Ervaring met opname in ggz kliniek iemand?

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 20:16 schreef ScarFace- het volgende:
Wat ik me bijvoorbeeld afvraag is verveel je je niet enorm.
Maar goed voor alle ervaringen sta ik open, heel graag.

Wil je het vanuit de visie van patiënt of hulpverlener horen?

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 20:16 schreef ScarFace- het volgende:
Wat ik me bijvoorbeeld afvraag is verveel je je niet enorm.
Maar goed voor alle ervaringen sta ik open, heel graag.

Volgens mij juist niet. Als het goed is wordt er veel dagbesteding aangeboden.

nou ja, een inhoudelijke reactie dan maar, hoewel ik hier geen ervaring mee heb als cliënt heb ik hier wel een mening over aangezien ik daar wel heb gewerkt.

Persoonlijk ben ik op dit moment (nog) geen voorstander van de psychologie aangezien deze nog veel gebreken heeft op dit moment.

Om uit een sociaal isolement te komen is een opname misschien wel handig om vastgeroeste patronen te doorbreken en om je weer nieuwe motivatie te geven om de draad op te pakken.
Ik denk wel dat je niet een twijfelgeval moet zijn wil je wat aan de opname hebben, als je opgenomen wordt is het de bedoeling dat je er beter uit komt dan dat je erin gaat. Mensen die vrij weinig mankeren komen er naar mijn mening slechter uit omdat een opname wel de menselijke waardigheid ondermijnt, je voelt je toch maar een patiënt en een heel leger aan hulpverleners houdt dat gevoel onbewust in stand doordat jij degene bent die moet veranderen.
Als je een groot minderwaardigheidscomplex hebt en je niet dieper kan zinken dan kun je met een gerust hart erin stappen, dan staan de psychologen wel klaar met wat psychotherapie en de groepstherapeuten met een peptalk.
Als je zelfmoordneigingen hebt is het ook handig als je even onder toezicht wordt gesteld.
De groepsgenoten zijn vaak ook depressief, hebben misschien een keer een psychose gehad of hebben Borderline en hebben moeite om zich te positioneren.

Ik denk dat het voor mensen met psychische problematiek niet goed is om bij elkaar gedumpt te worden, je vindt wel steun bij elkaar maar kan je niet echt aan je groepsgenoten optrekken, eerder wordt de norm in stand gehouden dat je een patiënt mag zijn, het kan een verademing zijn om erachter te komen dat iedereen op bepaalde momenten in zijn leven het zwaar heeft en geen uitweg ziet, maar ik denk als je problematiek niet ernstig genoeg is dat je dan al snel weer weg wil uit zo'n kliniek omdat je het idee hebt dat je niet meer vooruit komt en je problemen eigenlijk alleen maar in stand gehouden worden. Een half jaar later wordt de balans opgemaakt en het behandelplan onder de loep genomen en ze besluiten dat het tijd is voor de volgende stap en dat is dan psychiatrische deeltijdbehandeling. daar kun je vervolgens ook nog 1 of 2 jaar rond hangen om vervolgens verder te gaan met een maatschappelijk werkster. Als je daar vanaf bent vrijwilligerswerk 1 of 2 jaar, en dan misschien een project van het UWV om te kijken wat je aan kan aan werk, enzovoorts enzovoorts.

Ik bedoel hier mee te zeggen dat je er voor een bepaald gedeelte zelf voor kiest om patiënt te zijn, en het kan werkelijk meer dan 10 jaar duren voordat je pas weer "sterk" in de maatschappij komt te staan.

Soms heb je even hulp nodig, maar het is aan ieder zelf om de knopen door te hakken en te besluiten dat je het anders wil en niet op dezelfde voet verder wilt gaan.

**Mijn mening is niet van toepassing op psychiatrisch patiënten die te weinig serotonine of andere stofjes aanmaken van nature waardoor zij chronisch ziek zijn**

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 20:49 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Client.
[..]

Oh. Mijn beeld nu als niet-expert is dat ze vooral structuur aanbieden dus op vaste tijden je wat ritme laten krijgen wat misschien goed werkt voor (ex) verslaafden maar daarom heb ik juist mijn vragen of het wel verstandig is mbt een depressie mja thuis is het ook klotee. Waar ik sinds kort weer woon.

Als je problemen thuis hebt overigens hoeft het helemaal geen rare stap te zijn, van daaruit kunnen ze je wel naar begeleid wonen helpen.
Je kan er ook je voordeel mee doen.

Uhm, tja, dat is natuurlijk voor iedereen anders.

Als het goed is is er een dagbesteding, houden ze je bezig zo gezegd.

Dat wat je er aan hebt is dat je ritme krijgt. Je moet om 8 uur ontbijten e.d.
Aan de andere kant is de dagelijkse druk van andere dingen eigenlijk weg. Het is wel een veilige omgeving zeg maar.

Meer vragen wil ik wel voor je beantwoorden, maar dan moet je even een PM sturen.

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 21:58 schreef Minister_Magier het volgende:
nou ja, een inhoudelijke reactie dan maar.. *knip* ...chronisch ziek zijn**

Goed verhaal.

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 21:58 schreef Minister_Magier het volgende:
nou ja, een inhoudelijke reactie dan maar, hoewel ik hier geen ervaring mee heb als cliënt heb ik hier wel een mening over aangezien ik daar wel heb gewerkt.

Persoonlijk ben ik op dit moment (nog) geen voorstander van de psychologie aangezien deze nog veel gebreken heeft op dit moment.

Om uit een sociaal isolement te komen is een opname misschien wel handig om vastgeroeste patronen te doorbreken en om je weer nieuwe motivatie te geven om de draad op te pakken.
Ik denk wel dat je niet een twijfelgeval moet zijn wil je wat aan de opname hebben, als je opgenomen wordt is het de bedoeling dat je er beter uit komt dan dat je erin gaat. Mensen die vrij weinig mankeren komen er naar mijn mening slechter uit omdat een opname wel de menselijke waardigheid ondermijnt, je voelt je toch maar een patiënt en een heel leger aan hulpverleners houdt dat gevoel onbewust in stand doordat jij degene bent die moet veranderen.
Als je een groot minderwaardigheidscomplex hebt en je niet dieper kan zinken dan kun je met een gerust hart erin stappen, dan staan de psychologen wel klaar met wat psychotherapie en de groepstherapeuten met een peptalk.
Als je zelfmoordneigingen hebt is het ook handig als je even onder toezicht wordt gesteld.
De groepsgenoten zijn vaak ook depressief, hebben misschien een keer een psychose gehad of hebben Borderline en hebben moeite om zich te positioneren.

Ik denk dat het voor mensen met psychische problematiek niet goed is om bij elkaar gedumpt te worden, je vindt wel steun bij elkaar maar kan je niet echt aan je groepsgenoten optrekken, eerder wordt de norm in stand gehouden dat je een patiënt mag zijn, het kan een verademing zijn om erachter te komen dat iedereen op bepaalde momenten in zijn leven het zwaar heeft en geen uitweg ziet, maar ik denk als je problematiek niet ernstig genoeg is dat je dan al snel weer weg wil uit zo'n kliniek omdat je het idee hebt dat je niet meer vooruit komt en je problemen eigenlijk alleen maar in stand gehouden worden. Een half jaar later wordt de balans opgemaakt en het behandelplan onder de loep genomen en ze besluiten dat het tijd is voor de volgende stap en dat is dan psychiatrische deeltijdbehandeling. daar kun je vervolgens ook nog 1 of 2 jaar rond hangen om vervolgens verder te gaan met een maatschappelijk werkster. Als je daar vanaf bent vrijwilligerswerk 1 of 2 jaar, en dan misschien een project van het UWV om te kijken wat je aan kan aan werk, enzovoorts enzovoorts.

Ik bedoel hier mee te zeggen dat je er voor een bepaald gedeelte zelf voor kiest om patiënt te zijn, en het kan werkelijk meer dan 10 jaar duren voordat je pas weer "sterk" in de maatschappij komt te staan.

