dood zwijgen en vinger wijzen

Ik heb enkele maanden een relatie. We wonen niet bij elkaar om de hoek en zien elkaar vooral in het weekend. Nu zijn er zelfs in weekenrelaties wel eens issues.
Als er iets is wat mij dwars zit dan zeg ik het dus gewoon en vraag om een reactie. (ik geef toe ik ben soms TE direct en kan best bitcherig overkomen, meestal wel nadat ik dingen al 3x op een normale manier heb aangekaart en geen respons krijg!)

Meestal bestaat zijn reactie uit zwijgen. Het is alsof hij gewoon compleet dicht slaat. Hij zegt niets, doet niets en het is gewoon een grote betonnen muur.
Voor mij erg frustrerend want het lost dus niets op. Mijn vragen blijven onbeantwoord.
En als mijn gevoel waar ik mee zit onterecht is dan weet ik het niet want ik krijg geen uitleg, en zou het wel terecht zijn dan gebeurd er nog niets mee.
Hij is verder gewoon iemand die normaal kan communiceren.

Afentoe komt er wel reactie en deze is dan: ik doe dat omdat jij dat ook doet.
Dat vraag ik toch niet!? Ik vraag waarom HIJ het doet. Ik geef aan welk gevoel dat bij me teweeg brengt en wil dan weten WAAROM hij iets doet en aangezien ik aangeef dat het voor mij niet fijn voelt verwacht ik eigenlijk dat hij het serieus opvat en er wat aan probeerd te doen of het geen ik hem van beschuldig te ontkrachten. (dat het tussen mijn oren zit, ik ben nu eenmaal wel vrouw natuurlijk)

Verwacht ik nu teveel van een man!?
zijn alle mannen zo!?
Of is dit toch wel een issue van hem!?

Verder hebben we een fikse 'ruzie' achter de rug, echt ruzie was het niet omdat dat voor mijn gevoel is dat 2 mensen tegen elkaar knallen. Nee onze ruzie bestond uit dat hij me gewoon dagenlang compleet genegeerd heeft.
Hij heeft dat wel eerder een aantal uur gedaan en toen heb ik hem verteld dat ik daar echt niet tegen kan, dat dat zo kwetsend is en me heel veel verdriet doet.
Maar daarna dus dagen lang.
Ik werd toen dus ook helemaal gek, het gevolg: toen we eindelijk wel weer praten heb ik sorry gezegd voor mijn fouten in ons probleem en aangegeven dat ik er alles aan doe om het te fixen en er actief mee bezig te gaan.
Maarrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr verder!?!? De issues die ik met hem heb? Daar word niet meer over gesproken en dus niets mee gedaan. En zo gaat het dus elke keer. (eerder met kleinere conflicten, uiteindelijk buig ik en bij hem veranderd niets)

Nu begint het me op te vreten, ik vind het gewoonweg oneerlijk. Ik weet dat ik niet perfect ben maar ik doe er wat aan. Zijn reactie is met zijn vinger naar mij wijzen en zelf totaal geen verantwoordelijkheid nemen. Nog geen enkele keer heb ik hem sorry horen zeggen of: ja dat klopt, ik had dit anders kunnen aanpakken.
Zelfs niet nadat ik letterlijk heb gezegd dat bepaalde acties van hem mij enorm veel verdriet gedaan hebben. Dan kijkt ie dood voor zich uit en zwijgt.

Is dit tweede nu ook een mannen ding!?!?

Ik weet het echt niet meer
mijn gevoel wil zo graag dat dit werkt
maar verstandelijk weet ik wel dat als hij dit niet wil inzien en niet erkent en inziet dat dit geen manier is om een relatie te onderhouden dat het dan gewoon niet gaat werken en ik degene ben die er aan onderdoor gaat.

Leeftijden: onbelangrijk maar ver na de pubertijd

quote:

Op donderdag 16 september 2010 08:25 schreef Godtje het volgende:

[..]

