PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] # 73 Met buren enzo

quote:

Op vrijdag 4 februari 2011 19:29 schreef tijnbrein het volgende:
Om even terug te komen op het onderwerp vrouwen aanspreken. Ik baal ervan dat ik dat niet durf zelfs online niet Geen idee wat ik moet zeggen.

Dat ken ik ook, ik ben extreem verlegen wat vrouwen aangaat. Maar dat komt grotendeels voort uit m'n Asperger, ik kan gewoon geen slappe lulverhalen houden. Ik hoef niet de meest diepgaande, ingewikkelde gesprekken te voeren, maar het moet wel érgens over gaan. En je kan moeilijk in de kroeg naar een meisje toelopen en vertellen: "heee, ik ben von_Preussen en ben van mening dat een onmiddelijke afzetting van Mubarak geen goede zaak is om deze en deze reden".

En als ik dan af en toe wél een leuk gesprek met een meisje heb dan, net zoals sommigen hierboven al beschreven, vind ik het ook moeilijk om te peilen of ze wel geïnteresseerd is. Maar over het algemeen vraag ik dan gewoon heel direct of ik haar verveel (al zal een vrouw zelden "ja" antwoorden) of als ik iets over mezelf verteld heb dan speel ik de bal naar haar toe zodat ze ook iets over zichzelf moet vertellen (en dan meer als alleen "ja" of "nee"). Op die manier hou je de dames ook wel bij de les zonder ze te vervelen, want op die zelden keren dat ik in gesprek raakt dan duurt het gesprek altijd ook wel anderhalf of twee uur. Dus ik ga er maar van uit dat als ik echt een vervelend mannetje was geweest dat ze veel sneller weglopen.

Wat dat aangaat zijn de groepsopdrachten bij mijn studie een vloek en een zegen, aan de ene kant haat ik het om samen te moeten werken, maar aan de andere kant vind ik het wel fijn om nieuwe mensen te leren kennen en tijdens een opdracht ook soms best interessante gesprekken te hebben.

Maar goed, uiteindelijk weet ik ook een leuk beginnend contact altijd weer te verkloten, omdat ik niet de 2e stap durf te zetten (telefoonnummer vragen wel, maar dan nog eens mee uit vragen weer niet). Dan vind ik mezelf weer een enorm slappe hap, want soms merk ik wel dat ik iemand aan mij zijde mis....

quote:

Op vrijdag 4 februari 2011 20:03 schreef von_Preussen het volgende:

[..]

Dat ken ik ook, ik ben extreem verlegen wat vrouwen aangaat. Maar dat komt grotendeels voort uit m'n Asperger, ik kan gewoon geen slappe lulverhalen houden. Ik hoef niet de meest diepgaande, ingewikkelde gesprekken te voeren, maar het moet wel érgens over gaan. En je kan moeilijk in de kroeg naar een meisje toelopen en vertellen: "heee, ik ben von_Preussen en ben van mening dat een onmiddelijke afzetting van Mubarak geen goede zaak is om deze en deze reden".

En als ik dan af en toe wél een leuk gesprek met een meisje heb dan, net zoals sommigen hierboven al beschreven, vind ik het ook moeilijk om te peilen of ze wel geïnteresseerd is. Maar over het algemeen vraag ik dan gewoon heel direct of ik haar verveel (al zal een vrouw zelden "ja" antwoorden) of als ik iets over mezelf verteld heb dan speel ik de bal naar haar toe zodat ze ook iets over zichzelf moet vertellen (en dan meer als alleen "ja" of "nee"). Op die manier hou je de dames ook wel bij de les zonder ze te vervelen, want op die zelden keren dat ik in gesprek raakt dan duurt het gesprek altijd ook wel anderhalf of twee uur. Dus ik ga er maar van uit dat als ik echt een vervelend mannetje was geweest dat ze veel sneller weglopen.

