R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi allemaal,
Ik ben benieuwd naar of er mensen zijn met een alcoholist in hun directe omgeving en hoe zijn ermee omgaan.
Voor mij is dit actueel omdat mijn moeder alcoholist is. Dit heeft mijn hele leven invloed gehad op mij en op het gezin, en dan met name dat ik en mijn broertje en zus behoorlijk verwaarloosd werden. Ik ben zelf mede daarom op mijn 14e uit huis gegaan.
Ik heb een tijd geen contact gehad met mijn moeder, later is dat beter geworden. Nu ben ik pas met haar op vakantie geweest (naïef als ik was) en toen is ze helemaal los gegaan. Na de vakantie heb ik haar een e-mail geschreven waarin ik (in vrij nette bewoording) duidelijk heb gemaakt dat ik niet wil dat ze me nog kwetst, en dat dat zolang zij haar probleem niet gaat oplossen niet anders kan dan door geen contact meer te hebben.
Inmiddels ben ik twee weken verder en ondanks dat deze keus me een hoop rust geeft roept het ook best veel verdriet en frustratie op. Soms ben ik gewoon boos omdat ik geen normale moeder heb, en soms ook verdrietig omdat ze me erg heeft gekwetst door op vakantie te kiezen voor alcohol in plaats van voor een gezellige week met mij.
Daarom mijn vragen. Hoe gaan jullie hiermee om? Heb je nog contact? Of juist niet?
Heb je ook last van die frustraties en verdriet?
[ Bericht 0% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 08-12-2010 16:25:35 (typefoutje) ]
Ik ben benieuwd naar of er mensen zijn met een alcoholist in hun directe omgeving en hoe zijn ermee omgaan.
Voor mij is dit actueel omdat mijn moeder alcoholist is. Dit heeft mijn hele leven invloed gehad op mij en op het gezin, en dan met name dat ik en mijn broertje en zus behoorlijk verwaarloosd werden. Ik ben zelf mede daarom op mijn 14e uit huis gegaan.
Ik heb een tijd geen contact gehad met mijn moeder, later is dat beter geworden. Nu ben ik pas met haar op vakantie geweest (naïef als ik was) en toen is ze helemaal los gegaan. Na de vakantie heb ik haar een e-mail geschreven waarin ik (in vrij nette bewoording) duidelijk heb gemaakt dat ik niet wil dat ze me nog kwetst, en dat dat zolang zij haar probleem niet gaat oplossen niet anders kan dan door geen contact meer te hebben.
Inmiddels ben ik twee weken verder en ondanks dat deze keus me een hoop rust geeft roept het ook best veel verdriet en frustratie op. Soms ben ik gewoon boos omdat ik geen normale moeder heb, en soms ook verdrietig omdat ze me erg heeft gekwetst door op vakantie te kiezen voor alcohol in plaats van voor een gezellige week met mij.
Daarom mijn vragen. Hoe gaan jullie hiermee om? Heb je nog contact? Of juist niet?
Heb je ook last van die frustraties en verdriet?
[ Bericht 0% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 08-12-2010 16:25:35 (typefoutje) ]
Heb ik wel gehad, het was een kennis van een kennis en die was volledig het spoor bijster. Ik heb me er ook maar buiten gelaten en me vooral niet ingelaten met die persoon.
En een tante van mij is alcoholist. Daar hoor ik nu niet veel meer van maar het laatste wat ik hoorde was dat ze door haar verslaving het gas, water en licht niet meer kon betalen en dus in het donker zat.
Het lijkt me niet verstandig om met dat soort mensen om te gaan, helpen kun je ze niet en meestal stappen ze zo over je heen door hun verslaving.
En een tante van mij is alcoholist. Daar hoor ik nu niet veel meer van maar het laatste wat ik hoorde was dat ze door haar verslaving het gas, water en licht niet meer kon betalen en dus in het donker zat.
Het lijkt me niet verstandig om met dat soort mensen om te gaan, helpen kun je ze niet en meestal stappen ze zo over je heen door hun verslaving.
With my pack on my back, down the road I will stray.
