AMSTERDAM - De Nederlandse bergbeklimmer Ronald Naar, misschien wel de bekendste avonturier van ons land, is in China om het leven gekomen tijdens een klim.
Naar werd eerst onwel en overleed even later op ongeveer 8000 meter hoogte. Dat heeft zijn vrouw maandag bekendgemaakt.
Naar werd geboren in 1955. Al in de jaren zeventig beklom hij, veelal als eerste Nederlander, zeer moeilijke bergwanden in de Alpen, zoals de beruchte noordwand van de Eiger. Daarna richtte hij zich op de hoogste bergtoppen van de wereld, zoals de Nanga Parbat, Broad Peak en Mount Everest. Ook organiseerde hij veel expedities naar onbegaanbare gebieden.
In de zomer van 2009 beklom hij met een team van zes studenten van de TU Delft, waaronder zijn oudste zoon Victor (18), de 7546 meter hoge Mustagh Ata in het uiterste westen van China. Tijdens deze expeditie functioneerde hij als mentor van het team van jonge alpinisten.
Naar ontving in 1996 een koninklijke onderscheiding voor zijn betekenis voor de bergsport.
(Telegraaf)
[ Bericht 4% gewijzigd door zeeuws jongetje op 23-05-2011 09:46:05 ]
quote:
Idd, in 't harnas gestorven. Maar wel wat aan de vroege kant
RIP en condoleances voor vrienden en familie.
http://twitter.com/#!/ronaldnaarquote:Aangeknmen in K3. martine ver na zonsondergang en met achterlating rugzak. op grote hoogte doen mensen hele gekke dingen
R.I.P. Ronald Naar, “Hoe dichter je bij de dood bent, hoe intenser je leeft”
Te makkelijk om te maken eigenlijk hequote:
.Verder mijn medeleven met nabestaanden en familie.
Respect voor die man,R.I.P.
56 jaar..quote:Op maandag 23 mei 2011 10:50 schreef Dance99Vv het volgende:
Uh , hoe oud is de beste man geworden eigenlijk ?
Verder mijn medeleven met nabestaanden en familie.
Respect voor die man,R.I.P.
quote:
Uh , hoe oud is de beste man geworden eigenlijk ?
Verder mijn medeleven met nabestaanden en familie.
Respect voor die man,R.I.P.
quote:
"Naar werd geboren in 1955."quote:
Uh , hoe oud is de beste man geworden eigenlijk ?
Niet oud dus. Maar wel in het harnas gestorven inderdaad, dat heeft (hoe vreemd het misschien ook klinkt) ook wel weer iets moois.
oeps...sorry overheengelezenquote:
Hoop wel in Josjequote:Op maandag 23 mei 2011 11:01 schreef speknek het volgende:
Gekomen in K3, wat je noemt in het harnas.
Deed 'ie trouwens al sinds 1995 niet meer, bergen van meer dan 8000m beklimmen. Kon blijkbaar de drang toch niet weerstaan.
R.I.P.
Respect en rust zacht!
Mijn persoonlijke hoogterecord is 5650 meter, dan begint de wereld al aardig op een doedelzak te lijken... Dat zal hogerop niet beter worden...
Respect voor deze man!
Een doedelzak?quote:
Blijkbaar slachtoffer van de 'zone des doods'. Als je zo hoog gaat dan gebeuren er rare dingen, waaronder spontaan dood gaan...
Mijn persoonlijke hoogterecord is 5650 meter, dan begint de wereld al aardig op een doedelzak te lijken... Dat zal hogerop niet beter worden...
Respect voor deze man!
De wereld voor een doedelzak aanzienquote:
Maar offtopic.
Spontaan? Volgens mij houdt de zone des doods juist in dat je begint met doodgaan zodra je erin komt, de enige redding is het verblijf erin kort houden.quote:
Blijkbaar slachtoffer van de 'zone des doods'. Als je zo hoog gaat dan gebeuren er rare dingen, waaronder spontaan dood gaan...
