Nou, dit is dan mijn top 63 voor 2010:
63. Johnny Cash – American VI: Ain’t No Grave
Postuum uitgebrachte plaat van Johnny Cash, de zesde in de serie American Recordings. Dit is niet de beste van die serie, maar uiteraard heeft Cash hier zelf geen eindoordeel over kunnen vellen en is dus niet zeker of dit precies zo is gemaakt als hij bedoeld heeft. Desondanks grijpt hij je bij vlagen naar de keel, ook in de wetenschap dat hij deze songs maakte aan het einde van zijn leven en dat hoor je terug.
Favoriete track: Redemption Day
62. JJ - N° 3
Het Zweedse JJ noemde de derde plaat gewoon simple nummer drie en zette een aantal dromerige songs op de band, die binnen het half uur voorbij glijden. Muziek die niet voor alle gelegenheden geschikt is. Opmerkelijk is dat er een stukje wedstrijdverslag van een voetbalwedstrijd langs komt in een nummer, waarin Zlatan Ibrahimovic de hoofdrol speelt. Zoals Zlatan een kunstzinnige voetballer is, is JJ een kunstzinnige band.
Favoriete track: Into The Light
61. Holly Miranda – The Magician’s Private Library
Holly Miranda heeft op dit album als artieste wel iets weg van Cat Power, maar dan nog voor die haar huidige niveau bereikte. Miranda blinkt vooral uit als de songs een dromerige sfeer hebben. Het is dan ook een plaatje geworden dat niet wereldschokkend voortkabbelt en af en toe ineens doet opveren, als Miranda je ineens wel weet te pakken met een plotse wending.
Favoriete track: Joints
60. Broken Bells – Self Titled
Combineer de muzikale ingevingen van Danger Mouse met het songschrijverschap van James Mercer van The Shins en je hebt een gouden combinatie. Op papier althans. Op het album valt af en toe best wel wat aan te merken, al is het maar dat die gedroomde wereldplaat er bij lange na niet is gekomen. Broken Bells is geen hobbyproject, zo benadrukten de heren, maar klinkt toch vooral als een leuk tussendoortje, met, moet gezegd, enkele prima songs.
Favoriete track: The High Road
59. Isobel Campbell & Mark Lanegan – Hawk
Deeltje drie alweer van de samenwerking tussen ‘the beauty and the beast’. De blonde Schotse, bekend van Belle & Sebastian, met haar lieflijke stem contrasteert nog altijd mooi met de doorleefde bromstem van Lanegan. Dat levert weer een aantal lekkere nummers op, maar net als op de eerdere platen wordt de samenwerking nooit over een hele plaat legendarisch.
Favoriete track: No Place To Fall
58. Jónsi – Go
De zanger van Sigur Rós solo. Dat is wat meer poppy dan met de band en daardoor ook wat minder betoverend. De IJslander kan fantastisch kwelen, maar zoekt hier soms iets te veel naar het experiment en verliest daarmee de song uit het oog. Een behoorlijke plaat dus, maar zijn werk met Sigur Rós is wat mij betreft interessanter.
Favoriete track: Go Do
57. Zea – The Beginner
Arnold de Boer, want hij is Zea, nam weer een eigenzinnig plaatje op. Een indiepop album waarop hij al zijn creatieve ideeën door een blender gooide en daar rolde een aardige mix van electropop, folk, punk, blues, melodieuze gitaarpop, Afrikaanse ritmes en zelfs een stukje gabberhouse uit. Deels in het Nederlands, deels in het Engels. Te gevarieerd om volledig te overtuigen, maar heerlijk eigenwijs.
Favoriete track: Song For Electricity
56. Cherry Ghost – Beneath This Burning Shoreline
Deze Engelse indierockband doet een beetje denken aan bands als Elbow en Doves. Melodieuze gitaarpop met intelligente teksten en soms ook ruimte voor wat andere geluidseffecten. De plaat heeft een donkere sfeer, waardoor je er wel een beetje voor in de stemming moet zijn. De liefhebber van dit soort muziek heeft er echter zeker een fijn album aan!