Bij mijn moeder is op dit moment de wil er niet, ze ziet niet dat ze een probleem heeft. Wat ik lastig vind is dat het mijn moeder is, ik kan niet even naar de winkel een andere kopen, of zoals bij vrienden, andere vrienden zoeken.
Hoe reageerde zij toen je haar duidelijk maakte dat jij het toch wel echt als een probleem ziet en dat het jullie relatie stuk maakt?quote:Op woensdag 8 december 2010 17:55 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Bij mijn moeder is op dit moment de wil er niet, ze ziet niet dat ze een probleem heeft. Wat ik lastig vind is dat het mijn moeder is, ik kan niet even naar de winkel een andere kopen, of zoals bij vrienden, andere vrienden zoeken.
Een piercing? Nee als ik metaal in mijn lichaam wil, dan ga ik wel in het leger
Alcoholist zijn staat niet gelijk aan dom zijn, natuurlijk weet ze dat.quote:
[..]
Hoe reageerde zij toen je haar duidelijk maakte dat jij het toch wel echt als een probleem ziet en dat het jullie relatie stuk maakt?
Zit hier met een vader waar per dag wel een fles wijn ingaat. Maakt niet uit wat ik en mijn moeder tegen hem aanpraten hij blijft doordrinken. Kan mij het gevoel van hopeloosheid van TS goed voorstellen...
Als jij al je vrienden mee neemt kom ik ook alleen
Nou zij zegt dat de moeder niet door dat ze een probleem heeft. Als zij zich dit niet realiseerd hoe kan je haar dan helpen?quote:
[..]
Alcoholist zijn staat niet gelijk aan dom zijn, natuurlijk weet ze dat.
Zit hier met een vader waar per dag wel een fles wijn ingaat. Maakt niet uit wat ik en mijn moeder tegen hem aanpraten hij blijft doordrinken. Kan mij het gevoel van hopeloosheid van TS goed voorstellen...
Een piercing? Nee als ik metaal in mijn lichaam wil, dan ga ik wel in het leger
Ik kreeg een mailtje vol gif en beschuldigingen terug.quote:
[..]
Hoe reageerde zij toen je haar duidelijk maakte dat jij het toch wel echt als een probleem ziet en dat het jullie relatie stuk maakt?
Kort samengevat vond ze dat ik niet wist hoe de wereld in elkaar stak, zij helemaal niet gedronken had en dat iemand die we hadden leren kennen op vakantie tegen haar had zitten stoken.
Dat terwijl ze wel degelijk behoorlijk veel gezopen heeft, en de persoon waar ze het over heeft zich heel vriendelijk heeft opgesteld, maar haar wel een keer heel redelijk op haar gedrag heeft aangesproken.
Ik denk dat mijn moeder het inderdaad wel weet, maar niet wil beseffen dat er iets mis is, misschien is dat gewoon te moeilijk voor haar en ontkent ze het daarom. |Maar ik kan niet in haar hoofd kijken. En ik heb niet het idee dat ik haar kan helpen, ze moet zichzelf helpen.quote:
[..]
Alcoholist zijn staat niet gelijk aan dom zijn, natuurlijk weet ze dat.
Zit hier met een vader waar per dag wel een fles wijn ingaat. Maakt niet uit wat ik en mijn moeder tegen hem aanpraten hij blijft doordrinken. Kan mij het gevoel van hopeloosheid van TS goed voorstellen...
Mijn moeder is ook verslaafd aan alcohol. Ik ben 19, mijn zusje 16 maar wij zijn nooit verwaarloosd of mishandeld. Mijn moeder is heel lief, zorgzaam, maar dit kan ook totaal omslaan naar aggressief of juist extreem onverschillig. Het is soms net of ze 3 of 4 persoonlijkheden heeft.
