Wat is een "Suksessupporter"?

quote:

Op dinsdag 10 mei 2011 14:39 schreef Saekerhett het volgende:
Je kunt er rustig vanuit gaan dat de vaste groep Ajaxsupporters hier geen successupporters zijn. Al 7 jaar geen landskampioen etc... Zo af en toe de dennenappel, maar dat was het dan wel. Maar stel dat Ajax zondag kampioen wordt, dan zijn we ineens weer successupporters door de ogen van velen

Weet je wat successupporters zijn? Die hele kudde die nu opeens voor Twente is, terwijl ze het 2 jaar geleden geen reet kon interesseren wie er kampioen werd. Zelfde verhaal met AZ in 2009. Dát zijn de successupporters. Als het een paar jaar later wat minder gaat met hun club, dan hoor je ze niet meer.

Successupporters hebben ook altijd de grootste waffel en staan altijd vooraan bij alles. En ze vinden het vooral leuk om de club die tweede staat, in de laatste jaren is dat in de regel Ajax, helemaal met de grond gelijk te maken.

Echt, als er iets in het voetbal moet verdwijnen, is het deze groep idiote personen die alleen voor hun eigenbelang (feestje hier, feestje daar, echte supporters van andere clubs uitlachen e.d...) voor de club zijn die op dat moment bovenaan staan, maar in werkelijkheid zo onzeker zijn als wat en totaal geen clubliefde hebben.

Zo, dat moest er effe uit

Een hele oprechte bolus vriend, proficiat. Dit is geloof ik een onderwerp wat diep zit bij de mensen.

Hoe wordt je fan? Of liefhebber?

Hier ging het zo. Ik werd me bewust van voetbal, mijn vader was voor Ajax, ik was voor Ajax. Ik werd iets ouder en ging zelf voetballen, snapte beter wat er nu zo moeilijk is aan "heel goed voetballen".
Ajax speelde in die tijd veruit het mooiste en meest verzorgde voetbal van Nederland en begon zich ook in Europa te roeren, mijn halve familie woonde in Amsterdam en Klassiekers waren familliaire-kijk-aangelegenheden: groteske veldslagen tegen onsympathieke beuker en vieze schoppers als Van Gobbel, Heus en natuurlijk die smerige Josef Kiprich (haha, nee, John de W. natuurlijk). Kiezen was makkelijk. Geweldig voetbal of een potje schoppen en beuken. Ik wist het wel, ik had zelf last van zwakke enkels...

Toen werd ik nog wat ouderder en voetbal verdween een beetje uit beeld. Teletekst, af en toe Studio Sport, veel meer Premier League - áls ik al voetbal keer. Andere dingen waren boeiender. Ik woonde inmiddels in het Oosten des Lands en vanaf de jaren '90 speelden daar ook af en toe ook interessante spelers. Prince Polley en Chris de Witte bijvoorbeeld, of de Schotse cultheld Rob McKinnon. Met de komst van Blaise 'n Kufo kwam er er een echt clubicoon binnen, een wat norse denker (een schaker ook) die twee keer per week bij de pizzeria waar een bekende werkt drie pizza's kwam halen. En hij woonde toen alleen omdat zijn gezin al naar Canada vertrokken was, dus hij spuugde niet op zijn pizza (jongen).

Dichtbij een club zijn. Spelers tegenkomen in het winkelcentrum, de videotheek, dronken in de stad (Y. M anyone?), flirtend met "zeker-niet-zijn-vriendin" aan de bar (Douglas, Janssen), of met zijn lekkere rode appelwangetjes aan een colaatje (Brama), maakt dat een club meer gaat leven. Dat gekoppeld aan een stijgende lijn qua prestaties en aantrekkelijkheid van het voetbal heeft ervoor gezorgd dat ik langzamerhand steeds meer gevoel heb gekregen met FC Twente. Als je na een overwinning over straat loopt dan wissel je soms een blik met iemand waarin je leest: "Ja. Goed man...Trots..."

En zo word je fan of supporter of liefhebber, en heel soms zelfs fijnproever van een club. Voor mij is de term "succes-supporter" niet echt relevant. Je mag me zo noemen, prima. En wie weet had ik dit allemaal niet geschreven als Twente op plaats 12 stond, wie zal het zeggen?

Ik heb trouwens wel geleerd dat je niet zomaar Feyenoorder kunt worden; daarvoor is eigenlijk wedergeboorte nodig. Ik heb het een tijdje geprobeerd, maar je wordt niet serieus genomen door die mensen! Je mag die club nauwlijks leukvinden tenzij je op de juiste manier ter aarde bent gekomen. Dus: doodgaan, doekjes erom. beetje huilen. Steen voor het graf laten rollen, Feyenoord-logo erop schilderen, drie dagen later weer opstaan en dan duimen... Dat je d'r bij mag...

Wat mijns inziens vooral de frustratie van "echte supporters" is, is dat "succes-supporters" succes meebeleven terwijl zij daarvoor niet "voldoende" hebben geleden. Stel je voor: je zit 8 jaar braaf in je vak met je duurbetaalde seizoenskaart, komt er drie wedstrijden voor het eind van de competitie één of andere sjaak naast je zitten die er eerst nooit kwam. Die even hard juicht voor een goal van Ajax en misschien nog wel harder geníet. En dat kan natuurlijk niet, want waar was hij al die jaren? Waar komt hij opeens vandaan?

Je vraagt het hem. Hij vertelt dat hij Ajax altijd een leuke club heeft gevonden en dat hij midden jaren negentig twee jaar een seizoenskaart heeft gehad met zijn zoon, maar dat zijn vrouw eind jaren '90 ziek werd en hij daarom niet meer kon gaan. Zijn zoon woont inmiddels in Amerika, zijn vrouw is twee maanden geleden overleden. Éen van de laatste dingen die ze tegen hem zei? "Jij moet weer eens naar Ajax gaan, daar fleurde je altijd zo van op."

[ Bericht 0% gewijzigd door HuffTheTalbot op 10-05-2011 16:40:54 ]

quote:

Op dinsdag 10 mei 2011 16:00 schreef Smoofie het volgende:

[..]

Ik.

Zeker.

quote:

Op dinsdag 10 mei 2011 16:03 schreef Adames het volgende:

[..]

Is natuurlijk geen eenduidig antwoord op.

Jij ook.