Soms heb je even hulp nodig, maar het is aan ieder zelf om de knopen door te hakken en te besluiten dat je het anders wil en niet op dezelfde voet verder wilt gaan.

**Mijn mening is niet van toepassing op psychiatrisch patiënten die te weinig serotonine of andere stofjes aanmaken van nature waardoor zij chronisch ziek zijn**

Beste mening die je gaat krijgen.

En ik ben zelf een tijdje opgenomen geweest vanwege psychose. Het heeft z'n voordelen en z'n nadelen. Het kan inderdaad wel saai zijn, maar als je ECHT problemen hebt kom je er beter uit dan dat je erin gaat. Als je dus echt depressief bent en misschien ook zelfmoordneiging hebt. Dan kom je in een omgeving waar je de troost, rust en eventueel hulp kan krijgen die je zoekt.

Maar als je gewoon een paar maanden kut voelt door omstandigheden uit je omgeving zou ik er niet aan beginnen.

Ik heb geen zin om een lang verhaal te houden, maar het is ongelofelijk saai, en heb geen idee of ik er wat aan heb gehad. Irriteer me wel steeds meer aan de verzorgers die de hele tijd complimentjes geven of andere zorgende taken doen waardoor je je elke keer machteloos voelt, en het idee ontstaat dat minieme dingen onmogelijk zijn voor patiënten zoals jij en ik, Ze blijven het doen ook, ook al sta je sterk in je schoenen en hoef je geen steun in de rug, elke keer komt die betutteling weer tevoorschijn.
Ehm aan de andere kant heb ik wel erg baat gehad bij behandeling, ik weet niet precies of de cursus zelfvertrouwen alleen doorslaggevend was, of dat de meerdere dingen samen effectief zijn geweest, maar feitelijk sta ik veel sterker in mijn schoenen dan vlak na mijn psychose.

quote:

Op zaterdag 9 oktober 2010 19:12 schreef Granduppaaaaah het volgende:
Ik heb geen zin om een lang verhaal te houden, maar het is ongelofelijk saai, en heb geen idee of ik er wat aan heb gehad. Irriteer me wel steeds meer aan de verzorgers die de hele tijd complimentjes geven of andere zorgende taken doen waardoor je je elke keer machteloos voelt, en het idee ontstaat dat minieme dingen onmogelijk zijn voor patiënten zoals jij en ik, Ze blijven het doen ook, ook al sta je sterk in je schoenen en hoef je geen steun in de rug, elke keer komt die betutteling weer tevoorschijn.
Ehm aan de andere kant heb ik wel erg baat gehad bij behandeling, ik weet niet precies of de cursus zelfvertrouwen alleen doorslaggevend was, of dat de meerdere dingen samen effectief zijn geweest, maar feitelijk sta ik veel sterker in mijn schoenen dan vlak na mijn psychose.

Dus ook al was het saai en irriteerde het je, was het wel heel nuttevol.

psychiaters raden het soms af omdat je dan met soms echt flink gekke mensen zit. Als je dan in een depressie zit wordt je er niet vrolijker van. je kan je beter in een vertrouwde omgeving omringen met vrienden en geliefden, en ondertussen elke week therapie rkijgen terwijl je medicijnen slikt.

M'n beste vriendinnetje heeft daar een tijd gezeten ivm zelfmoordneigingen.
Uiteindelijk heeft ze nog weg kunnen lopen en het daadwerkelijk gedaan, dus ik vind het GGZ persoonlijk maar kut.

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 04:24 schreef fairytalessuck het volgende:
M'n beste vriendinnetje heeft daar een tijd gezeten ivm zelfmoordneigingen.
Uiteindelijk heeft ze nog weg kunnen lopen en het daadwerkelijk gedaan, dus ik vind het GGZ persoonlijk maar kut.

Dit heeft te maken met het gebrek aan oprechte liefde en aandacht in grote instellingen. Ze hebben geen bepaalde menselijke visie, maar zijn redelijk wetenschappelijk ingesteld, en dat sluit vaak helemaal niet aan op de werkelijke behoefte van de mensen. protocollen, strakke regels en behandelplannen.
Protocollen worden vaak gezien als de ruggengraat van instellingen en daar wordt verder omheen gewerkt, in sommige kleinschalige instellingen is het hart het belangrijkste orgaan van de instellingen en plaatsen waar deze mentaliteit hangt zie je mensen groeien en opbloeien.
Mensen hebben oprechte aandacht nodig, iemand die echt luistert en mensen die van andere mensen houden en om hun geven en niet geforceerd strakke grenzen willen trekken om maar te voorkomen dat je de problematiek misschien wel mee naar huis neemt.

Het GGZ heeft de sleutel tot behandeling nog niet gevonden als je het mij vraagt.

quote:

Op maandag 11 oktober 2010 15:52 schreef Minister_Magier het volgende:

[..]

Dit heeft te maken met het gebrek aan oprechte liefde en aandacht in grote instellingen. Ze hebben geen bepaalde menselijke visie, maar zijn redelijk wetenschappelijk ingesteld, en dat sluit vaak helemaal niet aan op de werkelijke behoefte van de mensen. protocollen, strakke regels en behandelplannen.
Protocollen worden vaak gezien als de ruggengraat van instellingen en daar wordt verder omheen gewerkt, in sommige kleinschalige instellingen is het hart het belangrijkste orgaan van de instellingen en plaatsen waar deze mentaliteit hangt zie je mensen groeien en opbloeien.
Mensen hebben oprechte aandacht nodig, iemand die echt luistert en mensen die van andere mensen houden en om hun geven en niet geforceerd strakke grenzen willen trekken om maar te voorkomen dat je de problematiek misschien wel mee naar huis neemt.

Het GGZ heeft de sleutel tot behandeling nog niet gevonden als je het mij vraagt.

Klopt, is ook. Er werden daar wel groepsgesprekken en ook individuele gesprekken gehouden enzo, maarja als het er op aankwam stond ze daar toch alleen. Het feit dat ze überhaupt de kans hád om daar weg te sneaken, zegt in mijn ogen al genoeg.
Dat moet niet kunnen, helemaal niet op een gesloten afdeling.

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 01:17 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Dus ook al was het saai en irriteerde het je, was het wel heel nuttevol.

Nee dat weet ik niet, die cognitieve zelftherapie heb ik later gehad en toen begon het pas weer een beetje normaal te worden, maar dat was zon 7 jaar na de opname.

Ben ook opgenomen geweest voor een eetstoornis. Ik moet zeggen, als je nog niet depressief was, word je het daar wel. Zeker in de eerste fases als je gewicht nog laag is mag je bijna niks, en ook geen therapieën volgen. Dat is behoorlijk saai kan ik je vertellen.
Na een tijdje mag je gaan wandelen en doe je ook mee aan de (bezigheids)therapieën. Na een tijdje leer je je er wel vermaken. Zo was een zeer geliefde bezigheid in de kliniek breien met de radio aan
Ondanks dat mijn opname naar was heb ik er veel aan gehad. Het was net de stok achter de deur die ik thuis niet had. Ook was ik erg gebaat bij de structuur die ik in mijn eigen leven helemaal kwijt was. Ik heb me ook vaak geërgerd aan de betutteling, geforceerde nabootsing van de samenleving enzovoorts. Je moet wel vrij ver heen zijn wil je er wat aan hebben denk ik. Wat met het geval van een eetstoornis is, is dat de meisjes onderling ook wel gaan competeren. Wie is het minst aangekomen, wie eet het langzaamst, wie smokkelt het meest etcetera... Na een tijdje zie je als het goed is in dat dat dom is, maar dat klimaat heerste er wel continu. Maarja, dit is allemaal heel specifiek voor eetstoornissen. Ik weet niet waar je voor wil/gaat worden opgenomen, dus ik weet niet of je hier wat aan hebt. Voor mij is daar wel de knop omgegaan in elk geval.

