Japan, maar dan niet in Tokyo, deel III

quote:

Op zondag 24 juni 2012 11:28 schreef captaintokyo het volgende:

[..]

Ik woon ook in Japan. In het zuiden, Oita. Ik post niet zo vaak, maar volg dit topic wel altijd. Ik herken een hoop van Lyrebird's observaties (en de schrijfstijl is erg prettig!).

Mijn echtgenote wees me er net op dat mijn ervaringen heel erg beperkt zijn, omdat we eigenlijk zelden buiten ons eigen stadje komen. Zij heeft jarenlang in Tokyo gewoond, en zegt dan ook vaak dat mijn positieve ervaringen kenmerkend zijn voor small town Japan.

Een voorbeeldje: vandaag hebben we een uurtje in de speelhal doorgebracht, waar ze van die prachtige Konami computerspellen hebben staan, en waar ook een aantal Japanse fotohokjes staan, waar ik eerder over schreef. Wat mij dan opvalt is dat de muziek op een aangenaam niveau staat. Als je in Nederland in zo'n hal terecht zou komen, dan staat de muziek - dat vind ik dan - veel te hard. Je kunt elkaar niet eens verstaan. In Nederland zul je mij daar dus niet vinden, maar in Japan - correctie, in ons stadje, in bijvoorbeeld Tokyo schijnt het anders te zijn - is het heel erg leuk.

quote:

Op maandag 25 juni 2012 22:13 schreef koffiegast het volgende:
Zijn er geen andere bekende programma's ? Ook voor non BA Engels enzo.. Ik zou best graag met mijn mAI bul een jaartje of 2 (of meer) research willen doen. Maar waar ik moet aankloppen of dat er programmas hiervoor opgesteld zijn, ben ik nog altijd aan het onderzoeken.

Mijn echtgenote heeft op een scholarship een MS in education gedaan. Nu doet ze een PhD, en als ze niet getrouwd was met een patser, dan had ze daar ook een scholarship voor kunnen krijgen. Al mijn PhD studenten werken hier op scholarships van bedrijven of van de overheid. MEXT en JSPS zijn de bekendste subsidieverstrekkers. Heeft de Nederlandse overheid geen beurzen voor buitenlandse studies? Een Maleisische BS student studeert hier op een beurs van de Maleisische overheid.

Het is in Japan relatief gemakkelijk om een PhD te doen, omdat Japanners dat zelf niet zo graag doen, maar er toch behoefte is aan PhD studenten. Kan trouwens een studie op onze universiteit niet aanraden (of het moet in mijn groep zijn). Het niveau van de PhD is laag; je kunt hier op basis van een artikel promoveren. Begeleiding is vaak k met p; professoren zijn er vaker niet dan wel.

Geheimen

Japan is een gesloten samenleving. Mensen zijn uitermate vriendelijk, maar niet open. Het lijkt wel alsof alles geheim is. Ik heb geen idee wat mijn collega's uitspoken, ze zijn heel vaak op reis, en als buitenlander/buitenstaander word ik buiten veel zaken gehouden.

Ergens is dat wel handig, want bijvoorbeeld lange vergaderingen over niks kan ik missen als kiespijn. Van de andere kant begint het steeds meer te irriteren om overal buitengehouden te worden.

Op dit moment heb ik een hele slechte BS student in mijn groep. Die heb ik vriendelijk verzocht om een andere groep te zoeken voor zijn MS. Wat blijkt? De ongeschreven regels van de universiteit zijn zo dat ik zijn aanvraag voor een plaats in mijn groep niet kan weigeren. Nu wil ik me dus actief gaan bemoeien met het niveau van de studenten, want zo heeft het geen zin. Maar het is schier onmogelijk om op de vergaderingen uitgenodigd te worden waarop dit soort beslissingen wordt gemaakt.

