Ervaring met opname in ggz kliniek iemand?

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 20:16 schreef ScarFace- het volgende:
Wat ik me bijvoorbeeld afvraag is verveel je je niet enorm.
Maar goed voor alle ervaringen sta ik open, heel graag.

Wil je het vanuit de visie van patiënt of hulpverlener horen?

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 20:16 schreef ScarFace- het volgende:
Wat ik me bijvoorbeeld afvraag is verveel je je niet enorm.
Maar goed voor alle ervaringen sta ik open, heel graag.

Volgens mij juist niet. Als het goed is wordt er veel dagbesteding aangeboden.

nou ja, een inhoudelijke reactie dan maar, hoewel ik hier geen ervaring mee heb als cliënt heb ik hier wel een mening over aangezien ik daar wel heb gewerkt.

Persoonlijk ben ik op dit moment (nog) geen voorstander van de psychologie aangezien deze nog veel gebreken heeft op dit moment.

Om uit een sociaal isolement te komen is een opname misschien wel handig om vastgeroeste patronen te doorbreken en om je weer nieuwe motivatie te geven om de draad op te pakken.
Ik denk wel dat je niet een twijfelgeval moet zijn wil je wat aan de opname hebben, als je opgenomen wordt is het de bedoeling dat je er beter uit komt dan dat je erin gaat. Mensen die vrij weinig mankeren komen er naar mijn mening slechter uit omdat een opname wel de menselijke waardigheid ondermijnt, je voelt je toch maar een patiënt en een heel leger aan hulpverleners houdt dat gevoel onbewust in stand doordat jij degene bent die moet veranderen.
Als je een groot minderwaardigheidscomplex hebt en je niet dieper kan zinken dan kun je met een gerust hart erin stappen, dan staan de psychologen wel klaar met wat psychotherapie en de groepstherapeuten met een peptalk.
Als je zelfmoordneigingen hebt is het ook handig als je even onder toezicht wordt gesteld.
De groepsgenoten zijn vaak ook depressief, hebben misschien een keer een psychose gehad of hebben Borderline en hebben moeite om zich te positioneren.

Ik denk dat het voor mensen met psychische problematiek niet goed is om bij elkaar gedumpt te worden, je vindt wel steun bij elkaar maar kan je niet echt aan je groepsgenoten optrekken, eerder wordt de norm in stand gehouden dat je een patiënt mag zijn, het kan een verademing zijn om erachter te komen dat iedereen op bepaalde momenten in zijn leven het zwaar heeft en geen uitweg ziet, maar ik denk als je problematiek niet ernstig genoeg is dat je dan al snel weer weg wil uit zo'n kliniek omdat je het idee hebt dat je niet meer vooruit komt en je problemen eigenlijk alleen maar in stand gehouden worden. Een half jaar later wordt de balans opgemaakt en het behandelplan onder de loep genomen en ze besluiten dat het tijd is voor de volgende stap en dat is dan psychiatrische deeltijdbehandeling. daar kun je vervolgens ook nog 1 of 2 jaar rond hangen om vervolgens verder te gaan met een maatschappelijk werkster. Als je daar vanaf bent vrijwilligerswerk 1 of 2 jaar, en dan misschien een project van het UWV om te kijken wat je aan kan aan werk, enzovoorts enzovoorts.

Ik bedoel hier mee te zeggen dat je er voor een bepaald gedeelte zelf voor kiest om patiënt te zijn, en het kan werkelijk meer dan 10 jaar duren voordat je pas weer "sterk" in de maatschappij komt te staan.

Soms heb je even hulp nodig, maar het is aan ieder zelf om de knopen door te hakken en te besluiten dat je het anders wil en niet op dezelfde voet verder wilt gaan.

**Mijn mening is niet van toepassing op psychiatrisch patiënten die te weinig serotonine of andere stofjes aanmaken van nature waardoor zij chronisch ziek zijn**

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 20:49 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Client.
[..]