Het probleem van mijn moeder zorgt voor een verpeste sfeer hier in huis. Mijn ouders maken redelijk vaak ruzie en de alcoholverslaving van mijn moeder is daar meestal de oorzaak van. Er verdwijnt veel meer geld hier in huis dan dat er aan eten/boodschappen terugkomt. Als hiernaar gevraagd wordt, schiet ze in een soort ontken-absoluut-alles-modus, terwijl allang duideijk is hoet laat het is. Er staan soms overal bierblikjes op/onder/tussen. Mijn moeder komt door dit probleem niet veel buiten om contact te maken met mensen en gedraagt zich erg panisch in situaties waar zij de controle verliest.
Ze is van nature een heel sociaal mens die iedereen op kan schieten. Ik ben soms echt jaloers op haar talent om super makkelijk contact te leggen met mensen. Hoewel ze het goed probeert te verbergen, zie ik haar soms om kwart over 8 's ochtends al beginnen met drinken...
Aan de ene kant ben ik boos op haar en wil ik niks met haar te maken hebben. Ze wil hier niks aan doen, dan bekijkt ze het maar. Aan de andere kant is en blijft het mijn moeder, ik hou natuurlijk nog steeds van haar (klinkt corny, ik weet het).
We hebben haar allemaal al eens geconfronteerd met het feit dat ze hulp moet zoeken om dit op te lossen. Hoewel ze prima doorheeft dat ze een probleem heeft, vindt zij het wel best zo. Wij kunnen dus niks doen, helaas.
Ik heb verder nooit gewenst dat ik een normale moeder had, want voor mij is dit normaal. "Normaal" is ook een woord waar iedereen zijn eigen betekenis aan geeft. Als ik soms verhalen over andere ouders hoor, ben ik toch maar wat blij dat ik mijn ouders heb. Ze zijn niet perfect maar ze staan wel klaar als ik ergens weeeeeerrr een bende van gemaakt heb
Ik hoef geen brave perfecte burgerlullen als ouders die hun gazonnetje bijhouden en stoepjes vegen.
Het probleem van mijn moeder zorgt voor een verpeste sfeer hier in huis. Mijn ouders maken redelijk vaak ruzie en de alcoholverslaving van mijn moeder is daar meestal de oorzaak van. Er verdwijnt veel meer geld hier in huis dan dat er aan eten/boodschappen terugkomt. Als hiernaar gevraagd wordt, schiet ze in een soort ontken-absoluut-alles-modus, terwijl allang duideijk is hoet laat het is. Er staan soms overal bierblikjes op/onder/tussen. Mijn moeder komt door dit probleem niet veel buiten om contact te maken met mensen en gedraagt zich erg panisch in situaties waar zij de controle verliest.
Ze is van nature een heel sociaal mens die iedereen op kan schieten. Ik ben soms echt jaloers op haar talent om super makkelijk contact te leggen met mensen. Hoewel ze het goed probeert te verbergen, zie ik haar soms om kwart over 8 's ochtends al beginnen met drinken...
Aan de ene kant ben ik boos op haar en wil ik niks met haar te maken hebben. Ze wil hier niks aan doen, dan bekijkt ze het maar. Aan de andere kant is en blijft het mijn moeder, ik hou natuurlijk nog steeds van haar (klinkt corny, ik weet het).
We hebben haar allemaal al eens geconfronteerd met het feit dat ze hulp moet zoeken om dit op te lossen. Hoewel ze prima doorheeft dat ze een probleem heeft, vindt zij het wel best zo. Wij kunnen dus niks doen, helaas.
Ik heb verder nooit gewenst dat ik een normale moeder had, want voor mij is dit normaal. "Normaal" is ook een woord waar iedereen zijn eigen betekenis aan geeft. Als ik soms verhalen over andere ouders hoor, ben ik toch maar wat blij dat ik mijn ouders heb. Ze zijn niet perfect maar ze staan wel klaar als ik ergens weeeeeerrr een bende van gemaakt heb
Ik hoef geen brave perfecte burgerlullen als ouders die hun gazonnetje bijhouden en stoepjes vegen.
