Bij mij zou die teleurstelling groter zijn. Ik had dat op voorhand nooit verwacht. Had ook altijd verkondigd dat als we ooit het geluk zouden hebben om een kind te hebben, ik dankbaar op mijn knieën zou zitten en het daarbij zou houden. Maar mijn gevoel na de geboorte van Thomas is zo veranderd (ik ben uiteraard nog steeds dankbaar en zielsgelukkig) waardoor ik nu rammel voor een tweede (en fantaseer en al wat je maar wil, net zoals dat was toen ik rammelde voor Thomas).
Bij P. is zijn gevoel minder veranderd. Hij zou ook heel graag een tweede willen, maar heeft schrik dat ik me minder makkelijk zou neerleggen bij het feit dat het niet zou lukken. En heeft vooral schrik dat ik te teleurgesteld zou zijn (hij zou dat ook zijn, begrijp me niet verkeerd). Hij zou uit schrik voor zijn teleurstelling er makkelijker kunnen voor kiezen om het risico op een teleurstelling niet te nemen.
Snappen jullie het nog?
Ik wil maar gewoon duidelijk maken dat we allebei wel willen, maar dat P. er nuchterder probeert in te staan. Terwijl ik me makkelijker zou laten meeslepen in alle emoties en daardoor dieper zou kunnen vallen (ik zou sowieso dieper vallen dan P., vrees ik, omdat ik hier emotioneler zou op reageren en P. heeft schrik dat ik misschien té diep zou vallen met alle risico's van dien, zeker omdat ik nog niet helemaal goed in mijn vel zit).
Zonder poespas zou ik het niet durven noemen, Orea
maar ik snap wel dat het minder complex is dan dat je met de hele hormonenrommel zou moeten beginnen. Het lijkt voor een stuk op seks hebben, maar dan met de dokter