[Centraal] Medicatie bij psychische klachten #17

stemmingsstabilisatoren, maar ook bij AP heb ik wel mijn spiegels moeten laten prikken. Om te kijken of ik wel op de therapeutische waarde zat en niet naar de toxische waarde toe ging.
Ook eens in het half jaar om mijn lever te checken enz. Overdrijft mijn Psych? of is hij gewoon zorgvuldig?

Ik heb geen idee, zou je het hem niet eens kunnen vragen?

Bij mij is het nooit gecontroleerd

quote:

Op maandag 21 maart 2011 20:18 schreef Nijna het volgende:
Ik heb geen idee, zou je het hem niet eens kunnen vragen?

Hij is zorgvuldig zegt hij zelf. Maar omdat ik hier verder niemand over hoor...?

Seasushi, ik moest regelmatig laten prikken. Bij het ene medicijn weer meer dan het andere. Bij bepaalde medicatie is het moeilijk om een dosering te bepalen en zeker als je gaat ophogen is het belangrijk om het in de gaten te houden. Dat is mij verteld.

quote:

Op dinsdag 22 maart 2011 11:20 schreef appelsap het volgende:
Seasushi, ik moest regelmatig laten prikken. Bij het ene medicijn weer meer dan het andere. Bij bepaalde medicatie is het moeilijk om een dosering te bepalen en zeker als je gaat ophogen is het belangrijk om het in de gaten te houden. Dat is mij verteld.

Gelukkig. ik ben niet de enige die zich om de 2 a 3 maanden lek laat prikken

Ik weet van mijn moeder dat ze wel bloedwaardes heeft moeten laten prikken. (lithium bij bipolaire stoornis)

Ik weet niet of het in dit topic hoort, maar hoe reageren jullie, psychologisch, op de medicijnen? Die zyprexa werkt enorm goed, maar haalt wel een essentieel (negatief) deel van mezelf weg. (dit naast de positieve effecten van de lamotrigine, die ook een deel weghaalt/onderdrukt/in balans brengt.) Daardoor moet ik echt actief mezelf hervinden, zeg maar. Als ik dan aan anderen probeer uit te leggen, zeggen ze "je bent dezelfde, maar dan zonder de stress". maar het voelt veel dieper. Herkent iemand dit?

Tweede vraag: de psychiater zei dat Zyprexa de "angst" weghaalde. Maar ik ben helemaal niet bang, meer ongedefinieerd gespannen, zeg maar. Valt dat dan ook onder de noemer "angst"?
Ze zei het wel mooi "de medicatie houdt je bij elkaar".
Zoals het nu gaat, hoef ik echt niet meer van de pillen af. Cognitieve therapie is leuk, maar het effect dat deze pillen hebben, geeft mij het gevoel dat mijn problematiek voor een goed deel hormonaal is. Naja, is wellicht ietwat off-topic hier.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 14:47 schreef SecretSacky27 het volgende:
Ik weet van mijn moeder dat ze wel bloedwaardes heeft moeten laten prikken. (lithium bij bipolaire stoornis)

Ik weet niet of het in dit topic hoort, maar hoe reageren jullie, psychologisch, op de medicijnen? Die zyprexa werkt enorm goed, maar haalt wel een essentieel (negatief) deel van mezelf weg. (dit naast de positieve effecten van de lamotrigine, die ook een deel weghaalt/onderdrukt/in balans brengt.) Daardoor moet ik echt actief mezelf hervinden, zeg maar. Als ik dan aan anderen probeer uit te leggen, zeggen ze "je bent dezelfde, maar dan zonder de stress". maar het voelt veel dieper. Herkent iemand dit?

Tweede vraag: de psychiater zei dat Zyprexa de "angst" weghaalde. Maar ik ben helemaal niet bang, meer ongedefinieerd gespannen, zeg maar. Valt dat dan ook onder de noemer "angst"?
Ze zei het wel mooi "de medicatie houdt je bij elkaar".
Zoals het nu gaat, hoef ik echt niet meer van de pillen af. Cognitieve therapie is leuk, maar het effect dat deze pillen hebben, geeft mij het gevoel dat mijn problematiek voor een goed deel hormonaal is. Naja, is wellicht ietwat off-topic hier.

