PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #68: een nieuw kabinet

Wat ik dan bijvoorbeeld lichtelijk frappant vind, is dat GGZ InGeest mij vertelde dat in oktober me cursus startte, waar ik wel wat aan zou kunnen hebben
Het is nu oktober, ik heb niks gehoord, ben niet gebeld en op de agenda van de site staat ook niks halp?

Vind het GGZ nu wel een beetje falen Tijd voor een particulier, me dunkt.

Zelf nog contact met ggz opgenomen of dat niet? 'Zeg eh, hoe zit dat nou, het is oktober, is de cursus al gestart?'

Ik vind het GGZ ook vaak warrig of chaotisch. Maar ze hebben het ook idioot druk, bij mijn GGZ dan iig, en dat vind ik eigenlijk ook weer zoiets. Maarja, een patientenstop is volgens mij ook geen optie, dat kan ook weer niet.
Ik heb dan gelukkig een rete goede psych, hij maakt gewoon tijd.. kan ook altijd tijdens zijn lunchpauze langskomen. Maar als je kijkt naar wachttijden dan is het echt dramatisch, erg lullig. En ook steeds meer aan handen en voeten gebonden. Een urgentie verklaring voor een woning vanuit het GGZ haalt helemaal niets uit, dat is raar.. Het moet echt eerst uit de klauw lopen.

Deze week ook weer lijdend moeten zien dat er voor de 4e keer binnen 1 jaar tijd de IDEALE woning voor mij vrij is en in het lotingsmodel is opgenomen. Tuurlijk ding ik mee, ik kan alleen maar hopen dat ik wordt uitgeloot.

Soms snap ik dingen echt niet. Gisteren ging ik ook een nieuwe voorraad Ritalin bestellen. Gaat telefonisch, via het secretariaat. Kon ze het nog niet vinden in het Excel bestand, was nog niet ingevoerd. Vraagt ze om hoeveel mg het gaat, ik zeg 10.. vraagt ze; en u neemt er 1 per dag? Toen schrok ik gewoon... Ik zei ook meteen iets van; nee nee nee nee nee.. Maar dan vraag ik me af, hebben die mensen wel ervaring met medicijnen?

Ik zit mij ook weer veel te druk te maken de afgelopen dagen, ik weet ook niet waar het precies vandaan komt. Uit mijn onderbewustzijn ofzo, sinds zondag ben ik een beetje van slag. Onrustig, beetje depri, beetje radeloos ofzo.

Ook over bijvoorbeeld het PGB, die worden momenteel niet meer toegewezen heb ik begrepen.
Maar als dat nog komt dan is het wel de bedoeling dat ik vanuit het PGB een soort van begeleiding krijg in administratie, bureaucratische zaken.. Maarja, ik weet niet meer wat zeker is.
Het enige wat zeker is, is dat niets zeker is. En ik kan daar niet zo goed tegen.

Wat ik ook schijtirritant vind, is dat eigenlijk overal tussen val Er is bijvoorbeeld een project, STUMASS, waarbij je begeleid samenwoont met nog 7 andere auti's. Kijk, ik ben de beroerdste niet om hulp aan te nemen (en vat die alsjeblieft niet verkeerd op ) maar ik heb zo'n idee, dat als die auti's het "erger" hebben dan ik, dat ik me dan niet voldoende ontwikkel. En ontwikkelen vind ik wel fijn
Ik heb het niet zo erg, dat autisme, maar ik excelleer niet bepaald in organiseren of plannen Maja.

@Auti, er is een programmatje inderdaad dat alles opschoont, wist ik niet, mijn collega haar pc was ook vol. Wat blijkt nou.. Wij werken met Key2, het GBA is dat. En dat werkt op/met/via/vul in wat je leuk vind Java.
En elke keer als je een klant oproept, maakt ie een inimini bestandje via java aan. Maar ja, ik werk al 8 jaar met het GBA, dat vind ik nog beter dan dat hele andere systeem waar we mee werken dus do the math ik roep per dag wel 100 klanten op ofzo
Mja ik heb nu weer een lege pc
Tnx anyway voor t meedenken

Kun je niet naar gewoon begeleid wonen, niet zozeer voor autisten maar in t algemeen?
Wel iets om in te verdiepen, de gulden middenweg, voor jongeren die geen moeite met veel hebben maar met veel een beetje (of wat was die uitspraak ook alweer )

Gewoon begeleid wonen is ook wel interessant ja

btw, heb gebeld (en ben teruggebeld! ) over die cursus, en ze verplaatsen 'm naar voorjaar 2011. (te weinig aanmeldingen, me dunkt)
dusz, tijd voor particulier, hoewel het beter gaat dan een paar maanden terug, denk ik er toch baat bij te hebben

quote:

Op woensdag 6 oktober 2010 14:54 schreef robuust89 het volgende:
Gewoon begeleid wonen is ook wel interessant ja

btw, heb gebeld (en ben teruggebeld! ) over die cursus, en ze verplaatsen 'm naar voorjaar 2011. (te weinig aanmeldingen, me dunkt)
dusz, tijd voor particulier, hoewel het beter gaat dan een paar maanden terug, denk ik er toch baat bij te hebben

Absurd heh.. waren ze ook nog van plan om je daarvan op de hoogte te brengen?
Maar wat voor cursus is dat dan als ik vragen mag?

Nouja goed robuust dat je toch even zelf hebt gebeld. En direct even aangegeven dat de manier van doen niet netjes is?

Ik zou een training volgen om als maatje vrijwilligerswerk te doen voor mensen met autisme.
Maar de donderdagen dat die training plaats vond kon ik niet. Dus ik vragen of ik de volgende cursus mee mocht doen. Geen reactie. Nogmaals gemaild. Wederom geen reactie
Toen heb ik 3 weken geleden gemaild dat ik dit geen stijl vond, dat ik héél graag deel wilde nemen aan de cursus maar dat t ophield als niemand reageerde
En tóen kreeg ik eindelijk reactie terug met excuses

quote:

Op woensdag 6 oktober 2010 15:00 schreef Auti het volgende:

[..]

Absurd heh.. waren ze ook nog van plan om je daarvan op de hoogte te brengen?
Maar wat voor cursus is dat dan als ik vragen mag?

lol, wat?

Nee, jij mag altijd wat vragen De cursus heet emoties in de hand. Bij de meeste mensen met autisme lopen gevoel en verstand niet zo in de pas. Je voelt bijvoorbeeld iets (als in emotie) maar rationeel gezien "snap" je je emotie niet.

copypasta:

quote:

In deze cursus leren deelnemers met behulp van de RET-methode om niet-realistische denkbeelden en opvattingen op te sporen en aan te pakken. U leert technieken die kunnen helpen om realistischer te denken, waardoor gevoelens en gedrag gezonder, prettiger en effectiever zijn.

Voor wie?
Voor mensen vanaf 18 jaar met verschillende klachten en problemen, waarbij negatief of niet-realistisch denken een rol speelt en die daar actief mee aan de slag willen gaan.

Rationeel Emotieve Training is de methode die ze gebruiken

Hallo Allemaal,

Ik kwam dit topic tegen en wil toch even mijn verhaal kwijt.

Al tien jaar lang heb ik problemen en loop ik vast op school en thuis.
Heel lang hebben ze gedacht en werd ik behandeld voor een angsstoornis.
Ik bleef echter maar terugvallen en raakte in depressies terecht.
Hierop hebben ze (naar mijn eigen verzoek) extra onderzoeken gedaan en na tien jaar aan papieren en verslagen verzameld en bij elkaar te hebben gelegd zijn ze met de diagnose asperger gekomen.

Maar het feit dat ik nu deze diagnose heb, veranderd niets aan de problemen die ik heb.

Qua intellect ben ik in staat om een VWO opleiding te volgen, maar doordat school voor mij gewoon teveel is ben ik nu al twee keer blijven zitten en teruggegaan naar de HAVO.
Ik zit nu momenteel op 5 HAVO en het is de bedoeling dat ik dit jaar eindexamen doe. Ik ben alleen al bijna 8 maanden niet meer naar school geweest.

Ook thuis zijn er veel problemen, en mijn begeleider en ik hebben er vaak over gesproken dat ik uit huis ga dmv begeleid wonen. Het probleem is echter dat ik 18 ben en dus niet meer uit huis kan worden geplaatst, en ik zelf of mijn ouders voor de kosten moeten opdraaien.

Wat me bij nog meer problemen brengt. Ik krijg sinds kort een Wajong uitkering, maar gezien het nieuwe kabinet is het nog maar de vraag of ik deze behoud. Zelfs met deze uitkering heb ik te weinig geld om op mezelf te kunnen. Zonder al helemaal niet.