Favoriete track: Kissing Strangers
55. Ernst Jansz – Dromen Van Johanna
Voormalig Doe Maar-man Jansz doet Bob Dylan. Letterlijk, want hij vertaalde voor dit album twaalf nummers van de oude meester. Dat doet Jansz goed, want alle teksten komen soepel door de speakers en passen precies op de muziek. Maar toch mist hij de magie van Dylan. Misschien wel juist omdat de teksten in onze eigen taal soms wel erg geforceerd cryptisch aandoen. Desondanks een leuke plaat om te hebben, zeker voor de Dylan-fan!
Favoriete track: Zware Regen
54. The Irrepressibles – Mirror Mirror
Jamie McDermott had dit jaar de beste plaat vol huilerige zang kunnen maken. Al klinkt dat oneerbiedig, beter is het om te spreken over een emotionele voordracht. Op bepaalde momenten steekt hij namelijk de meester van dit genre, Antony, naar de kroon. Maar ja, toen kwam die ook nog met een eigen album. En dan blijkt McDermott er, ondanks een aantal sterke songs, net nog een beetje onder te zitten qua niveau. Desondanks één van de opmerkelijkere platen van dit jaar, al is het maar vanwege de stem.
Favoriete track: My Friend Jo
53. Want Want – Mijn Meisje Vindt Me Leuk Zoals Ik Ben
Ongecompliceerd Nederlandstalig poprockplaatje van Fokko Mellema en zijn vrienden. Met leuke meisjes, vervelende meisjes, onbereikbare meisjes, vreemdgaande meisjes en jongens die daar niet goed mee om kunnen gaan. Die daarom maar hun baard laten staan of dat in elk geval proberen. Of die ronduit balen van een klotedag. Kortom, puberproblematiek in een Weezer-jasje en met soms een vleugje Doe Maar. En stiekem altijd goed voor een glimlach.
Favoriete track: Heleen
52. John Dear Mowing Club – Melleville
Melle de Boer, want hij is John Dear Mowing Club, gaf dit album uit in een bijzondere vormgeving. Het is namelijk een boekwerk, waarin niet alleen de teksten staan, maar ook schetsen en uitleg van de maker zelf. Muzikaal is het nog steeds vooral Neil Young die de grootste inspiratiebron vormde. Misschien niet voor iedereen geschikt, maar voor de liefhebber weer een erg aangenaam werkstuk.
Favoriete track: Lover
51. Carole King & James Taylor – Live At The Troubadour
In de jaren zeventig behoorden Carole King en James Taylor tot de absolute top. Hun soloplaten verkochten prima en gezamenlijk traden ze op in de Troubadour. Nu, jaren later, besloten ze het optreden van toen over te doen. Ouder en wijzer klinken de songs nog altijd goed, waarbij het interessant is om de nuanceverschillen te ontdekken die beide levenswijze artiesten nu soms aanbrengen in de voordracht. De songs staan nog altijd als een huis!
Favoriete track: Carolina In My Mind
50. Ricky Koole – To The Heartland
Wederom kiest Ricky Koole een dozijn songs van soms vergeten artiesten, die ze samen met prima artiesten als Wouter Planteijdt, Eric van Dijsseldonk en Roel Spanjers haar eigen bewerking geeft. Samen met popprofessor en levenspartner Leo Blokhuis koos Koole nu voor nummers van bijvoorbeeld Peter Gabriel, Frankie Miller en Dan Penn. Haar bevlogen voordracht maakt dit meer dan zomaar een coverplaatje.
Favoriete track: House For Sale
49. Martha Tilston – Lucy & The Wolves
Martha Tilston is een sterke folkzangeres met een mooie, heldere stem. Ze werd al genomineerd voor diverse prijzen binnen het genre en op Lucy & The Wolves is goed te horen waarom. Wat er ook gebeurt in het liedje, altijd is het haar stem die de aandacht opeist. Binnen het genre absoluut één van de betere platen van 2010.
Favoriete track: The Cape
48. Emit Bloch – Dictaphones Vol. 1
Emit Bloch nam zijn aan country, folk, blues en rock verwante songs op in eigen beheer. Het verhaal gaat dat hij daarmee een contract afdwong, maar in de studio vond dat zijn songs geen recht werden gedaan. Daarop ging hij terug naar huis en nam alles op met de dictafoon. Het resultaat: een goudeerlijke, krakerige lo-fi plaat waarop Bloch met rammelend gitaarspel een aantal oeroud klinkende songs in de speakers spuugt. Bijzonder!