Helemaal niet off-topic! Ik vind het fijn voor je dat je hulp ervaart van de medicijnen en interessant om te lezen

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 14:47 schreef SecretSacky27 het volgende:
Ik weet van mijn moeder dat ze wel bloedwaardes heeft moeten laten prikken. (lithium bij bipolaire stoornis)

Ik weet niet of het in dit topic hoort, maar hoe reageren jullie, psychologisch, op de medicijnen? Die zyprexa werkt enorm goed, maar haalt wel een essentieel (negatief) deel van mezelf weg. (dit naast de positieve effecten van de lamotrigine, die ook een deel weghaalt/onderdrukt/in balans brengt.) Daardoor moet ik echt actief mezelf hervinden, zeg maar. Als ik dan aan anderen probeer uit te leggen, zeggen ze "je bent dezelfde, maar dan zonder de stress". maar het voelt veel dieper. Herkent iemand dit?

Tweede vraag: de psychiater zei dat Zyprexa de "angst" weghaalde. Maar ik ben helemaal niet bang, meer ongedefinieerd gespannen, zeg maar. Valt dat dan ook onder de noemer "angst"?
Ze zei het wel mooi "de medicatie houdt je bij elkaar".
Zoals het nu gaat, hoef ik echt niet meer van de pillen af. Cognitieve therapie is leuk, maar het effect dat deze pillen hebben, geeft mij het gevoel dat mijn problematiek voor een goed deel hormonaal is. Naja, is wellicht ietwat off-topic hier.

Niet off-topic.
Hoe ik zelf ben weet ik eigenlijk niet meer na 8 jaar van de ene medicatie naar de andere te zijn gegaan. Ik weet wel als er weer een wisseling is, ik mijzelf weer moet proberen te hervinden. Hoe dat dan is weet ik niet, maar naasten geven dan aan dat ik of down ben, of vergeetachtig, of vaag, of overactief. Pas dan zie voel ik het zelf ook. Mijn gemoed zwabbert te veel heen en weer.
Maar alles beter dan knetter depressief te worden of Hiep hoera juichend actief en manisch te worden met alle gevolgen van dien. Waarschijnlijk zijn de laatste 2 mijn "ware ik" maar niet erg leefbaar

Ik heb de laatste jaren wat soorten AD gehad. De laatste, waarvan ik ook het meest vooruitgegaan ben, is Lexapro. Die had ik afgebouwd van 20 naar 10mg, omdat het me teveel ging tegenwerken (moe, lui, eetlust en veel aankomen, onverschilligheid).
Ik voelde me wel vrolijk enzo, maar teveel een bedwelmd gevoel en te makkelijk denken en met bepaalde zaken omgaan.
Vandaar dat ik er vanaf wou. Ik voelde tijdens het afbouwen dat ik nog niet van mijn klachten af was. Daarom heeft mijn psychiater nu 150 mg Wellbutrin voorgeschreven. Die laatste 10mg Lexapro kon ik in 1 keer mee stoppen zei hij. Ik heb even gewacht, omdat ik dit niet durfte. Nu de afgelopen 2 dagen afgebouwd tot enkele miligrammen (+/- 3-4mg).

Wellbutrin slik ik nu bijna een week. In het begin voelde ik meer energie, dit bleef zo, maar sinds enkele dagen toch steeds somberder. Vannacht ging het helemaal mis, zweten, rare dromen, angstig. Vanmorgen voelde ik me ziek, ellendig en nu de hele dag al een leeg gevoel in mijn hoofd en veel zweten.
Dit had ik dus na de eerste paar pillen niet toen ik hiermee begon.
Ik kan me herinneren dat andere antidepressiva ook pas na een aantal dagen zorgden voor een slecht gevoel. Maar niet zo erg als wat ik nu heb, vooral het eerste gedeelte van de dag.
Heeft iemand hier ook ervaring mee, of misschien een soort van antwoord of verklaring?
Wellbutrin is nog niet zo lang op de markt, dus er is weinig info over te vinden..

SecretSacky, waarom zou dat niet in dit topic horen?
Fijn om te lezen dat de zyprexa zn werk doet! Ik herken het niet echt, zo'n verschil in zonder en met medicatie heb ik nog niet meegemaakt bij mezelf.
Maar het lijkt me ook wel weer zoeken naar jezelf en kan me voorstellen dat dat niet alleen voelt als een kwestie van "zonder de stress".

Romski, misschien zijn die dingen die je ervaart wel bijwerkingen, maar het klinkt niet zo prettig.
Anders eens overleggen met de psychiater?

Ik heb volgende week weer een afspraak en kan niet met overtuiging zeggen dat de verhoging fluoxetine echt wat doet.

