Papierocratie

quote:

Op zondag 29 januari 2012 21:27 schreef probeer het volgende:
grappig om te lezen dat papierversnipperaar hier nu al 5 pagina's niet wil snappen wat het enorme hekelpunt is.

dus, zo concreet mogelijk..

wat als ik een commune opricht, nomadisch en parasiterend, met als gemeenschappelijke doel, geheel naar eigen vrije keuze: het systematisch uitroeien van mensen die niet lid zijn van onze commune.

quote:

daarnaast mag je los van het praktische probleem (opgejaagd worden) ook nog eens dat instituut wetenschappelijk laten aantonen dat er een universele definitie is van goed en slecht bestaat, voordat je er ook maar een wet tegen kan maken.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2012 23:11 schreef Papierversnipperaar het volgende:

Sam Harris: Science can answer moral questions

quote:

Op zondag 29 januari 2012 21:59 schreef probeer het volgende:

[..]

ja, dat is dus het punt wat ie al 5 pagina's lang systematisch ontwijkt: de tegenstanders van zijn papierocratie

quote:

Op zondag 29 januari 2012 21:49 schreef sneakypete het volgende:

[..]

Best aardig. Toch zie ik ook problemen:
-Zonder geloof in een almachtige zal de wil om onderworpen te zijn aan een streng moreel stelsel natuurlijk afnemen. Andersom: wie gelooft dat God écht meekijkt, zal denk ik sneller naar zijn geweten luisteren.

quote:

-Hoewel er wetenschappelijke verklaringen kunnen zijn voor morele tradities, blijven er zoals Harris opmerkt grijsgebieden, tegenstellingen en dillema's.

quote:

-Hoe bepaal je voor wie de moraal geldt? Aan het begin van het filmpje worden apen getoond, mieren en stenen. Stenen zijn geen morele subjecten. Mieren nauwelijks. Apen wel. Maar honden? En knaagdieren, die zeker pijn kunnen voelen? Waar ligt de grens?
Dat blijft arbitrair. En dat is niet echt een verwijt richting Harris of de wetenschappen: daar zijn geen antwoorden op. Juist daarom halen mensen moraliteit vaak uit een geloof, dat gebaseerd is op een aantal onbewijsbare vooronderstellingen. Merk op dat er daarbij enorme verschillen zijn. Christenen eten zo'n beetje alles terwijl Boeddhisten elk wezen als moreel subject zien en dus bewust geen vlees eten. Wie heeft gelijk?

quote:

-Zonder God of andere bovennatuurlijke sfeer is de wereld zoals ze is. Dat betekent: als morgen een groep immorele griezels de macht grijpt en zich vermenigvuldigt ten koste van morele(re) wezens (wat in de natuur dagelijks gebeurt, mensen niet uitgezonderd), dan laat dat de onmogelijkheid van moraliteit zien: moraliteit doemt soms op als sociaal smeermiddel, maar kan soms de groep ondermijnen wanneer zij bijv. geconfronteerd raakt met een vijandige groep.

quote:

Een voorbeeld: de Joden en Israël. Cijfermatig gezien is er niets irrationeels aan het agressieve beleid van de staat Israël. Een 'humaan' beleid zou inhouden dat het volk een veel kleiner stuk grond had om op te leven, met minder welvaart en minder veiligheid. Wat kan een wetenschapper daar tegeninbrengen, behalve stampvoeterij?

quote:

(Ik wil overigens niet in discussie gaan over de vraag wie gelijkheeft in dat conflict; juist dit conflict laat zien dat dat soms onmogelijk te bepalen is, en als dat het al is, dan blijkt de praktijk de morele maatstaven daarvoor te ondermijnen.)

quote:

Wie gelooft in een zuivere moraal of een duurzaam betere wereld voor iedereen, kan zich niet beroepen op de wetenschap die het aardse bestuderen; want het aardse is onderhevig aan processen of wetmatigheden die het project ondermijnen. Deze zijn de semantische bouwstenen van ons moderne denken over zowel economie als biologie, de woorden die onze blik erop bepalen en die ook hebben bepaald dat Sam Harris het nodig achtte een wetenschappelijk antwoord op morele vragen te zoeken, wetende dat de wereld verwetenschappelijkt.

quote:

Kortom: Op aarde is het niet mogelijk iedereen een ideaal leven te geven. Dat veronderstelt onbeperkte middelen, en dat is belachelijk, hoeveel denkers er ook zijn geweest die dachten dat het kan.

quote:

Op zondag 29 januari 2012 22:17 schreef probeer het volgende:

[..]

zou je die post voor me kunnen quoten, want het lukt mij niet een echt en in praktijk werkend antwoord te vinden.

quote:

Op maandag 27 juni 2011 13:45 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

Zoals in de OP staat: Een wetenschappelijk instituut creëert noodzakelijke wetten. Die wetten moeten de keuzevrijheid garanderen.

