R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn psycholoog wil me naar een psychiater voor een (her)diagnostisering. Of zoiets.
Ik ben wel eens eerder gediagnostiseerd door een psychiater, bij een andere instelling.
Die diagnose heb ik nu weer. In de tussentijd dacht een psychiater "hier" aan een andere diagnose een paar jaren terug die heb ik ook even gehad geloof ik, maar gelukkig is het terug verandert.
Prutsers* Eigenlijk zouden ze pas mensen boven de 25 een diagnose kunnen geven, niet?
Maar goed, ik vraag me af, is het nou een goed idee nog een keer naar de psychiater te gaan?? Zie er behoorlijk tegenop.
Ik ben wel eens eerder gediagnostiseerd door een psychiater, bij een andere instelling.
Die diagnose heb ik nu weer. In de tussentijd dacht een psychiater "hier" aan een andere diagnose een paar jaren terug die heb ik ook even gehad geloof ik, maar gelukkig is het terug verandert.
Prutsers* Eigenlijk zouden ze pas mensen boven de 25 een diagnose kunnen geven, niet?
Maar goed, ik vraag me af, is het nou een goed idee nog een keer naar de psychiater te gaan?? Zie er behoorlijk tegenop.
Ik weet niet hoe het voor jou is, als jij denkt dat die diagnose handig is om voor een bepaalde behandeling te hebben, dan kun je idd naar die psychiater gaan. (bedoel, als je niet depressief ben, kun je ook moeilijk naar een depressiebehandelgroep gaan) Maar als er verder weinig anders van wordt, dan kan ik me goed voorstellen dat je er geen zin in hebt en het gewoon zo laat als nu.quote:Op dinsdag 8 maart 2011 18:27 schreef ScarFace- het volgende:
Mijn psycholoog wil me naar een psychiater voor een (her)diagnostisering. Of zoiets.
Ik ben wel eens eerder gediagnostiseerd door een psychiater, bij een andere instelling.
Die diagnose heb ik nu weer. In de tussentijd dacht een psychiater "hier" aan een andere diagnose een paar jaren terug die heb ik ook even gehad geloof ik, maar gelukkig is het terug verandert.
Prutsers* Eigenlijk zouden ze pas mensen boven de 25 een diagnose kunnen geven, niet?
Maar goed, ik vraag me af, is het nou een goed idee nog een keer naar de psychiater te gaan?? Zie er behoorlijk tegenop.
hier ben ik het volledig mee eens. Je moet kijken naar wat voor de meerwaarde van nog een psychiater is, als je denkt er iets aan te hebben voor je ontwikkeling zou ik zeggen gaan met die banaan. Maar als je denkt er niet veel aan te hebben op een labeltje na, zou ik het ook laten zitten.quote:Op dinsdag 8 maart 2011 18:52 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ik weet niet hoe het voor jou is, als jij denkt dat die diagnose handig is om voor een bepaalde behandeling te hebben, dan kun je idd naar die psychiater gaan. (bedoel, als je niet depressief ben, kun je ook moeilijk naar een depressiebehandelgroep gaan) Maar als er verder weinig anders van wordt, dan kan ik me goed voorstellen dat je er geen zin in hebt en het gewoon zo laat als nu.
Ik heb morgen een redelijk spannende dag, moet naar het sozawe om te kijken wat er gedaan kan worden in de tussentijd.
En ik ga een klein leugentje om eigen bestwil doen, aangezien ik contact met een ex-werkgever zou opnemen maar dat zou iedere dag minimaal 25 minuten treinen betekenen en een hele drukke baan. Waar ik op dit moment even niks in zie zitten, ik wil het liefst iets rustigs doen en als het kan geleidelijk opbouwen of maar een paar daagjes. Maar goed, ik zie morgen wel wat er gebeurd.
Het labeltje is best wel oud en we zitten er aan te denken om andere hulp te zoeken buiten reguliere ggz maar aanmelding mag niet met zo'n oud labeltje zegt mn psycholoog.
als ik het zo lees heb je denk ik geen andere optie als je de hulp wilt zoeken buiten GGZ omquote:
Het labeltje is best wel oud en we zitten er aan te denken om andere hulp te zoeken buiten reguliere ggz maar aanmelding mag niet met zo'n oud labeltje zegt mn psycholoog.
Dan denk ik dat er weinig keus is idd en dat je het toch maar gewoon zult moeten doen als je het buiten de reguliere GGZ om wilt doen.quote:
Het labeltje is best wel oud en we zitten er aan te denken om andere hulp te zoeken buiten reguliere ggz maar aanmelding mag niet met zo'n oud labeltje zegt mn psycholoog.
Cafpow, veel succes morgen met je gesprek
het gesprek viel best mee, was meer om tickets enzo in te leveren, en te kijken wat er gedaan gaat worden kwa werk. Ze gaan duseen arbeidsbemiddelaar inzetten, om iets te doen te krijgen. Ik ga vragen om het liefst iets voor 3 tot 4 dagen per week om mezelf niet gelijk over te belasten.quote:
[..]
Dan denk ik dat er weinig keus is idd en dat je het toch maar gewoon zult moeten doen als je het buiten de reguliere GGZ om wilt doen.
Cafpow, veel succes morgen met je gesprek
Maar ik mag dus of volgende week of de week erop weer op gesprek maar dan met de bemiddelaar aanwezig.
