De kunst van het loslaten van je ex #126

Hele posts bouwen op een publiek forum over je ex is iig geen juiste stap richting het "loslaten".

quote:

Op maandag 18 oktober 2010 12:34 schreef Bartinhoo het volgende:

[..]

Ja ik hoop denk ik nog steeds wel op een nieuwe kans... Ik moet er alleen voor zorgen dat ik er niet vanuit ga.

Ahum...

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 16:02 schreef Bartinhoo het volgende:

[..]

Nee, als ze hier morgen voor de deur zou staan om me terug te nemen dan zal ik nee zeggen...

Op de een of andere manier vind ik het wel belangrijk dat we gewoon goed met elkaar om kunnen gaan... Juist omdat we deels uit elkaar zijn gegaan, omdat we meer als vrienden met elkaar omgingen de laatste tijd, dan als stel. We maakten lompe grappen tegen elkaar, deden meer dingen die vrienden deden en van zoeken/sex en passie was de laatste weken weinig meer te merken...

Toch waren we beiden van mening dat we wel samen kunnen lachen. Is het niet met elkaar, dan wel om elkaar. We vertelden, en tot de laatste afspraak 3 weken geleden nog steeds, alles wat we over en van elkaar vinden. Ook de slechte dingen. Ik zou het jammer vinden als iemand waarmee je zoveel kunt delen uit je leven wegvalt...

Daarnaast is het ook niet (meer) zo, dat wanneer ik haar zie ik stiekem denk dat ik sex met haar wil oid. Tijdens de relatie was dit eigenlijk al heel vaak niet het geval, en nu al helemaal niet meer. De lichamelijke behoeftes zijn er dus echt niet meer...

quote:

Op zaterdag 9 oktober 2010 15:00 schreef Bartinhoo het volgende:
Ergste is eigenlijk nog dat ik inmiddels geen andere conclusie meer kan trekken dan dat ze me gewoon niet meer mag / helemaal klaar met me is. Pepte mezelf nog wel eens op met het idee dat ze ook geen contact wou om me te vergeten, maar ben er nu wel achter dat ze me allang vergeten was en dat ik hoogstwaarschijnlijk niets meer voor haar beteken..

Dus stop eens met dat zelfmedelijden a.u.b. Een maand geleden ging het nog zo goed met de realisatie, maar na dat sms'je dat je voor dr verjaardag stuurde lijkt het weer te verslechteren. Kom op man, je hebt nog niks van dr gehoord, zelfs niet na je sms voor dr verjaardag. It's over.

quote:

Op maandag 18 oktober 2010 14:47 schreef GSbrder het volgende:
Kom op Bartinhoo, vier maanden is echt te lang en dit is een typisch gevalletje van "you dont really know what you got till its gone''. Je wilt nu hemel en aarde doen bewegen op haar weer terug te krijgen, nu je de grens hebt gezien en weet dat je te ver bent gegaan, ook al zou dit eerder een wake-up call moeten zijn.

Nu je twee maanden geen contact meer hebt, zal het bij haar echt miniem zijn, vrouwen hebben gemiddeld een half jaar liefdesverdriet - waarvan je niet weet hoe lang binnen de relatie - en mannen anderhalf jaar. Move on, get out en stop met dit kwellen van jezelf, je vindt vast een leukere!

Ik weet dat het lang is, en ik sta er eerlijk gezegd zelf ook van te kijken hoelang het duurt. Al jullie tips van geen contact, niet achtervolgen op hyves ed volg ik op maar toch blijft ze in mn hoofd....

De eerste weken stonden vooral in het teken van een gekrenkt ego. Zij wou toch zo graag met mij zijn? Ze vond me toch geweldig, ik heb haar een kans gegeven hoe haalt ze het in haar hoofd om mij nu geen tweede kans te willen geven.. Langzaam maar zeker ben ik dit gaan begrijpen en vervolgens kwam er een periode dat ik haar niet miste op het moment zelf, maar het idee vreselijk vond dat ik haar met verloop van tijd minder zou gaan zien...