Erg herkenbaar, zo ging het bij mij thuis vroeger ook. Mijn moeder vergat daarbij dan wel ook de opvoeding en er was ook altijd geld tekort doordat ze ook met periodes veel gokte.quote:
Mijn moeder is ook verslaafd aan alcohol. Ik ben 19, mijn zusje 16 maar wij zijn nooit verwaarloosd of mishandeld. Mijn moeder is heel lief, zorgzaam, maar dit kan ook totaal omslaan naar aggressief of juist extreem onverschillig. Het is soms net of ze 3 of 4 persoonlijkheden heeft.
Het probleem van mijn moeder zorgt voor een verpeste sfeer hier in huis. Mijn ouders maken redelijk vaak ruzie en de alcoholverslaving van mijn moeder is daar meestal de oorzaak van. Er verdwijnt veel meer geld hier in huis dan dat er aan eten/boodschappen terugkomt. Als hiernaar gevraagd wordt, schiet ze in een soort ontken-absoluut-alles-modus, terwijl allang duideijk is hoet laat het is. Er staan soms overal bierblikjes op/onder/tussen. Mijn moeder komt door dit probleem niet veel buiten om contact te maken met mensen en gedraagt zich erg panisch in situaties waar zij de controle verliest.
Ze is van nature een heel sociaal mens die iedereen op kan schieten. Ik ben soms echt jaloers op haar talent om super makkelijk contact te leggen met mensen. Hoewel ze het goed probeert te verbergen, zie ik haar soms om kwart over 8 's ochtends al beginnen met drinken...
Aan de ene kant ben ik boos op haar en wil ik niks met haar te maken hebben. Ze wil hier niks aan doen, dan bekijkt ze het maar. Aan de andere kant is en blijft het mijn moeder, ik hou natuurlijk nog steeds van haar (klinkt corny, ik weet het).
We hebben haar allemaal al eens geconfronteerd met het feit dat ze hulp moet zoeken om dit op te lossen. Hoewel ze prima doorheeft dat ze een probleem heeft, vindt zij het wel best zo. Wij kunnen dus niks doen, helaas.
Ik heb verder nooit gewenst dat ik een normale moeder had, want voor mij is dit normaal. "Normaal" is ook een woord waar iedereen zijn eigen betekenis aan geeft. Als ik soms verhalen over andere ouders hoor, ben ik toch maar wat blij dat ik mijn ouders heb. Ze zijn niet perfect maar ze staan wel klaar als ik ergens weeeeeerrr een bende van gemaakt heb
Ik hoef geen brave perfecte burgerlullen als ouders die hun gazonnetje bijhouden en stoepjes vegen.
Ieder gezin heeft wel iets, maar wat ik vooral mis aan mijn moeder is iemand die oprecht is. Dus niet mij op vakantie meenemen om eens lekker ongecontroleerd aan de zuip te kunnen gaan, maar omdat ze het leuk vind met mij op vakantie te gaan.
Ik ben bang dat mijn enige ervaring met alcolisme ophoud bij een kennis die ik daardoor zo veel meidde, heel veeel sterkte TS 
Een piercing? Nee als ik metaal in mijn lichaam wil, dan ga ik wel in het leger
Sterkte ermee TS, heb zelf ook iemand in mijn familie met alcoholverslaving en kan je zeggen, het verpest echt heel veel. Enorm veel problemen zijn hieraan te danken en verwaarlozing van meerdere mensen was dagelijkse kost.
Dat is echt jammer inderdaad...quote:
[..]
Erg herkenbaar, zo ging het bij mij thuis vroeger ook. Mijn moeder vergat daarbij dan wel ook de opvoeding en er was ook altijd geld tekort doordat ze ook met periodes veel gokte.
Ieder gezin heeft wel iets, maar wat ik vooral mis aan mijn moeder is iemand die oprecht is. Dus niet mij op vakantie meenemen om eens lekker ongecontroleerd aan de zuip te kunnen gaan, maar omdat ze het leuk vind met mij op vakantie te gaan.
je hebt in ieder geval je best gedaan en laten zien dat jij bereid. bent om haar in jouw leven te blijven betrekken. Dat is echt heel knap, aangezien je genoeg redenen zou hebben om haar te vermijden. Het is hier lang niet zo erg als wat jij hebt meegemaakt maar het is lastig.
