PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #81 Het aspergeseizoen is geopend!

quote:

Op woensdag 1 juni 2011 19:40 schreef Auti het volgende:

[..]

Nog steeds houdbaar

En nu nog steeds dus:
Iedereen join: http://irc.tweakers.net/pdd

weekend!!

Wel verplicht vrij vandaag

Centrum van het stadje waar ik woon is (lijkt?) echt enorm vergrijsd!
Je merkt dat het tempo lager ligt.

Wat dat betreft ben ik wel blij dat ik op een jonge afdeling werk

Sjonge, het belooft echt kachelweer op mijn vakantiebestemming te worden
Actueel en verwacht weer Valréas

Je zou toch denken dat alles gewoon goed werkt. Vorig jaar zat ik er ook precies in die periode dat het heel slecht weer was.

[ Bericht 61% gewijzigd door schaal_9 op 03-06-2011 11:56:46 ]

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 11:49 schreef schaal_9 het volgende:
weekend!!

Wel verplicht vrij vandaag

Centrum van het stadje waar ik woon is (lijkt?) echt enorm vergrijsd!
Je merkt dat het tempo lager ligt.

Wat dat betreft ben ik wel blij dat ik op een jonge afdeling werk

Sjonge, het belooft echt kachelweer op mijn vakantiebestemming te worden
Actueel en verwacht weer Valréas

Je zou toch denken dat alles gewoon goed werkt. Vorig jaar zat ik er ook precies in die periode dat het heel slecht weer was.

Wat jouw woonstadje betreft: dat het tempo daar trager is: vind je dat niet erg? Ik hou wel van een laag tempo

Ow wat jammer van dat weer, Schaal_9. Maar wij treffen het hier wel bovenmatig goed en in het zuiden is het wat minder wat dat betreft.

Maar wel mooi dat je dan toch gaat! Je houdt erg van dat mooie land, je praat graag over dat land volgens mij. Ik zie ook wel eens foto's van dat land, het lijkt mij een pracht land om daar te wonen en op vakantie te gaan! . Maar de omgeving van weerkaartje is wel errug mooi, dus smaak heb je wel! . Daar is toch veel wijnbouw, als ik mij niet vergis? En mooie historische stadjes.

Maar het is wel een hele reis hoor. Ik vind het wel knap dat je het allemaal doet. Ik weet niet of je alleen gaat/verblijft, vast niet, ik hoop dat je daar wel wat gezelschap mag hebben en wat uit mag rusten.

Een fijn verblijf gewenst en behouden thuiskomst. Doe voorzichtig an.

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 12:13 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Wat jouw woonstadje betreft: dat het tempo daar trager is: vind je dat niet erg? Ik hou wel van een laag tempo

Ow wat jammer van dat weer, Schaal_9. Maar wij treffen het hier wel bovenmatig goed en in het zuiden is het wat minder wat dat betreft.

Maar wel mooi dat je dan toch gaat! Je houdt erg van dat mooie land, je praat graag over dat land volgens mij. Ik zie ook wel eens foto's van dat land, het lijkt mij een pracht land om daar te wonen en op vakantie te gaan! . Maar de omgeving van weerkaatje is wel errug mooi, dus smaak heb je wel! . Daar is toch veel wijnbouw, als ik mij niet vergis? En mooie historische stadjes.

Maar het is wel een hele reis hoor. Ik vind het wel knap dat je het allemaal doet. Ik weet niet of je alleen gaat/verblijft, vast niet, ik hoop dat je daar wel wat gezelschap mag hebben en wat uit mag rusten.

Een fijn verblijf gewenst en behouden thuiskomst.

Rustig tempo heeft ook absoluut zijn voordelen, alleen die scootmobielen he.

Ik ga toch, het is werkelijk een prachtige omgeving en ik heb er al eens de wijn gedronken die rechtstreeks uit het dorp komt. Mijn ouders hebben daar een huisje

Ze hebben het zonder meer verdiend! Mijn ouders zijn met weinig welvaart opgegroeid. Mijn vader moest al vroeg beginnen werken om het gezin draaiende te houden. Later heeft hij mooie stappen gezet in het bedrijfsleven. En nu genieten ze volop in zo’n beetje de mooiste regio van Frankrijk, in een departement waar de wijnbouw floreert en in de zomer lavendel in bloei staat.

