quote:
Oke komt ie dan.
Ik had van mezelf wel door dat mijn vorige examen zo rampzalig verliep vanwege het feit dat ik zo onrustig achter het stuur zat. Ik zat de hele tijd te bedenken van: als ik dit dan zal de examinator zal wel denken dat .., en dan gaat ie natuurlijk weer zeggen dat, etc etc. Dus ik zat tijdens het rijden alleen maar mezelf te martelen met doemscenario's en andere onzin. Ik concentreerde me vooral op mijn eigen gedachten, in plaats van op het verkeer.
Nu ben ik in de auto gestapt met de instelling: OK, ik doe alles rustig aan, veilig, ik stop desnoods onnodig bij een kruispunt of ik laat een kans lopen om over te steken als ik twijfel. Ik ga alleen dingen doen waar ik 100% zeker van ben dat het kan. Wat de examinator vindt en denkt zal me een worst wezen, ik doe gewoon wat op dat moment het beste is en ik kijk waar het gevaar zit en niet zomaar op allerlei plekken om een beetje te showen en vervolgens van alles over het hoofd te zien

. Met deze houding (wat ik waarschijnlijk ook uitstraalde) zit je toch al een stuk lekkerder achter het stuur.
Over het ritje zelf: Tja, eigenlijk heel relaxed. Een beetje zoals bij een rijles, maar dan wat relaxter omdat je niet de hele tijd commentaar krijgt

. Tuurlijk voel je wel een beetje die druk, maar ik had vertrouwen dat ik het kon en maakte me dus niet druk. Ik kreeg een parkeer opdracht, gewoon simpel links insteken op een lege parkeerplaats (makkelijker krijg je ze niet). Toen moest ik naar een of andere toren rijden. Op het moment dat ik dacht shit waar is tie nou gebleven, bleek ik er zowat tegenaan te rijden. Precies goed dus

.
Nu wel even een raar momentje: ik moest naar rechts en vlak voordat ik bij de T-splitsing kwam gaf hij aan om daar ook nog even een omkeeropdrachtje te doen. Er was bij de splitsing wel wat ruimte voor wat garages, maar het was best krap en je had geen enkele kant veel zicht. Bovendien zit je direct voor die splitsing te keren, niet ideaal. Dus ik dacht ik ga nog even een bochtje om, daar kan ik vast wat beter keren. Praktisch gezien bleek ik gelijk te hebben ( er was namelijk een parkeerplaats waar je gewoon een rondje kon rijden

), maar dat vond de examinator niet zo tof. Hij vroeg waarom ik niet bij die garages was gekeerd. Ik leg het uit, en hij zei zo van: Nee joh, je hebt daar zeeën van ruimte. Je kan daar keren op iedere mogelijke manier die je kan bedenken. Kom, we gaan terug dan laat ik het je zien. (Toen we daar weer kwamen was het toch echt wel vrij krap

, maar goed). Hij zei rij nu maar door en ging me helemaal interviewen hoe ik zou keren als de straat doodliep en dit en dat, maar ik hoefde het niet echt te doen

. Ik dacht ach geen ramp, gewoon goed blijven rijden, dit is niet erg.
Tijdens de rit liep de examinator nog te lullen over z'n zoontje bij wie zijn ballen in zijn buik terecht waren gekomen, en dat soort verhalen (

).
Eenmaal aangekomen bij
het tafeltje, gaf hij me een hand: "geslaagd". Niet anders dan ik had verwacht, want naar mijn weten had ik niets fout gedaan behalve dan die dat ik niet de eerste keermogelijkheid direct had gepakt (boehoe). Hij vroeg zich af waarom ik de vorige keer gezakt was. Hij zei dat ie het te doen had met mijn vorige examinator, want hij heeft mij dan wel met pijn in zijn hart moeten laten zakken. Mijn instructeur zei achteraf ook dat ik dit moest opvatten als een erg groot compliment. Ik reed goed en hij had nergens (NERGENS

) verder nog een opmerking over.