@ Nijna; heb je geen bedwelmd gevoel door de fluoxetine? Of misschien suf en hongerig?
Verder is het natuurlijk mooi dat het aanslaat.
Over de psychiater, zelf overleg ik dit soort dingen ook zeker even met hem. Heb binnenkort een afspraak. De Wellbutrin bevalt me verder goed, ik verwacht ook dat deze bijwerkingen wel overgaan. Ik heb meer het idee dat het komt omdat ik die lexapro zo snel af moet kappen. Op dit moment voel ik me wel weer wat beter, ik heb vanmorgen nog een kruimeltje van zo'n tablet genomen.
Wie weet ligt het daaraan.

Bedwelmd gevoel niet. Wel moe, maar of dat van de fluoxetine komt... Hongerig en suf ook niet echt.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 14:47 schreef SecretSacky27 het volgende:
Ik weet van mijn moeder dat ze wel bloedwaardes heeft moeten laten prikken. (lithium bij bipolaire stoornis)

Ik weet niet of het in dit topic hoort, maar hoe reageren jullie, psychologisch, op de medicijnen? Die zyprexa werkt enorm goed, maar haalt wel een essentieel (negatief) deel van mezelf weg. (dit naast de positieve effecten van de lamotrigine, die ook een deel weghaalt/onderdrukt/in balans brengt.) Daardoor moet ik echt actief mezelf hervinden, zeg maar. Als ik dan aan anderen probeer uit te leggen, zeggen ze "je bent dezelfde, maar dan zonder de stress". maar het voelt veel dieper. Herkent iemand dit?

Tweede vraag: de psychiater zei dat Zyprexa de "angst" weghaalde. Maar ik ben helemaal niet bang, meer ongedefinieerd gespannen, zeg maar. Valt dat dan ook onder de noemer "angst"?
Ze zei het wel mooi "de medicatie houdt je bij elkaar".
Zoals het nu gaat, hoef ik echt niet meer van de pillen af. Cognitieve therapie is leuk, maar het effect dat deze pillen hebben, geeft mij het gevoel dat mijn problematiek voor een goed deel hormonaal is. Naja, is wellicht ietwat off-topic hier.

Ik had soortgelijke ervaringen toen ik Zyprexa slikte. Het is een vreemde gewaarwording om ineens dat negatieve deel van jezelf voor een groot deel kwijt te zijn. Als je jarenlang de last van angst of depressie moet dragen wordt het vanzelf een onderdeel van je persoonlijkheid. Wanneer er dan door medicatie verlichting komt voel je je ook echt een ander persoon. Ik merkte ook allerlei nieuwe kanten van mezelf die ik helemaal nog niet kende omdat die altijd onderdrukt werden door negatieve gevoelens. "Je bent dezelfde, maar dan zonder stress" dekt de lading totaal niet.

Angst en spanning zijn wel ongeveer hetzelfde, hoewel angst wat heftiger klinkt dan spanning. Met angst kan je regelrechte paniekaanvallen bedoelen, maar ook een soort beklemmend en onbestemd gevoel van naarheid, alsof er elk moment iets verschrikkelijks dreigt te gebeuren. In mijn geval kan ik soms wel een oorzaak voor het gevoel aanwijzen (de overtuiging ergens in mijn hoofd dat ik een enge ziekte heb), maar vaak is er niets waar ik me zorgen om maak terwijl ik toch dat gevoel heb. Dat laatste zou ik dan ook als 'ongedefinieerd gespannen' kunnen beschrijven. In beide gevallen lijkt het erop dat het parasympatische zenuwstelsel maar niet in actie wil komen. Toen ik aan de Zyprexa zat kwam deze wel in actie en leerde ik pas echt wat 'ontspannen' zijn letterlijk betekent.

Ik wou dat benzo`s geen nadelen hadden...

Ik voel me de laatste maanden weer op zijn zachtst gezegd klote.. Vaak is het zo erg dat ik niet eens een krantenartikel kan lezen of een normaal gesprek kan voeren. Mijn armen en hoofd trillen constant, ik ben 24/7 duizelig en ik heb het gevoel dat mijn lichaam steeds onder stroom staat.

Hoewel ik me voorgenomen had om geen medicatie meer te nemen (een jaar terug) heb ik toch besloten om maandag weer clonazepam te gaan nemen (1mg). En ja hoor; binnen een uur kon ik weer helder nadenken en waren alle symptomen zo goed als verdwenen. Ik heb deze week meer kunnen doen dan de afgelopen maand bij elkaar en voel me eindelijk weer eens normaal. Niet gesedeerd of onnatuurlijk; gewoon de normale ik.