Frankrijk is grosso modo ook een plezierig land om te leven: een 35-urige werkweek, veel vakantiedagen, vroeg met pensioen en veel lagere huizenprijzen. Maar ik werk al 35 uur per week, met evenveel vrije dagen als in Frankrijk
Daar betaal je iets voor, maar dan heb je ook wat

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 12:49 schreef schaal_9 het volgende:

[..]

Rustig tempo heeft ook absoluut zijn voordelen, alleen die scootmobielen he.

Ik ga toch, het is werkelijk een prachtige omgeving en ik heb er al eens de wijn gedronken die rechtstreeks uit het dorp komt. Mijn ouders hebben daar een huisje

Ze hebben het zonder meer verdiend! Mijn ouders zijn met weinig welvaart opgegroeid. Mijn vader moest al vroeg beginnen werken om het gezin draaiende te houden. Later heeft hij mooie stappen gezet in het bedrijfsleven. En nu genieten ze volop in zo’n beetje de mooiste regio van Frankrijk, in een departement waar de wijnbouw floreert en in de zomer lavendel in bloei staat.

Frankrijk is grosso modo ook een plezierig land om te leven: een 35-urige werkweek, veel vakantiedagen, vroeg met pensioen en veel lagere huizenprijzen. Maar ik werk al 35 uur per week, met evenveel vrije dagen als in Frankrijk
Daar betaal je iets voor, maar dan heb je ook wat

Harstikke mooi, Schaal_9!

Van scootmobielen word je niet blij, maar gelukkig dat je een jonge werkomgeving hebt getroffen. Het is belangrijk om ook contacten te hebben met leeftijdgenoten Ik hoop dat je toch een beetje prettig mag wonen, want je moet thuis ook tot rust kunnen komen. Dat is ook erg belangrijk

O wat prachtig joh, dan je ouders daar een huisje hebben. Dat bof je maar weer Erg knap van je ouders die zo hard hebben gewerkt en wellicht nu van een hun welverdiende rust genieten. Ze moeten dan ook ongelijk veel liefde hebben voor dat land als ze zelfs daar een huisje hebben. En ja, de appel blijkt niet helemaal ver van de boom te vallen, je hebt de interesse voor dat prachtland van huis uit.

Mooi dat je ook veel waardering voor je ouders hebt. ze zijn zo belangrijk als backup, ik ervaar ook dat steeds weer. En dat ze ondanks ze het misschien niet zo breed hadden, maar jou een mooie toekomst hebben gegeven met o.a. een wetenschappelijk studie. En jij hebt die kansen ten volle aangegrepen en dat weten te verzilveren.

Maar je mag jezelf ook gerust een schouderklop geven, Schaal_9. Het was voor jou ook allemaal niet zo eenvoudig, dingen waren vast ook niet allemaal zo vanzelfsprekend..... Jij moest vast ook knokken voor een plekje, zoals ieder kind dat moet binnen een gezin. Voor een kind met ASS is dat allemaal nog lastiger en al helemaal als je pas op latere leeftijd een diagnose krijgt. Buiten dat dit een hele shock is heb je daarna toch ook een pracht plek op de arbeidsmarkt weten te veroveren. Dat is een hele prestatie, kerel!

Je bent trots op je ouders, maar ouders zijn vast ook heel trots op jou. Dat laatste kan haast niet anders.

Ik vind het heel knap dat ze een groot gezin konden onderhouden op één inkomen. Dat was in die tijd mogelijk, omdat de huizen betaalbaar waren (en na correctie voor de prijsontwikkeling fors in waarde stegen).

Of mijn ouders trots zijn... ik denk het wel, maar ze beseffen ook dat het in het leven niet om het geld draait. Dat je ook met een beperkt inkomen gelukkig kan zijn, zoals zij vroeger hebben kunnen ervaren. Mijn referentiekader wordt nog deels beïnvloed door de periode vóór 2009. Maar ik ontwikkel nu wel een representatiever referentiekader.

