quote:
Op donderdag 16 september 2010 13:44 schreef RM-rf het volgende:[..]
Jawel, dat heb je wél gezegd , lees je eigen post nog maar door en ook de quotes eruit die ik tot tweemaal aanhaal...
als hij namelijk wél antwoord geeft, wordt jij direkt boos dat hij het 'verkeerde' antwoord geeft en je daarom niet gevraagd hebt:
je hebt gelijk

hij zegt afentoe: ja maar jij of iets in die geest.
En het klopt dat is niet het antwoord dat ik wil horen
duidelijk, maar dan een vraag: als ik een antwoord dat ik krijg niet duidelijk genoeg vind. Dit voor mijn gevoel mijn vraag niet beantwoord en ik vraag hier naar. Mag ik dan een duidelijkere uitleg verwachten?
Ikzelf ben iemand die zelf graag duidelijk wil zijn (het niet altijd ben maar dat is een ander verhaal) maar als ik dan de reactie krijg: ik begrijp het niet of dit is niet voldoende uitleg voor mij dan doe ik mijn best het helderder te formuleren, eventueel met voorbeelden.
Ook om misverstanden te voorkomen.
Is dat teveel gevraagd van een ander?
quote:
[..]
Er zijn weinig mensen die compleet stil en non-responsief zijn en helemaal niks zeggen...
wél zijn er een hoop mensen die 'niet veel' zeggen ... maar bij zulke mensen is het ook juist een sterke 'uitwisseling' en als zo iemand treft op iemand die kennelijk veel 'uitgesprokener' is maar die verbaal krachtig is, kana juist de 'verbale kracht' van de ene partner de andere partner des te stiller maken...
Mocht jij verbaal sterk zijn, is het misschien ook een idee om juist daarbij rekening te houden als je een gesprek wilt hebben, dat je jezelf en je 'verbale kracht' dan beter moet inhouden, om een gesprek mogelijk te maken...
Niet dat dat absoluut _moet_, enkel denk ik wel dat je relatie anders écht geen enkele kans heeft...
Overigens wel opvallend en mij een raadsel waarom juist mensen die zélf wel verbaal zo sterk zijn juist een partner uitzoeken die zo 'stil' is en dan gaan denken daarmee een relatie aan te kunnen gaan.
ik bedoel, je merkt juist dat toch ontzettend snel aan een persoon en ook of dat 'klikt' qua 'relatie' ?
alhoewel ik vermoed dat juist die verbale mensen zelf gewoon graag zélf aan het woord zijn en dat ze dat bij relatief 'stille' personen meer kunnen doen, en dat eerst als iets positiefs zien... tot ze na enkele maanden ook de nadelen ontdekken.
ik kan verbaal heel sterk zijn, niet altijd even duidelijk maar ik weet wat mijn probleem is en dat uit ik. Ik begin bijna nooit lukraak uit het niets mijn mening of gevoel te spuien zonder eerst voor mezelf te hebben bepaald wat het is wat me dwars zit.
Dus ik ben dan verbaal sterk omdat ik er direct argumenten bij klaar heb gezien ik er over nagedacht heb.
Mijn vriend kan verbaal heel goed zijn, hij is in gevoelloze situaties heel goed in dingen duidelijk en heler te vertellen in enkele zinnen waar ik het 3 dubbele nodig heb.
Als het om problemen van anderen gaat kan hij ook dingen goed duidelijk maken. Zoals jij schrijft (bv met dat hij dus WEL antwoord) en iemand daar dus op atenderen etc kan hij ook prima.
Maar zodra het aankomt op SAMEN praten klapt hij dicht.
Ik ben niet zo heel praatgraag en altijd een binnenvetter geweest maar heb het geleerd, en als ik dan praat dan zeg ik veel om proberen zo duidelijk mogelijk te zijn

Als wij samen een gesprek hebben (onenigheid) dan spui ik mijn gevoel, hij is stil, ik ben klaar en wacht op reactie, die blijft uit, ik wacht nog even en nog langer, ga denken en malen en me ergeren dat hij niets zegt, geef aan dat ik reactie verwacht tussendoor (meermalen) en nog niets.
Dus begin ik maar weer te praten. Niet omdat ik mezelf zo graag hoor praten maar in de hoop toch tot een oplossing te komen. Die ik dan uiteindelijk zelf breng. En dan zegt hij OK

Hoe kan iemand die dus best verbaal sterk is, die goed kan relativeren etc. op persoonlijk vlak dat dan zo nalaten? het voelt soms als desinteresse....