R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn vader is op 23-06-2007 overleden. Ik denk nog steeds elke dag aan die ouwe baas. Nou zou ik wel eens graag willen weten van mijn mede FOK!ers hoe jullie hiermee omgaan. Als je één van je ouders hebt verloren.
Doe je iets speciaals op de verjaardag?
Doe je iets speciaals op de sterfdatum.
Allemaal van dit soort dingen. Ik had hier nog geen topic over gelezen. Ik dacht misschien kan FOK! dat wel gebruiken een uitlaad klep voor mensen die hun ouders hebben verloren.
(mocht dat topic er wel zijn sorry.)
Ik zelf ga elk jaar met mijn madre naar een land die we leuk vinden. Om daar mijn vader te 'eren' (ofzo). We doen niet echt iets speciaals maar we gaan er gewoon heen en kijken wel wat we allemaal tegenkomen.
Ervaringen ermee.
mensen die op het punt staan om hun ouders te verliezen. Join us.
Ik zal proberen zoveel mogelijk op jullie posts te reageren. Ik wil toch mijn ervaringen met jullie meedelen. Heel veel sterkte iedereen in deze klote periode!
[ Bericht 8% gewijzigd door Bartcoah op 24-05-2011 00:00:31 ]
Doe je iets speciaals op de verjaardag?
Doe je iets speciaals op de sterfdatum.
Allemaal van dit soort dingen. Ik had hier nog geen topic over gelezen. Ik dacht misschien kan FOK! dat wel gebruiken een uitlaad klep voor mensen die hun ouders hebben verloren.
(mocht dat topic er wel zijn sorry.)
Ik zelf ga elk jaar met mijn madre naar een land die we leuk vinden. Om daar mijn vader te 'eren' (ofzo). We doen niet echt iets speciaals maar we gaan er gewoon heen en kijken wel wat we allemaal tegenkomen.
Ervaringen ermee.
mensen die op het punt staan om hun ouders te verliezen. Join us.
Ik zal proberen zoveel mogelijk op jullie posts te reageren. Ik wil toch mijn ervaringen met jullie meedelen. Heel veel sterkte iedereen in deze klote periode!
[ Bericht 8% gewijzigd door Bartcoah op 24-05-2011 00:00:31 ]
Je kan me vinden bij de bloemist
Mijn vader is gestorven op 9 april 2000. Ik ben geen grote kerkhof bezoeker en ga dus ook niet op de dagen dat ze hier in België massaal naar t kerkhof trekken (Allerheiligen). Ik ga alleen wanneer ik 't gevoel heb dat ik wil gaan...
Zijn sterfdag blijf ik wel een rotdag vinden, en ik ben altijd weer blij als hij gepasseerd is.
Hij was jarig op 1 januari. In het begin vierde ik Nieuwjaar niet meer. Nu weer wel, maar als iedereen met een grote smile naar het vuurwerk staat te kijken, sta ik er meestal wel maar met een klein hartje tussen, denkend aan hem...
Ik doe dus niets speciaal...maar als er iets spectaculair gebeurt in de wereld vraag ik me wel altijd af wat hij ervan zou vinden. Moest hij terugkomen, nu 11 jaar later, hij zou de wereld niet meer terug kennen...
Sterkte TS
en aan alle andere die hier nog zullen posten...
Zijn sterfdag blijf ik wel een rotdag vinden, en ik ben altijd weer blij als hij gepasseerd is.
Hij was jarig op 1 januari. In het begin vierde ik Nieuwjaar niet meer. Nu weer wel, maar als iedereen met een grote smile naar het vuurwerk staat te kijken, sta ik er meestal wel maar met een klein hartje tussen, denkend aan hem...
Ik doe dus niets speciaal...maar als er iets spectaculair gebeurt in de wereld vraag ik me wel altijd af wat hij ervan zou vinden. Moest hij terugkomen, nu 11 jaar later, hij zou de wereld niet meer terug kennen...
Sterkte TS
en aan alle andere die hier nog zullen posten...
Are you fokking to me?
mijn vader is vorig jaar september gestorven..we visten altijd samen, heel raar, maar bij elke vis die ik nu vang, denk ik aan me vader en zeg ik tege mezelf: kijk s pa, wat n grote...en zo zijn er nog meer dingen, tis nog zo kort geleden
Om even terug te komen op deze opmerking.quote:Op zondag 22 mei 2011 22:21 schreef Marie30 het volgende:
Mijn vader is gestorven op 9 april 2000. Ik ben geen grote kerkhof bezoeker en ga dus ook niet op de dagen dat ze hier in België massaal naar t kerkhof trekken (Allerheiligen). Ik ga alleen wanneer ik 't gevoel heb dat ik wil gaan...
Zijn sterfdag blijf ik wel een rotdag vinden, en ik ben altijd weer blij als hij gepasseerd is.
Hij was jarig op 1 januari. In het begin vierde ik Nieuwjaar niet meer. Nu weer wel, maar als iedereen met een grote smile naar het vuurwerk staat te kijken, sta ik er meestal wel maar met een klein hartje tussen, denkend aan hem...
Ik doe dus niets speciaal...maar als er iets spectaculair gebeurt in de wereld vraag ik me wel altijd af wat hij ervan zou vinden. Moest hij terugkomen, nu 11 jaar later, hij zou de wereld niet meer terug kennen...
Sterkte TS
Moest hij terugkomen, nu 11 jaar later, hij zou de wereld niet meer terug kennen...
Zou je het geloven als je paps weer in eens voor je zou staan. Ik had dit laatst toevallig met me beste maat erover waar zijn madre ook aan kanker is overleden.
Je kan me vinden bij de bloemist
Vind de dood van mijn vader nog steeds lastig te plaatsen.
Ben vooral na zijn dood hem anders gaan bekijken.
Ben vooral na zijn dood hem anders gaan bekijken.