Mijn ouders verwachten van me dat ik naar school ga en een diploma haal. Ze snappen niet dat het voor mij moeilijk is om eigenlijk de deur uit te gaan omdat ik door prikkels snel angstaanvallen krijg.
Mijn ouders geloven ook niet in psychologische hulp. Als ik die krijg is dat prima, maar zij willen er niet bij betrokken worden, want ze geloven daar niet in. En na tien jaar gedoe zijn zij "er klaar mee".
Als ik aangeef dat bepaalde dingen moeilijk voor mij zijn is hun enige commentaar: je moet het gewoon doen, zet je eroverheen.
Ik mag ook niemand vertellen over mijn problemen of mijn autisme. En als verklaring voor mijn gedrag soms zeggen mijn ouders altijd dat ik nog erg onvolwassen ben, dingen niet kan overzien, en informatie niet helemaal binnenkrijg. Terwijl dat volgens mijn begeleider allemaal niet het geval is en ik juist dingen heel duidelijk zie.

Waar het uiteindelijk op neerkomt is dit:
- ik heb een grote kans mijn wajong te verliezen
- ik ben niet instaat omte werken
- de kans dat ik mijn diploma haal is zeer klein, omdat op dit moment de situatie thuis al zo gespannen is dat dat al veel energie kost.
- Ik kan geen thuisstudie volgen, omdat ik geen MBO kan doen vanwege de verplichte stage. Ik geen HBO kan doen, omdat ik geen diploma heb. Ik zou daarom moeten wachten tot mijn 21e voor een 21 + toets.
- Ik kan niet uit deze situatie thuis ontsnappen, want ik heb er het geld niet voor, en mijn ouders willen best betalen, maar dan ook volleige zeggenschap hebben over alles.
- Omdat ik nu 18 ben wordt ik overgedragen naar volwassenhulp en het kan best zijn dat zij opnieuw testen willen uitvoeren om te kijken of ik wel "echt"asperger heb. Hiervoor ben ik heel bang, want stel dat dat niet gebeurd, dan kan ik ook niet meer hulp verwachten.

Sorry voor mijn lange verhaal, ik verwacht van jullie ook geen antwoorden of oplossingen. Maar ik wilde gewoon even mijn verhaal kwijt.
Ik word namelijk met de dag depressiever door deze uitzichtloze situatie. Ik zit al bijna 2 jaar lang op mijn kamer en lig bijna de gehele dag in mijn bed.

Groetjes

Sorry, nogmaals,

Ik wilde nog even beschrijven met een voorbeeld hoe er thuis op mij gereageerd word. Ik geef namelijk wel aan dat mijn ouders het niet snappen, maar misschien is een voorbeeld duidelijker.

Ik vind het erg moeilijk om ergens heen te gaan. Ik ben namelijk erg graag alleen en hou veel van rust en stilte. Als ik ergens heen ga is het al snel te druk en te veel voor me. Dit uit zich in angst.
Als ik op zo'n moment bij mijn ouders aangeef dat het niet gaat en dat het teveel is. Dan zeggen ze dat ik normaal moet doen. Ik mag vooral de anderen mensen niet laten merken dat er "iets"mis is. Ik moet zo normaal en sociaal mogelijk doen.
Ik probeer paniekaanvallen altijd te onderdrukken met ademhalingsoefeningen die ik van een psycholoog heb gekregen, maar soms helpen die gewoon niet. Mijn ouders schamen zich dan voor me. Als ze hier achteraf op terugkomen zijn ze vaak erg boos over het feit dat ik me niet "normaal"kon gedragen.

Als ik echter mezelf wel rustig weet te houden en de middag/avond/dag uitzit en we komen terug thuis en ik stort in zijn ze ook boos. Dan zeggen ze: je hebt de hele middag geen last gehad, waarom zou nu problemen hebben. Je stelt je aan.

Oftewel, ik mag niet laten merken als het niet gaat want dan worden ze boos. Maar als ik het niet laat merken dan zijn ze ook boos.

Ik vroeg me af of meer mensen zulke reacties van hun omgeving krijgen? Als mensen niet snappen dat het soms gewoon teveel is allemaal.

Groetjes,

quote:

Op woensdag 6 oktober 2010 15:11 schreef robuust89 het volgende:

[..]

lol, wat?

Nee, jij mag altijd wat vragen De cursus heet emoties in de hand. Bij de meeste mensen met autisme lopen gevoel en verstand niet zo in de pas. Je voelt bijvoorbeeld iets (als in emotie) maar rationeel gezien "snap" je je emotie niet.

Ha, kijk daar herken ik mezelf heel erg in dus.
Mijn gevoel en verstand lopen niet altijd in de pas dus, vaak ben ik of ratio of emotie, maar een combinatie van die 2 is nogal lastig voor mij. Wat dus meestal problemen met zich brengt, want soms moet je een combinatie van die 2 gebruiken.
Maar goed ik mag volgende week weer naar de psycholoog en dan gaan we kijken hoe we het gaan kwa evt. trainingen enzo.
Verder heb ik ondertussen geprobeerd 2 sollicitaties te doen, maar het gaat gewoon ronduit niet zo goed. Bij de een kon ik het die dag gewoon niet opbrengen om erheen te gaan, en de andere aan wat ze lieten zien en vertelden over de baan leek me dus echt niks, en ze wilden iemand voor onbepaalde tijd, en ik gaf duidelijk aan dat het tijdelijk is omdat ik op den duur toch hbo wil doen.

En zowieso gaat het momenteel weer heel slecht En heb de laatste tijd dus regelmatig last van spanning en of woede..waardoor ik gewoon bijvoorbeeld gisteren keihard op mijn muis en toetsenbord begon te slaan

@Littlebutterflyy

je tekst is iets te lang om het helemaal te quoten en het quoten in stukken vindt ik zelf niet zo prettig dus ik doe het gewoon zo.

Als eerste, ik snap dat school moeilijk en dat er toch mee verder wilt, maar je moet gewoon beseffen dat je persoonlijk momenteel neit helemaal in "orde" bent. En daardoor zal school en werken gewoon heel moeilijk gaan.
Ik zou dus eerst jezelf iets meer op een rijtje zien te krijgen.
En dit kan hard klinken maar is hbo niet ook te lastig? Want je zegt dat je geen verplichte stage op het mbo kan doen, maar op het HBO moet je op een gegeven moment ook stage lopen, en als je mbo stage gedaan hebt, kan je op het hbo soms ook vrijstelling krijgen voor de stage.

En de thuissituatie die klinkt niet prettig, en komt deels ook bekend voor. Maar het belangerijkste is denk ik wat jij wilt?
Er moeten mogelijkheden zijn om uit huis te kunnen als jij dit wilt, het lastige is om deze te vinden.
Heb je anders niet bekenden of vrienden of andere personen bij wie je evt. terecht kan(gaan inwonen) in ruil voor een vergoeding?

en het ontploffen na een middagje uit, is logisch, je geeft zelf al aan dat je er moeite mee hebt om dingen buitenshuis te doen. Dus als je het dan doet, dan gebruik je meer emotionele en fysieke energie om kalm te blijven. En als je dan tot rust komt dan komt alles naar boven drijven.
En dat je ouders dat niet snappen, daar kan ik best inkomen want dat heb ik ook vaak met mijn ouder.
Bij mij aan de buitenkant is meestal niks zichtbaar omdat alles van binnen gebeurd, maar op bepaalde momenten trek ik het niet meer en ontplof ik gewoon. Maar wat ikmeestal doe is mezelf ff op mijn kamer op sluiten daar gewoon mezelf helemaal laten gaan. En daarna op bed liggen uitrusten, tot ik denk. Nu gaan we er weer tegenaan.

Maar het beste in jou situatie is te zoeken naar mogelijkheden om uit huis te gaan, mischien dat een maatschappelijk werker je erbij kan helpen??

quote:

Op woensdag 6 oktober 2010 16:18 schreef francis998 het volgende:

[..]
@Littlebutterflyy

je tekst is iets te lang om het helemaal te quoten en het quoten in stukken vindt ik zelf niet zo prettig dus ik doe het gewoon zo.

Als eerste, ik snap dat school moeilijk en dat er toch mee verder wilt, maar je moet gewoon beseffen dat je persoonlijk momenteel niet helemaal in "orde" bent. En daardoor zal school en werken gewoon heel moeilijk gaan.
Ik zou dus eerst jezelf iets meer op een rijtje zien te krijgen.
En dit kan hard klinken maar is hbo niet ook te lastig? Want je zegt dat je geen verplichte stage op het mbo kan doen, maar op het HBO moet je op een gegeven moment ook stage lopen, en als je mbo stage gedaan hebt, kan je op het hbo soms ook vrijstelling krijgen voor de stage.

En de thuissituatie die klinkt niet prettig, en komt deels ook bekend voor. Maar het belangrijkste is denk ik wat jij wilt?
Er moeten mogelijkheden zijn om uit huis te kunnen als jij dit wilt, het lastige is om deze te vinden.
Heb je anders niet bekenden of vrienden of andere personen bij wie je evt. terecht kan(gaan inwonen) in ruil voor een vergoeding?

en het ontploffen na een middagje uit, is logisch, je geeft zelf al aan dat je er moeite mee hebt om dingen buitenshuis te doen. Dus als je het dan doet, dan gebruik je meer emotionele en fysieke energie om kalm te blijven. En als je dan tot rust komt dan komt alles naar boven drijven.
En dat je ouders dat niet snappen, daar kan ik best inkomen want dat heb ik ook vaak met mijn ouder.
Bij mij aan de buitenkant is meestal niks zichtbaar omdat alles van binnen gebeurd, maar op bepaalde momenten trek ik het niet meer en ontplof ik gewoon. Maar wat ik meestal doe is mezelf ff op mijn kamer op sluiten daar gewoon mezelf helemaal laten gaan. En daarna op bed liggen uitrusten, tot ik denk. Nu gaan we er weer tegenaan.

