De kunst van het loslaten van je ex # 148 - Alles komt goed!

quote:

Op zondag 16 januari 2011 20:13 schreef jeice het volgende:

[..]

Ik meld me hier ook maar weer eens. Ik heb namelijk hetzelfde Joyce. Het ging echt goed met me, was er helemaal van overtuigd dat het goed ging komen en dat het alleen maar beter kon worden. Maar vandaag heb ik weer echt zo'n klotedag, ongekend. En ik kan niet goed uitleggen waarom. Natuurlijk denk ik nog wel aan d'r, maar denk ook dat het komt omdat het stappen van gisteravond niet doorging. We zijn wel een lokale kroeg ingedoken, maar de rest van de groep had geen zin om de stad in te gaan, terwijl ik dat juist wel had. Niet eens zozeer om daar nieuwe vrouwen te ontmoeten, maar ik heb gewoon echt zo'n zin om weer eens een ECHT feestje te bouwen, helemaal los te gaan, al dan niet dronken.

Gister was het wel gezellig hoor, met een stel vrienden drankje doen in die lokale kroeg, maar het was er vrij rustig. En als ik kan kiezen tussen de stad, waar het toch wat drukker is en keiharde muziek opstaat, en een rustige kroeg waar ik een kaartje leg, dan weet ik het wel. Misschien voel ik me wel zo kut omdat ik vandaag weer alleen was. Misschien is het juist de eenzaamheid waar ik het momenteel zo moeilijk mee heb, en niet eens zozeer haar. Plus dat ik het niet eerlijk vind dat juist zij helemaal los gaat met vriendinnen en wie weet ook gasten (ik wil het niet eens weten) terwijl het mij al weken niet lukt om echt uit te gaan omdat m'n vrienden de laatste weken niet willen/kunnen. En ik ga echt niet alleen...

Komende vrijdag ga ik sowieso met een vriend de stad in, naar een kroeg waar een feestje is en waar ik hoogstwaarschijnlijk ook een hoop vrienden (oud-collega's) zal zien van een jaar of 2-3 terug. Ik heb daar wel zin in en probeer daar maar naartoe te leven

quote:

Op zondag 16 januari 2011 20:19 schreef jeice het volgende:

[..]

Nice om te horen dat het goed met je gaat! Zeker als je zegt dat "het beter gaat dan je in je stoutste dromen had durven hopen" Dat geeft mij in ieder geval moed, en waarschijnlijk nog wel meer mensen in dit topic.

Wat je in je laatste alinea zegt herken ik trouwens wel. Het ging met mij supergoed, tot ik haar weer zag na ruim een maand en ik had het eigenlijk meteen weer moeilijk. Alle verstandssensoren riepen "nee, doe het niet, je wil dit niet" terwijl m'n gevoelens toch op een bepaalde manier weer opspeelden en ik dat echt niet wilde.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 20:57 schreef jeice het volgende:

[..]

Hoezo heb je niks met Psychologen maar wel met Psychiaters? Het enige (maar wel redelijk grote) verschil is dat Psychiaters medicijnen kunnen en mogen voorschrijven en Psychologen niet. Dus tenzij je graag medicijnen wil (wat ik ten alle tijde zou willen voorkomen als dat zou kunnen) is een psycholoog echt wel nuttig.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 21:06 schreef Splackavellie02 het volgende:

[..]

Dat is verre van het enige verschil tussen psychiatrie (wat een medische discipline is) en psychologie (dat grotendeels bestaat uit kansberekening toepassen op onderzoeksresultaten).

quote:

Wat er gebeurd is
Ik was al jaren bevriend met een meisje dat mij in veel opzichten perfect complementeerde. Ze was intelligent, ambitieus, sociaal, aantrekkelijk, betrouwbaar en had een fantastisch gevoel voor humor. Ze was ook een deel van mijn meest hechte vriendengroep en de ex-vriendin van mijn beste vriend. Deze vriend maakte ook deel uit van de groep, had al een nieuwe vriendin en ging gewoon met zijn ex om alsof ze nooit meer dan hele goede vrienden geweest waren.

Ongeveer 2,5 jaar geleden zat zij in haar laatste jaar van geneeskunde en was ik bezig HBO-V af te ronden om het komende jaar BMW te gaan studeren. Zij had les in het AMC, ik in het gebouw ernaast, dus we zagen elkaar steeds vaker en begonnen, door gemeenschappelijke interesses, steeds meer naar elkaar toe te groeien. Dit ging enkele weken zo door en we zagen elkaar steeds vaker, converseerden urenlang over medische en ethische vraagstukken en aangezien zij zoveel verder in haar studie was (en een stuk intelligenter), hielp ze mij waar en wanneer ze kon. Uiteindelijk werd ik verliefd op haar, en bleek het gevoel wederzijds. Aangezien zij het daaropvolgende studiejaar coschappen zou gaan lopen in Breda, en ik in Antwerpen ging studeren, besloten wij dat de afstand klein genoeg was, en wij samen de potentie hadden uit te groeien tot meer dan hele goede vrienden met gelijke interesses.