Sterkte, dat is ook nog maar heel kort geleden. De pijn gaat nooit volledig weg, maar de tijd helpt je wel vooruit. Tijd heelt niet volledig, maar het betert echt wel.quote:Op zondag 22 mei 2011 22:23 schreef Roepie het volgende:
mijn vader is vorig jaar september gestorven..we visten altijd samen, heel raar, maar bij elke vis die ik nu vang, denk ik aan me vader en zeg ik tege mezelf: kijk s pa, wat n grote...en zo zijn er nog meer dingen, tis nog zo kort geleden
Are you fokking to me?
idd, ik ben net als mn vader een binnenvetter, toon geen emoties, krop alles op..k denk dat ik t allemaal wel alleen kan. maar heb gelukkig een lieve vrouw, moeder, en samen komen we dr welquote:Op zondag 22 mei 2011 22:26 schreef Marie30 het volgende:
[..]
Sterkte, dat is ook nog maar heel kort geleden. De pijn gaat nooit volledig weg, maar de tijd helpt je wel vooruit. Tijd heelt niet volledig, maar het betert echt wel.
In het begin droomde ik daarvan...zelfs als ik wakker was. Dan reed ik met mijn karretje in de supermarkt en hoopte ik dat hij op de parking zou staan wachten als ik buiten kwam... Dan was mijn zoontje jarig en keek ik toch nog steeds naar de oprit in de hoop dat hij ook nog naar het feest zou komen (was ook nog maar vijf maanden later...)quote:
[..]
Om even terug te komen op deze opmerking.
Moest hij terugkomen, nu 11 jaar later, hij zou de wereld niet meer terug kennen...
Zou je het geloven als je paps weer in eens voor je zou staan. Ik had dit laatst toevallig met me beste maat erover waar zijn madre ook aan kanker is overleden.
Klinkt stom, maar ik was ook maar twintig jaar en wilde héél héél graag dat hij terug zou komen.
Vooral ook voor mijn jongste broertje die toen maar zestien was en echt kapot van verdriet...
Nu zoveel jaar later, zou ik het niet meer geloven denk ik. Jij?
Are you fokking to me?
Fijne mensen om je heen hebben is idd een hele grote hulp. Ik ben ook heel blij dat ik mijn moeder nog heb, en hoop dat ik ze nog heel lang mag hebben. Zij is echtquote:
[..]
idd, ik ben net als mn vader een binnenvetter, toon geen emoties, krop alles op..k denk dat ik t allemaal wel alleen kan. maar heb gelukkig een lieve vrouw, moeder, en samen komen we dr wel
.
Are you fokking to me?
Doe dat a.u.b. niet. Praat er heel veel over maak jezelf niet van binnen af. Want ooit op een dag komt het eruit en hoe langer hoe harder. Ik heb het 1 jaar opgekroptquote:
[..]
idd, ik ben net als mn vader een binnenvetter, toon geen emoties, krop alles op..k denk dat ik t allemaal wel alleen kan. maar heb gelukkig een lieve vrouw, moeder, en samen komen we dr wel
Ja de uitbarsting was heel leuk. Ik ben van school gestuurd, aangifte gedaan tegen mij 
later weer ingetrokken. etc etc allemaal bullshit. Dus pas er a.u.b. mee op.
Je kan me vinden bij de bloemist
Hij is bij mij op 15 jarige leeftijd dood gegaan en is niet bij mijn belangrijkste verjaardagen geweest. Zoals mijn eerste legale biertje natuurlijk kreeg ik van paps af en toe een biertjequote:
[..]
In het begin droomde ik daarvan...zelfs als ik wakker was. Dan reed ik met mijn karretje in de supermarkt en hoopte ik dat hij op de parking zou staan wachten als ik buiten kwam... Dan was mijn zoontje jarig en keek ik toch nog steeds naar de oprit in de hoop dat hij ook nog naar het feest zou komen (was ook nog maar vijf maanden later...)
Klinkt stom, maar ik was ook maar twintig jaar en wilde héél héél graag dat hij terug zou komen.
Vooral ook voor mijn jongste broertje die toen maar zestien was en echt kapot van verdriet...
Nu zoveel jaar later, zou ik het niet meer geloven denk ik. Jij?
Maar ik moest de eerste legale proost doen met mijn oom (ook waar ik heel veel omgeef soort 2e vader) maar het is niet hetzelfde.En me 18e verjaardag die moest ik ook zonder hem doen. 1ste shot tequilla (legaal) deed ik met me beste maat volgens mij.
Waarschijnlijk word 21 ook wel weer zo'n kut grens
. Om terug te komen op je vraag: nee ik zou het ook nu niet meer willen dat hij terug komt. Hoe graga ik het dan ook nog (waarschijnlijk) wel zou willen maar ikheb het een plekje gegeven in me hart. Hij zit daar voor altijd. en ik draag hem atlijd om me nek heen.
Je kan me vinden bij de bloemist
Ik ben dan mijn vader niet op deze manier verloren, hij leeft nog wel ergens, maar ik heb een aantal jaren geleden gebroken met hem.
Voor mij was de doorslaggevende reden dat hij zijn eigen ego belangrijker vond dan de waarheid te zeggen tegen zijn kinderen.
In principe ben ik dus al vele jaren vaderloos, in het begin was het wel erg moeilijk, maar na een paar jaar had ik er vrede mee.
Soms mis ik wel een vaderfiguur in mijn leven, iemand op wie ik kan rekenen en die mij de dingen kon leren die ik als man nodig heb, tot nu toe heb ik dat allemaal zelf moeten leren.
Ik doe zelf niks speciaals op de dagen die jij noemde, maar kan me goed voorstellen dat jullie dat wel doen. In jullie geval is het verlies een verdrietiger iets en kunnen jullie mogelijkerwijs moeilijker afscheid nemen. Dit is erg begrijpelijk.
Een aantal jaren terug heb ik mijn oma verloren, ik kan me niet meer de sterfdatum herinneren, ze was een geweldig persoon die onder ons woonde. Elke dag als ik uit school kwam ging ik eerst bij haar langs, spendeerde daar heel veel tijd en kon geweldig met haar opschieten.
Ze was de liefste persoon die ik ken en ik mis haar wel heel erg.
Op haar verjaardag die 4 dagen vanaf de mijne ligt denk ik wel veel aan haar, ik doe niks speciaals maar dat had niet nodig geweest.
Voor mij was ze dus een vervangende ouder voor een vader die ik niet had, niet hetzelfde als bij jou TS, maar redelijk vergelijkbaar ondanks dat ik er anders mee om ga.