Oh. Mijn beeld nu als niet-expert is dat ze vooral structuur aanbieden dus op vaste tijden je wat ritme laten krijgen wat misschien goed werkt voor (ex) verslaafden maar daarom heb ik juist mijn vragen of het wel verstandig is mbt een depressie mja thuis is het ook klotee. Waar ik sinds kort weer woon.

Als je problemen thuis hebt overigens hoeft het helemaal geen rare stap te zijn, van daaruit kunnen ze je wel naar begeleid wonen helpen.
Je kan er ook je voordeel mee doen.

Uhm, tja, dat is natuurlijk voor iedereen anders.

Als het goed is is er een dagbesteding, houden ze je bezig zo gezegd.

Dat wat je er aan hebt is dat je ritme krijgt. Je moet om 8 uur ontbijten e.d.
Aan de andere kant is de dagelijkse druk van andere dingen eigenlijk weg. Het is wel een veilige omgeving zeg maar.

Meer vragen wil ik wel voor je beantwoorden, maar dan moet je even een PM sturen.

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 21:58 schreef Minister_Magier het volgende:
nou ja, een inhoudelijke reactie dan maar.. *knip* ...chronisch ziek zijn**

Goed verhaal.

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 21:58 schreef Minister_Magier het volgende:
nou ja, een inhoudelijke reactie dan maar, hoewel ik hier geen ervaring mee heb als cliënt heb ik hier wel een mening over aangezien ik daar wel heb gewerkt.

Persoonlijk ben ik op dit moment (nog) geen voorstander van de psychologie aangezien deze nog veel gebreken heeft op dit moment.

Om uit een sociaal isolement te komen is een opname misschien wel handig om vastgeroeste patronen te doorbreken en om je weer nieuwe motivatie te geven om de draad op te pakken.
Ik denk wel dat je niet een twijfelgeval moet zijn wil je wat aan de opname hebben, als je opgenomen wordt is het de bedoeling dat je er beter uit komt dan dat je erin gaat. Mensen die vrij weinig mankeren komen er naar mijn mening slechter uit omdat een opname wel de menselijke waardigheid ondermijnt, je voelt je toch maar een patiënt en een heel leger aan hulpverleners houdt dat gevoel onbewust in stand doordat jij degene bent die moet veranderen.
Als je een groot minderwaardigheidscomplex hebt en je niet dieper kan zinken dan kun je met een gerust hart erin stappen, dan staan de psychologen wel klaar met wat psychotherapie en de groepstherapeuten met een peptalk.
Als je zelfmoordneigingen hebt is het ook handig als je even onder toezicht wordt gesteld.
De groepsgenoten zijn vaak ook depressief, hebben misschien een keer een psychose gehad of hebben Borderline en hebben moeite om zich te positioneren.

Ik denk dat het voor mensen met psychische problematiek niet goed is om bij elkaar gedumpt te worden, je vindt wel steun bij elkaar maar kan je niet echt aan je groepsgenoten optrekken, eerder wordt de norm in stand gehouden dat je een patiënt mag zijn, het kan een verademing zijn om erachter te komen dat iedereen op bepaalde momenten in zijn leven het zwaar heeft en geen uitweg ziet, maar ik denk als je problematiek niet ernstig genoeg is dat je dan al snel weer weg wil uit zo'n kliniek omdat je het idee hebt dat je niet meer vooruit komt en je problemen eigenlijk alleen maar in stand gehouden worden. Een half jaar later wordt de balans opgemaakt en het behandelplan onder de loep genomen en ze besluiten dat het tijd is voor de volgende stap en dat is dan psychiatrische deeltijdbehandeling. daar kun je vervolgens ook nog 1 of 2 jaar rond hangen om vervolgens verder te gaan met een maatschappelijk werkster. Als je daar vanaf bent vrijwilligerswerk 1 of 2 jaar, en dan misschien een project van het UWV om te kijken wat je aan kan aan werk, enzovoorts enzovoorts.

Ik bedoel hier mee te zeggen dat je er voor een bepaald gedeelte zelf voor kiest om patiënt te zijn, en het kan werkelijk meer dan 10 jaar duren voordat je pas weer "sterk" in de maatschappij komt te staan.

Soms heb je even hulp nodig, maar het is aan ieder zelf om de knopen door te hakken en te besluiten dat je het anders wil en niet op dezelfde voet verder wilt gaan.

**Mijn mening is niet van toepassing op psychiatrisch patiënten die te weinig serotonine of andere stofjes aanmaken van nature waardoor zij chronisch ziek zijn**

Beste mening die je gaat krijgen.

En ik ben zelf een tijdje opgenomen geweest vanwege psychose. Het heeft z'n voordelen en z'n nadelen. Het kan inderdaad wel saai zijn, maar als je ECHT problemen hebt kom je er beter uit dan dat je erin gaat. Als je dus echt depressief bent en misschien ook zelfmoordneiging hebt. Dan kom je in een omgeving waar je de troost, rust en eventueel hulp kan krijgen die je zoekt.

Maar als je gewoon een paar maanden kut voelt door omstandigheden uit je omgeving zou ik er niet aan beginnen.

Ik heb geen zin om een lang verhaal te houden, maar het is ongelofelijk saai, en heb geen idee of ik er wat aan heb gehad. Irriteer me wel steeds meer aan de verzorgers die de hele tijd complimentjes geven of andere zorgende taken doen waardoor je je elke keer machteloos voelt, en het idee ontstaat dat minieme dingen onmogelijk zijn voor patiënten zoals jij en ik, Ze blijven het doen ook, ook al sta je sterk in je schoenen en hoef je geen steun in de rug, elke keer komt die betutteling weer tevoorschijn.
Ehm aan de andere kant heb ik wel erg baat gehad bij behandeling, ik weet niet precies of de cursus zelfvertrouwen alleen doorslaggevend was, of dat de meerdere dingen samen effectief zijn geweest, maar feitelijk sta ik veel sterker in mijn schoenen dan vlak na mijn psychose.

quote:

Op zaterdag 9 oktober 2010 19:12 schreef Granduppaaaaah het volgende:
Ik heb geen zin om een lang verhaal te houden, maar het is ongelofelijk saai, en heb geen idee of ik er wat aan heb gehad. Irriteer me wel steeds meer aan de verzorgers die de hele tijd complimentjes geven of andere zorgende taken doen waardoor je je elke keer machteloos voelt, en het idee ontstaat dat minieme dingen onmogelijk zijn voor patiënten zoals jij en ik, Ze blijven het doen ook, ook al sta je sterk in je schoenen en hoef je geen steun in de rug, elke keer komt die betutteling weer tevoorschijn.
Ehm aan de andere kant heb ik wel erg baat gehad bij behandeling, ik weet niet precies of de cursus zelfvertrouwen alleen doorslaggevend was, of dat de meerdere dingen samen effectief zijn geweest, maar feitelijk sta ik veel sterker in mijn schoenen dan vlak na mijn psychose.

Dus ook al was het saai en irriteerde het je, was het wel heel nuttevol.

psychiaters raden het soms af omdat je dan met soms echt flink gekke mensen zit. Als je dan in een depressie zit wordt je er niet vrolijker van. je kan je beter in een vertrouwde omgeving omringen met vrienden en geliefden, en ondertussen elke week therapie rkijgen terwijl je medicijnen slikt.

M'n beste vriendinnetje heeft daar een tijd gezeten ivm zelfmoordneigingen.
Uiteindelijk heeft ze nog weg kunnen lopen en het daadwerkelijk gedaan, dus ik vind het GGZ persoonlijk maar kut.

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 04:24 schreef fairytalessuck het volgende:
M'n beste vriendinnetje heeft daar een tijd gezeten ivm zelfmoordneigingen.
Uiteindelijk heeft ze nog weg kunnen lopen en het daadwerkelijk gedaan, dus ik vind het GGZ persoonlijk maar kut.

Dit heeft te maken met het gebrek aan oprechte liefde en aandacht in grote instellingen. Ze hebben geen bepaalde menselijke visie, maar zijn redelijk wetenschappelijk ingesteld, en dat sluit vaak helemaal niet aan op de werkelijke behoefte van de mensen. protocollen, strakke regels en behandelplannen.
Protocollen worden vaak gezien als de ruggengraat van instellingen en daar wordt verder omheen gewerkt, in sommige kleinschalige instellingen is het hart het belangrijkste orgaan van de instellingen en plaatsen waar deze mentaliteit hangt zie je mensen groeien en opbloeien.
Mensen hebben oprechte aandacht nodig, iemand die echt luistert en mensen die van andere mensen houden en om hun geven en niet geforceerd strakke grenzen willen trekken om maar te voorkomen dat je de problematiek misschien wel mee naar huis neemt.

Het GGZ heeft de sleutel tot behandeling nog niet gevonden als je het mij vraagt.

quote:

Op maandag 11 oktober 2010 15:52 schreef Minister_Magier het volgende:

[..]

Dit heeft te maken met het gebrek aan oprechte liefde en aandacht in grote instellingen. Ze hebben geen bepaalde menselijke visie, maar zijn redelijk wetenschappelijk ingesteld, en dat sluit vaak helemaal niet aan op de werkelijke behoefte van de mensen. protocollen, strakke regels en behandelplannen.
Protocollen worden vaak gezien als de ruggengraat van instellingen en daar wordt verder omheen gewerkt, in sommige kleinschalige instellingen is het hart het belangrijkste orgaan van de instellingen en plaatsen waar deze mentaliteit hangt zie je mensen groeien en opbloeien.
Mensen hebben oprechte aandacht nodig, iemand die echt luistert en mensen die van andere mensen houden en om hun geven en niet geforceerd strakke grenzen willen trekken om maar te voorkomen dat je de problematiek misschien wel mee naar huis neemt.

Het GGZ heeft de sleutel tot behandeling nog niet gevonden als je het mij vraagt.

Klopt, is ook. Er werden daar wel groepsgesprekken en ook individuele gesprekken gehouden enzo, maarja als het er op aankwam stond ze daar toch alleen. Het feit dat ze überhaupt de kans hád om daar weg te sneaken, zegt in mijn ogen al genoeg.
Dat moet niet kunnen, helemaal niet op een gesloten afdeling.

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 01:17 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Dus ook al was het saai en irriteerde het je, was het wel heel nuttevol.

Nee dat weet ik niet, die cognitieve zelftherapie heb ik later gehad en toen begon het pas weer een beetje normaal te worden, maar dat was zon 7 jaar na de opname.

Ben ook opgenomen geweest voor een eetstoornis. Ik moet zeggen, als je nog niet depressief was, word je het daar wel. Zeker in de eerste fases als je gewicht nog laag is mag je bijna niks, en ook geen therapieën volgen. Dat is behoorlijk saai kan ik je vertellen.
Na een tijdje mag je gaan wandelen en doe je ook mee aan de (bezigheids)therapieën. Na een tijdje leer je je er wel vermaken. Zo was een zeer geliefde bezigheid in de kliniek breien met de radio aan
Ondanks dat mijn opname naar was heb ik er veel aan gehad. Het was net de stok achter de deur die ik thuis niet had. Ook was ik erg gebaat bij de structuur die ik in mijn eigen leven helemaal kwijt was. Ik heb me ook vaak geërgerd aan de betutteling, geforceerde nabootsing van de samenleving enzovoorts. Je moet wel vrij ver heen zijn wil je er wat aan hebben denk ik. Wat met het geval van een eetstoornis is, is dat de meisjes onderling ook wel gaan competeren. Wie is het minst aangekomen, wie eet het langzaamst, wie smokkelt het meest etcetera... Na een tijdje zie je als het goed is in dat dat dom is, maar dat klimaat heerste er wel continu. Maarja, dit is allemaal heel specifiek voor eetstoornissen. Ik weet niet waar je voor wil/gaat worden opgenomen, dus ik weet niet of je hier wat aan hebt. Voor mij is daar wel de knop omgegaan in elk geval.

Heb er zelf ook wel een aantal jaren ervaring mee gehad.

Wat ik je erover kan vertellen is dat het soms inderdaad behoorlijk saai kan zijn, maar als je in een fijne, hechte groep zit, kan het ook ontzettend gezellig zijn. Als ik nu terugkijk, zie ik dat ik daar ondanks alles toch een ontzettend fijne tijd heb gehad. Of het me heeft geholpen? Zeker, al zag ik dat op het moment zelf niet in. De grootste stappen en veranderingen zul je echter pas moeten zetten als je weer weg bent, en weer de maatschappij in gaat.
Het is natuurlijk heel belangrijk met wat voor houding je de opname ingaat. Je moet er echt klaar voor zijn, écht verandering in je leven willen brengen. Want je hebt daar weliswaar een heel team aan therapeuten achter je staan, je zult het toch uiteindelijk zelf waar moeten maken.

Je kan er heel veel aan hebben, maar ik ben wel van mening dat het niet goed is om in een groep terecht te komen die zich op specifieke ziektebeelden richt, zoals bv een instelling voor alleen eetstoornissen, of alleen borderline. In zulke groepen zou het de bedoeling zijn dat je je juist dan aan elkaar op kunt trekken, maar mijn ervaring is dat het juist averechts werkt. In de instelling waar ik daarna in behandeling ben geweest zaten mensen met allerlei uiteenlopende problemen, en mijn ervaring is dat je daar als groep veel meer aan hebt. Omdat vrijwel iedereen andere dingen heeft, kun je je niet zo makkelijk verliezen in bijvoorbeeld het kuddegedrag dat juxtaposition al noemde.

Zoals ik al zei, het is voor iedereen anders, maar het is wel heel belangrijk dat je zeker weet dat je écht aan jezelf wil gaan werken, wil je het niet echt doen, dan is de kans dat het je uiteindelijk echt gaat helpen een heel stuk kleiner.

Ohja, mag ik vragen waar je interesse vandaan komt? Vraag je het jezelf gewoon af of zit je zelf echt na te denken over een opname?

quote:

Op dinsdag 12 oktober 2010 00:44 schreef Sold het volgende:
Ohja, mag ik vragen waar je interesse vandaan komt? Vraag je het jezelf gewoon af of zit je zelf echt na te denken over een opname?

Ik denk niet dat het zo zeer een intresse van TS is maar meer een noodsituatie, je gaat toch niet uit intresse je op laten nemen in de psychiatrie?

Joh

Met de vraag of het gewoon interesse is, bedoel ik of TS zich gewoon afvraagt hoe het zou zijn om opgenomen in een instelling te zitten, of omdat TS zelf na zit te denken om zich op te laten nemen.

quote:

Op dinsdag 12 oktober 2010 01:18 schreef Sold het volgende:
Joh

Met de vraag of het gewoon interesse is, bedoel ik of TS zich gewoon afvraagt hoe het zou zijn om opgenomen in een instelling te zitten, of omdat TS zelf na zit te denken om zich op te laten nemen.

Is altijd advies van de psychiater he? TS heeft vast een psycholoog, psychiater, maatschappelijk werkster die dat geadviseerd heeft. Daarnaast vindt hij de thuissituatie onhoudbaar.

Oh nevermind, zie het al, heb het topic zo te zien niet goed doorgelezen.