Ander voorbeeldje. Ik heb een samenwerking met een bedrijf, dat een prototype aan het ontwikkelen is dat tot betere plaatjes zou moeten leiden. Dat instrument heb ik uitgetest, en mijn conclusie was dat het apparaat niet werkt. Het bedrijf wist daarvan, maar heeft me er niets over verteld. Al dat werk voor niks gedaan! Leuke mensen hoor, ze hebben ook veel kennis, maar het had mij een week werk gescheeld als ze de informatie van hun kant netjes zouden delen. Zoals ik dat doe bijvoorbeeld. Ik vraag me wel eens af of ze mij hier voor Gekke Henkie houden.

Een ander voorbeeld. Een professor van een andere universiteit heeft me hier naar toe gehaald, maar heeft na een veelbelovend begin eigenlijk niks meer van zich laten horen. Zijn groep is nu uit elkaar gevallen, en zelf is hij eigenlijk op een dood spoor gezet, maar niet dat ik daar ooit iets direct van hoor. Dat moet allemaal via via gebeuren.

Het blijven rare jongens, die Japanners.

Filosofisch intermezzo: schapen, deel 1

Als je dit topic gevolgd hebt, dan is hopelijk duidelijk dat Japan een saamhorige samenleving is, waarbij de groep iets belangrijker is dan het individu. Als Japanners in het buitenland zijn, dan kunnen ze zich heel anders gedragen dan in Japan zelf, omdat daar de druk om te conformeren veel minder is. Daarnaast uit zich het groepsgevoel in de sport: iedere sport in Japan is een teamsport. Over het algemeen zie ik dat groepsgedrag als een voordeel voor de samenleving: iedereen voelt dat er een bijdrage geleverd moet worden aan de samenleving, en iedereen doet automatisch zijn of haar best om zo goed mogelijk werk af te leveren.

Maar er zijn ook nadelen. We hebben op onze universiteit veel problemen met het gedrag van onze studenten. Die komen in het 4e jaar bij ons stage lopen voor een jaar, studeren dan af en doen dan een 2-jaar durende Masters opleiding. Maar ieder jaar is het weer een probleem om die jongens (en een verdwaald meisje) duidelijk te maken wat er van ze verwacht wordt. Het schijnt dat studenten in het 3e jaar niet zo veel te doen hebben, en veel tijd thuis doorbrengen. Als ze dan bij ons komen, zijn ze aan dat luie leventje gewend. Daarnaast hebben we verschillende labs, en het beleid van de professoren is niet altijd hetzelfde. Als studenten zien dat hun vriendjes in een ander lab thuis blijven, dan doen zij dat ook. Je kunt dan uitleggen wat er van ze verwacht wordt, maar als er geen sancties op staan, dan gebeurt er niks, want het groepsgedrag (vooral als het bonuspunten zoals vrije dagen oplevert) roept harder dan wat de onderzoeker/professor roept.

Het is dus erg belangrijk dat de onderzoeksgroep goed "gedrilld" is voordat de nieuwe studenten binnenkomen. En het helpt als mijn collega's hun groepen ook goed georganiseerd hebben. Als nieuwe studenten zien dat alle andere studenten druk bezig zijn, dan legt dat meteen druk op ze om zelf ook aan te pakken. Het zijn net schapen.

Open deur, niet? Kostte me een jaar om het door te krijgen.

Verder zorgt het groepsgedrag voor "de terreur van de middelmaat". Als Nederlands studentje heb ik dat natuurlijk ook meegemaakt. Studenten zijn bang om op te vallen, en leveren flets werk af. Ter vergelijking: Amerikanen hebben er geen enkele moeite mee om zichzelf enorm uit te sloven om een goed punt te halen. Japanse studenten kunnen het ook, maar het kost veel moeite om het juiste klimaat te creeren waarin die goede punten gehaald worden. Twee jaar geleden heb ik Engelse les gegeven, en dat ging echt heel erg goed omdat er net genoeg studenten waren die echt heel erg graag hun Engels bij wilden spijkeren. Die nemen dan zo'n groep op sleeptouw.

Het groepsgedrag zorgt er ook voor dat mensen die buiten de groep vallen, echt buiten de groep vallen. Pesten schijnt hier een probleem te zijn. Daarnaast is er het fenomeen wa. Heb ik het al eerder over gehad. Een groot nadeel - dat vind ik dan - van wa is dat als de ouwe knar in een groep maar wat loopt te kloten, dat je dan als groep genaaid bent. Wij hebben daar op dit moment last van. De baas van ons instituut had de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar besloot om niet met pensioen te gaan. Hij is meer dan de helft van de tijd op reis (niemand weet waarom) en het instituut hangt mede daarom als los zand aan elkaar. Er is ook niemand die hem corrigeert, want als 'almachtige leider' zal hij het wel beter weten.

Een collega van me op een andere universiteit zit in hetzelfde vakgebied als ik. Op wereldniveau is hij echt een topper, maar binnen zijn universiteit is hij nog steeds lecturer, omdat de gevestigde belangen binnen zijn universiteit niet willen dat hij harder groeit dan anderen. Typisch voorbeeld van wa. Hij is jonger dan 40, dus hij moet zijn plaats maar kennen.

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

Nu het filosofische aspect. Als je het mij vraagt, dan heeft de Japanse aanpak de voorkeur boven onze eigen aanpak. De scherpe kantjes mogen er wel afgeveild worden, maar al met al is het bijzonder aangenaam leven in Japan. Scherpe kantjes? Vergeet niet dat er enorm veel zelfmoorden in Japan zijn, en dat veel mensen onder grote stress leven. Als schaap in Japan loop je lekker met de kudde mee, maar voor een rugged individual (zoals ikzelf bijvoorbeeld) is er eigenlijk geen plaats in Japan. Het is dat ik zo'n rare buitenlander ben, want anders hadden ze me al lang ontslagen. Je zou je kunnen voorstellen dat er meer mensen zijn, ook mensen die iets te zeggen hebben, die vinden dat het niet langer zo kan. Dat Japan mee moet in de vaart der volkeren, en meer Westers moet worden.

Mijn echtgenote is zo iemand, en zij studeert multiculturalisme. In Nederland heb ik de uitwassen van het multiculturalisme meegemaakt, en in de VS heb ik kunnen zien hoe veel verschillende culturen wel goed met elkaar om kunnen gaan (niet dat het daar allemaal koek en ei is, maar het melting pot concept heeft mijn voorkeur boven het Nederlandse model). Ik ben me daarom wat meer gaan verdiepen in het multiculturalisme. Interessant materiaal. Meer daarover de volgende keer.

Toen ik ze leerde kennen, toen was ze bezig met moeilijk opvoedbare kinderen. Onze universiteit heeft helaas maar een beperkt aantal PhD programma's, en vandaar dat ze in die hoek terecht kwam. Achteraf gezien niet de beste keus. Het programma zit vol met Marxistische professoren (zonder PhD diploma) en ander gespuis, en de kwaliteit van het "onderzoek" dat door die toko verricht wordt, is van dramatische kwaliteit. Maar het houdt haar van de straat.

Over multicultureel gesproken:





Mijn grote vriend (de man links) schudt handen en maakt ook nog eens een diepe buiging. Misschien dat ik bevooroordeeld ben, maar ik kan me voorstellen dat de Japanners zich wat ongemakkelijk voelen.

Allebei. Dit zijn MI hachelijke momenten in Japan, waarbij je gemakkelijk een flater kunt slaan. Niet dat Japanners het zo belangrijk vinden als je een flater slaat, je bent ten slotte buitenlander en je weet niet beter, maar waarom moeilijk doen als het ook gemakkelijk kan?

quote:

Op dinsdag 3 juli 2012 14:42 schreef captaintokyo het volgende:

[..]

De Japanners Klink een beetje raar als je het over de keizer en zijn vrouw hebt.

Zijn dat de keizer en zijn vrouw? Die man in het plaatje lijkt op de kerel die bij ons lab op bezoek komt om een (veel te dure) laser aan de man te brengen.