[..]

En dan komen we weer op keuzevrijheid, tenzij jij voor iedereen centraal wilt vaststellen hoe ze gelukkig zouden moeten worden.

[..]

Het is mijn doel om iedereen gelukig te maken. Iedereen word gelukkig op een andere manier, dus daar heb je keuzevrijheid voor nodig. En daar heb je een maatschappij voor nodig die dat regelt. Dat is de basis van mijn Papierocratie. Drugs is slechts een extreem goed voorbeeld.

quote:

People Aren't Smart Enough for Democracy to Flourish, Scientists Say

The democratic process relies on the assumption that citizens (the majority of them, at least) can recognize the best political candidate, or best policy idea, when they see it. But a growing body of research has revealed an unfortunate aspect of the human psyche that would seem to disprove this notion, and imply instead that democratic elections produce mediocre leadership and policies.

The research, led by David Dunning, a psychologist at Cornell University, shows that incompetent people are inherently unable to judge the competence of other people, or the quality of those people's ideas. For example, if people lack expertise on tax reform, it is very difficult for them to identify the candidates who are actual experts. They simply lack the mental tools needed to make meaningful judgments.

As a result, no amount of information or facts about political candidates can override the inherent inability of many voters to accurately evaluate them. On top of that, "very smart ideas are going to be hard for people to adopt, because most people don’t have the sophistication to recognize how good an idea is," Dunning told Life's Little Mysteries.

He and colleague Justin Kruger, formerly of Cornell and now of New York University, have demonstrated again and again that people are self-delusional when it comes to their own intellectual skills. Whether the researchers are testing people's ability to rate the funniness of jokes, the correctness of grammar, or even their own performance in a game of chess, the duo has found that people always assess their own performance as "above average" — even people who, when tested, actually perform at the very bottom of the pile. [Incompetent People Too Ignorant to Know It]

We're just as undiscerning about the skills of others as about ourselves. "To the extent that you are incompetent, you are a worse judge of incompetence in other people," Dunning said. In one study, the researchers asked students to grade quizzes that tested for grammar skill. "We found that students who had done worse on the test itself gave more inaccurate grades to other students." Essentially, they didn't recognize the correct answer even when they saw it.

The reason for this disconnect is simple: "If you have gaps in your knowledge in a given area, then you’re not in a position to assess your own gaps or the gaps of others," Dunning said. Strangely though, in these experiments, people tend to readily and accurately agree on who the worst performers are, while failing to recognize the best performers.

The most incompetent among us serve as canaries in the coal mine signifying a larger quandary in the concept of democracy; truly ignorant people may be the worst judges of candidates and ideas, Dunning said, but we all suffer from a degree of blindness stemming from our own personal lack of expertise.

Mato Nagel, a sociologist in Germany, recently implemented Dunning and Kruger's theories by computer-simulating a democratic election. In his mathematical model of the election, he assumed that voters' own leadership skills were distributed on a bell curve — some were really good leaders, some, really bad, but most were mediocre — and that each voter was incapable of recognizing the leadership skills of a political candidate as being better than his or her own. When such an election was simulated, candidates whose leadership skills were only slightly better than average always won.

Nagel concluded that democracies rarely or never elect the best leaders. Their advantage over dictatorships or other forms of government is merely that they "effectively prevent lower-than-average candidates from becoming leaders."

quote:

Greece's cut-price potato movement shows Greeks chipping in

Greeks are pulling together and forging innovative new social and economic models to help those hit hardest by the debt crisis

Spyros Gkelis, a smart and hard-working biology lecturer from Thessaloniki, saw it like this. "If someone shoves you," he said, "you know, like really pushes you, hard, in the street, so it hurts, your first reaction is to lash out. Strike back. But if that doesn't achieve anything, if they keep pushing, and it keeps hurting, you think again. Try something else. Work out some way of dealing with it."