Pas geleden heeft mijn moeder op vakantie een hartaanval gehad op mijn verjaardag, dat hakte er hard in bij mij en mijn broer en zus, we zijn er nog steeds niet helemaal overheen en we maken ons extra zorgen. Het idee dat we haar zo snel kunnen verliezen heeft ons erg veel angst aangedaan.
Tegenwoordig denk ik terug aan mijn oma met een goed gevoel, het heeft heel lang geduurd voordat ik zo ver was. Ik mis haar nog steeds maar kan er nu goed mee om gaan. Dit gaat ook voor jullie gebeuren. Het keerpunt is het accepteren dat de beste man er niet meer is, sommige mensen hebben daar hulp bij nodig, als je 5 jaar verder bent en je bent daar nog niet, misschien moet je dan met iemand gaan praten.
Gecondoleerd met het verlies, dit soort dingen heeft een grote impact op alle directe omstanders.
Voor mij was de doorslaggevende reden dat hij zijn eigen ego belangrijker vond dan de waarheid te zeggen tegen zijn kinderen.
In principe ben ik dus al vele jaren vaderloos, in het begin was het wel erg moeilijk, maar na een paar jaar had ik er vrede mee.
Soms mis ik wel een vaderfiguur in mijn leven, iemand op wie ik kan rekenen en die mij de dingen kon leren die ik als man nodig heb, tot nu toe heb ik dat allemaal zelf moeten leren.
Ik doe zelf niks speciaals op de dagen die jij noemde, maar kan me goed voorstellen dat jullie dat wel doen. In jullie geval is het verlies een verdrietiger iets en kunnen jullie mogelijkerwijs moeilijker afscheid nemen. Dit is erg begrijpelijk.
Een aantal jaren terug heb ik mijn oma verloren, ik kan me niet meer de sterfdatum herinneren, ze was een geweldig persoon die onder ons woonde. Elke dag als ik uit school kwam ging ik eerst bij haar langs, spendeerde daar heel veel tijd en kon geweldig met haar opschieten.
Ze was de liefste persoon die ik ken en ik mis haar wel heel erg.
Op haar verjaardag die 4 dagen vanaf de mijne ligt denk ik wel veel aan haar, ik doe niks speciaals maar dat had niet nodig geweest.
Voor mij was ze dus een vervangende ouder voor een vader die ik niet had, niet hetzelfde als bij jou TS, maar redelijk vergelijkbaar ondanks dat ik er anders mee om ga.
Pas geleden heeft mijn moeder op vakantie een hartaanval gehad op mijn verjaardag, dat hakte er hard in bij mij en mijn broer en zus, we zijn er nog steeds niet helemaal overheen en we maken ons extra zorgen. Het idee dat we haar zo snel kunnen verliezen heeft ons erg veel angst aangedaan.
Tegenwoordig denk ik terug aan mijn oma met een goed gevoel, het heeft heel lang geduurd voordat ik zo ver was. Ik mis haar nog steeds maar kan er nu goed mee om gaan. Dit gaat ook voor jullie gebeuren. Het keerpunt is het accepteren dat de beste man er niet meer is, sommige mensen hebben daar hulp bij nodig, als je 5 jaar verder bent en je bent daar nog niet, misschien moet je dan met iemand gaan praten.
Gecondoleerd met het verlies, dit soort dingen heeft een grote impact op alle directe omstanders.
SEMI-OFFICIELE ANTI-ZEUR
Mijn moeder verloren in 2002. Ik denk eigenlijk nooit aan haar en herdenk haar ook niet. Een herinnering aan haar komt ook zelden voorbij. We hadden geen goede band. Op een gegeven moment vervaagt alles en weet je zelfs niet meer hoe ze sprak. Ik weet eigenlijk niet beter dan alleen maar een vader te hebben.
Herken dat wel, heb je het idee dat dat ongemerkt ging of heb je echt bewust 'de boel, de boel gelaten' zeg maar?quote:
Ik ben helemaal `afgegleden´ na de dood van mijn moeder een tijdje terug...
Volgens mij heb ik wel een goed topic geopend na al die kut topics deze schijnt wel goed aan te wapperen. Jammer dat er al niet zo'n uitlaad klep was.
deze schijnt wel goed aan te wapperen. Jammer dat er al niet zo'n uitlaad klep was.
Je kan me vinden bij de bloemist
Beide, sinds `de bekendmaking´ van haar ongeeslijke ziekte kon niets mij meer schelen. En dat is nog steeds zo.quote:
Herken dat wel, heb je het idee dat dat ongemerkt ging of heb je echt bewust 'de boel, de boel gelaten' zeg maar?
Ja met zo'n houding kom je alleen maar verder in de put natuurlijk. Dat je moeder is overleden wil nog niet zeggen dat je hele eigen leven dood is.quote:
[..]
Beide, sinds `de bekendmaking´ van haar ongeeslijke ziekte kon niets mij meer schelen. En dat is nog steeds zo.
Je kan me vinden bij de bloemist
Dat boeit mij dus allemaal helemaal niets meer.quote:
Ja met zo'n houding kom je alleen maar verder in de put natuurlijk. Dat je moeder is overleden wil nog niet zeggen dat je hele eigen leven dood is.
hoelang is het geleden?quote:
[..]
Dat boeit mij dus allemaal helemaal niets meer.
Je kan me vinden bij de bloemist
Kan even duren en erg moeilijk zijn, maar Bart heeft gelijk.quote:
[..]
Komt allemaal weer goed met je schatje!
SEMI-OFFICIELE ANTI-ZEUR
Dit is wel een topic om bij stil te staan,hoop dat ik nigga lang mag genieten van mn ouders
Met de Y
Het is ook een topic om te beseffen dat je soms erg lang blijft lopen met gevoelens en problemen in je hoofd na zo een trauma of met nog onverwerkte gevoelens.
Dit kan ook zat problemen opleveren.
Dit kan ook zat problemen opleveren.
SEMI-OFFICIELE ANTI-ZEUR
Vader verloren in de VS-Irak oorlog. Nooit een band gehad met mijn vader terwijl hij ons alles gaf. Mis hem elke dag. Mijn vriendin, verloofde nu, heeft mij er doorheen geholpen. Met niemand anders praatte ik erover.