Er zijn dagen dat mijn moeder niet bereikbaar is. Ze zit/ligt dan de hele dag t.v. te kijken + de gebruikelijke drank. We hoeven dan ook niet te vertellen hoe onze dag was, want mijn moeder geeft geen zinnige reactie en laat duidelijk merken dat ze geen zin heeft om te praten. Ik neem ook niet zo heel vaak mensen mee hier naartoe, want ik weet nooit wat ik nou weer van mijn moeder kan verwachten als ik thuiskom. Wat dat betreft zou een eigen kamer wel erg fijn zijn
Ik heb er zelf inmiddels voor gekozen geen contact meer te hebben. Ik weet niet of ik dat in de toekomst zo laat of dat ik toch weer contact ga zoeken. Maar voorlopig even niet.quote:
[..]
Dat is echt jammer inderdaad...
Het is hier lang niet zo erg als wat jij hebt meegemaakt maar het is lastig.
Er zijn dagen dat mijn moeder niet bereikbaar is. Ze zit/ligt dan de hele dag t.v. te kijken + de gebruikelijke drank. We hoeven dan ook niet te vertellen hoe onze dag was, want mijn moeder geeft geen zinnige reactie en laat duidelijk merken dat ze geen zin heeft om te praten. Ik neem ook niet zo heel vaak mensen mee hier naartoe, want ik weet nooit wat ik nou weer van mijn moeder kan verwachten als ik thuiskom. Wat dat betreft zou een eigen kamer wel erg fijn zijn
Op zich wordt jij ook verwaarloosd, niet zozeer qua verzorging, maar wel emotioneel denk ik.
Ik ben er zelf achter gekomen dat dat voor mij de grootste problemen heeft opgeleverd toen ik op mezelf ging wonen en relaties kreeg. Pas toen ging ik merken dat ik in mijn opvoeding een aantal dingen niet mee heb gekregen; simpele dingen als dankjewel zeggen als iemand iets voor je doet, of contact zoeken met de ouders van mijn partners (in mijn ogen waren alle ouders rotzakken), maar ook met grenzen had ik altijd veel moeite, want bij mij thuis waren eigenlijk geen grenzen. Het zorgde ervoor dat ik helemaal niet kon plannen en moeilijk maat kon houden met bijvoorbeeld eten of geld uitgeven. Inmiddels heb ik die dingen wel aangeleerd en dat is wel fijn want ik heb me daardoor altijd best onzeker gevoeld. Juist ook door het leren grenzen aan te geven kan ik nu afstand nemen van mijn moeder.
Pas nu merk ik eigenlijk ook wat een grote invloed dit altijd op mijn leven heeft gehad, en wat het nu nog heeft. Aan de ene kant wil ik me daar niet gek mee maken, ik wil gewoon een fijn leven leiden en heb dat ook redelijk op orde, school, werk gaan goed, ik heb fijne vrienden en ik kom vanzelf ook wel weer iemand tegen met wie ik een liefdesrelatie aan wil gaan. Maar ondanks dat maakt het me wel regelmatig verdrietig of gefrustreerd.
Ik vond sinterklaas bijvoorbeeld best moeilijk omdat ik door deze situatie niet meedeed, en met kerst zal ik ook niet thuis zijn. Nu organiseer ik wel al jaren een feest op 2e kerstdag met vrienden, dus het wordt geen eenzame kerst, maar stiekem zou ik het liefst kerst vieren met een fijn gezin.
Wat drinkt jouw moeder dan vooral?
Volstaat het niet te zien dat een tuin mooi is zonder ook te moeten geloven dat er ook nog feeën in wonen?
Enig idee in welke mate? Ik neem aan dat je praat over liters per dag?quote:
[..]
Wijn, t liefst witte en soms ook rode. En dan gewone huiswijn of uit pakken.
Volstaat het niet te zien dat een tuin mooi is zonder ook te moeten geloven dat er ook nog feeën in wonen?