Mijn beide zussen hebben respectievelijk hoger en universitair onderwijs afgerond; mijn broer zit op de universiteit. De havo is tegenwoordig allang niet moeilijk meer, vanuit mbo kun je ook naar het hbo, dus als je geen Asperger of iets dergelijks hebt, dan lijkt me een goed inkomen eigenlijk vrij normaal.

Hej, dit topic kende ik nog niet.
Na jarenlang gekloot met studie's e.d. is bij mij afgelopen april pdd-nos gediagnosticeerd. Het is dus nog allemaal vrij nieuw voor me.
Omdat ik wel weer wil gaan studeren, maar er eerst een aantal dingen moeten veranderen hebben we besloten om een wajong uitkering aan te vragen om de komende tijd financieel te kunnen overbruggen. Nu verwachten we natuurlijk dat het wel een tijdje zou gaan duren voordat ik voor een gesprek uitgenodigd zou worden, maar tot mijn grote verbazing werd ik al na 2 weken uitgenodigd en moet ik a.s. maandag bij de bedrijfsarts op gesprek. Nu zit ik al 2 dagen in de stress en het ziet er niet echt naar uit dat dat beter gaat worden, maar dit komt vooral omdat ik geen idee heb wat ik ervan moet verwachten. Is hier iemand die mee een beetje een idee kan geven van hoe zo'n gesprek gaat en wat er gevraagd word?
Alvast bedankt!

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 13:50 schreef schaal_9 het volgende:
Ik vind het heel knap dat ze een groot gezin konden onderhouden op één inkomen. Dat was in die tijd mogelijk, omdat de huizen betaalbaar waren (en na correctie voor de prijsontwikkeling fors in waarde stegen).

Of mijn ouders trots zijn... ik denk het wel, maar ze beseffen ook dat het in het leven niet om het geld draait. Dat je ook met een beperkt inkomen gelukkig kan zijn, zoals zij vroeger hebben kunnen ervaren. Mijn referentiekader wordt nog deels beïnvloed door de periode vóór 2009. Maar ik ontwikkel nu wel een representatiever referentiekader.

Mijn beide zussen hebben respectievelijk hoger en universitair onderwijs afgerond; mijn broer zit op de universiteit. De havo is tegenwoordig allang niet moeilijk meer, vanuit mbo kun je ook naar het hbo, dus als je geen Asperger of iets dergelijks hebt, dan lijkt me een goed inkomen eigenlijk vrij normaal.

Het is ook heel knap dat ze dat konden, maar je zegt ook heel terecht dat het wel een hele andere tijd is dan nu. Inderdaad, de huizenprijzen waren van een heel ander niveau, en het kostwinner model was toen toen de norm. Maar niettemin is het erg knap van ze. Vier kinderen en je vrouw onderhouden en allen (!) de kans geven om te studeren in hoger onderwijs vind ik van grote klasse.

Heel gezond als je ouders inderdaad niet "pushen" om slechts geldelijk succes na te streven, er is veel meer dan dat... En het betrekkelijke ook inzien van dat "succes". Natuurlijk is het erg mooi dat je welvarend mag en kan leven. Maar dat je niet perse ongelukkig hoeft te zijn als dat er niet inzat.

Ik heb wel het idee dat jij daar ook goed mee kon omgaan, toen je voor 2009 het ook veel minder goed had dan nu. Ik geloof ook wel dat je het erger vond dat je niet in een passende werkomgeving zat en geen aansluiting vond. Maar hoe gelukkig is dat nu anders voor je

Erg mooi dat je qua familie een rijkelijke backup hebt. Ik hoop heel erg voor je dat je met hen ook een leuk contact mag hebben en dat je in de mogelijkheid ben om ze regelmatig te bezoeken en jij ook bezoek krijgt. Sociaal contact is allemaal niet zo vanzelfsprekend voor ons.... Ik weet zelf hoe belangrijk het is om contact met eigen broers/zussen en ouders te hebben (veel meer heb ik dan ook niet....)