Favoriete track: Dorothy
47. Karen Elson – The Ghost Who Walks
Karen Elson is natuurlijk bekend als model en als de echtgenote van Jack White. Zelf bewijst ze ook wel degelijk muzikaal talent te hebben. Naar eigen zeggen moest ze flink overtuigd worden voor ze haar eigen werk op plaat durfde te zetten, maar het resultaat op The Ghost Who Walks mag er wezen. Het album staat vol ouderwetse folk en Americana en heeft een enigszins beklemmende sfeer.
Favoriete track: Cruel Summer
46. The Bear That Wasn’t – And So It Is Morning Dew
Het verhaal van de Belg Nils Verresen is bijzonder. Naar verluidt trok hij met de fiets door Vlaanderen om her en der zijn nummers te spelen in ruil voor onderdak. En als zijn liedjes niet genoeg waren, dan maaide hij het gras of deed de afwas. Wat voor liedjes dat dan zijn? Romantische fluistersongs in de lijn van Elliott Smith of het rustigere werk van Bright Eyes. Daar zitten enkele pareltjes tussen, vol verhalende teksten over een beer die geen beer is en twee kinderen die in hun droom naar Disneyworld gaan. Niet alles is even sterk, maar een verdienstelijk debuut is het zeker!
Favoriete track: Next Stop, Disneyland!
45. Steve Mason – Boys Outside
The Beta Band werd ooit populair dankzij de film High Fidelity, waarin de eigenaar van een platenzaak het nummer Dry The Rain opzette en vooraf aan zijn collega’s vertelde dat hij minstens vijf platen zou gaan verkopen. In enkele ogenblikken wiegt de hele zaak mee. Of hij er inderdaad vijf verkocht leert de film niet, maar wel weten we dat The Beta Band nooit compleet doorbrak. Daar was men zelf misschien wel debet aan, want de muziek was wel erg rijk aan ideeën. Solo doet Steve Mason het wat rustiger en dat pakt goed uit, al weten niet alle nummers te beklijven.
Favoriete track: Lost & Found
44. Lone Wolf – The Devil And I
Paul Marshall is een ouderwetse troubadour, die het liefst met zijn gitaar in de weer is en daar fijne liedjes bij zingt. Die laat hij dan omlijsten door bijvoorbeeld strijkers en het resultaat is zo’n lekkere singer / songwriter plaat die je elk jaar ontdekt. Niet eens echt een topplaat, maar gewoon fijn om naar te luisteren. En eerlijk is eerlijk, er staan een paar topsongs op, die echt niet zo gewoontjes zijn!
Favoriete track: This Is War
43. Team William – Self Titled
Daar is weer een troep vrolijke Belgen. Vrolijk is het juiste woord voor deze plaat, want in twaalf nummers komt een onbezorgde zomer voorbij. Een beetje zoals The Tellers op hun debuut, een snufje Das Pop. Misschien is niet elk nummer even sterk, maar de teksten vergoeden veel en het is vrijwel onmogelijk om naar deze plaat te luisteren zonder een glimlach op je gezicht te krijgen.
Favoriete track: Judo Kid
42. Shearwater – The Golden Archipelago
Hoe kun je sterke albums als Palo Santo en Rook opvolgen? Dat is lastig. Toch doet de band rond Jonathan Meiburg hier weer een goed geslaagde poging. Bij Shearwater weet je wat je krijgt. Gelaagde muziek, met veel ruimte voor intense zangpassages, waarin sfeer en emotie een grote rol spelen. Toch haalt dit album het niveau van de voorgangers niet.
Favoriete track: Meridian
41. Horse Feathers – Thistled Spring
Americana van hoog niveau, dat brengt Horse Feathers op dit album. Ook zonder hulp van Peter Broderick kan creatieve spil Justin Ringle een aantal fijne songs op plaat zetten, waarin vertwijfeling over het leven een grote rol speelt. Denk af aan toe aan Great Lake Swimmers of Ray LaMontagne, maar bovenal is Horse Feathers zichzelf. De banjo zorgt voor een fijn geluid en een betere albumopener is dit jaar volgens mij niet geschreven!