Heb er zelf ook wel een aantal jaren ervaring mee gehad.

Wat ik je erover kan vertellen is dat het soms inderdaad behoorlijk saai kan zijn, maar als je in een fijne, hechte groep zit, kan het ook ontzettend gezellig zijn. Als ik nu terugkijk, zie ik dat ik daar ondanks alles toch een ontzettend fijne tijd heb gehad. Of het me heeft geholpen? Zeker, al zag ik dat op het moment zelf niet in. De grootste stappen en veranderingen zul je echter pas moeten zetten als je weer weg bent, en weer de maatschappij in gaat.
Het is natuurlijk heel belangrijk met wat voor houding je de opname ingaat. Je moet er echt klaar voor zijn, écht verandering in je leven willen brengen. Want je hebt daar weliswaar een heel team aan therapeuten achter je staan, je zult het toch uiteindelijk zelf waar moeten maken.

Je kan er heel veel aan hebben, maar ik ben wel van mening dat het niet goed is om in een groep terecht te komen die zich op specifieke ziektebeelden richt, zoals bv een instelling voor alleen eetstoornissen, of alleen borderline. In zulke groepen zou het de bedoeling zijn dat je je juist dan aan elkaar op kunt trekken, maar mijn ervaring is dat het juist averechts werkt. In de instelling waar ik daarna in behandeling ben geweest zaten mensen met allerlei uiteenlopende problemen, en mijn ervaring is dat je daar als groep veel meer aan hebt. Omdat vrijwel iedereen andere dingen heeft, kun je je niet zo makkelijk verliezen in bijvoorbeeld het kuddegedrag dat juxtaposition al noemde.

Zoals ik al zei, het is voor iedereen anders, maar het is wel heel belangrijk dat je zeker weet dat je écht aan jezelf wil gaan werken, wil je het niet echt doen, dan is de kans dat het je uiteindelijk echt gaat helpen een heel stuk kleiner.

Ohja, mag ik vragen waar je interesse vandaan komt? Vraag je het jezelf gewoon af of zit je zelf echt na te denken over een opname?

quote:

Op dinsdag 12 oktober 2010 00:44 schreef Sold het volgende:
Ohja, mag ik vragen waar je interesse vandaan komt? Vraag je het jezelf gewoon af of zit je zelf echt na te denken over een opname?

Ik denk niet dat het zo zeer een intresse van TS is maar meer een noodsituatie, je gaat toch niet uit intresse je op laten nemen in de psychiatrie?

Joh

Met de vraag of het gewoon interesse is, bedoel ik of TS zich gewoon afvraagt hoe het zou zijn om opgenomen in een instelling te zitten, of omdat TS zelf na zit te denken om zich op te laten nemen.

quote:

Op dinsdag 12 oktober 2010 01:18 schreef Sold het volgende:
Joh

Met de vraag of het gewoon interesse is, bedoel ik of TS zich gewoon afvraagt hoe het zou zijn om opgenomen in een instelling te zitten, of omdat TS zelf na zit te denken om zich op te laten nemen.

Is altijd advies van de psychiater he? TS heeft vast een psycholoog, psychiater, maatschappelijk werkster die dat geadviseerd heeft. Daarnaast vindt hij de thuissituatie onhoudbaar.

Oh nevermind, zie het al, heb het topic zo te zien niet goed doorgelezen.

quote:

Op dinsdag 12 oktober 2010 01:20 schreef Minister_Magier het volgende:

[..]

Is altijd advies van de psychiater he? TS heeft vast een psycholoog, psychiater, maatschappelijk werkster die dat geadviseerd heeft. Daarnaast vindt hij de thuissituatie onhoudbaar.

Klopt, maar dan kun je er nog wel zelf over nadenken of het echt wel de juiste keuze is(als het een vrijwillge opname betreft dan). Maar ik had te snel over dat bericht heengelezen.

Een vriendin van mij heeft er wel wat aan gehad toen ze heel diep in de put zat. Zodra het iets beter ging is ze weer naar huis gegaan en verder gegaan met dagbehandeling.
Denk dat wat hierboven staat ook wel voor haar klopte: het is goed als je echt diep zit, zelfmoordneigingen hebt. Als het niet zo slecht gaat kan je beter voor dagtherapie gaan, voor bijv 3 of 5 dagen in de week.

En sterkte scarface

ik kan je wel iets vertellen over hoe het is voor een vriend van iemand die opgenomen is en hoe hij het ervaren heeft . Maar weet niet of je dat wil!

Je zou altijd nog kunnen vragen om een bor. Als het thuis echt niet gaat, kun je daar nog een nachtje blijven om even bij te komen.

Hoe gaat het nu met je scarface?

Dan is het een goede keuze! Sterkte en succes, het gaat goedkomen

quote:

Op zaterdag 9 oktober 2010 18:38 schreef ScarFace- het volgende:
http://en.wikipedia.org/wiki/Rosenhan_experiment

[..]

..En dan die diagnostisering van gezonde vrijwilligers

Als je een hamer hebt is alles een spijker, ook dingen die geen spijker zijn

Ik ben van half november tot half januari opgenomen geweest. Vrijwillig, op een open afdeling. Ik ben ernstig depressief en thuis ging het echt niet meer. Ik was erg suïcidaal en vooral als mijn vriend niet thuis was of sliep had ik de kans om aan die gedachten toe te geven. Daarom zat ik overdag al in een crisisgroep, maar op een gegeven moment was ik zo bang dat ik 's nachts wat zou doen dat ik (en mijn vriend) het gewoon thuis niet meer veilig voor me vonden. Daarom heb ik me toen laten opnemen, omdat er in de kliniek altijd toezicht was.

Dat toezicht zorgde ervoor dat ik me in de kliniek wel veilig voelde en tot rust kon komen. Er was helaas niet echt een dagprogramma, ja een paar uurtjes per week was er activiteitentherapie. Er was wel een duidelijke structuur, qua etenstijden, dagopening en dagafsluiting. Maar dat was niet verplicht. Omdat ik zo depressief was lag ik veel op bed en dan deed ik dus niet mee met die dingen. Daar werd ook niks van gezegd.

Na een tijd begon ik me toch wel erg te vervelen en heb ik allerlei spullen van huis mee genomen, zoals mn laptop, boeken, dvd's en knutselspullen. Daar heb ik me toen wel goed mee vermaakt. En dat zorgde ook wel voor wat afleiding van mn negatieve (suïcidale) gedachten. Ik had meerdere medicijnen die ik slikte (antidepressiva en antipsychotica) en had regelmatig een gesprekje met de arts/psychiater.

Na een maand verhuisde ik naar een andere afdeling, waar meer activiteiten zouden moeten zijn. Maar vanwege de vakantie en personeelsproblemen was dat niet zo. Terwijl die verhuizing wel voor veel stress zorgde en ik daarna weer terugviel. Toen heb ik in mijn kamer helaas weer een poging kunnen doen.

Op een gegeven moment was het trouwens wel zo dat ik elke dag van half 5 tot 20 uur naar huis ging, omdat mijn vriend er dan gewoon was en ik me dan thuis wel veilig voelde. En ik vond het wel fijn om gewoon thuis te kunnen eten enzo. Ik begon me langzamerhand thuis weer steeds veiliger te voelen, ging eerst in het weekend overdag met verlof en na een tijdje probeerde ik weer een nachtje thuis te slapen. Toen dat goed ging, ging ik uiteindelijk het hele weekend met verlof. Ik begon me thuis weer veilig te voelen en had het op de kliniek wel weer gezien. Dus na 2 maanden ben ik met ontslag gegaan. Nu ben ik een week of 6 weer thuis, dat gaat goed in de zin dat ik niet heel erg suïcidaal meer ben (nog wel ernstig depressief) Overdag ga ik nu naar een structurerende deeltijdbehandeling.

Als je nog meer wilt weten hoor ik het wel.

