Ik heb de laatste dagen best lopen mijmeren over borstvoeding en alles.
Eli betrekt de bv erg in zijn spel. "Kip" wordt iedere vijf minuten aangelegd. Netjes in de rugbyhouding. Dan gaat hij Kip voeden, of Kip wil drinken. Gaat hij zitten, Kip tegen de borst, en dan die Zen-blik erbij. Superschattig.

Vorige week zat ik met Eli en Kip op de bank, toen Eli vond dat ik Kip moest gaan voeden. Dus hij duwt Kip tegen mijn borst aan. Aviva stond bij de tafel, aanschouwde het ritueel, kwam aanstormen, trok zich op aan mijn been, en begon luidruchtig te jammeren en mopperen. Toen Kip genoeg had gedronken, taaide Aviva weer af. Ze was jaloers! Hoe schattig!

Men vraagt me soms wel hoelang ik nog door wil gaan moet voeden, of hoeveel voedingen ik nog geef. Ergens zie ik het nu niet echt meer als voedingen. Ja, ontbijt is echt voeding. Dat gaat dan echt van IK.HEB.HONGER!!!! Maar als we verder thuis zijn, en ze dus echt op verzoek krijgt, is het regelmatig ook troost. Zoals afgelopen weekend. Bij Aviva springen haar tanden als paddestoelen uit d'r tandvlees (3 in 10 dagen), dus ze is erg zielig. Dan kan je met haar gaan rondlopen en doen, of ik leg haar even aan. Ze wordt getroost, en ze krijgt tegelijk ook voeding binnen. Ik bedoel, je bent hoe dan ook met haar bezig. Dan is aanleggen net zo makkelijk. Of is het dan weer raar dat ze zoveel voedingen krijgt? Ik vind van niet. Het is lekker makkelijk zo.
Tot zover mijn gebazel. Carry on!