Dilemma: vrucht met downsydroom. (#3)

quote:

Op zondag 5 september 2010 10:15 schreef Iphone4-appeltaart het volgende:
Over teiten gesproken, ook al iets wat ie wss niet zal krijgen. Ik bedoel, het lijkt me dat met een Down-patient de kans op kleinkinderen veul kleiner is dan bij een normaal kind?

Maar je begint toch niet aan kinderen om ooit oma of opa te worden?
Neem aan dat als je kinderen hebt ze ook nog een eigen mening mogen hebben en veel mensen willen geen kinderen.
Dus met een gezond kind heb je ook nog geen zekerheid om opa of oma te worden.

quote:

Op zondag 5 september 2010 11:47 schreef Vanyel het volgende:

[..]

Natuurlijk kun je dan alsnog spijt hebben van het niet gekozen hebben voor abortus.

Ja, maar omdat je in mijn ogen blijft bij wat je is overkomen is het duizend maal makkelijker te aanvaarden. En dit weet ik écht uit ervaring.

quote:

Op zondag 5 september 2010 10:15 schreef JaniesBrownie het volgende:
Ik blijf het raar vinden dat je van verschillende mensen niet mag zeggen dat je geen kindje met down zou willen doordat ie beperkingen heeft. Dat is dan bevooroordeeld.

Nou ja, dan maar bevooroordeeld.

De kans DAT je kind meer mankeert dan de gemiddelde niet-downer IS toch gewoon groter? Wat is daar nou weer bevooroordeeld aan? Als mijn kindje zo goed was als sommige van de kindjes waar hierover gepraat wordt en ik de garantie heb dat hem/haar lichamelijk niets mankeert, prima, dan zou ik moeten wennen aan het idee, maar dan zou ik het kunnen. Echter wéét je bij een kind waarbij syndroom van down vastgesteld is tijdens de zwangerschap niet hoe erg het zal zijn en kun je die garantie niet krijgen.
Je wil het risico niet nemen dat er nog veel meer mis blijkt te zijn... Dat vind ik persoonlijk niet bevooroordeeld zijn.

Natuurlijk heb je die garantie ook niet als je zwanger bent van een kind waarbij geconstateerd is dat ie geen down heeft, maar dan is de kans al kleiner dat ie veel mankeert. Het risico dat je neemt is gewoon veel minder groot.

Maar goed, dat is ws ook bevooroordeeld...

ik heb in deze topicreeks nergens gelezen dat iemand niet mag zeggen dat die geen kindje met down wil. sterker nog; ik lees van de mensen die zelf een kindje met down hebben of gehad hebben dat er alle begrip voor is om dat niet te willen. deze mensen geven ook aan dat zij het ook niet zouden weten als ze wel een keus gehad zouden hebben. dat maakt je bevooroordeeld. niet je mening over een abortus als je zelf een downkindje verwacht.

quote:

Op zondag 5 september 2010 10:15 schreef JaniesBrownie het volgende:
Ik blijf het raar vinden dat je van verschillende mensen niet mag zeggen dat je geen kindje met down zou willen doordat ie beperkingen heeft. Dat is dan bevooroordeeld.

Dat je het niet wil begrijp ik zeker, het zou ook niet mijn keuze zijn.
Maar wil het dan om de juiste redenen niet en niet om de onzinredenaties die hier soms worden gegeven.

quote:

Op zaterdag 4 september 2010 23:06 schreef Spooky4u het volgende:

[..]

En wat nu als de situatie omgedraaid zou zijn? De moeder wil abortus maar de vader niet?

In alle gevallen is de vader gewoon de lul, want zolang je over een ongeborene praat hebje als man geen flikker te zeggen.

Tsja alles heeft zij vóór en zijn tegen, als vader zijnde kun je de benen nemen, desnoods naar het buitenland. Ben je meteen o zomaar weg te lopen.

Hoe vaak hoor je niet dat een vrouw tijdens de zwangerschap in de steek wordt gelaten door haar partner die het zich * heel anders * had voorgesteld en die opeens toch maar liever geen kind wil ?

quote:

Op zondag 5 september 2010 11:48 schreef Tan het volgende:

[..]