Je zegt het goed, zonder Asperger is het ook een stuk makkelijker. En dat maakt dat jij gerust trots mag zijn. Ik hoop ook een beetje voor je dat je ouders weet hebben van de diagnose. Dat ze het kunnen plaatsen en weten wat het betekent voor je. En dat je met daarover in staat bent om te praten. Dat is belangrijk, jij moet het ook kwijt kunnen. Dat is allemaal niet vanzelfsprekend ben ik mij sterk van bewust....

En natuurlijk zullen je referentiekaders in de loop van de tijd veranderen. Voor jou geldt natuurlijk dat je zussen en broer het ook allemaal erg goed doen. Dat maakt in dit opzicht het referentiekader ook wat vanzelfsprekender. Ik vind het voor jou,zonder je zussen en broer te kort te doen, gezien je achtergrond een veel grotere prestatie. Neem dat maar van mij aan.

[ Bericht 1% gewijzigd door EchtGaaf op 03-06-2011 14:32:27 ]

Het is altijd weer heugelijk om te mogen lezen dat mensen ondanks hun beperkingen en strubbelingen waar ze tegen aanlopen weer de draad in hun leven weer kunnen herpakken, niet nadenken maar doorzetten, chapeau!

Zo zie je maar weer, je bent nog lang niet afgeschreven met dergelijke etiketten.

Lekker weer vandaag om te werken, al was het in de zon best wel warm. Ik dacht, laat ik eens een korte broek en enkelsokjes dragen, maar nu heb ik een blaar. gelukkig had ik nog pleisters.

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 13:58 schreef Eltonno het volgende:
Hej, dit topic kende ik nog niet.
Na jarenlang gekloot met studie's e.d. is bij mij afgelopen april pdd-nos gediagnosticeerd. Het is dus nog allemaal vrij nieuw voor me.
Omdat ik wel weer wil gaan studeren, maar er eerst een aantal dingen moeten veranderen hebben we besloten om een wajong uitkering aan te vragen om de komende tijd financieel te kunnen overbruggen. Nu verwachten we natuurlijk dat het wel een tijdje zou gaan duren voordat ik voor een gesprek uitgenodigd zou worden, maar tot mijn grote verbazing werd ik al na 2 weken uitgenodigd en moet ik a.s. maandag bij de bedrijfsarts op gesprek. Nu zit ik al 2 dagen in de stress en het ziet er niet echt naar uit dat dat beter gaat worden, maar dit komt vooral omdat ik geen idee heb wat ik ervan moet verwachten. Is hier iemand die mee een beetje een idee kan geven van hoe zo'n gesprek gaat en wat er gevraagd word?
Alvast bedankt!

Ze gaan vragen wat je klachten zijn en hoe je er in het dagelijkse leven mee om gaat. Als je het prettig vindt, mag je iemand meenemen. Zelf ben ik de eerste met iemand van het GGZ daar naartoe gegaan en het viel best wel mee.

In ieder geval veel succes.

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 14:23 schreef EchtGaaf het volgende:

...
En natuurlijk zullen je referentiekaders in de loop van de tijd veranderen. Voor jou geldt natuurlijk dat je zussen en broer het ook allemaal erg goed doen. Dat maakt in dit opzicht het referentiekader ook wat vanzelfsprekender. Ik vind het voor jou,zonder je zussen en broer te kort te doen, gezien je achtergrond een veel grotere prestatie. Neem dat maar van mij aan.

Dank voor je compliment! Maar je ziet mij toch niet als een soort god? Ik kan me voorstellen dat mensen met Asperger van mening zijn dat ik een grote prestatie heb neergezet. Zij vergelijken zich misschien wel met ‘gelijkgestemden’ die wel een goede baan hebben. Goed beschouwd valt mijn prestatie echt wel mee! Ik vind het ook een verdienste van de werkgever dat zij de juiste instrumenten hebben ingezet.

De vraag of ik ook op respect van collega’s kan rekenen, lijkt mij een realistischer vertrekpunt om na te gaan of ik een goede prestatie heb geleverd. Bij hen heb je het in de praktijk toch wat minder snel gemaakt dan bij mensen die dezelfde diagnose delen.