Favoriete track: Thistled Spring
40. The Soft Pack – Self Titled
Begonnen als The Muslims, maar die bandnaam viel niet echt lekker in de Verenigde Staten. En dus werden deze jonge honden The Soft Pack en maakten ze een debuutalbum dat, volgens diverse critici, klonk als de plaat die The Strokes na hun debuut hadden moeten maken. Een mooi compliment, dat misschien iets overdreven is. Maar de puntige rammelrock trekt wel lekker aan je voorbij.
Favoriete track: Answer To Yourself
39. Laura Veirs – July Flame
De immer wat studentikoos overkomende singer-songwriter Laura Veirs heeft weer een album volgespeeld met ingenieuze nummers. Die hebben hun oorsprong in folk en country, waar af en toe wat experimentele ideeën aan zijn toegevoegd. Waar Veirs voorheen nog weleens te vaak naar het experiment zocht, blijft nu het liedje centraal staan.
Favoriete track: Carol Kaye
38. Belle & Sebastian – Write About Love
Het is vaker gezegd, maar ook in dit jaar waren er weer de nodige bands die al langer aan de weg timmeren en die met nieuw werk kwamen. Ook voor Belle & Sebastian gaat dit op. De Schotten zijn gaandeweg steeds meer een blanke soulband geworden en ook hier is dat grotendeels het geluid. Maar toch, van Belle & Sebastian verwacht je gewoon meer dan dit, niet meer of minder, behoorlijke album.
Favoriete track: I Want The World To Stop
37. Adam Green – Minor Love
Adam Green schudt weer moeiteloos veertien popliedjes uit zijn mouw, zoals hij dat al enkele platen op rij doet. Echt vernieuwend is het niet, hoewel hij soms wel andere richtingen in slaat dan op voorgangers. Het maakt van Minor Love wederom een sympathiek album, dat echter niet tot het beste uit zijn oeuvre hoort.
Favoriete track: Buddy Bradley
36. Dum Dum Girls – I Will Be
De band rond Kristin Gundred bestaat uit vier dames, die hier een lekker rammelend poppunkplaatje maken, waarin de jaren zestig ook altijd rondwaren. Waarin plaats is om eens een keer een liedje in het Duits te zingen en waarop, kortom, onbeschaamd lol mag worden getrapt. Zo klinkt het geheel lekker rafelig, maar toch goed opgebouwd en doordacht. Dat mag je dan met recht betitelen als een sympathiek plaatje.
Favoriete track: Bhang Bhang, I’m A Burnout
35. My Little Cheap Dictaphone – The Tragic Tale Of A Genius
Dat tragische genie, misschien is dat de Belg Redboy zelf wel. Want ook dit album staat weer boordevol spannende songs, die bij tijd en wijle alle kanten opgaan. Niet vreemd dat iemand als Jonathan Donahue van Mercury Rev een nummertje mee komt zingen, want soms is de sfeer net zo dromerig als op het werk van die band. Weer een knap staaltje huisvlijt, maar erg veel bekender zal Redboy er niet mee worden.
Favoriete track: My Holy Grail
34. Arcade Fire – The Suburbs
Een wat minder gejaagde plaat dan Funeral, waaruit een bepaalde urgentie en daardoor overrompelingskracht sprak. Dit album is wat beschaafder, volwassener misschien. Dat is ook een beetje het thema, want er wordt vaak teruggeblikt op vroeger. Absoluut een goede plaat, maar wellicht wat te lang om continu te blijven boeien.
Favoriete track: We Used To Wait
33. Broken Social Scene – Forgiveness Rock Record
Moeilijke band natuurlijk, Broken Social Scene. Zoals altijd ligt bij het collectief rond Kevin Drew het gevaar op de loer dat het allemaal even net te ingewikkeld wordt en dat het liedje even dreigt te worden vergeten. Maar altijd weet de band zich daar dan toch weer uit te redden, waardoor er wederom een spannend album uitgerold is. Toch mist het gevoelsmatig net die extra klasse die You Forgot It In People wel had.