Wat dat aangaat zijn de groepsopdrachten bij mijn studie een vloek en een zegen, aan de ene kant haat ik het om samen te moeten werken, maar aan de andere kant vind ik het wel fijn om nieuwe mensen te leren kennen en tijdens een opdracht ook soms best interessante gesprekken te hebben.

Maar goed, uiteindelijk weet ik ook een leuk beginnend contact altijd weer te verkloten, omdat ik niet de 2e stap durf te zetten (telefoonnummer vragen wel, maar dan nog eens mee uit vragen weer niet). Dan vind ik mezelf weer een enorm slappe hap, want soms merk ik wel dat ik iemand aan mij zijde mis....

Dat is inderdaad het probleem. Geen idee hoe je dat doet of hoe dat werkt.

Ik ben blij voor iemand

Zonder datingsites was ik waarschijnlijk nooit aan een vriendin gekomen want ik kan mensen ook totaal niet peilen. Als je echter via zo'n site met iemand in contact komt en diegene wil afspreken dan weet je dat ze op zijn minst je uiterlijk wel ziet zitten en in je geïnteresseerd is. En dat geeft mij dan wel genoeg vertrouwen om er voor te gaan en het af te maken. In het dagelijks leven is dat een stuk lastiger want dan heb ik geen flauw idee wat mensen van me vinden.

Met de meeste vrouwen vind ik het niet moeilijk om te praten. Die types die uit de hoogte doen en zichzelf een soort arrogante MTV Paris Hilton attitude aangemeten hebben moet je gewoon links laten liggen en je niks van aantrekken. Probeer gewoon iemand te vinden die wel normaal kan doen en die bestaan heus nog wel.

Ik vind vrouwen als Inez Weski en Britta Böhler wel leuk.

Is autisme eigenlijk erfelijk?

quote:

Op zaterdag 5 februari 2011 14:18 schreef Fredo55 het volgende:
Is autisme eigenlijk erfelijk?

Naar de informatie die ik heb is het erfelijk, je kunt autisme dus niet "krijgen". Maar het schijnt wel zo te zijn dat als je autisme hebt dit op verschillende manieren kan ontwikkelen, sommige mensen zullen er weinig tot geen last van hebben terwijl anderen wel degelijk problemen ervaren.

Hoe dan ook kutd als je het hebt.

quote:

Op zaterdag 5 februari 2011 14:18 schreef Fredo55 het volgende:
Is autisme eigenlijk erfelijk?

Het is niet erfelijk in de zin dat als een van de ouders het hebben, het kind het per definitie ook heeft. Maar de kans is wel groter dan bij niet ASS-ouders.

quote:

Op zaterdag 5 februari 2011 16:02 schreef Pandora73 het volgende:

[..]

Het is niet erfelijk in de zin dat als een van de ouders het hebben, het kind het per definitie ook heeft. Maar de kans is wel groter dan bij niet ASS-ouders.

Zoals bij elke andere stoornis/ziekte/etc..

quote:

Op zaterdag 5 februari 2011 21:35 schreef ikke043 het volgende:

[..]

Zoals bij elke andere stoornis/ziekte/etc..

Oke, maar ik denk bij "erfelijk" altijd aan bruine ogen enzo, waarbij het dus wel zo is dat als een van de ouders die heeft, het kind die ook heeft.
Niet zozeer "een vergrote kans op". Dan is inderdaad namelijk zo goed als alles erfelijk.

Overigens weet ik ook niet hoeveel de kans op ASS nou precies groter is wanneer een van de ouders ook ASS heeft. Volgens mij maar iets, en niet heel veel groter.

Ik weet dat het merendeel hier vrijgezel is.. Maar is het risico op ASS nou een reden om over kinderen te twijfelen?
Ik vraag het mij af. Als je zelf een moeilijke jeugd hebt gehad door bijv. ASS zul je je kind dat niet snel 'aandoen', denk ik zo.. Maar aan de andere kant.. 2 gezonde ouders kunnen ook een kind krijgen dat anders functioneert, domme pech, ademnood bij de geboorte, om maar wat te noemen.
Vind t nog steeds moeilijk om daar een mening bij te vormen.

