KvK en EVD nutteloze en misleidende instanties

quote:

Op woensdag 10 november 2010 07:16 schreef Tangarine het volgende:
Wtf, waarom zit dit in ttk? 0o

Tsja, vraag het maar aan Sjeen....

De klanten blijven intussen binnenstromen
Ik begin te vrezen dat mijn privacy van korte duur is
En ja hoor...
Twee dames stevenen met kordate tred op mijn territorium af
Een van hen draagt een grote doos onder haar arm
In hun midden een mollig knaapje van een jaar of acht
Zijn beide knuisten stevig geklemd in die van, ogenschijnlijk, moeder en oma
Oma spreekt me aan, in het Tsjechisch uiteraard
Ik maak duidelijk dat ik de taal niet machtig ben
"Frei?" vraagt oma, wijzend op de lege plaatsen naast en tegenover me
Ik knik, wij Nederlanders staan immers bekend om onze gastvrijheid
Het knaapje wordt tegenover mij geposteerd, veilig ingeklemd tussen mama en de muur
Oma neemt plaats naast mij
Terwijl het jochie me met grote ogen aanstaart beginnen de dames een geanimeerd gesprek
Af en toe een liefdevolle blik op hun spruit werpend
Die kan blijkbaar geen genoeg van me krijgen en blijft me aanstaren
De ober neemt mijn bestelling op
Ik heb vandaag geen trek in pizza
Kies voor een schnitzel
Ik begin me wat ongemakkelijk te voelen onder de onophoudelijke blikken van het knaapje
Neem me voor straks in het toilet even in de spiegel te kijken
Misschien heb ik een vlekje op mijn gezicht of zoiets...
Ik haal mijn aktetas tevoorschijn en begin wat papieren door te nemen die ik al bijna uit mijn hoofd ken
Tenslotte verliest hij zijn interesse voor me
Begint te jennen, stoort de dames in hun gesprek
Mams krijgt er genoeg van en haalt de doos tevoorschijn
Overhandigt die aan het ventje
Terwijl mijn eten geserveerd wordt begint hij hem uit te pakken
Vanachter mijn schnitzel, gedecoreerd met een plak kaas en een klodder spinazie, zie ik rails en een trein tevoorschijn komen
Zorgvuldig begint hij de rails uit te leggen
Uit voorzorg verplaats ik mijn cola en druk me wat dieper in mijn hoekje
Het is geen elektrische trein en hij moet er zelf geluid bij maken
Hij kwijt zich enthousiast van zijn taak al lijkt het voortgebrachte geluid niets op dat van een trein
Ik scherm mijn bord af voor eventuele vloeistoffen die mijn kant van de tafel zouden kunnen bereiken
Uiteraard ontspoort de trein en belandt met een stevige tik tegen de rand van mijn bord
Mams krijgt eindelijk zicht op de situatie en spreekt het ventje vermanend toe
Verontschuldigt zich tegenover mij
Ik glimlach vriendelijk en toegeeflijk, ach ’t is zo'n lief knaapje...
Er komen nog meer rails uit de doos, het wordt een flink netwerk
Wagons worden aan de trein gekoppeld
Het is blijkbaar spitsuur, de trein passeert herhaaldelijk rakelings mijn diner
Het geluid, meer dat van een Ferrari, neemt een hoogst irritant volume aan
Tenslotte krijg ik er genoeg van en overzie mijn mogelijkheden
Ik kan mams vragen een paar tabletjes tegen ADHD in de ranja van zoonlief op te lossen
Helaas is mijn Tsjechisch hiervoor niet toereikend
Ik kan het ettertje een weloverwogen portie spinazie in zijn oog mikken
Het vooruitzicht staat me wel aan
Vanwege mijn goede opvoeding verwerp ik, met tegenzin, die gedachte
Het enig overgebleven aanvaardbare alternatief is betalen en wegwezen
Dat doe ik dan ook
Een verontschuldiging mompelend wurm ik me langs oma
Ze werpt een verbaasde blik op mijn slechts gedeeltelijk leeg gegeten bord
Ik haast me naar buiten
Eigenlijk had ik toch al niet zo’n honger...

Ik wandel nog even door de winkelstraat Horska
Passeer mijn "stamkroegje"
Werp een hunkerende blik naar binnen
Ik kijk op mijn horloge
Het is bijna negen uur
Ik wil niet het risico lopen dat het weer een latertje wordt
Draai me vastberaden om en loop in de richting mijn hotel
Misschien staat er iets van mijn gading in de minibar
Nog een uurtje lezen
En dan plat
Morgen staat Vrchlabi op het programma

Laurens Gerard Rinkes

**.*** euro...
Het getal zingt door mijn hoofd
Wordt groter en groter
Het wordt een duizelingwekkend bedrag
Die verrekte BTW...

Ik rijd het bochtige weggetje naar boven
Het groene landschap kleurt langzamerhand wit
Tot mijn verbazing krijgt Henk gelijk met zijn bewering dat er sneeuw ligt in Zacler
Het is een van de redenen voor mij om een bezoekje terplekke af te leggen
Ik rijd door het gehucht Babi
Minder vaart in de ruime bocht naar links
Passeer de bunker Stachelberg
In de verte doemt het bord van Skiareal Arrakis op
Ik zet mijn Rexton langs de kant van de weg en stap uit
Schraap met mijn schoen over het dunne laagje sneeuw
Heb je hier sneeuwkettingen voor nodig...?
Ik vraag het me af
De piste is niet in bedrijf
Mijn blik gaat over het stadje in de verte
Dan naar links en omhoog
Door de kale kruinen van het geboomte zie ik nog net het dak van mijn burcht



Ik blijf even staan
Overvallen door een scala aan emoties
Trots... hoop... twijfel... boosheid...
Eindigend in vastberadenheid
Ik loop terug naar mijn auto en stap in
Vijf minuten later rijd ik het stadje binnen
Parkeer mijn auto op het pleintje voor de supermarkt
Ik kijk om me heen
Zacler lijkt uitgestorven
Slechts de kringelende rook uit diverse schoorstenen verraadt menselijke aanwezigheid...

[ Bericht 0% gewijzigd door JohannesP op 11-11-2010 01:42:02 ]

Ik open de achterklep van mijn auto en tast naar mijn snowboots
Niet vanwege de kou maar meer om het grove profiel van de zolen
Met moeite, gehinderd door mijn dikke ski-jack, trek ik de veters aan
Ik haal mijn mobieltje uit de carkit en steek het in mijn binnenzak
Hang mijn camcorder om mijn nek en sluit de auto af
Ik loop het korte stukje tot aan het bord, links van de straat, met de vermelding 'Zamek'
Werp een blik op het weggetje dat tamelijk steil naar boven voert
Zie bandensporen op de verse sneeuw
Begeef me op weg naar boven
Het is hier onmiskenbaar kouder dan in Trutnov
Mijn handen beginnen door te steken
Ik steek ze diep in de zakken van mijn ski-jack
Mijn voeten glibberen over het bevroren wegdek
Bijna maak ik een schuiver maar ik herstel mijn evenwicht nog net op tijd
Het kost me een kwartier voor ik boven ben
Gelaten kijk ik naar het enorme gat in het gaas van de poort
Het kasteel heeft blijkbaar een onweerstaanbare aantrekkingskracht op bepaalde mensen
Nieuw is het bordje dat naast een Tsjechische tekst de naam Wekostav vermeldt
Ik loop het terrein op, over een smetteloze laag sneeuw
Hier en daar zie ik sporen van een ree
Verder, om het kasteel heen
De kolossale muren maken dat ik me klein voel
Ik haal mijn camcorder uit zijn foedraal en begin opnamen te maken
Het gebouw biedt nog steeds dezelfde troosteloze aanblik
Wel worden de gebreken wat gecamoufleerd door de sneeuwlaag
Al filmend loop ik de binnenplaats op
Wandel naar het torentje aan de andere kant
Leun tegen de gehavende kanteelmuur
Kijk naar de burcht tegenover me
Er zijn weer enkele ruiten ingegooid constateer ik
Een gevoel van moedeloosheid bekruipt me
Maakt plaats voor berusting
Zo lang er niet verbouwd wordt zal dit gewoon doorgaan realiseer ik me
Even twijfel ik
Zal ik nog een kijkje binnen nemen?
Ik voel de sleutel in mijn binnenzak
Verwerp mijn overweging
Wat heeft het voor zin?
Ik kan me het interieur nog levendig voor mijn geest halen
Heb geen trek nog eens in mijn eentje door de desolate gangen te dwalen
Het begint weer licht te sneeuwen
Ik trek mijn kraag wat hogerop
Opnieuw wordt ik getroffen door de beklemmende stilte rond het kasteel
Ik ben dit niet gewend
Nederland is vervuld van geluiden
Auto's, radio's, machines, mensen...
Maar hier... niets...
Niets... behalve het geknisper van de tegen elkaar wrijvende twijgen van de hoge bomen op de binnenplaats
Een plotselinge windvlaag
Ik schrik wanneer een forse sneeuwlaag uit de spar vlak achter me met veel lawaai op de grond belandt
In de verte blaft een hond
Het geluid gaat over in een aanhoudend, naargeestig gejank
Ik huiver, besluit dat mijn bezoek aan het kasteel lang genoeg geduurd heeft
Berg mijn camera op en daal het smalle torentrapje af
Glibber naar beneden in de richting van het centrum van Zacler
Als ik bij mijn auto aankom gaat de deur van de supermarkt open
Een vrouw van middelbare leeftijd loopt naar buiten
Ze zeult een zware boodschappentas met zich mee
Blij met het teken van leven groet ik haar: "Dobry den!"
Wellicht klink ik wat te uitbundig
Ze kijkt me verbaasd aan
Schenkt me een wat nors hoofdknikje en vervolgt haar weg

In Rudnik sla ik scherp rechtsaf, richting Vrchlabi
De laatste huizen van de bebouwde kom verdwijnen in mijn achteruitkijkspiegel
De afspraak staat om twee uur
Ik geef wat meer gas
Passeer het vliegveld aan de rechterzijde
Er is geen bedrijvigheid
De fruit- en groentekraam op het parkeerplaatsje ervoor is niet bemand
Even later rijd ik Vrchlabi binnen
Parkeer mijn auto op het braakliggende terrein voor een grauwgrijs flatgebouw
Ik loop in de richting van de hoofdstraat Krkonosska en sla linksaf
Werp een blik op mijn Seiko
Ik heb nog ruim de tijd voor een kop Cappuccino

"En? Heb je het contract al binnen?"
Een overbodige vraag besef ik
Dennis schudt zijn hoofd
"Nog niet, nee Henk wilde op het laatste moment nog iets veranderen"
Ik zit in het nauwe secretaressevertrek van de Holland Trade House-vestiging in Vrchlabi.
Tegenover me, aan het bureau, zit Dennis Rinkema
Zijn bevallige secretaresse is, tot mijn spijt, nergens te bekennen
Ik voel me wat ongemakkelijk
Mijn benen zitten me in de weg
Ik ga, krampachtig door het gebrek aan ruimte, wat verzitten
Vraag me af waarom we niet in het veel ruimere kantoor ernaast plaatsnemen
Zucht
"Wat is er toch met die man? Waarom komt hij zijn afspraken niet na?"
Dennis haalt machteloos zijn schouders op
Ik zie het als een uitnodiging om mijn klaagzang voort te zetten
"Het hele project is tot nu toe één groot drama. Vertraging na vertraging, verandering na verandering, beloftes die niet nagekomen worden... Hoe lang gaat dit allemaal nog duren?"
"Tsja, Henk is nogal euh voorzichtig"
Ik voel de wrevel opkomen
"Het draait niet alleen om Henk. Ik had van jullie ook wel wat meer doortastendheid verwacht"
Hij kijkt verongelijkt
"Nou, je moet toegeven dat de omstandigheden waaronder de transactie heeft plaatsgevonden ook niet alledaags waren" sputtert hij tegen
"Nee, inderdaad niet, maar we hadden toch zon goede overeenkomst opgesteld?" riposteer ik
Hij ontwijkt mijn blik
"Aan die overeenkomst mankeert niets, je bent helemaal ingedekt. Maar hij moet wel nagekomen worden uiteraard. Dat het allemaal zo lang duurt ligt niet aan ons maar aan Henk"
"Nee, er mankeert niets aan die overeenkomst, alleen moet ik nu wel **.*** euro BTW betalen waarvan ik vooraf niet op de hoogte was" bits ik onwillekeurig
Hij kijkt me aan
"Ja, maar die kun je terugvorderen bij de fiscus"
Ik hef, de wanhoop nabij, mijn blik naar het plafond
"Inderdaad ja, dat zou ik kunnen Als ik een BTW-administratie zou hebben. Wat niet het geval is"
"Goed, maar die kunnen we aanvragen" antwoordt hij onverstoorbaar
"En hoe lang gaat dat duren?" vraag ik
Hij haalt zijn schouders op
"Volgens mij een week of zes. Maar eigenlijk is dat meer de afdeling van Edwin Booijmans"
Ik zink achterover in mijn stoel
Zes weken...
Zes weken uitstel...
Of gewoon mijn verlies slikken en betalen
Ik voel mijn woede weer opborrelen
Waarom zijn ze niet eerder op het idee gekomen van die BTW-administratie?
Ze kenden mijn plannen toch?
Ik had sowieso zo'n administratie nodig gehad
Dennis bemerkt mijn ergernis
"Ik zal hem nu direct even bellen, dan weten we het zeker"
Hij toetst een nummer in op het toestel voor hem op het bureau
Wacht op verbinding en vraagt naar Edwin
Even later legt hij de haak weer op het toestel
"Hij is niet op kantoor, ik zal hem een mailtje sturen dan antwoordt hij wel rechtstreeks naar jou toe"
"Zelfs die factuur waarin het voorschot op de renovatie vermeld zou staan heb ik nog niet binnen. En geloof me, ik heb er vaak genoeg naar gevraagd" foeter ik nog wat na
Hij opent zijn mond om te antwoorden maar krijgt daarvoor geen tijd
De deur van het naastgelegen kantoor zwaait plotseling open
Een tengere man, voor in de dertig, maakt zijn entree
Ongeveer mijn lengte, donkerblond, halflang, golvend haar
Gekleed in een chique grijs pak
In zijn rechterhand een bundeltje papieren
Hij ziet me, lijkt verrast
Loopt op me toe en steekt zijn hand uit
"Laurens Gerard Rinkes"
Ik sta op
"Jos Davids, aangenaam"
Hij kijkt me polsend aan
"Zo, de man achter de stem..."
Ik ben verrast door de onverwachte ontmoeting
Weet zo gauw geen antwoord
Hij maakt van de gelegenheid gebruik
Draait zich schielijk om
Loopt naar het kopieerapparaat dat op een lage dossierkast achterin het vertrek staat
Tilt de kap op, legt een vel papier op de plaat en drukt wat knoppen in
Blijkbaar zonder het gewenste resultaat
Hij draait zijn hoofd naar Dennis toe
"Weet jij hoe dit ding werkt?"
Dennis staat, bijna slaafs, op om zijn baas van dienst te zijn
Het apparaat doet nu wel zijn werk en spuwt de kopieën uit
Met zijn ogen strak op de papieren gericht verdwijnt de heer Rinkes weer in zijn comfortabele kantoor
Hij gunt me geen blik meer waardig...

