Even mijn relaas kwijt: ik ging boodschappen doen en ik stap de lift uit en zo tegen Ali, mijn Egyptische buurman van 7 hoog aan!
Ali is 34 jaar, getrouwd met een Nijmeegse vrouw en een schat van een man. We vliegen mekaar om de nek, feliciteren mekaar en gelijk begint hij te huilen. Vol verdriet gelijk omdat ie vandaag zijn familie niet te pakken kon krijgen in Caïro, maar helemaal omdat ie gister te horen had gekregen dat een vriend van hem op Tahrirplein een steen op zijn hoofd had gekregen en nu verlamd is.
26 jaar, afgestudeerde huisarts, en nu straks afhankelijk van een rolstoel.
Hij bleef maar zeggen: ik kan het niet geloven, ik kan het niet geloven.....
Ik zei tegen hem; IK ben al zo blij, hoe blij moet jij wel niet zijn jongen?!
Maar het was me snel duidelijk dat hij het nog niet durfde te geloven gewoon. Hij zei ook dat ie eerst zijn moeder moest spreken en het van haar moest horen dat het echt waar was!
Ik ga van de week 's avonds weer ff langs om ff te proosten met hem!
Ik ben nog steeds blij, heel erg blij, maar het moeilijke gaat nu pas beginnen. Nu moet de politiek weer geregeld gaan worden.
Maar eerst de mensen blij laten zijn!