Ben blij dat je iemand had om je er door heen te helpen, zo te lezen waardeer je dat ook, dat is erg mooiquote:Op zondag 22 mei 2011 23:41 schreef Zaibatsu01 het volgende:
Vader verloren in de VS-Irak oorlog. Nooit een band gehad met mijn vader terwijl hij ons alles gaf. Mis hem elke dag. Mijn vriendin, verloofde nu, heeft mij er doorheen geholpen. Met niemand anders praatte ik erover.
Dat jullie een mooi huwelijk en leven mogen hebben
SEMI-OFFICIELE ANTI-ZEUR
Mijn moeder is op 23-04-2005 overleden toen ik 17 jaar oud was. Hoe ik er mee om ben gegaan? Gewoon doorgaan met school, werk, de dagelijkse shit. Of ik haar dood heb verwerkt weet ik niet. Denk nog elke dag aan haar en kan er nog steeds van over de zeik zijn. Gelukkig had ik in die tijd veel steun van m'n vader, stiefmoeder, broertje, grootouders en beste vriend.
Verder doe ik niets op haar verjaardag of sterfdatum. Vind ik niet nodig en ook zeker niet prettig. Zou ik blij moeten zijn op haar verjaardag terwijl ze er niet meer is? Zou ik me extra kut moeten voelen op haar sterfdatum. Dacht het niet.
Ook haar graf bezoeken doe ik vrijwel nooit. In het eerste jaar 3 of 4 keer tot ik er achter kwam dat het geen waarde voor mij heeft. Het is een steen. Een steen leeft niet. Zo voelt het voor mij. Ik heb op mijn 15e een zilveren armband van haar gehad (het enige dat ik eigenlijk van haar heb op foto's na), en die draag ik altijd. Da's voor mij belangrijker. En uiteraard ook de herinneringen en de aandacht en zorg die alleen een moeder kan geven.
En het zet je ook aan het denken dat het voor je vader ook zomaar afgelopen kan zijn. Op die manier ga je mensen die je lief hebt of mensen die het beste met je voor hebben toch meer waarderen. Ik heb als klein jongetje eigenlijk altijd een slechte band met mijn stiefmoeder gehad en die ga je uiteindelijk toch ook lief hebben op de een of andere manier. Soms denk ik wel eens dat het verraad is tegenover m'n eigen moeder.
Verder doe ik niets op haar verjaardag of sterfdatum. Vind ik niet nodig en ook zeker niet prettig. Zou ik blij moeten zijn op haar verjaardag terwijl ze er niet meer is? Zou ik me extra kut moeten voelen op haar sterfdatum. Dacht het niet.
Ook haar graf bezoeken doe ik vrijwel nooit. In het eerste jaar 3 of 4 keer tot ik er achter kwam dat het geen waarde voor mij heeft. Het is een steen. Een steen leeft niet. Zo voelt het voor mij. Ik heb op mijn 15e een zilveren armband van haar gehad (het enige dat ik eigenlijk van haar heb op foto's na), en die draag ik altijd. Da's voor mij belangrijker. En uiteraard ook de herinneringen en de aandacht en zorg die alleen een moeder kan geven.
En het zet je ook aan het denken dat het voor je vader ook zomaar afgelopen kan zijn. Op die manier ga je mensen die je lief hebt of mensen die het beste met je voor hebben toch meer waarderen. Ik heb als klein jongetje eigenlijk altijd een slechte band met mijn stiefmoeder gehad en die ga je uiteindelijk toch ook lief hebben op de een of andere manier. Soms denk ik wel eens dat het verraad is tegenover m'n eigen moeder.
I feel you in the wind, you guide me constantly.
Goed topic, al is het natuurlijk wel een vervelend onderwerp.
Ik heb op 14-05-2007 mijn moeder verloren. En ik mis haar nog echt elke dag. Gelukkig wordt dat door de jaren heen wel wat minder, maar toch elke avond denk ik nog wel even aan haar.
Ze wou altijd gecremeerd worden maar toen ze te horen kreeg dat ze ongeneselijk ziek was (kanker) op jonge leeftijd (47), heeft ze toch besloten zich te laten begraven zodat ik en mijn broertje een soort van plek hebben om haar op te zoeken. In eerste instantie toen ze nog leefde zag ik hier het nut niet gelijk zo van in, maar ik ben nu toch wel erg blij dat ik af en toe naar haar graf toe kan.
Rond de sterfdatum is meestal wel een wat moeilijkere tijd, maar dit wordt steeds makkelijker. Meestal breng ik even een flinke bos bloemen naar het graf op die datum. De verjaardag van mijn moeder valt me soms wel wat zwaar. Mijn moeder was jarig op 31 december. Ik vier de jaarwisseling net zo hard als ieder ander, maar toch denk je die dag in je achterhoofd nog wel eens aan het feit dat het de verjaardag van je moeder was.
Ook komen rond de jaarwisselingen geregeld de gedachtes terug aan mijn moeder tijdens de jaarwisseling toen ze nog leefde maar wel ziek was. Ze barste dan geregeld in tranen uit omdat ze toch weer een jaar ouder was geworden, maar ook in de wetenschap was dat haar laatste jaar waarschijnlijk aangebroken was. En het valt niet mee om je moeder zo te zien, helemaal niet omdat mijn moeder altijd een enorm leuke, sterke, vriendelijke en vrolijke vrouw is geweest.
Maar al met al vallen de sterfdag en de verjaardag nog wel mee. Wat ik wel vervelend vindt zijn andere speciale dagen. Dan denk ik geregeld: "Wat zou ma hier van hebben gevonden?", of "Ma had dit zo geweldig gevonden als ze er nog was geweest". Dat zijn dan dingen als vakanties, het behalen van je diploma, je eerste echte baan, enz.
Ik merk wel aan mezelf dat ik flink veranderd ben sinds het overlijden van mijn moeder. Waar ik voorheen nog wel doelen voor mezelf stelde en er alles aan deed om die te bereiken in het leven, leef ik nu het leven maar gewoon meer zoals het komt. Wat door het overlijden van mijn moeder is me wel duidelijk geworden dat dingen toch altijd anders lopen dan je wilt, en dat het leven ook zomaar voorbij kan zijn. Dus sinds dat moment is het: Zo veel mogelijk genieten van elke dag, en morgen zien we wel weer!