Ik heb dit ook gehad. Mijn moeder was alcoholist, vanaf vrij jong in mijn leven, waardoor ik er regelmatig als 6-jarig hummeltje op uit werd gestuurd om boodschappen te doen bijvoorbeeld. Ze is dit geweest tot mijn 23e levensjaar. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat dit met ups en downs ging. Het is niet zo dat dit mijn complete jeugd zo is geweest, integendeel, ik had alles wat mijn hartje begeerde. Het ging het ene moment soms beter dan het andere. Daarnaast had mijn vader in een groot gedeelte van die periode een eigen bedrijf, en heeft dit in 2002 na 12 jaar goed verkocht. Maar feit is wel dat hij in die 12 jaar 70-80 uur per week aan het werk was, en dus weinig aandacht aan het gezin heeft kunnen besteden. Hier heeft hij overigens wel spijt van gehad, en heeft dit na de verkoop ruimschoots goedgemaakt door WEL interesse in ons te tonen en allerlei dingen met ons te ondernemen.
Tja hoe ging ik hier mee om... tot m'n 22e nam ik het eigenlijk allemaal voor lief zegmaar, ik begon het (schandalig genoeg) zelfs normaal te vinden. Maar als je regelmatig sterke drank voor je moeder moet halen begin je na te denken, tot je erover gaat piekeren en tot de conclusie komt dat ze echt niet meer zonder kan. Mijn vader had dat toen ook al wel in de gaten, maar durfde op de een of andere manier niks te ondernemen, misschien uit angst haar kwijt te raken oid, ik weet het niet goed. Feit is (en ik wil mezelf niet op de borst kloppen nu, laat dat voorop staan) dat er bij mij op een gegeven moment iets geknapt is, en ik weigerde nog maar een druppel alcohol voor haar te halen. Ik heb mijn vader toen opgebeld, en gezegd: "Pa, dit werkt zo niet meer, ma heeft professionele hulp nodig, dit moet opgelost gaan worden want ik werk hier niet meer aan mee."
Daar was hij het eigenlijk volkomen mee eens, een wakker schud momentje zegmaar. Daarop hebben we eea in gang gezet, ze is op de PAAS afdeling terecht gekomen, heeft daar veel, ERG veel tijd doorgebracht en is daar sterker uitgekomen dan ooit. Ze drinkt geen druppel alcohol meer, en ik ben gewoon super trots op haar. Ze heeft dit uiteindelijk ruim 6 jaar geleden goed afgesloten (al werkt ze er nog dagelijks aan) en het gaat nu prima met haar
Tja hoe ging ik hier mee om... tot m'n 22e nam ik het eigenlijk allemaal voor lief zegmaar, ik begon het (schandalig genoeg) zelfs normaal te vinden. Maar als je regelmatig sterke drank voor je moeder moet halen begin je na te denken, tot je erover gaat piekeren en tot de conclusie komt dat ze echt niet meer zonder kan. Mijn vader had dat toen ook al wel in de gaten, maar durfde op de een of andere manier niks te ondernemen, misschien uit angst haar kwijt te raken oid, ik weet het niet goed. Feit is (en ik wil mezelf niet op de borst kloppen nu, laat dat voorop staan) dat er bij mij op een gegeven moment iets geknapt is, en ik weigerde nog maar een druppel alcohol voor haar te halen. Ik heb mijn vader toen opgebeld, en gezegd: "Pa, dit werkt zo niet meer, ma heeft professionele hulp nodig, dit moet opgelost gaan worden want ik werk hier niet meer aan mee."
Daar was hij het eigenlijk volkomen mee eens, een wakker schud momentje zegmaar. Daarop hebben we eea in gang gezet, ze is op de PAAS afdeling terecht gekomen, heeft daar veel, ERG veel tijd doorgebracht en is daar sterker uitgekomen dan ooit. Ze drinkt geen druppel alcohol meer, en ik ben gewoon super trots op haar. Ze heeft dit uiteindelijk ruim 6 jaar geleden goed afgesloten (al werkt ze er nog dagelijks aan) en het gaat nu prima met haar
Je hoeft geen liters te drinken per dag om alcoholist te zijn. Het gaat om de intentie, en ik kan je verzekeren dat mijn moeder niet een wijntje voor het lekker pakt.quote:
[..]