Wat referentiekader betreft: een passende baan vanaf je 23e, rond je 35e een inkomen van 1,5 keer modaal en een partner die hetzelfde verdient (iets minder bij een 4-daagse werkweek). Ik denk dat dat vrij gemiddeld is voor Nederland

In welke sector ben jij actief als ik zo vrij mag zijn om te vragen?

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 17:03 schreef phpmystyle het volgende:
In welke sector ben jij actief als ik zo vrij mag zijn om te vragen?

Ik werk ergens bij de Rijksoverheid. De informele werkomgeving spreekt me aan, je kunt qua stijl volledig jezelf zijn. In de middenfuncties kun je als man ook nog goed in een spijkerbroek en een net T-shirt komen, ideaal dus
Vanaf schaal 11 ben je (qua kledingvrijheid) als vrouw wel beter af.

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 15:53 schreef phpmystyle het volgende:
Het is altijd weer heugelijk om te mogen lezen dat mensen ondanks hun beperkingen en strubbelingen waar ze tegen aanlopen weer de draad in hun leven weer kunnen herpakken, niet nadenken maar doorzetten, chapeau!

Zo zie je maar weer, je bent nog lang niet afgeschreven met dergelijke etiketten.

Het is ook mooi als mensen een kans krijgen. Ik vind het niet meer dan normaal, dat een maatschappij ook verantwoordelijk omgaat met mensen. Met een handicap of niet: iedereen verdient een plek Maar dat gebeurt gewoon niet. Het bedrijfsleven doet er praktisch niets aan; en de overheid zelf geeft te weinig het goede voorbeeld.

Het is wel jammer dat diezelfde maatschappij het socialiseren wel schromelijk overwaardeert. Ik keek toevallig even het jeugdjournaal, dat ging over kinderen die lego robotjes moesten bouwen. Was een wedstrijd. Dan zou je zeggen: wie de beste/leukste robot bouwt , die wint.

Maar nee hoor: de jury keek ook vooral hoe de teampjes met kinderen met elkaar samenwerkten.

Je kan spreken van een sociale verdwazing, al jaren aan de gang en in plaats van minder steeds erger wordt. De kinderen worden nu al gebrainwashed op het deelnemen in een sociale poppenkast.

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 19:29 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Het is ook mooi als mensen een kans krijgen. Ik vind het niet meer dan normaal, dat een maatschappij ook verantwoordelijk omgaat met mensen. Met een handicap of niet: iedereen verdient een plek Maar dat gebeurt gewoon niet. Het bedrijfsleven doet er praktisch niets aan; en de overheid zelf geeft te weinig het goede voorbeeld.

Het is wel jammer dat diezelfde maatschappij het socialiseren wel schromelijk overwaardeert. Ik keek toevallig even het jeugdjournaal, dat ging over kinderen die lego robotjes moesten bouwen. Was een wedstrijd. Dan zou je zeggen: wie de beste/leukste robot bouwt , die wint.

Maar nee hoor: de jury keek ook vooral hoe de teampjes met kinderen met elkaar samenwerkten.

Je kan spreken van een sociale verdwazing, al jaren aan de gang en in plaats van minder steeds erger wordt. De kinderen worden nu al gebrainwashed op het deelnemen in een sociale poppenkast.

Heb je gelijk in, ook als je solistisch bezig bent kun je geweldige dingen ontwerpen/bouwen. Doet me denken aan groepje 2 basisschool, je valt daardoor net buiten de boot omdat je MOET samenwerken, niet iedereen heeft daar behoefte aan.

Ik vind persoonlijk dat het bedrijfsleven inderdaad zich wel wat anders mag opstellen jegens mensen met kleine handicappen, maar op het moment dat je dat als overheid gaat afdwingen krijg je de meest rare taferelen. Zo vertelde mijn pa laatst dat hij een collega heeft gehad die ook een handicap had, afin alles moest aangepast worden (forse investeringen) en na een paar maand was ie alweer weg. Kijk daar krijg je spanningen van op de werkvloer.