Het enige leuke is dat ik ondertussen zonder mijn meest gebruikte email zit omdat iemand zo lollig moest zijn om het bij windows live aan te geven als een spam acount
Hoe gaat het nu met je cafpow, al weer een beetje gewend hier?
ScarFace-, heb je al een beslissing genomen of je je opnieuw laat onderzoeken?
Hier gaat het nog steeds goed, gisteren niet naar therapie geweest omdat ik zo in een flow zat van 9 uur opstaan, ontbijten, sportkleren aan, sporten, douchen, lunchen dat ik helemaal was vergeten dat ik naar therapie moest
Heb weer voor een maand nieuwe AD gekregen en hoop gewoon dat die goede stemming zo blijft nu
ScarFace-, heb je al een beslissing genomen of je je opnieuw laat onderzoeken?
Hier gaat het nog steeds goed, gisteren niet naar therapie geweest omdat ik zo in een flow zat van 9 uur opstaan, ontbijten, sportkleren aan, sporten, douchen, lunchen dat ik helemaal was vergeten dat ik naar therapie moest
Heb weer voor een maand nieuwe AD gekregen en hoop gewoon dat die goede stemming zo blijft nu
Woensdag screenen psychologisch onderzoek.
Ben benieuwd. Aan de ene kant ben ik blij dat het nu eindelijk zo ver is. Aan de andere kant ben ik een beetje bang voor wat de uitkomst met me doet.
Ik ken mezelf, ik kan zo n uitslag heel goed gebruiken om mezelf nog verder naar de put in te trekken.
Ben benieuwd. Aan de ene kant ben ik blij dat het nu eindelijk zo ver is. Aan de andere kant ben ik een beetje bang voor wat de uitkomst met me doet.
Ik ken mezelf, ik kan zo n uitslag heel goed gebruiken om mezelf nog verder naar de put in te trekken.
Dat is wel een nadeel dan ja, als je jezelf door zo'n uitslag nog verder in de put trekt. Veel succes iig!quote:
Woensdag screenen psychologisch onderzoek.
Ben benieuwd. Aan de ene kant ben ik blij dat het nu eindelijk zo ver is. Aan de andere kant ben ik een beetje bang voor wat de uitkomst met me doet.
Ik ken mezelf, ik kan zo n uitslag heel goed gebruiken om mezelf nog verder naar de put in te trekken.
Klinkt allemaal goed en positief, zelfs iets te. Dusdanig dat je je afspraken vergeet wat eigenlijk niet zo handig isquote:
Hoe gaat het nu met je cafpow, al weer een beetje gewend hier?
ScarFace-, heb je al een beslissing genomen of je je opnieuw laat onderzoeken?
Hier gaat het nog steeds goed, gisteren niet naar therapie geweest omdat ik zo in een flow zat van 9 uur opstaan, ontbijten, sportkleren aan, sporten, douchen, lunchen dat ik helemaal was vergeten dat ik naar therapie moest
@Gimmegore, ik zou proberen er niet teveel aan te denken en gewoon maar te gaan. En als de uitslag iets is wat je kan gebruiken om jezelf omlaag te trekken gewoon iedere keer de positieve dingen ervan noteren.
Hier gaat het heel erg dubbel. Aan de ene kant ben ik al redelijk aan het wennen hier tot zover mogelijk is. Ik breng het gros van de tijd thuis door, soms even iets kleins halen.
Maar ik merk dat ik weer terug val in bepaalde patronen uit verveling en somberheid ga ik bijvoorbeeld weer meer eten, wat eigenlijk niet zou moeten.
En ik slaap gewoon van een uur of 12/1 tot een uur of 12/1 ik slaap dus ruim 12 uurtjes, maar ik slaap ze ook echt.
Maar toch sta ik vrij lusteloos op, en ik val piekerend in slaap en wordt piekerend wakker, en ik kan thuis ook mijn ei niet kwijt..want dat maakt het voor mij alleen erger.
En verder tja, ik moet dus van het sozawe aan het werk, maar ik kom best gemotiveerd over enzo maar ik heb er dus echt totaal geen motivatie voor en zin al helemaal niet.
En ik ben eigenlijk gewoon constant somber en heb nergens zin in, doordat ik eigenlijk de hele dag door pieker, zelfs bij het boodschappen doen enzo. En dan is het ook niet leuk om dingen te doen.
En thuis tja, het loopt en gaat. Maar toch niet 100 procent omdat ik steeds meer moeite heb om de ellenlange verhalen van mijn ma aan te horen over van alles en nog wat. En wat de buurman heeft gedaan en wat de ander heeft verteld, en ze lijkt net een papegaai ze kan echt uren over 1 ding praten..en ik ben meer van de kortere gesprekken en niet te diepgaand..want mijn ma analyseert ook echt al het gedrag van iedereen en zoek overal de wie, wat, waar waarom vragen op, en loopt ook altijd met haar normen en waarden rond..en past die toe op iedereen..dus tja daardoor gaat het nogal mis doordat ik soms niet echt luister naar wat ze vertelt. En tuurlijk dat is ook niet helemaal aardig dat erken ik.
Ik ga het lekker niet doen, tenzij ze me echt weet te overtuigenquote:
Hoe gaat het nu met je cafpow, al weer een beetje gewend hier?
ScarFace-, heb je al een beslissing genomen of je je opnieuw laat onderzoeken?