Ik voel me beledigd
Ben er vrij zeker van dat hij wist dat ik hier vandaag zou zijn
Hij heeft gewoon geen trek om me te woord te staan
Hoofdpijndossiers lost hij blijkbaar liever niet zelf op
Afijn, ik weet nu tenminste mijn plaats
Dennis kijkt me onzeker aan
Weet zich geen raad met de situatie
Ik ben wat van mijn apropos
Dan herinner ik me het taxatierapport en het uittreksel van het kadaster
Ik reik voorover naar mijn aktetas
Overhandig hem de documenten
"Deze moest ik je van Henk geven"
Hij werpt er een korte blik op
"Nou, dat werd tijd ook" zegt hij, wijzend naar het uittreksel "Als je eens wist hoe vaak ik hem hiernaar gevraagd heb..."
Het klinkt me akelig bekend in de oren
Weer vraag ik me af waarom ze met Henk in zee zijn gegaan
Als alles zo moeilijk verloopt dan laat je zon man toch vallen?
Ga je toch op zoek naar een ander?
Het lijkt er bijna op dat Henk ze in zijn zak heeft
Ik hervat het gesprek
"Ik wil er nog even over nadenken of we die BTW-administratie afwachten. Maar intussen wil ik wel dat contract vertaald zien. Wie weet wat er allemaal in veranderd is"
Nu is het mijn beurt om wantrouwig te zijn
"Nou, ik denk niet dat ik dat eerder binnenkrijg dan wanneer Henk terug is. Of hij moet het gisteren gepost hebben" zegt Dennis
Plotseling ben ik het onderwerp spuugzat
"Ok, zo gauw je het binnen hebt dan" rond ik af
"En wat die BTW-administratie betreft had ik graag een supersnelle afhandeling" voeg ik eraan toe
"Ik zal contact met Edwin opnemen zo gauw hij terug is" belooft hij
Eigenlijk had ik nog meer op mijn agenda staan
Zoals de verkoopbegeleiding waarnaar ik enkele maanden geleden geïnformeerd heb
Ik heb nog steeds geen offerte ontvangen
Heb er eigenlijk ook geen belangstelling meer voor
Één ding heeft het gesprek me duidelijk gemaakt
Ze hebben Henk niet in de hand
Staan machteloos tegenover zijn grillen
De ontmoeting met Laurens Gerard Rinkes heeft me bovendien tot een conclusie gebracht
De heren gaan niet echt tot het uiterste om mijn probleem uit de wereld te helpen
Ik ben blijkbaar geen interessante partij
Ik zal mijn eigen boontjes moeten doppen
Ik kom tot het besef dat verder praten geen zin heeft
Maak aanstalten om te vertrekken
Op de valreep heeft Dennis nog een verrassing voor me
"Oh ja, er is nog wel een meevallertje"
Ik kijk hem aan
"De koopsom kunnen we verminderen met de prijs van het perceel. Daar hoef je dan geen overdrachtskosten over te betalen"
Een snelle berekening leert me dat het meevallertje zeer gering van omvang zal zijn
In het niet valt in vergelijking met de BTW-verrekening

Mijn hoofd tolt als ik in mijn auto stap
Het landschap zoeft voorbij op mijn weg terug naar Trutnov
Ik zie het niet
Mijn hersenen malen zich suf
Ik moet andere contacten zien te krijgen
Op deze manier kom ik niet verder
Maar bovenal moet ik vriendjes blijven met Henk
Zijn vertrouwen winnen
Hem zover zien te krijgen dat hij tekent
De gedachte om hulp te zoeken bij een advocaat komt niet in me op
Nog niet...

Cocaine...

Donderdag 13 januari 2005

Even voor Bad Oeynhausen begint het te sneeuwen
Niet verontrustend, slechts wat vlokjes
Ik zet mijn ruitenwissers op de intervalstand
Wrijf door mijn roodomrande ogen
Ik begin moe te worden
Ik ben vanmorgen pas laat vertrokken uit Trutnov
Heb me eigenlijk wat verslapen
Het loopt nu tegen zevenen
De rit is uitstekend verlopen
Prima reisweer op een enkel winters buitje na
Bijna thuis, bedenk ik opgelucht
Het laatste stukje van Bad Oeynhausen naar Hengelo is een eitje
Als het niet tegenzit nog zo'n twee uurtjes rijden
Ik neem de afslag
Draai in een ruime bocht naar rechts de stad in
Rem voor het stoplicht, de eerste in een lange rij
Het verkeer zit weer eens vast
Humeurig kijk ik naar de rij auto's voor me
Ik grom
Wanneer wordt er nu eens een fatsoenlijke weg om die stad heen gelegd?
Ik trek op, rem weer
Vervloek mijn voorganger
Waarom remt-ie nou?
Dat licht staat toch op groen?
Mijn duim gaat naar de claxon
Op het laatste moment beheers ik me
Wat schiet ik er mee op?
Gelaten schik ik me in mijn lot
Ik strek me, voor zover mogelijk, uit
Draai wat met mijn schouders om het stijve gevoel in mijn nek te verminderen
Het licht staat inmiddels weer op rood
Verveeld kijk ik wat rond
Trek Bruce Springsteen, mijn reisgezel van het laatste uur, uit de cd-lade
Rommel wat in het opbergvakje in de middenconsole
Haal er op goed geluk een cd uit
Even later schalt de bluessound van J.J. Cale door het voorcompartiment

"If you want to hang out, you've got to take her out, cocaine"

Wow, dat swingt
Ik zet het volume op twintig
De vibrerende bassen dreunen door mijn lichaam
De dwingende klanken geven me nieuwe energie
Ik dein onwillekeurig mee op de muziek
Het echtpaar in de VW Passat naast me kijkt met gefronste wenkbrauwen in mijn richting
Ik glimlach ze innemend toe
De vrouw trekt een pruilmondje en kijkt snel weer stug voor zich uit
Mompelt een paar woorden richting haar echtgenoot
Ik meen te liplezen dat het over mijn hoofd en een bepaald zuivelproduct gaat
Ik haal mijn schouders op
Steek mijn zoveelste sigaret aan
De asbak puilt inmiddels uit
Het stoplicht springt op groen
Dit keer schiet ik wel tien meter op voor het weer van kleur verschiet

"If you want to get down, get down on the ground, cocaine"

J.J. Cale begint aan zijn reprise van het nummer als ik het laatste stoplicht achter mij laat
Ik zet het geluid zachter
Trap opgelucht het gaspedaal in
Hengelo, here I come... nog maar een paar uurtjes rijden
Ik heb het mis...
De sneeuwvlokjes worden flinke vlokken
De vlokken zwellen aan tot een dicht sneeuwgordijn
Het zicht vermindert snel tot twintig, vijfentwintig meter
Ik minder vaart maar maak me geen zorgen
Ik heb mijn Rexton in de four-wheel-drive-stand gezet
Bovendien heb ik winterbanden
Tot vlak voor Osnabrück schiet ik nog redelijk op
Daarna verandert het hele landschap allengs in één smetteloze witte vlakte
Er is geen auto meer te bekennen
Waarschijnlijk is iedereen gewaarschuwd door de weerberichten
Ik tuur verbeten voor me uit
Vloek
Ik zie die hele verrekte autobaan niet meer...

Deze topic is bedoeld als waarschuwing voor ondernemers en particulieren die overwegen onroerend goed in het buitenland aan te schaffen.
Of het nu gaat om commerciele initiatieven of gewoon om de aanschaf van een vakantiewoning;
Ik probeer hierin aan te geven in welke 'netwerken' u verzeild kunt geraken als u dergelijke plannen heeft.
En met zogenaamd 'degelijke' bedrijven in zee gaat.
Vergist u zich niet in de misschien af en toe wat 'softe' beschrijving van mijn ervaringen.
Ik ben keihard op mijn bek gevallen door bemiddeling van zogenaamd 'betrouwbare partijen'
Ik wil eenieder die nadenkt over de aanschaf van OG in het buitenland daarvoor waarschuwen.
Maak niet dezelfde fout die ik gemaakt heb...
Het kan u een fortuin kosten
Centen waarvoor u hard gewerkt heeft...
Net als ik...
Volg mijn verhaal, sla desnoods de gedeelten over die u als "blogg" beschouwt
Beveel dit topic aan bij, volgens u, geintereseerden
En vooral... vertrouw niet klakkeloos op door de KvK in Nederland aanbevolen bedrijven
Zoals ik gedaan heb...

[ Bericht 0% gewijzigd door JohannesP op 13-11-2010 19:59:24 ]

quote:

Op zaterdag 13 november 2010 21:08 schreef Noppert het volgende:
Na 4 pagina's lezen kom ik tot te volgende conclusie:

TP wilde avontuur
TP kreeg avontuur

TP = geen ondernemer en geen schrijver.

Maar ga zo door.

Dank je noppes...
Het enige dat ik meneem uit je post is het laatste "Maar ga zo door"
De rest vind ik niet de moeite waard om op te reageren

Ik zet mijn verstralers aan
De verblindend witte muur komt dreigend op me af
Schielijk zet ik de knop weer terug
Ik begin te zweten
Mijn kilometerteller zakt naar zeventig, zestig, vijftig en nog lager
Sneeuw, voor me, achter me, boven me, links, rechts
Ik word er claustrofobisch van

"She dont lie, she dont lie, she dont lie, cocaine"

J.J. Cale swingt onverstoorbaar door, zich niet bewust van mijn problemen
Maar ik kan hem nu even niet gebruiken
Geïrriteerd geef ik de cd-speler een enorme mep
Het apparaat zwijgt onmiddellijk
Mijn vermoeide ogen doen vertwijfelde pogingen het sneeuwgordijn te doorpriemen
Het lukt nauwelijks
Met een schamele dertig kilometer op mijn teller passeer ik de afslag Osnabrück
De wind schampt met een naargeestig gierend geluid mijn Rexton
Er rolt een zweetdruppel over mijn rug
Mijn voorhoofd ziet blank
Dit is niet verantwoord, gevaarlijk zelfs
Ik overweeg te stoppen op de vluchtstrook
Het einde van de bui af te wachten
Dan zie ik in mijn achteruitkijkspiegel koplampen opdoemen
Ze naderen met een angstaanjagende snelheid
Even vrees ik een botsing
Dan passeert de auto me met een wilde slinger
Gevolgd door verontwaardigd geclaxonneer
Ik bedenk me geen ogenblik
Trap het gaspedaal in tot op de bodem
Mijn Rexton slipt even, hervindt dan de grip op het wegdek
Na een poosje zit ik in het spoor
Met de moed der wanhoop concentreer ik me op de achterlichten
Laat ze je niet ontglippen Jos!
Ik geef wat meer gas als de afstand naar mijn gevoel weer te groot wordt
Probeer de nummerplaat te ontcijferen
Slaag daar slechts gedeeltelijk in
De man (tenminste, ik veronderstel dat het een man is) komt uit Gildehaus
Gildehaus! Das vlak voor grensovergang De Poppe!
Met een beetje geluk brengt hij me bijna thuis!
Ik werp een snelle blik op de kilometerteller
Negentig... bijna honderd...
Ik schud ongelovig mijn hoofd
Begrijp niet dat de beste man de weg überhaupt nog ziet
Ik doe een schietgebedje; rijd alsjeblieft niet de sloot in...
Zet die gedachte vlug van me af
De achterlichten, concentreer je op die achterlichten!
Mijn handen klemmen zich krampachtig om het stuur
Mijn knokkels zien wit van de krachtsinspanning

Na wat een eeuwigheid lijkt neemt de man de afslag Gildehaus
In gedachten bedank ik hem uitbundig
Hij mag wat mij betreft zelfs mijn fiets houden
Ik minder vaart
De bui is in hevigheid afgenomen
Toch is de weg nog steeds moeilijk te onderscheiden
Even later passeer ik grensovergang De Poppe
Neem de afslag naar De Lutte
Ik heb het helemaal gehad met de autobaan
Tot mijn verbazing wordt de sneeuwlaag dunner en dunner
Bij Oldenzaal vallen er gaten in
Een half uur later parkeer ik de auto op de oprit voor mijn huis
Leun even, natrillend, met mijn hoofd op het stuur
Met stramme bewegingen stap ik uit
Mijn koffer laat ik in de auto
Ik kijk verbaasd om me heen
Zie slechts hier en daar wat vage sneeuw
Mijn horloge geeft aan dat het half elf is
Ik steek de sleutel in het slot van de voordeur, open die
Nog voor mijn vrouw te begroeten trek ik een bokbiertje open
Zet de fles gulzig aan mijn mond en neem een paar diepe teugen
Wankel de woonkamer binnen
Mijn vrouw draait haar hoofd in mijn richting
"Hai! Hoe is het gegaa.."
Abrupt breekt ze haar vraag af
Kijkt me ongerust aan
"Is er iets gebeurd?"
Ik plof in mijn stoel
Neem nog een slok
Mijn getergde zenuwen komen langzaamaan tot rust
"Nee hoor," breng ik moeizaam uit "een beetje sneeuw onderweg, da's alles"
Ik geef een kort verslag van mijn, wederom teleurstellende, bezoek aan Tsjechië
Ze hoort het aan, schudt haar hoofd
"Ongelooflijk die man..."

Wat later die avond
Mijn vrouw heeft de koffer uit mijn auto gehaald
Het is een licht gevalletje gelukkig
Ze kijkt me aan
"Een beetje sneeuw zei je toch? Heb je de voorkant van je auto wel bekeken?"
Ik loop naar de hal, kijk door het raam
De grill is niet meer te zien
Het ijs piekt naar alle kanten uit
In het midden kieren donkere spleten tussen de aangekoekte sneeuw
Het lijkt of mijn auto een afgrijselijke witte muil heeft gekregen
Ik draai me om
"Nou ja, een beetje veel sneeuw..."

Ik maak het niet laat
Eet nog iets lichts
Neem nog een Bacardi-Cola
Duik mijn bed in
Val in een diepe slaap

"If you want to hang out, youve got to take her out, cocaine..."

Ik kom met een ruk overeind
Kijk wild om me heen
Het is stikdonker
Ik voel het zachte dons van het dekbed
Zie het gedempte lichtje van mijn wekker
Ik wis het zweet van mijn voorhoofd
Ik ben geen fan meer van J.J. Cale...

quote:

Op zondag 14 november 2010 00:13 schreef Noppert het volgende:

[..]
Beste JohhannesP. Dat is precies mijn punt. U zag de aantrekkelijke prijzen van onroerend goed in Tjechië op pagina 1 en de rest is geschiedenis. Ongeacht de onwillige echtgenote, de waarschuwingstekens - die zich overigens al vroeg aandienen - was uw beslissing op pagina 1 van het verhaal al genomen. OMDAT U ALLEEN LEEST WAT U WILT LEZEN!! U kunt het inkleden wat u wilt, niks gedegen voorbereiding, niks geslaagd ondernemer; U zag de mooie plaatjes en u was verkocht.