Naja natuurlijk vind ik het erg fijn om me weer eens normaal te voelen, maar ik besef me wel goed dat ik niet lang zo door kan blijven gaan. Ik weet dat verslaving en tolerantie bij benzo`s vrij snel optreed, en zo ver wil ik het natuurlijk niet laten komen.

Ik zit er aan te denken om weer een afspraak met de huisarts te maken en om een SSRI te vragen. De vorige ervaring met een SSRI (escitalopram/lexapro) was niet zo goed, omdat ik daar oorsuizen aan over heb gehouden. Aan de andere kant, ik loop nu al zo lang te tobben en heb niet het idee dat ik veel te verliezen heb. Bovendien; dat ik slecht heb gereageerd op escitalopram wil natuurlijk niet zeggen dat ik slecht reageer op alle SSRI`s.

Zijn er hier mensen die ervaring hebben met het dagelijks nemen van een benzo voor een paar maanden lang en er daarna mee gestopt zijn? Wat zou een veilige periode zijn om clonazepam te blijven nemen zonder al te veel last te krijgen van ontwenningsverschijnselen?

_{Edit: Sorry! ik zie dat hierboven een soortgelijke vraag is gesteld. Desondanks zijn ervaringen natuurlijk welkom !}

[ Bericht 0% gewijzigd door DaneV op 25-03-2011 00:30:45 ]

hier een stevige benzo slikker indien nodig. Toch al jaren gebruiker, maar mijn ervaring is dat het zeer makkelijk af te bouwen is en ook de gewenning in de zin dat ik steeds meer nodig heb is er niet.
Blijkbaar ben ik de enige hierin. Voel me er ook niet extreem duf of zo door. Maar het kan dus wel, en als dit het middel is waar jij je helderder door gaat voelen....

Ik kan erover meepraten. Dat oorsuizen van Lexapro heb ik ook. Maar ben nu aan het afbouwen. Hopen dat het over gaat. Het is wel een SSRI met de minste bijwerkingen, maarja dat zal voor iedereen anders zijn. Ik werd er te onverschillig en lui door, wat me uiteindelijk tegenwerkte.

Over benzo's, ja ik heb een tijdje terug afgebouwd, vrij snel en niet echt ernstige problemen. Volgens mij heb ik ze toen eerst een maand of 5 achtereen gebruikt. Iets van 20mg diazepam (of wat daar gelijk aan stond) in 6-7 weken afgebouwd. Daarna een tijdje verrot geweest door te licht slapen ofzo denk ik. Het is geen kattepis, maar ik had erger verwacht. Voor die periode heb ik alleen weleens enkele dagen of hooguit enkele weken gebruikt. Beetje bang voor ontwenning en na een korte periode slikken voelde ik me wel weer stabiel. Dat afgevlakte gevoel is inderdaad een drama, dat is reden om te stoppen ermee. Maar ze zijn wel handig voor momenten dat je denkt dat je dood gaat.
Bijvoorbeeld bij spanning in je borst. Het werkt meteen.
Gewenning had ik alleen bij kortwerkende slaappillen. Dat is waardeloos, die moet ik nooit meer.

quote:

Op donderdag 24 maart 2011 12:37 schreef donders5 het volgende:

[..]

Ik had soortgelijke ervaringen toen ik Zyprexa slikte. Het is een vreemde gewaarwording om ineens dat negatieve deel van jezelf voor een groot deel kwijt te zijn. Als je jarenlang de last van angst of depressie moet dragen wordt het vanzelf een onderdeel van je persoonlijkheid. Wanneer er dan door medicatie verlichting komt voel je je ook echt een ander persoon. Ik merkte ook allerlei nieuwe kanten van mezelf die ik helemaal nog niet kende omdat die altijd onderdrukt werden door negatieve gevoelens. "Je bent dezelfde, maar dan zonder stress" dekt de lading totaal niet.