Dat minder zien is inmiddels gebeurd, maar aan dat idee ben ik gewend. Nu is het echt dat ik haar graag wil zien, wil spreken, vragen hoe het met haar gaat enzo... Kwellen van jezelf tsja ergens is het wel waar, maar ik kan dit soort dingen nu eenmaal niet met een vingerknip van me afzetten. Echt rationeel nadenken van het is klaar en over, op naar de volgende kan ik echt (nog ) niet.

@ Goofy... Mja verwerken gaat met ups en downs, maar je hebt wel gelijk dat ik na het opnemen van contact wel weer wat meer last ermee heb .... Al was het slechts een sms van 10 woordjes lang...

Heb overigens nog wel antwoord gekregen, 2 dagen later pas. Terwijl de vriend van mijn zus haar stuurde, en hij wel meteen antwoord kreeg. Kennelijk speelt ze nog steeds een spelletje met me... Maargoed ik vond persoonlijk haar verjaardag nog wel een legale reden om even te feliciteren, maar zal verder echt niet meer uit eigen initiatief wat van me laten horen aan haar...

quote:

Op maandag 18 oktober 2010 15:51 schreef Bartinhoo het volgende:
Heb overigens nog wel antwoord gekregen, 2 dagen later pas. Terwijl de vriend van mijn zus haar stuurde, en hij wel meteen antwoord kreeg. Kennelijk speelt ze nog steeds een spelletje met me...

Of ze vind je gewoon niet zo belangrijk meer in haar huidige leven. Ik denk dat die kans veel groter is.

quote:

Op maandag 18 oktober 2010 15:32 schreef Amede het volgende:
Vandaag heb ik even een dipje. Mijn ex zit de hele dag al in m'n hoofd, ik wil weten wat hij aan het doen is en of hij ook aan mij denkt.. Voel me eenzaam en alleen. Ik weet dat deze dagen en momenten er bij horen, maar het is zo'n contrast met de fuck-hem-ik-kom-er-wel-mentaliteit die ik dit weekend had.

Niet doen! Stom dat ik dat zeg, want doe het zelf ook haha. Ik zit constant te denken: "Heeft ze iemand anders leren kennen..."

En dan denk ik: "Wat dan nog? Ik mag zelf ook wel rondkijken"

Hmm, dus nu de fase van het gekrenkte ego een beetje is verdwenen begint langzaam de wanhoop en onbegrip zich op te dringen bij je? Dat je inmiddels toch wel een huilende vriendin had verwacht, na het negeren, het loslaten van contact en het volledig loslaten dacht je, dan komt het op die manier wel goed. Nu zal ze wel moeten inzien hoe leuk en tof ik ben, maar waarom doet ze dat na twee maanden nog steeds niet?

Ik begrijp je gevoel heel goed, maar je moet voor jezelf begrijpen dat je totaal machteloos staat en haar gevoelens niet kan sturen of een verklaring kan opeisen. Ze moet het helemaal zelf doen, het moet van haar uit komen en als dat niet gebeurt, leg je er alsjeblieft bij neer. Je moet nog het gevoel krijgen van; nou, dan niet. Zolang dat er niet is gaat ze inderdaad niet uit je gedachten.

quote:

Op maandag 18 oktober 2010 15:57 schreef GSbrder het volgende:
Hmm, dus nu de fase van het gekrenkte ego een beetje is verdwenen begint langzaam de wanhoop en onbegrip zich op te dringen bij je? Dat je inmiddels toch wel een huilende vriendin had verwacht, na het negeren, het loslaten van contact en het volledig loslaten dacht je, dan komt het op die manier wel goed. Nu zal ze wel moeten inzien hoe leuk en tof ik ben, maar waarom doet ze dat na twee maanden nog steeds niet?

Ik begrijp je gevoel heel goed, maar je moet voor jezelf begrijpen dat je totaal machteloos staat en haar gevoelens niet kan sturen of een verklaring kan opeisen. Ze moet het helemaal zelf doen, het moet van haar uit komen en als dat niet gebeurt, leg je er alsjeblieft bij neer. Je moet nog het gevoel krijgen van; nou, dan niet. Zolang dat er niet is gaat ze inderdaad niet uit je gedachten.