Ik wil niet selectief tekst er uit gaan halen maar ik doe het toch. Ik krijg tussen de regels door namelijk het idee dat je ergens al weet dat het vermoedelijk niet echt gaat werken. Afstand, gedrag, etc etc

En dan vallen deze zinnen op. Hij wil/lkan niet veranderen en jij kan er niet tegen en gaat er aan onderdoor.

ja dat zie ik dus zelf ook wel in MAARRRRRRRRRRRRR
is er niet iets waardoor dit toch kan veranderen
nu wil ik niet zijn wezenlijke ik veranderen ofzo
maar hij heeft altijd gezegd dat hij prima kan communiceren in een relatie
misschien klapt hij dicht omdat ik te direct ben of dergelijke
als hij gewoon ook een beetje verantwoordelijkheid zou nemen zou al zo'n verschil maken.....

ik ben nu richting werk dus TS leest graag later alle nuttige reacties en tips!?!? (hoop)

quote:

Op donderdag 16 september 2010 08:31 schreef Godtje het volgende:

[..]

Ik neem aan dat je alles wat in je macht ligt al hebt geprobeerd. De schuld vervolgens bij jezelf leggen vind ik dan weer zo een vrouwending. Ik hoor maar 1 kant van het verhaal maar zo te horen doe jij je best en hij totaal niet.

En iemand doodzwijgen zeker voor meerdere dagen vind ik persoonlijk totaal onacceptabel. Dat is gedrag voor kleuters en pubers en dan is het gat van de deur snel gevonden.

We zitten er nu middenin, in et bgin is het nog een roze wolk, en zolang zijn we nog niet samen

En dit is wel heel moeilijk wat je schrijft ik, jij doet je best en hij niet, mijn karakter gilt nu om hem te verdedigen maar ik heb hiervoor jaren lang in een relatie gezeten waar mijn partner mij geen emotionele steun kon geven en op dat vlak niet thuis gaf.
Alleen dit heb ik dus mijn huidige partner verteld en daar werd op gereageerd op een manier van: oh maar ik ben heel anders.
Alleen dat merk ik nu niet en om dan even helemaal vrouw te wezen... ik voel me hierdoor nog een zeur bovendien.....

We wonen niet bij elkaar om de hoek maar hebben normaal gesproken geregeld contact. En opeens hoorde ik maar niets en niets. Uiteindelijk gebeld en nog geen reactie. Ik begon me zorgen te maken en dus zijn dochter gebeld die vertelde dat hij er gewoon was maar bewust niet opnam!
Ik heb toen aangegeven dat ik daar veel pijn van hem (voor de 3e keer inmiddels al) en aangegeven dat als hij het gevoel heeft tijd voor zichzelf nodig te hebben om dingen op een rijtje te zetten hij dit moet aangeven en niet gewoon niets meer laten horen.
Kreeg uiteindelijk een reactie op een email die ik gestuurd had (om 23:00 savonds) dus ik opgelucht en blij, hier weer op gereageerd.
De dag erna ons gewoonlijke goedemorgen smsje verstuurd.... GEEN reactie.... en toen begon het riedeltje gewoon weer van voor af aan.
Uiteindelijk WEER aangegeven dat hij me toch kan laten weten als hij even geen contact wil. En uiteindelijk dus een smsje dat hij even rust wilde.
Uiteindelijk duurt dat dan dagen.
Ik zat die dagen in een achtbaan aan gevoelens, ik ben juist iemand die als er problemen zijn of ik me kut voel door een ander ik hierover praat. Dan worden onduidelijkheden gelijk uit de wereld geholpen. En zijn dingen veel sneller duidelijk voor iedereen. Maar ok iedereen is anders.
Ondertussen was ik bang hem te verliezen maar meteen ook boos dat hij mij negeerde en in het ongewisse liet terwijl ik zo duidelijk had aangegeven dat juist dat me zo raakt.

Na die paar dagen heb ik contact gezocht en kreeg ik een vaag half half berichtje terug waarbij ik zelf mocht invullen hoe of wat.
Dus wederom om verduidelijking gevraagd.
Zelfs op hele duidelijke vragen krijg ik vage onduidelijke reacties terug. Kort en vaag.