Dat niet, maar ik kan sowieso niet met kinderen omgaan (conform het feit dat autisten zich moeilijk in anderen kunnen inleven), en ik ben als de dood om mijn vrijheid te verliezen.

Dus zelfs als zou ik een gelukkige relatie hebben, kinderen is iets waar ik (midden 20) eigenlijk liever niet aan wil beginnen. Maar dat staat los van het feit dat ik ASS zou kunnen doorgeven.

quote:

Op zaterdag 5 februari 2011 21:59 schreef von_Preussen het volgende:
Dat niet, maar ik kan sowieso niet met kinderen omgaan (conform het feit dat autisten zich moeilijk in anderen kunnen inleven), en ik ben als de dood om mijn vrijheid te verliezen.

Dus zelfs als zou ik een gelukkige relatie hebben, kinderen is iets waar ik (midden 20) eigenlijk liever niet aan wil beginnen. Maar dat staat los van het feit dat ik ASS zou kunnen doorgeven.

Hier sluit ik me bij aan.
Nee, dat ik geen kinderen wil staat los van het feit dat ik ze ASS of eigenlijk in mijn geval Neurofibromatose kan overdragen. Gewoon ik kan er niet mee overweg, dat zie ik nu al bij het zoontje van mijn broer (14 maanden) Die onvoorspelbaarheid dat af en toe schreeuwen. (Prikkels die dus binnenkomen) Nee, geen kinderen voor mij, nooit

Ik zie het opvoeden van kinderen niet als iets leuks/spannend/etc. Dus dat ga ik dus ook nooit doen.

Kijk, ik als NT-er, heb er bijv. geen probleem mee om een relatie te starten met iemand met ASS, mocht de klik er zijn.
Maar het niet willen van kinderen of het niet kunnen voorstellen.. Maakt het een ander verhaal. Denk ik.
Moeilijke situatie.. Maar dat heb je ook zonder ASS als de ene gewoon een hekel heeft aan kinderen

TB (en Robuust mocht je zin hebben )

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het lijkt mij heel moeilijk om kinderen op te voeden, omdat je flexibel moet zijn. Goed moet kunnen inspelen op onverwachte dingen, snel handelen. Het risico op ASS... het is een beperking die tot veel onbegrip kan leiden, lijkt me wel iets om in het achterhoofd te houden. Op forums lees ik regelmatig: ouder heeft ASS --> kinderEN hebben ASS.

Mijn ouders hadden niet zo’ gemakkelijke aan mij. Het ging wat beter toen uit een intelligentietest bleek dat ik gewoon naar groep 3 kon, maar ik was toch een beetje anders dan de andere kinderen.

quote:

Op zondag 6 februari 2011 12:15 schreef Cassandra87 het volgende:
Kijk, ik als NT-er, heb er bijv. geen probleem mee om een relatie te starten met iemand met ASS, mocht de klik er zijn.
Maar het niet willen van kinderen of het niet kunnen voorstellen.. Maakt het een ander verhaal. Denk ik.
Moeilijke situatie.. Maar dat heb je ook zonder ASS als de ene gewoon een hekel heeft aan kinderen

TB (en Robuust mocht je zin hebben )

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik weet eigenlijk niet of ik mijzelf nu als NT-er of als ASS-er moet zien. Niet dat dit want veranderd aan wat ik van kinderen vind.

Dit jaar?

quote:

Op zondag 6 februari 2011 12:25 schreef schaal_9 het volgende:
Het lijkt mij heel moeilijk om kinderen op te voeden, omdat je flexibel moet zijn. Goed moet kunnen inspelen op onverwachte dingen, snel handelen. Het risico op ASS... het is een beperking die tot veel onbegrip kan leiden, lijkt me wel iets om in het achterhoofd te houden. Op forums lees ik regelmatig: ouder heeft ASS --> kinderEN hebben ASS.

Mijn ouders hadden niet zo’ gemakkelijke aan mij. Het ging wat beter toen uit een intelligentietest bleek dat ik gewoon naar groep 3 kon, maar ik was toch een beetje anders dan de andere kinderen.

