Nienna

verdrietig zijn is niet leuk. Sterkte ermee.
Ik ben ook een beetje down hoor. Het voelt zo 'raar' dat het niet doorzet, alsof er nooit een baby gaat komen. Het wordt steeds onwerkelijker. Ik voel veel beweging in mijn buik, maar had zo lang al verwacht dat ik een baby zou hebben nu dat het gewoon te lang duurt voor mijn gevoel...
Vanochtend was ik dus gestript, en daarvóór had de vk nog even gevoeld hoe de baby ligt en het hartje geluisterd. Duurde het gewoon een paar minuten voor ze het hartje had gevonden, ik lag helemaal verkrampt zo van: hoe kan dat nu?? gelukkig vond ze het hartje uiteindelijk en klonk het heel duidelijk toen, maar ik was echt even in de stress. Ik wil gewoon dat mijn kleintje geboren wordt en ik het vast kan houden en ervoor zorgen. Ben de onzekerheid helemaal zat

...
En dan heb je ook nog eens dat iedereen verwacht dat het er al is en mijn moeder die zich zorgen maakt omdat ze het te lang vindt duren (en mijn zus die zegt dat het gevaarlijk is om zo lang over tijd te lopen, heel lief dat ze zich zorgen maakt om me, maar dan voel ik me ook niet prettiger...).
Mijn man heeft het er ook wel moeilijk mee merk ik, die heeft sowieso veel spannning in zich door zijn overspannenheid en kan er moeilijk mee omgaan dat het zo onzeker is allemaal. Ik vraag me bijna af of het daardoor allemaal ook zo lang duurt... gewoon door die spanning om me heen. En natuurlijk de kinderen die gewoon verzorgd moeten worden, waar voor gekookt moet worden, die in bed moeten worden gestopt en hun liefde en aandacht nodig hebben (en ook echt wel krijgen).
Maar dat geeft weinig rust en het zorgt ervoor dat ik me moeilijk kan ontspannen.
Wat betreft dat strippen, ik voel wel regelmatig harde buiken (pijnlijk) en het is wel weer aan het rommelen, maar ik ben bang dat het erbij blijft. En het geeft alleen maar valse hoop tot nu toe.
Zo, even gespuid... hopelijk kunnen jullie er een beetje tegen