Ssserpente, bah zeg! Hoop dat jullie je snel weer beter voelen...
Over driftbuien, soms moet je gewoon even laten razen en negeren, soms uit de situatie halen, en soms is er geen land mee te bezeilen. Ik maak me er weinig druk om (de man daarentegen), ik zie heus wel dat ze regelmatig hartverscheurend zitten te krijsen terwijl ze mij wel in de gaten houdt, of ondertussen gewoon een spelletje zit te doen. Andere keren is het natuurlijk wel echt, maar ik neem het niet 'persoonlijk' op. Ben een beetje laconiek daarin.
DJMO, ik merk een beetje aan jouw posts, dat het opvoeden van Jan (plus het bestieren van je huishouden etc.) je alles is. Dat is op zich geen probleem, maar ik heb zo het gevoel dat als het met Jan even niet lekker loopt, dat dat meteen ontzettende weerslag heeft op jou. Net als het verhuizen, je zwangerschap ed. Ik herken het wel, want ik heb ook tijden niets anders gedaan dan dat, maar heb ondertussen wel altijd gezocht naar andere activitieiten of manieren om even afstand te kunnen nemen van het moederschap/domestic diva gebeuren. Dat relativeert enorm, geeft jou weer energie om met een driftige Jan om te gaan, en zet alles weer in perspectief. En dan heb ik het niet over tv kijken of iets dergelijks, maar meer iets actiefs, iets voor jezelf, een eigen ding, wat los staat van alles wat je thuis bent. Een hobby, een clubje, whatever. Ja, je bent zwanger, je gaat verhuizen etc., maar dit is juist iets meer voor op de lange termijn. Om het voor je zelf behapbaar te maken. Persoonlijke ontwikkeling van jezelf. Waar jij even centraal staat, zodat jij, na die 2 uurtjes per week (minimaal
) weer op een andere manier naar jezelf leert kijken ofzo.
Want het wordt alleen maar lastiger met straks 2 kinderen in huis, en een dochter waar je ook nog actief bij betrokken bent. De verhuizing wordt dan een renovatie, een kind dat naar school gaat, je man die problemen heeft met zijn baan ed. Het gaat maar door en gaat maar door. En de peuterpuberteit blijft nog wel even, en straks komt de waarom fase, en je krijgt een baby met sprongetjes, slapeloze nachten, etc.etc. Wordt niet makkelijker, maar ik ben bang dat met jouw 'insteek' dat het voor jou helemaal zwaar wordt, en dan gaat het allemaal opeens voorbij, en dan heb je er helemaal niet optimaal van genoten, maar je altijd maar druk gemaakt over 'hoe' je het gedaan hebt. Was het voldoende? Was het goed? Dat lijkt me zo jammer, voor jou, en voor iedereen....