Het gebrek aan "rammelen", wanneer gezinsuitbreiding?

Ik kom zelf uit een gezin van 4 en 'vroeger' wilde ik zelf ook altijd een gezin van minimaal 4 kinderen. Daar komt natuurlijk veel meer bij kijken dan alleen maar die wens hebben waarbij je verder nogal onwetend bent. Ik vind 1 kind erg leuk maar 2? Da's toch wel 3-dubbel zo leuk! 3 zou me teveel van het goeie zijn dus ik ben eigenlijk dolgelukkig met de 2 die ik heb. Makes sense?

Ik rammelde niet echt heel erg maar ben wel dol op kinderen an sich en vond het ook wel belangrijk dat mijn oudste kind een broer of zus zou hebben. Er zijn tig redenen te noemen maar vooral omdat ik het zelf ook altijd zo fijn heb gehad in het gezin waar ik in opgegroeid ben.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 22:47 schreef k_i_m het volgende:

[..]


Het maakt een dergelijk besluit wmb wel een stuk makkelijker, als de rest van de situatie zich er ook voor leent.

Of juist moeilijk, ik rammel een beetje.. soms wat meer dan anders. Maar ik wil nog zoveel doen & ben dan bang dat met een 2de erbij dat moeilijk wordt. En omdat we wel de ruimte hebben, mee bezig zijn, dochtertje wordt ouder & ik wil geen puber + dreumes maakt 't de keuze alleen maar moeilijker, kies ik voor meer vrijheid of voor nog een kindje erbij. Maar ik ben dus iemand die zei, nooit kinderen, toen ging naar nou oké èèntje dan. En nu wil ik er het liefst 3 ooooooooit.

Ik heb voor nummer 3 niet echt keihard gerammeld, maar vond mijn gezin nog niet compleet genoeg.
Op een gegeven moment hebben we het met het verstand op 0 toch maar gewoon gedaan voordat het leeftijdsverschil met de jongens erg groot zou worden.
Ik vind het nu nog net kunnen qua verschil, maar het brengt ook wel ongemakken met zich mee hoor. Probeer maar eens uitjes te vinden die veilig zijn voor jongste maar ook boeiend genoeg voor oudsten

[ Bericht 100% gewijzigd door Ccarrella op 19-08-2010 03:31:25 ]

Hier geen gerammel. Maar aangezien mijn wederhelft laatst heeft laten merken dat hij een tweede wel ziet zitten (niet nu direct, maar over een jaar of wat) ben ik er toch over na gaan denken.

We hebben voor Dana altijd gezegd dat 1 kindje genoeg is voor ons. En dat gevoel heb ik nog steeds. Het is de juiste balans voor mijn gevoel. Ik kan haar alle aandacht geven, maar ik en mijn man hebben ook nog tijd genoeg voor onze eigen hobby's enzo.

Maar aan de andere kant weet ik niet hoe of wat als mijn man echt blijft volhouden dat hij graag een tweede wilt, en ik ik blijf volhouden dat ik het graag bij eentje wil houden.

Als je wildvreemde kindjes leuk moet vinden om te rammelen, dan heb ik nooit gerammeld. Wel heeft het me altijd ideaal geleken om 3 kinderen te hebben. En naar een vierde heb ik ook wel verlangd, gewoon omdat ieder kindje zo uniek is. De angst dat er ook iets mis kan gaan tijdens de zwangerschap maar vooral de altijd aanwezige angst dat er iets gebeurt met je kind als het eenmaal geboren is hebben ervoor gezorgd dat ik op een gegeven moment wel 'klaar' was.

Even een enorme topic kick omdat dit me het handigste topic leek voor mijn vraag

Zijn er ook mensen hier die niet rammelen, maar toch een 2e overwegen maar daar wel een denkbeeldige "einddatum" aan hebben gehangen. Ja klinkt een beetje raar zo, ik weet het

wat ik bedoel. Ik was dus aan het denken over een 2e. zoals ik hierboven al ergens heb gepost hoeft het van mijn niet perse momenteel, maar mijn man zou het wel leuk vinden...niet perse nu, maar over een jaar of mischien wel 2.

Nu was ik aan het denken of ik er nu echt negetief tegenoversta of dat ik het gewoon wel goed vindt zoals het nu is.
Antwoord op het eerste is nee, ik sta er niet negatief tegenover, maar ik zie altijd en eeuwig beren op de weg, dus dat houdt me een beetje tegen.