Favoriete track: Texico Bitches
32. Frightened Rabbit – The Winter Of Mixed Drinks
Misschien is dit wel één van de best bewaarde geheimen van Schotland. De band rond Scott Hutchison neemt je mee op een reis langs ellendige avonden in het Schotse uitgaansleven, waarin het altijd mis gaat, maar toch ook altijd weer licht gloort aan het einde van de tunnel. De link met Arab Strap is snel gelegd, maar Frightened Rabbit kleedt de muziek veel voller in.
Favoriete track: Swim Until You Can’t See Land
31. Kate Nash – My Best Friend Is You
Oei, Kate Nash is ruig geworden! Althans, die indruk krijg je als je de Britse tekeer hoort gaan in het intro van Mansion Song of hoort krijsen op I Just Love You More. De vrolijk tintelende pianosongs van het debuut pasten kennelijk niet meer helemaal bij de Kate van 2010, maar stiekem komt ze juist in die nummers ook nu nog het best uit de verf. Waardoor het eigenlijk jammer is dat ze af en toe geforceerd ruig doet.
Favoriete track: Early Christmas Present
30. KT Tunstall – Tiger Suit
De stoere Schotse, die ooit doorbrak bij Jools Holland in een kort roze rokje en motorlaarzen, trekt kennelijk ook weleens een tijgerpakje aan. Het lijkt een ongelukkige combinatie. Tunstall klinkt ook wat zoekende op dit album. Gaat ze meer de kant op van de radiovriendelijke liedjes of gooit ze er af toe toch nog dat lekkere rauwe randje doorheen? Half om half dus, met wel weer enkele fijne songs.
Favoriete track: (Still A) Weirdo
29. Rowland S. Howard – Pop Crimes
Rowland S. Howard was gitarist in Birthday Party, de band waarin Nick Cave de scepter zwaaide. Eind 2009 overleed hij, waardoor dit album postuum uitgebracht werd, met hulp van o.a. Mick Harvey. Muzikaal laveert Howard tussen Birthday Party en Leonard Cohen. Een aantal wonderschone songs maken van dit album een fraai en waardig muzikaal testament.
Favoriete track: Avé Maria
28. Dylan Leblanc – Pauper’s Field
Dylan Leblanc is een jonge alt. country zanger, die op dit album een beetje klinkt als de jonge Ryan Adams. Emmylou Harris zingt ook met hem mee op deze plaat en dat is eigenlijk al een garantie voor kwaliteit binnen het genre. Over de hele linie misschien nog net niet overtuigend genoeg, maar Leblanc doet vermoeden dat er over enkele jaren een fantastische plaat in hem schuilt!
Favoriete track: Low
27. Frazey Ford – Obadiah
Frazey Ford maakte deel uit van The Be Good Tanyas, de band waarin ook de onvolprezen Jolie Holland haar loopbaan begon. Nu gaat Ford solo en dat levert een opmerkelijke plaat op. Haar stem moet je bekoren, want ze klinkt soms als een verre nazaat van Kate Bush. Niet al haar op folk en country drijvende songs zijn even sterk, maar ze laat horen dat ze ook solo waardering verdient.
Favoriete track: Firecracker
26. Mark Olson – Many Colored Kite
Voormalig Jayhawks-brein Olson is weer terug met een fijne ‘oude lullen plaat’. De alt. country nummers op deze plaat hebben een fijn nostalgisch tintje. Zijn nieuwe partner Ingunn Ringvold, Jolie Holland en Vashti Bunyan zorgen voor heerlijke vrouwelijke harmonievocalen. Maar toch, altijd blijf je dan weer denken aan die harmonie met Gary Louris in The Jayhawks. Desondanks levert Olson hier weer een fraai werkstuk af.
Favoriete track: Little Bird Of Freedom
25. Marina & The Diamonds – The Family Jewels
Deze dame schuwt de dramatiek niet. De knappe Marina zingt als een soort halfzusje van Kate Bush en Florence Welch een theatraal album vol, waarop de nodige songs met radiopotentie staan. Bovendien durft ze een inkijkje te geven in haar gedachten en gevoelens. Juist daarom is het soms jammer dat ze de keuze heeft gemaakt om overal een laagje bombast toe te voegen. Desondanks een belofte voor de toekomst!