Neemt niet weg dat het vermakelijk leesvoer oplevert, dus het devies blijft:
Ga zo door!

Tsjongejonge... meneer is blijkbaar een ervaren ondernemer...
Als u de moeite neemt om mijn verslag verder te vervolgen zult u vernemen dat mijn initiatief wel degelijk succcesvol 'had kunnen zijn' maar gesmoord is door zogenaamd 'betrouwbare en degelijke' bedrijven.
Trouwens; het is wel erg gemakkelijk om 'langs de kant te staan' en te roepen dat iemand 'zonder gedegen voorbereiding' (lees 'dom') een buitenlands avontuur aangaat.
Als u mijn verhaal 'echt' goed gevolgd had, had u daaruit kunnen vernemen dat ik mij vooraf goed georienteerd heb op mijn onderneming...

[ Bericht 1% gewijzigd door JohannesP op 14-11-2010 23:58:29 ]

Een charmeoffensief

Ik moet zijn vertrouwen zien te winnen
Nee, méér dan dat...
We moeten écht goede maatjes worden
Ik moet hem zover zien te krijgen dat hij niet meer twijfelt
Tekent...
En als hij dat gedaan heeft... dan kan hij stappen
Ik wil niets meer met hem te maken hebben
Tot dan echter; vriendjes blijven
Kameraadschappelijk met hem omgaan
Mijn weerzin opzij zetten
Maar vooral...
Niets laten merken van mijn voornemens

Het is maandagmiddag 17 januari 2005

Ik zit aan het bureau in mijn kantoor
In gepeins verzonken
De rook van mijn sigaret kringelt gestaag richting plafond
Mijn koffie staat koud te worden
De atmosfeer in het vertrekje wordt rokerig, benauwd
Ik merk het niet
Gedachteloos tik ik de bijna zwichtende askegel in de asbak
Neem een volgende trek die ik diep inhaleer
Mijn gedachten vertoeven in Tsjechië, bij mijn probleem
Holland Trade House heb ik zo goed als afgeschreven
Ik heb het wel gehad met hun softe aanpak, hun twijfelachtige adviezen
Het voortdurende getraineer
Zogauw ik andere contacten heb is het 'dag met het handje'
Dat herinnert me eraan dat ik dat bedrijf in Náchod nog moet natrekken
Ik neem me voor vanavond het internet uit te pluizen
Pavel Sodomka in Náchod... misschien levert het wat op
Mijn gedachten gaan weer naar de oorzaak van mijn probleem: Henk Westerterp
Dat vertrouwen winnen... hoe pak ik dat aan?
De man lijkt gewoon argwanend tegenover iedereen te staan
Ik probeer me onze gesprekken voor de geest te halen
Wat zou ik kunnen doen om hem te paaien?
Dan herinner ik me dat hij diverse keren heeft verteld dat hij hulp zoekt
Iemand die zijn bedrijf in Nederland promoot, contacten met klanten onderhoudt
Het begin van een plan vormt zich in mijn grijze cellen
Als ik nu eens...
Ik schud afkeurend mijn hoofd
Dat kan ik niet maken
Toch blijft het idee hangen
Het zou maar voor een korte periode zijn
Totdat ik niet meer van hem afhankelijk ben
Totdat hij getekend heeft
Geërgerd frons ik mijn wenkbrauwen
Die factuur moet ik ook nog steeds van hem krijgen
En die doos met het bestek van het kasteel wil ik terug
Het begint me te duizelen
Hoe krijg ik dat allemaal voor elkaar zonder zijn argwaan opnieuw te wekken?
Een penetrante lucht dringt door tot mijn neusgaten
Het filter van mijn sigaret begint te smeulen
Snel doof ik het ding in de uitpuilende asbak
Plotseling bemerk ik dat het grijs ziet van de rook
Open een raam en laat een stroom kille winterlucht binnen
Ik trek de ritssluiting van mijn dikke wintertrui op tot vlak onder mijn hals
Besluit mijn plannetje even te laten bezinken

Een paar dagen later
Ik zit me te verbijten
Ik hoor maar niets over de procedure omtrent mijn BTW-registratie
En ik heb nog wel zo aangedrongen op spoed
Dan kunnen ze me toch tenminste op de hoogte houden van de vorderingen?
Of zijn die er niet?
Ik besluit Dennis te mailen
Vraag hem hoe het ermee staat
Aan het eind van de dag krijg ik een berichtje terug
Edwin Booijmans zal me binnenkort een mailtje sturen, luidt het antwoord
Ja, dat zei hij, ruim een week geleden in Vrchlabi, ook al
Maar ik wil niet langer wachten, ik wil resultaten zien
Ik stel dezelfde vraag in een mailtje naar Edwin
Het antwoord laat een dag op zich wachten:

"Beste Henk,
Om Cosy cottage als BTW betaler te kunnen registreren, moeten er eerst extra handelslicenties aangevraagd worden. Je zult begin volgende week hiervoor volmachten met begeleidend schrijven ontvangen. Daarna kunnen we Cosy Cottage als BTW betaler registreren. In totaal zal het voorgaande omstreeks 6 weken in beslag nemen (volmachten tekenen, registreren bij de rechtbank, aanvragen BTW nummer), dus een maand in beslag nemen."

Geërgerd kijk ik nog eens naar de aanhef
'Beste Henk...'
Dan haal ik mijn schouders op
Vergissinkje... kan gebeuren...
Wat me meer stoort is de inhoud van zijn antwoord
Duurt het nou zes weken of een maand?
Wat snibbig antwoord ik dat ik een snelle afhandeling verwacht:

"Aangezien vanaf het begin duidelijk was wat onze plannen in Tsjechië waren hadden wij gelijk als BTW-betaler geregistreerd dienen te worden. Naar onze mening zijn jullie ons dus wel iets verschuldigd..."

Vier dagen later krijg ik een mailtje met als bijlagen de volmachten
Uiteraard zijn er weer Verklaringen omtrent Gedrag nodig
Zowel een Nederlandse als een Tsjechische
Verder een kopie van mijn paspoort en een origineel uittreksel uit het geboorteregister
Natuurlijk allemaal voorzien van de nodige appostillestempels
Ik trek een grimas
De notaris wordt nog rijk van me
Maar... moet ik nu weer naar Brno voor zon beduimeld papiertje?
Ik grijp naar de telefoon
Draai het nummer van Edwin Booijmans
Die stelt me gerust
Hij zal een volmacht laten opstellen die hen toestaat het papiertje op te halen in mijn woonplaats
Dan, met een lichte weifeling in zijn stem: "Euh... Misschien is het verstandig om eens te laten onderzoeken of Cosy Cottage überhaupt wel voor BTW-verrekening in aanmerking komt. Alleen maar om teleurstellingen te voorkomen"
"Hoezo 'niet in aanmerking'? Tot nu toe was dat wel het geval" merk ik wat geïrriteerd op
"Nou, ik heb het nog eens nagevraagd. Het zou best eens zo kunnen zijn dat er geen verrekening plaatsvindt als Cosy Cottage een bepaalde minimumomzet niet haalt..."
Ik slik een scherpe opmerking in
Daar komt hij nu pas mee
"Oké, wat stel je voor?" vraag ik gelaten
"We kunnen een onderzoekje laten doen door BDO in Praag, maar eerst zal ik een offerte bij ze aanvragen. Akkoord?"
Schoorvoetend stem ik in
Ik voel de bui alweer hangen

[ Bericht 0% gewijzigd door JohannesP op 16-11-2010 01:29:00 ]

Ik ben eruit...
De afgelopen dagen heeft het plan door mijn hoofd gespookt
Ik heb voors en tegens tegen elkaar afgewogen
Mijn bedenkingen tenslotte opzij gezet
Ik besef dat het eigenlijk niet helemaal kosjer is wat ik ga doen
Maar zo kan het niet langer, er moet iets gebeuren
En dus... begin ik een charmeoffensief richting Henk Westerterp
Om te beginnen zal ik een website voor Wekostav maken
Die onderhouden en beheren
Als het moet zal ik zelfs wat contacten voor hem onderhouden
Totdat ik heb wat ik hebben wil
Gelukkig heb ik al wat ervaring met het opzetten van een website
Toch bekijk ik eerst wat sites van concurrenten
Ik vergelijk opbouw en inhoud
Hmmm... ze zien er in grote lijnen allemaal hetzelfde uit
Wat algemene informatie over Tsjechië, de aankoopprocedure en het aanbod
Iets over het bedrijf zelf en natuurlijk de contactinformatie
Dat moet te doen zijn
Ik ga aan de slag, voor ik me weer bedenk
Verzin teksten, waar nodig kopieer ik ze
Steel plaatjes van diverse sites, gebruik mijn eigen fotoarchief
Ik ontwerp zelfs een nieuw logo voor Wekostav
Binnen een week staat er een alleszins aanvaardbare versie op mijn computer
Ik loop alles nog eens minutieus na en publiceer hem tenslotte
Daarna stel ik een fax op waarin ik Henk mededeel dat de site 'op het net' staat
En nu maar wachten op zijn reactie
Ik zet het computerscherm uit
Strek mijn benen
Leun achterover in mijn stoel
Weer komt die knagende twijfel...
Kan ik dit eigenlijk wel maken?
Lok ik op deze manier niet nog meer argeloze klanten in een val?
Ik probeer mijn geweten in slaap te sussen
Het is maar voor even
Zogauw het kasteel op mijn naam staat gooi ik de site subiet weer plat
Toch zit het me niet lekker

De verwachte reactie komt de volgende dag als de telefoon overgaat
Ik kijk op de nummermelder, het is Henk
Hij is blij verrast met de site
"Waar haal je dat toch allemaal weg? Het ziet er gewoon perfect uit!"
Ik vertel hem maar niet dat een belangrijk deel afkomstig is van andere sites
Wat niet weet, wat niet deert
"Maarre... de site zal nog niet veel bezocht worden," zeg ik "hij moet namelijk nog aangemeld worden bij de zoekmachines..."
"Oh..."
Hij zwijgt, dit gaat hem duidelijk boven zijn pet
"Maak je geen zorgen," stel ik hem gerust "ik wil dat wel voor je doen. Maar dan moet ik wel eerst je huizenaanbod hebben, anders heeft het natuurlijk geen zin"
"Is goed," antwoordt hij enthousiast "ik zal het vanmiddag direct op de fax zetten"
"Euh... zou je het misschien kunnen mailen?" vraag ik, beducht voor een enorme berg typewerk
Hij aarzelt
Ik bedenk opeens dat hij waarschijnlijk niet weet hoe dat in zijn werk gaat
"Nou, Hendrik-Jan komt misschien vanmiddag nog op kantoor, dan zullen we wel eens zien..." mompelt hij, meer tegen zichzelf dan tegen mij
Dan: "Oh ja, ik heb goed nieuws..."
"En dat is?" vraag ik nieuwsgierig
Ik ben inmiddels wel toe aan een beetje goed nieuws
"Ik heb iemand gevonden die er voor kan zorgen dat er geen BTW over de transactie betaald hoeft te worden..."
Ik spits mijn oren, dat klinkt interessant
"Geen BTW, hoe bedoel je?"
"Ik ken iemand van het kadaster in Trutnov die ons misschien kan helpen"
Ik ben teleurgesteld, hoe kan iemand van het kadaster hulp bieden?
En meer nog: waarom zou hij dat doen?
Dan komt de aap uit de mouw
"Hij vraagt er wel duizend euro voor..."
"Duizend euro?"
Ik ben geschokt
"En hoe wil hij dat geld?" vraag ik wat overbodig
"Nou, handje-contantje..."
"En hoe wil die meneer ervoor zorgen dat er geen BTW betaald hoeft te worden?" vraag ik uitermate sceptisch
"Tsja, dat weet ik ook niet precies, iets met de manier waarop het kasteel geregistreerd wordt..." antwoordt hij aarzelend
"Hmmm..."
Ik laat merken dat ik niet overtuigd ben
Henk, haastig: "Hij heeft dat vaker gedaan voor Jan Kolbe en dat is tot nu toe altijd goed gegaan. Eigenlijk ken ik die man ook via Kolbe"
Ik denk na, Kolbe...
De naam komt me bekend voor
Dan herinner ik me de fax die Henk me begin juli van het vorige jaar stuurde
"Jan Kolbe? Is dat niet die makelaar in Trutnov? Die waarmee je wel eens samenwerkt?"
"Klopt, hij heeft erg veel ervaring in de onroerend goed-wereld en hij kent de nodige mensen"
Ik val even stil, laat de zojuist gekregen informatie op me inwerken
Ik geloof nog steeds niet dat een ambtenaar van het kadaster iets voor mij betekenen kan
Maar kan ik het feit dat Henk het blijkbaar wel gelooft niet gebruiken?
Als dat voldoende reden voor hem zou zijn om zijn twijfels opzij te zetten?
Ik besef dat ik op deze manier wel opnieuw in een schimmig zaakje betrokken word
"Hallo? Ben je er nog?"
Ik neem een besluit, zet mijn scrupules opzij
"Ja hoor, ik dacht alleen even na... Als je er zeker van bent dat die man ervoor kan zorgen dat er geen BTW betaald hoeft te worden ben ik misschien bereid te betalen..."
Hij klinkt gretig: "Nou, ik geloof hem wel hoor, hij is een belangrijke pief op het kadaster, chef over een afdeling zelfs"
"Goed dan, over een paar weken kan ik weer naar Tsjechië komen. Kunnen we die zaak dan meteen regelen? En daarna de contracten tekenen?"
Hij bedenkt zich geen ogenblik: "Oké, ik zal een afspraak maken als je me zegt wanneer je precies komt"
"Ik laat het je zo gauw mogelijk weten" zeg ik
Ik besluit van de gelegenheid gebruik te maken om nog een paar vragen te stellen
Zo vaak belt hij immers niet, te duur...
"Euh… hoe staat het eigenlijk met de opknapbeurt van het kasteel? Ben je al begonnen?"
Hij aarzelt: "Nou, nog niet eigenlijk. We hadden deze week willen beginnen maar we hebben wat pech gehad met de shovel. Die moet nu eerst gerepareerd worden maar dan beginnen we echt hoor"
Pech met de shovel...
Ik schud mijn hoofd
Het volgende smoesje op zijn repertoire
Ik besluit mijn strategie in het oog te houden, niets te laten merken van mijn ergernis
"Nou ja, het kasteel loopt niet weg. Nog iets van Holland Trade House gehoord trouwens?" vraag ik
Hij snuift minachtend: "Nee, maar we kunnen het ook wel regelen zonder hen. Die Dennis loopt toch maar in de weg. Zonder hem gaat het veel sneller"
Ik besluit zijn spelletje mee te spelen, doe een duit in het zakje: "Ik heb ook nog geen bericht van ze gehad. Ik ben eigenlijk wel een beetje teleurgesteld in ze"
Henk ruikt zijn kans
"Als je wilt kun je je boekhouding door Latja laten doen, dan zit je niet meer aan Holland Trade House vast. Hij doet wel voor meer van mijn klanten de administratie. Hij is er erg goed in" biedt hij bereidwillig aan
Dat gaat me nou net iets te ver maar ik wil hem niet voor het hoofd stoten
Ik houd de boot dus af
"Nou, dat is misschien geen slecht idee, ik zal er eens over nadenken"
Ik vraag door: "En heb je inmiddels al contact gehad met die Sodomka?"
"Nee, ik heb hem al een paar keer gebeld maar er neemt niemand op"
"Nou ja, laat ook maar, ik zal het zelf wel proberen. Weet je hoe die firma heet?"
"Euh… iets met reality… wacht even: Eureality, dat is het. Ze zitten in Náchod"
"Oké, dank je, ik zoek ze zelf wel op via het internet"
We wisselen nog wat beleefdheden
Dan beëindig ik het gesprek: "Je hoort nog van me, doo’t heanig an!"
Met gemengde gevoelens leg ik de haak op het toestel

