Om even terug te komen op deze opmerking.quote:Op zondag 22 mei 2011 22:21 schreef Marie30 het volgende:
Mijn vader is gestorven op 9 april 2000. Ik ben geen grote kerkhof bezoeker en ga dus ook niet op de dagen dat ze hier in België massaal naar t kerkhof trekken (Allerheiligen). Ik ga alleen wanneer ik 't gevoel heb dat ik wil gaan...
Zijn sterfdag blijf ik wel een rotdag vinden, en ik ben altijd weer blij als hij gepasseerd is.
Hij was jarig op 1 januari. In het begin vierde ik Nieuwjaar niet meer. Nu weer wel, maar als iedereen met een grote smile naar het vuurwerk staat te kijken, sta ik er meestal wel maar met een klein hartje tussen, denkend aan hem...
Ik doe dus niets speciaal...maar als er iets spectaculair gebeurt in de wereld vraag ik me wel altijd af wat hij ervan zou vinden. Moest hij terugkomen, nu 11 jaar later, hij zou de wereld niet meer terug kennen...
Sterkte TSen aan alle andere die hier nog zullen posten...
Sterkte, dat is ook nog maar heel kort geleden. De pijn gaat nooit volledig weg, maar de tijd helpt je wel vooruit. Tijd heelt niet volledig, maar het betert echt wel.quote:Op zondag 22 mei 2011 22:23 schreef Roepie het volgende:
mijn vader is vorig jaar september gestorven..we visten altijd samen, heel raar, maar bij elke vis die ik nu vang, denk ik aan me vader en zeg ik tege mezelf: kijk s pa, wat n grote...en zo zijn er nog meer dingen, tis nog zo kort geleden
idd, ik ben net als mn vader een binnenvetter, toon geen emoties, krop alles op..k denk dat ik t allemaal wel alleen kan. maar heb gelukkig een lieve vrouw, moeder, en samen komen we dr welquote:Op zondag 22 mei 2011 22:26 schreef Marie30 het volgende:
[..]
Sterkte, dat is ook nog maar heel kort geleden. De pijn gaat nooit volledig weg, maar de tijd helpt je wel vooruit. Tijd heelt niet volledig, maar het betert echt wel.
In het begin droomde ik daarvan...zelfs als ik wakker was. Dan reed ik met mijn karretje in de supermarkt en hoopte ik dat hij op de parking zou staan wachten als ik buiten kwam... Dan was mijn zoontje jarig en keek ik toch nog steeds naar de oprit in de hoop dat hij ook nog naar het feest zou komen (was ook nog maar vijf maanden later...)quote:Op zondag 22 mei 2011 22:24 schreef Bartcoah het volgende:
[..]
Om even terug te komen op deze opmerking.
Moest hij terugkomen, nu 11 jaar later, hij zou de wereld niet meer terug kennen...
Zou je het geloven als je paps weer in eens voor je zou staan. Ik had dit laatst toevallig met me beste maat erover waar zijn madre ook aan kanker is overleden.
Fijne mensen om je heen hebben is idd een hele grote hulp. Ik ben ook heel blij dat ik mijn moeder nog heb, en hoop dat ik ze nog heel lang mag hebben. Zij is echtquote:Op zondag 22 mei 2011 22:28 schreef Roepie het volgende:
[..]
idd, ik ben net als mn vader een binnenvetter, toon geen emoties, krop alles op..k denk dat ik t allemaal wel alleen kan. maar heb gelukkig een lieve vrouw, moeder, en samen komen we dr wel
Doe dat a.u.b. niet. Praat er heel veel over maak jezelf niet van binnen af. Want ooit op een dag komt het eruit en hoe langer hoe harder. Ik heb het 1 jaar opgekroptquote:Op zondag 22 mei 2011 22:28 schreef Roepie het volgende:
[..]
idd, ik ben net als mn vader een binnenvetter, toon geen emoties, krop alles op..k denk dat ik t allemaal wel alleen kan. maar heb gelukkig een lieve vrouw, moeder, en samen komen we dr wel
Hij is bij mij op 15 jarige leeftijd dood gegaan en is niet bij mijn belangrijkste verjaardagen geweest. Zoals mijn eerste legale biertje natuurlijk kreeg ik van paps af en toe een biertjequote:Op zondag 22 mei 2011 22:29 schreef Marie30 het volgende:
[..]