Ja, maar omdat je in mijn ogen blijft bij wat je is overkomen is het duizend maal makkelijker te aanvaarden. En dit weet ik écht uit ervaring.

Je hebt dus ook wel eens wél voor abortus gekozen? Zo niet, kun je ook niet uit ervaring weten dat het makkelijker is en zeker niet of dat ook geldt voor anderen.

quote:

Op zondag 5 september 2010 11:44 schreef Tan het volgende:

[..]

Zal ik het dan nog eens geduldig uitleggen? Als kansloze wil ik natuurlijk graag een kans maken bij jou

Ik leg namelijk heel duidelijk uit dat 'geen abortus plegen' uiteindelijk ook een keuze is. Ik schrijf dat heel duidelijk. Maar omdat je daarmee blijft bij wat je overkomt (in mijn geval: abortus is immers geen optie voor mij), is het uiteindelijk geen keuze maar ben je gewoon terug bij af: het (zwangerschap van een Downkindje) is je overkomen. En iets wat je overkomt is geen keuze. Je kiest er toch niet voor om een kindje met Down te krijgen? Je kiest voor een gezonde zwangerschap, maar helaas overkomt je wat anders, en dat 'wat andere' is geen keuze.

Oké ik geef toe dat je wat krakende hersens nodig hebt om me te volgen

De zwangerschap van een downkindje overkomt je, maar het kind geboren laten worden is een keuze. Abortus is wel degelijk een optie, alleen een optie waar jij geen gebruik van maakt. Je kiest er dus wel degelijk voor om een kindje met down te krijgen, en nogmaals, ik respecteer dat. De zwangerschap is je overkomen, de geboorte van je kind was een keuze.

_{Ik bedoel het echt niet vervelend ofzo hoor.}

quote:

Op zondag 5 september 2010 11:48 schreef Tan het volgende:

[..]

Ja, maar omdat je in mijn ogen blijft bij wat je is overkomen is het duizend maal makkelijker te aanvaarden. En dit weet ik écht uit ervaring.

Dit is exact waar ik op doel, het klinkt alsof je jezelf aanpraat dat je geen andere keus had omdat dat gemakkelijker is. Als het je gewoon is overkomen en je geen keus had, heb je ook nooit de verkeerde keuze kunnen maken, dan heb je het inderdaad maar te aanvaarden. Maar dat is echt niet het geval.

@heiden - Ik lees wel tussen de regels door dat je het niet vervelend bedoelt, ik kan je zelfs volgen, maar ik ben het gewoon echt niet met je eens. En dat heeft voor mij geen geloofsredenen of andere overtuiging, maar ik blijf erbij dat je dat veel makkelijker kunt aanvaarden, omdat het in mijn ogen - niet feitelijk, maar gevoelsmatig dan (zo beter verwoord?) - geen keuze is die je uiteindelijk hebt gemaakt. Je hebt die keuze verworpen als het al geen optie voor iemand is het toch ook geen keuze? En dan kun je wel blijven volhouden dat het feitelijk gezien ook dát een keuze is, maar zo voelt het niet, zeker niet in het verwerkingsproces waar je geheid doorheen gaat.

Ik zie nu ook je latere toevoeging - ik denk dat we uiteindelijk met een omweg misschien nog wel hetzelfde bedoelen, alleen druk jij je wel heel erg anders uit. Want het is niet iets wat ik me aanpraat - zeker niet. Zo werkt het gewoon. Of mijn arts heeft mij wat aangepraat, dat kan ook.

Toen ik 17 was raakte ik verwachtig, had al een afspraak staan voor een abortus.
Gelukkig kreeg ik een miskraam, dat is me dus overkomen.
Daar was ik blij om aangezien ik nu geen keuze hoefde te maken.

quote:

Op zondag 5 september 2010 11:49 schreef Vanyel het volgende:

[..]