De scharnieren piepen, nauwelijks hoorbaar
De deur naar mijn kantoor opent zich op een kier
Twee kogelronde donkere ogen verschijnen in de deuropening
Ik leun voorover in mijn stoel, knip met mijn vingers
"Elco... Kom eens hier jong..."
Aarzelend maakt hij zijn entree
Nestelt zich aan mijn voeten
Ik streel zijn kop
Hij likt mijn vingers, kwispelt met zijn korte staartstompje
Ik bekijk hem vertederd
Hij is gegroeid als kool
Inmiddels al een aardige puber geworden
Wel mist hij nog de voor boxers kenmerkende forse bouw
Ik grinnik...
Af en toe vergelijk ik hem met Pluto
Tot ergernis van mijn vrouw
Gedachteloos aai ik zijn nek
Hij schurkt zich tegen me aan
Ik verzink weer in gepeins
Mijn charmeoffensief lijkt gelijk al zijn vruchten af te werpen
Het kan toch geen toeval zijn dat die kadasterman ineens opduikt?
Zou het er dan toch eindelijk van komen dat hij tekent?
Na al zijn aarzelingen en smoezen?
Ik kan het eigenlijk nauwelijks geloven
Toch ben ik wat optimistischer
Ik heb nu tenminste iets in handen waarmee ik invloed op hem kan uitoefenen
Hij leek ontzettend blij met de site, daar kan ik dus iets mee
Alleen... dat smeergeld, die duizend euro...
Mijn gezicht betrekt
Ik voel er eigenlijk niets voor om aan zo'n "transactie" mee te werken
Maar als het helpt om hem over de streep te trekken?
Toch heb ik er een onbehaaglijk gevoel bij
Ik neem me voor om me verre van dit soort zaken te houden als ik eenmaal van Wekostav verlost ben
Nog even door de zure appel heen...

Een klaaglijk zacht gejank brengt me weer bij mijn positieven
Elco wordt ongeduldig
Ik aai zijn al wat stugger wordende nekvacht
Met een pijnscheut realiseer ik me dat ik iets mis
Een ruitvormige witte vlek in zijn nek...
Het duurt maar een ogenblik
Ik trek de boxer tegen me aan, kroel hem onder zijn bek
Hij likt mijn wang
"Ga je mee naar buiten jong?"

Aan het eind van de middag ontvang ik een e-mail
In de bijlage enkele tientallen beschrijvingen van huizen in het Reuzengebergte
Kompleet met foto's
Hendrik-Jan is dus toch 'op kantoor' gekomen

Eunite...?

Aarzelend kijk ik naar het dikke wollen vest
Meenemen of niet?
Het is weliswaar al lente maar het kan nog altijd behoorlijk fris zijn daarginds
Ach vooruit, die kan er ook nog wel bij
Met enige moeite rits ik de overvolle koffer dicht
Sjouw het ding de trap af naar de hal en posteer het bij de voordeur
Ik denk na, heb ik alles bij me?
Niets vergeten?
De auto is gecontroleerd op alle onontbeerlijke vloeistoffen
De banden zijn op spanning gebracht, de tank zit vol
Mijn papieren zitten in de binnenzak van mijn jas, tezamen met mijn creditcard
Mijn bankpas in mijn portemonnee, de kaart in het handschoenenvakje
Ik kan niets meer bedenken
Vanavond vroeg in de veren, maar eerst: een afzakkertje...
Ik schenk een lentebokje in en nestel me behaaglijk op de bank
Het loopt tegen het eind van de middag op deze eerste zondag van mei
Morgen staat mijn zoveelste reis naar Tsjechië gepland
Ik neem een slok, laat mijn gedachten teruggaan over de afgelopen maanden

.................

Ik heb vooruitgang geboekt, al ging het moeizaam
Zo heb ik inmiddels het 'nieuwe' koopcontract ontvangen van Henk.
Het laten vertalen en uitvoerig bestudeerd
Eigenlijk zie ik niet veel verschil met de vorige versies
De passage die de 'verplichtingen rustend op het kasteel' behandelde is wel geschrapt
Ik ben er niet blij mee maar heb besloten het onderwerp te laten rusten
Eigenaar worden, dat is het enige dat nu telt...
Op mijn zoektocht naar een nieuwe contactpersoon heb ik Eureality nagetrokken
De site is in het Tsjechisch en in het Nederlands en komt professioneel over
Helaas is dat geen garantie bedenk ik me grimmig
Op 'het net' kom ik echter louter positieve berichten tegen
Ik hak de knoop door
Stel een berichtje op waarin ik mij en mijn project voorstel
Leg mijn probleem voor en vraag om een afspraak
Ik krijg antwoord van een van de medewerksters: Jarmila Bohmova
Ze stelt voor dat ik naar de Second Home beurs in Utrecht kom om kennis te maken
Ik heb mijn bedenkingen, Henk Westerterp staat er ook...
Bovendien praat ik liever in een rustige omgeving en dat kan van de beurs nu niet bepaald gezegd worden
Ik stel voor om naar hun kantoor te Náchod te komen
Ik zal binnenkort de datum doorgeven als ik mijn volgende bezoek aan Tsjechië plan
Ik beloof de doos met info over het kasteel voordien langs te brengen zodat ze zich kunnen voorbereiden op het gesprek

Ondanks de schimmige deal met de 'man van het kadaster' heb ik besloten te wachten met tekenen totdat Cosy Cottage officieel als belastingbetaler geregistreerd staat
Op 25 april komt eindelijk het verlossende bericht; de BTW-registratie is een feit
Ik neem onmiddellijk contact op met Henk Westerterp om een afspraak te maken
We komen uit op dinsdag 3 mei
Indachtig mijn eerdere ervaringen dring ik erop aan dat het contract dan ook inderdaad aanwezig is
Vraag nogmaals nadrukkelijk om de factuur betreffende het 'voorschot op de renovatie' onder het mom dat mijn accountant die nodig heeft
Tenslotte verzoek ik hem de doos met info over het kasteel klaar te zetten
Aanvankelijk sputtert hij wat tegen: "dan moet ik kopieën laten maken want we hebben ze zelf ook nodig..."
Tenslotte legt hij zich er bij neer, stemt schoorvoetend toe
Ik mail Eureality, schrijf dat ik van drie tot en met zes mei in Tsjechië ben
Hebben ze woensdag, donderdag of vrijdag tijd voor een afspraak?
Het wordt vrijdag zes mei, om twee uur s middags

................

Peinzend nip ik aan mijn bier
Word me langzaam weer bewust van mijn omgeving
Het is stil in huis
Mijn vrouw maakt een boswandeling met Elco
Waarom ben ik eigenlijk niet meegegaan?
Ik sta op, zet de radio aan, op een laag volume
Kijk naar buiten, zie het prille voorjaarsgroen
De rododendron staat te bloeien in heel zijn uitbundige glorie
Daarbovenuit pronkt de goudenregen met zijn weelderige bloesems
Tezamen vormt het een pittoresk geheel
Toch kan ik er om de een of andere reden niet van genieten
Mijn hoofd voelt te vol aan
Ik slenter terug naar de bank
Zet afwezig mijn glas terug op het viltje, steek een Barclay op
Mijn gedachten dwalen weer af naar Tsjechië

....................

Het is nog maar de vraag of ik de BTW inderdaad terugvorderen kan
Ik heb daarop geen duidelijk antwoord gekregen van Holland Trade House
Het voorgestelde rapport van BDO heb ik aan me voorbij laten gaan
Het zou me duizend euro kosten terwijl ik er geen enkel recht aan kan ontlenen
En daar pas ik voor...
Sinds ik de site van Wekostav beheer verlopen de contacten wat soepeler
Henk stelt zich inschikkelijker op, beantwoordt nu tenminste mijn berichten
Hij stelt me zelfs een deal voor; voor ieder object dat via de site verkocht wordt betaalt hij me honderdduizend kronen, cash...
Zijn opmerking: "Dat deed ik ook zo met Holland Trade House" doet mijn oren spitsen
Heeft hij over de transactie van het kasteel ook provisie betaald? schiet het door me heen
Zou Holland Trade House van twee walletjes eten?
Provisie van Wekostav en tegelijkertijd betalingen van mij voor de 'begeleiding'?
Ik laat de gedachte varen, wil er niet over nadenken
Het is maar een opmerking, de zoveelste in een eindeloze reeks
Ik geloof trouwens niet ooit een cent van hem te zullen zien
Zou het waarschijnlijk niet eens willen accepteren....

De site begint na een stroeve start een beetje te lopen
De eerste belangstellenden melden zich aan
Ik heb eelt op mijn ziel gekregen
Stuur de reacties zonder aarzeling door naar Wekostav
Ik verneem er daarna niets meer van, weet niet of het tot iets leidt
Ik haal mijn schouders op, dat is ook niet mijn zorg
Af en toe krijg ik een correctie op het aanbod
Meestal per fax: "Huis is door de eigenaar verkocht"
"...door de eigenaar..."
Ik schud grimmig mijn hoofd, ja, ja... dat scheelt hem weer de nodige kroontjes

De zetelwijziging van Cosy Cottage is inmiddels een feit
Het heeft de nodige faxen, e-mails en telefoontjes gekost om Henk zover te krijgen dat hij de noodzakelijke documenten opstuurt
Uiteindelijk is hij gezwicht onder mijn zachte maar onophoudelijke druk
Het nieuwe zeteladres luidt: Zaclér, C.p. 1, PSC 542 01, oftewel het kasteel in Zacler
Anderhalf jaar later zal die wijziging me bijna lelijk opbreken...

Tussen de bedrijven door bereid ik het afscheid van Wekostav voor
In weerwil met mijn eerdere ervaringen zoek ik contact met de man die Henk introduceerde:
Maarten ten Dam
Ik wil zijn hulp om zonder problemen van Henk af te komen
Dat is toch wel het minste wat hij kan doen?
Ik stuur een berichtje naar zijn e-mailadres: ******@nlcamber.info
Vraag om een afspraak om 'de gerezen problemen te bespreken'
Mijn verzoek wordt gehonoreerd:

"Geachte heer Damink,
Hierbij bevestig ik bovenstaande afspraak op maandag 23 mei met de heer Maarten ten Dam op de Laan Copes van Cattenburch 60a in Den Haag. De routebeschrijving vindt u op onze website www.eunite.nl onder contact.
Met vriendelijke groet,
Brigid David
(Eunite)"

Ik kijk verbaasd naar het onderschrift, Eunite...?
Wie en wat is Eunite?
Wat is er met Holland Trade House gebeurd?
Dan haal ik mijn schouders op, nou ja, whats in a name?
Het draait tenslotte om de persoon die erachter staat

................

De voordeur valt met een dreun in het slot
Het geluid brengt me weer terug in de tegenwoordige tijd
Ik hoor het getrippel van hondenpoten op het parket in de hal
Snuivend en hijgend stormt Elco de kamer binnen
Springt naast me op de bank, schudt zich eens flink uit
Even later volgt mijn vrouw, een blos op haar wangen
"En? Fijn gewandeld?"
"Heerlijk! Ben je klaar met pakken?"
"Ik geloof het wel, tenminste, ik kan niets meer bedenken"
"Nou, ik hoop dat je dit keer meer succes zult hebben"
Ik kijk haar sceptisch aan: "Minder kan in elk geval niet..."

Die nacht kan ik de slaap niet vatten
Ik lig te woelen en te draaien
Zie op tegen de reis
Zie op tegen het toneelspelletje dat ik de komende dagen moet opvoeren
In feite al een paar maanden speel
Het frisse is van het avontuur af
De tinteling is verdwenen
Tegelijk voel ik vastberadenheid: ik zàl hieruit komen
Ik zàl het project ten uitvoer brengen
En het zàl een succes worden
Al moet ik er...
Uiteindelijk val ik in een onrustige slaap

Hmmmm... ik kan me nog die slogan van een paar jaar terug herinneren: "Ga eerst bij uw Kamer van Koophandel langs..."

Na Vrchu 169

Met mijn ingestudeerde glimlach stap ik het kantoor binnen
Mijn gezicht betrekt echter onmiddellijk weer
Rond de tafel zitten drie personen waarvan Henk er één is
Het echtpaar tegenover hem kijkt verstoord in mijn richting
Ik kijk op mijn horloge, het is elf uur
We hadden toch om deze tijd afgesproken?
Henk, wat formulieren in zijn hand houdend, staat op
Loopt op me toe
Hij maakt een gejaagde indruk
"Hoi John, alles goed?"
Hij drukt mijn hand
"Ja hoor, dank je, maar we hadden toch een afspraak om elf uur?"
Ik kijk wat verongelijkt
"Klopt helemaal. Maar ik heb het contract nog niet hier. Kucera komt het straks langsbrengen. Kun je misschien over een uurtje terugkomen? Dan zijn wij hier ook wel klaar denk ik"
Hij werpt een vriendelijke blik op het stuurs kijkende stel aan de tafel
Ik krijg een deja-vu
Het zal toch niet weer...
Met moeite slaag ik erin mijn glimlach weer tevoorschijn te toveren
"Over een uurtje? Twaalf uur dus?"
"Twaalf uur is oké"
Ik mompel een groet in de richting van het echtpaar dat me geërgerd nakijkt
Draai me om en loop in de richting van de uitgang
Henk is al weer druk bezig met zijn verkooppraatje: "Het is een mooi pand op een prachtig groot perceel. Er moet nog wel iets aan gebeuren maar dat kunnen wij wel voor onze rekening nemen"
Het antwoord hoor ik niet meer
Ik sluit de deur achter me en stap de galerij op

Ik kan het bijna niet geloven
Voor me, op de tafel, ligt het koopcontract, in zevenvoud
We gaan ècht tekenen
Nauwgezet vergelijk ik het contract met het exemplaar dat ik per mail ontvangen heb
Henk fronst zijn wenkbrauwen, het kan me niet schelen
Ik wil geen risico's meer lopen
De teksten zijn identiek
Ik haal een pen uit mijn binnenzak
Rommel wat in mijn aktetas en diep het bedrijfsstempeltje van Cosy Cottage op
Even is er verwarring
Moet er wel gestempeld worden?
Latja, die achterin het kantoor met de computer bezig is, wordt geraadpleegd
Na een korte aarzeling schudt hij resoluut zijn hoofd "Ist nicht nötig"
De contracten worden eerst door mij en vervolgens door Henk van een handtekening voorzien
Ik krijg een euforisch gevoel
Eindelijk, na bijna een jaar ellende en twijfels word ik dan toch eigenaar van het kasteel
Dinsdag 3 mei 2005, een historische dag...