Ik vond m ook niet zo'n heel sympathieke man (Ronald Naarling was een bekende bijnaam) , die laatste twee hierboven met een sneer naar zn teamgenootje geeft al een beetje aan hoe ie was: altijd zn mening over anderen klaar, en vaak een negatieve.quote:Op maandag 23 mei 2011 12:14 schreef Cracka-ass het volgende:
Ooit nog eens een seminar van hem bijgewoond ik vond het maar een rare koekerd.
Natuurlijk heb je als eerste Nederlandse beklimmer van veel beroemde bergen wel een soort krediet, maar toch.
Desalniettemin: zonde als iemand in de bergen het leven laat.
Naar gebruikte altijd extra zuurstof op bergen van dat kaliber. Dan kun je er wel enkele hoogtemeters afhalen. Nog steeds veel minder zuurstof dan op 5650m zonder, natuurlijk.quote:
Mijn persoonlijke hoogterecord is 5650 meter, dan begint de wereld al aardig op een doedelzak te lijken... Dat zal hogerop niet beter worden...
Ik schrok toen ik het net las.quote:
Nederlands beste bergbeklimmer ooit en een groot avonturier. Naast Messner is hij altijd mijn voorbeeld geweest. Ongekend doorzettingsvermogen.
Respect en rust zacht!
Zowel Naar als Messner ontmoet en ja Ronald was een man men een soms wat aparte kijk op dingen, maar wel een bergsporter/avonturier in hart en nieren.
RIP Ronald.
In 1992 op de mount everest ja. Er lag toen buiten hun tenten in een vliegende storm een Indiër te sterven. Ze zaten zelf al met teveel volk in een te krap tentje, en eigenlijk was er geen plek om die man binnen te halen (hij zou de nacht toch niet overleven)quote:
Er was toch ook zo'n verhaal dat hij en zijn team iemand voor dood hebben laten liggen omdat het risico voor henzelf te groot zou zijn? Iets wat achteraf door veel mensen betwist zou worden, dat risico.
het is altijd erg moeilijk beoordelen voor de "benedenblijvers" hoe groot het risico voor je eigen hachje nou echt is in zo'n situatie, dus ik waag me er maar niet aan. Feit is dat er op die hoogte soms niet zoveel meer overblijft van normale medemenselijkheid....
Aan de andere kant zijn er ook wel eens heldendaden verricht door met gevaar voor eigen leven wel iemand van de berg af te helpen.
Twee keer rond die hoogte (en wat hoger) vertoefd maar op die hoogte nog weinig gemerkt van vreemde zaken eigenlijk, buiten dan natuurlijk je lichaam dat wat minder wil meewerken omdat je zuurstof tekort komt voor veel activiteiten.quote:
Blijkbaar slachtoffer van de 'zone des doods'. Als je zo hoog gaat dan gebeuren er rare dingen, waaronder spontaan dood gaan...
Mijn persoonlijke hoogterecord is 5650 meter, dan begint de wereld al aardig op een doedelzak te lijken... Dat zal hogerop niet beter worden...
Respect voor deze man!
Slapen rond de 6000 meter ging wel lastig maar dat was meer omdat de tent bijna de afgrond indonderde, niet omdat mijn geest een loopje met me nam.
Boven de 7000 en zeker boven de 8000 zal het een ander verhaal worden, dan is de luchtdruk nog een stuk lager en de hoeveelheid zuurstof eveneens.
Ik denk dat alle serieuze klimmers er wel eens over nagedacht hebben wat ze in zo'n geval zouden doen. Maar ik heb ook vaak de indruk dat het gewoon egoistische kickzoekers zijn. Het zijn mensen die gaan voor hun eigen uitdaging, het zijn risicozoekers, ze moeten heel erg op zichzelf gefocust zijn en dat zit vaak ook in hun persoonlijkheid.quote:
het is altijd erg moeilijk beoordelen voor de "benedenblijvers" hoe groot het risico voor je eigen hachje nou echt is in zo'n situatie, dus ik waag me er maar niet aan. Feit is dat er op die hoogte soms niet zoveel meer overblijft van normale medemenselijkheid....