In het begin droomde ik daarvan...zelfs als ik wakker was. Dan reed ik met mijn karretje in de supermarkt en hoopte ik dat hij op de parking zou staan wachten als ik buiten kwam... Dan was mijn zoontje jarig en keek ik toch nog steeds naar de oprit in de hoop dat hij ook nog naar het feest zou komen (was ook nog maar vijf maanden later...)
Klinkt stom, maar ik was ook maar twintig jaar en wilde héél héél graag dat hij terug zou komen.
Vooral ook voor mijn jongste broertje die toen maar zestien was en echt kapot van verdriet...
Nu zoveel jaar later, zou ik het niet meer geloven denk ik. Jij?
Herken dat wel, heb je het idee dat dat ongemerkt ging of heb je echt bewust 'de boel, de boel gelaten' zeg maar?quote:Op zondag 22 mei 2011 22:43 schreef Socios het volgende:
Ik ben helemaal `afgegleden´ na de dood van mijn moeder een tijdje terug...
Beide, sinds `de bekendmaking´ van haar ongeeslijke ziekte kon niets mij meer schelen. En dat is nog steeds zo.quote:Op zondag 22 mei 2011 22:45 schreef DeZoektocht het volgende:
Herken dat wel, heb je het idee dat dat ongemerkt ging of heb je echt bewust 'de boel, de boel gelaten' zeg maar?
Ja met zo'n houding kom je alleen maar verder in de put natuurlijk. Dat je moeder is overleden wil nog niet zeggen dat je hele eigen leven dood is.quote:Op zondag 22 mei 2011 22:47 schreef Socios het volgende:
[..]
Beide, sinds `de bekendmaking´ van haar ongeeslijke ziekte kon niets mij meer schelen. En dat is nog steeds zo.
Dat boeit mij dus allemaal helemaal niets meer.quote:Op zondag 22 mei 2011 22:59 schreef Bartcoah het volgende:
Ja met zo'n houding kom je alleen maar verder in de put natuurlijk. Dat je moeder is overleden wil nog niet zeggen dat je hele eigen leven dood is.
hoelang is het geleden?quote:Op zondag 22 mei 2011 23:00 schreef Socios het volgende:
[..]
Dat boeit mij dus allemaal helemaal niets meer.
Kan even duren en erg moeilijk zijn, maar Bart heeft gelijk.quote:Op zondag 22 mei 2011 23:04 schreef Bartcoah het volgende:
[..]
Komt allemaal weer goed met je schatje!
Ben blij dat je iemand had om je er door heen te helpen, zo te lezen waardeer je dat ook, dat is erg mooiquote:Op zondag 22 mei 2011 23:41 schreef Zaibatsu01 het volgende:
Vader verloren in de VS-Irak oorlog. Nooit een band gehad met mijn vader terwijl hij ons alles gaf. Mis hem elke dag. Mijn vriendin, verloofde nu, heeft mij er doorheen geholpen. Met niemand anders praatte ik erover.
Misschien is het wel een idee om je moeder erin te steunen. Waarschijnlijk zal ze er heel veel baat bij hebben. sterkte in iedergeval.quote:Op maandag 23 mei 2011 13:26 schreef TheSpaceman het volgende:
Mijn vader is in 2004 overleden na een kort ziekbed.
Ik moet zeggen dat ik er persoonlijk weinig moeite mee heb. Begrijp me niet verkeerd, mijn vader was een fantastische man waar ik veel van heb geleerd. Ik ben wat dat betreft even nuchter en realistisch als mijn pa. Je doet er toch niets aan, dus het heeft weinig zin om er je er druk over te gaan maken.
Het leven gaat hoe dan ook verder...