We hoeven slechts even te wachten in het gemeentehuis van Trutnov
Dan mogen we plaatsnemen aan het kleine tafeltje
De beambte, een dame van middelbare leeftijd, bekijkt de papieren, vluchtig
Vraagt naar onze paspoorten
Bestudeert die wat nauwkeuriger
Ze kijkt me indringend aan als ze de foto vergelijkt met mijn gezicht
Een moment van twijfel
Even houd ik mijn adem in
Het is al een oud paspoort en de foto lijkt niet ècht meer op me
Mijn haardracht is drastisch veranderd terwijl mijn snor aan het scheermes ten prooi is gevallen
Gelukkig blijken er nog voldoende karakteristieke kenmerken over te blijven
Ze schuift de paspoorten terug over de tafel
Haalt wat formulieren tevoorschijn die we beiden moeten tekenen
Zet vervolgens zelf ook haar krabbel en drukt er een stempel overheen
Plakt het onontbeerlijke zegeltje op de daarvoor bestemde plaats
Tenslotte overhandigt ze het stapeltje aan Henk
We verlaten het gebouw met een groet
Lopen naar buiten, de stralende voorjaarszon tegemoet

We zijn een half uur te vroeg voor onze afspraak bij Jan Kolbe.
Henk kijkt me aarzelend aan: "Ik heb nog even iets te doen in mijn kantoor, wil je mee? Ik kan koffie zetten als je wilt"
Ik neem zijn uitnodiging aan
Al was het maar om gebruik te maken van zijn kopieerapparaat
Ik wil absoluut een kopie van het getekende contract

Het pand bevindt zich in een smal steegje, even voorbij Pizzeria La Piazza
Het maakt een zeer bescheiden indruk
De ramen zijn geblindeerd
Een bordje op de deur vermeldt "Realitní kancelá Immobilien Reality - Jan Kolbe"
Verder doet niets vermoeden dat hier een makelaarskantoor gevestigd is
Er is geen bel
Henk klopt aan, loopt naar binnen zonder op een reactie te wachten
Ik volg hem in zijn kielzog de halfschemer in

Ik schat hem op een late vijftiger
Grijzend haar en een wat grauw uiterlijk
Een stoppelbaard van naar schatting een dag of twee op zijn lichtelijk ingevallen wangen
Een gekreukt grijs pak, volgens de heersende mode van de vroege jaren negentig
Daaronder een wit overhemd, wat smoezelig rond de kraag
Het bovenste knoopje open, daaronder zie ik de rand van een T-shirt
Ik druk zijn hand
"Angenehm, Jos Davids"
Hij neemt me onderzoekend op
"Es freut mich Sie kennen zu lernen"
We wisselen wat beleefdheden
Dan komt hij terzake: "Herr Kucera kommt sofort. Bitte nehmen Sie Platz. Wollen Sie Kaffee?"
Hoewel ik eigenlijk geen trek heb stem ik uit beleefdheid in: "Ja, bitte"
Het kantoor blijkt van binnen groter dan de buitenkant doet vermoeden
De entree bestaat uit een vierkante ruimte met een massief houten bureau
Links daarvan een smaller langwerpig gedeelte waarin een salontafel en een viertal gemakkelijke fauteuils met hoge rugleuningen
Het geheel ademt de stijl van enkele decennia geleden uit
Ik word aan de salontafel geparkeerd
Schrik even als de secretaresse uit het niets opduikt en een hoog, taps toelopend glas voor me op het tafeltje zet
Vriendelijk glimlachend verdwijnt ze weer achter de deur die ik in eerste instantie over het hoofd gezien had
Ik kijk wat besmuikt naar het dikke, bijna ondoorzichtige glas
Daarin bevindt zich een onduidelijke bruine substantie met onderin een drabbige laag
Ik zie de damp die er af slaat
Besluit het geheel nog maar even te laten rusten

Ik schuif wat ongemakkelijk heen en weer in mijn stoel
Voel me niet op mijn gemak
Henk zit inmiddels aan het bureau tegenover Jan Kolbe
Er volgt een geanimeerd gesprek
Af en toe vang ik wat flarden op:

"...Ruine... ...kan nicht wiederhergestellt werden... ...Grundstück schöne Lage... ...gibt Interessierte..."

Ik probeer me af te sluiten van het gesprek, kijk het kantoor rond
De muren zijn vrijwel volledig behangen met schilderijen
Landschappen, een jachttafereel, kastelen, een stel bekoorlijke maar triest kijkende madonnagezichten
Allemaal zijn ze voorzien van duur uitziende lijsten
Ik bekijk ze aandachtig
Ik ben geen kunstkenner maar het lijken me geen reproducties
Eigenlijk passen ze niet in het interieur van een makelaarskantoor
Ik schrik op van de gong van een antieke klok die een plaatsje gekregen heeft naast het jachttafereel

"...müssen ankaufen... ...bald... ...sonst zu spät... ...brauchen Geld..."

Henk kijkt schichtig over zijn schouder in mijn richting
Snel wend ik mijn blik af
Voeg wat suiker toe aan de voor mij staande vloeistof en begin te roeren
Foutje!
De drab verheft zich onmiddellijk van de bodem en mengt zich met de koffie tot een troebel geheel
Ik zet het glas schielijk terug
Besluit te wachten tot het helderheidniveau wat aanvaardbaarder wordt alvorens een slok te nemen
Onopvallend kijk ik op mijn horloge
Ik zit hier nu al een kwartier, waar blijft die Kucera?
Uit mijn ooghoeken zie ik dat Jan Kolbe een bureaulade opent
Henk een bundel bankbiljetten overhandigt
De stapel, wel vijf centimeter dik, wordt bijeengehouden door een elastiekje
Het zijn Euros in verschillende coupures
Henk laat het, zonder te tellen, verdwijnen in de binnenzak van zijn jasje
Werpt weer een steelse blik op mij
Ik doe alsof ik het niet opgemerkt heb
Het gaat mij tenslotte niet aan
Voorzichtig neem ik een slok van mijn koffie
Trek onwillekeurig een gezicht
Brrrr... wat smerig...
Het gesprek tussen de twee heren kabbelt intussen voort
Ik probeer er geen aandacht aan te schenken
Ik ben hier voor andere zaken
Nou ja, "zaken..."
De tien biljetten van honderd euro, meegenomen uit Nederland, lijken te branden in mijn binnenzak
Voor de zoveelste keer vraag ik me af hoe ik het zover heb kunnen laten komen
Sus terstond mijn geweten weer, had ik een keus?
Manmoedig werk ik me door de inhoud van mijn glas heen
Tot op een kwart, dan geef ik het op
Ik beroep me op gezondheidsrisico's
Mijn maag begint hevig te protesteren tegen de ruwe behandeling
Het gesprek tussen Henk en Jan Kolbe stokt
De laatste werpt een geergerde blik op de fraaie klok aan de muur
De heer Kucera is laat...

[ Bericht 0% gewijzigd door JohannesP op 19-11-2010 01:50:10 ]

Sorry hoor, ik ben misschien wat achterdochtig geworden door sommige reacties op dit forum...
Maar bespeur ik hier een bepaald soort cynisme...?
Of...?

quote:

Op vrijdag 19 november 2010 10:30 schreef Lucky_Strike het volgende:

[..]



Don't worry, dat heet internet. De meeste mensen kunnen dan alleen maar negatief en/of overdreven doen. Gewoon door blijven gaan. Je hebt zelf gezegd dat je geen literaire carrière wilt dus ik zou iedereen lekker laten lullen.

Vergeet niet dat je bij 700 posts een nieuw topic aan moet maken, dan wordt deze automatisch gesloten. Veel mensen geven in de 700e post een link naar het nieuwe topic.

Dank je voor de tip!

He, die r-one! Leuk dat je mijn 'dagboek' nog steeds blijft volgen! Toch een beetje benieuwd hoe het eindigt......?

Hij draait een nummer op het telefoontoestel op zijn bureau
Voert een kort gesprekje op haast gebiedende toon
Legt de hoorn neer en loopt op ons toe
Henk is naast me gaan zitten
Ik snak naar een sigaret maar zie geen asbak staan
"Fünf Minuten noch..."
Jan Kolbe wijst op mijn glas: "Wollen Sie noch Kaffee?"
Ik schud nee, hef mijn handen afwerend op
Een iets te heftige reactie wellicht
Op zijn gezicht verschijnt een brede lach: "Ach so, vielleicht ein wenig zu stark? Es ist Türkischer Kaffee"
Hij biedt me een glas fris aan dat ik dankbaar aanvaard
Ik gebruik het om de bittere smaak van de koffie weg te spoelen
Ik wijs op de schilderijen
"Schön... Sind die alle echt?"
Hij werpt een vreugdeloze blik op een van de madonna's
Verbeeld ik het me of kijkt ze opeens nog triester?
"Jawohl, keine Repruduktionen hier, alles echt"
Nieuwsgierig vraag ik hoe hij eraan komt
Hij kijkt me kil aan: "Von ehemalige Kunden die nicht bezahlt haben..."
Met iets van trots vervolgt hij: "Ich hab sie mir selbst abgeholt..."
"Ach so, ja..." stotter ik, van mijn apropos gebracht
Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden maar van binnen kolkt het
Waar ben ik in Godsnaam in verzeild geraakt?
Tot overmaat van ramp buigt Henk zich over de leuning vertrouwelijk naar me toe
Kijkt me ernstig aan waarbij hij zijn linkeroog enigszins toeknijpt
Het is zijn zakelijke gezicht, er komt dus een voorstel...
"We hebben een zeer interessant perceel op het oog waar we een goede winst op kunnen maken. Maar we hebben geld nodig om het aan te kopen. Misschien kun jij ons helpen? Ik betaal je tien procent rente als je mij honderdduizend euro leent voor een jaar. Over een onderpand valt te praten"
Bijna maak ik een opmerking over het kapitaaltje in zijn binnenzak maar ik houd me in
"Hmmm, misschien later... eerst het kasteel maar eens..." murmel ik afwerend
Ik word gered door de binnenkomst van de heer Kucera

De man van het kadaster

Ik zal niet zeggen dat het schemerduister in het kantoor nog intenser werd
Toch vult de gestalte bijna de gehele deuropening
Hij is op zijn minst eenmeternegentig lang
Een fors postuur met een lichte neiging tot corpulentie
Ik schat hem op zo'n midden veertig
Hij draagt een sjofel grijs pak met daaronder een blouse van onbestemde kleur
Een stropdas ontbreekt
Één knoop van zijn krappe colbert trotseert moedig het spanningsveld rond zijn middenrif
Hij is glad geschoren
Donkerblond, kort geknipt haar, nog geen grijs te bekennen
Al met al een indrukwekkende verschijning

Zijn ogen vormen een dissonant
Die schieten schichtig om zich heen als hij het kantoor binnenstapt
Jan Kolbe staat op, stelt me aan hem voor
Ik steek mijn hand uit, die volledig verdwijnt in een enorme kolenschop
Wat geïmponeerd prevel ik mijn naam
Hij kijkt langs me heen, naar een punt achter me
Mompelt iets onverstaanbaars en neemt plaats in de fauteuil tegenover me
Henk heeft niet de moeite genomen om op te staan
Hij begroet de man zelfs niet
Er volgt een kort gesprek tussen Jan Kolbe en Kucera
De laatste kijkt daarbij strak voor zich uit, zijn armen stijf over elkaar
Jan Kolbe wendt zich tot mij
Blijkbaar wil hij het snel achter de rug hebben
"Also, Herr Kucera kann Ihnen vielleicht helfen. Wie schon gesagt kostet Sie das ein wenig Geld..."
Ik onderdruk een grimas, 'Ein wenig Geld'
Ik vind 1000 euro wel wat meer dan een beetje
Zeker hier in Tsjechië
Ben dan ook niet van plan om het geld zomaar te overhandigen
Ik schraap mijn keel
Vraag in mijn beste schoolduits: "Und wie kann Herr Kucera mir genau helfen?"
Jan Kolbe kijkt me verrast aan
Blijkbaar had hij verwacht dat ik zonder meer het geld uit zou tellen
Even overlegt hij met Kucera die nog steeds stoïcijns voor zich uitkijkt
Hoewel, stoïcijns... op zijn voorhoofd begint zich een zweetdruppeltje te ontwikkelen
Voor het eerst werpt hij me een steelse blik toe
Antwoordt in twee korte zinnen en kijkt vervolgens weer strak voor zich uit
Kolbe wendt zich tot mij;
"Er kann dafür sorgen, dass Sie keine Mehrwertsteuer zahlen und dass die Eintragung in das Register in Kürze stattfinden wird"
Ho even, da's wel erg algemeen...
Zo snel geef ik mij niet gewonnen
Het blijft tenslotte wel duizend euro
Ik denk even na
"Und wie kann Herr Kucera das sicherstellen?"
Kolbe kijkt me wat onzeker aan
Zijn fronsende blik gaat naar Henk
In zijn ogen staat te lezen "Had jij dit niet geregeld?"
Henk haalt, bijna verontschuldigend, zijn schouders op
Er volgt weer een kort overleg met de inmiddels opzichtig zwetende ambtenaar
"Er wird die Eintragung in das Register in eine besondere Weise machen, so dass Sie keine Steuer zahlen..."
Op een 'speciale' manier
Het zal...
Het lijkt me duidelijk dat er hier iemand een oor aangenaaid wordt
En die iemand ben ik...
Ik kijk afwisselend van Kolbe naar Kucera die mijn blik nog steeds hardnekkig ontwijkt
Henk zit te draaien in zijn stoel
Ik voel dat ik niets substantieels zal bereiken als ik doorvraag
Ik besluit het van Henk af te laten hangen of ik al dan niet betaal
Buig me half-fluisterend naar hem toe; "Ik ben hier eigenlijk helemaal niet zo blij mee. Maar als jij er van overtuigt bent dat deze meneer ervoor kan zorgen dat er geen BTW betaald hoeft te worden vind ik dat je er ook maar voor moet instaan. Ik heb een voorstel; ik betaal die duizend euro. Mocht achteraf blijken dat er toch BTW betaald moet worden dan neem jij dat voor je rekening. Anders ga ik hier niet mee door..."
Ik ben ervan overtuigd dat de heren tegenover me geen Nederlands verstaan
Toch heerst er plotseling een geladen sfeer in het vertrek
Kucera begint tekenen van ongeduld te vertonen
Henk kijkt me onzeker aan
"We waren het er toch over eens..." begint hij aarzelend
Hij slikt de rest in
Ziet de vastberadenheid in mijn ogen
Werpt een korte, bijna hulpeloze blik op Jan Kolbe
Die strijkt bedachtzaam over zijn stoppelige kin maar vertoont verder geen emotie
Kucera's gezicht staat op onweer, zijn voeten schuifelen ongeduldig over het tapijt
Henk aarzelt
Dan neemt hij een besluit: "Oke, akkoord..."
Ik leun weer achterover
Het is slechts een mondelinge toezegging maar ik moet het ermee doen
Bovendien werkt die Kucera wel op het kadaster in Trutnov
Het zou niet slim zijn om hem tegen me in het harnas te jagen
Ik tast in mijn binnenzak
Haal het bundeltje biljetten tevoorschijn...