Hier gaat het nog steeds goed, gisteren niet naar therapie geweest omdat ik zo in een flow zat van 9 uur opstaan, ontbijten, sportkleren aan, sporten, douchen, lunchen dat ik helemaal was vergeten dat ik naar therapie moest
@cafpow Dat aparte slaap ritme heb ik ook op het moment. Sommige dagen heel veel(8 uur is dat voor mij), dan weer heel weinig slaap. Maarja. En altijd moe zijn overdag.
Je moet gewoon doen wat voor jou et beste is.quote:Op zaterdag 12 maart 2011 08:30 schreef ScarFace- het volgende:
[..]
Ik ga het lekker niet doen, tenzij ze me echt weet te overtuigen
@cafpow Dat aparte slaap ritme heb ik ook op het moment. Sommige dagen heel veel(8 uur is dat voor mij), dan weer heel weinig slaap. Maarja. En altijd moe zijn overdag.
Ik zit er nu echt even doorheen wil niks van niemand wete. En ga dus maar lekker in bed liggen muziek te luisteren.
Hi. Lees nog steeds mee.
Hier gaat het wel goed. Zit wel lekker in mijn vel. Maar ik doe weinig. Niet dat ik dat echt erg vind, maar andere mensen kunnen daar niet tegen ofzo
.
Ik had een verjaardag. En mensen gaan allemaal vragen wat ik dan doe hele dagen enzo. En dan ben je ineens sociaal verplicht om actiever te worden, zo van 'ja ik ben wel bezig met weer misschien een studie oppakken of solliciteren' ofzo zeg je dan maar. Dusja, dat zorgt er weer voor dat ik liever niet met mensen afspreek, want dan heb je dat gezeur niet. Maar dat zorgt er weer voor dat ik nog minder actief ben. Want ik spreek dan liever niets af met mensen.
Ik laat liever mensen in de waan dat ik de hele week veel werk, dat scheelt een hoop gedoe. Maar ik houd niet van 'liegen'
. Liever ontwijk ik het hele onderwerp, maar dat is ook niet echt prettig.
En dan spreek je iemand op die verjaardag die een baan heeft in een interessegebied van mij. En dan denk ik nu ineens van, damn, misschien moet ik daar iets mee gaan doen. Een cursus ofzo. Maar het gaat zo goed met me, en dat wil ik niet verstoren. Ik voel me alleen goed en lekker in mijn vel als ik niets aan mijn hoofd heb, zoals nu. En zo is het met alles. Als ik een tijdje veel werk, dan denk ik van, he dit ga ik gewoon for life doen. Maar om het dan echt vast te leggen vind ik ook niets, want ik houd erg van mijn vrijblijvende oproepkracht zijn. Ookal betekent dat dat ik soms vrijwel niet werk.
Tuurlijk wil ik huisje kopen, leuk baantje, opleiding hebben, goed verdienen. Maar nu kom ik natuurlijk niet verder. Maarja, hoe breek je in uit deze cirkel.
Hier gaat het wel goed. Zit wel lekker in mijn vel. Maar ik doe weinig. Niet dat ik dat echt erg vind, maar andere mensen kunnen daar niet tegen ofzo
.Ik had een verjaardag. En mensen gaan allemaal vragen wat ik dan doe hele dagen enzo. En dan ben je ineens sociaal verplicht om actiever te worden, zo van 'ja ik ben wel bezig met weer misschien een studie oppakken of solliciteren' ofzo zeg je dan maar. Dusja, dat zorgt er weer voor dat ik liever niet met mensen afspreek, want dan heb je dat gezeur niet. Maar dat zorgt er weer voor dat ik nog minder actief ben. Want ik spreek dan liever niets af met mensen.
Ik laat liever mensen in de waan dat ik de hele week veel werk, dat scheelt een hoop gedoe. Maar ik houd niet van 'liegen'
. Liever ontwijk ik het hele onderwerp, maar dat is ook niet echt prettig.En dan spreek je iemand op die verjaardag die een baan heeft in een interessegebied van mij. En dan denk ik nu ineens van, damn, misschien moet ik daar iets mee gaan doen. Een cursus ofzo. Maar het gaat zo goed met me, en dat wil ik niet verstoren. Ik voel me alleen goed en lekker in mijn vel als ik niets aan mijn hoofd heb, zoals nu. En zo is het met alles. Als ik een tijdje veel werk, dan denk ik van, he dit ga ik gewoon for life doen. Maar om het dan echt vast te leggen vind ik ook niets, want ik houd erg van mijn vrijblijvende oproepkracht zijn. Ookal betekent dat dat ik soms vrijwel niet werk.
Tuurlijk wil ik huisje kopen, leuk baantje, opleiding hebben, goed verdienen. Maar nu kom ik natuurlijk niet verder. Maarja, hoe breek je in uit deze cirkel.
Aankomende woensdag krijg ik een intake bij een kliniek voor angststoornissen.
Er is bij mij al een paniekstoornis geconstateerd een hele tijd terug, dus dat weten we al.
Ik ben behandeld geweest, maar had niet echt het gevoel dat het hielp. Daarna naar Pieter Freijters geweest, die heeft mij er een dikke 2 jaar vanaf geholpen.
En nu in december weer een gigantische terugval gehad. Gelijk aan de AD, de eerste week leefde ik ook op Lorazepam. Daar ben ik gauw mee gestopt want ik sliep alleen nog maar.