Dus sja hij wilde rust en was alleen vergeten dit mij te zeggen
nog geef ik hem t voordeel van de twijfel.....

quote:

Op donderdag 16 september 2010 08:56 schreef snakelady het volgende:
Je moet bij jezelf nagaan, is hij het waard?
Klinkt heel hard misschien maar als je een relatie wil met toekomst dan zal hij toch moeten veranderen.

Je zou kunnen proberen om er met hem over te praten, wat wel soms helpt bij mensen die gesloten zijn is een brief schrijven en hem vragen om een reactie.
Dan geen verwijten maken maar gewoon je gevoel uitleggen en zeggen/schrijven dat als het zo door gaat je geen toekomst ziet voor jullie beide, dat je hem wil begrijpen en hem wil helpen maar dat hij dat niet toelaat.

dan zal hij moeten veranderen...
ik vind dat zo'n enge zin, ik ben niet van het veranderen, mensen zijn zoals ze zijn.
WEL vind ik dat je binnen een relatie door met elkaar praat keuzes kan maken om aan bepaalde eigenschappen van jezelf te werken als de ander er last van heeft, zolang het binnen de perken blijft.

We schrijven (euh ik nu vooral nog hij steeds minder) veel en het helpt niets. In het begin schreef hij veel, ook over zichzelf enzo, tegenwoordig is het small talk en verder niets.
Als ik een serieuze vraag stel wordt deze genegeerd, stuur ik daarna een berichtje met iets onbenulligs dan antwoord hij daarop en de serieuze vraag verdwijnt in het niets.

Ik ben er nog niet aan toe om hem keuzes op te leggen en te dreigen met het beeindigen van de relatie, daarvoor heb ik nog teveel hoop dat het goedkomt.
Alhoewel het dan wel aan me vreet dat hij dat dus wel bij mij klakkeloos doet....

quote:

Op donderdag 16 september 2010 08:57 schreef dikke_donder het volgende:
'Als jij niet verandert en gaat praten dan is dit het einde tussen ons' is een begin

Als hij dan nog stil blijft weet je dat jij niet genoeg voor hem betekent.

als ik op mijn gevoel afgaat dan beteken ik niet genoeg voor hem
ik heb hem dit ook gewoon gevraagd en aangegeven dat k niet iemand wil die niet van me houd
maar hij ZEGT dat ik de liefde van zijn leven ben en hij zich nog nooit zo gevoeld heeft
en hij zei dat juist door die gevoelens hij zo is zoals hij is....

quote:

Op donderdag 16 september 2010 11:05 schreef RM-rf het volgende:

[..]

die uitleg in de OP komt op mij over als juist zo'n typisch 'vrouwending'..
wél willen 'praten' maar enkel als het dus gaat om de dingen waar de vrouw problemen mee heeft en vooral geen ruimte laten voor een eventueel weerwoord van de man, omdat: "dat antwoord de vrouw niet wil horen, daarnaar vraagt ze helemaal niet!"..


en dan de 'Fikse ruzie' omdat hij haar 'dagenlang genegeerd had, was dus écht serieus was....
[..]

wow! een 'aantal uur' zelfs...?
Serieus, het komt op mij over alsof je wel héél erg hardnekkig die een enorme 'close' relatie wilt opbouwen met 'ieder uur contact', maar misschien is dat niet de opvatting die je partner heeft, heeft die geen behoefte om ieder uur contact te hebben en heeft hij soms ook een paar daagjes niet direkt iets te 'melden'.

Dat kan zo zijn, niet ieder mens heeft exact dezelfee 'behoeftes' qua regelmatig contact...
Vor jou zou dan de vraag moeten zijn of je kunt 'accepteren' dat hij anders is... of je wilt absoluut dat hij zich 'verandert' naar jouw voorstellingen...

in het laatste geval geef ik je weinig kans erg lang samen te blijven overigens... imho is dat een perfecte methode om een prile LAT-weekend-relatie kapot te maken om te denken dat je binnen korte tijd en terwijl je elkaar al weinig ziet je partner al direkt te kunnen 'veranderen'.

Dan heb je de op verkeerd geinterpreteerd
hier draait het wel om dat ik verwacht dat hij praat over dingen die mij dwars zitten
dat is een van de belangrijkste dingen in een relatie vind ik, praten met elkaar en er emotioneel voor elkaar zijn.
Maar ik ben juist iemand die open staat om commentaar te verwerken en er wat mee te doen.
Maar niet als dat commentaar is: ja maar jij.....
daar doe ik de eerste, tweede en misschien derde keer wat mee. Maar dat komt me nu gewoon mijn neus uit.
Nee jij doet iets, ik vraag waarom en geef aan wat dat met mij doet en dan verwacht ik een reactie met de reden waarom iets zo gedaan wordt. En dat doe ik omdat jij het ook doet volstaat voor mij dan gewoon niet.

Enkele uren negeren in een conflict situatie. Als er onenigheid is of dergelijke. Niet in het gewone normale dagelijkse leven AL hoor ik dan dagen niets, prima. Zolang ik weet dat alles goed is en er niets in de lucht hangt.
Anders dan vreet ik mezelf inderdaad helemaal op.
Verder maak ik me sneller zorgen als er opeens enorme veranderingen zijn. Als je normaal meermalen per dag een smsje krijg, een LIEF smaje met lieve woordjes en je opeens amper nog wat hoort en als wel dan bestaat dat uit een korte reactie terug dan ga ik denken: is er wat aan de hand!?!? En vraag dan om opheldering.

Dat stukje over veranderen heb ik het al over gehad

nee sorry je slaat de spijker geheel mis in deze

quote:

Op donderdag 16 september 2010 12:01 schreef RM-rf het volgende:

[..]

het is idd haar relatie... en haar probleem.
als zij zelf degene dis die 'gek aan het worden is' is zij ook degene die moet kijken wat zij kan doen...

het is nutteloos om te gaan roepen dat 'hij degene is die moet veranderen'...
zeker als je daarbij begint te roepen dat jij het te vermoeiend vind om naar een ander te luisteren


[..]

'praten' die je met je tweee-en en als het kennelijk al teveel moeite is daar ook maar enige moeite zelf voor te doen omdat je de ander maar 'doodvermoeiend' vind ... is dat verder prima, maar kun je direkt al zeggen dat die relatie nooit' gaat werken...

je hebt gelijk hoor, als hij verder niets in de relatie wil steken houd het op en is het mijn probleem...

maar om nu te zeggen dat je iemand wil veranderen als je verwacht dat er gepraat wordt binnen een relatie dan vind ik dat wel heel cru gezegd en gewoon lukrake onzin

dat ik hoop dat hij toch zou kunnen leren om zich iets meer open te stellenomdat hij verder ook hele fijne en goede kwaliteiten heeft is toch niet verkeerd?
Opgeven kan altijd nog....

quote:

Op donderdag 16 september 2010 12:23 schreef WvdL het volgende:

[..]

Wat je nu zegt schijnt nieuw licht op de zaak. Voorheen gaf je het idee dat ie enkel dichtklapte na ruzies.

Ik heb dan een slechte mededeling voor je..
Hij vind jouw liefde(, sex) en aandacht leuk maar alleen wanneer het hem uitkomt.
Dat hij dit 'verward' met liefde is enkel omdat hij weet dat je weg bent als hij zegt dat ie niet echt verliefd op je is.

"vrouwen kunnen een orgasme faken, mannen een gehele relatie"

oh het is ook na een 'ruzie'
alleen is er wel veel gezeik geweest de laatste tijd
soort visieuze cirkel....
hij trekt zn bek niet open, ik vreet me op en trek wel mn bek open, hij trekt zn bek niet open....

dat weet ik dan ook heel goed en MIJN deel in het geheel is dan om minder snel mn bek open te trekken of op een andere manier.
Maar dat is maar een helft die er wat aan doet en dat is een oplossing voor nu maar op de lange termijn zie ik dat niet werken.
Verder geeft hij mij het gevoel dat IK het probleem ben en IK alles fout doe (dat kan hij dan wel zeggen) maar zijn eigen mindere kanten erkennen wil niet lukken.
En dan ga ik ook denken: of hij ziet het echt niet of hij wil het niet zien maar in beide gevallen is het niet goed voor de toekomst...