Enig idee in welke mate? Ik neem aan dat je praat over liters per dag?
Maar om je vraag te beantwoorden: ik woon niet meer thuis dus heb daar geen zicht erop en daarnaast drinkt ze ook stiekem waardoor de werkelijke aantallen hoger liggen dan wat ik er van zie. Tijdens de vakantie heb ik er eerst niet erg op gelet, het viel me op dat ze veel dronk in vrij kort tijdsbestek, en vermoedde dat ze snel meer dronk als ik even uit de buurt was, toen ik erop ging letten merkte ik dat ze minimaal 6 glazen wijn dronk in mijn bijzijn, maar het was meer, dat hoorde ik van anderen terug. Op 1 avond heeft ze na al het nodige gedronken te hebben nog in een tijdsbestek van een half uur een fles rode wijn achterover geslagen.
Wat fijn om te horen dat het bij jou goed is gekomen en dat je zo op je strepen hebt kunnen gaan staan.quote:
Ik heb dit ook gehad. Mijn moeder was alcoholist, vanaf vrij jong in mijn leven, waardoor ik er regelmatig als 6-jarig hummeltje op uit werd gestuurd om boodschappen te doen bijvoorbeeld. Ze is dit geweest tot mijn 23e levensjaar. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat dit met ups en downs ging. Het is niet zo dat dit mijn complete jeugd zo is geweest, integendeel, ik had alles wat mijn hartje begeerde. Het ging het ene moment soms beter dan het andere. Daarnaast had mijn vader in een groot gedeelte van die periode een eigen bedrijf, en heeft dit in 2002 na 12 jaar goed verkocht. Maar feit is wel dat hij in die 12 jaar 70-80 uur per week aan het werk was, en dus weinig aandacht aan het gezin heeft kunnen besteden. Hier heeft hij overigens wel spijt van gehad, en heeft dit na de verkoop ruimschoots goedgemaakt door WEL interesse in ons te tonen en allerlei dingen met ons te ondernemen.
Tja hoe ging ik hier mee om... tot m'n 22e nam ik het eigenlijk allemaal voor lief zegmaar, ik begon het (schandalig genoeg) zelfs normaal te vinden. Maar als je regelmatig sterke drank voor je moeder moet halen begin je na te denken, tot je erover gaat piekeren en tot de conclusie komt dat ze echt niet meer zonder kan. Mijn vader had dat toen ook al wel in de gaten, maar durfde op de een of andere manier niks te ondernemen, misschien uit angst haar kwijt te raken oid, ik weet het niet goed. Feit is (en ik wil mezelf niet op de borst kloppen nu, laat dat voorop staan) dat er bij mij op een gegeven moment iets geknapt is, en ik weigerde nog maar een druppel alcohol voor haar te halen. Ik heb mijn vader toen opgebeld, en gezegd: "Pa, dit werkt zo niet meer, ma heeft professionele hulp nodig, dit moet opgelost gaan worden want ik werk hier niet meer aan mee."
Daar was hij het eigenlijk volkomen mee eens, een wakker schud momentje zegmaar. Daarop hebben we eea in gang gezet, ze is op de PAAS afdeling terecht gekomen, heeft daar veel, ERG veel tijd doorgebracht en is daar sterker uitgekomen dan ooit. Ze drinkt geen druppel alcohol meer, en ik ben gewoon super trots op haar. Ze heeft dit uiteindelijk ruim 6 jaar geleden goed afgesloten (al werkt ze er nog dagelijks aan) en het gaat nu prima met haar
Ik heb zelf trouwens ook aan mijn vader aangegeven dat het zo niet meer gaat. Alleen heb ik niet zoveel hoop dat het goed gaat komen, er is al meerdere malen op haar ingepraat om hulp te gaan zoeken en dat weigert ze.