Ik had idd beter keizer en zijn vrouw kunnen schrijven.

quote:

Op woensdag 11 juli 2012 07:56 schreef star_gazer het volgende:
Vrijdag vlieg ik naar Tokyo met Qantas. Ik kom zaterdag om 06:30 aan op Narita. Gelijk op de Shinkansen naar Osaka, waar ik een vriendin ontmoet

Houd ons op de hoogte van je avonturen daar. Het is immers geen Tokyo. Let ook op hoe de Japanners in Osaka zijn, en als je dan nog eens in Tokyo komt, kun je de verschillen in gedrag vergelijken. Een wereld van verschil.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 12-07-2012 18:19:11 ]

Zoeken ze daar geen native speakers (mensen die met de Engelse taal zijn opgegroeid) voor?

Goed om te weten als mijn carriere als onderzoeker op een dood spoor komt te zitten. Wat binnenkort best wel eens zou kunnen gebeuren. Morgen weet ik meer.

Dood spoor?

... en toen begon de financiele situatie van mijn lab nijpend te worden.

Dit jaar had een oogstjaar moeten worden. Niet alleen hebben we dit jaar meer patenten dan ooit toegewezen gekregen, we hebben eindelijk twee artikelen in review en het allerbelangrijkst: _meer meer meer onderzoeksgeld! In de afgelopen jaren heb ik goede contacten met het Japanse bedrijfsleven gelegd. Die bedrijven hadden gedurende het eerste jaar een beetje de kat uit de boom gekeken, maar toen bleek dat wij hele goede apparatuur kunnen ontwikkelen, raakten de Japanse bedrijven steeds meer geinteresseerd in een samenwerking.

Dit jaar had ik daarom maar liefst vier onderzoeksvoorstellen geschreven, maar er is nog geen Japanse Yen binnengekomen. De afgelopen maanden lukte het maar niet om een antwoord uit de bedrijven te krijgen. "We zijn je voorstel intern aan het dicussieren, we hopen dat je geduld hebt." De afgelopen paar weken zijn er knopen doorgehakt: er is simpelweg geen geld.

Het pijnpunt ligt in Europa, waar klaarblijkelijk vanwege de dure Yen en het gebrek aan Euro's geen Japanse waar meer verkocht wordt. Geen inkomsten voor Japanse producenten betekent lagere winsten en dat betekent geen geld voor R&D bij Lyrebird Inc.

Allemaal heel vervelend natuurlijk, maar de manier waarop het slechte nieuws gebracht wordt, verzacht de pijn.

In mijn tijd bij Philips maakten we het ook wel eens mee dat een klant geen geld meer had voor onderzoek bij onze club, en dan kregen we te horen dat er geen geld meer was. Einde verhaal. Uithuilen en opnieuw beginnen. Maar in Japan leeft de opdrachtgever enorm met je mee, en dat betekent dus niet dat je een e-mail krijgt met "dit jaar hebben we geen geld, volgend jaar misschien beter". Nee, slecht nieuws wordt persoonlijk gegeven. Dus komt er een zenuwachtige manager op bezoek (met kado!), die heel snel uitlegt dat het financieel helemaal niet snor zit, dat ze er alles aan zullen doen om nog wat Yennen bij elkaar te schrapen, maar dat er waarschijnlijk dit jaar niet veel geld voor R&D beschikbaar zal zijn. So sorry.

Op dat moment krijg ik het benauwde gevoel dat mijn gesprekspartner wel eens van een dak af zou kunnen gaan springen, of met messen te dicht op het lichaam zou kunnen spelen, zo bedrukt is de stemming, maar het gaat maar om geld.

Op dat moment blijkt de baas van ons instituut nog wel een potje met onderzoeksgeld te hebben om ons door dit jaar te slepen. Zoals ik al op 1 juli meldde, kent Japan veel geheimen, en als het om geld gaat dan lijkt alles wel geheim te zijn. Tegenslag? We trekken gewoon een pot met geld open.

Passief ken ik de Kanji voor auto, voor stop, voor bos, voor berg en voor rivier. En dat is het wel.

Misschien moet ik me na drie jaar toch maar eens wat dieper in de taal verdiepen.

Niet dat zoiets vanzelfsprekend zou zijn. Een van de promovendi in ons lab heeft een cursus Japans van een half jaar gevolgd op onze universiteit. Maar omdat ze eigenlijk nooit met Japanners spreekt (wij spreken Engels in het lab), oefent ze nooit, waardoor het helemaal wegvalt.

Gisteren hadden we een feestje met de faculteit. Daar was ook een "visiting professor" uit de VS bij uitgenodigd. Die man heeft in zijn vrije tijd Japans gestudeerd, en die ging zich netjes voor de groep in het Japans voorstellen. Op dat moment had Iedereen al behoorlijk wat op, en dat vonden ze natuurlijk prachtig, zo'n lange Amerikaan die met een vet Amerikaans accent Japans spreekt. Yooroshkionie onaigaishimaas. Dus werd gevraagd of Lyrebird zich ook even voor wilde stellen (het is bij ons net een duiventil - bij ieder feestje zijn er weer een stuk of vijf professoren die ik nog nooit eerder heb gezien). Daar stond ik dan. Take it like a man - sorry allemaal, maar zelfs na drie jaar spreek ik niet genoeg Japans om mezelf voor te stellen.

Hoe bevalt het weer?

Muziek

Misschien is dit alleen typisch voor de kleinere steden in Japan, maar het winkelcentrum bij ons in de buurt heeft een belangrijke sociale functie. We gaan er heen om boodschappen te doen, om te eten, en om naar de film te gaan. Daarnaast organiseert het winkelcentrum allerhande activiteiten voor hun klanten. In het weekend staan er ballonnenclowns die kinderen blij maken met een hart of zwaard gemaakt van ballonnen. Of er wordt iets anders georganiseerd voor de kinderen, zodat ze bijvoorbeeld een bloemstukje kunnen maken. Het meest populair zijn de muziekuitvoeringen. Daarbij treedt dan iemand of een groep op, in het midden van het winkelcentrum. Het is dan meestal poepdruk, dus staan er beveiligers om er voor te zorgen dat de doorstroom op gang blijft. Die nemen hun werk erg serieus, dus waag het niet om in het pad te blijven staan. Ze blijven vriendelijk hoor, dat wel, het blijft Japan, maar ze zijn onvermurwbaar. Diezelfde beveiligers zie je gedurende de rest van de week in hun Melkertbaan (gjuunju-ert-shigoto?) het verkeer bij het winkelcentrum regelen. Totaal overbodig, maar ze zeggen altijd heel vriendelijk irrasheimassei!

De muziek zelf is vaak een beetje kneuterig. Vind ik dan, maar ik ben opgegroeid met de wat hardere muziek. De Japanners in ons deel van het stadje vinden het prachtig. Heel aandachtig luistert men naar de uitvoering, vaak met de hele familie, opa's en oma's tot kleinkinderen. Meeklappen, dat kunnen ze hier ook.

Gedurende de rest van de week zijn er een paar deuntjes die over de intercom van het winkelcentrum gespeeld worden. Help! van de Beatles, maar dan instrumentaal op een heel fout orgeltje, wordt het meest frequent gedraaid, gevolgd door een theme song van het winkelcentrum zelf, wat na drie jaar aan zijn derde uitvoering toe is. Ieder jaar net iets anders, dit jaar met een wat pakkender ritme en meer drums. Voor de muziek hoef je niet in ons winkelcentrum te zijn.

Veel winkels en ketens hebben ook nog hun eigen jingle. Daar word ik stapelgek van als ik meer dan 5 minuten in zo'n winkel ben. De Kojima keten heeft de meest irritante jingle, heel kort en eindigend op - u raadt het al - Koooo... jima! De Mr. Donut keten heeft een jingle van zo'n twintig seconden, die iedere twintig seconden herhaald wordt. Als ik bij Mr. Donut zou werken, dan zou ik na veertig seconden mijn baan opzeggen.

Van het weekend gaan we ook wel eens fietsen, en dat doen we het liefst over de dijk van een rivier die dicht bij ons huis ligt. Schitterend landschap, niet al te druk en er zijn mooie plaatsen langs het pad om te stoppen. Daar komen we vaak mensen tegen die aan het oefenen zijn op een muziekinstrument. Je wilt immers je buren niet tot last zijn in Japan. We hebben verschillende instrumenten gezien, waaronder een saxofoon, een banjo en trommels. Uit verlegenheid stoppen sommige Japanse musici zodra we in de buurt komen, maar anderen gaan vrolijk door en beginnen er ook bij te zingen. Dat vind ik dan wel mooi, ergens heel on-Japans.

Of toch niet? Japanners krijgen muziekmaken vroeg aangeleerd. Als ik op woensdag ochtend op weg naar het werk langs een basisschool fiets, dan zijn de kinderen daar muziek aan het maken. Het ontbreekt ze vaak aan een gevoel voor ritme, en het is niet altijd even zuiver, maar ze staan wel met z'n allen op het plein, vaak niet meer dan drie turven hoog, met een muziekinstrument in hun hand. Veel trommels en fluiten. En alhoewel het niet allemaal even zuiver is, wordt er wel druk geoefend. Toch weer iets dat je de rest van je leven meeneemt. Van onze studenten hoor ik dat zij op de lagere school hebben geleerd om muziek te lezen. Het is me een compleet raadsel waarom we geen goed muziekonderwijs op onze lagere en middelbare scholen hebben.

Zelf spelen we ook, maar dan thuis. Ik electrische gitaar zonder versterking (de versterker staat nog in de VS). Mijn echtgenote heeft laatst een viool gekocht. Prachtig instrument, waar je zonder al te veel inspanning een enorme bak fijnbesnaarde herrie uit kunt trekken. Jammer genoeg zitten de snaren precies andersom, vergeleken met een gitaar, anders had ik er al lang iets van Rage Against the Machine op gespeeld.

Als je aan muziek en Japan denkt, dan denk je misschien aan Karaoke. Voor buitenlanders is Karaoke een bron van zelfspot en leedvermaak. Je doet zoiets een of twee keer in je leven, en dan blijft het bij vals zingen, maar als je vaker oefent, dan kan het echt beter worden. Zo heb ik ontdekt dat wij studenten hebben, die best goed kunnen zingen. De afgelopen maanden zijn we wat vaker gaan Karaoke-n. We hebben een tent gevonden waarbij je twee uur voor nog geen 1000 JPY kunt zingen. Liedjes van Elvis, Frank Sinatra en Eric Clapton gaan me steeds beter af. Denk ik dan. De laatste keer hadden we een buurman die twee uur lang hetzelfde bizarre Japanse liedje geoefend heeft, dus je kan met mensen opgesloten zitten in zo'n karoakehokje, die nog vervelender zijn.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 18-07-2012 05:22:44 ]

Gisteren was er een Japanner bij het Judo die het opnam tegen een Koreaan. De Koreaan werd tot winnaar uitgeroepen, tot groot ongenoegen van het publiek, waarna de jury alsnog besloot om de overwinning aan de Japanner toe te kennen. Mijn Koreaanse echtgenote was er niet blij mee.

Cross-post, voor een vergelijking tussen Japan en Zuid-Korea:

Zuid Korea

quote:

Op donderdag 9 augustus 2012 16:00 schreef captaintokyo het volgende:
Leuk stuk weer Ik ben in Seoul en Busan geweest en vond Seoul veel leuker. Ben je daar al een keer geweest?

Twee keer in Seoul geweest. Daar werd ik helemaal knettergek van alle mensen. Wat een chaos!