Maar het beste in jou situatie is te zoeken naar mogelijkheden om uit huis te gaan, misschien dat een maatschappelijk werker je erbij kan helpen??

(we gaan het even over kleine vlinder hebben, dus heb ik je post aangepast )

Het ziet er naar uit dat je ouders je (vermeende) autisme niet accepteren. Accepteer jij je autisme? Dit is namelijk een cruciaal onderdeel, om voor jezelf een goed leven te kunnen leiden, met dingen die je wel kan

Dat met je ouders: deels herkenbaar. Ik ben ook zo'n 5 jaren door de molen heen geweest, dat vonden me ouders niet echt tof, haha En nu is de band goed met mn ouders, denk dat dat door ervaring komt, en ja, praten

Praten met een maatschappelijk werker lijkt mij ook een goed idee Hoezo ben je bang voor die "echte" test? Je voelt toch wat je voelt?

Hee,

Bedankt voor jullie reacties. Ik weet niet hoe ik moet quoten of iets zo even terug moet lezen dus ik probeer even te reageren op wat ik nog van jullie posts weet.

Waarom ik eerder voor een HBO dan een MBO studie zou kiezen. Wel inderdaad de stage op MBO zou gemakkelijker zijn dan op het HBO dat zeker. Maar ik zou kiezen voor een thuisstudie zowieso.
En voor een MBO thuisstudie moet je wel stage doen, bij een HBO thuisstudie niet.
Vandaar dat mijn keuze HBO zou zijn.

Ik heb eigenlijk al wel besloten om momenteel te stoppen met school en aan mezelf te gaan werken. Alleen hoe ik het mijn ouders en school laat weten is nog even een punt. Het huis zou namelijk te klein zijn hier.

Ik heb mijn autisme wel geaccepteerd. Ik voel me er beter in thuis dan bij eerdere diagnoses (angsstoornis, dysthyme stoornis, depressie etc.) Maar het probleem is dat ik moeite heb met bellen en afspraken maken buitenshuis met instanties en mensen die mij zouden kunnen helpen. Laat ik dit door mijn ouders doen (die het dus niet accepteren) dan denken die mensen al snel dat ik dingen inderdaad niet goed begrijp. Mijn moeder heeft ook achter mijn rug om op school met mijn coördinator een gesprek gehad. Ik heb dit achteraf pas van hem vernomen. Mijn moeder heeft hem hierin verteld dat ik informatie niet goed verwerk.
Dit doet ze bij alle mensen die mij verder zouden kunnen helpen. Zij hebben dus heel snel het idee dat ze tegen mij moeten praten alsof ik een jaar of tien ben. Wat absoluut het geval niet is.

Ik zit gewoon vast, omdat ik niet verder kan met mijn leven zolang ik nog thuis woon dmv de stress die de situatie geeft. Maar ik kan niet uit huis, omdat ik daar de financiele middelen niet voor heb.

Ik heb een maatschappelijk begeleider. Maar zoals eerder gezegd, wordt ik overgedragen naar volwassen hulp, en ik weet nog niet wie ik daarbij krijg. En ik kan geen afsrpaken met haar hebben thuis, want mijn ouders zijn er dan. Maar door de situatie thuis lukt het mij niet om buiten de deur naar haar toe te gaan. Het loopt allemaal een beetje vast dus.

quote:

Op woensdag 6 oktober 2010 16:43 schreef Littlebutterflyy het volgende:
Hee,

Bedankt voor jullie reacties. Ik weet niet hoe ik moet quoten of iets zo even terug moet lezen dus ik probeer even te reageren op wat ik nog van jullie posts weet.

Waarom ik eerder voor een HBO dan een MBO studie zou kiezen. Wel inderdaad de stage op MBO zou gemakkelijker zijn dan op het HBO dat zeker. Maar ik zou kiezen voor een thuisstudie zowieso.
En voor een MBO thuisstudie moet je wel stage doen, bij een HBO thuisstudie niet.
Vandaar dat mijn keuze HBO zou zijn.