Maar hee, iedereen wordt beoordeeld op zijn of haar kwaliteit, en mensen met ass hebben aardig wat kwaliteiten als ik dat zo lees. Dus ik denk dat er eerder een cultuuromslag nodig is. Misschien dat je als overheid bij bedrijven daar wat meer aan voorlichting zou moeten doen. En de voordelen van mensen met ass wat meer moet belichten.

Enya Caribbean blue

En nu de boel prepareren om zo beslagen ten ijs op m'n werk aan te komen.

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 16:58 schreef schaal_9 het volgende:

[..]

Dank voor je compliment! Maar je ziet mij toch niet als een soort god? Ik kan me voorstellen dat mensen met Asperger van mening zijn dat ik een grote prestatie heb neergezet. Zij vergelijken zich misschien wel met ‘gelijkgestemden’ die wel een goede baan hebben. Goed beschouwd valt mijn prestatie echt wel mee! Ik vind het ook een verdienste van de werkgever dat zij de juiste instrumenten hebben ingezet.

De vraag of ik ook op respect van collega’s kan rekenen, lijkt mij een realistischer vertrekpunt om na te gaan of ik een goede prestatie heb geleverd. Bij hen heb je het in de praktijk toch wat minder snel gemaakt dan bij mensen die dezelfde diagnose delen.

Wat referentiekader betreft: een passende baan vanaf je 23e, rond je 35e een inkomen van 1,5 keer modaal en een partner die hetzelfde verdient (iets minder bij een 4-daagse werkweek). Ik denk dat dat vrij gemiddeld is voor Nederland

Graag gedaan

Je verdient ook een compliment. Als is het ontvangen van complimenten als Nederlanders best moeilijk, we worden ook niet opgevoed om complimenten te geven en te ontvangen. En dat is eigenlijk erg jammer, in die zin ben ik niet Nederlands Hoe leuk we Frankrijk we misschien ook vinden, ik geloof dat Fransen daar wat makkelijker in zijn.

Ja, we zijn gelijkgestemden. En ik weet als weinig anderen dat het beslist geen vanzelfsprekendheid is. Werk in NL is gewoon topsport, dat vraagt om goddelijke kwaliteiten helaas. En dan vind ik het inderdaad een goddelijke prestatie als je ondanks een handicap een plekje hebt en intussen al bijna 2 jaar met vreugde en plezier werkt en ook nog jouw niveau.

Je werkgever verdient natuurlijk ook lof. Het gebeurt ook te weinig, eigenlijk schandelijk gewoon. Juist een overheid zou juist mensen met een handicap met representatieve aantallen moeten aannemen. Ik ben voorstander dat iedere organisatie een evenredig aantal mensen met een handicap in dienst moeten hebben. (prikkel: bonus/malus belasting) Dat zal denk ik nooit gebeuren. En dat beschouw ik als maatschappelijk onverantwoord, sterker nog ik vind dat abject.

Tja, natuurlijk zal jij je vergelijken met collega's en soms ook pijnlijk geconfronteerd worden. Vooral de sociale dingetjes natuurlijk. Bijvoorbeeld hoe je dingen bij anderen voor elkaar moet krijgen. En bijvoorbeeld deelname aan vergaderingen etc.

Met dat laatste zinnetje begrijp ik ook wel dat je verlangens hebt. En dat is ook niet meer dan normaal. Maar wie weet hoe je pad nog loopt.... Blijf hopen.

[ Bericht 0% gewijzigd door EchtGaaf op 03-06-2011 20:06:04 ]

Nee, dat met die pijnlijke confrontaties valt echt wel mee. Hoogopgeleiden met Asperger zijn (als we even afzien van al dan niet werken) niet op alle terreinen hetzelfde.

Sterker nog, ik voel me gelijkgestemde met collega’s. Niet in de laatste plaats omdat ik volwaardig deel uitmaak van die groep. Mensen komen geregeld op mijn kamer langs om te vragen of ik nog mee ga naar de borrel. Ik bemerk dat ik mijn Asperger-zijn steeds minder weet waar te maken.

Die verlangens vallen wel mee. Toekomstige doorstroom naar de volgende schaal lijkt me vrij kansrijk; werkervaring en ontwikkeling vind ik belangrijker. Maar om me beter te kunnen verplaatsen in de financiële situatie van mensen in mijn omgeving, en wat zij onder welvaart verstaan, is het verre van zinvol om de hoogte van een Wajong-uitkering als uitgangspunt te nemen.

Zie hier dat de overheid wel degelijk aan de weg timmert:
Drie ministeries hebben hun deel al geleverd

[ Bericht 8% gewijzigd door schaal_9 op 03-06-2011 20:45:17 ]

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 19:44 schreef phpmystyle het volgende:

[..]

Heb je gelijk in, ook als je solistisch bezig bent kun je geweldige dingen ontwerpen/bouwen. Doet me denken aan groepje 2 basisschool, je valt daardoor net buiten de boot omdat je MOET samenwerken, niet iedereen heeft daar behoefte aan.

Het is schijnbaar erg mode dat zachte gedoe.. Echt belachelijk gewoon.

quote:

Ik vind persoonlijk dat het bedrijfsleven inderdaad zich wel wat anders mag opstellen jegens mensen met kleine handicappen, maar op het moment dat je dat als overheid gaat afdwingen krijg je de meest rare taferelen. Zo vertelde mijn pa laatst dat hij een collega heeft gehad die ook een handicap had, afin alles moest aangepast worden (forse investeringen) en na een paar maand was ie alweer weg. Kijk daar krijg je spanningen van op de werkvloer.

Dwang heeft inderdaad ook nadelen, het is ook niet eenvoudig. Maar hoe het bedrijfsleven zo de krenten uit de pap vissen is natuurlijk gewoon te gek voor woorden. Ik vind de politiek dan ook ronduit lafhartig dat ze zo aan de zijlijn staan toe te kijken. Maar intussen wel mensen uit de uitkering gaan trappen.

quote:

Maar hee, iedereen wordt beoordeeld op zijn of haar kwaliteit, en mensen met ass hebben aardig wat kwaliteiten als ik dat zo lees. Dus ik denk dat er eerder een cultuuromslag nodig is. Misschien dat je als overheid bij bedrijven daar wat meer aan voorlichting zou moeten doen. En de voordelen van mensen met ass wat meer moet belichten.

Goed punt. Maar allemaal veel te vrijblijvend naar de werkgevers toe. Wat zou nou mis zijn om werkgevers fiscaal te belonen als ze arbeidsgehandicapten in dienst nemen en de weigeraars te straffen als ze dat gewoon verrekken? Zo moeilijk hoeft dat allemnaal niet te zijn om dat in te voeren. Maar men kijkt liever gewoon laf toe. En dat woord is echt op zijn plek wmb. .

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 20:39 schreef schaal_9 het volgende:
Nee, dat met die pijnlijke confrontaties valt echt wel mee.

Dat is dan erg gelukkig.

quote:

Hoogopgeleiden met Asperger zijn (als we even afzien van al dan niet werken) niet op alle terreinen hetzelfde.

Helemaal eens.

quote:

Sterker nog, ik voel me gelijkgestemde met collega’s. Niet in de laatste plaats omdat ik volwaardig deel uitmaak van die groep. Mensen komen geregeld op mijn kamer langs om te vragen of ik nog mee ga naar de borrel. Ik bemerk dat ik mijn Asperger-zijn steeds minder weet waar te maken.

Je kwaliteit van leven vanaf 2009 is niet meer te vergelijken dan die van de periode ervoor. Ik hoop echt voor je dat je binnenboord mag blijven.

quote:

Die verlangens vallen wel mee. Toekomstige doorstroom naar de volgende schaal lijkt me vrij kansrijk; werkervaring en ontwikkeling vind ik belangrijker. Maar om me beter te kunnen verplaatsen in de financiële situatie van mensen in mijn omgeving, en wat zij onder welvaart verstaan, is het verre van zinvol om de hoogte van een Wajong-uitkering als uitgangspunt te nemen.

