even in de kast en dan gewoon over een paar jaar weer eens in de groep gooien.
Manlief heeft dat zelf ook wel eens gezegd nl.

Maar ja... *zucht*

Oe, erg he BE. Hoe graag je het kan willen. Mijn mannetje wil gelukkig ook en misschien nog wel meer dan ik. Wij zijn nu aan het iui-en voor nr 3.
_{Ennuh... waarom eigenlijk niet bij jullie?}

Even zodat ik niet achter jullie rug zit te lullen. ik heb een topic over dit topic geopend in r&p..

quote:

Op dinsdag 27 september 2011 09:16 schreef Cathmar het volgende:
Oe, erg he BE. Hoe graag je het kan willen. Mijn mannetje wil gelukkig ook en misschien nog wel meer dan ik. Wij zijn nu aan het iui-en voor nr 3.
_{Ennuh... waarom eigenlijk niet bij jullie?}

Tsja... omdat het voor F. niet per se hoeft, iig niet nu.
En omdat ik wel tig praktische bezwaren kan opnoemen (oa. dat ik vrij veel op reis ben voor mijn werk en ik voel me nu al bezwaard dat ik oppas moet regelen en dat is met drie nog een tandje heftiger. De kinderen over beide opa's en oma's spreiden zou kunnen, maar is voor F. dan nog veel meer gedoe). En zo nog wat van die dingen.

Maar de grootste reden is wel dat het voor F. (nu? ) niet per se hoeft.
Soms denk ik/ben ik bang dat hij me een paar jaar vooruit sust in de hoop dat het rammelen bij mij minder wordt.
En als ik aan het reizen enzo denk dan zie ik ook wel dat het niet helemaal handig is, maar mèn wat zou ik het graag nog een keertje doen. Ik vind zwanger zijn geweldig, en dan dat kleine mensje weer helemaal leren kennen. Zou deze nog weer anders zijn dan de twee die we al hebben. Etc. etc. En ja... zelfs terwijl ik het nu soms echt heel moeilijk/lastig vind, het opvoeden, het ouder zijn, zelfs dan nog zou ik het heel graag nog eens doen.

Maar goed... ik heb weer even geventileerd kijken of ik het nu van me af kan schudden.

Mula, ik snap wat je bedoeld. Ondanks dat mijn diagnose een stuk minder schrikken was, kon ik de afgelopen maanden ook alleen maar overleven. Nu heb ik laatst te horen gekregen dat er niks meer was te zien op de scans ( ), en sindsdien kan ik weer vooruit kijken. Dat moment komt er ook voor jou, dat moet

Kersjes, fijn dat je in ieder geval de gyn achter je hebt staan! Dat het mag, als jullie willen

Ik heb heel gemengde gevoelens over nog een keer willen. Ben pas 10 weken geleden bevallen en dat is me niet in de koude kleren gaan zitten. Mijn zwangerschap verliep lichamelijk gezien probleemloos, de bevalling niet echt maar wel met goed resultaat, maar als ik zo terugkijk was ik niet echt heel vrolijk. Beetje grijze wolk, veel piekeren. Ik ben nu pas weer een beetje de oudeen kijk zelfs uit naar weer werken, want dan is alles voor mijn gevoel weer wat normaler, en ik heb regelmaat nodig om bij de les te blijven zeg maar. Ik heb nog wel een paar jaar om te rammelen, al wil ik liever niet voorbij de 36 gaan. Anderzijds lijkt het me niks om 2 kinderen zo kort op elkaar te hebben. Hm, volgens mij heb ik dit hier al eens overpeinsd, haha. Kan je trouwens ook rammelen voor een ander? 't Lijkt me zo leuk als mijn zussen of mijn vriendinnen ook zwanger worden. Dan kan ik het delen met iemand die me na staat. Nu heb ik wel gezwangerschapsgymd maar dat is toch anders, dan blijft het bij de oppervlakte. Vind het jammer dat ik alles niet echt heb kunnen delen met een ervaringsdeskundige (natuurlijk wel met mijn zussen en vriendinnen, maar die zijn kinderloos en dan is het toch anders).

Brighteyes, hoeveel jaar heb je nog, voor je gevoel? En dat F niet perse wil, klinkt mij wel anders in de oren dan 'hij wil niet'. Nou ja. Het blijft gewoon lastig als je wel wil maar (nu) niet kan.

quote:

Op woensdag 28 september 2011 11:45 schreef Aventura het volgende:
Ik heb heel gemengde gevoelens over nog een keer willen. Ben pas 10 weken geleden bevallen en dat is me niet in de koude kleren gaan zitten. Mijn zwangerschap verliep lichamelijk gezien probleemloos, de bevalling niet echt maar wel met goed resultaat, maar als ik zo terugkijk was ik niet echt heel vrolijk. Beetje grijze wolk, veel piekeren. Ik ben nu pas weer een beetje de oudeen kijk zelfs uit naar weer werken, want dan is alles voor mijn gevoel weer wat normaler, en ik heb regelmaat nodig om bij de les te blijven zeg maar. Ik heb nog wel een paar jaar om te rammelen, al wil ik liever niet voorbij de 36 gaan. Anderzijds lijkt het me niks om 2 kinderen zo kort op elkaar te hebben. Hm, volgens mij heb ik dit hier al eens overpeinsd, haha. Kan je trouwens ook rammelen voor een ander? 't Lijkt me zo leuk als mijn zussen of mijn vriendinnen ook zwanger worden. Dan kan ik het delen met iemand die me na staat. Nu heb ik wel gezwangerschapsgymd maar dat is toch anders, dan blijft het bij de oppervlakte. Vind het jammer dat ik alles niet echt heb kunnen delen met een ervaringsdeskundige (natuurlijk wel met mijn zussen en vriendinnen, maar die zijn kinderloos en dan is het toch anders).

Als je leeftijd in je profiel klopt, ben je 33. Wat opvallend dan dat er zo weinig kinderen om je heen zijn! Ik ben 30 en ze vallen met bakken uit de hemel juist de laatste tijd. Sinds kort pas hoor, maar toch. Ik kan me ergens wel voorstellen dat je graag ook je vriendinnen of familie om je heen wil hebben met kinderen. Want die kinderen zijn toch anders dan bijvoorbeeld op de gym of de creche, denk ik.