Veel sterkte iig

Ik heb geen ervaring als cliënt, maar als hulpverlening.

Ik denk dat de GGZ nog erg kan verbeteren op een aantal punten. Wat je wel eens hoort is dat de GGZ mensen niet kan helpen omdat ze geen hulpvraag hebben. "Ja sorry meneer/ mevrouw, we kunnen u familielid niet helpen, omdat ze zelf moet aangeven dat ze een probleem heeft".
Maar dat is zo'n rare logica, omdat juist bij veel problematiek het ontkennen van een probleem, of een gebrek aan inzicht een symptoom is. Dat maakt dat de GGZ ook niet goed afkomt van hun " geiten-wollen-sokken-image".

Ik ben ook geen grote voorstander van groepstherapie. Een aantal meningen zijn daarover al gegeven. Wat ik heb gezien is dat elk individu in een ander stadium van zijn probleem zit. Die kun je in een groep niet aanpakken, omdat bij elk stadium een andere set aan emoties meespelen. In een groep heb je geen mogelijkheid om daar volle aandacht aan te geven. Dat men van elkaar kan leren en van elkaar kan herkennen is waar, maar groepstherapieën zijn absoluut niet "de oplossing" voor problemen.

Hoe gaat het nu met je?

Ik hoop voor Scarface dat hij zich in 2010 op heeft laten nemen ipv dat hij dat nu nog gaan doen, gaat je nu 145 euro p/m kosten + de eigen bijdrage ala 200 euro. En vergeet je eigen risico niet.

Vanuit hulpverlener perspectief kan ik melden dat er heel veel verschil zit tussen klinieken. Ik kom eigenlijk overal wel in Den Haag, afdeling Depressie Open is bijvoorbeeld best oke, veel activiteiten, mogelijkheid tot fitnessen en sporten etc.

Ga je naar klinisch centrum volwassenen open, daar zit een bij elkaar geraapt zooitje mensen, de een knettergek, de ander minder. Goed kijken dus waar je eventueel terecht komt.

edit: beter het topic lezen voortaan. Ben blij dat je er voor hebt gekozen om je op te laten nemen, hopelijk zit je een beetje op je plek daar.

Ervaring.. ja..

Wat wil je weten? (oud topic volgens mij?)

LET OP: Haal verschillende klinieken niet door elkaar!! Er zitten veel verschillen tussen!!

Ik ben zelf iets meer dan een jaar geleden opgenomen geweest in de Viersprong.

Er zijn een paar dingen die belangrijk zijn, als je het over ervaringen hebt in de Viersprong. het is namelijk zo dat er verschillende groepen/afdelingen en behandelmethode zijn, die ook verschillende visies en regels hebben.

Maar waar je ook zit binnen de Viersprong, ik kan me niet voorstellen dat agressie van patiënten wordt getolereerd. Tijdens mijn opname heb ik 1 keer iets meegemaakt van agressie, er werd direct ingegrepen en die aanstichter heeft uiteindelijk haar therapie moeten beëindigen.
Op sommige sites zie je spookverhalen over de 'kuil', maar dat zijn enorm opgeblazen verhalen van vroeger en is nu niks meer van over!
Over het algemeen denk ik dat het erg moeilijk is voor een buitenstaander om sommige dingen te begrijpen die binnen de Viersprong gebeuren. Je kan namelijk bepaalde gebeurtenissen niet los van elkaar zien.

Wat ik ontzettend goed aan de Viersprong vind is dat ze een erg uitgebreide intake doen, waarna ze je een advies geven. Ook als ze denken dat je beter iets anders kan doen, zullen ze je dat zeggen. Natuurlijk weet je nooit van ter voren hoe een behandeling uitpakt, omdat ieder persoon anders is.

Even een kleine uitleg over de verschillende groepen/behandelingen die klinisch zijn. (voor zover ik het weet!)
Er zijn verschillende groepen:
IKDP
IKP
Kliniek
jongerengroep

De IKDP is een behandeling voor mensen met meervoudige complexe persoonlijkheidsstoornis. Het is een behandeling van 6 of 9 maanden. Ik weet hier het meeste van omdat ik deze behandeling heb gedaan. Later zal ik hier meer over vertellen.

De KDP is een behandeling voor mensen met een
'eenvoudige' persoonlijkheidsstoornis. Het is een behandeling van 6 maanden (dacht ik). De 1e helft van de behandeling ben je een 'junior' je krijgt een 'senior' begeleider (senior is iemand die in de 2e helft van zijn behandeling zit) die je helpt. Je krijgt een soort van contract waarin je een doel, stelling, vraag hebt waar je je op richt tijdens de behandeling. (enkele vb die ik nog kan bedenken: 'ik mag kind zijn' of juist: 'ik ben volwassen' of: 'is dit wat ik doe/zeg wel echt goed voor me' ).

De kliniek is minder 'streng' dan de IKDP en KPD. Ik weet niet zo goed welke mensen hier precies terecht komen en weet er niet zo veel van. Ik weet wel wat verschillen. Buiten de therapieblokken om worden de mensen in de kliniek erg 'vrij' gelaten, terwijl bij de IKP en de IKDP de therapie dan eigenlijk doorgaat. Ook wordt contact tussen de patiënten in het weekend en na de therapie aangemoedigd, terwijl dat bij de IKP en IKDP niet de bedoeling is.

De jongerengroep weet ik helaas niks van af.

Ik heb zelf dus in de IKDP groep gezeten. In mijn 11 week heb ik wat vrienden een uitgebreide mail geschreven met een uitleg over de behandeling en mijn beleving. Het is een lang verhaal, maar misschien voor sommige van jullie wel interessant. Het gaat dus specifiek over mijn bevindingen in de IKDP groep!

-------------------------------------------------------

MAIL:

Deze week zit ik voor de 11e week in de Viersprong (van de 39 totaal). Ik ben dus over het eerste kwart heen en ik wil jullie graag een beetje een update geven over hoe het hier is. Omdat ik het zo duidelijk mogelijk heb proberen neer te zetten is het een erg lang verhaal geworden. Ik heb het daarom in 2 stukken verdeeld. Het 1e stuk gaat over mijn ervaringen end en het 2e stuk gaat wat meer over de regels, structuur en de theorie achter de therapie.
Lees wat je wilt lezen en lees niet wat je niet wilt lezen Wink

mijn ervaringen
Ik ben al redelijk gewend geraakt aan het leven en alles hier, al denk ik dat het nooit écht zal wennen.
Voor de opname dacht ik dat ik het heel erg moeilijk zou hebben met de strenge regels en de structuur. Al snel merkte ik echter dat ik het juist fijn vond, omdat het me duidelijkheid en houvast geeft. Natuurlijk zijn er ook een hoop regels waar ik het nut niet van zie of waar ik het niet mee eens ben, maar het is ook ondereel van de therapie om te leren wat je daar dan aan beleeft en hoe je daar het beste mee om kan gaan. Dat laatste begint me redelijk goed af te gaan (al word ik ook weleens opstandig of boos).

Tijdens mijn eerste periode ben ik erg hard aan het werk geweest. Ik wilde leuk gevonden worden (vooral de eerste 3 weken), wilde actief zijn, andere helpen en zelf zo snel en hard mogenlijk vooruit gaan. Tijdens mijn 3e zitting (gesprek met de psychotherapeut) ben ik er (met hulp) achter gekomen dat ik mezelf vaak klemzet door hard te werken. Dit harde werken gebruik ik als vlucht (uitleg staat in het 2e stuk) zodat ik niet bij mezelf stil hoef te staan (en geen angst of verdriet hoef te voelen). Dit vluchten doe ik soms door me erg op iemand anders te richten (en diegene te helpen), door praktische dingen te gaan regelen of door alles cognitief te gaan beredeneren. Vanaf het moment van de zitting probeer ik me bewust te worden van de momenten waarop ik hard werk en dat lukt me steeds beter. Soms probeer ik op die momenten stil te staan bij mijn angst, beleving en gevoel. Ik vind dit soms nog erg moeilijk om te doen, vooral omdat het verwarrend en onnatuurlijk voor me is om mijn oude patronen los te laten. Daarnaast vind ik het ook lastig omdat ik niet altijd iets beleef of voel als ik stil sta bij mezelf. Naast de vlucht van hard werken, neem ik soms een sterke rol aan als vlucht. Dit is iets dat ik al jaren doe en ook van mezelf herken. ik probeer deze rol hier nu zoveel mogelijk los te laten, al lukt dat zeker nog niet altijd.
Alles wat ik doe wil ik ook nog eens goed doen. Als ik iets niet goed doe word ik daar soms erg verdrietig van. Als iemand me feedback geeft, vat ik dat vaak op alsof er gezegd wordt dat ik het niet goed doe (waar ik dan verdrietig van word of juist boos).
Wanneer ik verdriet voel, vind ik het soms moeilijk om er echt bij te komen en het te uiten. Van de andere kant is het verdriet soms zo groot dat het lijkt dat het me gaat overspoelen. Wanneer het zo groot is, is het eigenlijk geen verdriet meer, ik huil dan wel, maar dan is het eerder huilen uit wanhoop en niet uit verdriet.
Omdat ik met mijn boosheid soms beter om kan gaan dan met mijn verdriet, stop ik mijn verdriet wel eens weg door boos te worden. Dan hoef ik me dus alleen nog maar op mijn boosheid te richten en niet op mijn verdriet. Dit is natuurlijk niet goed voor mezelf en ik probeer me hier bewust van te worden en het te veranderen.

Het gaat met mij erg op en neer, soms voel ik me redelijk en soms ben ik erg verdrietig. In mijn 3e en 4e week heb ik erg getwijfeld of ik wel door zal gaan met de behandeling. Mede doordat ik steeds meer het nut ging inzien van de behandeling, heb ik doorgezet. Nog steeds heb ik momenten dat ik hier echt weg wil en graag naar huis wil. Van de andere kant leer ik hier erg veel, ik krijg steeds meer inzichten in mijn eigen patronen en word me er ook steeds bewuster van. Verder heb ik in de afgelopen weken ook wat meer rust in mezelf ervaren. Ik zie dus ook het nut van de behandeling in en dat zorgt er steeds voor dat ik doorzet.
Ik merk in het leven buiten de Viersprong al een beetje dat ik verander. Ik ben me vooral meer bewust van alles dat ik doe, beleef, voel, denk, maar ook wel wat andere doen en zeggen. Van de ene kant vind ik het heel fijn om een verandering te merken, omdat dat me hoop geeft. Van de andere kant vind ik het ook moeilijk, zo merk ik dat ik soms minder vrolijk doe en gezellig ben (wat ik vroeger vaak als rol speelde), sommige grapjes vind ik niet meer leuk, of ik erg me aan mensen als zij b.v. cynisch zijn of (in mijn idee) belangrijke dingen niet serieus nemen. Tussen de structuurtijden door ben ik soms erg geneigd om me terug te trekken. Ik vind het fijn om soms alleen te kunnen zijn, om even uit de 'therapie-sfeer' te zijn. Het is eigenlijk niet zo goed voor me om dat te doen (omdat ik dan weer makkelijker in mijn oude patronen kan terug schieten).

Het leven met 8 andere mensen valt me op zich wel mee. ik slaap nu met 2 meiden op een slaapkamer en dat gaat eigenlijk best goed. Ik had verwacht dat ik hier veel meer moeite mee zou hebben, maar dat is niet zo. Ik vind het wel heel moeilijk dat er tijdens de pauzes/ vrije tijd ook nog steeds wordt 'getherapied'. als je dan iets doet, dan wordt je soms nog steeds bevraagd. Vaak zitten er in de woonkamer 2 of 3 mensen serieus te praten, waardoor de sfeer heel drukkend is. Het merendeel van de grapjes wordt bevraagd en op iedere slak wordt zout gelegd (Dit wordt gedaan om je bewust te maken van alles dat je doet, vindt en voelt).

De weekenden zijn nog erg zoeken voor me. Ik wil van de ene kant zo veel mogelijk genieten en veel dingen doen, terwijl het ook heel belangrijk voor me is om dat juist niet te doen, om rust te nemen en bij mezelf stil te staan. Ik leg nu soms veel druk op het weekend, dat alles perfect moet verlopen, wat me dan weer heel veel druk geeft, waarvan ik zo gestrest raak, dat het juist tegengesteld werkt. Ik moet dus echt proberen om rustig aan te doen in de weekenden en vooral ook vooraf (bijna) niets te plannen. Ik vind het echt heel erg fijn om in de weekenden lekker thuis te zijn!!

Ik kan hier gelukkig wel sporten. Het is soms zoeken naar tijd en ruimte in het rooster, maar het lukt me vaak wel. Ik heb een 2e racefiets gekocht en die staat nu hier, meestal ga ik minstens wel 1 keer in de week fietsen. Op maandagavond gaan we vaak met een klein groepje (medepatienten) sporten in de sporthal of tennisbaan die we hier kunnen reserveren.
Ik vind het erg fijn dat ik dit kan blijven doen, zowel omdat ik dan een beetje fit kan blijven, maar ook om af en toe eens niet te "therapien".

Ik kan op internet op de centrale pc (die je moet reserveren), dus ik kan af en toe mijn mail lezen. Buiten de therapieblokken en eten om, mag ik mijn mobiel gebruiken wanneer ik wil. Dit mag dan wel alleen als je van het terrein af bent. Als je op het terrein bent, dan moet je telefoon altijd uit staan.

De therapie
Om een beetje een beeld te geven van hoe het hier is:
We ontbijten van 7.55 (niet 7.54 of 7.56) tot 8.15 (niet 8.14 of 8.16). Dit ontbijt is ook therapie en er is een gezamelijk gesprek (steeds maar 1 iemand aan het woord dus) waarbij het de bedoeling is dat dit een serieus gesprek is. Na het eten moet je met je eigen bord en glas naar de keuken lopen (niet ook die van een ander) en mag daarna pas de rest van de tafel worden opgeruimd. 2 mensen wassen en drogen vervolgens af (terwijl er een vaatwasser in onze keuken staat, die we dus niet mogen gebruiken).
Verder moeten we altijd met z'n allen bij de therapieblokken zijn (als er 1 iemand ontbreekt, dan mag de therapie niet doorgaan), alleen als je een afspraak hebt (bv met de psychiater voor medicatie) of minstens 38,5 graden koorts hebt, dan mag je afwezig zijn.
We mogen geen autorijden en alcohol drinken (ook niet in het weekend) en we mogen niet naar De Viersprong worden gebracht of opgehaald in het weekend (verplicht met OV dus).
Je telefoon mag in huis en op het terrein niet aanstaan, alleen buiten het terrein en op het toegangspaadje.
Als je iets doet dat niet overeenkomt met de regels en afspraken, dan moet je een gesprek met de milieutherapeut voeren (wat vaak erg zwaar is).

Iedere dag moeten we om 7.35 op zijn en we mogen pas om 22.30 gaan slapen. 2 dagen in de week hebben we tot 19.00 programma en de andere 2 dagen tot 21.00, op vrijdag mogen we om 15.30 weg. Door de dag heen hebben we een paar keer een pauze van 10 minuten, 1 keer van 30 minuten en 1 keer van een uur (is niet precies hetzelfde iedere dag). Ook de maaltijden zijn therapietijd. Er wordt dan altijd een centraal gesprek gevoerd en vaak zit er ook een therapeut bij.
We mogen gelukkig ieder weekend naar huis toe, dat vind ik heel fijn. Op zondag moeten we om 20.00 terug zijn (m.u.v. zondagen als er een groepslid weggaat, dan moeten we om 12.30 terug zijn). 1 keer in de 2 weken ben ik op woensdag vrij van 10.00 tot 22.00, deze dag mag ik zelf (na overleg met de groep) invullen.