Ik heb op 14-05-2007 mijn moeder verloren. En ik mis haar nog echt elke dag. Gelukkig wordt dat door de jaren heen wel wat minder, maar toch elke avond denk ik nog wel even aan haar.
Ze wou altijd gecremeerd worden maar toen ze te horen kreeg dat ze ongeneselijk ziek was (kanker) op jonge leeftijd (47), heeft ze toch besloten zich te laten begraven zodat ik en mijn broertje een soort van plek hebben om haar op te zoeken. In eerste instantie toen ze nog leefde zag ik hier het nut niet gelijk zo van in, maar ik ben nu toch wel erg blij dat ik af en toe naar haar graf toe kan.
Rond de sterfdatum is meestal wel een wat moeilijkere tijd, maar dit wordt steeds makkelijker. Meestal breng ik even een flinke bos bloemen naar het graf op die datum. De verjaardag van mijn moeder valt me soms wel wat zwaar. Mijn moeder was jarig op 31 december. Ik vier de jaarwisseling net zo hard als ieder ander, maar toch denk je die dag in je achterhoofd nog wel eens aan het feit dat het de verjaardag van je moeder was.
Ook komen rond de jaarwisselingen geregeld de gedachtes terug aan mijn moeder tijdens de jaarwisseling toen ze nog leefde maar wel ziek was. Ze barste dan geregeld in tranen uit omdat ze toch weer een jaar ouder was geworden, maar ook in de wetenschap was dat haar laatste jaar waarschijnlijk aangebroken was. En het valt niet mee om je moeder zo te zien, helemaal niet omdat mijn moeder altijd een enorm leuke, sterke, vriendelijke en vrolijke vrouw is geweest.
Maar al met al vallen de sterfdag en de verjaardag nog wel mee. Wat ik wel vervelend vindt zijn andere speciale dagen. Dan denk ik geregeld: "Wat zou ma hier van hebben gevonden?", of "Ma had dit zo geweldig gevonden als ze er nog was geweest". Dat zijn dan dingen als vakanties, het behalen van je diploma, je eerste echte baan, enz.
Ik merk wel aan mezelf dat ik flink veranderd ben sinds het overlijden van mijn moeder. Waar ik voorheen nog wel doelen voor mezelf stelde en er alles aan deed om die te bereiken in het leven, leef ik nu het leven maar gewoon meer zoals het komt. Wat door het overlijden van mijn moeder is me wel duidelijk geworden dat dingen toch altijd anders lopen dan je wilt, en dat het leven ook zomaar voorbij kan zijn. Dus sinds dat moment is het: Zo veel mogelijk genieten van elke dag, en morgen zien we wel weer!
Mijn vader is in 2004 overleden na een kort ziekbed.
Ik moet zeggen dat ik er persoonlijk weinig moeite mee heb. Begrijp me niet verkeerd, mijn vader was een fantastische man waar ik veel van heb geleerd. Ik ben wat dat betreft even nuchter en realistisch als mijn pa. Je doet er toch niets aan, dus het heeft weinig zin om er je er druk over te gaan maken.
Het leven gaat hoe dan ook verder...
Ik doe verder ook niets op de sterfdag of verjaardag ofzo. Mijn moeder daarintegen is veel emotioneler en heeft er toch wel behoefte aan om wat te doen.
Ik kan overigens best begrijpen dat veel mensen erg veel moeite hebben met het overlijden van een familielid, zeker als het één van je ouders is.
Veel sterkte aan die mensen in ieder geval!
Ik moet zeggen dat ik er persoonlijk weinig moeite mee heb. Begrijp me niet verkeerd, mijn vader was een fantastische man waar ik veel van heb geleerd. Ik ben wat dat betreft even nuchter en realistisch als mijn pa. Je doet er toch niets aan, dus het heeft weinig zin om er je er druk over te gaan maken.
Het leven gaat hoe dan ook verder...
Ik doe verder ook niets op de sterfdag of verjaardag ofzo. Mijn moeder daarintegen is veel emotioneler en heeft er toch wel behoefte aan om wat te doen.
Ik kan overigens best begrijpen dat veel mensen erg veel moeite hebben met het overlijden van een familielid, zeker als het één van je ouders is.
Veel sterkte aan die mensen in ieder geval!
Sierra-square, Delta-square.....Same Shit Different Day
Misschien is het wel een idee om je moeder erin te steunen. Waarschijnlijk zal ze er heel veel baat bij hebben. sterkte in iedergeval.quote:
Mijn vader is in 2004 overleden na een kort ziekbed.
Ik moet zeggen dat ik er persoonlijk weinig moeite mee heb. Begrijp me niet verkeerd, mijn vader was een fantastische man waar ik veel van heb geleerd. Ik ben wat dat betreft even nuchter en realistisch als mijn pa. Je doet er toch niets aan, dus het heeft weinig zin om er je er druk over te gaan maken.
Het leven gaat hoe dan ook verder...
Ik doe verder ook niets op de sterfdag of verjaardag ofzo. Mijn moeder daarintegen is veel emotioneler en heeft er toch wel behoefte aan om wat te doen.
Ik kan overigens best begrijpen dat veel mensen erg veel moeite hebben met het overlijden van een familielid, zeker als het één van je ouders is.
Veel sterkte aan die mensen in ieder geval!
Je kan me vinden bij de bloemist
Mijn moeder is overleden in 2001, kort na 11 september, mijn vader begin 2007, net iets meer dan een half jaartje nadat mijn zoontje geboren was.
Tsja, ik heb er eigenlijk heel erg weinig om gerouwd, gewoonweg omdat ik niet wist hoe het moest. En nog steeds niet. Het bijt wel dat ze nooit hebben mogen zien hoe het op eigen benen staan gegaan is, mijn rijbewij en lease auto hebben mogen meemaken, de eerste stappen van mijn zoontje. Dat doet allemaal elke keer pijn. Maar een speciale dag, ik ga naar het graf op hun sterfdagen. Dat is vaak al zwaar genoeg.