Nu gaat het vrij aardig. Ik slik nog steeds AD, heel soms oxazepam als het echt uit de hand loopt. Ik heb nog wel vrij veel paniekaanvallen in normale, veilige situaties.Daar wil ik graag vanaf. Dus vandaar dat ik toch maar weer ben gaan zoeken naar een behandelaar waar ik woensdag dus bij terecht kan.
De extremere dingen zou ik ook graag weer willen doen (pretpark, vliegen etc.). Maar dat zie ik nou nog niet zitten.
Mijn man en ik willen dolgraag naar New York in het najaar. We hebben nog niks geboekt maar het idee alleen al zorgt ervoor dat ik spontaan een aanval krijg. Ik overleef zo'n vlucht niet zonder dat ik compleet onder zeil ben.
Een paar weken terug is er een gat in mijn trommelvlies geconstateerd door de KNO-arts. We zitten nu nog in de fase dat we niet weten of het geopereerd moet worden of niet. Maar ook daar heb ik enorm de bibbers voor. Ik zie daar zo enorm tegen op, ben zo bang dat ik niet meer bij kom.
Ik wil weer gewoon kunnen leven en mijn ding doen. Gewoon kunnen doen waar ik zin in heb. Als we er spontaan voor kiezen om een weekendje Berlijn te doen, dat we dan ook gelijk in een vliegtuig kunnen stappen en weg kunnen. Ik weet ook wel dat je er met de auto heen kunt, en op die manier lossen we het nu op. Maar da's gewoon vermijden. Dus hopen dat ze woensdag iets voor me kunnen betekenen. Aan de ene kant wil ik erin geloven, maar aan de andere kant heb ik het opgegeven omdat ik er al zo lang (soms in mindere mate) mee leef.
Ik wil geen aanval meer krijgen als ik me mijn collega's zit te lunchen en het eigenlijk heel gezellig heb.
Ik wil gewoon in de achtbaan kunnen stappen, omdat ik dat vroeger helemaal geweldig vond.
Ik heb vorig jaar als een klein kind thuis zitten janken omdat ik zo graag in een kermisattractie wilde, maar niet durfde. Ik wilde zo graag met mijn vrienden een drankje doen in de stampvolle kroeg, maar mijn keel werd dicht geknepen.
De enige manier zegt men, is je angsten aan gaan. Maar als jij het gevoel hebt dat je strot wordt dicht geknepen en dat je geen adem meer krijgt, dan gaat dat lastig.
We zullen zien.
Er is bij mij al een paniekstoornis geconstateerd een hele tijd terug, dus dat weten we al.
Ik ben behandeld geweest, maar had niet echt het gevoel dat het hielp. Daarna naar Pieter Freijters geweest, die heeft mij er een dikke 2 jaar vanaf geholpen.
En nu in december weer een gigantische terugval gehad. Gelijk aan de AD, de eerste week leefde ik ook op Lorazepam. Daar ben ik gauw mee gestopt want ik sliep alleen nog maar.
Nu gaat het vrij aardig. Ik slik nog steeds AD, heel soms oxazepam als het echt uit de hand loopt. Ik heb nog wel vrij veel paniekaanvallen in normale, veilige situaties.Daar wil ik graag vanaf. Dus vandaar dat ik toch maar weer ben gaan zoeken naar een behandelaar waar ik woensdag dus bij terecht kan.
De extremere dingen zou ik ook graag weer willen doen (pretpark, vliegen etc.). Maar dat zie ik nou nog niet zitten.
Mijn man en ik willen dolgraag naar New York in het najaar. We hebben nog niks geboekt maar het idee alleen al zorgt ervoor dat ik spontaan een aanval krijg. Ik overleef zo'n vlucht niet zonder dat ik compleet onder zeil ben.
Een paar weken terug is er een gat in mijn trommelvlies geconstateerd door de KNO-arts. We zitten nu nog in de fase dat we niet weten of het geopereerd moet worden of niet. Maar ook daar heb ik enorm de bibbers voor. Ik zie daar zo enorm tegen op, ben zo bang dat ik niet meer bij kom.
Ik wil weer gewoon kunnen leven en mijn ding doen. Gewoon kunnen doen waar ik zin in heb. Als we er spontaan voor kiezen om een weekendje Berlijn te doen, dat we dan ook gelijk in een vliegtuig kunnen stappen en weg kunnen. Ik weet ook wel dat je er met de auto heen kunt, en op die manier lossen we het nu op. Maar da's gewoon vermijden. Dus hopen dat ze woensdag iets voor me kunnen betekenen. Aan de ene kant wil ik erin geloven, maar aan de andere kant heb ik het opgegeven omdat ik er al zo lang (soms in mindere mate) mee leef.
Ik wil geen aanval meer krijgen als ik me mijn collega's zit te lunchen en het eigenlijk heel gezellig heb.
Ik wil gewoon in de achtbaan kunnen stappen, omdat ik dat vroeger helemaal geweldig vond.
Ik heb vorig jaar als een klein kind thuis zitten janken omdat ik zo graag in een kermisattractie wilde, maar niet durfde. Ik wilde zo graag met mijn vrienden een drankje doen in de stampvolle kroeg, maar mijn keel werd dicht geknepen.