[ Bericht 0% gewijzigd door JohannesP op 20-11-2010 01:40:34 ]

Sorry, foutje....

Hmmm... r-one, je bent toch wel verdacht veel aanwezig hier...
Volgens mij vind je het echt spannend...
Nog een paar uurtjes geduld...

Vanuit zijn ooghoeken loenst Kucera begerig naar wat ik in mijn hand houd
Ik sta op, buig me over de tafel en overhandig het geld aan de ambtenaar
Die neemt het, nog steeds zonder me aan te kijken, aan
Likt zijn duim en begint te tellen
Als hij al tevreden is laat hij dat niet merken
Het stapeltje verdwijnt schielijk in de binnenzak van zijn colbert
Hij maakt aanstalten om op te staan
"Euh... en het bonnetje...?" vraag ik in een opwelling, quasi-onschuldig
Henk verslikt zich bijna en kijkt me ontzet aan
"Bonnetje" is blijkbaar een van de weinige Nederlandse woorden die Jan Kolbe in zijn vocabulaire heeft
Hij staart me meewarig aan
Begint omstandig uit te leggen dat dat helaas, gezien de aard van de overeenkomst, niet mogelijk is
Hij stopt ermee als hij ziet dat er zich een glimlach rond mijn lippen krult
Kucera heeft nu toch echt genoeg van mijn gezelschap
Staat op, knikt nors in mijn richting en verlaat haastig het kantoor
Even is het stil
Daar zit ik dan, duizend euro lichter en met een smerig gevoel
Plotseling heb ik genoeg van dit alles
De hele entourage en het gezelschap werken op mijn gemoed
Ik wil naar buiten, weg uit dit bedompte, schemerige hok
Ik kijk Henk aan
"Nou, we zijn hier nu wel klaar denk ik?"
"Ja hoor. Maar ik heb nog iets te bespreken met Jan Kolbe. Ga jij maar, ik zie je nog"
Ik bedenk me geen ogenblik
Sta op en druk de hand van Kolbe
Om zijn mondhoeken speelt een vreugdeloos glimlachje;
"Es war mir eine Freude, Sie kennen zu lernen"
Inwendig ril ik
'Eine Freude', ja, maar wel eenmalig wat mij betreft...
Als ik naar buiten loop word ik verblind door het felle zonlicht
Even knijp ik mijn ogen dicht
Ik schrik als de deur achter me in het slot valt
Mijn eerste gedachten gaan uit naar een sigaret
Ik heb een dringende behoefte aan nicotine
Ik diep het pakje op uit mijn borstzak en steek een Barclay aan
Zuig de rook diep in mijn longen
En nog eens
De nicotine doet zijn werk, kalmeert me
Langzaam slenter ik richting Horska
Dan realiseer ik me dat ik in de consternatie iets vergeten ben
Ik sla met mijn rechtervuist in de palm van mijn andere hand
Verdorie, de projectstukken!
Morgen had ik die naar Nachod willen brengen
Gelaten laat ik mijn schouders hangen
Nou ja, dan wacht ik maar even totdat Henk klaar is met zijn gesprek
Dat 'even' duurt een tijdje
Ik maak het me gemakkelijk door op het muurtje voor de pizzeria te gaan zitten.
De voorjaarszon heeft al aardig wat kracht
Ik begin te zweten in mijn keurige, maar warme pak
Krijg opeens een hevige dorst
Ik kijk verlangend over mijn schouder naar de pizzeria
Het terras is leeg maar binnen zie ik beweging
Misschien kan ik er straks iets met Henk gaan drinken
Het zou wellicht onze verstandhouding ten goede kunnen komen
En die moet zeker nog even goed blijven
Ik ben aan mijn derde Barclay toe als de deur eindelijk opengaat
Henk verschijnt in de opening, maakt een laatste opmerking
Dan draait hij zich om en loopt in mijn richting
Als hij me ziet houdt hij zijn pas in
Kijkt me van een afstandje argwanend aan
Ik ben verbaasd door zijn reactie
Wat is er aan de hand?
Is er iets mis?
Ik besluit te doen alsof ik niets bemerkt heb
Plooi mijn gezicht in een brede grijns
Hij ontspant onmiddellijk en loopt op me toe
Ik wijs naar de pizzeria achter me
"Ik wil graag nog even met je praten. Zin om iets te drinken?"
Hij aarzelt, kijkt op zijn horloge
"Kom op joh, ik trakteer!" dring ik aan
"Nou vooruit, even dan..." stemt hij met tegenzin toe
Het restaurant is vrijwel leeg
We nemen plaats aan een van de tafels die uitziet op de achterkant van het gebouw waarin Wekostav zetelt
Het is net na vieren
Te vroeg voor een alcoholhoudend drankje eigenlijk
Ach, wat zou het, deze ene keer...
Ik heb per slot van rekening iets te vieren, het contract is immers getekend
Ik bestel een Baccardi-Cola
Henk houdt het bij een 'gewoon' colaatje
Ik probeer een koetjes-en-kalfjes-gesprek op gang te brengen
Hij antwoordt in eenlettergrepige zinnen
Kijkt af en toe opzichtig op zijn horloge
Ik zucht, dit wordt niets
Besluit het dan maar weer over de zakelijke boeg te gooien
"Oh ja, ik heb die doos met projectstukken morgen nodig, ik wil ze naar EUreality brengen" merk ik achteloos op
Hij fronst zijn wenkbrauwen
"Je krijgt ze zo spoedig mogelijk terug" probeer ik hem te overreden
Het blijkt dat de stukken zich bij hem thuis bevinden
Uiteindelijk krijg ik hem zover dat hij belooft ze mee te nemen naar zijn kantoor
Morgen om tien uur kan ik ze daar afhalen
Zo, dat is één, nu die factuur nog
Maar niet alles tegelijk, dat zou misschien zijn argwaan wekken
Ik bestel nog een bacootje
Steek mijn zoveelste sigaret op
Henk deinst achteruit als de rook zijn kant van de tafel bereikt
"Dat is een heel slechte gewoonte, weet je dat?" zegt hij waarschuwend met zijn wijsvinger zwaaiend
Ik blaas de rook een andere kant op
Glimlach toegeeflijk: "Gerookt vlees bederft anders niet hoor..."
Eindelijk komt het gesprek toch een beetje op gang
Vooral van mijn kant dan
Ik voel me ontspannen
De Baccardi in combinatie met mijn lege maag maakt me loslippig
Ik vertel over de tijd dat ik nog een videotheek had
Henk luistert aandachtig
"Verhuurden jullie ook porno?" vraagt hij opeens belangstellend
"Nou ja, porno... Wij noemden het destijds eigenlijk erotiek..."
Glimlachend vertel ik hem dat er regelmatig een 'familiepakketje' afgehaald werd
"Voor mams een film met Hugh Grant, voor de kinderen Kabouter Plop en discreet daartussenin een erotische film voor manlief..."
Voor het eerst zie ik iets van een lach verschijnen op zijn gezicht
"En die liep goed, die videotheek?" vraagt hij geïnteresseerd
Ik kijk hem trots aan: "Nee, die liep niet goed joh, die liep geweldig! Het was een van de betere zaken in Nederland"
Hij is plots een en al aandacht
Ruikt geld
Buigt zich samenzweerderig naar me toe
Dan gaat zijn mobieltje
Hij neemt op, het is Ria
Ze is ongerust, waar blijft hij?
"Is goed ja... ja... Ik zit bij John bij La Piazza. Ja... Ja... Goed, kom er zo aan"
Hij beëindigt het gesprek en kijkt me aan: "Ik moet weg, ik zie je morgen"
Hij neemt een laatste slok van zijn cola en staat op
Ik houd hem nog even staande
"Voor ik het weer vergeet, die factuur, die heb ik nog steeds niet gekregen. Weet je wel, die van dat 'voorschot op de renovatie'"
Even kijkt hij alsof hij niet weet waarover ik het heb
Dan: "Oh ja, ik dacht dat Latja die al lang opgestuurd had... Ik zal hem er morgen nog eens aan herinneren..."
"Beloofd?" dring ik aan
"Beloofd..."
En hij haast zich de pizzeria uit
In zijn glas zit nog een flinke bodem Cola
Ik wenk de ober
Bestel een laatste Baccardi-Cola en reken vast af
Peinzend strijk ik over mijn kin
Afgezien van de perikelen rondom de heer Kucera was het een goede dag
Alles is volgens plan verlopen
Toch?
Ik onderdruk het waarschuwende stemmetje in me
Het blijft doorzeuren
Zie ik iets over het hoofd?

"Time is money"

Woensdag 4 mei 2005, Hotel Patria, Trutnov

De zonnestraal vindt zijn weg door een kier tussen de gordijnen
Treft loepzuiver mijn rechteroog
Ik knipper tegen het felle licht
Kijk slaperig op de digitale tijdsaanduiding van de hotelwekker; 7:23 h
Ik blijf nog even naliggen, staar naar de knipperende puntjes tussen de cijfers
Dan mep ik met een secuur gerichte uithaal het wekalarm uit
Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed, sta op
Voel een pijnscheut in mijn onderrug
Ik kreun, onderwijl een verwijtende blik op de matras werpend
Als ik de gordijnen opentrek word ik getrakteerd op een felblauwe hemel
De laatste nevelige restanten liggen als een wollen deken om de flanken van de heuvels gedrapeerd
Het belooft een schitterende voorjaarsdag te worden
Ik rek me eens flink uit
Voel me uitgerust en plotseling vol energie
Verheug me op een warme douche en een lekker ontbijtje
Ik fluit een vrolijk melodietje als ik de douchekraan opendraai

De schuifdeuren van het hotel sluiten geruisloos achter me
Ik daal de paar treden van de brede granieten trap af
Hotel Patria ligt een eindje buiten het centrum maar het is goed te belopen
'Adam' was volgeboekt dus ik heb voor een andere optie moeten kiezen
Ik steek het parkeerterrein over en sla linksaf de Náchodská op
Langs het benzinestation waar de straatnaam overgaat in Polská
Bij de tweede rotonde linksaf, de Upa over
Midden op de brug houd ik even stil
Buig me over de reling en kijk een poosje naar het vuilgrijze water dat onder me door stroomt



Ik krijg al gauw genoeg van het schouwspel, loop verder
Het verkeer raast vrijwel ononderbroken aan me voorbij op de Na Struze
Weer verbaas ik me over de variëteit aan vervoermiddelen
Vrachtwagens met roestige laadbakken, vuile zwarte rookpluimen uitstotend
Kleine, armoedige wagentjes broederlijk rijdend achter chique sleeën met getinte ruiten waardoor de inzittenden niet te zien zijn
SUV's waarvan de bestuurders vanaf hun hoge zitplaats het strijdtoneel om hen heen overzien
Knetterende brommers laveren minutieus tussen het gewoel door
Ik zie een autootje waarvan ik het merk niet kan thuisbrengen
Vanonder zijn motorkap (tenminste ik veronderstel dat daar de motor zit) steekt iets wat op een gedeukte koelkast lijkt
De rammelende kap wordt door een touw op zijn plaats gehouden
De bestuurder leunt uit het zijraampje om nog iets van het verkeer voor hem te kunnen zien
Ongelovig kijk ik het ding na totdat het om de bocht verdwijnt
Ik schud mijn hoofd
Concentreer me weer op het doel van mijn wandeling
Ik speur van links naar rechts totdat ik een gaatje zie in de verkeersstroom
Steek met gevaar voor eigen leven het zebrapad over
Ik bereik het plein via de Slezská en het nauwe winkelstraatje Jihoslovanská
Het is druk op het stadsplein, de eerste gasten hebben al bezit genomen van de terrasjesstoeltjes
Ik kijk op mijn horloge, zie dat ik ruim op tijd ben
Koester me een kwartiertje in de voorjaarszon op een van de ijzeren bankjes
Geniet van de bedrijvigheid om me heen
Dan slenter ik op mijn gemak het plein over, richting Krkanos en verder, de brede winkelstraat Horská in

Ik tref hem bij de ingang van het gebouw
Hij staat te rommelen met zijn sleutelbos, een aktetas onder zijn arm geklemd
Hij schrikt op als ik hem begroet:
"Ha die Henk, je bent mooi op tijd!"
Hij kijkt me aan, zijn gezicht klaart wat op: "Hoi Jos, goed dat je er bent"
Hij wijst op een doos die voor hem op het trottoir staat
"Je projectstukken. Breng je ze wel zo snel mogelijk weer terug?"
Ik knik: "Doe ik hoor, Pavel wil ze alleen maar even bekijken"
Hij lijkt gerustgesteld: "Loop even mee naar boven als je wilt. Ik heb nog een paar van de tekeningen in mijn kantoor liggen"
"Oké"
Ik til de doos op, kreun even van inspanning onder het gewicht
Volg hem de smalle trap op en over de galerij
Bij de ingang van zijn kantoor staat een man nonchalant tegen de reling geleund
Henk begroet hem bijna achteloos: "Hoi Henry, alweer present?"
"Tsja, al een tijdje eigenlijk..."
Nieuwsgierig neem ik hem op
Ik schat hem op begin veertig
Hij is gekleed in een keurig pak met overhemd
Middelbare lengte, normaal postuur, donker haar
Een open gezicht waarop inmiddels een brede grijns verschenen is
Henk wendt zich tot mij
"Mag ik je voorstellen aan Henry Tensing?"
"Hij hangt hier af en toe wat rond al is het me niet duidelijk wat hij nu precies uitspookt..."
Ik lach, zet mijn pakketje neer en schud zijn hand: Jos Davids, aangenaam
Dan, richting Henk: "Misschien kan je hem een kopie van de sleutel geven, dan hoeft ie niet voor je deur staan wachten..."
Henk trekt een gezicht: "Ach wat, hij moet niet zeuren, het is prachtig weer..."
Henry kijkt hem quasi-streng aan en tikt nadrukkelijk op zijn horloge: "Time is money mister...!"
Het ijs is gebroken als we Henk's kantoor binnenlopen