Natuurlijk niet, maar het beeld dat jij schetst van jouw moeder - al dan niet overdreven - past niet bij iemand die 2 wijntjes per dag drinkt. En zowel: dan is de verwaarlozing die je beschrijft ook totaal niet te wijten aan de drank opzich.quote:
Je hoeft geen liters te drinken per dag om alcoholist te zijn. Het gaat om de intentie, en ik kan je verzekeren dat mijn moeder niet een wijntje voor het lekker pakt.
Volstaat het niet te zien dat een tuin mooi is zonder ook te moeten geloven dat er ook nog feeën in wonen?
Daar heb je gelijk in, naar ik weet drinkt ze in periodes veel. Onze vakantie was zo'n uitwas. Maar ik denk dat er bij haar wel wat meer speelt dan alleen alcoholisme, ik denk dat het meer een symptoom is van iets anders dan een oorzaak. Ook omdat ze in het verleden ook andere verslavingen heeft gehad.Volgens mij is dit trouwens bij de meeste alcoholisten zo.quote:
[..]
Natuurlijk niet, maar het beeld dat jij schetst van jouw moeder - al dan niet overdreven - past niet bij iemand die 2 wijntjes per dag drinkt. En zowel: dan is de verwaarlozing die je beschrijft ook totaal niet te wijten aan de drank opzich.
Nou ja, dat op m'n strepen staan heeft wel even geduurd, ik bedoel: Als zoon pak je je moeder niet heel snel aan opzich. Iig niet serieus, laten we het zo zeggen. Maar er was natuurlijk een punt waarop ik dacht: "ze wordt te dun, ze ziet er niet goed uit, ze kan niet meer zonder, ze gaat hier aan onderdoor". Ik was (zeker toendertijd) niet assertief genoeg om dat meteen aan te pakken, maar er is dus wel een moment geweest waarop ik vond dat het niet meer kon en dat heb ik dus ook aangegeven.quote:
[..]
Wat fijn om te horen dat het bij jou goed is gekomen en dat je zo op je strepen hebt kunnen gaan staan.
Ik heb zelf trouwens ook aan mijn vader aangegeven dat het zo niet meer gaat. Alleen heb ik niet zoveel hoop dat het goed gaat komen, er is al meerdere malen op haar ingepraat om hulp te gaan zoeken en dat weigert ze.
Maar ik begrijp je situatie... ik gaf het aan bij m'n vader en die pakte het meteen vrij serieus op en de molen werd in gang gezet. Ik zeg niet dat je vader laks of makkelijk is, maar iedereen gaat hier anders mee om en daarbij komt dat dit niet bepaald makkelijke materie is...
Ik wens je iig alle sterkte in deze situatie, want makkelijk is het zeker niet! Ik ben misschien wel ervaringsdeskundige op dit gebied maar zeker geen expert. Maar als je vragen hebt, stel ze gerust
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar wat jouw rol is geweest in het helingsproces van je moeder. Werd er op jou ook beroep gedaan toen ze in therapie was?quote:
[..]
Nou ja, dat op m'n strepen staan heeft wel even geduurd, ik bedoel: Als zoon pak je je moeder niet heel snel aan opzich. Iig niet serieus, laten we het zo zeggen. Maar er was natuurlijk een punt waarop ik dacht: "ze wordt te dun, ze ziet er niet goed uit, ze kan niet meer zonder, ze gaat hier aan onderdoor". Ik was (zeker toendertijd) niet assertief genoeg om dat meteen aan te pakken, maar er is dus wel een moment geweest waarop ik vond dat het niet meer kon en dat heb ik dus ook aangegeven.
Maar ik begrijp je situatie... ik gaf het aan bij m'n vader en die pakte het meteen vrij serieus op en de molen werd in gang gezet. Ik zeg niet dat je vader laks of makkelijk is, maar iedereen gaat hier anders mee om en daarbij komt dat dit niet bepaald makkelijke materie is...
Ik wens je iig alle sterkte in deze situatie, want makkelijk is het zeker niet! Ik ben misschien wel ervaringsdeskundige op dit gebied maar zeker geen expert. Maar als je vragen hebt, stel ze gerust
|
|