Favoriete track: Hermit The Frog
24. Agnes Obel – Philharmonics
De fluistersongs van de Deense Agnes Obel, grotendeels begeleid vanachter de piano, wisten zelfs een reclamespot van een Duits telecombedrijf te halen. Het album is één grote onthaastingskuur in een snelle maatschappij. Als Obel zingt, lijkt het even of de tijd stilstaat. Wellicht iets te eenvormig om van een absoluut meesterwerk te praten, maar smaakvol is het wel. Net als de keuze voor een nummer van John Cale om te coveren.
Favoriete track: Just So
23. The Bees – Every Step’s A Yes
Nog een voorbeeld van een band die zelden iets fout doet. The Bees maken al jaren fijne albums, die een nostalgisch sausje hebben gekregen en die je beurtelings doen swingen, aandachtig doen luisteren of doen slikken. Het is weer een echte Bees-plaat geworden en daar kun je er nooit teveel van in je kast hebben staan.
Favoriete track: Winter Rose
22. Flip Kowlier – Otoradio
Flip Kowlier koos er voor om het persoonlijke album De Man Van 31 eens te laten opvolgen door een heuse feestplaat. Het is bijna reggae, wat hij hier speelt. Vrolijk, zomers, dansbaar en uiteraard nog altijd in het bekend geworden Izegems. Lekker luchtig, maar toch staan er nog altijd een paar persoonlijke ontboezemingen op, zoals het nummer voor zijn zoontje.
Favoriete track: Otoradio
21. Ed Harcourt – Lustre
Het was even stil rond Ed Harcourt. Na zijn inktzwarte vorige plaat The Beautiful Lie nam hij even gas terug. Harcourt werd vader en kwam kennelijk tot rust. Dit album klinkt gerijpter dan ooit, met ook wat meer gepolijste songs. Eigenlijk is het een staalkaart van alles wat hij eerder al deed, maar dan in een volwassener uitvoering. Daardoor misschien soms wat minder meeslepend dan voorheen, maar het is wel een sterke plaat geworden, in een bijzondere uitvoering als boek.
Favoriete track: Killed By The Morning Sun
20. Antony & The Johnsons – Swanlight
Antony klinkt vrolijker dan ooit op dit album. De zanger heeft zelfs ruimte voor de liefde, zo horen we in een enkel nummer. Tja, stiekem hoor je Antony toch liever wat droeviger, al was het wereldleed op zijn vorige plaat wel iets te zwaar. Zijn prachtige stem blijft ontroeren, maar toch weet hij het niveau van zijn eerste twee platen niet echt te benaderen.
Favoriete track: Thank You For Your Love
19. Of Montreal – False Priest
Kevin Barnes voegt weer een nieuw hoofdstuk aan zijn rijke oeuvre toe. Songs vol plotse wendingen, falsetstemmetjes, gekke koortjes, enigszins typische teksten en altijd dansbaar en catchy. Deze keer zijn de nummers wat duidelijker van elkaar te onderscheiden, maar veel maakt het niet uit. Het is weer een heerlijke jukebox geworden, die een lach op je gezicht brengt.
Favoriete track: Famine Affair
18. Ólöf Arnalds – Innundir Skinni
De IJslandse folkzangeres heeft haar nummers erg intiem opgenomen. Met een schaarse muzikale omlijsting lijkt het wel of zij haar dromerige muziek bij je thuis staat te zingen of in elk geval erg dichtbij is. De nummers in haar eigen taal zijn voor ons onverstaanbaar en hebben daardoor iets mystieks, maar ook in het Engels weet Arnalds met haar ontwapenende stem te overtuigen.
Favoriete track: Vinkonur
17. Joanna Newsom – Have One On Me
Wat moet je nog doen om een meesterwerk als Ys te overtreffen? Wel, dacht de eigenzinnige harpiste Joanna Newsom, ik maak gewoon een driedubbelaar. Op drie schijven neemt de zangeres, wiens hate-or-love-it stem ditmaal wat luistervriendelijker lijkt, je mee op een reis langs stukken zoals alleen zij die kan maken. Een krachttoer die ook mindere momenten kent, maar zeker respect verdient. Nee, Ys evenaart ze niet, maar ze weet wederom te verrassen.
