The Thin Red LineNa Badlands en Days Of Heaven in de jaren `70 was het zo`n twintig jaar stil rondom Terrence Malick. In 1998 kwam hij terug met het epische The Thin Red Line. Het resultaat is één van de, zoniet dé, beste anti-oorlogsfilm aller tijden. Met behulp van all star cast (waarvan niet één enkel iemand alle aandacht naar zich toe trekt maar allen spelen in dienst van het verhaal) wordt heel langzaam het verhaal vertelt van de oorlog bij Guadalcanal.
Het is een bijna drie uur durende emotionele uitputtingsslag waarbij je na afloop echt merkt hoe zeer de film je mee sleept en hoeveel energie dat kost.
Maar het is het meer dan waard. Meerdere malen brengt Malick je aan de rand van het huilen door middel van een mix van de meeslepende verhalen van de soldaten, de prachtige (en vaak huiveringwekkende) beelden en mooie score.
Ook al ligt het tempo laag, de twee uur en 50 minuten zijn voorbij voor je het weet.
Het is eeuwig zonde dat het bijna tegelijkertijd uitgebrachte maar veel mindere Saving Private Ryan alle aandacht van Malick`s film afnam, want dit moet gewoon gezien worden.
Vergeet Full Metal Jacket en Apocalypse Now: The Thin Red Line is de beste (anti-) oorlogsfilm aller tijden, een meesterwerk van de bovenste plank.
IMDB Cijfer: 7,5/10
Mijn Cijfer: 10/10
Aparte vermelding trouwens voor de blu-ray uitgave van Criterion. Dit is de beste blu-ray transfer die ik van een live-action film die ik tot nu toe heb gezien. Het detail, de scherpte en vooral de diepte in het beeld is ongeloofelijk. Op een groot aantal momenten lijkt het beeld bijna 3D, prachtig.
Ook het detail in het geluid is ongekend. Als je `m afspeelt, neem dan Malick`s aanraden ter harte: zet het geluid heel hard als je `m kijkt. Dat voegt echt zoveel toe aan de kijk ervaring.
Een uitgave die heel hoog gaat eindigen in mijn eindejaarslijstje van beste uitgaves van 2010