In their fifth year of recession, with 21% of the workforce jobless, salaries slashed, one in 11 people in greater Athens using soup kitchens and half the country's most prescribed medicines now in short supply, that is what more and more Greeks are doing. Faced with a half-broken state, and systems and structures only making things worse, people are doing things differently.

In a clearing on a hillside above the second city, Elisabet Tsitsopoulou found herself buying five 25kg sacks of potatoes, for herself and her neighbours, from the back of a lorry. She paid ¤0.25 a kilo, against the 60-70 cents she would pay in the shops. The farmer she bought from, Apostolos Kasapis, was equally happy: he got his money straight away, rather than having to wait up to a year – or forever – for a middleman's cheque.

"It benefits everyone," said Christos Kamenides, professor of agricultural marketing at Thessaloniki University, of the producer-to-consumer system he has helped perfect. The potato movement was launched last month and is spreading across Greece, incorporating other staples such as onions, rice, flour, olives and – at the last count – more than 4,000 Easter lambs. Town halls announce a sale; locals say how much they'll buy; farmers show up with it in 25-tonne trucks. Everyone's happy.

With many Greeks now taking home 30% less than before the crisis, but prices of plenty of products still impossibly high, the movement is a clever and, for many, vital way to cut costs that is of practical help to both parties to the transaction. There is anecdotal evidence, too, that supermarket prices are starting to fall, certainly on direct sale days, in response to it.

In several parts of the country, small volunteer shops are setting up, often on the initiative of local councils, selling produce at barely more than cost price – the margin is marked on the pack – in member-only schemes, to avoid tax and legal problems. Kamenides is developing a broader scheme along these lines. His "unified co-operative" will unite producers and consumers and may eventually serve as an economic model for buying and selling essential foodstuffs.

A couple of hours south, in the port of Volos, an alternative economic model is already up and running. More than 800 townsfolk have signed up for a local currency scheme called TEMs. Teachers, doctors, babysitters, a bookkeeper, farmers and smallholders, a decorator, hairdresser, seamstress and a lawyer are among the members. In the past couple of weeks Theodoros Mavridis, a local electrician, has not had to pay a euro for his eggs, tsipourou (the local brandy), fruit, olives, olive oil, jam, soap, and help in filling out his tax return.

Maria Choupis, a founder member, said up to 15 such networks are active. Members transfer units into and out of each others' accounts online. To ensure the currency works hard, these can hold a limit of 1,200 TEMs, and cannot be more than ¤300 overdrawn. For Bernhardt Koppold, an alternative therapist, the scheme is easier and more direct but also "a way of showing practical solidarity". Choupis agrees it's "as much social as economic". That's a point that recurs frequently. There is, among many Greeks, still intense anger at what they are living through, as well as almost complete disillusionment with politicians, not to say politics. But in Choupis's words, many are "moving beyond anger": instead of lashing out, coming together.

In Volos, a waiter in the taverna by the ferry terminal, told me that "in the years of cheap money and easy credit, we just lost sight of what matters, you know? It's sad that it's taken a crisis to do it, but we're rediscovering our values."

People are helping each other in small, informal ways. Teachers and parents' associations "come together, gather food and discreetly arrange to allocate it to families in the school who are suffering", said Victoria Pakrete, an Athens teacher who herself volunteers in a soup kitchen. Marie Le Du said that in the northern Athens suburb where her mother lives, women from the local Orthodox church "work in pairs. They visit two or three families that are 'their' families, drop in for a coffee and a chat to catch up – and discreetly hand over a parcel of donated food, as part of the visit, to preserve the family's dignity."

Others are more organised. Reveka Papadopoulos, head of Médecins Sans Frontières Greece, said that in the past year she had seen "some really encouraging, exciting things. People are seeing the power of organising themselves, of helping themselves, and each other. It's wonderful to see … it keeps you going."

So in Thessaloniki, the National Theatre of Northern Greece is about to launch a season of plays by Genet, Pinter, Albee and Greek authors under the banner Social Theatreshop.

Theatregoers will pay for their tickets with food, which the theatre's 300 staff – actors, technicians, administrators, all working on the project for free – are distributing among charities and welfare groups in the city.