Favoriete track: On A Good Day
16. The New Pornographers – Together
Ook in 2010 had je weer een aantal bands die gewoon weer een sterk nieuw album uitbrachten. Niet vernieuwend, maar dat is ook niet nodig, want ze zijn goed zoals ze zijn. The New Pornographers horen daar absoluut bij. De oorstrelende popmelodieën van A.C. Newman, het randje gekte van Dan Bejar, de nachtegalenstem van Neko Case en toffe gasten als Will Sheff en Zach Condon. Gewoon weer een fijne nieuwe plaat!
Favoriete track: My Shepherd
15. 49 Swimming Pools – Triumphs And Disasters, Rewards And Fairytales
Verrassend leuke plaat van Emmanuel Tellier, een Franse popjournalist. Duidelijk is te horen dat hij een voorliefde heeft voor The Beatles. Het levert een dozijn mooie melodieuze popnummers op, waarin ook nog ruimte is voor wat lichte experimenten. In één van de nummers zingt hij over een achtbaan, waarin je met hem moet stappen. Doe het, want het is een aangename rit!
Favoriete track: All The Flowers In Your Field
14. Spoon – Transference
Spoon is een band die altijd sterke albums maakt en toch nooit echt groot wordt buiten de indiekringen. Of dit met dit album, waar Jim Eno hielp met de productie, gaat gebeuren is de vraag. Spoon zou het wel verdienen. Britt Daniel heeft weer flink zijn best gedaan en weet van begin tot einde te boeien met zijn spannende songs.
Favoriete track: Got Nuffin
13. Broken Glass Heroes – Grandchildren Of The Revolution
Het schrijven van een nummer voor Benidorm Bastards maakte het vuur in Pascal Deweze (Sukilove, Metal Molly, Mitsoobishy Jacson, Chitlin’ Fooks) en Tim Vanhamel (Millionaire) los. Het duo besloot om verder te gaan en dat leverde dit album op, dat klinkt als een groot eerbetoon aan de jaren zestig. Meerstemmig, melodieus, opgewekt. Er zijn mindere tussendoortjes denkbaar!
Favoriete track: Baby Don’t Worry
12. Tim Knol – Self Titled
Wat een fijn debuut van Tim Knol! De jonge muzikant weet de juiste snaar te raken op een album waarop hij wordt bijgestaan door vooraanstaande artiesten als Anne Soldaat, Jacco de Greeuw en Excelsiors huisdrummer Jeroen Kleijn. Het levert een collectie interessante songs op, waarop hij regelmatig weet te ontroeren met zijn warme stemgeluid. Nederland mag trots zijn op deze talentvolle muzikant!
Favoriete track: Driving Home
11. Peggy Sue – Fossils And Other Phantoms
Op eerdere EP’s lieten de dames van Peggy Sue, toen nog als Peggy Sue & The Pirates, horen een belofte te zijn. Die wordt op deze langspeler ingelost. De tweestemmige zang van het folky duo raakt de luisteraar in het hart. Denk een beetje Tegan And Sara, een beetje CocoRosie, maar bovenal het eigenzinnige duo zelf. Prima plaat!
Favoriete track: The Remainder
10. Ben Folds / Nick Hornby – Lonely Avenue
Interessant concept. Succesvol schrijver Nick Hornby (wie kent High Fidelity niet?) leverde de teksten voor deze plaat, Ben Folds verzorgde de muziek. Het inspireerde Folds tot één van de betere platen die hij de laatste jaren maakte. Met fraaie pianosongs en springerige nummers en natuurlijk de ingenieuze teksten van Hornby, zoals op Password. Geslaagde samenwerking!
Favoriete track: Belinda
9. Angus & Julia Stone – Down The Way
Dat is pas een opvolger voor het toch ook zeker niet misselijke A Book Like This! Julia heeft nog altijd die opvallende stem, maar lijkt die beter onder controle te hebben. Angus zingt nog altijd als een fluisterende romanticus. Samen kleurt dat erg fijn en dat weet de folkpopsongs van dit duo naar een hoger plan te tillen. In alle opzichten een stap vooruit!
Favoriete track: For You
8. Scram C Baby – Slow Mirror, Wicked Chair
Excelsior heeft al veel succesvolle artiesten voortgebracht. Daryll-Ann, Johan, Spinvis, om er maar een paar te noemen. Scram C Baby is al tijden bezig, maar de band rond John Cees Smit is nog altijd maar beperkt bekend. En dat is onterecht, want deze naar Pixies en Pavement knipogende songcollectie is ontzettend fijn. Met Marit de Loos van Caesar op de drums klinkt Scram C Baby beter dan ooit. Die bredere waardering moet er maar eens komen. Mr. Smit, are you ready for it?