Ik doe verder ook niets op de sterfdag of verjaardag ofzo. Mijn moeder daarintegen is veel emotioneler en heeft er toch wel behoefte aan om wat te doen.
Ik kan overigens best begrijpen dat veel mensen erg veel moeite hebben met het overlijden van een familielid, zeker als het één van je ouders is.
Veel sterkte aan die mensen in ieder geval!
Dat doe ik inderdaad ook, absoluut! Als ik merk dat ze het er moeilijk mee heeft ben ik er zeker om haar te steunen. Maar dat doe ik dan ook puur voor haar. Voor mij persoonlijk hoeft dat niet.....quote:Op maandag 23 mei 2011 13:33 schreef Bartcoah het volgende:
[..]
Misschien is het wel een idee om je moeder erin te steunen. Waarschijnlijk zal ze er heel veel baat bij hebben. sterkte in iedergeval.
Heel veel geluk en sterkte in ieder geval. Doe je moeders maar een extra dikke knuffel van FOK!quote:Op maandag 23 mei 2011 13:51 schreef TheSpaceman het volgende:
[..]
Dat doe ik inderdaad ook, absoluut! Als ik merk dat ze het er moeilijk mee heeft ben ik er zeker om haar te steunen. Maar dat doe ik dan ook puur voor haar. Voor mij persoonlijk hoeft dat niet.....
Hmm ja dat is iederdaad heel erg vervelend bij mij was het zo me 16e en 18e verjaardag die ik niet met me vader kon vieren. Dus ergens ver weg snap ik je.quote:Op maandag 23 mei 2011 13:48 schreef Ordos20 het volgende:
Mijn moeder is overleden in 2001, kort na 11 september, mijn vader begin 2007, net iets meer dan een half jaartje nadat mijn zoontje geboren was.
Tsja, ik heb er eigenlijk heel erg weinig om gerouwd, gewoonweg omdat ik niet wist hoe het moest. En nog steeds niet. Het bijt wel dat ze nooit hebben mogen zien hoe het op eigen benen staan gegaan is, mijn rijbewij en lease auto hebben mogen meemaken, de eerste stappen van mijn zoontje. Dat doet allemaal elke keer pijn. Maar een speciale dag, ik ga naar het graf op hun sterfdagen. Dat is vaak al zwaar genoeg.
Was het maar waar: ben ook al gescheiden, met de aantekening dat mijn collega met mijn ex lag te hokken, en mijn plaats als papa ingenomen heeft.quote:Op maandag 23 mei 2011 13:53 schreef Bartcoah het volgende:
[..]
Hmm ja dat is iederdaad heel erg vervelend bij mij was het zo me 16e en 18e verjaardag die ik niet met me vader kon vieren. Dus ergens ver weg snap ik je.
Heel veel sterkte man! Veel geluk met je zoontje en vrouwtje
Nou mooi dat je iig kan blijven lachen. Ik had waarschijnlijk vast gezeten toenquote:Op maandag 23 mei 2011 14:04 schreef Ordos20 het volgende:
[..]
Was het maar waar: ben ook al gescheiden, met de aantekening dat mijn collega met mijn ex lag te hokken, en mijn plaats als papa ingenomen heeft.
Pffftt dat ik nog kan blijven lachen is mij een raadsel!
Sterkte man.quote:Op zondag 22 mei 2011 23:41 schreef Zaibatsu01 het volgende:
Vader verloren in de VS-Irak oorlog. Nooit een band gehad met mijn vader terwijl hij ons alles gaf. Mis hem elke dag. Mijn vriendin, verloofde nu, heeft mij er doorheen geholpen. Met niemand anders praatte ik erover.
Sterkte kerel.quote:Op maandag 23 mei 2011 20:17 schreef Banaanensuiker het volgende:
Ik ben zelf in het proces van het verliezen van een ouder. Mijn vader heeft leverkanker met uitzaaiingen op zijn long, waarbij de chemo weinig tot geen effect heeft.
Ik merk erg dat, nu al, het rouwproces is in gezet. Herkennen jullie dit? Erg vervelend want het werkt ook een beetje afstotend naar hem toe.