Aan de andere kant zijn er ook wel eens heldendaden verricht door met gevaar voor eigen leven wel iemand van de berg af te helpen.
Misschien is het dan ook allemaal niet zo nobel, en diegene die je achterlaat om dood te gaan wist ook waar hij aan begon. Het is ook weer egoistisch om jezelf in gevaar te brengen, dat is immers wat je doet als je zo'n berg op gaat, en dan anderen je te laten redden. Die hebben ook hun ambitie, er zwaar in geinvesteerd, het risico gelopen, moeten die dan hun droom afbreken om een onbekende te redden die het niet aankon? Er gaan nou eenmaal bergbeklimmers dood, daar zijn ze allemaal wel aan gewend, dat hoort erbij, ik kan me best voorstellen dat het er niet eens om gaat of zo iemand het toch niet zou redden.
Ongetwijfeld. Het is ook een verslaving.quote:
[..]
Maar ik heb ook vaak de indruk dat het gewoon egoistische kickzoekers zijn. Het zijn mensen die gaan voor hun eigen uitdaging, het zijn risicozoekers, ze moeten heel erg op zichzelf gefocust zijn en dat zit vaak ook in hun persoonlijkheid.
Zo omschreef Naar het zelf:
[...] Een vlucht uit de beschaving wil Naar zijn tochten niet noemen, maar hij bezit wel de drang om de ongerepte wereld op te zoeken.
Naar: “Het opzoeken van gevaar is niet mijn eerste en voornaamste drijfveer. Ik wil de natuur beleven in haar zuiverste vorm en ben op zoek naar uitersten in ervaringen.”
“Het risico van het klimmen is wel een essentieel onderdeel ervan. Het maakt het klimmen interessanter, boeiender en leuker, maar ook angstaanjagender natuurlijk. Hoe dichter je bij de dood bent, hoe intenser je leeft. Bergbeklimmen heeft echter niks met doodsdrift te maken. Het is geen verkapte vorm van suïcide. Bergbeklimmen is geen spotten met het leven of de dood. Je gaat niet de bergen in met de bedoeling te sterven. Het gaat eerder om levensdrift dan doodsverlangen. Je wilt voelen dat je leeft. Dat is de kern.”
“Ik denk nooit dat ik verheven ben boven de dood, dus dat mij niets kan overkomen. Angst blijft belangrijk, zeker als je ouder wordt. Als je geen angst meer kent, gaat het leven mis. Dan zie je geen gevaar meer en ga je fouten maken. Soms ben ik bang in de bergen, maar nooit panisch. Als een bepaalde situatie erg gevaarlijk wordt, dwing ik me rustig te blijven en een oplossing zoeken.”
Overwinnen van jezelf
“Bergbeklimmen gaat eigenlijk niet om het overwinnen van bergen, maar om het overwinnen van jezelf. Het draait om het overwinnen van je eigen angsten en het in harmonie komen met jezelf. Soms verlang je naar huis, maar toch wil je per se je doel bereiken en daarom ga je door. Dat is een lastig dilemma; in geestelijke zin balans ik altijd tussen het verlangen om thuis bij mijn geliefden te zijn en erop uit te trekken naar de bergen.” [...]
http://www.sportgeschiede(...)liefd-op-sneeuw.aspx
De Cho Oyu was zijn laatste expeditie, maar dit is wel erg letterlijk genomen.quote:
Gestorven op de "makkelijkste" achtduizender dus, de Cho Oyu.
Deed 'ie trouwens al sinds 1995 niet meer, bergen van meer dan 8000m beklimmen. Kon blijkbaar de drang toch niet weerstaan.
R.I.P.
Lijkt me sterk, hij is doodquote:
Hopelijk heeft hij gevonden wat hij zocht...
Zijn familie zijn vrienden van mijn familie, wel eens mee wezen klimmen.