Tsja, ik heb er eigenlijk heel erg weinig om gerouwd, gewoonweg omdat ik niet wist hoe het moest. En nog steeds niet. Het bijt wel dat ze nooit hebben mogen zien hoe het op eigen benen staan gegaan is, mijn rijbewij en lease auto hebben mogen meemaken, de eerste stappen van mijn zoontje. Dat doet allemaal elke keer pijn. Maar een speciale dag, ik ga naar het graf op hun sterfdagen. Dat is vaak al zwaar genoeg.
MIO DIOS!!! ESTA CIENCIA ES DIABOLICO!!!
Dat doe ik inderdaad ook, absoluut! Als ik merk dat ze het er moeilijk mee heeft ben ik er zeker om haar te steunen. Maar dat doe ik dan ook puur voor haar. Voor mij persoonlijk hoeft dat niet.....quote:
[..]
Misschien is het wel een idee om je moeder erin te steunen. Waarschijnlijk zal ze er heel veel baat bij hebben. sterkte in iedergeval.
Sierra-square, Delta-square.....Same Shit Different Day
Heel veel geluk en sterkte in ieder geval. Doe je moeders maar een extra dikke knuffel van FOK!quote:
[..]
Dat doe ik inderdaad ook, absoluut! Als ik merk dat ze het er moeilijk mee heeft ben ik er zeker om haar te steunen. Maar dat doe ik dan ook puur voor haar. Voor mij persoonlijk hoeft dat niet.....
Je kan me vinden bij de bloemist
Hmm ja dat is iederdaad heel erg vervelend bij mij was het zo me 16e en 18e verjaardag die ik niet met me vader kon vieren. Dus ergens ver weg snap ik je.quote:
Mijn moeder is overleden in 2001, kort na 11 september, mijn vader begin 2007, net iets meer dan een half jaartje nadat mijn zoontje geboren was.
Tsja, ik heb er eigenlijk heel erg weinig om gerouwd, gewoonweg omdat ik niet wist hoe het moest. En nog steeds niet. Het bijt wel dat ze nooit hebben mogen zien hoe het op eigen benen staan gegaan is, mijn rijbewij en lease auto hebben mogen meemaken, de eerste stappen van mijn zoontje. Dat doet allemaal elke keer pijn. Maar een speciale dag, ik ga naar het graf op hun sterfdagen. Dat is vaak al zwaar genoeg.
Heel veel sterkte man! Veel geluk met je zoontje en vrouwtje
Je kan me vinden bij de bloemist
Was het maar waar: ben ook al gescheiden, met de aantekening dat mijn collega met mijn ex lag te hokken, en mijn plaats als papa ingenomen heeft.quote:
[..]
Hmm ja dat is iederdaad heel erg vervelend bij mij was het zo me 16e en 18e verjaardag die ik niet met me vader kon vieren. Dus ergens ver weg snap ik je.
Heel veel sterkte man! Veel geluk met je zoontje en vrouwtje
Pffftt dat ik nog kan blijven lachen is mij een raadsel!
MIO DIOS!!! ESTA CIENCIA ES DIABOLICO!!!
Nou mooi dat je iig kan blijven lachen. Ik had waarschijnlijk vast gezeten toenquote:
[..]
Was het maar waar: ben ook al gescheiden, met de aantekening dat mijn collega met mijn ex lag te hokken, en mijn plaats als papa ingenomen heeft.
Pffftt dat ik nog kan blijven lachen is mij een raadsel!
Veel sterkte iig.
Je kan me vinden bij de bloemist
Sterkte man.quote:
Vader verloren in de VS-Irak oorlog. Nooit een band gehad met mijn vader terwijl hij ons alles gaf. Mis hem elke dag. Mijn vriendin, verloofde nu, heeft mij er doorheen geholpen. Met niemand anders praatte ik erover.
Je kan me vinden bij de bloemist
Ik ben zelf in het proces van het verliezen van een ouder. Mijn vader heeft leverkanker met uitzaaiingen op zijn long, waarbij de chemo weinig tot geen effect heeft.
Ik merk erg dat, nu al, het rouwproces is in gezet. Herkennen jullie dit? Erg vervelend want het werkt ook een beetje afstotend naar hem toe.
Ik merk erg dat, nu al, het rouwproces is in gezet. Herkennen jullie dit? Erg vervelend want het werkt ook een beetje afstotend naar hem toe.
Sterkte kerel.quote:
Ik ben zelf in het proces van het verliezen van een ouder. Mijn vader heeft leverkanker met uitzaaiingen op zijn long, waarbij de chemo weinig tot geen effect heeft.
Ik merk erg dat, nu al, het rouwproces is in gezet. Herkennen jullie dit? Erg vervelend want het werkt ook een beetje afstotend naar hem toe.
I feel you in the wind, you guide me constantly.
Mijn moeder heb ik na een kort ziekbed verloren aan kanker op 01-09-2009 (tevens mijn verjaardag 
) Niet zo lang geleden dus. Met haar verjaardag of Moederdag dan ga ik langs het graf met een kaarsje of bloemetje, maar dat doe ik tussendoor ook vaak.
Voor de rest denk ik elke dag wel een aantal keer aan haar, goede herinneringen maar ook verdrietige herinneringen van de 4 maanden voordat ze overleed. Ik ben niet zo'n prater maar af en toe heb ik het erover met mijn vriend. Gelukkig gaat het de laatste maanden wat beter met me en begin weer zin te krijgen in dingen. Nieuw werk, nieuwe mensen om me heen. Dat helpt toch wel
) Niet zo lang geleden dus. Met haar verjaardag of Moederdag dan ga ik langs het graf met een kaarsje of bloemetje, maar dat doe ik tussendoor ook vaak. Voor de rest denk ik elke dag wel een aantal keer aan haar, goede herinneringen maar ook verdrietige herinneringen van de 4 maanden voordat ze overleed. Ik ben niet zo'n prater maar af en toe heb ik het erover met mijn vriend. Gelukkig gaat het de laatste maanden wat beter met me en begin weer zin te krijgen in dingen. Nieuw werk, nieuwe mensen om me heen. Dat helpt toch wel
Bij mij was het echt op het einde het nieuws van ja hij overleefd het niet. En dat was een dag ervoor. Hoe moeilijk het ook voor je is. Blijf heel veel bij je pa want hier ga je heeel erg veel spijt van hebben doe je dat niet. Het is heel erg zwaar en hard maar later als het hele proces voorbij is. Ben je veel blijer dat je het wel hebt gedaan.quote:
Ik ben zelf in het proces van het verliezen van een ouder. Mijn vader heeft leverkanker met uitzaaiingen op zijn long, waarbij de chemo weinig tot geen effect heeft.