De enige manier zegt men, is je angsten aan gaan. Maar als jij het gevoel hebt dat je strot wordt dicht geknepen en dat je geen adem meer krijgt, dan gaat dat lastig.
We zullen zien.
hmm...dit alles over werk en sociale contacten is toch heel erg herkenbaar. Ik werk momenteel zelf niet en studeer ook niet. Maar altijd als je contact neemt met mensen krijg je weer de vraag van joh, wat doe je nu. Meestal zeg ik orienteren op studie voor augustus/september. Maar het liefst mijdt ik dit onderwerp gewoon.quote:
Hi. Lees nog steeds mee.
Hier gaat het wel goed. Zit wel lekker in mijn vel. Maar ik doe weinig. Niet dat ik dat echt erg vind, maar andere mensen kunnen daar niet tegen ofzo
Ik had een verjaardag. En mensen gaan allemaal vragen wat ik dan doe hele dagen enzo. En dan ben je ineens sociaal verplicht om actiever te worden, zo van 'ja ik ben wel bezig met weer misschien een studie oppakken of solliciteren' ofzo zeg je dan maar. Dusja, dat zorgt er weer voor dat ik liever niet met mensen afspreek, want dan heb je dat gezeur niet. Maar dat zorgt er weer voor dat ik nog minder actief ben. Want ik spreek dan liever niets af met mensen.
Ik laat liever mensen in de waan dat ik de hele week veel werk, dat scheelt een hoop gedoe. Maar ik houd niet van 'liegen'
En dan spreek je iemand op die verjaardag die een baan heeft in een interessegebied van mij. En dan denk ik nu ineens van, damn, misschien moet ik daar iets mee gaan doen. Een cursus ofzo. Maar het gaat zo goed met me, en dat wil ik niet verstoren. Ik voel me alleen goed en lekker in mijn vel als ik niets aan mijn hoofd heb, zoals nu. En zo is het met alles. Als ik een tijdje veel werk, dan denk ik van, he dit ga ik gewoon for life doen. Maar om het dan echt vast te leggen vind ik ook niets, want ik houd erg van mijn vrijblijvende oproepkracht zijn. Ookal betekent dat dat ik soms vrijwel niet werk.
Tuurlijk wil ik huisje kopen, leuk baantje, opleiding hebben, goed verdienen. Maar nu kom ik natuurlijk niet verder. Maarja, hoe breek je in uit deze cirkel.
Vooral omdat ik best kan uitleggen hoe dingen momenteel inelkaar zitten en dat ik mischien weg wil en mischien niet, maar dat is zo'n lang verhaal en de meeste mensen staan er ook niet echt op te wachten.
En ze snappen niet waarom ik niet werk omdat ik niet veel zin heb om de hele situatie uit te leggen.
Hmmm...best een pittig verhaal. Deels snap ik het wel, ik heb tijdelijk zoiets gehad dat ik de deur niet uit kon door overstuur te raken en helemaal in paniek. Uiteindelijk is dit vanzelf overgegaan.Maarermoet bij jou iets zijn dat het veroorzaakt en daar moet je toch echt naar op zoek. want je moet dingen bij de kern aanpakken.quote:
Aankomende woensdag krijg ik een intake bij een kliniek voor angststoornissen.
Er is bij mij al een paniekstoornis geconstateerd een hele tijd terug, dus dat weten we al.
Ik ben behandeld geweest, maar had niet echt het gevoel dat het hielp. Daarna naar Pieter Freijters geweest, die heeft mij er een dikke 2 jaar vanaf geholpen.
En nu in december weer een gigantische terugval gehad. Gelijk aan de AD, de eerste week leefde ik ook op Lorazepam. Daar ben ik gauw mee gestopt want ik sliep alleen nog maar.
Nu gaat het vrij aardig. Ik slik nog steeds AD, heel soms oxazepam als het echt uit de hand loopt. Ik heb nog wel vrij veel paniekaanvallen in normale, veilige situaties.Daar wil ik graag vanaf. Dus vandaar dat ik toch maar weer ben gaan zoeken naar een behandelaar waar ik woensdag dus bij terecht kan.
De extremere dingen zou ik ook graag weer willen doen (pretpark, vliegen etc.). Maar dat zie ik nou nog niet zitten.
Mijn man en ik willen dolgraag naar New York in het najaar. We hebben nog niks geboekt maar het idee alleen al zorgt ervoor dat ik spontaan een aanval krijg. Ik overleef zo'n vlucht niet zonder dat ik compleet onder zeil ben.
Een paar weken terug is er een gat in mijn trommelvlies geconstateerd door de KNO-arts. We zitten nu nog in de fase dat we niet weten of het geopereerd moet worden of niet. Maar ook daar heb ik enorm de bibbers voor. Ik zie daar zo enorm tegen op, ben zo bang dat ik niet meer bij kom.
Ik wil weer gewoon kunnen leven en mijn ding doen. Gewoon kunnen doen waar ik zin in heb. Als we er spontaan voor kiezen om een weekendje Berlijn te doen, dat we dan ook gelijk in een vliegtuig kunnen stappen en weg kunnen. Ik weet ook wel dat je er met de auto heen kunt, en op die manier lossen we het nu op. Maar da's gewoon vermijden. Dus hopen dat ze woensdag iets voor me kunnen betekenen. Aan de ene kant wil ik erin geloven, maar aan de andere kant heb ik het opgegeven omdat ik er al zo lang (soms in mindere mate) mee leef.