"We are, everyone knows it, in a very bad situation," said the deputy artistic director, Giannis Rigas. "We thought, we have to do something for people who now have so little money that they are going hungry. But this isn't charity, it's a fair exchange: food for theatre. A couple of tins of soup, or a packet of pasta, for a ticket. And it's also a way to put the theatre back where it belongs, in the community."

Across town, on the redecorated first floor of a battered building owned by a trades union association, more than 80 doctors and dentists volunteer their time at the social medical centre, opened late last year to treat illegal immigrants with no access to free healthcare.

In fact, 70% of the patients seen by the GPs and specialists at the centre until 9pm each night are Greek citizens who can no longer afford health insurance.

"If you're not earning, you no longer have easy access to care," said Sofie Georgiadou, a dentist who volunteers one evening a fortnight. "I never imagined I would one day find myself working somewhere like this, in Greece."

It doesn't, in some instances, take much to change things. In Athens, Xenia Papastavrou, fed up with the quantities of perfectly good bread going to waste in restaurants and bakeries when welfare groups were spending money elsewhere to buy it, has founded a network called Boroume that, via its website, now puts 70 commercial food donors – including Greece's largest bakery chain and 25 Athens hotels – in contact with 400 welfare groups, from elderly people's homes and orphanages to drop-in centres for the homeless and municipal soup kitchens. Similarly Silia Vitoratou, a statistician, joined with friends in December to set up Tutorpool, whose site now puts 500 volunteer tutors in contact with pupils who need their help. It is a fact of Greek life that most schoolchildren, especially those hoping to go to university, will at some stage need after-school tutoring; many parents can no longer afford the private tuition centres that for decades have met that demand.

Tutorpool is helping Vassilis Xanthopoulos, 11, who is dyslexic and has had extra private tuition since he was very young.

"Last year, we had to stop," said Harris, his father. "My business has practically collapsed, and my wife is earning half what she used to. It was ¤450 a month we no longer had. Vassilis started falling behind almost instantly. Tutorpool really saved us."

Warming as they are, though, such initiatives can't save everyone. Korina Hatzinikolaou is a developmental psychologist at the Athens Institute of Children's Health, which co-ordinates Greece's child healthcare provision.

Her salary has been cut by a third and hasn't been paid since December; she and her two small sons have had to move back in with her mother.

More alarmingly, the institute itself can no longer make ends meet and is threatened with closure; Greece's national neo-natal screening programme, among others the institute runs, is now at risk.

"There are limits to what ordinary people can do," Hatzinakolaou said.

"We can do much, but we cannot run a health system. At some point, a state has to say, 'You know what? This really matters. Let's all do it, together. Let's make it a priority.' But here in Greece, the social state is collapsing. I am really not sure how it will end."

quote:

Nickata
27 March 2012 5:53PM

Food exchange networks are also emerging here in the United States. When the state favors corporatate benefits over people's rights and livelihood, people begin to realize that we don't need the state nor corporations. We can grow our own food and exchange it among ourselves - we don't need them, they need us.

quote:

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2664/Nieuws/article/detail/3739680/2014/09/05/Zelfbenoemde-Sharia-politie-patrouilleert-in-Wuppertal.dhtml

quote:

De zelfbenoemde zedenpolitie eist met flyers een 'Shariah Controlled Zone' (sharia-gecontroleerde zone) op in het centrum van Wuppertal, waar moslims het zonder alcohol, kansspel, muziek, pornografie, prostitutie en drugs moeten doen. Volgens het Openbaar Ministerie is het aanbevelen van religieuze leefregels op zich niet strafbaar. Geen van de jongeren van 19 tot 33 jaar is aangehouden. De bevolking is gevraagd bij verdachte waarnemingen 110, het alarmnummer van de politie, te bellen.

quote:

Noem me meester

‘Op je knieën, noem me meester en smeek me je te kussen.” Nog een: „Zorg dat ze zich schuldig voelt, verneder haar, beschouw haar als je bediende.” Dit zijn geen zinnen uit de sadomasoseller Fifty Shades of Grey, maar uit het repertoire van dating-goeroe Julien Blanc – en daar hebben we meteen het probleem. Het is geen erotische fantasie, maar een echte „versiertruc”, een van de vele die onvolkomen mannen wordt geleerd tijdens Blancs seminars, waar je honderden dollars voor moet neertellen om je „game te pimpen”. Kort samengevat: „Duw gewoon haar hoofd op je pik.”