alleen.... even echt de vrouw uithangende.... het kan ook juist WEL heel goed zijn samen en op veel gebieden past het WEL zo fijn (en dan bedoel ik niet zn ... in mijn ... ofzo :S)

quote:

Op donderdag 16 september 2010 12:30 schreef RM-rf het volgende:

[..]

actie-reactie ...

als jij wilt praten over dingen die je dwarszitten en dus de kans groot dat er een ruzie ontstaat (sterker nog jezelf door bepaalde aantijgingen de aanzet toe geeft misschien), is het bullshit direkt al te gaan roepen dat _hij_ bepaalde dingen niet mag anwoorden...

Deze begrijp ik niet, sorry, ik heb nml nergens beweerd dat hij bepaalde dingen niet mag antwoorden? Hij zegt gewoon helemaal NIETS
Ik heb inderdaad zelfs de aanzet gedaan, gewoon bewust ruzie gezocht, mijn mening en gal gespuugd en dan nog komt er gewoon helemaal NIETS...
Hij staart wat voor zich uit en een halfuur later zit je nog zwijgend naast elkaar. Ik geef dit aan en vraag om reactie, nog NIETS. Ik hak het in stukjes, dus niet teveel info of onzin of wat dan ook ineens, nog geen reactie. Gewoon HE LE MAAL 0 reactie!!! (dit is dus als we bij elkaar zijn en elkaar zien)

quote:

Ruzie hebben is essentieel een situatie waarin hij ook misschien dingen zal zeggen die jou niet bevallen...

Juist als je een relatie hebt waarin je elkaar sowieso al weinig ziet en aangenomen dat jullie ook juist al wat ouder zijn en ook misschien 'gewoontes' waarin die relatie nog niet helemaal 'ingepast' is is dat belangrijk (iets dat zeker het geval is bij mensen die al wat ouder zijn en relatief 'onafhankelijk' ten opzichtte van elakar en niet meer zo 'flexibel' om zomaar een nieuwe relatie in te passen).


Imho zal je je ook moeten gewennen aan een bepaalde situatie waarin 'ruzie-maken' verdomd lastig is... iets dat zeker in een weekend-LAT-relatie sterk zal spelen.

Ja precies het is essentieel, maar ontbreekt dus bij ons.
Ik heb hem ook gezegd dat hij zn mond moet open doen en eens iets terug moet zeggen, ik hoef niet over hem heen te lopen.
Dit heeft hij dan enkele keren gedaan, maar bij totaal onrelevante dingen. Bij een ruzie zegt ie niets, geen weerwoord geen verdediging geen eigen mening. En als hij iets kapot laat vallen dan trekt hij zijn bek open en heb ik het verkeerd op de tafel gezet en daarom liet hij het later vallen (om maar iets te noemen)

dat het verdomd lastig is was me duidelijk, vandaar hier mn relaas

quote:

Natuurlijk zal jouw partner ook zich aan jou moeten aanpassen, maar dat maak je hem op de manier die je nu beschrijft niet duidelijk, en eerlijk gezegd heb ik het ide dat als je doorgaat tegen hem zoals je beschrijft in de OP dat ik nu al kan zeggen dat die relatie geen lang leven beschoren zal zijn...


Je moet nu gewoon een keuze maken wat je precies wilt beeiken, wil je dat hij onmiddelijk zich aan jouw wensen aanpast en zich precies zo gaar gedragen als jij dat wilt... is de kans erg klein dat je dat lukt, zeeker niet op de manier van je huidige aanpak.
Dan kun je jezelf een hoop moeite besparen en die relatie nu al uitmaken...

Als je juist je relatie een kans wil geven, zul je ook zelf moeten kijken op welke manier je wél beter kunt communiceren met die partner.