Ik heb eigenlijk al wel besloten om momenteel te stoppen met school en aan mezelf te gaan werken. Alleen hoe ik het mijn ouders en school laat weten is nog even een punt. Het huis zou namelijk te klein zijn hier.

Ik heb mijn autisme wel geaccepteerd. Ik voel me er beter in thuis dan bij eerdere diagnoses (angsstoornis, dysthyme stoornis, depressie etc.) Maar het probleem is dat ik moeite heb met bellen en afspraken maken buitenshuis met instanties en mensen die mij zouden kunnen helpen. Laat ik dit door mijn ouders doen (die het dus niet accepteren) dan denken die mensen al snel dat ik dingen inderdaad niet goed begrijp. Mijn moeder heeft ook achter mijn rug om op school met mijn coördinator een gesprek gehad. Ik heb dit achteraf pas van hem vernomen. Mijn moeder heeft hem hierin verteld dat ik informatie niet goed verwerk.
Dit doet ze bij alle mensen die mij verder zouden kunnen helpen. Zij hebben dus heel snel het idee dat ze tegen mij moeten praten alsof ik een jaar of tien ben. Wat absoluut het geval niet is.

Ik zit gewoon vast, omdat ik niet verder kan met mijn leven zolang ik nog thuis woon dmv de stress die de situatie geeft. Maar ik kan niet uit huis, omdat ik daar de financiele middelen niet voor heb.

Ik heb een maatschappelijk begeleider. Maar zoals eerder gezegd, wordt ik overgedragen naar volwassen hulp, en ik weet nog niet wie ik daarbij krijg. En ik kan geen afsrpaken met haar hebben thuis, want mijn ouders zijn er dan. Maar door de situatie thuis lukt het mij niet om buiten de deur naar haar toe te gaan. Het loopt allemaal een beetje vast dus.

hmmm, voor zover ik begrijp heb je dus een maatschappelijk werker, ik weet niet precies hoe dit alles in elkaar zit. Maar ik kenden iemand die heeft van haar 17e tot 26e bij dezelfde maatschappelijk werker "gelopen" en de vorm van ondersteuning veranderde in de mate dat dingen meer op hun pootjes terecht kwam.
Verder je kan thuis niet afspreken met de maatschappelijk werker. En geloof me, ik heb er natuurlijk wel begrip voor dat je moeite hebt om dingen buitenshuis te doen. Maar je kan niet alles vanuit huis doen of door anderen laten doen.
Mischien is het goed om dit met je psycholoog te bespreken en te kijken hoe je beter met die angsten om kan gaan.

Ik weet niet of je dit geprobeerd hebt en kan proberen, maar ik heb dus mijn mp3 speler, en die heb ik altijd bij me als ik buitenshuis dingen ga doen. En op momenten dat het je teveel wordt is het mischien makkelijker je even te excuseren en een rustig plekje op te zoeken en muziek op te zetten die jij leuk vindt en waarbij je je ontspant en gewoon even je ogen dicht te doen en te richten op de muziek. Bij mij werkt dat sneller en efectiever dan ademshalingsoefeningen

Ben nu uitgeschreven bij de GGZ en ik ga op mezelf wonen

quote:

Op woensdag 6 oktober 2010 16:03 schreef Littlebutterflyy het volgende:
Sorry, nogmaals,

Ik wilde nog even beschrijven met een voorbeeld hoe er thuis op mij gereageerd word. Ik geef namelijk wel aan dat mijn ouders het niet snappen, maar misschien is een voorbeeld duidelijker.

Ik vind het erg moeilijk om ergens heen te gaan. Ik ben namelijk erg graag alleen en hou veel van rust en stilte. Als ik ergens heen ga is het al snel te druk en te veel voor me. Dit uit zich in angst.
Als ik op zo'n moment bij mijn ouders aangeef dat het niet gaat en dat het teveel is. Dan zeggen ze dat ik normaal moet doen. Ik mag vooral de anderen mensen niet laten merken dat er "iets"mis is. Ik moet zo normaal en sociaal mogelijk doen.
Ik probeer paniekaanvallen altijd te onderdrukken met ademhalingsoefeningen die ik van een psycholoog heb gekregen, maar soms helpen die gewoon niet. Mijn ouders schamen zich dan voor me. Als ze hier achteraf op terugkomen zijn ze vaak erg boos over het feit dat ik me niet "normaal"kon gedragen.

Als ik echter mezelf wel rustig weet te houden en de middag/avond/dag uitzit en we komen terug thuis en ik stort in zijn ze ook boos. Dan zeggen ze: je hebt de hele middag geen last gehad, waarom zou nu problemen hebben. Je stelt je aan.

