Ik zit achter het PC-scherm met een gevoel van… WOWWWWW!!!!
Het zit zo. Inmiddels ben ik dan al tien jaar regelmatig lifter. Met duim en viltstift en simpelweg rondvragen reis ik regelmatig rond met andermans vervoermiddel. Het dal was 2009 met ongeveer duizend kilometer. De piek was 2007 met bijna 12.000 kilometer liften. Het gemiddelde ligt er een beetje tussenin. Toen ik in Maastricht kwam wonen in 2003 was er een liftersplaats bij het Geusseltstadion, het begin van de snelweg richting Eindhoven en Venlo. Die liftersplaats, met een bord waar liftersplaats op staat, was in de jaren ’80 gekomen, een tijd dat er nog veel studenten waren die in het weekeinde naar de ouderlijke regio liftten. Van deze liftersplaats heb ik tussen 2003 en 2012 vaak gebruik gemaakt. Meestal stond ik er alleen, soms stonden er een of enkele andere lifters. Vorig jaar is men in Maastricht begonnen met grote werkzaamheden aan de weg waar de liftersplaats aan ligt. Er komt een tunnel zodat het doorgaande verkeer onder de stad door gaat. Er zullen dan minder files zijn. Hierdoor is vorig jaar de liftersplaats verdwenen. Deze lag op de plek waar gewerkt moest worden aan de tunnel. En, oh ja, er waren toch al niet zo veel lifters meer. Of toch wel? Een kleine petitie voor het behoud van de liftersplaats leverde tot nu toe 196 ondertekenaars op.
Toen de liftersplaats verdween week ik uit naar de Viaductweg om te liften. Het is net om de hoek van de vroegere liftersplaats. Er is een strook asfalt tussen de rijstroken in, waar chauffeurs op uit kunnen wijken om een lifter op te pikken. Daar is de strook niet speciaal voor gemaakt, maar hij ligt er, dus het kan. Die plek heb ik een tiental keren gebruikt om Maastricht uit te liften, maar dat ging lang zo lekker niet als op de vroegere liftersplaats. De wachttijden zijn er hoger, de ritten korter en er zijn meer (anti-socialen?) die iets menen te moeten roepen naar de lifter. Dit laatste tot politieagenten aan toe. Daar stond ik ook gisteren, zondag, weer om naar een jarig familielid in Brabant te gaan. Maar na 20 minuten dacht ik, aan de overkant, de Terblijterweg, staan de auto’s wel lang voor het rode licht, en je kan er ook makkelijk langs lopen. Want dat kan ook lang niet overal… Ik ging die kant op, maar te voet is dat toch al wel een twintig minuten lopen (hemelsbreed 300 meter) vanwege de wegwerkzaamheden.
Daar waar ik de N2 over stak, de kruising met de Professor Cobbendonkstraat, ontwaarde mijn oog een voor mij zeer aangename situatie, als lifter bezien. WOW! Een strook asfalt, bedoelt als afrit voor het werkverkeer, meteen langs de N2, op een recht gedeelte. Voor ik besefte wat ik zag, stond ik daar met mijn bord Eindhoven. De gedachte dat een bord Den Bosch of Utrecht op die plek ook wel realistisch zou zijn kwam nauwelijks in me op, voor een chauffeur stopte. Zestig, negentig seconden had ik gestaan, hooguit!
De Nederlandse jongeman achter het stuur reed met zijn Hongaarse vriendin in een auto met Hongaars kenteken naar het vliegveld van Eindhoven. Ik reed mee tot het laatste tankstation onder Eindhoven, Groote Bleek, waar ik na een vijftal minuten een lift kreeg tot een afrit bij ’s-Hertogenbosch. Omdat ik de weg ken, wist ik dat die afrit me goed verder zou helpen. Bovendien is het een afrit waar een chauffeur ongebruikelijk simpel weer op de snelweg komt, namelijk door alleen maar rechts af te slaan. Ik stapte dus uit bij de stoplichten – stonden gelukkig op rood – en niet de eerste, maar wel de tweede auto, achter de vorige liet mij meerijden naar het Wilhelminaplein, beter bekend als het Heetmanplein.
Dat plein ligt momenteel compleet overhoop. Dat gold ook voor mijn gebruikelijke liftplekje richting Waalwijk, maar enige minuten verder langs de Vlijmenseweg was weer een mooi strookje asfalt gereserveerd voor de begerige lifter. Daar stond ik dan nog een minuut of twee en ik kon weer mee. Rijmt toch…
Op de terugweg wandelde ik naar de oprit Nieuwkuijk op de A59. Na tien minuten stopte een chauffeur. Bij opritten vind ik het nog altijd jammer dat sommige chauffeurs op de rijstrook stoppen, als er een vluchtstrook naast ligt. Maar deze deed het zo. Ik herkende de man achter het stuur! Het was de vader van mijn beste jeugdvriend! Ik stapte snel in, hoewel hij niet erg ver zou rijden. Uitgestapt naast het ziekenhuis aan de Vlijmenseweg. De weg ziet er daar flink anders uit als een paar jaar terug. Op de kruising vond ik het wel kunnen om te liften. Het was geen plek waar het zeer makkelijk stoppen is voor chauffeurs – en op zulke plekken wacht je soms wat langer. Na een kwartier kon ik mee naar Eindhoven; ik stapte weer op het laatste tankstation voor Eindhoven uit. Daar vroeg ik weer rond en na een minuut of tien kon ik weer mee, voor de laatste rit van de dag, 106 kilometer tot Maastricht.
De komende tijd staat liften vanuit Maastricht richting het noorden bij mij in het teken van: hoe goed is de nieuwe prachtig gelegen plek op het kruispunt N2 met de Professor Cobbendonkstraat. Mijn gevoel zegt, heel goed. Nu volgt een periode van toetsing aan de werkelijkheid!