Ik wil geen aanval meer krijgen als ik me mijn collega's zit te lunchen en het eigenlijk heel gezellig heb.
Ik wil gewoon in de achtbaan kunnen stappen, omdat ik dat vroeger helemaal geweldig vond.
Ik heb vorig jaar als een klein kind thuis zitten janken omdat ik zo graag in een kermisattractie wilde, maar niet durfde. Ik wilde zo graag met mijn vrienden een drankje doen in de stampvolle kroeg, maar mijn keel werd dicht geknepen.
De enige manier zegt men, is je angsten aan gaan. Maar als jij het gevoel hebt dat je strot wordt dicht geknepen en dat je geen adem meer krijgt, dan gaat dat lastig.
We zullen zien.
Verder weet ik niet goed wat te zeggen op het standaard na: sterkte!!!
Ja mijn vorige behandelaar heeft ook zitten vissen in mijn verleden, maar ik heb zelf niet echt het idee dat dat ermee te maken heeft. Ja ik heb een klote jeugd gehad (fysieke/geestelijke mishandeling door beide ouders).
Maar ik weiger gewoon om slachtoffer te worden van mijn verleden. Ik ben nu 26 en kan mijn leven zelf bepalen en inrichten. Ik heb er niets aan als ik aan het verleden terug denk. Ik ben het niet vergeten en vergeven aan hen zal ik het nooit doen. Maar het is ook niet dat ik er continu aan denk. Ik heb een geweldig fijn en mooi leven op het moment, en daar is geen plaats voor mijn verleden.
En ja die paniekstoornis heb ik al vanaf (schatting) mijn 13e. Maar wat moet er dan de oorzaak van zijn? Ik heb werkelijk geen idee.
Waarom ben ik bang als ik in de achtbaan zit en de hendel gaat dicht? Waarom schiet ik dan in paniek? Waarom kan ik niet zomaar een lift in stappen en ben ik bang dat hij blijft hangen? Wat dan nog? Dan komt iemand me er echt wel uit helpen.
Zo in het dagelijkse leven kan ik mij redelijk behelpen door logisch na te denken. Ik kan weer gewoon in een rij bij de kassa gaan staan zonder dat ik het gevoel heb dat ik flauw ga vallen. Dat is ook weleens anders geweest. Dat kan ik nu weer, zonder na te denken. Maar da's ook een vrij veilige situatie, waarin ik zelf kan kiezen of ik ga of blijf staan. Een lift met gesloten deuren, een achtbaan waarvan de hendel dicht is, een vliegtuig waarbij de deuren dicht gaan, dan zit ik gevangen.
Het enige waar ik wel achter ben gekomen, is dat ik in die gevallen ontzettend bang ben om flauw te vallen. En om vervolgens nooit meer bij te komen.
Ik vind dat zo'n eng rot gevoel en het zorgt ervoor dat ik helemaal in paniek raak. Iedere keer als ik weer rustig op de bank zit denk ik bij mezelf: laat jezelf nou eens een keer gaan, val gewoon lekker flauw. Mijn man zegt het ook: Monique laat het gaan, het komt goed.
Op het moment dat ik realistisch na kan denken, durf ik er ook wel aan toe te geven.
Maar als het moment dan eenmaal daar is, als ik op het punt sta om flauw te vallen, dan durf ik niet meer.
Misschien is het goed om te ervaren dat ik weer bij kom, maar ik durf het gewoon niet aan. Die angst zit zo diep. En ik heb geen idee hoe ik daar vanaf kan komen. En door de jaren heen heb ik dat gevoel dus gekoppeld aan situaties waarbij ik geen kant op kan. En die ben ik dus ook niet te boven.
Ik wil mezelf dat geluk gewoon gunnen om de hele wereld rond te vliegen en veel te zien. Ik gun mezelf dat.
Maar dan is daar die belemmering ..
Heel lastig om uit te leggen. Zeker aan mijn omgeving. Vroeger deed ik geheimzinnig over mijn paniekstoornis, maar daar gaan mensen van kletsen. Mocht ik nu een paniekaanval krijgen en het loopt uit de hand, dan klop ik gewoon bij iemand aan en dan zeg ik gewoon wat ik heb. Op de een of andere manier word ik daar dan wat rustiger van (al weten mensen vaak niet wat ze moeten doen).
Mijn directe omgeving, mijn man, mijn vrienden, familie, collega's. Die weten het in ieder geval. En zij kunnen heel veel voor me doen.
Maar dat laatste stukje .. Dat laatste stukje, dat moet ik zelf zien op te lossen en ik heb totaal geen idee hoe.
Ik durf de angst niet aan te gaan. Lastig.
Maar ik weiger gewoon om slachtoffer te worden van mijn verleden. Ik ben nu 26 en kan mijn leven zelf bepalen en inrichten. Ik heb er niets aan als ik aan het verleden terug denk. Ik ben het niet vergeten en vergeven aan hen zal ik het nooit doen. Maar het is ook niet dat ik er continu aan denk. Ik heb een geweldig fijn en mooi leven op het moment, en daar is geen plaats voor mijn verleden.
En ja die paniekstoornis heb ik al vanaf (schatting) mijn 13e. Maar wat moet er dan de oorzaak van zijn? Ik heb werkelijk geen idee.