Je klinkt zeer zelfverzekerd Gewoon prachtig, toch?

quote:

Zie hier dat de overheid wel degelijk aan de weg timmert:
Drie ministeries hebben hun deel al geleverd

Nou..... Het artikel is terecht nogal kritisch over dat resultaat.

Het artikel betreft medio vorig jaar, toen waren er 14 (!) ministeries. Toen waren er 3 op orde; dat is dus ruim 1 op de vijf. Temeer dat de overheid als 40 jaar dit probeert te realiseren; dan is dit is toch diep treurig resultaat? Toch?

Ik durf te stellen dat het bij de provinciale en gemeentelijke overheden dit nog een stuk slechter is, die maken er volgens mij al helemaal geen werk van.

Tja, dan vraag ik mij af hoe serieus de overheid het bedrijfsleven kan bewegen hun gedrag te beteren als ze zelf de kantjes er van aflopen....

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 13:58 schreef Eltonno het volgende:
Hej, dit topic kende ik nog niet.
Na jarenlang gekloot met studies e.d. is bij mij afgelopen april pdd-nos gediagnosticeerd. Het is dus nog allemaal vrij nieuw voor me.
Omdat ik wel weer wil gaan studeren, maar er eerst een aantal dingen moeten veranderen hebben we besloten om een Wajong uitkering aan te vragen om de komende tijd financieel te kunnen overbruggen. Nu verwachten we natuurlijk dat het wel een tijdje zou gaan duren voordat ik voor een gesprek uitgenodigd zou worden, maar tot mijn grote verbazing werd ik al na 2 weken uitgenodigd en moet ik a.s. maandag bij de bedrijfsarts op gesprek. Nu zit ik al 2 dagen in de stress en het ziet er niet echt naar uit dat dat beter gaat worden, maar dit komt vooral omdat ik geen idee heb wat ik ervan moet verwachten. Is hier iemand die mee een beetje een idee kan geven van hoe zo'n gesprek gaat en wat er gevraagd word?
Alvast bedankt!

Bedrijfsarts? Je wil gaan studeren maar je hebt het over een bedrijfsarts?

en hoe oud ben je?

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 22:02 schreef robuust89 het volgende:

[..]

Bedrijfsarts? Je wil gaan studeren maar je hebt het over een bedrijfsarts?

en hoe oud ben je?

Ja sorry, ik bedoel gewoon de arts van het UWV (die overigens een bedrijfsarts is verzekeringsarts dus blijkbaar). Ben 25

quote:

Op vrijdag 3 juni 2011 22:00 schreef EchtGaaf het volgende:
...
Het artikel betreft medio vorig jaar, toen waren er 14 (!) ministeries. Toen waren er 3 op orde; dat is dus ruim 1 op de vijf. Temeer dat de overheid als 40 jaar dit probeert te realiseren; dan is dit is toch diep treurig resultaat? Toch?

Ik durf te stellen dat het bij de provinciale en gemeentelijke overheden dit nog een stuk slechter is, die maken er volgens mij al helemaal geen werk van.

Tja, dan vraag ik mij af hoe serieus de overheid het bedrijfsleven kan bewegen hun gedrag te beteren als ze zelf de kantjes er van aflopen....

Het beleid om meer mensen met een beperking in dienst te nemen, is in 2008 ontstaan.

Is het, ondanks alles wat je hebt meegemaakt, niet iets voor jou om (via een bureau) bij de overheid te solliciteren? Je behoort zeker tot de doelgroep en het gaat om reguliere, betaalde banen (geen sociale werkvoorziening). Vooruit, op wat latere leeftijd zul je altijd een achterstand houden, maar het geeft je wel de kans om:
A) tot de werkende beroepsbevolking te behoren
B) economisch zelfstandig te worden

Dat laatste is het geval als je inkomen uit arbeid boven de bijstandsnorm ligt...

Geprobeerd, dat werd em helaas niet...

quote:

Op zaterdag 4 juni 2011 00:38 schreef EchtGaaf het volgende:
Geprobeerd, dat werd em helaas niet...

Recentelijk geprobeerd?