[ Bericht 0% gewijzigd door JohannesP op 22-11-2010 00:20:11 ]

Eenmaal binnen neemt Henry plaats achter een van de computerschermen
Ik ga aan de tafel zitten terwijl Henk wat rommelt in bureaulades
Na een poosje vindt hij wat hij zoekt
Legt de tekeningen voor me op tafel
Ik stop ze bij de rest van de paperassen in de doos
Zorgvuldig vouw ik de flappen weer over elkaar
Tevreden dat ik de projectstukken binnen heb besluit ik mijn bezoekje nog wat te rekken
"En? Was je gisteravond op tijd thuis?" vraag ik plagerig
Een lichte blos kleurt zijn wangen
"Ach ja, vrouwen hè..."
"Alles goed trouwens met Hendrik-Jan en Ria?" informeer ik wat serieuzer
"Ja, prima hoor"
Er verschijnt een schalkse glimlach op zijn gezicht
"Hendrik-Jan zit op dit moment in Praag, hij heeft daar een vriendinnetje..."
"Ach, leuk voor hem. Een Tsjechische?"
Ik zak wat onderuit op mijn stoel
De sfeer voelt relaxed, het gesprek kabbelt gestaag voort
Het mooie weer heeft een gunstige invloed op hem, hij is beduidend praatlustiger dan gisteren
Het gesprek komt uit op Zacler en het kasteel
Hij vertelt dat ze inmiddels begonnen zijn met het opruimen van het kasteelterrein
"Maar het is een behoorlijk karwei dus verwacht er nog niet teveel van..."
Ik luister belangstellend, neem me voor om er even te gaan kijken voordat ik naar Náchod rijd
Geleidelijk aan belanden we bij zijn favoriete onderwerp: Holland Trade House
Zijn woede komt weer in alle hevigheid naar boven
Dan, gebarend naar Henry: "Hij kan je er ook mooie verhalen over vertellen"
Die heeft ons gesprek van tijd tot tijd gevolgd en voegt zich nu bij ons aan de tafel
Hij is klant bij het bedrijf maar ontevreden over de manier waarop hij behandeld wordt, vertelt hij
Hij heeft enkele percelen grond gekocht in de buurt van Trutnov waarop hij bouwen wil
Blijkbaar loopt niet alles naar wens
Hij is voorzichtig, laat er niet echt veel over los
En ik vraag niet door, wil niet al te nieuwsgierig lijken
Hij informeert naar mijn project in Zacler
Hij kent het kasteel en ziet er wel wat in
Ik vertel hem in hoofdlijnen over mijn plannen
Hij luistert belangstellend, stelt af en toe een vraag
Het gesprek dwaalt af naar Tsjechië en het Reuzengebergte
Naar de mogelijkheden die de streek biedt
Henry blijkt een levendige gesprekspartner, de tijd vliegt dan ook voorbij
Na een poosje kijk ik op mijn horloge
Zie dat het kwart over elf is
Ik schrik, wil immers nog een kijkje nemen in Zacler en daarna naar Náchod
Verontschuldig me: "Sorry, de plicht roept, ik heb vanmiddag nog een afspraak. Het was erg leuk je te ontmoeten"
Henry kijkt me hoopvol aan: "Blijf je nog een tijdje in Tsjechië? Misschien kunnen we eens een avondje stappen in Trutnov?"
Het vooruitzicht staat me wel aan
"Ik blijf tot zaterdag, dus ja, graag!"
We wisselen visitekaartjes, drukken handen
Ik beloof hem te bellen
Sta op, de doos als een kostbaar kleinood onder mijn arm klemmend
Zwaai naar Henk die achter zijn bureau plaatsgenomen heeft
Duidelijk onwennig iets intypend op het toetsenbord
"Ik zie je nog, doo’t heanig an!"
Hij heeft even de tijd nodig om zijn concentratie te verbreken
Dan plooit zijn gezicht zich in een brede glimlach
"Hetzelfde, aju!"

Ik sta op de binnenplaats van mijn stulpje in Zacler
Kijk mistroostig om me heen
Er is gesnoeid en er is wat onkruid weggehaald, dat wel
Toch is het bij lange na niet wat ik verwacht had
Het geheel blijft een rommelige en verwaarloosde aanblik vertonen
Het tuinafval is op hopen gekeerd, verspreid over het terrein
Het gras begint al weer aardig op te schieten
Van de beloofde bouwmaterialen is geen spoor te bekennen
Ik schud grimmig mijn hoofd, zo kan ik het niet vertonen aan potentiële klanten
Ik open de deur van de hoofdingang die knarsend en protesterend wijkt onder mijn druk
Niets nieuws verwachtend loop ik naar binnen
Mijn vermoeden wordt bevestigd, de kruiwagen ligt nog steeds op zijn kop bij de ingang
Sloopresten liggen verspreid over de diverse vertrekken
Losse elektriciteitskabels hangen uit de roestige meterkast in de hal
Kortom, er is binnen niets gebeurd
Ik neem niet de moeite om boven te gaan kijken
Trek de deur achter me dicht en sluit af
Loop om het kasteel heen
Ook in het lager gelegen terrein achter het kasteel is wat gesnoeid
Met de nadruk op “wat”
Het onkruid staat nog steeds tot op heuphoogte
Ik heb op een van de tekeningen gezien dat er zich ongeveer midden in het terrein een stenen fontein zou moeten bevinden
Tuur ingespannen naar de plek waar het verondersteld wordt te staan
Tevergeefs, hoe ik ook mijn best doe, de hoge begroeiing maakt het ding onzichtbaar
Met tegenzin daal ik het smalle wenteltrapje in het torentje af



Ik wil wat foto’s maken van de zuidzijde van het kasteel
De laatste trede is half afgebrokkeld zodat ik bijna voorover duikel
Ik herstel mijn evenwicht net op tijd



Baan me een weg door de haag van brandnetels, berenklauw, zevenblad en God mag weten wat al niet meer
Mijn glanzend gepoetste schoenen zinken diep weg in het zachte tapijt van hafvergane plantenresten
Ik trap op iets dat glibberig en week aanvoelt
Kijk niet naar beneden, ik wil niet weten wat het is
Zweetdruppels verschijnen op mijn voorhoofd
Na zo’n dertig meter geef ik mijn pogingen op, het is mooi geweest zo
Ik draai me om, kijk naar de burcht die nu hoog boven me uittorent
De kasteelmuren steken schitterend af tegen de strakblauwe hemel
Ik schiet mijn plaatjes en begeef me voorzichtig op de terugweg, gebruikmakend van het spoor dat ik even daarvoor getrokken heb
Een brandnetel schampt mijn pols, in een reflex trek ik mijn arm terug
Te laat, het kwaad is al geschied
Verwoed krab ik over de plotseling opkomende witte bultjes
Ik vloek, trek de mouw van mijn jasje zover mogelijk naar beneden en vervolg mijn weg
Ik heb genoeg gezien voor vandaag
Mijn humeur heeft een forse deuk opgelopen als ik terugloop richting het centrum van Zacler
Bij mijn Rexton aangekomen vis ik een doekje op uit het zijrekje in het achtercompartiment
Ontdoe mijn schoenen zoveel mogelijk van het aangekoekte vuil
Sla de laatste plantenresten van mijn broekspijpen
Wrijf gedachteloos over mijn gekwetste pols die behoorlijk begint te jeuken
Als gevolg daarvan neemt de irritatie nog toe zodat ik er onmiddellijk mee stop
Ik neem plaats achter het stuur en grijp naar mijn mobieltje
Zoek in mijn nummerlijst naar de gegevens van EUreality...

[ Bericht 1% gewijzigd door JohannesP op 23-11-2010 01:25:45 (foutje) ]

quote:

Op dinsdag 23 november 2010 03:01 schreef r_one het volgende:

[..]

Heb ik de clou gemist?

As usual...
He Bignose, wat is er mis met Cale...?

Een echte boef!

Vanuit Trutnov neem ik 'de veertien'
Het is een kleine veertig kilometer naar Náchod
Ik heb geen haast, ik hoef alleen de projectstukken maar af te leveren
Ik heb Pavel Sodomka, de jednatel (directeur) van Eureality, kort aan de lijn gehad
Hij is helaas niet op kantoor maar zijn medewerkster, Jarmila, wel
En nog beter.... ze spreekt Nederlands...
Ik kan de doos bij haar afleveren, ze is op de hoogte dat ik kom
Ik kijk uit het zijraampje
De Upa stroomt, zilverachtig glinsterend in het stralende zonlicht, aan mijn rechterzijde
Ik rijd door gehuchten, dorpjes en steden
Van de meeste kan ik de naam niet uitspreken
Bohuslavice, Suchovr¨ice...
In Úpice rijdt ik in een scherpe bocht rechtdoor
Beland op een industrieterrein waar de weg uiteindelijk doodloopt
Ik keer en rijd terug
Kijk zoekend om me heen
Zie het bordje 'hoofdweg' dat ik gemist heb en volg het in de aangegeven richting
Ik passeer Batovice, Rtyn V Podkrkono¨í, ervený Kostelec, Horní en Dolní Radechová...
Dan, na een ruime bocht, zie ik Náchod opdoemen in de verte
De stad wordt gedomineerd door een kasteel dat in het centrum imposant bovenop een heuvel pronkt
Ik trap op de rem, minder vaart in een poging om even van het uitzicht te genieten
Een achteropkomende claxonneert, dwingt me het gaspedaal weer in te trappen
De weg wordt breder als ik Náchod binnenrijdt
De zo karakteristieke grijze kolossen van de buitenwijken glijden aan me voorbij
Via een smal steegje, dat ik na enig zoeken ontdek, bereik ik tenslotte mijn bestemming
Ik word verrast door een charmant pleintje
Zie statige gevels in diverse zachte pastelkleuren
Het robuuste kasteel op de achtergrond maakt het pittoreske plaatje compleet
Ik rijd het plein op, zoekend naar een parkeerplaats
Dat valt nog niet mee, het is vrij druk
Voor een hotel 'U Beránka' vind ik tenslotte nog een plaatsje



Ik parkeer mijn auto en ga op zoek naar een parkeermeter
De doos met projectstukken laat ik, vanwege het gewicht, nog even achter in de auto
Ik wil eerst op zoek naar Hurdalkova, de straat waar zich het kantoor van Eureality bevindt
Ik haal de routebeschrijving die Jarmila me per e-mail gestuurd heeft uit mijn binnenzak
"Vanaf het plein de brede winkelstraat in"
Ik kijk om me heen
Daar, daar moet het zijn...
Ik kijk op het straatnaambord; Palackého
Oké, nu de tweede straat rechts
Hurdalkova, ik ben er
Van een afstandje zie ik het uithangbord met de naam EUreality
Ik kijk op mijn horloge, het is kwart over twee
Nog net tijd voor een kop koffie bij U Beranka...

De pijl op het bordje wijst schuin naar boven
Ik verplaats de doos van mijn linker naar mijn rechterarm
Beklim de steile trap naar het halletje
Boven gekomen kijk ik besluiteloos rond
Links een deur, rechts een gang met nog meer deuren
Ik zet de doos voor me neer, wis het zweet van mijn voorhoofd
Zal blij zijn als ik het ding afgeleverd heb
Dan zie ik het naamplaatje op de deur aan mijn linkerzijde: Eureality
Een bel is er niet, ik besluit aan te kloppen
Hoor naderende voetstappen
In de deuropening verschijnt een vrouw die ik op eind twintig schat
Ze is een half hoofd groter dan ik, vrij fors gebouwd zonder echt corpulent te zijn
Kort donkerblond haar met een rossige gloed, waarschijnlijk uit een flesje
Vanonder haar halflange pony kijkt ze me vriendelijk vragend aan
Ik steek mijn hand uit: Hallo, Jos Davids, ik heb vanmiddag met Pavel gebeld. Ik zou projectstukken komen afleveren
Ik wijs naar de doos aan mijn voeten
Haar gezicht plooit zich in een glimlach
Ze neemt mijn hand aan, drukt die stevig: "Goedemiddag, Jarmila Bohmova. Leuk kennis met u te maken, komt u binnen.."
Ze spreekt goed Nederlands met een charmant Oost-Europees accent
Ik buk me, maak aanstalten om mijn doos weer op te pakken
Ze houdt me tegen, lacht: "Laat maar, dat doe ik wel even"
Moeiteloos tilt ze het pakket op en gaat me voor het kantoor in
Er staan twee bureaus in de efficiënt maar sober ingerichte ruimte
De ene, nu onbezette werkplek, is waarschijnlijk van Jarmila
Achter het andere is een meisje druk bezig achter haar computer
Waarschijnlijk heeft ze meegekregen dat ik Nederlander ben
Al ik binnenkom staat ze op, stelt zich voor: "Jana Vitova, prettig kennis te maken..."
Ook bij haar is een accent aanwezig hoewel minder nadrukkelijk dan bij Jarmila
Ze is wat kleiner dan ik, een 'normaal' postuur en halflang donker, bijna zwart, haar
Jarmila wendt zich tot me: "Pavel is er helaas niet, hij had een afspraak. Wilt u misschien koffie?"
Ik leg uit dat ik eigenlijk alleen maar gekomen ben om de doos af te leveren
Maar een snelle kop koffie zal er wel ingaan
Ze gaat me voor naar een aangrenzende ruimte
Hier worden blijkbaar de klanten ontvangen
De inrichting is wat comfortabeler, gezelliger
Rechts van me een salontafel met enkele gemakkelijke fauteuils
Achterin staat een ruim bureau compleet met computer en een telefoontoestel
Aan een van de muren hangt een groot prikbord met daarop een kaart van Nederland
Verspreid daarover zitten rode punaises vastgeprikt
Wat dossierkasten completeren het interieur
Jarmila wijst op een van de fauteuils
"Gaat u zitten dan haal ik even koffie"
Ze verdwijnt weer naar voren
Ik hoor een telefoon overgaan gevolgd door een waterval aan rad Tsjechisch
Jarmila komt terug met in haar hand een dampende kop koffie die ze voor me neer zet
Ze neemt plaats tegenover me
"U heeft een mooi project in Zacler, we hebben het kasteel al eens bekeken. Hoe bent u daar eigenlijk terecht gekomen?"
Ik vertel in grove lijnen mijn verhaal
De problemen die ik onderweg tegengekomen ben verzwijg ik liever nog maar even
Als de naam Henk Westerterp valt kijkt ze me zorgelijk aan...