Ik ben niet altijd even duidelijk, maar na een aantal keren ben ik dan uiteindelijk toch wel in staat om mijn probleem aan hem weer te geven. Dus gewoon letterlijk zeggen wat me dwars zit zonder de vrouwelijke insinuaties met de hoop dat ze begrepen worden

Ik wil juist communiceren met hem, mijn probleem is dus dat hij dit niet kan/ wil/ doet
en ik echt niet meer weet wat te doen
de meeste mensen zeggen al: opgeven

quote:

Op donderdag 16 september 2010 12:40 schreef Murmeli het volgende:
Als ik je zo hoor klinkt het wel erg bekend voor mij.
ik trek vaak ook meteen mn mond open als iets me niet bevalt. dan zeg ik het wel netjes, maar nog voelt degene tegen wie ik het zeg vaak toch dat ik eigenlijk wel boos ben. en daar klappen heel veel mannen door dicht.

met mijn exen was dit ook altijd zo en daar kwamen we echt niet uit. zij bleven dichtklappen en ik bleef me steeds meer alleen gelaten voelen en knapte uiteindelijk dan op zo'n gozer af.

bij mn huidige vriend spelen deze dingen nog steeds wel, maar met 1 verschil: hij heeft me uitgelegd wat er bij hem gebeurt als ik op mijn manier kritiek op hem geef en hij heeft erbij gezegd hoe hij liever heeft dat ik de dingen die me dwars zitten vertel (dus niet vinger wijzen van jij doet dit en dat fout en dat vind ik niet leuk, maar mn eigen gevoel zeggen zonder over hem te oordelen).

Ik moet je zeggen, dat is niet zo makkelijk, maar het werkt wel. Soms vind ik mn vriend hierin echt te veeleisend, maar vaak heeft hij ook wel gelijk. Dat de dingen die hij soms doet (of nalaat) voor mij niet fijn voelen dat mag, maar dat betekent niet perse dat hij het verkeerd doet. Hij bedoelt het gewoon goed in het algemeen, en het is belangrijk om daar vanuit te gaan in een relatie. naar beide kanten toe.

Dus: probeer hierover eens met hem te praten. vraag hem hoe het voor hem voelt als je je kritiek uit, en evt hoe hij het wel zou willen. Nu heb je totaal geen vertrouwen in zijn gevoel voor jou, dus dan gaat het zeker niet werken. en hij heeft waarschijnlijk ook geen vertrouwen in jouw gevoel voor hem, en blijft dus zo reageren.

dus probeer je in elkaar te verdiepen en ik vrees dat hij niet gaat beginnnen, dus dat zal jij moeten doen.


een andere optie is inderdaad dat het hem geen ruk kan schelen, maar dat dacht ik dus ook altijd en dat was echt niet zo. Dus, probeer het nog even om erover te praten. en wees lief. en geef ook aan dat jij er behoefte aan hebt dat hij lief voor je is, zegt dat hij je geweldig vindt, dat hij je mooi vindt etc.
Als het dan nog niet werkt, dan is hij niet de juiste persoon voor je, dan moet je ff wachten op eentje die wel het geduld heeft om dit soort issues met jou op te lossen.

Bij mij werkt het in ieder geval, de relatie wordt steeds makkelijker, met afentoe nog wel een enorme clash, maar dat hoort er een beetje bij, met 2 lastige karaktertjes

succes!

Mijn vorige relatie daar zei ik dus amper wat, hij ook niet hoor. Daar was er ruzie, werd gal gespuugd, geslapen en dan was alles koek en ei.
Gepraat werd er niet.
Nu had ik juist iets van: ik zeg het als me iets dwars zit dan kan er over gepraat worden ipv dat het oppot tot enorme ergernis en het fout gaat.
Gevolg, hij hoort t niet/ wil het niet horen, hoe dan ook er veranderd niets, ik ga me er alsnog aan ergeren en dan in 10voud omdat ik het dus WEL gezegd heb maar er gewoon 0 reactie op terug komt en de keren erna wordt ik steeds harder en grover in het zeggen.

In het begin geef ik het ook altijd vanuit mijn eigen gevoel weer, dat is iets wat ik al heel lang geleden heb geleerd. geen vinger wijzen maar vanuit je eigen ik spreken. Ik voel dit of dat bij zus of zo.
Maar als dan na meerdere malen mijn probleem te hebben duidelijk gemaakt de reactie is: ja maar jij.....
dan werkt dat niet bevorderlijk om nog positief door te gaan!

Ik heb nu vooral het gevoel dat hij vind dat hoe hij doet niet zo erg is en dat ik het grote probleem ben.
Als we gewoon beide weten wat onze zwakkere dingen zijn dan ligt het heel anders, dan is het inderaad wat jij zegt over 2 lastige karaktertjes.

Maar door de gesprekken met hem in het begin: ik ben zo makkelijk, ik kan praten, ik kan dat allemaal wel. Denk ik dat hij echt denkt dat hij zo 'goed' is.....
En tja hoe kan je dan tot iemand doordringen dat als er 2 een probleem hebben er ook 2 schuld hebben!?!?!

quote:

Op donderdag 16 september 2010 12:42 schreef audioarchitect het volgende:
Oke, dit werkt dus niet, je hebt een bepaalde verwachting naar je vriend waaraan hij steeds niet voldoet.
Of laat je verwachtingpatroon los en houd van hem voor wie die is(als je ervan overtuigd bent dat hij echt van jou houd i.i.g.) Is lastig want dan moet je dingen gaan loslaten, oude patronen van jezelf dus. Maar geloof me als ik zeg dat niet alle mannen zo zijn.
Ik denk dat hij vind dat je zeurt en het wel goed gaat of komt.
Terwijl jij de diepte in wil met hem, je wilt weten wat hij denkt en voelt, wat zijn intensie is en of hij kan en wil veranderen dan wel verbeteren. Soms is het goed om even afstand te nemen en iemand en jezelf weer bij het goede gevoel te laten komen.
Maar soms is liefde ook echt loslaten, je kan dingen niet sturen.
En daarnaast zitten jullie emotioneel niet op 1 lijn, andere karakters en ervaringen.

Ik begrijp je wel...

Ik wil niet met opzet iets van HEM verwachten, eigenlijk verwacht ik iets in de relatie...
ik bedoel, na geleerd te hebben uit eerdere relaties was een van mijn 'eisen' in een nieuwe relatie daar er gepraat zou worden.
Dat weet mijn vriend dus ook.
Alleen het gebeurd dus niet.

Maar jouw mening is dus : of dit laten voor wat het is en accepteren dat praten er niet in zit of er mee kappen?

dan is mijn vraag HOE doe ik dat
Ik sta best open om dingen te doen/ veranderen etc. maar het is niet zo heel eenvoudig toch!?

quote:

Op donderdag 16 september 2010 13:01 schreef JaniesBrownie het volgende:
Het is lastig als iemand niet naar zichzelf wil kijken.
Hee, ik geef toe, ben best een lastig persoon, maar er valt wel met me te praten.

En dan heb je al geprobeerd op te schrijven wat je voelt, geen beschuldigingen te uiten, maar alleen te vertellen hoe je je voelt, te schreeuwen, zachtjes te praten, niets te zeggen, maar dingen gewoon te laten voor wat ze zijn, gewoon, tot m door te dringen... en dat lukt dan niet. Op geen enkele manier, maar je wil samen blijven, want verder is het zo fijn.. dus probeer je niet meer moeilijk te doen als je je gekwetst voelt door iets, maar dat hoopt zich op en dan ga je er toch over beginnen en dan gaat dat weer mis omdat het op dat moment al te groot is voor jou enz enz enz

Even heel simpel gezegd.

Ik weet niet of het kan werken, ik kan er iig niet mee omgaan

ja zoiets is het wel

quote:

Op donderdag 16 september 2010 13:02 schreef Stali het volgende:
Beneden. doe wat aan je selectieprocedure.

Je hebt pas een paar maanden een relatie die zich voornamelijk in de weekenden afspeelt. Dan al zulke problemen. Je gebruikt zelf de volgende termen in je OP:
[..]