Je hebt dus ook wel eens wél voor abortus gekozen? Zo niet, kun je ook niet uit ervaring weten dat het makkelijker is en zeker niet of dat ook geldt voor anderen.

tan kan voor zichzelf spreken. maar ik voel me hier toch ook aangesproken, dus zal ik voor mezelf antwoorden.

geen abortus. wel een downkindje. eentje met zware fysieke problemen. al in de zwangerschap. toen wisten we niet dat hij down had (zn broertje overigens niet). bij ons bleken de fysieke problemen zo erg dat we het na 3 maanden moesten opgeven. 3 maanden lang een hel van 1 of 2 kindjes in het ziekenhuis (nicu of ic, dus niet streekziekenhuis, dus lekker ver weg) en nog eentje thuis en dus altijd keuzes maken. ronald mc donalds huizen en het halve land door op stel en sprong. driemaal alles laten vallen om maar op tijd in het ziekenhuis te zijn. een rit van groningen naar rotterdam achter je kind aan terwijl je niet weet of dat kind nog leven zal bij aankomst. en nog steeds ben ik blij dat we geen testen gedaan hebben. ik zou mijn rechterarm geven om mijn ventje gewoon bij ons te hebben. down of niet, beademing of niet. maakt me allemaal niks uit.

en iedereen mag voor zichzelf kiezen hoe ze zulke dingen aanpakken. maar veroordeel een ander niet omdat die van mening is dat elk leven er eentje is.

quote:

Op zondag 5 september 2010 11:55 schreef Tan het volgende:
@heiden - Ik lees wel tussen de regels door dat je het niet vervelend bedoelt, ik kan je zelfs volgen, maar ik ben het gewoon echt niet met je eens. En dat heeft voor mij geen geloofsredenen of andere overtuiging, maar ik blijf erbij dat je dat veel makkelijker kunt aanvaarden, omdat het in mijn ogen - niet feitelijk, maar gevoelsmatig dan (zo beter verwoord?) - geen keuze is die je uiteindelijk hebt gemaakt. Je hebt die keuze verworpen als het al geen optie voor iemand is het toch ook geen keuze? En dan kun je wel blijven volhouden dat het feitelijk gezien ook dát een keuze is, maar zo voelt het niet, zeker niet in het verwerkingsproces waar je geheid doorheen gaat.

Het is naar mijn idee volstrekt irrationeel, of zoals je zegt, gevoelsmatig. Ik begrijp best dat je je aangevallen voelt als ik zeg dat je het jezelf aanpraat, maar volgens mij is dat wel degelijk het geval.

Maar goed, laten we er niet verder doorgaan, het is me duidelijk hoe je het ziet en volgens mij andersom ook, en we gaan niet op één lijn zitten geloof ik.

quote:

Op zondag 5 september 2010 11:49 schreef snakelady het volgende:
Maar wil het dan om de juiste redenen niet en niet om de onzinredenaties die hier soms worden gegeven.

Volgens mij heb ik die onzinredenen gemist.
Er is een groep die vindt dat Downkinderen niet heel beperkt hoeven te zijn en een groep die juist aangeeft dat Downkinderen juist wel heel erg beperkt kunnen zijn. Wel levensvreugd, geen levensvreugd, geen 'ondraaglijke last', wel een 'ondraaglijke last'.
Allebei waar. Wat het meeste voorkomt, weet hier niemand (ik heb iig nog niets anders gezien dan onderbuikgevoel, geen cijfers).

Dan nog blijft de vraag of dat uitmaakt in het maken van een keus. Ik denk, met 19 weken zwangerschap, nog steeds dat ik zou kiezen voor abortus als ik wist dat ik een Downkind verwachtte. Omdat ik het mezelf, mijn partner en mijn ongeboren kind niet aan zou willen doen willens en wetens het risico te lopen op zo'n heel beperkt kindje.

Ik vraag me af of je in deze gevallen puur moet uitgaan van ratio. Een verwerkingsproces of een aanvaardingsproces heeft niets met ratio te maken. Daar moet je doorheen, ratio of niet. En jezelf niet voor keuzes stellen maar dingen aanvaarden die - gaan we weer - op je pad komen, maakt een dergelijk proces vele malen eenvoudiger te doorlopen. Ik denk dat je geen psych hoeft te zijn om dat te onderkennen.

quote:

Op zondag 5 september 2010 11:25 schreef heiden6 het volgende:

[..]

Ik geef mijn mening, het staat je vrij om dat ook te doen maar nu ben je louter bezig het topic vol te baggeren.

jij begint

quote:

Op zondag 5 september 2010 12:00 schreef simmu het volgende:

[..]

tan kan voor zichzelf spreken. maar ik voel me hier toch ook aangesproken, dus zal ik voor mezelf antwoorden.

geen abortus. wel een downkindje. eentje met zware fysieke problemen. al in de zwangerschap. toen wisten we niet dat hij down had (zn broertje overigens niet). bij ons bleken de fysieke problemen zo erg dat we het na 3 maanden moesten opgeven. 3 maanden lang een hel van 1 of 2 kindjes in het ziekenhuis (nicu of ic, dus niet streekziekenhuis, dus lekker ver weg) en nog eentje thuis en dus altijd keuzes maken. ronald mc donalds huizen en het halve land door op stel en sprong. driemaal alles laten vallen om maar op tijd in het ziekenhuis te zijn. een rit van groningen naar rotterdam achter je kind aan terwijl je niet weet of dat kind nog leven zal bij aankomst. en nog steeds ben ik blij dat we geen testen gedaan hebben. ik zou mijn rechterarm geven om mijn ventje gewoon bij ons te hebben. down of niet, beademing of niet. maakt me allemaal niks uit.

en iedereen mag voor zichzelf kiezen hoe ze zulke dingen aanpakken. maar veroordeel een ander niet omdat die van mening is dat elk leven er eentje is.

Jij zegt nu precies wat ik aan Tan probeer aan te geven. Prima dat het voor iemand werkt, dus ook dat het voor jou de goede keus was om geen testen te doen, maar je kunt niet voor een ander bepalen of jouw keus ook voor die ander de juiste keus is. Dat stond wel (las ik wel) in haar post die ik in de mijne gequote heb.

Volgens mij zijn we het vanuit het verschillende standpunt dus gewoon eens.

quote:

Op zondag 5 september 2010 12:04 schreef Vanyel het volgende:

[..]

Volgens mij heb ik die onzinredenen gemist.
Er is een groep die vindt dat Downkinderen niet heel beperkt hoeven te zijn en een groep die juist aangeeft dat Downkinderen juist wel heel erg beperkt kunnen zijn. Wel levensvreugd, geen levensvreugd, geen 'ondraaglijke last', wel een 'ondraaglijke last'.
Allebei waar. Wat het meeste voorkomt, weet hier niemand (ik heb iig nog niets anders gezien dan onderbuikgevoel, geen cijfers).

Dan nog blijft de vraag of dat uitmaakt in het maken van een keus. Ik denk, met 19 weken zwangerschap, nog steeds dat ik zou kiezen voor abortus als ik wist dat ik een Downkind verwachtte. Omdat ik het mezelf, mijn partner en mijn ongeboren kind niet aan zou willen doen willens en wetens het risico te lopen op zo'n heel beperkt kindje.

Ik begrijp jou ook wel, ik zou denk ik zelf ook voor een abortus kiezen, maar ik heb makkelijk praten, ik heb 2 gezonde kinderen en daar blijft het bij, we willen geen kinderen meer.
Ik weet dus niet hoe het is om zwanger te zijn van een kindje met down, ik weet wel hoe het is om zwanger te zijn en weet ook dat je je al heel snel aan de baby hecht, zeker als je het voelt bewegen in je buik.

Wat betreft de onzinredenaties, iemand schreef bv dan iedereen met down nooit verder zal komen als een 2 jarig kind, dat is onzin, de kans dat iemand met down niet verder komt als een 2 jarig kind is zelf heel klein.
Ook werd er geschreven dat je met een kind met down geen carriere kan maken, ook onzin, er zijn gewoon medische kinderdagverblijven.
Ook zou je niet meer op vakantie kunnen, kan ook gewoon hoor!
Het vergt misschien wat aanpassingen maar onbezorgd is je leven sowieso niet als je aan kinderen begint

TS lijkt me wat naief met zijn verwachtingen met betrekking tot een kind, lees vooral wat hij wil, niet wat hij kan verwachten.

quote:

Op zondag 5 september 2010 12:01 schreef heiden6 het volgende:

[..]



Het is naar mijn idee volstrekt irrationeel, of zoals je zegt, gevoelsmatig. Ik begrijp best dat je je aangevallen voelt als ik zeg dat je het jezelf aanpraat, maar volgens mij is dat wel degelijk het geval.

Maar goed, laten we er niet verder doorgaan, het is me duidelijk hoe je het ziet en volgens mij andersom ook, en we gaan niet op één lijn zitten geloof ik.

Andere mensen met een kleerhanger te lijf gaan klinkt heel rationeel.

quote:

Op zaterdag 4 september 2010 09:40 schreef Deliah het volgende:
Wat een walgelijke reacties. Een beetje je vrouw dwingen jullie eigen kind te vermoorden . En daarbij mensen met down kunnen ook leren, onlangs was er nog één in het nieuws die afgestudeerd was aan een universiteit. Wat heeft zo een kind gedaan dat die geen liefde verdient?!

Dat is onmogelijk. Niet alle leuterpraat geloven die in die wijvenblaadjes van je staat of wat je MBO vriendinnen je wijs maken.

quote:

Op zondag 5 september 2010 12:07 schreef Tan het volgende:
Ik vraag me af of je in deze gevallen puur moet uitgaan van ratio. Een verwerkingsproces of een aanvaardingsproces heeft niets met ratio te maken. Daar moet je doorheen, ratio of niet. En jezelf niet voor keuzes stellen maar dingen aanvaarden die - gaan we weer - op je pad komen, maakt een dergelijk proces vele malen eenvoudiger te doorlopen. Ik denk dat je geen psych hoeft te zijn om dat te onderkennen.

Dat dat voor jou zo werkt, betekent nogmaals niet dat dat voor anderen ook zo is.

Je laatste zin slaat natuurlijk als een tang op een varken. Jouw situatie is niet te generaliseren, de psycholoog heeft daar niets mee te maken. Mocht dat wel zo zijn, ondergetekende (met een mooie drs-titel in de psychologie) is van mening dat je ongelijk hebt. Elk mens rationaliseert achteraf zijn gemaakte keuzes, ongeacht welke dat waren, zo, dat hij er met een positief gevoel op kan terugkijken.

quote:

Op zondag 5 september 2010 12:10 schreef Sachertorte het volgende:

[..]



Dat is onmogelijk. Niet alle leuterpraat geloven die in die wijvenblaadjes van je staat of wat je MBO vriendinnen je wijs maken.

Weet niet of ze deze bedoelt?

quote:

Op zondag 5 september 2010 12:10 schreef Sachertorte het volgende:

[..]



Dat is onmogelijk.

http://en.wikipedia.org/wiki/Pablo_Pineda

quote:

Op zondag 5 september 2010 12:10 schreef Sachertorte het volgende:

[..]



Dat is onmogelijk. Niet alle leuterpraat geloven die in die wijvenblaadjes van je staat of wat je MBO vriendinnen je wijs maken.

Als je iets zo stellig durft te beweren, wees dan ook zeker van je zaak.
Even google gebruiken en je was al wijzer geweest.

http://www.cineville.nl/node/94234

Is gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Maar een VMBO diplomma halen is ook al heel leuk naar mijn mening.

http://www.eenvandaag.nl/(...)n_haalt_vmbo_diploma

[ Bericht 8% gewijzigd door snakelady op 05-09-2010 12:21:40 ]

Maar dat het in het nieuws komt en er een film over gemaakt wordt, zegt natuurlijk wel iets over de mate waarin dit voorkomt..