Oftewel, ik mag niet laten merken als het niet gaat want dan worden ze boos. Maar als ik het niet laat merken dan zijn ze ook boos.

Ik vroeg me af of meer mensen zulke reacties van hun omgeving krijgen? Als mensen niet snappen dat het soms gewoon teveel is allemaal.

Groetjes,

Da's kut, blijkbaar begrijpen ze niet hoeveel last je ervan hebt. Kun je ze niet overtuigen? Laat ze enkele folderstjes/boeken lezen, of laat ze praten met jou en je begeleider.

@ dehovenier.

Tja, het is niet dat ze er niet genoeg van af weten. Ze wíllen het gewoon niet weten. Of in ieder geval niet dat ik daarmee beperkt ben.

Ze hebben aangeboden gekregen meer uitleg te krijgen of zelf gesprekken te hebben met iemand over hoe ze mij het beste kunnen helpen. Maar dat hebben ze afgewezen.

Verder laat mijn moeder wel allemaal sites en boeken lezen van mensen die ondanks hun autisme toch het hebben weten te maken in de wereld. En nu een of andere top functie hebben en blijkbaar een geweldig leven hebben.
Dan zegt ze: zie je wel, je kunt ermee leren leven dus doe maar normaal.

En ja, ik geloof ook wel dat je kan leren beter en beter in deze maatschappij te passen. Maar dat gaat niet van vandaag op morgen, en dat verwachten ze wel.

Verder Gefeliciteerd! Ik ken je verhaal niet, maar fijn dat je uit huis kunt.

Ik lig weer mooi overhoop met mijn gevoel omdat ik me alles weer persoonlijk aantrek, ik een opmerking heb gemaakt die de coach op het werk verkeerd heeft opgevat en ik me er geen houding aan kan geven . Het gaat bij de psycholoog gelukkig wat beter.

Ik kan moeilijk uit mijn gevoel komen, meh, whatever.

Ik denk dat ik me maar onverschilliger probeer op te stellen; ik wil graag socialer zijn maar ik trek me er te veel van aan. Eens kijken hoe dat uitwerkt (als het me lukt ten minste) ... Misschien moet ik maar eens wat gaan baggeren in ONZ ofzo .

Ik ben moe van mijn bemoeial-hersens, ik ben dit in ieder geval kwijt ... Ik zou soms willen dat ik totaal geen emoties/gevoel had, dit is redelijk vermoeiend .. Of in ieder geval het tegenwerkende verstand... Wat een nutteloos onderdeel.

Edit: ter achtergrond, ik weet sinds een korte tijd dat ik PPD-NOS heb..

quote:

Op woensdag 6 oktober 2010 18:20 schreef Littlebutterflyy het volgende:
@ dehovenier.

Tja, het is niet dat ze er niet genoeg van af weten. Ze wíllen het gewoon niet weten. Of in ieder geval niet dat ik daarmee beperkt ben.

Ze hebben aangeboden gekregen meer uitleg te krijgen of zelf gesprekken te hebben met iemand over hoe ze mij het beste kunnen helpen. Maar dat hebben ze afgewezen.

Verder laat mijn moeder wel allemaal sites en boeken lezen van mensen die ondanks hun autisme toch het hebben weten te maken in de wereld. En nu een of andere top functie hebben en blijkbaar een geweldig leven hebben.
Dan zegt ze: zie je wel, je kunt ermee leren leven dus doe maar normaal.

En ja, ik geloof ook wel dat je kan leren beter en beter in deze maatschappij te passen. Maar dat gaat niet van vandaag op morgen, en dat verwachten ze wel.

Verder Gefeliciteerd! Ik ken je verhaal niet, maar fijn dat je uit huis kunt.

Leuke ouders heb je dan

Mijn verhaal? Mja, ben man, 24 jaar, woon thuis en ik werk in een tomatenkwekerij. Wat wil je nog meer weten