Dat eerste inderdaad
Misschien had ik ook wel verwacht dat ze na een lange periode van contact wel weer uit zichzelf contact op zou nemen, geloof dat ik dat hier aan het begin van de contactloze periode ook nog wel eens heb geroepen..
Had dit vooral verwacht omdat ze tijdens onze relatie haar ex ook zo af en toe nog wel eens een sms stuurde...

Nou niet dus, en kan er idd maar een ding aan doen en dat is ermee leren leven. Mezelf controleren kan ik gelukkig wel dus dat sms en uit eigen bewind zal ik echt niet meer doen, maar alleen die hoop op contact van haar kant moet nog verdwijnen...

@ Goofy, ik ben het vaak met je eens maar in je laatste post herken ik me niet zo ( of wil ik me misschien niet herkennen ) . Dat ik niet belangrijk meer ben in haar leven is denk ik deels wel waar, maar als ze echt een statement had willen maken had ze helemaal niets meer teruggestuurd. Wat erger is weet ik eigenlijk niet, want 2 dagen later komt eigenlijk een beetje over als '' oh ik was vergeten dat je iets had gestuurd, bedankt nog hea '' ...

Bartinhoo,

Ik zit ook nog elke dag te hopen op een smsje of een mailtje, met dat ze er misschien toch spijt van heeft dat wat ze allemaal gezegd heeft. Nu zit ik hier met een zwaar gekrenkt ego en ben ik zwaar boos en vind ik het zo oneerlijk dat het niet door gaat. Dat we niks meer hebben en dat we nooit meer die leuke dingen met elkaar gaan doen etc. Ik mis haar echt zo extreem.

En dan te bedenken dat het al weer anderhalf jaar geleden is dat het is uit gegaan. Kerel. Ik zit er op nieuw in als of het allemaal vers is. Op een bepaald moment is het gewoon klaar. Ik heb het zo uit zitten denken dat ik nu ook haar denkbeeld begrijp.

En dan kan het nog zo oneerlijk zijn en het nog zo veel kansen willen gunnen, het is er gewoon niet meer.

Zag ik laatst een foto van haar, bedacht ik me dat ik niet meer dat meisje zag dat ik op al die andere foto's zie van toen we nog wat hadden. Zij is door gegaan met haar leven na dat ik het had uitgemaakt. Het kwam voor haar net zo hard als voor mij, maar zij is door gegaan en ik heb mij al die tijd de illusie voor gehouden dat het wel weer goed zou komen "als ik maar mijn best zou doen"

En dat is het niet, want hoe meer ik haar vast probeerde te houden en haar te overtuigen, hoe verder ze van me af ging staan. En tegelijkertijd vertellen hoe veel spijt ze wel niet had en hoe erg ze het allemaal wel niet vond.

En nu denk ik opnieuw aan haar. Dat ik van de volste overtuiging ben dat ik wél geschikt voor haar ben en wél mijn mannetje kan staan en haar nooit meer zal kwetsen. Maar dat is mijn gedachte en niet die van haar.

Zij is verder gegaan, ik ben blijven hangen. Zij heeft toffe nieuwe vrienden en in tussen al iemand anders op het oog. Terwijl ik nog mijn kansen aan het tellen ben. Dat bestaat niet meer. Het is er niet meer en het is over.

En ik voel me zo enorm kut. Dat alles in mijn omgeving gewoon helemaal niks meer voorstelt. Het boeit me allemaal geen fuck meer, omdat het enige dat ik zou willen, is mijn ex terug hebben. En dat hou ik al anderhalf jaar vol..

Dussssssss kom tot inkeer of wacht nog langer. Het is er niet meer en het zal nooit meer wat worden. Ga voor je zelf zorgen en niet voor jullie twee. Enkel dan kan je de deur ooit weer open zetten voor iets of iemand nieuws waar je wel gelukkig van wordt. Hoe kut en moeilijk het ook is.

@MOD

Jemig, anderhalf jaar? Damn.

Denk je niet dat je die relatie gewoon heel erg ophemelt doordat je een partner mist of was zij het echt voor je?

Lijkt me echt hel om anderhalf jaar nog met je ex in je hoofd te zitten.

Ik snap er nix van jij hebt het uitgemaakt maar jij probeerde haar te behouden en ze ging steeds verder van je afstaan? klinkt een beetje als de omgekeerde wereld..

quote:

Op maandag 18 oktober 2010 19:55 schreef Jolene22 het volgende:
@MOD

Jemig, anderhalf jaar? Damn.

Denk je niet dat je die relatie gewoon heel erg ophemelt doordat je een partner mist of was zij het echt voor je?

Lijkt me echt hel om anderhalf jaar nog met je ex in je hoofd te zitten.

Sjah hoe zeg ik dat. Ze was gewoon mijn alles. Heel cliche zeg maar. Maar ik ken gewoon niet iemand die zo is zoals zij is. Zo eigen, zo eerlijk en oprecht naar andere mensen, zo apart en eigenzinnig, zo puur.. Ze tovert bij iedereen een glimlach op het gezicht.. Sjah..

Ik hou echt van dat mens. Ik heb dat nooit durven toegeven, maar ik geloofde nooit in de ware of iets dergelijks. Zo gesloten en kortzichtig dat ik toen was. Maar met haar zou ik mijn leven delen..Of ik haar nou op zit te hemelen of niet.

En dan voel ik me zo gaar over wat ik gedaan heb. Dat ze zo verliefd was en dat ik haar zo enorm gekwetst heb door het uit te maken op zo een manier. Ik kan me helemaal inleven in haar en dan voel ik gewoon hoe het voor haar geweest moest zijn en dat is gewoon echt een hel.

En het deed ons beide zo veel pijn dat we elkaar gewoon niet los konden laten al die tijd. Hoe 'verstandig' dat ook was en wat voor eikel ik ook geweest ben. Want we geloofde altijd dat het wel weer goed zou komen, omdat we zo veel van elkaar hielden, ook al was ze zo boos. Het was net een sprookje, hoe zij het altijd zei. Zelfs toen laatst huilde ze zo hard dat ze er zo veel spijt van had dat ze de keus moest maken om er nu echt een punt achter te zetten.

Het was gewoon het einde van de rit. Na anderhalf jaar relativeren er achter komen dat het gewoon echt niet meer ging gebeuren. Dat ze altijd weer in paniek raakte als ze naar de toekomst keek. En dat vond ze zo jammer. Maar je kan niet altijd blijven proberen. Zo is het nou eenmaal.

Ik haat het zo tot op het bot. Door dit hele gebeuren ben ik zo anders naar de wereld en mensen gaan kijken. Hoe het ook kan. En het klinkt misschien allemaal zo slap en klef maar zo ervaar ik het gewoon. Zij is gewoon mijn grote voorbeeld. Ze was mijn alles. Ook al zei ik dat nooit hard op.

Dus jah. Ik heb het gewoon verneukt. Met zo veel spijt en alles. En wel willen inzien dat je bij elkaar past, maar het gevoel niet meer kunnen evenaren. Het is gewoon niet meer. Klaar.

Verschrikkelijk.

En ik weet nu ook wel dat ik na verloop van tijd gewoon weer me zelf op de rails krijgt en dat het weer leuk ga hebben met andere mensen. Maar toch blijf ik dit nog heel lang zien denk ik, als de grootste faal-actie uit mijn leven. Want het had niet gehoeven..

...

Daarom Bartinhoo.. Ik snap wat je bedoelt. Dat zij je alles is en dat je je zo enorm verloren voelt. Maar blijf er gewoon niet in hangen. Het kan nog zo fijn zijn die illusie, maar je gaat des te harder op je bek.

Als ik meteen het contact af gebroken zou hebben, zouden we nu zo veel verder zijn met ons zelf. Maar misschien moet je het eerst mee maken voor je er achter kan komen, zo ging het bij mij iig..

Oh wacht jij was van dat verhaal dat het al een flinke tijd uit was, maar dat jullie toch nog een jaar/halfjaar om elkaar heen zijn blijven draaien/elkaar nog niet los konden laten.... ?