Zoek iemand die bij jou past. Waar je mee kunt praten en kunt lachen. Dan zul je zien dat je het een stuk fijner zult hebben.

ik had zo gehoopt dat hij diegene was....

juist praten en lachen, de 2 dingen die ik wil, verder zeur ik nergens over

quote:

Op donderdag 16 september 2010 13:05 schreef audioarchitect het volgende:
Lieve schat,

Wat vind je zelf? vind jij het nog leuk zo?, het kost je wel erg veel energie en eerlijk gezegd denk ik dat hij niet in staat is om op jouw niveau te communiceren.
En doodzwijgen is ergerlijk, maar zoals ik eerder zei, laat hem dan ook maar. en ga niet zwijgend naast hem blijven zitten, maar trek je plan, als je het niet leuk vind en dat hebt aangegeven en er veranderd niks, dan moet jij wat veranderen en ergens plezier gaan maken.
Ik zou voor jou zelf een flink stapje terug doen.
Jullie zijn erg verschillend, maar je bent waarschijnlijk erg gek op hem...toch.
Laat het een beetje gaan en kom tot je eigen rust.

We hebben al een stap terug gedaan
ik twijfelde al enorm
hij ook maar om heel andere redenen
maar juist doordat hij me negeerde merkte ik dat ik hem enorm mis en het nog niet wil opgeven

Mijn eigen plan trekken heb ik wel al enkele keren gedaan, alleen voel ik me dan toch schuldig maar dat is mijn issue, want hem boeit t dan dus ook echt niets.
Dat is ook wel iets waar ik mee zit, hem boeit niets lijkt het....

quote:

Op donderdag 16 september 2010 13:06 schreef Murmeli het volgende:

[..]

mja misschien ziet hij jou ook als het probleem, omdat jij de kritiek geeft. (ik zeg niet dat die onterecht is hoor, waarschijnlijk helemaal niet)

maar nogmaals, probeer hem te vragen hoe hij zich voelt als jij ergens wat van zegt.
Misschien is hij gewend om niet te praten en moe hij daaraan wennen?

ik moet even in overleg... straks verder

zijn probleem met mij is, zover ik begrepen heb
dat hij het gezeur zat is, hij heeft het gevoel op eierschalen te lopen

en dat begrijp ik ook heel goed en daar werk ik dus ook aan.
Ik doe enorm mijn best, een groot deel van mijn explosieve uitingen komen door lichamelijke klachten (weet ik sinds 3 minuten heb bloeduitslagen binnen ) en daar wordt dus ook aan gewerkt.

maar ik weiger om alle schuld op me te nemen.
Noem me koppig, maar dat ga ik geen heel leven trekken
hij zal moeten leren praten.

en nu verwacht ik dat niet stel op sprong en boempaf morgen doet ie dat
maar de erkenning: ja schat het klopt. Ik klap dicht, ik kan dat inderdaad moeilijk en ik weet dingen niet te verwoorden. Misschien weet ik amper zelf wat ik voel, en daarom dat ik ook afentoe die tijd voor mezelf nodig heb om dingen op een rijtje te zetten.

Dat zou een eerste stap zijn, maar nu moet ik me aanpassen en er aan werken en hij doet niets...

quote:

Op donderdag 16 september 2010 13:14 schreef audioarchitect het volgende:

[..]

Weet je, liefde is een moeilijk geval, je moet jezelf er niet in kwijt raken.
Maar je wordt vaak verliefd op de verkeerde, en zeker na een relatie waaruit je de conclusie getrokken hebt dat je communicatie heel belangrijk vind, en terecht vind ik. Dus eigenlijk weet je heel goed wat je wil, maar dat vind je dus niet in je vriend terug en dat is een teleurstelling, want hij zei van wel...
Het zal een goeie jongen/man zijn hoor, maar jullie matchen niet echt, en ik denk dat hij iemand verliest die echt voor hem wilde gaan, dus ik vind het bijna lulliger voor hem dan voor jou kus je bent een gevoelsmens

ik ben nog niet klaar om om te geven...
dankje in ieder geval

quote:

Op donderdag 16 september 2010 13:17 schreef Stali het volgende:

[..]

Ik vind dat jij jezelf dat ook moet gunnen.
Snap overigens dat het moeilijk is als je verliefd op iemand bent. Dat maakt wat blind.

jij ook bedankt!