Een ware bergbeklimmer met een warme familie!
RIP, en veel sterkte gewenst aan zijn familie.
wow Messner ontmoet en Ronald Naar, geweldig! En ja Ronald was soms eigenaardig maar dat is ook nodig. Op die hoogte is het echt ieder voor zich. Ik heb die kritiek dan ook nooit begrepen. Ik heb overigens van Ronald Naar en Joe Simpson een lezing gezien. Messners boeken zijn mijn favorieten.quote:
[..]
Ik schrok toen ik het net las.
Zowel Naar als Messner ontmoet en ja Ronald was een man men een soms wat aparte kijk op dingen, maar wel een bergsporter/avonturier in hart en nieren.
RIP Ronald.
In 1999 ben ik boven de 6000 geweest in Bolivia. En dat maar 2 uur. Was kapot.
Die klimmers blijven dagen op die hoogte en weer naar beneden en weer naar boven, vaak weken achter elkaar. Enkel respect voor hun prestaties. Als de tijd en geld het toelaat wil ik een 7000der doen, helaas duurt dat nog even. Geen groter bevrediging dan wandelen en klimmen in het hooggebergte
In september ga ik het middenstuk van de Haute route Pyreneenne. Ik verheug me daar nu al op.
Ik wens de familie veel sterkte met dit grote verlies. Het kwam als een bom bij me ingeslagen.
http://www.elsevier.nl/we(...)rijver-fotograaf.htm
Als bergbeklimmer niet overlijden door een val, maar door onwel worden.. In de categorie sportklimmen kan ik daar nog een ontmoeting met, en een in actie ziende, Wolfgang Güllich aan toe voegen. Maar één of 2 keer ontmoeten en kennen is nog wel iets anders.quote:
[..]
wow Messner ontmoet en Ronald Naar, geweldig!
Het lichaam was op, in feite is het toch roofbouw op o.a. je hartspier als je iedere keer weer in de zone des doods komt.quote:
Dat is sneu...
Wilco van Rooijen over Naar :
http://www.radio1.nl/cont(...)eklimmer-ronald-naar
http://www.thierryschmitt(...)komt-niet-meer-terug
quote:Ronald Naar komt niet meer terug
Als de bergen je leven is, kan je gewoon niet stoppen. De bergen roepen nog steeds, altijd. Ronald leefde voor de bergen. Ik heb hem voor het eerst ontmoet in 1995 toen ik als “jonge hond” ging solliciteren om naar de K2 te gaan. Hij had het toen al begrepen, zonder de hulp van jonge klimmers zou het onmogelijk zijn om de K2 te beklimmen. Daarvoor is de beklimming te technisch. En als jonge klimmer, de K2 was echt een droom. Ben hem nog zo dankbaar mij die kans gegeven te hebben.
Jij, als avonturier, was altijd creatief om expedities te verzinnen buiten de gebaande wegen, zoals met kites naar de Zuidpool of de ijskap in Patagonia oversteken. Ik als jonge klimmer, bijna berggids, kon hem de technische ondersteuning geven en mijn ambitie vervullen. Een samenwerking zou bijna vanzelfsprekend zijn. Alleen het is nooit zover gekomen, eind 1998 brak ik mijn rug na een val tijdens het ijsklimmen. Ik was ineens rolstoelgebonden. Het betekende nooit meer klimmen, maar onze vriendschap en wederzijdse respect zijn altijd ongedeerd gebleven. Jij ging verder zijn avonturen beleven met andere jonge getalenteerde klimmers en ik ben aan het Paralympische zeilen begonnen. Het was altijd gezellig om elkaars successen te delen bij een etentje. In 2007, hadden wij het plan om samen te heliskiën. Een verhaal met foto’s in Ski Magazine moest ons de reis bekostigen. Daar was Ronald ook altijd goed in, artikels verzinnen om zijn avonturen te financieren.
En nu; in april stuurde ik je een mail en ontving als antwoord: “Ik ben op het punt naar Tibet te reizen om ijle lucht te ademen; we spreken in juni wat af”. Ik vermoedde niet dat je naar de Cho Oyu (8200m) ging, en “gewoon” als deelnemer van een commerciële expeditie. Ik dacht dat je naar meer “originele” doelen wilde. De bergen roepen, maar waarom moest het een 8000’er zijn. Je had al de moeilijkste beklommen, de K2. Je neemt een geheim met je mee; niet velen zullen het begrijpen, maar gepassioneerd leven hoef je niet altijd te begrijpen. Het is iets dat je in je hebt.
Voor foto's in de bergen met Ronald, zie link
En zijn website met adembenemend plaatjes: www.ronaldnaar.nl
Op de Everest liggen honderden lijken perfect gepreserveerd die je stuk voor stuk passeert op weg naar de top als een constante herinnering van het gevaar.
Als een teamgenoot een enkel verstuikt moet je die achterlaten op de top om te sterven omdat er simpelweg geen redding mogelijk is.
Ik vind het een hele bizarre sport.
Hier een topic op een ander forum met een hele reeks foto's van de "attracties" die je onderweg kan zien zoals 'Green boots' en het lichaam van George Mallory die in 1924 te pletter viel.
http://forum.bodybuilding.com/showthread.php?t=128148751
Die mening deel ik.quote:
Als je van mensen hield, ging je beneden in het dal in het dorpshospitaal werken. Klimmers zijn eenzame bokken met maar één doel.
Zo heb ik eens een docu gezien op Discovery Channel over mensen die de top van de Everest hadden beklommen.
Ze kwamen allemaal op mij over als grote ego's en mensen die ik persoonlijk niet zou vertrouwen in een situatie waarin je op elkaar moet rekenen.
Ik kan me de kilte waarmee een Amerikaanse vrouw vertelde dat ze het hulpgeroep van andere klimmers negeerde nog goed herinneren.
[ Bericht 18% gewijzigd door Smulbaard op 24-05-2011 14:10:42 ]
Volgens de expeditieleider zijn ze bezig het lichaam naar beneden te brengen :
http://nos.nl/audio/24260(...)eden-te-brengen.html
Het lijk van Mallory hebben ze alleen gevonden omdat ze toen een expeditie op touw hebben gezet om hem te vinden. Het is hoe dan ook geen "attractie" want het ligt niet in de buurt van de normaalroutes....quote:
Ben benieuwd of hij op die hoogte nog meegenomen kon worden.
Op de Everest liggen honderden lijken perfect gepreserveerd die je stuk voor stuk passeert op weg naar de top als een constante herinnering van het gevaar.
Als een teamgenoot een enkel verstuikt moet je die achterlaten op de top om te sterven omdat er simpelweg geen redding mogelijk is.
Ik vind het een hele bizarre sport.
Hier een topic op een ander forum met een hele reeks foto's van de "attracties" die je onderweg kan zien zoals 'Green boots' en het lichaam van George Mallory die in 1924 te pletter viel.
http://forum.bodybuilding.com/showthread.php?t=128148751
I stand corrected.quote:
[..]
Het lijk van Mallory hebben ze alleen gevonden omdat ze toen een expeditie op touw hebben gezet om hem te vinden. Het is hoe dan ook geen "attractie" want het ligt niet in de buurt van de normaalroutes....
Ze zijn er nog trots op ook.
Heinrich Harrer? Diezelfde van 7 years in Tibet?quote:
Wie was de Duitse "held" ook alweer die de helft van zijn tenen verloor ?
Ze zijn er nog trots op ook.
Het lijk van Mallory is trouwens op dezelfde plek "begraven". Het zou nu niet meer zichtbaar moeten zijn.quote:
Dan hebben wij een betere Wilco van Rooijen heeft ze allemaal achtergelaten op de K2quote:
Wie was de Duitse "held" ook alweer die de helft van zijn tenen verloor ?
Ze zijn er nog trots op ook.
Reinhold Messner is 6 tenen verloren en is inderdaad zowel erg gewaardeerd als behoorlijk omstreden wegens een incident waarbij zijn eigen broer omkwam toen die 'samen' een bepaalde route als eersten klommen en er beweerd wordt dat Messner zijn eigen broer 'opgaf' om maar als eerste die route te kunnen klimmen (wat overigens nooit bewezen kon worden).quote:
Wie was de Duitse "held" ook alweer die de helft van zijn tenen verloor ?
Ze zijn er nog trots op ook.
Loretan overleed overigens minder dan een maand geleden tijdens een klimtocht in de Berner Alpen.
Meestal blijft het echter bij liegen over mislukte toppogingen. Denk hierbij in Nederland aan bijvoorbeeld beroepsleugenaar en voormalig auteur Bart Vos, en volgens velen ook Hans van der Meulen - hoewel die laatste een enorme staat van dienst heeft.
Er wordt zelfs aan sommige van Messner's successen getwijfeld. Maar omdat in die tijd klimmers nog eerder werden geloofd staat hij nog steeds te boek als de eerste mens die alle 14 achtduizenders bedwong.
Wat naarquote:
[..]
Reinhold Messner is 6 tenen verloren en is inderdaad zowel erg gewaardeerd als behoorlijk omstreden wegens een incident waarbij zijn eigen broer omkwam toen die 'samen' een bepaalde route als eersten klommen en er beweerd wordt dat Messner zijn eigen broer 'opgaf' om maar als eerste die route te kunnen klimmen (wat overigens nooit bewezen kon worden).
Dat druist toch in tegen je eergevoel?
Wat het belangrijkste is dat je van een tocht of beklimming kunt genieten. De rest maakt toch niet uit?
Prestige, het eerste een top bereiken met een bepaalde nationaliteit of zelfs echt als eerste ooit een top bereiken ongeacht de nationaliteit heeft gewoon een hoop prestige aan zich hangen. Dat kan je eventueel geldelijk nog zwaar uitbuiten daarna maar dat zal niet bij een ieder de drijfveer zijn. Voordat expedities zwaar gesponsord werden en klimmers zelfs ook fondsen kregen van derden werd er ook al gelogen over beklommen toppen.quote:
ik vraag me af, als er dan wordt gelogen over een beklimming waarom mensen dat doen, geld waardering?
Dat druist toch in tegen je eergevoel?
Wat het belangrijkste is dat je van een tocht of beklimming kunt genieten. De rest maakt toch niet uit?
The unsung heroes van de klimsport blijven de klimsherpa's die vaak vele malen de zwaarste toppen hebben beklommen en waarvan alleen de absolute top echt een graantje meepikt van de aandacht die een expeditie krijgt. Tegelijkertijd zijn er tig klimsherpa's die zo goed als nooit een zware top halen omdat ze gewoon iedere keer het pad moeten effenen voor de 'cracks' die zo nodig weer een top op hun lijst moeten bijschrijven.
Ben met zo'n klimsherpa opgetrokken in Nepal in 2003, toen onze 'running man' omdat hij ongeschikt was geworden als klimsherpa wegens een lawine waar hij sneeuwblind was geraakt en onherstelbare oogschade had opgelopen. Hij had tig keer op Everest tot een meter of 8200 de touwen uitgezet en ook op andere achtduizenders zoals de Makalu de vreemdste capriolen moeten uithalen om toppogingen mogelijk te maken. De Makalu stond overigens wel op zijn lijst, dezelfde berg waar hij later in een lawine terecht kwam.
prestige idd
Er zijn ook meer dan genoeg klimmers die wel dat eergevoel hebben, en dan blijven terugkeren naar die berg, totdat het lukt, of totdat ze sterven.
Aan de andere kant heb je ook complete fantasten, zoals de toen rondneukende schrijver en alleskunner Bart Vos, die achtduizenders in alpiene stijl bedwong alsof het niets was. Toegegen, hij schrijft vermakelijk.