Nou, ik kan me herinneren dat je mijn 'blog' niet kies vond, desondanks volg je dit topic op de keper (al wil je dit misschien niet toegeven...)
Genoeg verlicht....?

Ik zie dat ze zich zit te verbijten
Er komt echter geen commentaar over haar lippen
Ik beëindig mijn verhaal: "We willen de appartementen verkopen zonder de verplichting van een s.r.o. Ik heb van Henk Westerterp gehoord dat jullie daar een oplossing voor hadden en daarom zit ik nu hier"
Ze knikt: "Er zijn verschillende manieren om onroerend goed op naam te krijgen. Pavel kan u daar vrijdag alles over vertellen. Tegen die tijd heeft hij ook de stukken wel doorgelezen en weten we waarover we praten"
"Mooi, ik verheug me er al op. Maar jullie zullen het wel druk hebben, ik ga maar weer eens"
Ik neem de laatste slok van mijn koffie
Dan valt mijn blik weer op het prikbord
"Grappig die kaart. Wat betekenen die rode punaises eigenlijk?"
Ze glimlacht: "Daar wonen klanten van ons, wij richten ons met name op de Nederlandse markt"
Ik knik begrijpend: "Aha, vandaar dat jullie onze taal zo goed spreken"
Ze lijkt wat verlegen met het compliment: "Dank u, we doen ons best..."
Ik sta op: "Nou, bedankt voor de koffie. Ik zie je vrijdag?"
Ze schudt mijn hand: "Helaas ben ik er vrijdag niet, Jana zal bij het gesprek aanwezig zijn"
"Oh, oké, nou tot een andere keer dan maar..."
Op mijn weg naar buiten zwaai ik naar Jana die druk aan het telefoneren is
Ze steekt glimlachend haar hand op zonder het gesprek te onderbreken

Het is half vier als ik de terugweg aanvaard
Mijn eerste indruk van Eureality is positief
Ik ben blij dat ik er met Nederlands terecht kan
Toch stel ik mijn eindoordeel uit tot na onze afspraak op vrijdag
Ik ben voorzichtig geworden

Donderdag 5 mei 2005

Vandaag stond er niets op het programma
Ik heb wat rondgetoerd in de omgeving
Geshopt bij Hypernova, door Trutnov geslenterd.
Kortom: dolce far niente
Het is nu zeven uur
Ik zit onder de luifel van een terrasje aan de rand van het plein


Het stadsplein in Trutnov

Links naast me een gezin met twee kleine kinderen
Pa zit een gigantisch glas bier weg te werken
Hij geniet er zichtbaar van, het drankje af en toe licht opboerend
Mams en de kinderen moeten het stellen met een sorbet
Het plezier is er niet minder om
Rechts van me vergelijken twee studenten hun schriften met elkaar
Aan de toon van het gesprek te horen zijn ze het niet met elkaar eens
Ik ben gewend geraakt aan de typische klanken van de Tsjechische taal
Helaas begrijp ik er nog vrijwel geen woord van
Pivo, dekuji, platim prosim, dobry den...
Verder reikt mijn povere woordenschat niet
Plotseling krijg ik behoefte aan gezelschap, aan een gesprek
Ik vis het visitekaartje uit mijn portemonnee
Bel het nummer van Henry Tensing
Hij blijkt bij Henk in Male Svatonovice Petrovice te zijn
Ik hoef niet aan te dringen: "Geen punt hoor, waar zit je precies?"
"Op het plein in Trutnov bij dat terrasje met die witte luifels"
"Zie je zo!"
Hij hangt op
Ik bestel een Bacardi-Cola
Het kan wel een tijdje duren voor hij er is
Male Svatonovice is zon vijftien kilometer van Trutnov en de weg is niet overal even best
Gedachteloos speel ik wat met mijn mobieltje
Luister de beltoontjes af, verander mijn belsignaal in "Groovy blue"
Vraag mijn tegoed op, vier euro en zestig cent
Oeps, daar kom ik niet ver mee
Na wat gestuntel met het landsnummer lukt het me het keuzemenu te bereiken
Ik kies voor vijftig euro, heb ik er de eerste tijd geen omkijken meer naar
Ik haak het apparaatje weer aan mijn broekriem
Stoot daarbij per ongeluk tegen een poot van het wankele tafeltje
Een forse scheut van mijn kostbare drankje belandt op het blad
Met enige spijt bekijk ik naar de verspilde vloeistof
Dan haal ik mijn schouders op, ach wat, het kost hier zowat niets
Ik leun achterover in mijn stoel, kijk uit over het plein
Hier en daar een groepje schoolkinderen, rondhangend op de ijzeren bankjes
Toeristen, landerig langs etalages slenterend
Het loket waar pizza verkocht wordt verwelkomt met enige regelmaat een klant
Ik denk aan de afgelopen dagen, mijmer wat weg
De contracten zijn getekend, dat is tenminste al één succesje
Ik ben nieuwsgierig naar de afspraak morgen, hoe zal die verlopen?
Een auto parkeert een eindje verderop voor het restaurant
Ik besteed er geen aandacht aan, het kan Henry immers nog niet zijn
Dan valt mijn oog op het Nederlandse nummerbord
Verrek, dat heeft-ie snel gedaan...
Het portier wordt geopend, hij stapt uit en kijkt spiedend om zich heen
Ik ga staan, steek mijn hand op
Hij ziet me, zwaait terug
Even later drukken we elkaar de hand
Ik trek mijn wenkbrauwen op: "Niet aangehouden onderweg?"
Hij kijkt me vragend aan: "Aangehouden? Hoezo?"
"Nou volgens mij heb je alle snelheidsborden genegeerd" grijns ik
Hij lacht: "Borden? Ik heb helemaal geen borden gezien, ik reed te snel..."
Hij gaat zitten, wenkt de serveerster
"Wil jij nog iets van wat je daar hebt?"
Hij wijst op mijn glas waarin nog maar een bodempje zit
"Graag, dat 'iets' is trouwens Cola-Bacardi"
Hij geeft de bestelling door, zelf houdt hij het bij een gewoon Colaatje
De klik is er al gauw weer, de tongen worden losser
Hij vertelt dat hij een baan heeft gehad in de financiële sector
Geïnteresseerd is geraakt in Tsjechië en gelokt door de onroerend goed markt
Hij is door Holland Trade House in contact gekomen met Henk
Die heeft hem een aantal grondstukken laten zien
Hij heeft enkele kavels aangekocht waarop hij bouwen wil voor Nederlandse klanten
Een s.r.o. is inmiddels opgericht
Hij zwijgt, kijkt me aan: "En jij? Hoe ben jij bij Henk terecht gekomen?"
Ik ga wat rechterop zitten
Vertel over Holland Trade House
Hoe ook ik door hen in contact ben gebracht met Wekostav
Hoe hij ons verschillende objecten heeft laten zien
Dat een van die objecten het kasteel was
Dat we de burcht aangekocht hebben omdat we de commerciële mogelijkheden ervan inzagen
De verwikkelingen rondom de transactie houd ik voor me
Dat gedeelte vind ik nog te gevoelig om te vertellen
"En hoe verloopt de samenwerking met Henk?"
Ik aarzel een moment, kan ik hem in vertrouwen nemen?
Wat als hij met mijn verhaal naar Henk toe gaat?
Ik kijk hem aan, bestudeer zijn gezicht
Zijn vraag lijkt oprecht belangstellend, zonder bijbedoelingen
Dan haal ik mijn schouders op
Ik begin zo langzamerhand paranoïde trekjes te vertonen
"Nou... Niet zo geweldig eigenlijk..."
Hij kijkt me nieuwsgierig aan
Ik hak de knoop door
Vertel hem dat ik het kasteel door Wekostav heb laten aankopen
Dat Henk, tot eergisteren, weigerde het kasteel door te verkopen
Steeds weer excuses aanvoerde om de transactie te laten doorgaan
Over de opknapbeurt die maar niet op gang wil komen
Hij luistert geboeid
Af en toe knikt hij
"Maar waarom heb je het kasteel eigenlijk door Wekostav laten aankopen?" vraagt hij
Ik laat niet het achterste van mijn tong zien: "Ik had destijds nog geen sro en er waren meer belangstellenden, dus er was haast bij" verzin ik ter plekke
Hij wrijft bedenkelijk over zijn kin
"Ach zo..."
Hij neemt een slokje van zijn cola
Na een poosje: "En ik vond nog wel dat jullie zo joviaal met elkaar omgingen. Ik dacht zelfs dat jullie vrienden waren..."
Ik kijk hem schuin aan
De alcohol in mijn drankje maakt mijn tong losser dan ik eigenlijk wil
"Vrienden? Henk en ik? Niet ècht... Zo gauw ik het kasteel op mijn naam heb ga ik op zoek naar een andere contactpersoon, iemand die het werk van hem kan overnemen..."
Ik zwijg, in het besef dat ik misschien mijn mond wel voorbij gepraat heb
Dan: "En hoe zijn jouw ervaringen met Henk?"
Hij aarzelt, ik voel zijn afweging
Dan bedenkt hij blijkbaar dat ik hem ook in vertrouwen genomen heb
"Nou, ook niet al te best eigenlijk..."

[ Bericht 2% gewijzigd door JohannesP op 25-11-2010 01:08:09 ]

Het zou kunnen zijn dat ik morgen (door problemen met mijn PC) niet in staat ben een volgende aflevering te publiceren. Het gehele verhaal zal hier echter afgemaakt worden...

Hij gaat wat ongemakkelijk verzitten
Vertelt dan dat hij enkele percelen in Chotevice via Henk heeft gekocht
"Er zou een bouwvergunning op zitten. We waren van plan er woningen op te bouwen en die in Nederland aan de man te brengen. Toen puntje bij paaltje kwam bleek er van een bouwvergunning geen sprake. Het was gewoon grond met een agrarische bestemming en daardoor eigenlijk een stuk minder waard"
Hij kijkt wat mistroostig voor zich uit
"Maar je hebt ze wel op naam van je sro?"
"Ja, dat wel... maar ik kan er niets mee. Henk heeft me beloofd dat het met die vergunningen wel goed zou komen. Hij zou er mee bezig zijn. Maar dat zegt hij nu al een tijdje en er gebeurt niets. Ik krijg het gevoel dat hij me aan het lijntje houdt"
Ik kijk hem meelevend aan
Weet zo ongeveer hoe hij zich voelen moet
Ik wenk nog maar eens naar de serveerster die de glazen bijvult
Gooi het gesprek over een andere boeg
Vertel over mijn afspraak morgen met Eureality
Dat ik de firma nagetrokken heb op het internet
Eigenlijk alleen maar positieve berichten over hen gehoord heb
Hij luistert geïnteresseerd
"Kun je me morgenavond bellen over hoe het gegaan is? Misschien stap ik ook wel over..."
Ik beloof contact met hem op te nemen na afloop van het gesprek
Het begint inmiddels te schemeren
Hij stelt voor om ergens nog een hapje te eten
Ik aarzel, eigenlijk heb ik niet zo’n trek
"Ach, kom op joh, ik weet hier een leuk restaurantje waar je goed kunt eten"
"Nou, vooruit dan maar. Maar ik maak het niet laat hoor..."
Het is zo'n vijf minuten lopen naar Restaurace Na Struze
Het terras is geen optie meer, het is wat koeltjes geworden
We nemen plaats aan een van de tafeltjes binnen, bekijken het menu
Ik neem 'iets kleins', heb meer interesse in de drankenkaart
Henry ziet glimlachend toe hoe ik aan mijn zoveelste Cola-Bacardi nip
Zelf houdt hij het bij een vruchtensapje
''In welk hotel zit jij eigenlijk?'' vraagt hij als ons eten geserveerd wordt
Ik verwijder de slablaadjes uit mijn broodje hamburger en neem een hap
''Hotel Patria, dat is aan de weg naar...''
''Patria? Dat is toevallig zeg! Daar slaap ik ook... Ik kan je wel een lift geven straks?''
Ik neem zijn uitnodiging graag aan
Het is kwart voor twaalf die avond als ik op de harde matras in mijn hotelkamer plof
Niet dat ik nog bemerk dat ie hard is trouwens
Ik val als een blok in slaap

Vrijdag zes mei 2005

Náchod, Restaurace a kavarna U Beránka, elf uur ‘s morgens
Ik druk een Paracetamol uit de plastic strip
Het is al weer de derde vandaag
Ik spoel het ding weg met een slok cappuccino
Schroei daarbij mijn keel aan het pas geserveerde gloeiend hete drankje
Ik vloek binnensmonds
Twaalf uur... Twaalf uur!
Hoe kon ik zo stom zijn om een dag voor een afspraak tot twaalf uur in de kroeg te gaan zitten?

Ik ben vanmorgen wakker geworden met een stevige hoofdpijn en een tong van leer
Een hete douche slijpt de scherpe kantjes er wat vanaf maar de zeurende hoofdpijn blijft
Het ontbijt blijft bij een dappere maar vergeefse poging een bordje yoghurt met muesli naar binnen te werken
Na een paar happen schuif ik het bord misnoegd terzijde
Stort me op de koffie, twee koppen met een forse scheut melk en drie zoetjes
Sommige mensen beweren dat koffie helpt tegen een kater...
Nou, bij mij heeft het nog nooit gewerkt
Het enige effect is dat ook mijn maag nu begint op te spelen
Ik verlaat de ontbijtruimte op weg naar mijn kamer
Kijk op mijn horloge
Het is half tien
Ik besluit om mijn aktetas en de projectstukken op te halen en richting Náchod te rijden
Mijn afspraak met Pavel is pas om twee uur
Ik hoop dat mijn hersenen tegen die tijd wat minder beneveld zijn

Het is rustig in de kavarna
Een serveerster is bezig met een vochtige doek de tafels af te nemen
Iets verderop klapt een zakenman zijn koffertje open en begint wat paperassen door te nemen
Ik kijk verveeld naar buiten
Schuif een asbak naar me toe, steek een Barclay op
Inhaleer de rook, trek een vies gezicht
Haastig druk ik de peuk weer uit
Ik wenk de serveerster: ''Platim prosim!''
Ik kijk nauwelijks naar het bedrag dat op het slordig geschreven bonnetje staat
Laat voldoende kronen achter en loop naar buiten
Een wandeling zal me goed doen

Eigenlijk heeft Náchod maar een klein centrum
Twee winkelstraten en het plein, dat is het wel zo’n beetje
Ik ben dan ook al gauw uitgewandeld
Een blik op mijn horloge leert me dat het kwart over twaalf is
Even overweeg ik een bezoekje af te leggen aan het kasteel
Ik verwerp mijn ingeving direct, te weinig tijd...
Ik sta voor de etalage van een elektronicazaak
Bekijk ongeïnteresseerd het aanbod
De Paracetamol heeft mijn hoofdpijn doen verdwijnen
Nu nog even helder worden en ik ben weer het mannetje...

Ok ollie, maar wat moet ik hier mee...?