We zijn met 9 mensen in de groep. Van deze 9 mensen zijn er 3 die 6 maanden worden opgenomen en de rest 9 maanden. Iedereen is op een andere datum begonnen en dus zitten er mensen in de groep die er net zijn en mensen die bijna klaar zijn. De problematiek verschilt per persoon, maar we hebben ook allemaal 1 ding hetzelfde. Wat we namelijk allemaal doen is (onbewust) ons gevoel onderdrukken. Wij hebben allemaal ons gevoel van jongs af aan (onbewust) onderdrukt. De meeste mensen hier onderdrukken hun gevoel omdat het pijn doet, of omdat je niet weet hoe je er mee om moet gaan, of omdat het hen vroeger zo geleerd is. Het nadeel van dit onderdrukken is dat je je gevoelens niet verwerkt en dat deze zich in jezelf 'opstapelen' (Het niet uiten van je beleving en gevoelens helpt hier ook aan mee). Omdat het dan te hoog opgestapelt kan worden, kan het er soms ongecontroleerd of op ongepaste momenten uitkomen. Het kan ook zo zijn dat het in jezelf blijft zitten, maar dat dit op je algemene stemming slaat, wat kan leiden tot een depressie. (of een combinatie van depressie en ongecontroleerd uitten).
We hebben dit onderdrukken van de gevoelens op de volgende manier geleerd (een beetje theoretisch, maar misschien geeft het een beetje duidelijkheid):
Als je je gevoel niet wilt voelen dan kan je hier je angst voor zetten(onbewust).
Wat je dan doet is jezelf zo angstig maken, dat je angst veel groter wordt dan je verdriet/pijn, waardoor je alleen nog maar je angst voelt. Die angst uit zich in je lichaam door 'angstsignalen'. Dit is bij mij bijvoorbeeld: hoge/harde hartslag (kan in rust gerust 130 zijn en voelbaar zonder met mijn hand op mijn hart of pols te voelen), hoge ademhaling, kortademigheid, overmatig zweten, oorsuisen, mijn tanden/kaken op elkaar klemmen, hoofdhuid straktrekken, spieren aanspannen etc.
Omdat het heel vervelend is wanneer je angst zo hoog is, kan je daar dan weer voor vluchten, dit kan je doen door: afleiding te zoeken, cognitief redeneren, je heel sterk/stoer voor te doen, boos te worden, je terugtrekken etc. Dit vluchten hebben we ons ook al op jonge leeftijd aangeleerd en dit is voor ons een vast patroon geworden (en is dus moeilijk te doorbreken).
Wat wij in de therapie doen is leren inzicht te krijgen in deze patronen (vluchten of angstig worden) die we ons hebben aangeleerd. Als we dan inzicht krijgen in deze patronen, dan proberen we ons bewust te worden van elke keer dat we dit doen. De volgende stap is dan het doorbreken van deze patronen en om nieuwe patronen aan te leren. Dit kan dus zijn: het daadwerkelijk voelen van ons verdriet/pijn, het zelf bewust kort inzetten van angst/vlucht omdat het op dat moment tijdelijk beter is, of proberen de oorzaak van je verdriet aan te pakken.

De therapie is er naast het veranderen van deze patronen ook op gericht om er achter te komen waarom we deze patronen ons vroeger hebben aangeleerd. De reden is bij iedereen verschillend. Bij sommige komt het door hun opvoeding, problemen vroeger, trauma's die ze hebben meegemaakt, omdat ze kwetsbaarder zijn dan andere mensen etc. Bij mij is het nog erg onduidelijk waarom ik mij deze patronen heb aangeleerd. De therapeuten twijfelen bij mij een beetje of er ook een diagnostische reden voor is (bv dat ik een beperking heb in mijn hersenen). Deze week wordt er een onderzoek gestart om dit verder te bekijken. Ik ben nu al 3 weken aan het wachten op dit onderzoek en dat frustreert me. Ik heb het idee dat deze tijd namelijk niet helemaal optimaal kan besteden en dat vind ik erg moeilijk.

Al het gevoel moeten we hier met een vergrootglas bekijken en benoemen in de 4 B's: bedroefd, boos, blij of verdrietig. Al het gevoel kan namelijk in deze 4 B's worden ingedeeld. Ik vind dat soms wel heel moeilijk, omdat je dan een heeeeeeel klein beetje irritatie dat je hebt (omdat iemand zijn voeten bv niet veegt) meteen als boosheid moet uitten. Ik snap echter wel dat dit nodig is om er voor te zorgen dat je ieder gevoel (hoe klein ook) serieus neemt en dus ook niet stapelt.
Naast bovengenoemde dingen leren we natuurlijk ook hoe we met bepaalde situaties het beste om kunnen gaan.
Enkele dingen die ik daar uit heb gehaald heb ik hieronder genoemd:
-Als je het idee hebt dat iemand iets bepaald denkt over jou/de situatie en het is belangrijk voor je, check het dan door te vragen aan die persoon hoe hij/zij er over denkt. Bij mij is het heel vaak het geval geweest dat mijn idee niet klopte. (dus als je denkt dat iemand boos op je is, vraag dan aan die persoon of dat klopt).
-We leren hier onze verantwoordelijkheid nemen over dingen die je hebt gezegd en gedaan. Ook als je iets doet dat je liever niet had gedaan en je fouten toegeven (en daar dan zelf zo goed mogelijk leren omgaan dat je iets fout hebt gedaan)
- We leren hier ook om je eigen ruimte in te nemen (bv ervoor zorgen dat er voor je eigen 'beurt' evenveel tijd is als voor de beurt van een ander)

Tijdens de week hebben we meestal deze therapieblokken:
-Sociotherapie:
-koffie, thee, maaltijden, (als therapie, dus met een centraal, serieus gesprek)
-procesgesprek (iedereen vertelt waar hij/zij in het proces staat),
-beeldverslag (2 keer in de week 3 minuten film opnemen waarin je vertelt hoe het gaat en waar je mee bezig bent),
-zorg ('s avonds voor het slapen gaan en 's ochtend komt er iemand met je praten hoe het is)
-weekendbespreking (voor en na het weekend -voor: je plannen bespreken en hoe je je proces meeneemt - na: evalueren)
-Vaktherapie:
-bewegingstherapie (therapie dmv beweging in de sporthal, er wordt 70% gepraat en 30% bewogen),
-Beeldende Therapie (je kan hier je emoties/gedachten/beleving uiten op een creatieve manier -bv tekenen, schilderen, kleien)
-Lichaamswerk (Hierbij leer je je angstsignalen kennen, herkennen en erkennen. deze therapie is alleen in de eerste 10 weken van je opname)
-Boogschieten (boogschieten in het teken van concentratie, angst en bij jezelf zijn)
-Psychotherapie
-Zittingen (iedere 3 weken heb je een zitting van 1uur en 15 min. In de zitting praat je met je hoofdbehandelaar -de psychotherapeut- over bv hoe je nu met dingen omgaat, je gevoelens en emoties, je proces of over vroeger. Het is een individueel gesprek, maar al je groepsgenoten zitten wel mee te kijken van de zijkant. Dit om ervoor te zorgen dat iedereen van elkaar op de hoogte blijft, maar ook omdat je van elkaars zittingen kan leren. De groepsgenoten mogen niks zeggen).
-Nagolfzitting (na een zitting is de nagolfzitting, hierin mag iedereen vertellen wat hij/zij aan de zitting heeft beleefd).
-Groepszitting (hetzelfde als een zitting, maar dan met de hele groep).

EINDE MAIL
----------------------------------------------------------------------------
Dit was het einde van mijn mail.
Uiteindelijk heb ik na 5 maanden mijn behandeling moeten stoppen omdat het te zwaar en te veel voor me werd.
Ik had het toen zo moeilijk dat ik zelfs even op een crisisopvang ben opgenomen geweest.
Ondanks dat heb ik nooit spijt gehad van deze geïnvesteerde tijd en energie. Ik vind de mensen die bij de Viersprong werken erg professioneel en er is een hele duidelijke behandelmethode.