Angst en spanning zijn wel ongeveer hetzelfde, hoewel angst wat heftiger klinkt dan spanning. Met angst kan je regelrechte paniekaanvallen bedoelen, maar ook een soort beklemmend en onbestemd gevoel van naarheid, alsof er elk moment iets verschrikkelijks dreigt te gebeuren. In mijn geval kan ik soms wel een oorzaak voor het gevoel aanwijzen (de overtuiging ergens in mijn hoofd dat ik een enge ziekte heb), maar vaak is er niets waar ik me zorgen om maak terwijl ik toch dat gevoel heb. Dat laatste zou ik dan ook als 'ongedefinieerd gespannen' kunnen beschrijven. In beide gevallen lijkt het erop dat het parasympatische zenuwstelsel maar niet in actie wil komen. Toen ik aan de Zyprexa zat kwam deze wel in actie en leerde ik pas echt wat 'ontspannen' zijn letterlijk betekent.

Ik ben enorm blij met deze reactie!
Waarom ben je gestopt met de zyprexa? Kan je dit eigenlijk wel langere tijd gebruiken?

Ik begin nu wel in te zien waarom de psych zegt van cognitieve therapie de zyprexa op een gegeven moment kan vervangen. De cognitieve therapie geeft ook een zooi rust, maar niet zoals de pillen dat doen. Dus ik hoop maar dat het zo kan blijven.

De bijwerkingen neem ik dan maar voor lief. (Al vind ik de spierspanning best irritant. mijn linkerbovenarm gaat soms vast, dus ik ben de hele dag die arm aan het doorstrekken, om dit te voorkomen. Ach, een beetje tijgerbalsem erop en het komt ook weer goed, maar irritant is het wel.)

Voor nu kan het toch ook zo blijven? En wie weet helpt de cognitieve therapie zo veel dat je in de toekomst wel af zou kunnen bouwen... Ik heb geen idee of je zyprexa langere tijd kan gebruiken, ik neem eigenlijk aan van wel.

Het klinkt wel ok voor nu, klopt dat?

quote:

Op vrijdag 25 maart 2011 16:33 schreef SecretSacky27 het volgende:

[..]

Ik ben enorm blij met deze reactie!
Waarom ben je gestopt met de zyprexa? Kan je dit eigenlijk wel langere tijd gebruiken?

Ik begin nu wel in te zien waarom de psych zegt van cognitieve therapie de zyprexa op een gegeven moment kan vervangen. De cognitieve therapie geeft ook een zooi rust, maar niet zoals de pillen dat doen. Dus ik hoop maar dat het zo kan blijven.

De bijwerkingen neem ik dan maar voor lief. (Al vind ik de spierspanning best irritant. mijn linkerbovenarm gaat soms vast, dus ik ben de hele dag die arm aan het doorstrekken, om dit te voorkomen. Ach, een beetje tijgerbalsem erop en het komt ook weer goed, maar irritant is het wel.)

Je kan Zyprexa wel langdurig gebruiken ja. Ik wel eens een verhaal gelezen over een schizofreniepatient die het zijn hele leven blijft gebruiken in de maximale dosis. Zelf ben ik er mee gestopt omdat het weer behoorlijk goed ging. Er kwamen destijds toevallig ook zoveel mooie dingen op mijn pad dat ik eigenlijk continu "high on life" was, en vond dat ik wel weer zonder medicatie kon.

Toen ik stopte merkte ik wel weer meteen dat de zenuwverschijnselen terugkwamen. Continu nerveus zijn zonder echte aanleiding, emoties die keihard aankomen en overal over piekeren. Maar ja, ik heb in die periode van Zyprexa ook nooit therapie gehad, dus ik viel qua denken en gedragingen na het stoppen vrij snel weer terug in mijn oude patronen. Ik kan me daarom ook goed voorstellen dat de cognitieve gedragstherapie jou best wel eens genoeg zou kunnen helpen om uiteindelijk ook zonder Zyprexa verder te kunnen. Tegelijkertijd is het voor nu toch ook wel heerlijk om eens een te ervaren hoe het is om te leven zonder dat continu de last van die stress op je drukt lijkt me, dus ik zou me vooral niet haasten om er weer vanaf te komen.

Ik ben zelf ruim een jaar 'afhankelijk' geweest van benzo's en het was geen pretje daar vanaf te komen. Heeft me destijds zeer veel moeite gekost. MIjn tip is dan ook om het alleen te gebruiken als het echt even helemaal niet gaat, maar zeker niet dagelijks. Een AD heeft die verslavings gevoeligheid een stuk minder en daar zou ik dan ook voor gaan DaneV.

quote:

Op zaterdag 26 maart 2011 14:02 schreef IonTech het volgende:
Ik ben zelf ruim een jaar 'afhankelijk' geweest van benzo's en het was geen pretje daar vanaf te komen. Heeft me destijds zeer veel moeite gekost. MIjn tip is dan ook om het alleen te gebruiken als het echt even helemaal niet gaat, maar zeker niet dagelijks. Een AD heeft die verslavings gevoeligheid een stuk minder en daar zou ik dan ook voor gaan DaneV.