Waarom ben ik bang als ik in de achtbaan zit en de hendel gaat dicht? Waarom schiet ik dan in paniek? Waarom kan ik niet zomaar een lift in stappen en ben ik bang dat hij blijft hangen? Wat dan nog? Dan komt iemand me er echt wel uit helpen.
Zo in het dagelijkse leven kan ik mij redelijk behelpen door logisch na te denken. Ik kan weer gewoon in een rij bij de kassa gaan staan zonder dat ik het gevoel heb dat ik flauw ga vallen. Dat is ook weleens anders geweest. Dat kan ik nu weer, zonder na te denken. Maar da's ook een vrij veilige situatie, waarin ik zelf kan kiezen of ik ga of blijf staan. Een lift met gesloten deuren, een achtbaan waarvan de hendel dicht is, een vliegtuig waarbij de deuren dicht gaan, dan zit ik gevangen.
Het enige waar ik wel achter ben gekomen, is dat ik in die gevallen ontzettend bang ben om flauw te vallen. En om vervolgens nooit meer bij te komen.
Ik vind dat zo'n eng rot gevoel en het zorgt ervoor dat ik helemaal in paniek raak. Iedere keer als ik weer rustig op de bank zit denk ik bij mezelf: laat jezelf nou eens een keer gaan, val gewoon lekker flauw. Mijn man zegt het ook: Monique laat het gaan, het komt goed.
Op het moment dat ik realistisch na kan denken, durf ik er ook wel aan toe te geven.
Maar als het moment dan eenmaal daar is, als ik op het punt sta om flauw te vallen, dan durf ik niet meer.
Misschien is het goed om te ervaren dat ik weer bij kom, maar ik durf het gewoon niet aan. Die angst zit zo diep. En ik heb geen idee hoe ik daar vanaf kan komen. En door de jaren heen heb ik dat gevoel dus gekoppeld aan situaties waarbij ik geen kant op kan. En die ben ik dus ook niet te boven.
Ik wil mezelf dat geluk gewoon gunnen om de hele wereld rond te vliegen en veel te zien. Ik gun mezelf dat.
Maar dan is daar die belemmering ..
Heel lastig om uit te leggen. Zeker aan mijn omgeving. Vroeger deed ik geheimzinnig over mijn paniekstoornis, maar daar gaan mensen van kletsen. Mocht ik nu een paniekaanval krijgen en het loopt uit de hand, dan klop ik gewoon bij iemand aan en dan zeg ik gewoon wat ik heb. Op de een of andere manier word ik daar dan wat rustiger van (al weten mensen vaak niet wat ze moeten doen).
Mijn directe omgeving, mijn man, mijn vrienden, familie, collega's. Die weten het in ieder geval. En zij kunnen heel veel voor me doen.
Maar dat laatste stukje .. Dat laatste stukje, dat moet ik zelf zien op te lossen en ik heb totaal geen idee hoe.
Ik durf de angst niet aan te gaan. Lastig.
Dit zal wel (weer) arrogant gaan klinken, maar:
Het idee van een (psycho)therapeut zou natuurlijk zijn dat het dichtgaan van een hendel of anderzijds opgesloten worden samen zal hangen met iets uit je jeugd. Dit kan zoiets eenvoudigs zijn als als kind een keertje opgesloten hebben gezeten overigens, niet meteen een hele batterij aan dingen.
Een andere gedachte zou zijn dat je emotionele regulering vanuit de amygdala of daaraan verbonden systemen niet in staat zijn om je te remmen wanneer het nodig is. Tenminste, volgens 'healing without Freud or Prozac' dan. Er staat een kleine samenvatting van dat boek op zijn site, dus bij deze.
Met name het 'sport helpt' is wetenschappelijk hard te maken (gelijkwaardig aan anti-depressivia na enkele weken! ), omega-3 of gebrek aan voedingstoffen -vitamine D bijvoorbeeld- eveneens (wel iets minder effect dan sport) en EMDR wat zijn anecdotischer materiaal betreft (inmiddels zullen daar wel studies voor zijn, maar die ken ik niet). Het verschil is natuurlijk wel dat die laatste een extensie vormt van normale therapie, maar sport en voeding nog altijd niet.
Terwijl het resultaat daarvan vermoedelijk blijvender is dan jezelf bewust proberen te herprogrammeren.
Het idee van een (psycho)therapeut zou natuurlijk zijn dat het dichtgaan van een hendel of anderzijds opgesloten worden samen zal hangen met iets uit je jeugd. Dit kan zoiets eenvoudigs zijn als als kind een keertje opgesloten hebben gezeten overigens, niet meteen een hele batterij aan dingen.
Een andere gedachte zou zijn dat je emotionele regulering vanuit de amygdala of daaraan verbonden systemen niet in staat zijn om je te remmen wanneer het nodig is. Tenminste, volgens 'healing without Freud or Prozac' dan. Er staat een kleine samenvatting van dat boek op zijn site, dus bij deze.
Met name het 'sport helpt' is wetenschappelijk hard te maken (gelijkwaardig aan anti-depressivia na enkele weken! ), omega-3 of gebrek aan voedingstoffen -vitamine D bijvoorbeeld- eveneens (wel iets minder effect dan sport) en EMDR wat zijn anecdotischer materiaal betreft (inmiddels zullen daar wel studies voor zijn, maar die ken ik niet). Het verschil is natuurlijk wel dat die laatste een extensie vormt van normale therapie, maar sport en voeding nog altijd niet.
