Over een rotgevoel, zat net een stukje van de VPRO thema-avond te kijken. Thema: tweeverdieners met kinderen. Viel middenin een filmpje van 2 dagen uit het leven van een stel dat elk 32 uur werkt en 2x een halve dag opvang heeft voor hun zoons van 4 en 6 jaar. Een van de 2 kinderen was een beetje dwars, maar ik vond de ouders dan ook niet erg consequent. Het geheel was zoo hectisch gefilmd en met zoveel drama. Moeder gaf bv aan dat ze de ziekenhuisopname van haar eigen moeder niet kon verwerken omdat ze met een huis vol kinderen zat, vader zat over werk te telefoneren tijdens het koken, etc. etc. Net alsof ze aan het overleven waren. Daarna kwam er een kringdiscussie in beeld tussen vier stellen en Margriet van der Linden. Er werd aangegeven dat in situatie van tweeverdieners de vrouw alsnog veel harder werkt, meer doet en dat mannen meestal hun snor drukken, etc.
Ik ben maar verder gaan zappen, werd er helemaal naar van. Wij zijn zelf ook tweeverdieners en werken ong 36 uur per week ieder. We willen 1 dag KDV doen en de rest vangen we zelf op. Mijn vriend kan zijn werk verspreiden over de hele week en werkt vanuit huis, vandaar dat we denken dat het wel kan. Doordeweek doe ik dan 1 zorgdag, hij 2, en 1 dag doen we samen. Nu ik dit soort filmpjes zie vliegt het me opeens naar de keel en denk ik, gaan we het allemaal wel redden? Maar het scheelt denk ik ook hoe je erin staat. Wij kunnen veel uit handen geven aan elkaar. Ik hoef geen perfect schoon huis bijvoorbeeld. En ik realiseer me dat er ws minder tijd is voor hobby, zelfontplooiing, etentjes, etc. Maar toch he, ik heb nu al dat gevoel van doe ik het wel goed allemaal.