Japan #19 op de Shibuya Crossing!

Minder Taka en Kana, meer Kyoto, vind ik. Als ze toch in Kyoto zijn, kunnen ze net zo goed ook naar Arashiyama . En een dag(deel) naar Mt. Koya.

quote:

Op maandag 28 februari 2011 20:22 schreef Igen het volgende:

[..]

Nou, vliegticket is intussen geboekt, dus jullie hebben niet voor niks je best gedaan.

Het wordt nog wel wat puzzelen met de route. Want ik merk al wel dat er heel veel te zien is in Japan. Het lijkt me erg leuk om ook wat van het platteland te zien, het binnenland van Shikoku ofzo, maar Tokio moet ik natuurlijk ook gezien hebben.

In ieder geval heb ik er vet zin in.

Leuk! Wanneer ga je/gaan jullie?

Ik heb serieuze heimwee

Ooh leuk! Veel plezier met de voorbereidingen, keep us posted!

Heimwee is zeker een goed teken. Ik ga terug in augustus waarschijnlijk, maar moet nog een apartement regelen, dus als dat gedaan is kijk ik wel naar tickets.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 08:14 schreef matthijst het volgende:

[..]

Ik geef het maar op, want "Kyoto kan je in anderhalve dag wel zien"

Méén je dat nou? wens ze veel plezier. Ik vond aan Taka en Kana niks aan, waarom staat het überhaupt op hun lijstje? Kun je net zo goed Akita erop zetten

Over dat Engels spreken in Japan slinger ik even m'n pc aan. Zo'n verhaal kan ik niet typen op m'n foon

Okee. Japanners en Engels, één ding is zeker: ze wíllen wel, maar ze kúnnen het niet. Voorbeeldje: Je zit bij de CurryHouse. Een druk op een belletje op de tafel zorgt ervoor dat er een schattig meisje met schortje naar je toe komt huppelen. Prima. "ano.. ano.. ENGLISH MENU?!" gilt ze dan. Prima! Fijn! Hoor je dat A. (m'n vriend)? Ze hebben een Engels menu! Dan krijg je een menu onder je neus geschoven met de vréémdste vertalingen. Toppunt wat ik ooit tegen kwam was 'hairy fish in sweet saku saku sauce'. Dat maar niet genomen. Maar dan komt het moment dat je moet bestellen. "Can I have the hashed beef, please?" komt bij de waitress over als pure abracadabra. Haar ogen worden groter en groter, en begint "eh? eh?" te stamelen. Tja, en dan? Je wijst eens. En nog eens. Roept er eens "kore!" bij, maar het baat niet. Out of the blue rent ze weg, en haalt haar giechelende collega, die je uiterst vriendelijk begroet met een "HELLO!" en een buiging. Nu moet je háár duidelijk maken dat je de hashed beef wilt. Succes. Maar als je wijst naar het plaatje, en dan je vinger opsteekt als in "eentje", komt het vaak wel goed. En het eten is altijd smakelijk.

The complete opposite heb ik meegemaakt, in Kyoto. Vriendlief en ik zaten in de bus. We zaten allebei aan een kant van de bus, want vol enzo. Achter mij zat een oud vrouwtje, waar mijn vriend goed zicht op had. Hij zei dat ze tegen me zat te praten (haar gezicht was iig naar mij gericht, I didn't pay any attention). Ik draaide me maar om, om te kijken of ze iets van me wilde. En toen begon ze te praten: "You're a very pretty girl you know. And your boyfriend is so handsome. Such a pity it's rainy today, Kyoto is much nicer when it's sunny." Complete verhalen kwamen eruit, en ik praatte met haar mee. Op een gegeven moment zei ze "kasa o nakushimashita", maar kon het niet vertalen. Ik reageerde met "Oh, did you lose your umbrella?" en ze reageerde zo lief! "Ooooh can you speak Nihongo? That is very good!", dat soort dingen. Ze vertelde ook dat ze helemaal 'on her own' Engels had geleerd, en dat het toch wel moeilijk was. Blij was ze, dat ze af en toe kon oefenen met touristen. Lief vrouwtje, krom gebogen (van het vele buigen?), en zwaaide toen we uitstapten bij de halte Karasuma Shijo.

Dus ja, je zou denken dat de jongere generatie beter Engels spreekt dan de wat oudere mensen, maar zo heb ik dat echt niet ervaren. In hotels geen problemen gehad, was altijd perfect Engels, maar in winkels en restaurants heb ik me vaak verbaasd over het niveau van Engels van de mensen. Maar ook dat heeft, in the end, z'n charme.

In Nara Okee ik ga nu m'n grootste blunder ooit opbiechten. We gingen naar Nara in de Golden Week, sowieso geen goed idee, het was de heetste dag van de vakantie (graadje of 35, vol zon). Komen we op Nara Station, en daar begon het al; met de meute meewaggelen. Dan sta je opeens in een flinke rij voor een bus, naar Nara, het park. Dat hoop je dan. Toen we na een flink half uur wachten (in de brandende zon) in konden stappen, dachten we dat we goed zaten. Na een tijdje rijden kwamen we op een gigantische parkeerplaats, met veul mensen. Heul veul mensen. We konden geen enkel bordje vinden, en mensen spraken geen Engels. Nou, dan ga je maar lopen! We hoopten natuurlijk naar de Todai-ji te lopen, het grootste houten gebouw ter wereld. Instead eindigden we na een uurtje lopen bij Heijo Palace, waarvan wij dachten dat het Todai-ji was Voldaan wat foto's gemaakt, en maar teruggegaan naar de bus. Onderweg kwamen we heel veel mensen tegen met hertenmaskers/souvenirs etc. Maar we vroegen ons totaal niet af hoe ze daar aan gekomen waren. Eenmaal terug in het hotel bleek dat het we leukste deel van Nara gemist hadden Ja dikke faal.

[ Bericht 50% gewijzigd door Melochan op 01-03-2011 11:20:45 ]