Overal klinken nu protesten tegen Blanc en zijn organisatie, die ook in Nederland workshops heeft gepland. Moet je een man toelaten die andere mannen leert hoe je vrouwen denigreert, hoe je zo snel mogelijk hun weerstand breekt? Halverwege zijn Australische tournee werd Blancs visum ingetrokken. Afgelopen week is hem de toegang tot Engeland geweigerd. Ook minister Opstelten heeft een petitie op zijn bureau liggen.

Een staat wordt geacht haar burgers te beschermen – maar waartegen precies? Tot waar kun je gaan? Als Blanc wordt geweigerd, moet dan ook Fifty Shades of Grey uit de handel worden genomen? Over dat literaire fenomeen heeft de Britse schrijver Tim Parks opgemerkt dat het de duistere krochten van de seksuele verbeelding acceptabel maakt voor een groot publiek – er wordt een vrouw vernederd en vastgebonden, maar omdat het met contactueel vastgelegde wederzijdse instemming gebeurt, kun je er zonder schuldgevoel opgewonden van raken. Het is het ideale compromis tussen verlichte opvattingen en verborgen verlangens; tussen slecht en saai ligt het burgerlijke stout.

Voor Blanc en zijn geestverwanten zit de opwinding juist in de afwezigheid van instemming. Vrouwen willen overmeesterd worden, denken ze, zelfs door sukkels die 1.600 euro aan een seminar van Blanc hebben uitgegeven. Dat waanbeeld kun je triest en abject en zelfs gevaarlijk vinden. Moet je het verbieden?

De afgelopen decennia is ons idee van democratie en vrijheid steeds meer samen komen te vallen met ons idee wat goed en verlicht is. Iedereen gelijkwaardig, iedereen respectvol naar de ander toe, een steeds verder opgerekte empathie met wat vroeger als oneigenlijk, minderwaardig of bedreigend werd gezien. En een tijd lang leek het alsof iedereen netjes in dezelfde richting bewoog, allemaal op weg naar de verlichte samenleving, vrij van racisme, discriminatie, uitbuiting, misbruik, klassenbewustzijn, vooroordeel en vrouwenhaat.

Dat de werkelijkheid achterblijft bij de verwachting – steeds opnieuw blijkt het een akelige verrassing. Vrijwel alle ophef gaat daarover: hardnekkige homofobie in het voetbal, onverbloemd racisme in de sociale media, groepjes die plotseling helemaal niet van plan zijn op gepast verlichte wijze te „integreren”, maar afgedwongen gelijkwaardigheid van alles en iedereen juist als een aanval op hun gevoel van eigenwaarde zien. Wat als vrije burgers hun democratisch recht opeisen om sociaal conservatief te zijn, mannen en vrouwen niet gelijk, homo’s weer buiten de maatschappelijke orde, de idealen van de Verlichting als kwalijke aberratie?

De verwachting dat een pluriforme samenleving tegelijk ook volkomen homogeen zou worden, achteraf gezien lijkt het verdacht veel op een naïeve heilsverwachting. De ontnuchtering veroorzaakt een groot onbehagen – wat te doen met haatpredikers, neonationalisten, neoconservatieven, neoreligieuzen en neomacho’s, en al die anderen die hun vrijheid gebruiken om vraagtekens te zetten bij het gelijkheidsideaal, of dat verwerpen of vervloeken?

Dat een fenomeen als Julien Blanc gemakkelijk wereldwijd de krantenkoppen haalt, geeft al aan dat hij geen minieme ontsporing is in een wereld die verder op de goede weg is. Hij is bedreigend, vanwege de weerklank die hij lijkt te vinden. Cynisch exploiteert hij verlangens die recht tegen het verlichte wereldbeeld ingaan. Dat is de beschaafde wereld die de komiek Sacha Baron Cohen een aantal jaren geleden al ontmaskerde met zijn typetjes Borat en Brüno. Iedereen acht zichzelf verlicht, maar krab aan het oppervlak en er komt veel troep naar buiten.

Blanc is geen Borat, hij meent het echt. Hij is een stresstest voor onze seculiere, pluriforme, democratische samenleving. Hij verdient fel protest, maar geen verbod. Hij stelt onze gedeelde overtuigingen op de proef. Dat toelaten is geen bewijs van zwakte, maar van kracht. Verbieden is onmachtige bezwering.