Het is gelukkig niet zo dat ik mezelf compleet wanhopig voel en helemaal verloren, maar missen doe ik haar nog elke dag, en volkomen gelukkig kan ik mezelf ook nog niet vinden.. Ik breek gewoon als ik terugdenk aan bijvoorbeeld ons weekendje antwerpen van ruim 4 maandjes geleden nog maar. Zo close als we toen waren en zo groot als de afstand nu is... Heb altijd al moeite gehad met afscheid nemen van zaken uit het verleden, maar heb ook nog nooit iets of iemand zo ''dichtbij'' laten komen als haar....

Ook ik herken de gevoelens over zo zichzelf zijn. In het dagelijkse ( studenten ) leven, en ook de meiden die er namens mijn corporale huisgenoten over de vloer komen, kom ik echt meiden tegen waar ik helemaal niets mee heb. Stereotypes die sinds ze zijn gaan studeren allemaal met een RRRR zijn gaan praten, allemaal pingen met hun BB' s, rijden op vespa' s, lekker borrelen met vriendinnetjes, het hele bij ons op de pc toneelstuk...

Mijn ex was echt totaal niet zo. Was ook puur lief eerlijk en bovenal zichzelf. Geen greintje schijnheilig bij en probeerde niet iemand te zijn die ze niet was... Maar vergeet nooit dat er echt nog wel meer meiden zijn zoals dit. In mijn leefsituatie zijn ze iets zeldzamer dan in het hoge nuchtere noorden denk ik, maar they' ll be out there somewhere

Ik heb twee maanden geleden de "relatie" (van 4 maanden, waarvan ik 2 in het buitenland) met mijn ex verbroken.

Wat mij nog steeds een beetje dwars zit is het volgende...

Toen ik het uitmaakte ging het ongeveer zo:

Ik: "Ik moet met je praten."
Hij: "Ok."
Ik: "Ik wil het uitmaken, ik denk niet dat dit werkt."
Hij: "Ok."

En dat was het... Ik had op zijn minst een "waarom?" verwacht. Nu vraag ik me af of hij uberhaupt wel in die relatie wilde zitten .

Naja.. Als het dan toch al uit is en jíj wilde niet meer..
En als het sowieso maar twee echte maanden geduurd heeft..

Mja misschien heb je dan wel gewoon de goede keuze gemaakt

Ik heb er gewoon een beetje een ... kater van. Ik kan het ook niet anders uitleggen. Hij was mijn eerste vriend en het liep gewoon niet lekker. Ik heb nu het gevoel een beetje gebruikt te zijn...

Al doende leert men. Ga er boven staan. Je bent beter dan hij. Genoeg andere leuke mensen denk ik. Als het nog maar je eerste was, kunnen er alleen maar betere mensen op je pad komen

quote:

Op maandag 18 oktober 2010 21:44 schreef MOD het volgende:
Al doende leert men. Ga er boven staan. Je bent beter dan hij. Genoeg andere leuke mensen denk ik. Als het nog maar je eerste was, kunnen er alleen maar betere mensen op je pad komen

Je hebt helemaal gelijk. Ik woon in een stad met 50.000 studenten. Een van die 25000 jongens/mannen moet wel erg leuk zijn toch?

Heel toepasselijk haha.

Inderdaad... het geeft (helaas) precies weer hoe ik me een beetje voel betreft relaties .

Het lijkt wel alsof mijn hart en mijn gedachten het nooit eens zullen worden.

quote:

Op maandag 18 oktober 2010 22:33 schreef melanie_x het volgende:
Het lijkt wel alsof mijn hart en mijn gedachten het nooit eens zullen worden.

Tot je weer een leuke vent tegenkomt

quote:

Op maandag 18 oktober 2010 22:33 schreef melanie_x het volgende:
Het lijkt wel alsof mijn hart en mijn gedachten het nooit eens zullen worden.

Mijn probleem is dat ik veel te rationeel ben. Op zich een goede eigenschap maar niet bij relaties .

quote:

Op maandag 18 oktober 2010 22:36 schreef Pan.da het volgende:

[..]

Tot je weer een leuke vent tegenkomt

Zoiets denk ik ook inderdaad
Komt wel goed dan