Het enige probleem was een opvatting die ik had ten opzichte van vriendschap: een relatie vriendinnen of ex-vriendinnen van je beste vrienden is not done. Dit leek ons beiden echter een uitzonderlijk geval, aangezien wij alledrie deel uitmaakten van dezelfde (kleine) vriendengroep, zij zonder nare gevoelens uit elkaar waren gegaan en al bijna twee jaar niets meer waren dan goede vrienden. Toch vonden we het wel zo netjes de situatie met onze vriend te bespreken voordat wij officieel een relatie zouden beginnen. Ik zat in mijn tentamenperiode, net als die vriend, en zij stond op het punt om twee weken op vakantie te gaan met haar familie. Het was de laatste vakantie zie het gezin zou nemen voor haar kleine zusje (die net haar VWO had gehaald) het huis uit zou gaan. "Geen probleem, dan praten we wel met Kev als je terug bent" was mijn reactie. Ik had al maanden gewacht tot het serieus werd tussen ons, dus die twee weken konden er ook nog wel bij.

In die twee weken rondde ik mijn tentamens af, schreef ik mij in bij de universiteit van Antwerpen, en bleef ik contact met haar houden via sms. Vier dagen voor ze terug zou komen, belde ze me om te vertellen hoe geweldig haar vakantie was, hoe prachtig het landschap en dat ze met haar broertje op 2000 meter hoogte in een tentje zou slapen, omdat ze de dag erna vroeg op moesten om de Mont Dolent te beklimmen. Ze had al talloze foto's gemaakt en we hadden al afgesproken om deze te bekijken in het eerstkomende weekend dat ze thuis was. Dat was de laatste keer dat ik haar sprak..

Twee dagen later zat ik op mijn werk toen ik op de radio hoorde dat een huisarts uit Almere, samen met zijn drie kinderen, verongelukt was tijdens een klim in het Mont Blanc-gebergte. De moeder had zien gebeuren hoe haar man en kinderen, in de leeftijd van 17 tot 22, uitgleden en naar beneden stortten. Ik meteen in paniek Fuck, die leeftijden kloppen! Die plaats klopt! Laat het ze alsjeblieft niet zijn!

Maar het waren ze wel. Een paar uur nadat ik het nieuws hoorde, kreeg ik van een vriend (die samen met de eerste vriend bij dezelfde schaatsvereniging zat als de drie kinderen) een sms met bevestiging: Ja man, het zijn ze! We hebben contact gehad met de moeder. M'n wereld stortte in, en dat werd nog erger toen ik tegen negen uur 's avonds Kevin (de eerste vriend) eindelijk aan de telefoon kreeg, en ik hem door de telefoon het nieuws moest brengen. Het is een rare gewaarwording om letterlijk te horen hoe iemand in elkaar stort na het horen van slechts drie woorden: Els is dood. Hij meldde zich meteen ziek van zijn werk en ik ben naar zijn huis gegaan. Daar werd op het nieuws (inclusief beelden van de berg met afgescheurde kleerstukken en bloedsporen) nogmaals bevestigd dat we d'r echt kwijt waren.

Het heeft weken, maanden zelfs, geduurd voor ik bij die vriend aan durfde te kaarten dat er voor haar dood meer tussen haar en mij speelde dan alleen vriendschap. Uiteindelijk ben ik er tijdens uitgaan toch over begonnen, om doodleuk als reactie te krijgen: "Dat wist ik al, dat had ze al gezegd voor ze op vakantie ging".

Wat het probleem is
Sinds haar dood, 2,5 jaar geleden, heb ik min of meer het vertrouwen in serieuze relaties verloren. Vreemd genoeg heeft deze instelling in sterk groeiende mate voor veel meer succes bij het andere geslacht gezorgd en heb ik er zeker de laatste anderhalf jaar flink op los geleefd. Ik ben wel bij elke scharrel/fling eerlijk over dat ik niet op zoek ben naar, of zelfs maar open sta voor, een serieuze relatie, en dat ze daar ook niet op moeten rekenen. Hoewel ze allemaal zeggen dat ze daar OK mee zijn, blijkt na een tijdje toch altijd het tegendeel, wordt ik gepusht om toch serieus te worden en eindig ik met een schuldgevoel. Het zit niet in mijn natuur misbruik van mensen te maken, en dacht dat ik dat kon voorkomen door zo eerlijk mogelijk te zijn over mijn bedoelingen. Ik scharrel wel veel, maar ben eerlijk over wat ik doe, en scharrel niet met meerderen tegelijk, dus zelfs in een relatie die niet verder gaat dan het fysieke ben ik, for all intents and purposes, monogaam.

Nu het probleem: hoewel er hier en daar een aantal one night stands tussen zitten, heb ik ook een paar meisjes leren kennen die ik heel leuk vind, en waar ik onder andere omstandigheden waarschijnlijk wel een serieuzere relatie mee aan zou gaan. Nu betrap ik mezelf er echter op dat ik consequent de boot afhoud als het serieuzer begint te worden. In de eerste plaats omdat ik niet open wil staan voor een serieuze relatie, in de tweede plaats omdat geen enkel meisje de vergelijking met mijn laatste vriendin kan doorstaan:

Ze was zelfstandig genoeg om op zichzelf te wonen, twee banen te hebben, drie sporten te beoefenen, vrijwel elke week met ons mee uit te gaan, vrijwilligerswerk te doen en toch cum laude haar geneeskunde (zonder studieschuld) af te ronden. Ik weet dat mensen die vroegtijdig sterven sneller op een voetstuk geplaatst worden, maar zelfs toen ik bijna dagelijks met haar omging kon ik niet geloven hoe zij de dingen die zij deed allemaal voor elkaar kreeg, en bijna altijd met een lach op d'r gezicht. Ik heb nooit iemand leren kennen die zo altruistisch, down to earth, intelligent en interessant was als zij, en het feit dat wij aan het begin stonden van een relatie met zoveel belofte, maakt het alleen maar moeilijker voor andere meisjes om de vergelijking met haar te doorstaan.

Natuurlijk, ze is dood. Ze is er niet meer, en hoe veelbelovend wij samen ook waren, het zal geen realiteit meer worden. En zelfs als het wel realiteit geworden was, welke garantie heb ik dan dat wij niet na enkele maanden of een paar jaar weer uit elkaar zouden groeien? Het rationaliseren van situaties is makkelijk, het accepteren minder.

Vrienden van me zeggen dat ik mezelf tekort doe door niet open te staan voor een serieuze relatie en alles als vergankelijk te zien. Misschien hebben ze ook wel een punt, maar ik zie ook de keerzijde: ik snap zelf ook wel dat ik er niets mee op schiet andere meisjes met haar te vergelijken, maar haar dood zit mij, zelfs nu, nog te hoog om mezelf in een echte serieuze relatie met iemand anders te storten. Als ik dit toch ga forceren, lijkt het mij juist dat ik de ander tekort doe door een relatie aan te gaan waar ik niet klaar voor ben.

Kan iemand hier wat mee?

quote:

Op zondag 16 januari 2011 22:18 schreef Wanderingwhy het volgende:
@Splackavellie02:
Denk zoals Goofy dat je met een psych die 'gevoelsblokkade' eens kunt gaan aanpakken. Die blokkade is wel duidelijk, de oorzaak lijkt ook wel duidelijk, maar welke mechanisme de blokkade uiteindelijk veroorzaakt heeft? Het kan net zo goed een niet afgebouwde trouw/loyaliteit zijn door het abrupte en vreselijke einde, een niet verwerkt hebben van de plotselinge en wellicht enorme gekwetsheid, geen idee.

quote:

Heb je voor jezelf zicht dat je voorheen geen moeite had (het leest als een complete desinteresse) met het aangaan van relaties?

quote:

Op zondag 16 januari 2011 22:52 schreef Wanderingwhy het volgende:
Je eerste reactie vind ik echt wel een beetje kort door de bocht.Omdat je de boekjeswijsheden kent, weet je het allemaal wel? De vergelijking met een schriftelijke cursus karate komt ineens naar boven en jij die gaat roepen ik heb alle boekjes goed gelezen en dus heb ik nu de zwarte band.
(dan heb je dus ook iets gelezen over een blinde vlek kunnen hebben? )

quote:

Over je tweede reactie; louter om uit te sluiten dat je je huidige benadering volledig koppelt aan je redelijk traumatische ervaring. Het kan zo zijn dat je altijd al wat voorzichtig bent geweest qua toenadering e.d. en dat de 'ervaring' als besproken ervoor heeft gezorgd dat dit verder ontwikkeld is. Bij wijze van spreken; je kunt er al enige aanleg voor gehad hebben en is nu verergerd.