Het voordeel is wel dat je zelf redelijk kunt inschatten wat de problemen zijn, en je daar ook beter op kunt reageren. Je "weet immers hoe het voelt".
Ook kun je, als je zelf ASS hebt, zodra je iets begint te vermoeden bij je kind, al direct erop inspringen en eventueel een diagnosetraject opstarten. Jouw kind zal dan veel eerder zijn/haar diagnose hebben dan dat veel mensen nu hebben. Dat geeft ook weer meer mogelijkheden (extra begeleiding etc).

Overigens denk ik wel dat veel kinderen nu een ASS-diagnose krijgen terwijl ze het misschien helemaal niet hebben. Net als AD(H)D, dat is nu ook een soort van modeverschijnsel: als een kind tegenwoordig een beetje druk is dan is het al snel "Ow, ADHD, hier heb je pilletjes, wordt ie vanzelf rustiger". Waardoor de kinderen die het wél echt hebben, ook niet meer serieus worden genomen.

quote:

Op zondag 6 februari 2011 13:10 schreef Pandora73 het volgende:

[..]

Het voordeel is wel dat je zelf redelijk kunt inschatten wat de problemen zijn, en je daar ook beter op kunt reageren. Je "weet immers hoe het voelt".
Ook kun je, als je zelf ASS hebt, zodra je iets begint te vermoeden bij je kind, al direct erop inspringen en eventueel een diagnosetraject opstarten. Jouw kind zal dan veel eerder zijn/haar diagnose hebben dan dat veel mensen nu hebben. Dat geeft ook weer meer mogelijkheden (extra begeleiding etc).

Overigens denk ik wel dat veel kinderen nu een ASS-diagnose krijgen terwijl ze het misschien helemaal niet hebben. Net als AD(H)D, dat is nu ook een soort van modeverschijnsel: als een kind tegenwoordig een beetje druk is dan is het al snel "Ow, ADHD, hier heb je pilletjes, wordt ie vanzelf rustiger". Waardoor de kinderen die het wél echt hebben, ook niet meer serieus worden genomen.

Deel 1: Ja, ik heb hetzelfde idee erover. Ik zou later wel kinderen willen, als alles klopt (lieve vrouw, stabiel werk, dak boven je hoofd)

Deel 2 van je tekst:
Ik zag gisteravond een stuk van Jim Speelmans, cabaretier, en die onderwerpen die hij behandeld, en hoe hij er over spreekt, lijkt ook of hij aardig wat symptomen heeft. Maar da's vroeger hè, toen had je dat niet

@Cassandra:
12 februari kon ik al niet (HARDBASS! ) en nu 5 maart heb ik ook een feestje. Dus ik kan helaas niet

Op dinsdag 8 februari a.s. is een aflevering van BNN -Je zal het maar hebben- en gaat ook over Roxanne (21) en heeft het syndroom van Asperger en ADD. Ze zit op de kunstacademie en woont op zichzelf.

Op N3 om 20.55

quote:

Op zondag 6 februari 2011 14:16 schreef EchtGaaf het volgende:
Op dinsdag 8 februari a.s. is een aflevering van BNN -Je zal het maar hebben- en gaat ook over Roxanne (21) en heeft het syndroom van Asperger en ADD. Ze zit op de kunstacademie en woont op zichzelf.

Op N3 om 20.55

Ik zal het inplannen.

En qua kinderen interesseert het me niet. Ik vind kinderen geweldig, en kan er ook goed mee omgaan. Maar ik moet er de komende jaren nog niet aan denken

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik word 24, en als ik klaar ben met mn studie ben ik 28, dan vind ik t wel mooi

quote:

Op zondag 6 februari 2011 14:46 schreef Cassandra87 het volgende:
Ik word 24, en als ik klaar ben met mn studie ben ik 28, dan vind ik t wel mooi

Hoe jong/oud is Detroit dan? En nog veel belangrijker wil hij ook kinderen?