Ik merk erg dat, nu al, het rouwproces is in gezet. Herkennen jullie dit? Erg vervelend want het werkt ook een beetje afstotend naar hem toe.
Hou iig mij maar op de hoogte hoe het proces verloopt. via een PM of DM. Sterkte man + je hele familie.
Je kan me vinden bij de bloemist
De maand dat mijn pa overleed ben ik naar Australie vertrokken (het land waar hij vandaan kwam.) Me madre heeft me meteen uit NL getrokken weg bij de hele familie drama wat zich daar afspeelde (privé). Ik was helemaal gebroken zij ze. Ik was helemaal verwoest kapot destroyed vernietigt. Door het overlijden van me pa, omdat ik een hele sterke band met hem had.quote:
Mijn moeder heb ik na een kort ziekbed verloren aan kanker op 01-09-2009 (tevens mijn verjaardag
Voor de rest denk ik elke dag wel een aantal keer aan haar, goede herinneringen maar ook verdrietige herinneringen van de 4 maanden voordat ze overleed. Ik ben niet zo'n prater maar af en toe heb ik het erover met mijn vriend. Gelukkig gaat het de laatste maanden wat beter met me en begin weer zin te krijgen in dingen. Nieuw werk, nieuwe mensen om me heen. Dat helpt toch wel
Hij was mijn held. Mijn papa heeft een motor die wel 600 km/uur kan
. Dat soort dingen iedereen snapt precies wat ik bedoel . Papa was een held en niemand kon zijn plek overnemen.
Je kan me vinden bij de bloemist
Mijn vader is in 2005 overleden aan darmkanker. Hij heeft een paar keer in het ziekenhuis gelegen, maar op een gegeven moment wilde hij naar huis en hij is daar verder verzorgd.
Hij heeft er voor gekozen om "waardig afscheid te nemen" zoals dat eufemistisch genoemd wordt. Hij heeft op het eind ook nog de muziek, etc. uitgezocht, met zijn verstand was nog helemaal niets mis. Op het eind hebben we met de familie samen nog met hem gelachen en afscheid genomen.
Tegenwoordig denk ik niet meer elke dag aan hem, maar af en toe, als je iets ruikt, een bepaald liedje hoor, of iets ziet (zoals nu dit topic bijvoorbeeld) dan komt het weer naar boven
Hij heeft er voor gekozen om "waardig afscheid te nemen" zoals dat eufemistisch genoemd wordt. Hij heeft op het eind ook nog de muziek, etc. uitgezocht, met zijn verstand was nog helemaal niets mis. Op het eind hebben we met de familie samen nog met hem gelachen en afscheid genomen.
Tegenwoordig denk ik niet meer elke dag aan hem, maar af en toe, als je iets ruikt, een bepaald liedje hoor, of iets ziet (zoals nu dit topic bijvoorbeeld) dan komt het weer naar boven
Mijn vader is in februari 2010 overleden toen ik in Italië zat.
Ik was 19 jaar, student, buitenland, je kent het wel.
Valt best hard op je dak en is eigenlijk alleen maar te begrijpen voor mensen die ook een vader of moeder hebben verloren.
Nou ben ik opzich ook een binnenvetter eerste klas maar het helpt echt om er over te praten.
Met vrienden, familie, vriend/vriendin, wie het maar aan wil horen.
Mijn vriendin heeft mij er doorheen gesleurd.
Ik heb zelf niks met de datum dat m'n ouwe is overleden maar als ik ff een momentje heb dan reageer ik dat af door een lekker stuk Autobahn te pakken.
Heb het geluk dat er een snelle auto voor de deur staat dus ga soms nog ff stukje knallen.
Heel vreemd maar dat is voor mij echt rustgevend om hard te rijden.
Overigens doe ik dit alleen op de Autobahn en ook alleen maar als het rustig is. Laat dat voorop staan.:)
Het is toch fijn om een uitlaatklep te hebben gevonden.
Ik was 19 jaar, student, buitenland, je kent het wel.
Valt best hard op je dak en is eigenlijk alleen maar te begrijpen voor mensen die ook een vader of moeder hebben verloren.
Nou ben ik opzich ook een binnenvetter eerste klas maar het helpt echt om er over te praten.
Met vrienden, familie, vriend/vriendin, wie het maar aan wil horen.
Mijn vriendin heeft mij er doorheen gesleurd.
Ik heb zelf niks met de datum dat m'n ouwe is overleden maar als ik ff een momentje heb dan reageer ik dat af door een lekker stuk Autobahn te pakken.
Heb het geluk dat er een snelle auto voor de deur staat dus ga soms nog ff stukje knallen.
Heel vreemd maar dat is voor mij echt rustgevend om hard te rijden.
Overigens doe ik dit alleen op de Autobahn en ook alleen maar als het rustig is. Laat dat voorop staan.:)
Het is toch fijn om een uitlaatklep te hebben gevonden.
Ik denk dat het rust geeft aangezien je alle emoties heel snel van je af rijdt. Dat je even alles achter laat.quote:
Mijn vader is in februari 2010 overleden toen ik in Italië zat.
Ik was 19 jaar, student, buitenland, je kent het wel.
Valt best hard op je dak en is eigenlijk alleen maar te begrijpen voor mensen die ook een vader of moeder hebben verloren.
Nou ben ik opzich ook een binnenvetter eerste klas maar het helpt echt om er over te praten.
Met vrienden, familie, vriend/vriendin, wie het maar aan wil horen.
Mijn vriendin heeft mij er doorheen gesleurd.
Ik heb zelf niks met de datum dat m'n ouwe is overleden maar als ik ff een momentje heb dan reageer ik dat af door een lekker stuk Autobahn te pakken.
Heb het geluk dat er een snelle auto voor de deur staat dus ga soms nog ff stukje knallen.
Heel vreemd maar dat is voor mij echt rustgevend om hard te rijden.
