Ooggetuigenverslag uit Grote Moskee in Damascus![Damascus1-586x439.png]()
Een Nederlander in Damascus bezocht gisteren de Grote Moskee voor het vrijdaggebed en kwam terecht in een confrontatie tussen tegenstanders van het regime en veiligheidsagenten. Een angstige imam keek toe. Hieronder een verslag. De identiteit van de auteur is bij de redactie bekend maar laten we hier uit veiligheidsoverwegingen achterwege.
Damascus is door God gezegend met vrede en veiligheid
“Allahoe Akbar, Allaaaa-hoe Akbar” galmt het door de gebedshal van de Grote Moskee van Damascus. Zoals elke week roept de bebaarde muezzin van de belangrijkste moskee van Syri de gelovigen rond het middaguur op tot het vrijdaggebed. Vandaag is de sfeer anders. De spanning onder de aanwezigen voorin de moskee is duidelijk voelbaar. Niemand weet wat er staat te gebeuren. De afgelopen dagen werd er via Facebook en Messenger meerdere malen opgeroepen tot demonstraties voor meer vrijheid, die vandaag vanuit de moskeen zouden moeten beginnen.
Het is doodstil wanneer de imam het spreekgestoelte beklimt. Iedereen wacht geduldig op wat komen gaat. Als de preek begint, is al snel duidelijk dat de autoriteiten de imam goed hebben genstrueerd. “Damascus is een stad door God gezegend met vrede en veiligheid”, waarschuwt de imam met een vinger in de lucht. “Zij die tweespalt trachten te zaaien in onze samenleving, zullen de straf van God niet ontlopen.”
“En dan die berichten op Facebook”, gaat de religieuze spreekbuis van het regime verder. “Weten jullie wel wie die berichten stuurt? Dat zijn buitenlandse saboteurs en zionistische spionnen die Syri willen verdelen. Wat is immers het enige land dat onderdak biedt aan Hamas? Wat is het land dat het islamitische verzet in Zuid-Libanon steunt? Onze vijanden willen ons tegen elkaar opzetten en zo de islamitische zaak ondermijnen.”
Dan gaat het plotseling heel snel. Rechts achterin de moskee klinkt geschreeuw: “God, Syri, vrijheid.” Onmiddellijk springt iedereen op om te kijken wat er aan de hand is. Een aantal mannen achterin roepen spreekkoren in solidariteit met de slachtoffers in Deraa. Een angstige sfeer ontstaat waarbij mensen in de richting van de demonstranten rennen. De imam kijkt wanhopig om zich heen. “Gelovigen”, smeekt hij tevergeefs. “Blijf hier, zaai geen tweespalt.”
Er wordt niet naar hem geluisterd. Een man met grijze baard en een groene doek om zijn hoofd wijst naar de imam die nog steeds boven aan het spreekgestoelte staat. “Kom naar beneden dan, vuile leugenaar.” De imam wordt lijkbleek, zakt door zijn knien en lijkt ieder moment in huilen te kunnen uitbarsten.
Veel kans krijgt de betoging echter niet.
Meer dan de helft van de aanwezigen in de moskee blijkt veiligheidspersoneel in burgerkleding, uitstekend voorbereid op een dergelijk scenario. Een aantal van de demonstranten probeert nog naar buiten te vluchten, maar in enkele ogenblikken zijn de meesten ingerekend en afgevoerd naar een kamertje naast de ingang van de moskee. De veiligheidsagenten in de moskee beginnen en masse de naam van de president te scanderen, zodat iedereen verder de kans wordt ontnomen om zijn stem te verheffen. Met veel kabaal verlaat de stoet de gebedshal en begeeft zich naar het plein voor de moskee.
“Het gebed! Het gebed!”, roept een man vertwijfeld die kennelijk als een van de weinigen naar de moskee was gekomen om daadwerkelijk te bidden. Van de aanvankelijke aanwezigen is amper nog een derde over. De overgebleven gelovigen stellen zich op in rechte rijen en met trillende stem gaat de imam hen voor in het gebed.
Voor de grote Moskee ging de confrontatie verderBuiten de moskee hebben de mannen van de president de regie nu stevig in handen. “Ons bloed en onze ziel voor onze leider Bashar”, zwepen zij de menigte op. Niemand is in staat hier ook maar iets tegen in te brengen. Wanneer iedereen de moskee verlaten heeft, gaan de deuren op slot, zodat niemand er nog in kan.
Na enkele minuten stopt een onopvallend wit busje voor de deur. Enkele louche figuren met leren jassen stapt uit. De demonstranten die nog steeds in de moskee worden vastgehouden zullen het zwaar te verduren krijgen.Niet alleen voor de moskee betuigen mensen steun aan de president, in de hele stad vullen de straten zich met sympathisanten van het regime.
Deels zijn deze demonstraties georganiseerd door de overheid en is deelname verplicht voor studenten en militairen. Elders zijn de steunbetuigingen aan de president spontaner en gemeend. Voornamelijk in gebieden waar christenen en andere minderheden wonen is de president populair. Zij vrezen het ergste mocht het huidige regime, waaronder zij relatieve bescherming genieten, worden vervangen door een islamitische staat.
De pro-regeringsdemonstraties duren de hele middag en avond voort. Rond twee uur ’s nachts neemt het geluid van toeterende auto’s en juichende massa’s langzaam af en keert de rust terug. Na een onrustige dag lijkt de steun voor de president in Damascus nog altijd breed.
Bron:
http://www.nrc.nl/nieuws/(...)erslag-uit-damascus/Wat het dikgedrukte betreft en populariteit onder Christenen verwijs ik graag naar onze Christelijk-Libanese propagandist hier op het forum: "niets aan het handje mensen in Syrie, gewoon doorlopen, zo erg is 't allemaal niet".
Oorlog is de verderzetting van de politiek maar met andere middelen - Clausewitz