Terwijl het resultaat daarvan vermoedelijk blijvender is dan jezelf bewust proberen te herprogrammeren.
Fijn om te weten dat er ook een depressie topic is. Ik heb wel een paar vragen mss kunnen die hier beantwoord worden.
Is het mogelijk om een bipolaire stoornis bij je zelf vast te stellen ?
In hoeverre is een depressie genetisch bepaald en beïnvloedbaar van buitenaf ?
Is het mogelijk om een bipolaire stoornis bij je zelf vast te stellen ?
In hoeverre is een depressie genetisch bepaald en beïnvloedbaar van buitenaf ?
Toch ook maar eens meekijken hier, ben al lange tijd bezig met allerlei problematiek bezig en ga nu langzaam richting wat meer echt in het leven gaan staan, heb alleen niet echt mensen in mijn omgeving waarmee ik dit echt bespreken kan dus wellicht dat dat hier kan
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
1 Uur wandelen per dag zorgt ook voor meer rust, en wetenschappelijk gezien betere verbindingen/communicatie tussen de grijze massa in je hoofd, ofzo iets 
Ik ben 3 weken geleden naar de huisarts gegaan en daar het hele verhaal verteld, en ik werd doorverwezen naar een psycholoog. Wachttijd 5 weken, en dat leek zo veilig en ver weg. Krijg ik afgelopen zaterdag een brief binnen, dat er al eerder een plek voor me vrij is. Aanstaande vrijdagmiddag. Ik word nu al nerveus
Idem.quote:
Toch ook maar eens meekijken hier, ben al lange tijd bezig met allerlei problematiek bezig en ga nu langzaam richting wat meer echt in het leven gaan staan, heb alleen niet echt mensen in mijn omgeving waarmee ik dit echt bespreken kan dus wellicht dat dat hier kan
Ik (bouwjaar '81, man) heb een goed jaar, een keer in de week, een psycholoog bezocht maar ben in al die tijd niet veel wijzer geworden. Nu heeft al dat praten wel voor een hoop helderheid gezorgd en is het wel eens fijn om sans gene tegen iemand te kunnen klagen, maar waarvoor ik kwam is niet opgelost.
Ik ben nog steeds veel moe, val om de haverklap in ongelooflijk sombere buien die dagen, weken en soms langer kunnen aanhouden, kan me slecht concentreren en vol zitten met irrationele angsten en schuldgevoelens. Om gek van te worden.
Dit duurt allemaal trouwens al jaaaaren en heeft me ondermeer mijn studie gekost en mijn sociale leven afgezwakt (ik hou het op afstand). Verder werk en studeer ik (met moeite), sport ik drie keer in de week (solo) en woon ik samen.
Niet gedacht dat ik hier ooit nog eens over zou posten pffff...
Ik lees graag herkenning, ervaringen en tips.
[ Bericht 0% gewijzigd door Driepotigedriepoot op 14-03-2011 16:20:46 ]
Ik doe even meerdere quotes in meerdere posts om het wat overzichtelijk te houden hier. Ik hou namelijk niet zo van die ellendig lange posts.
En de tweede vraag zou ik niet weten. Ik heb wel gehoord dat depressies deels erfelijk zijn , maar vaak spelen externe factoren toch een grote rol.
MAar goed, ik ben totaal geen deskundige en dit is alleen de mening/impressie die ik heb.
dit is best een lastige vraag de 1e. Je kan zelf het vermoeden hebben, maar echt jezelf diagnosticeren lijkt me lastig, omdat je zelf met de klachten zit, en je kan je zelf ook van dingen overtuigen die er niet zijn. Doordat je zelf denkt dat X de stoornis is. En dat heb ik zelf gehad, en daarom mogen volgens mij artsen(in de psychologie/psychiatrie en gewone artsen) zichzelf niet behandelen of familieleden.quote:
Fijn om te weten dat er ook een depressie topic is. Ik heb wel een paar vragen mss kunnen die hier beantwoord worden.
Is het mogelijk om een bipolaire stoornis bij je zelf vast te stellen ?
In hoeverre is een depressie genetisch bepaald en beïnvloedbaar van buitenaf ?
En de tweede vraag zou ik niet weten. Ik heb wel gehoord dat depressies deels erfelijk zijn , maar vaak spelen externe factoren toch een grote rol.
MAar goed, ik ben totaal geen deskundige en dit is alleen de mening/impressie die ik heb.
Ik hoop dat je vindt wat je zoekt. In ieder geval kan je hier je ei kwijt...en er zijn altijd wel wat reacties op te vinden later. En sommige kunnen vrij nuttig zijn.quote:
Toch ook maar eens meekijken hier, ben al lange tijd bezig met allerlei problematiek bezig en ga nu langzaam richting wat meer echt in het leven gaan staan, heb alleen niet echt mensen in mijn omgeving waarmee ik dit echt bespreken kan dus wellicht dat dat hier kan
Met mij gaat het echt de goed kant op de laatste tijd. Begin steeds meer zin in dingen te krijgen. Morgen word ik 30 en voor het eerst sinds een aantal jaren heb ik er weer zin in om jarig te zijn .
Maar ik ben er nog lang niet, dat besef ik me wel al te goed hoor
Maar ik ben er nog lang niet, dat besef ik me wel al te goed hoor
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
