ik ben al zo'n 3-4maanden single en ik heb het echt heel zwaar gehad, zeker de eerste 2 maanden.
We hadden nog wel contact met sms maar ik probeerde haar steeds terug te winnen etc, ik was echt heel erg wanhopig bezig, achteraf heb ik daar ook spijt van. allemaal dingen gezegt wat ik misschien niet eens waar kan maken en mezelf voordoen alsof ik ineens zou zijn verandert en een betere man voor haar zou zijn.
Gelukkig kende ze mij heel goed, en ik haar. Ze wist precies wat ze moest zeggen om me te kalmeren en in te zien dat het er niet meer in zat.
Zo nu en dan kreeg ik een soort van terug val, de drang om contact met haar te leggen; "hoe het gaat?" "heb je zin om wat te drinken?" nog steeds wanhopig.
Na een maand of 2 ging het een stuk beter, ik ging weer graag de deur uit, op stap. gezellig contact leggen met andere mensen en proberen m'n leven weer op te pakken.
Dat ging heel goed, 2 weken lang niets van elkaar gehoort en ik was blij dat ik eindelijk uit dat gat aan het klimmen was.
Totdat ik op een zondag ochtend lekker aan het rommelen was in huis ik een SMS kreeg.
"You fcked me up!" "How can i ever love somebody else after you?" ( ze sprak vaak engels/nederlands tegen mij wat ze van d'r ouders heeft overgehouden)
Het eerste wat ik dacht was, "wtf? jij ging bij mij weg" Ik reageerde met te zeggen dat ze mij ook heel veel verdriet heeft gedaan en dat ik haar geen verdriet heb willen doen.
Ik begreep goed wat ze mee maakte, ze heeft ADD en valt soms in een soort depressie
Toen we nog samen waren heb ik daar altijd goed mee om kunnen gaan aangezien ik mezelf in haar terug zag ( ik heb zelf misschien ook ADD, alleen nog nooit laten testen).
Ik dacht wel; "Ben ik even blij dat ik me nu niet meer kut voel en jij wel."
Maar dat is niet mijn aart, ik voelde al snel met haar pijn mee, ik heb d'r verteld dat ik veel fout heb gedaan, dat ik ook erg blind ben geweest en niet m'n best heb gedaan in onze relatie. Maar ik kan niks meer veranderen aan het verleden, dat heeft ze mij ook 100x verteld.
Ik zag dat na die 2maanden ook in en zei tegen mezelf; "volgende keer beter! nu door!"
Na wat meer SMSjes hebben we besloten om een keer af te spreken in de stad, lekker neutraal ergens in een cafe waar we rustig konden praten.
Die avond hebben we goed gepraat, we hebben gesproken over wat ons dwars zit en de pijn de we nog voelden, het luchten voor ons beide veel op.
We zijn daarna naar mijn huis gegaan en hebben daar nog wat verder gepraat en hadden besloten, aangezien we altijd heel goed met elkaar hebben kunnen praten en elkaar goed aanvulden, om vrienden te blijven en af en toe eens af te spreken.
Dat ging een week goed.
Ik begon weer aan haar te denken, ze zag er goed uit en ik voelde me nog steeds erg tot d'r aangetrokken.
Zei kennenlijk ook.
Al snel vonden er wat "meer dan vriendelijke" smsjes plaats en op en zondag lagen we samen in bed.
Ik vond het heerlijk om weer bij d'r te zijn maar ik wist niet wat ik er mee aan moest in eerste instantie.
Liefde of Lust?
Wat voel ik nou? ik was toch over d'r heen? kan dit zowel verder, we hebben beide dingen waar we aan moeten werken en eigenlijk is het beter als we geen relatie met elkaar aangaan.
Fool that I am, toch geprobeerd er iets van te maken en dat ging even goed totdat zij mij ook vertelde dat ze niet wist wat ze nou voelde. Ik stelde voor het rustig aan te doen, gewoon vrienden en misschien een beetje meer.
Ik merkte al snel dat ik van stapel liep, ze zat weer in m'n hoofd.
Gelukkig een stuk wijzer hebben we besloten toch echt niks meer dan vrienden te blijven.
Ze zit nog steeds in mijn hoofd en ik ben weer terug bij af..
Ik vind het fijn om gewoon met haar te praten en zij ook want ze zoekt regelmatig contact en we doen ook vaak nog dingen samen bv als ze in de stad is vraagt ze of ik zin heb om mee te gaan of samen ergens een filmpje kijken.
Het zal niks meer worden dan vrienden en dat zie ik ook in, maar toch ergens blijft er iets knagen, als ik aan haar denk met een ander dan breekt er iets... Ik wil haar nog steeds bij mij terwijl ik weet dat het niks meer word. Niet meer zoals toen.
Ik had d'r bijna losgelaten maar toch ergens weer houvast gekregen waar ik nu spijt van heb.
Iedere relatie is anders en zo is het loslaten ook.
De een doet het met woede de ander uit liefde.
Sommige laten niet los, sommige na een lange tijd pas.
Voor mij is het een tijd waarin ik veel over mezelf leer.
Mn hoofd weet dat het over is, alleen mijn hart nog niet.
Het heeft voor mij veel tijd nodig, stom want er zit naar een 30cm tussen de twee...
( daaaammmnnnn wat issie lang terwijl ik zoveel geknipt heb hahaha sorry!

)