Je broek zakt toch af van zulke ouders. Zelf had ik dat ook tot op zekere hoogte. Mijn ouders hadden er nooit begrip voor dat ik een hekel aan mijn eigen verjaardag had bijvoorbeeld. Want dat hoort ieder kind namenlijk de leukste dag van het jaar te vinden anders is het een complete weirdo. Maar ja het laatste waar ik op zat te wachten is het middelpunt van de belangstelling te zijn. De meeste mensen zijn zo boers. Omdat zij iets leuk vinden kunnen ze er met hun verstand niet bij dat iemand anders dat helemaal niet leuk vind en dan vervallen ze vaak in regelrechte beledigingen. 90% van de mensen kunnen zich totaal niet inleven in anderen. Ze denken puur vanuit hun eigen perspectief en als iemand er een afwijkende mening op nahoud dien je die zo lomp mogelijk te overschreeuwen. Asperger is opzich nog niet eens zo erg het is de onbegrip en het lompe gedrag van anderen wat het zo tergend maakt. Iedere spreekbeurt op school ook bijvoorbeeld. Leraar: Wow dat was slecht. Onvoldoende. Ik: Tell me about it. Leraar: Waarom was het zo slecht, niet voorbereid? Ik: Jawel. ik kan dit gewoon niet. Leraar : Waarom niet? Ik: Zenuwen, IDK. Leraar: Zenuwen voor wat? Ik: Voor dit. Leraar: Waarom? AHH zo tergend. Totaal geen begrip. Iedere spreekbeurt stond ik voor lul. Ieder jaar wist ik dat het weer zou gebeuren maar ik kon er niks aan doen. Ik haat dat. en andere mensen begrijpen het niet. Zelfmoordnijgingen. En dan zag ik al die andere fucking kids allemaal semi nonchalant hun verhaaltje houden met hier en daar een gevatte woordspeling. Ik haatte dat ik zo was.
/rant

Andere aspergers die moeite hadden met spreekbeurten/presentaties?

@randymcranderson

Ik ga dood als ik een spreekbeurt/mondeling moet houden. Echt letterlijk zowat. Ik was me in de tweede al zorgen aan het maken over het nederlands debat in de zesde, want dat telt voor de helft mee met het examen. Zo erg is het.
Het stomme is dat als ik op school of hier thuis aangeef dat ik daar gewoon niet voor gemaakt ben, om voor mensen te spreken, ik te horen krijg dat het een kwestie van oefenen is. -,-

En inderdaad mijn ouders zijn niet de meest begrijpende wezens. Maar ach, ze doen hun best

Ja oefenen voor de spiegel zeggen ze dan ofzo. Bullshit. Het ging gewoon niet en de huisarts was ook niet bereid om medicatie voor te schrijven dus daar stond ik weer voor lul. En dan probeert zo'n leraar je een plezier te doen door te zeggen "wow dat was slecht, maar je mag het volgende week opnieuw proberen als je wilt." Bro ik ben blij dat ik er weer een jaar vanaf ben. Schrijf die onvoldoende maar op. I dont give a fuck.

quote:

Op woensdag 6 oktober 2010 21:51 schreef RandyMcRanderson het volgende:
Je broek zakt toch af van zulke ouders. Zelf had ik dat ook tot op zekere hoogte. Mijn ouders hadden er nooit begrip voor dat ik een hekel aan mijn eigen verjaardag had bijvoorbeeld. Want dat hoort ieder kind namenlijk de leukste dag van het jaar te vinden anders is het een complete weirdo. Maar ja het laatste waar ik op zat te wachten is het middelpunt van de belangstelling te zijn. De meeste mensen zijn zo boers. Omdat zij iets leuk vinden kunnen ze er met hun verstand niet bij dat iemand anders dat helemaal niet leuk vind en dan vervallen ze vaak in regelrechte beledigingen. 90% van de mensen kunnen zich totaal niet inleven in anderen. Ze denken puur vanuit hun eigen perspectief en als iemand er een afwijkende mening op nahoud dien je die zo lomp mogelijk te overschreeuwen. Asperger is opzich nog niet eens zo erg het is de onbegrip en het lompe gedrag van anderen wat het zo tergend maakt. Iedere spreekbeurt op school ook bijvoorbeeld. Leraar: Wow dat was slecht. Onvoldoende. Ik: Tell me about it. Leraar: Waarom was het zo slecht, niet voorbereid? Ik: Jawel. ik kan dit gewoon niet. Leraar : Waarom niet? Ik: Zenuwen, IDK. Leraar: Zenuwen voor wat? Ik: Voor dit. Leraar: Waarom? AHH zo tergend. Totaal geen begrip. Iedere spreekbeurt stond ik voor lul. Ieder jaar wist ik dat het weer zou gebeuren maar ik kon er niks aan doen. Ik haat dat. en andere mensen begrijpen het niet. Zelfmoordnijgingen. En dan zag ik al die andere fucking kids allemaal semi nonchalant hun verhaaltje houden met hier en daar een gevatte woordspeling. Ik haatte dat ik zo was.
/rant

Andere aspergers die moeite hadden met spreekbeurten/presentaties?

Gelukkig was het bij mij niet zo erg. Ik vond het niet leuk om te doen. Maar het ging wel Ik had iig een voldoende