Overigens doe ik dit alleen op de Autobahn en ook alleen maar als het rustig is. Laat dat voorop staan.:)
Het is toch fijn om een uitlaatklep te hebben gevonden.
Maar goed om te horen dat het iets beter met je gaat want 1 jaar geleden is nog maar heel kort. Blijf er heel veel over praten zo te zien doet je dat heel erg goed! Pas op met auto rijden zo snel he
. Je vriendin wil niet hebben dat jij er ook niet meer bent. Heel veel sterkte en geluk.
Ik zou het op prijs stellen als je af en toe een beetje je emoties neer schrijft
.
Je kan me vinden bij de bloemist
Ik moest wel af en toe lachen bij je post. Ik ben heel blij voor je dat het weer een stukje beter met je gaat. Pas a.u.b. wel op met het leven van dag op dag. Want de maatschappij heeft hier grofweg gezet flinke schijt aan.quote:
Goed topic, al is het natuurlijk wel een vervelend onderwerp.
Ik heb op 14-05-2007 mijn moeder verloren. En ik mis haar nog echt elke dag. Gelukkig wordt dat door de jaren heen wel wat minder, maar toch elke avond denk ik nog wel even aan haar.
Ze wou altijd gecremeerd worden maar toen ze te horen kreeg dat ze ongeneselijk ziek was (kanker) op jonge leeftijd (47), heeft ze toch besloten zich te laten begraven zodat ik en mijn broertje een soort van plek hebben om haar op te zoeken. In eerste instantie toen ze nog leefde zag ik hier het nut niet gelijk zo van in, maar ik ben nu toch wel erg blij dat ik af en toe naar haar graf toe kan.
Rond de sterfdatum is meestal wel een wat moeilijkere tijd, maar dit wordt steeds makkelijker. Meestal breng ik even een flinke bos bloemen naar het graf op die datum. De verjaardag van mijn moeder valt me soms wel wat zwaar. Mijn moeder was jarig op 31 december. Ik vier de jaarwisseling net zo hard als ieder ander, maar toch denk je die dag in je achterhoofd nog wel eens aan het feit dat het de verjaardag van je moeder was.
Ook komen rond de jaarwisselingen geregeld de gedachtes terug aan mijn moeder tijdens de jaarwisseling toen ze nog leefde maar wel ziek was. Ze barste dan geregeld in tranen uit omdat ze toch weer een jaar ouder was geworden, maar ook in de wetenschap was dat haar laatste jaar waarschijnlijk aangebroken was. En het valt niet mee om je moeder zo te zien, helemaal niet omdat mijn moeder altijd een enorm leuke, sterke, vriendelijke en vrolijke vrouw is geweest.
Maar al met al vallen de sterfdag en de verjaardag nog wel mee. Wat ik wel vervelend vindt zijn andere speciale dagen. Dan denk ik geregeld: "Wat zou ma hier van hebben gevonden?", of "Ma had dit zo geweldig gevonden als ze er nog was geweest". Dat zijn dan dingen als vakanties, het behalen van je diploma, je eerste echte baan, enz.
Ik merk wel aan mezelf dat ik flink veranderd ben sinds het overlijden van mijn moeder. Waar ik voorheen nog wel doelen voor mezelf stelde en er alles aan deed om die te bereiken in het leven, leef ik nu het leven maar gewoon meer zoals het komt. Wat door het overlijden van mijn moeder is me wel duidelijk geworden dat dingen toch altijd anders lopen dan je wilt, en dat het leven ook zomaar voorbij kan zijn. Dus sinds dat moment is het: Zo veel mogelijk genieten van elke dag, en morgen zien we wel weer!
Veel geluk en sterkte man!
Je kan me vinden bij de bloemist
het grootste probleem is dat als je later nog belangrijke vragen krijgt, je ze ook niet meer kunt stellen. Wat mij betreft dan. Maar wie weet er nou vooraf wat de belangrijke vragen zijn? 
Dat frustreert mij eigenlijk het meest aan het overlijden van mijn moeder. Ook is het dan alweer bijna tien jaar terug.
Dat frustreert mij eigenlijk het meest aan het overlijden van mijn moeder. Ook is het dan alweer bijna tien jaar terug.
Ja zo heb ik dat met Sting - fields of gold. Toen me vader overleed heb ik het nummer Sweet child o'mine van Gun's n'Roses heel veel geluisterd. Als ik af en toe dat nummer nog is opzet. Krijg ik weer tranen in me ogen.quote:Op maandag 23 mei 2011 21:23 schreef Karina het volgende:
Mijn vader is in 2005 overleden aan darmkanker. Hij heeft een paar keer in het ziekenhuis gelegen, maar op een gegeven moment wilde hij naar huis en hij is daar verder verzorgd.
Hij heeft er voor gekozen om "waardig afscheid te nemen" zoals dat eufemistisch genoemd wordt. Hij heeft op het eind ook nog de muziek, etc. uitgezocht, met zijn verstand was nog helemaal niets mis. Op het eind hebben we met de familie samen nog met hem gelachen en afscheid genomen.
Tegenwoordig denk ik niet meer elke dag aan hem, maar af en toe, als je iets ruikt, een bepaald liedje hoor, of iets ziet (zoals nu dit topic bijvoorbeeld) dan komt het weer naar boven
Veel geluk en sterkte dame!
Je kan me vinden bij de bloemist
Ja die vragen heb ik nu ook wel is. Niet heel vaak meer, maar zo af en toe moet ik nog wel eens aan hem denken.quote:
het grootste probleem is dat als je later nog belangrijke vragen krijgt, je ze ook niet meer kunt stellen. Wat mij betreft dan. Maar wie weet er nou vooraf wat de belangrijke vragen zijn?
Dat frustreert mij eigenlijk het meest aan het overlijden van mijn moeder. Ook is het dan alweer bijna tien jaar terug.
Toen het uit was met me vriendin na een relatie van 2.5 jaar. Heb ik eigenlijk ook meer om hulp gevraagd van hem (me pas dus niet god). De gedachte dat ik wist dat hij bij mij was stelde me al veel meer op me gemak.
Heel veel geluk en sterkte!
Je kan me vinden bij de bloemist
|
|
