Problemen, problemen
Het onderzoek begint echt te vlotten: alle drie de projecten die ik bij aankomst in Japan ben gestart, zitten in een afrondende fase. We hebben er wel met man en macht aan gewerkt, en het viel echt niet mee. Toch wel een eye-opener. Ik ben van nature behoorlijk koppig en eigenwijs, maar als er twee jaar werk op het spel staat, dan ben ik blijkbaar (en gelukkig!) toch meer geneigd om naar andere mensen te luisteren.
Dit alles is niet zonder stress gebeurd. Veel dagen van meer dan 12 uur gemaakt en veel weekends gewerkt. Harder werken dan Japanners gaat niet in de koude kleren zitten. Tel daar bij op dat het weer hier van de zomer en van de winter niet zo lekker is + een kerncentrale die ontploft is, waardoor je toch op moet passen met wat je eet en drinkt (er zit nog steeds cesium in het drinkwater), en je hebt alle ingredienten om overspannen thuis te moeten zitten. Zo ver is het gelukkig net niet gekomen, alhoewel het toch wel kantje boord was.
Waarom?
Laat ik de Japanse cultuur hier maar de schuld van geven. Het grote probleem met sommige Japanners is dat ze "twee gezichten hebben". Aan de ene kant is er de altijd vriendelijke glimlach en behulpzaamheid, maar achter zo'n glimlach kan een heleboel opgekropte haat liggen. Maar uiteindelijk krijg je het allemaal wel op je bord, en dat is vanwege verschillen in taal en cultuur lastig te repareren.
Voor alle duidelijkheid: zowel studenten als ondersteunend personeel hebben zich altijd netjes gedragen. Ze weten niet altijd hoe ze met cultuurverschillen om moeten gaan, maar de wil is er wel altijd. De andere professoren zijn de grootste bron van ergernis.
Er is bijvoorbeeld een hoop jaloezie. Ik ben een relatief jonge onderzoeker, maar heb wel een hele behoorlijke staat van dienst (patenten, publicaties en wetenschappelijke presentaties). Daarmee heb ik op deze universiteit een goed betaalde functie verworven, met een groot lab en onderzoeksgeld. Dat onderzoeksgeld valt in het niets vergeleken met wat vrienden van mij in de VS van hun universiteit krijgen, maar vergeleken met de budgetten van mijn Japanse collega's is het een vetpot. Dat zet kwaad bloed. Ondertussen heb ik via onderzoeksvoorstellen geld bij de Japanse overheid en het Japanse bedrijfsleven geworven. Niet zonder gevolgen. Laatst vroeg ik aan de administratie hoe veel geld er nog over was, maar toen bleek er geen budget van de universiteit voor dit jaar te zijn. Dat was twee maanden in het nieuwe onderzoeksjaar - maar niemand had mij verteld dat er geen budget was!
Dat was het eerste probleem. Verder was het lastig om studenten te werven. Er werd altijd gezegd dat Japanse studenten te bang zouden zijn om Engels te spreken, maar dat blijkt ondertussen toch wel een 'white lie' te zijn, verzonnen om zo studenten naar andere labs te sluizen. Zeker niet alle, maar toch een flink deel van de Japanse studenten vindt het hartstikke interessant om met een buitenlandse onderzoeker te werken. Ze zien in dat dit goed is voor hun Engels, en het feit dat de eerste student in mijn groep al voordat hij zijn BS had afgesloten een baan kreeg aangeboden bij een bedrijf, is voor hun een goed teken dat ze met een opleiding in mijn vakgebied gebeiteld zitten. Daarnaast ben ik volgens de studenten 'cool', terwijl ik over sommige collega's hele nare verhalen hoor. Studenten stijf schelden, voor gek zetten, kleineren of fysiek misbruiken (slaan) komen voor. Met name studenten die niet direct in de groep passen kunnen het daardoor erg moeilijk hebben. Er zit een student van een collega ziek thuis, en het feit dat dit soort zaken daar spelen, zal er zeker wat mee te maken hebben. Ik probeer op een wat meer Westerse manier te werken, alhoewel ik wel merk dat je Japanse studenten wel wat druk moet geven, omdat ze zelf te weinig initiatief tonen.
Vanwege het gebrek aan Japanse studenten ben ik gaan netwerken bij een aantal universiteiten in binnen- en buitenland, en dat heeft na een jaar drie buitenlandse studenten opgeleverd (nummer 4 en 5 staan er goed voor). Hun opleidingen worden bijna altijd volledig door de Japanse overheid betaald, wat wel zo gemakkelijk is, en goed voor mijn budget. Ook dit zette weer kwaad bloed bij Japanse collega's, die hun net vers afgestudeerde MS studenten naar ons PhD programma zien vertrekken, of die zien dat ik zonder te adverteren hoog gekwalificeerd personeel binnenhaal. Dat ze anders naar het buitenland of de industrie zouden zijn vertrokken, als ze mij niet gekend hadden, is blijkbaar geen argument voor hen.
Afijn, drie maanden geleden is er een buitenlandse MS student op part-time basis in mijn lab begonnen. Die kerel is niet altijd even netjes, maar werkt keihard en is behoorlijk efficient. In een gedeelde labruimte werd het daardoor rommelig, maar omdat dit zich voor 100% in mijn deel afspeelde, heb ik er niet te veel aandacht aan besteed. Rommel maken is niet goed in onze tak van onderzoek, maar dit is ook iets wat studenten aan den lijve moeten ondervinden. Ze moeten zelf inzien dat het niet efficient is. En ik ben hun moeder niet. Dat schoot in het verkeerde keelgat van een van de andere professoren. Die maakte er een enorm probleem van, met hele fouten e-mails. Dat ging ik dan iedere keer weer uitpraten, maar die e-mails bleven maar komen, de ene nog fouter dan de andere, op een toon die niet waardig is tussen collega's (...you have to leave the lab space now). Wij waren toen net op een punt gekomen dat we meetresultaten hadden, dus ik heb toen nog wat respijt gevraagd, en gekregen, maar uiteindelijk had ik er zo genoeg van dat ik het zaakje opgedoekt heb.
Die collega ondanks alles een hele nette e-mail gestuurd dat hij zijn gang kon gaan, dat wij onze resultaten hadden, en toen kreeg ik een verrassend vriendelijke e-mail terug dat hij de hele gang van zaken erg spijtig vond, dat het vooral lag aan een gebrek aan communicatie van zijn kant, maar dat ik ook respect moest tonen voor zijn anciënniteit.
Fuck that, met je anciënniteit, denk ik dan.
Goed, eerst de belangrijke dingen afhandelen. Er moet nu snel heel veel gepubliceerd worden, en er staan nog bezoeken naar de VS en Europa op het programma. Ondertussen zijn we aan het kijken naar een (vakantie)huis in Zuid-Korea, om wat dichter bij familie te zijn.
In april 2012 loopt mijn contract af. Vanuit het hogere management is er al meerdere keren gevraagd om te verlengen, maar er zullen een aantal harde noten gekraakt moeten worden, voordat ik daar op in ga.
Als er nog iemand tips heeft hoe je het beste harde noten kraakt met Japanners, dan hoor ik het graag.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 16-08-2011 16:02:49 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson