Davinia, ik ga nog reageren op je pm, maar nu even hier.
Wat je schreef snap ik wel, ik heb ook zoiets gedacht. Bij mij kwam het voort uit frustratie. Ik kreeg zoveel gezeur om me heen. Ik moest stoppen want dit... ik moest stoppen want dat... Dat vond ik zo moeilijk. Zo ontzettend moeilijk. Ik voelde me zo aangetast in mijn moeder zijn. Terwijl de borstvoeding het ENIGE was wat ik goed kon doen. Wat wel ging. Het enige waardoor ik niet met 120 km/uur tegen een boom mocht rijden. En DAT wilde bijna de hele wereld (letterlijk) mij afpakken. Om redenen die nergens op sloegen. En ze sloegen ook nergens op, want voor mij waren ze niet belangrijk. Dat een ander het een goede reden vond... dat zal wel, maar voor mij niet.
Het is nog een gevoelig punt

maar ik vind nog steeds dat een goede reden voor de 1 geen goede reden voor de ander kan zijn. Juist omdat ik zelf zo veel punten heb gehad dat ik zo had kunnen stoppen. Het ging zo vaak niet goed. Praktisch alle redenen, behalve de overproductie

heb ik ondervonden. En daardoor snap ik heeeeeel goed waarom je kunt stoppen. En ik vind dus nog steeds, dat zolang je er over na hebt gedacht en het voor jou op dat moment goed is, dat het dan goed is als je stopt, of niet begint. Zolang je dat maar doet omdat je dat zelf zo vind. En later kan het veranderen, dan weet je meer, of sta je sterker in je schoenen, of heb je een andere kraamhulp, of heb je iets geleerd van een lk. Dat kan een reden in de toekomst anders maken, maar dat maakt niet anders hoe het verleden was. Het was toen goed, omdat het toen jouw keuze was. En als je die voor jezelf kunt verantwoorden, is het goed.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*