Bij mij was het echt op het einde het nieuws van ja hij overleefd het niet. En dat was een dag ervoor. Hoe moeilijk het ook voor je is. Blijf heel veel bij je pa want hier ga je heeel erg veel spijt van hebben doe je dat niet. Het is heel erg zwaar en hard maar later als het hele proces voorbij is. Ben je veel blijer dat je het wel hebt gedaan.quote:Op maandag 23 mei 2011 20:17 schreef Banaanensuiker het volgende:
Ik ben zelf in het proces van het verliezen van een ouder. Mijn vader heeft leverkanker met uitzaaiingen op zijn long, waarbij de chemo weinig tot geen effect heeft.
Ik merk erg dat, nu al, het rouwproces is in gezet. Herkennen jullie dit? Erg vervelend want het werkt ook een beetje afstotend naar hem toe.
De maand dat mijn pa overleed ben ik naar Australie vertrokken (het land waar hij vandaan kwam.) Me madre heeft me meteen uit NL getrokken weg bij de hele familie drama wat zich daar afspeelde (privé). Ik was helemaal gebroken zij ze. Ik was helemaal verwoest kapot destroyed vernietigt. Door het overlijden van me pa, omdat ik een hele sterke band met hem had.quote:Op maandag 23 mei 2011 20:54 schreef Xanteh het volgende:
Mijn moeder heb ik na een kort ziekbed verloren aan kanker op 01-09-2009 (tevens mijn verjaardag) Niet zo lang geleden dus. Met haar verjaardag of Moederdag dan ga ik langs het graf met een kaarsje of bloemetje, maar dat doe ik tussendoor ook vaak.
Voor de rest denk ik elke dag wel een aantal keer aan haar, goede herinneringen maar ook verdrietige herinneringen van de 4 maanden voordat ze overleed. Ik ben niet zo'n prater maar af en toe heb ik het erover met mijn vriend. Gelukkig gaat het de laatste maanden wat beter met me en begin weer zin te krijgen in dingen. Nieuw werk, nieuwe mensen om me heen. Dat helpt toch wel
Ik denk dat het rust geeft aangezien je alle emoties heel snel van je af rijdt. Dat je even alles achter laat.quote:Op maandag 23 mei 2011 23:21 schreef Bientjes het volgende:
Mijn vader is in februari 2010 overleden toen ik in Italië zat.
Ik was 19 jaar, student, buitenland, je kent het wel.
Valt best hard op je dak en is eigenlijk alleen maar te begrijpen voor mensen die ook een vader of moeder hebben verloren.
Nou ben ik opzich ook een binnenvetter eerste klas maar het helpt echt om er over te praten.
Met vrienden, familie, vriend/vriendin, wie het maar aan wil horen.
Mijn vriendin heeft mij er doorheen gesleurd.
Ik heb zelf niks met de datum dat m'n ouwe is overleden maar als ik ff een momentje heb dan reageer ik dat af door een lekker stuk Autobahn te pakken.
Heb het geluk dat er een snelle auto voor de deur staat dus ga soms nog ff stukje knallen.
Heel vreemd maar dat is voor mij echt rustgevend om hard te rijden.
Overigens doe ik dit alleen op de Autobahn en ook alleen maar als het rustig is. Laat dat voorop staan.:)
Het is toch fijn om een uitlaatklep te hebben gevonden.
Ik moest wel af en toe lachen bij je post. Ik ben heel blij voor je dat het weer een stukje beter met je gaat. Pas a.u.b. wel op met het leven van dag op dag. Want de maatschappij heeft hier grofweg gezet flinke schijt aan.quote:Op maandag 23 mei 2011 10:39 schreef Rettilpsemit het volgende:
Goed topic, al is het natuurlijk wel een vervelend onderwerp.
Ik heb op 14-05-2007 mijn moeder verloren. En ik mis haar nog echt elke dag. Gelukkig wordt dat door de jaren heen wel wat minder, maar toch elke avond denk ik nog wel even aan haar.