Dus ging ik me afvragen welke dingen er voor zouden kunnen zorgen dat die beren op de weg kleiner zouden worden.

En toen kwam ik dus bij het punt dat ik me bedacht dat ik nu 30 ben. En me ging afvragen tot welke leeftijd ik er nog over zou denken om nog een kindje te krijgen.
Nu weet ik dat het voor iedereen anders ligt. En dat hier ook best wat mama's zitten die de 30 al waren gepasseerd bij hun eerste kindje enz enz, dus het gaat me ook niet specifiek om leeftijd.

Maar het is volgens mij redelijk normaal om wat dingen gerealiseerd te hebben voor je aan een eerste (of 2e, 3e enz kindje begint, maar is er ook normaal om bij twijfel na een bepaalde tijd te zeggen: Helaas, na zolang twijfelen en wachten is onze tijd voorbij, of als we binnen 3 jaar nog niet in de buurt komen van de gewenste situatie is het punt bereikt dat we het beter zo kunnen laten?

Gewoon om te voorkomen dat je eeuwig met die gedachtte blijft spelen?

als ik voor mezelf spreek, Bla, is het heel simpel: de gedachte "misschien toch" zal pas volledig verdwijnen als ik in de overgang ben en het niet meer kan, of als een van ons zich laat steriliseren. Hoewel het zeker op mijn leeftijd niet meer verstandig is, steekt zo nu en dan wel een stemmetje de kop op dat zegt: maar het kan nog wel als je zou willen. En wij hebben toch heel duidelijk een, voornamelijk rationele, beslissing genomen om het niet te doen.

ja daar heb je wel een punt, een gedachte zal zich mischien wel niet zo snel laten "weg rationaliseren"

Hier is het gewoon zo dat ik nu op een punt zit, als dat en dat en dat gergeld is zou ik mischien nog wel voor een tweede willen gaan. Maar ik ken mezelf...en als die punten geregeld zijn stel ik mijn "eisen" mischien wel weer bij. want het zijn allemaal dingen die in de komende tijd best geregeld zouden kunnen worden.
En voor je het weet ben je 6 jaar verder voor we zover zijn

Nee, zeker geen onoverkomelijk probleem.
maar de vraag is meer, waar stel je de grens...als je al een grens stelt.

Dana is over 6 jaar al 8. Wil ik dan nog wel een klein babytje, is dat practisch, is dat "eerlijk" tegenover Dana.

ik geloof dat ik net tot de conslusie ben gekomen dat ik altijd beren zal blijven zien.,welke beslissing ik (we) ook neem

Bla, ik zie de beren nog steeds en ben al 20 weken onderweg, dus kan niet eens terug. Ik ben denk ik net als jij: ideaal wordt het nooit, dus dan maar op een niet optimaal punt. En dat was dus voor ons/mij: dan maar zo snel mogelijk, ben ik er van af.

Ik denk Bla dat je voor jezelf moet bedenken OF je werkelijk een tweede wil. Is het antwoord gevoelsmatig (dus zonder alle rationele problemen en tegenwerpingen) ja, dan denk ik dat het tijdstip niet uitmaakt. Misschien is eerder dan nog wel fijner dan later, inderdaad oa omdat het leeftijdsvershcil met Dana anders zo groot wordt.

Maar loop je dan niet constant te stressen?

en het gekke is dat ik weet dat zodra ik wel echt zou rammelen, net als voordat ik zwanger werd van Dana, alle beren ook verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Dus ik was daar eigenlijk op aan het hopen/wachten...denk ik

@Miss sly: dat probeer ik nu inderdaad ook Maar dat is niet zo makkelijk als je een hoofd hebt zoals ik dat overuren kan maken over de meest pietluttige dingen

Beren op de weg zullen er altijd wel zijn toch? Die verdwijnen niet zomaar, zou er in ieder geval niet op gaan zitten wachten. Misschien als je niet meer terug kan dat je je erbij neerlegt dat er altijd wel iets is om over te stressen?

voor een tweede (en alles daarna) koos ik toch wat minder onbevangen dan bij de eerste. Waarschijnlijk omdat het allemaal veel grootser en omvattender was dan ik had gedacht. De verantwoordelijkheid, (of althans dat gevoel) de enorme opluchting dat er niet ergens een extra neus zat ofzo... Buum heeft een broertje dat 10 jaar jonger is en dat wilde ik pertinent niet. Dat je schoolgaande kind toch veel vrijheid moet inleveren voor de baby. Onder 4 gaat het toch net wat makkelijker in de vaart der volkeren mee.(dacht ik, en vond ik ook)

Ik wilde per se niet één kind, en dus werden het er sowieso twee. Maar goed, heb ook twee handen, en ze ontsnapten zo nooit eens aan mijn aandacht. Dus wilde ik graag een derde, om voor alledrie eens mogelijk te maken van de radar te verdwijnen. Kan het niet duidelijker uitleggen helaas. Nou vond ik drie heel stom, altijd eentje over, maar Buum had bij twee al genoeg, dus middelden we bij 3.
En achteraf maar goed ook. Ze zijn gezond, doen het goed, je weet wat je hebt. nog een kind om me zorgen om en over te maken was teveel geweest.

Buuf, wat een heerlijke omschrijving. Eerlijk en oprecht en je keuzes zijn heel duidelijk geweest volgens mij. Voor ons begint die vraag ook wel te spelen. Drie zouden we beide ideaal vinden, dat hebben we ook altijd gezegd voor we kinderen kregen. Maar ja, toen kregen we er 2 in één keer en nu durven we er niet goed voor te gaan. Omdat vier kindjes toch wel een en ander betekent (qua vervoer bijvoorbeeld...., maar ook financieel in de toekomst, we willen alle kindjes graag een goede toekomst kunnen bieden, ook financieel). Moeilijk hoor...

@Estrys, ik denk dat als je echt iets heeeel graag wilt dat de beren wat makkelijker te overzien zijn (zie mijn vorige reactie over het rammelen)

@debuurvrouw, 10 jaar verschil is inderdaad wel veel, voor mij ook teveel denk ik.

Bedankt voor jullie reacties tot zover in elk geval, er zijn zinnige dingen gezegd

Grootser en omvattender inderdaad. Ik vond/vind het eerlijk gezegd best wel veel moeilijker dan ik had gedacht, een kind opvoeden, verzorgen, de verantwoordelijkheid. Ik heb het duidelijk allemaal een beetje onderschat. Wij hebben vaak zoiets van dadelijk is een tweede OOK zo'n ondernemer zeg maar Ik denk dat ik dat niet trek. Dus wachten we vooralsnog tot hij wat groter is. Misschien denken we daar in het nieuwe huis anders over

Ik ben Belg, wat wordt vhier bedoeld met rammelen?

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 13:39 schreef mikoxx het volgende:
Buuf, wat een heerlijke omschrijving. Eerlijk en oprecht en je keuzes zijn heel duidelijk geweest volgens mij. Voor ons begint die vraag ook wel te spelen. Drie zouden we beide ideaal vinden, dat hebben we ook altijd gezegd voor we kinderen kregen. Maar ja, toen kregen we er 2 in één keer en nu durven we er niet goed voor te gaan. Omdat vier kindjes toch wel een en ander betekent (qua vervoer bijvoorbeeld...., maar ook financieel in de toekomst, we willen alle kindjes graag een goede toekomst kunnen bieden, ook financieel). Moeilijk hoor...

ja, financieel is ook een goeie ja. mèn! de prijs vna een spijkerbroek gaat rechtevenredig omhoog met de maat! Schoenen idem dito. Niet grappig meer zeg. aan de andere kant wat ís een goede toekomst? dat je ze alles kan geven wat je wil materieel of dat ze welkom zijn, gewenst en geliefd?
Hier in het durp had iemand ook drie zonen. Ze wilden toch graag een vierde. En kregen toen een meisjestweeling. ai. Dat was wel even slikken.

@Estrys, hier is het net iets anders. Dana is een makkelijk kindje, in bijna alle opzichten. Het opvoeden tot nu toe is me eigenlijk heel erg meegevallen (daar komt ik gegarandeerd op terug in de pubertijd ofzo )
En nu ben ik bang dat de tweede heel erg gaat tegenvallen want zoveel geluk heb je geen 2e keer

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 13:44 schreef Beregd het volgende:
Ik ben Belg, wat wordt vhier bedoeld met rammelen?

dat je eierstokken gaan klepperen
Maar goed, de behoefte om een kind te krijgen.