Dank je voor het advies... ik ben er ook erg voorzichtig mee. Ik neem iig niet meer dan 1mg hoewel ik dat soms wel graag zou willen, en neem ze ook niet iedere dag. Het is momenteel alleen zo dat ik zonder niet echt tot veel in staat ben. Vooral die constante duizeligheid, die volgens de dokter door de stress komt (en ook weg gaat als ik clonazepam gebruik) maakt het voor mij bijna onmogelijk om de normale dagelijkse dingen te doen.

Ik denk ook dat een AD een beter idee is, maar ik heb over 3 weken pas een afspraak met een psych dus daar moet ik nog even geduld mee hebben. En dan maar hopen dat ze wat gaan helpen, want ik ben het echt kitsbeu dat ik niet meer normaal kan functioneren door die klote angstklachten

[ Bericht 7% gewijzigd door DaneV op 26-03-2011 16:19:55 ]

quote:

Op zaterdag 26 maart 2011 14:02 schreef IonTech het volgende:
Ik ben zelf ruim een jaar 'afhankelijk' geweest van benzo's en het was geen pretje daar vanaf te komen. Heeft me destijds zeer veel moeite gekost. MIjn tip is dan ook om het alleen te gebruiken als het echt even helemaal niet gaat, maar zeker niet dagelijks. Een AD heeft die verslavings gevoeligheid een stuk minder en daar zou ik dan ook voor gaan DaneV.

Ze zeggen dat het afkicken steeds moeilijker word, hoe langer je ze gebruikt. Maar als je nou gewoon de tijd kan nemen met afbouwen, zou je er toch minder last van hebben??
Ik moest ze destijds in een razendsnel tempo afbouwen.

Inmiddels slik ik alweer een aardige tijd dagelijks een benzo tegen slaapstoornis en spanning, wel 1 uit de mildste categorie. Dus niet zo zwaar als valium en oxazepam.
Als ik over een tijdje ermee moet stoppen dan hoop ik niet dat het teveel problemen geeft

Ik vraag me af hoe het gaat met mensen die na jaren benzo-gebruik er nu vanaf zijn..
Of het dus echt zo is van hoe langer hoe moeilijker...

Ik gebruik de pammetjes zo af en toe. Zyprexa zou ik echt niet aan durven denk ik, als ik terugdenk aan die andere AP..Maar ik ben sowieso niet zo van de medicijnen. Benzos vallen qua effect altijd wel goed denk ik als je een downer nodig hebt.

quote:

Ik weet niet of het in dit topic hoort, maar hoe reageren jullie, psychologisch, op de medicijnen? Die zyprexa werkt enorm goed, maar haalt wel een essentieel (negatief) deel van mezelf weg. (dit naast de positieve effecten van de lamotrigine, die ook een deel weghaalt/onderdrukt/in balans brengt.) Daardoor moet ik echt actief mezelf hervinden, zeg maar. Als ik dan aan anderen probeer uit te leggen, zeggen ze "je bent dezelfde, maar dan zonder de stress". maar het voelt veel dieper. Herkent iemand dit?

Herken dit maar al te goed... Voordat ik de medicatie (citalopram) nam was ik altijd gestressed, kon nooit ontspannen, maar dit werd enigszins gecompenseerd door een 'donker' deel van mezelf dat vrij cynisch was en de boel wat hielp te relativeren. Medicatie neemt nu gelukkig de stress weg en ik kan me weer ontspannen (ben zelfs een beetje een slacker geworden), maar ik merk ook dat ik 'op een wolk' zit - die cynische gedachten en gevoelens zijn ook weggegaan. Ik merk wel dat ik me weer begin te voelen als voor de depressieve periode (inmiddels toch wel een jaar of 6 geleden) en dus eigenlijk mijn 'oorspronkelijke' zelf, maar toch, op dagen dat ik bewust geen medicatie neem (bij autorijden bijv) begint die 'negatieve' kant weer wat op te komen, en ik merk dat dat eigenlijk ook een deel van mezelf is geworden dat ik eigenlijk niet kwijt wil... Zonder die kant voelt het leger van binnen, om een of andere reden. Wat kan ik hier aan doen?