Ik heb in De Viersprong heel erg veel geleerd en uiteindelijk ben ik er veel beter van geworden.

Het beste voor iedereen!!

Hoi, ik weet niet of iemand dit nog interessant vind maar ik reageer toch maar!

Wat me heel erg bijstaat is dat als je opgenomen bent de leiding ( verpleeg kundigen, therapeuten, pschiaters ) er heel scherp op reageren dat patienten onderling geen liefdes relatie mogen hebben! Dit kom je eigenlijk nergens anders tegen , behalve mogelijk bij ouders versus hun kinderen , maar verder is verliefd kunnen en mogen worden een grondwet.

De psychiater gaat er dan vanuit dat de patient over verliefdheid ook niet meer helder kan oordelen!

Dit is best wel weird als je opeens opgesloten zit in een gekkenhuis!

Ok, mijn ervaring, wil het wel eens vertellen aan de geïnteresseerden:

Ik had ontslag genomen van mn baan na ruzie en zat sindsdien alleen maar wat thuis opgesloten in mn kamer bij mn ouders. Een loser tot en met was ik.

Ik kwam alleen naar beneden om te eten, verder was het me allemaal een rotzorg (was de laatste van mn broers en zussen die nog niet het huis uit waren). Maar ok, ik wilde wel op mezelf wonen want ik haatte destijds mn ouders. Kon alleen de laatste stap niet zetten.

Pa en ma riepen de hulp in van de huisarts en die overtuigde me ervan naar het RIAGG te gaan. En na wat gesprekken kwamen we overeen dat een tijdje in een instelling een goede overbrugging was naar wonen op mezelf .

Dus halverwege jaren 90 kwam ik op een open afdeling in Franeker. Ma tot vrijdag, en dan in het weekend naar huis. Wel liep alles door elkaar heen en er zat een soort tuin in het midden van het complex waar je van alles tegenkwam. Er was een ouwe kerel die achter jonge meiden zat en af en toe spontaan zn broek liet zakken. Maar het hoorde erbij en men vond het wel grappig. Ofzo.

Het was in een groep van iets van 8 mensen, dat was vroeg op staan half 8, een soort van therapieën volgen, 2x in de week koken en verder zat je bij elkaar of trok je je terug op je kamer. Ik was de enige die niet aan de medicatie was.

Ik kwam toen op een kamer met 2 andere jongens, die ene snurkte enorm belachelijk asociaal hard en die andere had voortdurend nachtmerries waarbij hij uit zn bed sprong en stond te schreeuwen en naast me ging liggen. Ik dacht eerst, dat zal er wel bij horen in een gesticht, maar ik had het na een week wel gezien zei ik want ik sliep bijna niet en kreeg toen een kamer helemaal voor mezelf.

Er zat een zeikwijf in mn groepje dat de hele sfeer bedorf. Ze kon haar klep niet houden met haar gezwam, niks deugde er, het eten was niet te vreten etc, alleen niemand die haar er op durfde aan te spreken, de leiding ook niet. Totdat ik het doodleuk aankaartte tijdens een groepsgesprek. Dus zij helemaal hyperventileren, toen ineens waren er anderen die ook durfden te zeggen dat ze idd. af en toe wel eens wat negatief was. Leiding erbij en hoofd psychiater. En zij toen klagen, waarom men dat niet eerder had gezegd tegen haar, want nu was de hele behandeling voor niks geweest. Kwam nooit meer goed tussen ons. Kutwijf.

Wat ik nooit zal vergeten is de lijkwagen die eens in de zoveel tijd langskwam bij de hoofdingang.

Die leiding vond ik sowieso maar een stelletje slappelingen en onbekwaam. en vond dat ze maar een luizenbaantje hadden. Er was een eentje die verliefd werd op een meid van onze groep die al erg twijfelde over haar geaardheid en de therapeut zat haar voortdurend te intimideren. Na een aantal maanden werd ze toch maar ontslagen.

Er was een heel aparte therapeut die nogal in de Here was, en het niet kon laten de cliënten ermee lastig te vallen.

En een andere die altijd wat overspannen was en nadat ik woorden met haar kreeg was ze 2 weken later ineens gestopt met haar werk en was ze zelf opgenomen.

Er was een jongen waar ik goed mee kon optrekken, hij kon niet over een verbroken relatie komen en had woedeaanvallen. Ik ging daar altijd elke dag mee tennissen en ping pongen. Toen kregen we ineens ruzie over iets en hij bedreigde me met een mes, de begeleiding zag dat. Dus ik gerend naar mn kamer, want ik vond het toch wel wat eng, dus ik zat daar de rest van de dag, niemand van de leiding die toen naar me toekwam en ik werd daar de volgende dag heel boos over naar de begeleidster die dat zag. Die wist zich toen geen houding te geven en het bleef de resterende tijd haat en nijd tussen ons.

Het zeikwijf kreeg iets met een oudere man die in hongerstaking was gegaan en tijdens het diner altijd met zn handen demonstratief over elkaar zat en in een paar maanden dus enorm afviel. Later getrouwd. Die man heeft een paar jaar later zelfmoord gepleegd.

Ikzelf werd verliefd op een meisje en vice versa, en we maakten dat openbaar, dat meisje sliep helaas op dezelfde kamer sliep als het zeikwijf, en die vond het lastig om met deze nieuwe situatie om te gaan. Had wel sex met haar in het geniep maar werd uiteindelijk niks want ze wilde zeikwijf niet voor de kop stoten. Later kreeg ik iets met een leuker en knap meisje dat niet met me wilde zoenen voordat ze het haar ouders vertelde over ons. Werd ook niks dus.

Er was een openbare rookruimte, maar dat werd nooit goed schoongemaakt. Er zat een smerige bruine rand op de muren van de mensen die hun hoofd daar tegenaan legden. Ook was er een pinkstergemeente in het stadje die het nodig vond foldertjes van hun gemeente overal neer te leggen. Er waren ook labiele figuren van mijn groep die er naar toe gingen. Ik kaartte het wel aan, maar het werd niks aan gedaan.

Toen was er elfstedentocht, was een leuke dag. Alleen ik had niet aangevraagd om te blijven overnachten terwijl anderen dat wel deden met kutsmoesjes en dat was goedgekeurd, was geloof ik nabij het weekend. Ineens stond die leiding heel erg op hun strepen en ik moest die dag nog naar huis. Dus mijn vader mij opgehaald in alle drukte.

Toen was het tijd om afscheid te nemen en definitief op mezelf te wonen, mn hoofdbehandelaar schrok nogal van het feit dat er verder niks geregeld was over daginvulling ivm mn nieuwe situatie, maar ok.

Dus ik een half jaar bezig in mn nieuwe woning op mezelf zonder baan of vooruitzichten, maar gelukkig kwam het allemaal goed. Het was een boeiende tijd maar vraag me af of het iets heeft opgeleverd. In ieder geval dat het een zooitje was daar en veel geleerd over mensen, en ik was 20 kilo afgevallen. Wel iets wat me altijd zal bijblijven.

[ Bericht 0% gewijzigd door IM_Eddie op 16-11-2014 03:05:20 ]

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 20:16 schreef ScarFace- het volgende:
Wat ik me bijvoorbeeld afvraag is verveel je je niet enorm.
Maar goed voor alle ervaringen sta ik open, heel graag.

Je zal je niet kunnen vervelen omdat ze overdags 'n dagprogramma hebben. Aanvankelijk van de verblijf wordt je geacht daaraan deel te nemen. Verwacht er geen "gezellig" vakantieverblijf van. Alle mensen die opgenomen zitten zijn daar niet voor hun zweetvoeten. Vanwaar deze vraag en interesse?