Favoriete track: Tebaxtro
7. Ray LaMontagne and The Pariah Dogs – God Willin’ & The Creek Don’t Rise
Ray LaMontagne klinkt erg bevlogen op dit album. Zijn fraaie, warme stem gedijt goed in de folk en alt. country songs die hij hier speelt. Hij was altijd al een goede songschrijver en evenaart het niveau van zijn eerdere werk moeiteloos. Het is een tijdloze plaat geworden, waarin LaMontagne de sterren van de hemel zingt. Klasse!
Favoriete track: This Love Is Over
6. Villagers – Becoming A Jackal
De Ier Conor O’Brien toont zich op deze plaat een interessant singer / songwriter. Melancholieke nummers worden afgewisseld met wat gejaagder werk. Het ene moment doet hij denken aan iemand als Elliott Smith, een andere keer komt Conor Oberst om de hoek kijken en ook Bob Dylan is nooit ver weg. O’Brien vertelt verhalen en weet te ontroeren op dit folky album. Zeker als hij op Pieces ontsteekt in wolvengehuil, grijpt hij je naar de strot.
Favoriete track: The Pact (I’ll Be Your Fever)
5. CocoRosie – Grey Oceans
Daar zijn ze weer, de bijzondere zusjes van CocoRosie. Ook op de vierde plaat voeren ze de luisteraar weer mee op een trip langs plaatsen die je zelf misschien niet eens kent. De stemmen cirkelen nog altijd om elkaar heen en klinken, door de grote invloed van de piano, zelfs warmer en toegankelijker dan ooit. Toch zou CocoRosie zichzelf niet zijn als er niet ook een discoliedje over dansende feeën en een vrolijk kinderhuppelwalsje op de plaat zou staan. Ze flikken het weer! Had ik maar twee van die zusjes…
Favoriete track: Lemonade
4. Lost In The Trees – All Alone In An Empty House
Ari Picker is de man achter Lost In The Trees. Dit album staat vol prachtige, gedragen folksongs die worden aangevuld met statige strijkers. Dat levert gedragen muziek op, die door de emotionele voordracht van Picker een garantie is voor kippenvel. De plaat werd al eens eerder uitgebracht, maar bereikte nu ook Nederland en dat is maar goed ook!
Favoriete track: All Alone In An Empty House
3. Blaudzun – Seadrift Soundmachine
Wat een fantastische plaat heeft Johannes Sigmond gemaakt! Zijn sobere debuutplaat viel enkele jaren terug al op, maar nu kleurt hij zijn songs muzikaal zo geweldig in, dat het album per draaibeurt aan kracht lijkt te winnen. De donkere, melancholieke sfeer komt perfect over en dankzij de instrumentatie ligt een vergelijking met bijvoorbeeld Beirut op de loer. Blaudzun grijpt je vanaf de eerste noot bij de strot en laat je pas los als de plaat klaar is.
Favoriete track: Jezebelle
2. Deer Tick – The Black Dirt Sessions
Probeer afsluitende track Christ Jesus maar eens te beluisteren zonder geroerd te worden. Hier zit een zanger, John Joseph McCauley III, die intens alles van zich af zingt. En dat is dan het slotstuk van een plaat waarop hij met zijn band Deer Tick al imponeerde met alt. country van hoog niveau. Juist de emotie die McCauley in zijn werk kan leggen, maakt dat dit album binnen de top van het genre en het jaar zit!
Favoriete track: Christ Jesus
1. Blitzen Trapper – Destroyer Of The Void
Een plaat om de vingers bij af te likken! Vanaf de opener zuigt Blitzen Trapper je mee in een wereld die aanvoelt als de jaren zestig. Beach Boys, Beatles, Neil Young, Bob Dylan, The Band, alles was duidelijk van invloed op Blitzen Trapper voor dit heerlijke werkstuk. De verhalende songs vervelen geen moment.
Favoriete track: Sadie
ASWH, de trots van de regiowww.thuisuiteten.nl