Zo, en nu de rest van het verhaal over m'n tmpt avontuur, namelijk dag twee. Het was echt de anti-climax.

We begonnen met speedmarsen, wat zoals altijd echt wel ons ding was, en haalde het net als gisteren dan ook op onze dooie sloffen. Gevolgd door het coördinaat prikken en route fietsten, wat iets langer duurde dan verwacht. Ikzelf was behoorlijk verzuurd in m'n benen, maar mijn buddy trok het fietsten dus helemaal voor geen meter. Tot overmaat van ramp scoren we ook nog eens 20 minuten straftijd bij het afstandschatten, omdat we er 2 meter te ver naast zaten

Terug op de kazerne kregen we te horen dat ook bij de fiets route we 15 minuten straftijd opliepen, nou lekker dan. Het enige pluspunt op dat moment was het granaat werpen, waar mijn buddy even 12 punten scoort. Aan mij om de laatste 6 af te maken, waar granaat werpen mijn allerslechtste onderdeel allertijden is. Na 4 granaten moest ik dus ook nog 3 punten halen met 1 granaat. Alleen de verste binnenring kon ons nog redden. Na wat overleg besloten we die toch te proberen en alsof door god gesuurd vloog hij tegen al mijn verwachtingen in nog bovenop die binnenring ook. YESH eindelijk een keer mazzel.
Terug bij de organisatie horen we dat we ondanks de straftijd nog 3 uur en 20 minuten over hadden, binnen die tijd moesten we alleen wel nog even 25 kilometer marsen en de schietoefening. Iedereen vertelde ons dat we het beter op konde geven. Dit omdat het schieten ongeveer 20 minuten in beslag zou nemen en in 3 uur 25 km te voet volbrengen zou onmogelijk zijn.
Toch gegaan, en na 7 km aan speedmarsen stoempen we bij de schietoefening binnen. Daar aangekomen ram ik alle 10 patronen recht in mijn doel, lang leven mijn C7 !!! Maar ook mijn buddy schiet er 7 raak en dat is meer dan genoeg om de schietoefening te halen.

Verder speedmarsen, nog wat verdwaalde lui op weg helpen, en maar door stoempen. Over open stukken waar de zon vol op je kadaver schijnt, tot bebosde stukken waar alleen maar mul zand is. We weten van geen opgeven tot mijn buddy misselijk begint te worden. Klein stukje lopen en toen toch maar weer verder. Uiteindelijk met nog 6 minuten op de klok komen we tot 300 meter voor de kazerne waar het ondenkbare gebeurd.
Mijn buddy stort in elkaar, misselijk, draaierig, compleet los van de wereld. Hij schreeuwt nog dat ik de klok sleutel aan moet nemen en verder moet gaan. Ik leg hem aan de kant in de schaduw, pak de sleutel aan, en leg mijn basis jas nog over hem heen om afkoelen tegen te gaan, en daar ging ik weer.
Bij de poort aangekomen bedenk ik me, ipv door te stoempen stop ik om de kmar aan te spreken. Er zit 1 langzaam figuur dat na 4x roepen en schreeuwen toch maar eens achter zijn bureau vandaan komt. Na hem nog een keer of wat te hebben uitgelegd dat mijn buddy hier nog geen 300 meter vandaan lag snapte hij het dan eindelijk. En een ambulance was onder weg.
Ikzelf na 5 minuutjes bij de kmar op mijn aller snelst door gerend naar het uitklokpunt. Waar ik naar schatting 3 minuten te laat aankwam.

S'avonds hoorde ik na tijdcorrecties van de wachtpunten dat ik zelfs maar 1,22 minuten te laat was.
Bij het eindpunt aangekomen brengt een kerel van de organisatie mij met zijn auto snel terug naar m'n buddy. Waar 5 minuutjes later dan ook de ambulance arriveerd. Hij aan het infuus wegens zout tekort, en ik naar de eetzaal om eens ff flink op te laden.
Uiteindelijk hoorde ik later die dag van de organisatie dat er nog gepraat werd over ons de medaille toch te geven omdat we maar 1,22 minuut te laat waren. Maar toen men vernam dat mijn buddy er op dat punt niet meer bij was, werd ook ik gediqualificeerd.
En ik kan je vertellen, na 25 kilometer speedmars, is dat echt een zure appel om doorheen te bijten