Ik heb 2 maal een crisis opvang gehad in een psychiatrische kliniek waarbij de langste opname 2 maanden heeft geduurt. Perfecte plek om tot rust te komen en je dagelijke problemen even aan de kant gezeten. Ook hielp het om m'n ritme en daginvulling opnieuw vorm te geven en op het moment dat ik met mijzelf in crisis zat, was er meteen iemand bij.
Het ligt natuurlijk heel erg aan de problematiek die men ervaart met wat voor soort opname geschikt is. Een gesloten crisis afdeling waar het vooral de bedoeling is om door het zwaarste heen te kunnen komen is natuurlijk heel anders dan een open afdeling of een dagbehandeling. Daar zal de nadruk ook veel meer liggen op waat je in "de buitenwereld" aan wil/moet pakken. Huisvesting, werk, financiën; dat soort dingen kunnen ook allemaal vanuit daar op pootjes worden gezet.

Ik heb een keer een crisisopname gehad, vorig jaar, gesloten afdeling. Was maar 10 dagen. Geen behandelopname dus. Waar ik veel moeite mee had is dat al mijn vrijheid me werd ontnomen. Ik was dat niet gewend en verzette me ertegen, alsof ik weer in de puberteit zat. De eerste twee of drie dagen had ik 1-op-1 begeleiding, dat was echt hel. Dat betekent dat je, behalve op het toilet en douche, geen moment alleen wordt gelaten. 's Nachts zit er iemand op je kamer, deur open. Een keer toen ik onder de douche stond werd binnen vijf minuten gevraagd of ik de deur open wilde doen (vpk stond me buiten de deur op te wachten). Deed ik niet, want ik was aan het douchen, hallo. Uiteindelijk was die verpleegkundige half aan het schreeuwen dat ik onmiddellijk die deur moest openen. Ik begrijp het wel want ik had mijn scheermesje gekregen dus de kans om mezelf iets aan te doen, maar het is toch wel erg awkward en raar allemaal. Ik wilde gewoon met rust gelaten worden.
Alles wat gevaarlijk kon zijn werd in beslag genomen; veters, nagellak remover, scheermesje, kabels. Kreeg ik in de tweede week of zo wel weer terug. Maar ze waren niet zo consequent want ondertussen had ik wel gewoon een glas op mijn kamer staan.
De medepatiënten boeiden mij, ik maakte contact (iets wat ik normaal vermijd). Elk stereotype gek was er te vinden. Best komisch soms. Maar er was ook iemand waarvan ik bang was dat hij iemand anders iets zou aandoen. Hij stal ook dingen van ons. Ik kwam gewoon bij anderen op hun kamer, wat niet mocht, maar aangezien ik niet gevaarlijk ben voor anderen maar ze juist wilde helpen, is daar nooit wat van gezegd. Er waren maximaal 12 plaatsen geloof ik, op de gesloten afdeling. Mensen van halfopen konden naar onze afdeling komen (voor crea of ping pong).

Het tweede dat ik erg moeilijk vond is dat je ook te maken krijgt met de problemen van anderen die daar zitten. Je ziet hoe zwaar iemand het heeft en wilt graag helpen maar kunt meestal niets doen, dat is echt kut, terwijl je van jezelf al genoeg problemen hebt. Vooral als je een beetje kennis hebt gemaakt met mensen.
Wat betreft daginvullig: Elke ochtend werd je gewekt voor het ontbijt maar als je bleef liggen vonden ze dat ook wel prima. Mij hebben ze nooit geïnformeerd over het dagprogramma, wat er wel soort van was. Crearuimte was alleen bepaalde tijden open, er waren wandelingen, sport.
Uit verveling ging ik maar roken. Verder heel veel gepingpongd en wat gebasketbald. Op een binnenplein dat omringd is door muren (twee verdiepingen) van de rest van het GGZ-centrum, dus iedereen kan je dan lekker bekijken … Later had ik boven groepstherapie en ging ik nog wel eens gekkies kijken uit het raam. Er was een keer een vrouw die haar trui omhoog trok en dan zichzelf uitgebreid ging bekijken/showen in het raam.
Ik gaf het nooit aan als ik crisismomenten had, dus had wat dat betreft net zo goed thuis kunnen zitten, maar de ene keer dat ik dat deed werd er meteen op gereageerd en een oplossing bedacht, dat was wel fijn. Maar ik had van sommige verpleegkundigen niet het idee dat ze echt vaardig waren in wat ze deden.

Met medicatie waren ze niet zuinig. Ik denk dat ze een goede deal hadden gemaakt met de fabrikant van Zyprexa, want dat kreeg iedereen die daar kwam standaard. Slaapmedicatie was ook standaard. En als het niet goed ging, kwamen ze aan met een pilletje, en nog een. Sommige patiënten konden niets omdat ze zoveel benzo's hadden gekregen. Dan kwam iemand even pingpongen en na 2 minuten trok hij het niet meer.
Er rijdt iemand met een medicijnkarretje rond, twee keer per dag denk ik. Ik heb één keer Zyprexa geweigerd (had de dag daarvoor al besproken dat ik dat niet meer wilde hebben geloof ik) en dat vrouwtje deed meteen moeilijk en was geïrriteerd/boos. Maar ik zat daar 'vrijwillig' dus kon niet gedwongen worden. Het wordt ook genoteerd als je weigert.

Ik voelde me blijkbaar toch veilig daar, want twee dagen voordat ik weg ging, ging ik een dag weg en toen werd het me te veel, alles buiten, de drukte, het ingewikkelde en ik wilde niets liever dan terug naar de kliniek. Vanaf het begin dat ik daar zat wilde ik trouwens ook niet naar huis, dat leek me op dat moment nog erger aangezien mijn ouders nogal anders deden.

Wat betreft langdurige behandelopnames: wat ik er zoal over gelezen heb aan ervaringen is het echt super raar. Vreemde regels die ze hebben. Net een of andere sekte.

Zo, lang verhaal. Was toch al van plan om voor mezelf mijn ervaringen eens op te schrijven.

quote:

Op zaterdag 15 november 2014 23:08 schreef pionnetje het volgende:
Hoi, ik weet niet of iemand dit nog interessant vind maar ik reageer toch maar!

Wat me heel erg bijstaat is dat als je opgenomen bent de leiding ( verpleeg kundigen, therapeuten, pschiaters ) er heel scherp op reageren dat patienten onderling geen liefdes relatie mogen hebben! Dit kom je eigenlijk nergens anders tegen , behalve mogelijk bij ouders versus hun kinderen , maar verder is verliefd kunnen en mogen worden een grondwet.

De psychiater gaat er dan vanuit dat de patient over verliefdheid ook niet meer helder kan oordelen!

Dit is best wel weird als je opeens opgesloten zit in een gekkenhuis!

Daar wordt inderdaad op gelet. Ik had veel contact met een jongen die daar ook zat en dat werd totaal niet gewaardeerd. Tegen mij had de staf er nooit iets over gezegd, maar die jongen (naja, man) zei dat ze tegen hem steeds zeiden dat hij te veel met mij om ging. Ik vraag me nog altijd af waarom ik er niets over hoorde. Gelukkig dachten ze er niet allemaal zo slecht over.
Ondertussen gingen we gewoon stiekem bij elkaar op bezoek ’s nachts, wat niet mocht, om films te kijken. Heel spannend was dat

Het is ook wel anders in zo’n situatie. Je hebt niet zoveel zeg maar dus je maakt echt snel maatjes. Het was ook niet zo goed eigenlijk

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik begrijp dus wel dat ze dat tegen proberen te houden.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 19-11-2014 00:11:31 ]

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 21:58 schreef Minister_Magier het volgende:
Als je zelfmoordneigingen hebt is het ook handig als je even onder toezicht wordt gesteld.

Eén van mijn beste vrienden heeft zich opgehangen op de eerste dag van zijn opname. Voor zijn opname had hij zijn honden nog waar hij verantwoordelijk voor was wat hem tegenhield om zelfmoord te plegen.