Ze wou altijd gecremeerd worden maar toen ze te horen kreeg dat ze ongeneselijk ziek was (kanker) op jonge leeftijd (47), heeft ze toch besloten zich te laten begraven zodat ik en mijn broertje een soort van plek hebben om haar op te zoeken. In eerste instantie toen ze nog leefde zag ik hier het nut niet gelijk zo van in, maar ik ben nu toch wel erg blij dat ik af en toe naar haar graf toe kan.
Rond de sterfdatum is meestal wel een wat moeilijkere tijd, maar dit wordt steeds makkelijker. Meestal breng ik even een flinke bos bloemen naar het graf op die datum. De verjaardag van mijn moeder valt me soms wel wat zwaar. Mijn moeder was jarig op 31 december. Ik vier de jaarwisseling net zo hard als ieder ander, maar toch denk je die dag in je achterhoofd nog wel eens aan het feit dat het de verjaardag van je moeder was.
Ook komen rond de jaarwisselingen geregeld de gedachtes terug aan mijn moeder tijdens de jaarwisseling toen ze nog leefde maar wel ziek was. Ze barste dan geregeld in tranen uit omdat ze toch weer een jaar ouder was geworden, maar ook in de wetenschap was dat haar laatste jaar waarschijnlijk aangebroken was. En het valt niet mee om je moeder zo te zien, helemaal niet omdat mijn moeder altijd een enorm leuke, sterke, vriendelijke en vrolijke vrouw is geweest.
Maar al met al vallen de sterfdag en de verjaardag nog wel mee. Wat ik wel vervelend vindt zijn andere speciale dagen. Dan denk ik geregeld: "Wat zou ma hier van hebben gevonden?", of "Ma had dit zo geweldig gevonden als ze er nog was geweest". Dat zijn dan dingen als vakanties, het behalen van je diploma, je eerste echte baan, enz.
Ik merk wel aan mezelf dat ik flink veranderd ben sinds het overlijden van mijn moeder. Waar ik voorheen nog wel doelen voor mezelf stelde en er alles aan deed om die te bereiken in het leven, leef ik nu het leven maar gewoon meer zoals het komt. Wat door het overlijden van mijn moeder is me wel duidelijk geworden dat dingen toch altijd anders lopen dan je wilt, en dat het leven ook zomaar voorbij kan zijn. Dus sinds dat moment is het: Zo veel mogelijk genieten van elke dag, en morgen zien we wel weer!
Ja zo heb ik dat met Sting - fields of gold. Toen me vader overleed heb ik het nummer Sweet child o'mine van Gun's n'Roses heel veel geluisterd. Als ik af en toe dat nummer nog is opzet. Krijg ik weer tranen in me ogen.quote:Op maandag 23 mei 2011 21:23 schreef Karina het volgende:
Mijn vader is in 2005 overleden aan darmkanker. Hij heeft een paar keer in het ziekenhuis gelegen, maar op een gegeven moment wilde hij naar huis en hij is daar verder verzorgd.
Hij heeft er voor gekozen om "waardig afscheid te nemen" zoals dat eufemistisch genoemd wordt. Hij heeft op het eind ook nog de muziek, etc. uitgezocht, met zijn verstand was nog helemaal niets mis. Op het eind hebben we met de familie samen nog met hem gelachen en afscheid genomen.
Tegenwoordig denk ik niet meer elke dag aan hem, maar af en toe, als je iets ruikt, een bepaald liedje hoor, of iets ziet (zoals nu dit topic bijvoorbeeld) dan komt het weer naar boven
Ja die vragen heb ik nu ook wel is. Niet heel vaak meer, maar zo af en toe moet ik nog wel eens aan hem denken.quote:Op maandag 23 mei 2011 23:56 schreef Frith het volgende:
het grootste probleem is dat als je later nog belangrijke vragen krijgt, je ze ook niet meer kunt stellen. Wat mij betreft dan. Maar wie weet er nou vooraf wat de belangrijke vragen zijn?![]()
Dat frustreert mij eigenlijk het meest aan het overlijden van mijn moeder. Ook is het dan alweer bijna tien jaar terug.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |